Bij onze vakantie in Italië vorig jaar, hebben we de grote meren in het noorden van Italië bezocht. Van Maggiore tot Garda. Maar ik word pas echt blij van zeeën en oceanen. Vandaar dat we verder afzakken naar het zuiden waar de Middellandse Zee zich bevindt. Na de coursing bij het Gardameer een paar weekenden geleden, wilden we graag naar Venetië wat aan de Adriatische Zee ligt maar ik hoor dat je alleen maar in Venetië kunt komen met de bus en aangezien daar geen honden in mogen en we ze voor geen goud alleen in de camper laten, wordt het de zee in het zuiden. Heel even overwegen we als we vanuit het noorden de kust bereiken, om naar Pisa te gaan maar we kijken thuis dagelijks tegen ingelijste foto’s aan waar we de scheve toren recht proberen te duwen, dus da’s bekend terrein. We gaan de andere kant op, naar Celle Ligure.
Voordat het zover is, moeten we vanuit onze vorige plek in de bergen anderhalf uur heen en weer, en op en neer, door de Appennijnen. Maar ik wil zo graag naar de zee dat ik er wel weer wat misselijkheid voor over heb. We stoppen bij de eerste de beste parkeerplaats aan de kust die in Nervi ligt. We wandelen over de boulevard en later door een gigantisch groot park. Het stikt er van de eekhoorns die niet echt onder de indruk zijn van drie grote honden. De affies slaan een beetje door en Wim blijft bij de ingang op een bankje wachten totdat ik op mijn gemak het park heb verkend met Korol, die niet warm of koud wordt van al die Knabbels en Babbels.
Langs de kust kun je kilometers wandelen over boulevards. Zandstranden zijn in dit plaatsje onvindbaar. Heel soms kun je via een trap of een strandtent op een klein kiezelstrandje komen. Of zoals hieronder gezellig op een rots. De affies houden de zee hoog en droog in de gaten.
Het stormt aan zee en dat geeft mooie plaatjes van golven die stuk slaan op de rotsen.
Ondanks de harde wind is het niet koud. Het begint alleen weer wat te miezeren.
De affies vallen bijna niet op in hun natuurlijke blonde kleuren bij de rotsen en zouden zo ingezet kunnen worden in de camouflage-eenheid van Afghanistan. Iemand vraagt ons wat voor ras ze zijn (nou ja, eigenlijk krijgen we die vraag ieder half uur wel ergens). Toen eindelijk het kwartje bij hem viel dat het om Afghaanse windhonden ging, schreeuwde hij enthousiast: “ooooh, de Taliban”.
De volgende stop is mijn geliefde Genua. Wim heeft daar veel gewerkt en als ik me vrij kon maken van mijn eigen baan, ging ik graag met hem mee voor en paar weken. Hij naar de klant, ik naar de stad. Of het strand. We zoeken met alle macht een parkeerplek maar alles staat schots en scheef vol met kleine auto’s zoals alleen Italianen kunnen parkeren. Een plaatsje voor de camper –al zitten we inmiddels kilometers uit het centrum- kun je in de verste verte niet vinden. Licht teleurgesteld rijden we door en komen langs “ons” hotel gereden wat pal aan de zee ligt: Hotel Mediterranea. Van daaruit gingen we soms naar een megagroot natuurpark (een soort betaald Keukenhof maar dan met veel palmen, romantische paadjes, een grote karpervijver, een kruidentuin, een Japanse tuin met theepaviljoen, diverse rotsplanten en cactussen) waar we veel foto’s hebben gemaakt (de tijd met de ouderwetse fotorolletjes uit de vorige eeuw!). Ook hebben we onze gouden ringen in Genua gekocht en laten graveren met onze namen. Mijn verlovingsring is later gekocht in Amerika waar we op dat moment woonden. En Wim heeft me ten huwelijk gevraagd boven op een besneeuwde bergtop in Oostenrijk. We zijn anderhalf jaar na het verloven getrouwd in Nederland op het moment dat we in Franstalig België woonden. En vandaag (de 22ste) zijn we precies 12 1/2 jaar getrouwd. We kennen elkaar al ruim dertig jaar. Buiten dat ik een fijne band met Genua heb, ben ik gek op de provincie Liguria, die ook wel de Rivièra genoemd wordt en waar niet alleen Genua, maar ook San Remo, Monaco en -een stukje verder door, net over de grens in Frankrijk- Nice en Cannes liggen. Graag willen we daar naartoe maar het weer is niet te vertrouwen. Overal waar we geweest zijn, is wel een overstroming, aardverschuiving of orkaan geweest. En de weersvoorspellingen zijn erg slecht. Aangekomen in Celle Ligure zijn oude tunnels geasfalteerd voor een droge passage en om dat een beetje op te leuken, zijn er was visjes her en der neergezet en –gehangen.
