Afgelopen week heeft manlief zijn verjaardag gevierd maar wilde dit niet wereldkundig op dit blog zetten en aangezien we respect voor de ouderen hebben (en omdat hij zo'n schatje is), kwam ik met liefde aan zijn eis tegemoet. Van het weekend kwam nog een ouwe sok (sorry Vonnie!!!) te logeren, waarvan het ook allemaal niet zo hoeft iedere keer met foto en al geëtaleerd te worden hier, laten we ook haar stralende verschijning uit de foto-galerij. Tel mij - als jongste- er bij op, en dan krijg je alsnog van die ouwe -doch roze- sokkenfoto's.
Wie het allemaal niet kan boeien -en eigenlijk ook helemaal niks te zeggen hebben of ze wel of niet gefotografeerd worden- zijn de hondjes. Ook niet als je ongegeneerd de pan staat uit te likken. De blonde ik-hoor-iets-dus-dan-zal-het-wel-eten-zijn tweeling. Degene die hier eigenlijk kampioen in is, is een opvallende afwezige want normaal heb je bij het minste geluidje al een afghanenman in je buurt die je vragend aankijkt waar dat eten nou opeens gebleven is als je net een pagina van de krant hebt omgeslagen met zo min mogelijk geritsel.
Zelfs als je je terugtrekt in je slaapzak met een roze knuffel, ben je niet veilig voor de paparazza.
De verschillen tussen de Whippet en de Afghaan: allebei windhond maar de ene een kleum waarvan er best nog een dekentje bij kan op de slaapzak bij de verwarming. En de ander een bikkel die met een blote buik in de sneeuw gaat liggen alsof ze op het zonovergoten strand van Ibiza ligt.