De hele dag kunnen we de camper nauwelijks uit omdat de ene na de andere wolkbreuk ons vasthoudt. Als extra waarschuwing om toch echt te blijven zitten waar je zit, zijn de harde donderklappen en de felle bliksemschichten.
De dag erop is het ietsje beter maar het blijft afwisselend regenen en miezeren. Ik ga met Korol op pad want hij kan beter tegen een buitje dan de Afghaantjes.
De golven rollen weer mooi naar de kust. Korol doet even een impressie van aangespoelde potvis na.
In Celle is een grintstrand waar de strandtenten allemaal gesloten zijn met dit weer. Er is niks cultureels of commercieels te beleven. Het enige wat er te doen is, is bakken in de zon en spetteren in de zee maar daar is met dit weer weinig behoefte aan dus het is overal stil en verlaten.
In Zwitserland hebben ze de Sint-Bernard hond met een kruikje om zijn hals. Korol hangt gewoon een hele boot om zijn nek om drenkelingen te kunnen redden. Maar ook voor hem valt er weinig te redden als iedereen binnen bij het houtkacheltje blijft zitten. De winkels (die paar die open zijn) hebben een winkelsluiting tussen half één en half vier.
De hotels zijn geen betonblokken van minstens tien verdiepingen hoog, maar allemaal van dit soort gebouwen. Het is een mooie chique kleurrijke omgeving. De vele soorten palmbomen, magnolia’s en de heerlijk geurende jasmijn maken het tot een paradijselijk geheel. Nu die zon nog!
De dag erop komt eindelijk een waterig zonnetje maar de wind is nog steeds hard. In ieder geval kunnen de Afghaantjes weer een stuk wandelen zonder dat ze als dweil al het water en vuil van de straten meenemen.
We wandelen naar een dorp verderop: Varazze. Alles via boulevards; de lange zandstranden zijn ook hier nauwelijks te vinden. Dit stadje heeft een prachtig aangelegde nieuwe jachthaven met mooie appartementen, een restaurant en een winkel vol met leuke dingen voor de boot. We hebben vroeger gezeild en mijn droom om een grote catamaran te kopen en daar de wereldzeeën mee te bezeilen zit nog stevig in mijn bloed. Ooit. Korol wil best een zeehond worden, ook al staat ie wat wankel op de poten.
Er zijn weer orkanen voorspeld, dus we maken ons uit de voeten en gaan een stuk het binnenland in. Ik word kotsmisselijk van al die bergen dus het wordt een stuk over de saaie auto-snelweg. Weer aangekomen bij de vlakke Po-vlakte doen we even onze boodschappen in een groot winkelcentrum waar ze wifi hebben voor de klanten. Aardig zoals de Italianen altijd zijn, hebben ze een heel mooi verkeersbord ontwikkeld voor degenen die anno nu nog zo fietsen op hun autodak vervoeren. Waarschuwing: het past écht niet in de parkeergarage. Wel een leuk autootje onder die fiets! Nieuwste model Ferrari?
We zijn dus in Alessandria en ik bekijk even op Google wat deze plek ons zo’n beetje te bieden heeft. Naast de gebruikelijke kerken niet veel. Er staat bij dat ze tijdens de oorlog bijna compleet plat zijn gebombardeerd waardoor er weinig oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Kortom: een stad waar weinig te beleven valt. Maar, staat er op een site, het voordeel is dat er weinig toeristen zijn. En inderdaad, overal stikt het van de Duitsers en Zwitsers met af en toe een Engelse of een Nederlander maar hier zijn opvallend weinig buitenlanders. En, er is buiten de grote winkelstraat (waar toevallig een gezellige braderie aan de gang is) en een gemiddeld park niet veel te beleven. Het zeeniveau stond aardig hoog met al die regen maar in Alessandria hebben ze een zondvloed bij het zebrapad.
Toch nog een leuk gebouwtje gevonden. Vooral handig als je je horloge vergeten bent. Wim zoekt angstvallig op zijn navigatie wat er nog meer aan bezienswaardigheden te bezichtigen valt.
Een kerkje. Die hadden we nog niet gezien.
Doorsnee straatje met de kerktoren op de achtergrond. Of zoals ze hier grote kerken een Dom noemen. Beetje dom woord.
En een gravure van een man met stier, wat vrouw en hond even na-apen.
Een paar duifjes die overgevlogen zijn vanaf het Sint Pieterplein.
Maar dan trekt een massaal gebouw onze aandacht. Een kerkachtig gebouw groter dan een voetbalveld. Hieronder staat slechts de toegangspoort met een groenstrook ervoor. Een fractie van de “kerk” die bij lange na niet op de foto past mits je er heel ver van af gaat staan en die ruimte is er niet (of je moet midden op de drukke weg gaan staan of in de hoge bomen klimmen).
Achter de enorme doorgangspoort is de gigagrote tuin van een kerkhof. Vanuit het kerkhof loop je zo de “kerk” binnen waar verdeeld over twee verdiepingen mooi gedecoreerde marmeren stenen liggen met gouden letters van overledenen. Hieronder de eerste overdekte gang waar schijnbaar voorname families begraven liggen want er hangen mooie schilderijen en er staan grote beelden achter de hekjes bij alle namen.
Onderstaand slecht één gang van de tientallen die er waren. Voor de toegangspoort staan aan weerszijden kiosken in stijl waar je (nep-)bloemen kunt kopen. Bij iedere steen staan bloemen, een foto en/of een lampje wat bij het vallen van de duisternis aan gaat. Ook avonds is het een mooi gezicht.
Omdat de “kerk” helemaal vol ligt, hebben ze er een Oostblokflat naast gebouwd van vier verdiepingen hoog. Het is erg nieuw en ik hoop dat het nog een likkie verf met wat decorum krijgt.
Bij binnenkomst zie je grafstenen in de breedte zoals hier onder, of in de lengte waardoor er vier langs elkaar in zo'n muur passen. Overal vijf rijen boven elkaar. Ook zijn er familiekamers met tien graven die afgesloten zijn met glazen deuren. Bij sommigen staat de naam en geboortedatum al ingegraveerd; geduldig wachtend op de rechtmatige eigenaar. Uiteraard weer gedecoreerd met beelden, schilderijen, lantaarntjes en vazen vol bloemen.
Het gebouw maakt erg veel indruk op me. Het voelt vredig. Het voelt goed. Zou het aan mijn achternaam liggen?
Na de wandeling rijden we door naar Casale Monferrato. Op de weg er naartoe zien we in de verte de lange slurf van een orkaan. We moeten die kant op en de orkaan wordt steeds zichtbaarder ook al zitten we er erg ver van af. Mooi om te zien maar ook blij dat we op een gegeven moment de linkse kant opgaan terwijl de orkaan verder naar rechts stormt. Sinds we in het noorden van Italië zijn, zijn er al veel aardverschuivingen, overstromingen en orkanen geweest. Allemaal kleinschalig, maar toch. Monferrato is een redelijk stadje met een sky-line van veel kerken. En veel parkeerterreinen. Maar toch is de camperplaats pal langs het kasteel. En weer redelijk dicht langs een rivier; de camper staat er tussenin. Het camperplekkie is aan de achterkant van het kasteel. Aan de voorkant is een parkeerplaats waar minstens honderd auto’s op passen. Meteen daaraan vast zijn de gezellige winkelstraten.
Uiteraard bezoeken we het kasteel. Diverse zalen zijn ingericht. Eentje als brocante markt met meuk die ik in 1970 al als grof vuil had bestempeld. Eentje met grote schilderijen van historisch beroemde vrouwen uit schilderijen (bijvoorbeeld de Mona Lisa) en daaraan vast een bekende actrice in dezelfde pose met soortgelijke kleding. Leuk. Een andere zaal is ingericht als orchideeëntentoonstelling. Er staan een paar grote exemplaren maar het gaat om de micro-orchideeën. Sommige lijken op kale planten met alleen bladeren maar overal ligt een vergrootglas bij en met kaartjes wordt duidelijk gemaakt waar de bloemetjes zich bevinden. Soms gewoon op zo’n “kaal” blad, soms verstopt tussen de bladeren. Erg mooi. Ik heb toch maar even een groot exemplaar op de foto gezet want voor die kleintjes moet je wel erg goede ogen hebben. En een vergrootglas.
In een kamer er langs staan tafels met specerijen. Het licht is gedimd, overal staan sfeervolle waxinelichtjes en bij binnenkomst hangt een soort van laserapparaatje wat afwisselend groene en witte lichtpuntjes langzaam door de zalen laat bewegen. Eenmaal buiten valt de regen er voor de afwisseling weer eens met bakken uit. Terug in de camper vallen de hagelstenen op ons dak. Dit alles gelardeerd met een oogverblindende bliksemflitsen en een gedonder wat de kopjes in de kast doet trillen. De honden slapen er gewoon doorheen.
De dag erop is er af en toe een waterig zonnetje tussen de vele wolken door, en we maken meteen gebruik om een stuk met de doggies te gaan wandelen want de voorspellingen zijn ons voor de afwisseling weer eens niet gunstig gestemd. De rivier waar we deze keer langs geparkeerd staan is de Po. Hij trekt op het moment dat we er wandelen erg veel kijkers en al snel zien we waarom. De oevers zijn minstens twintig meter breed met aangelegde paden en houten afrasteringen. Die hekjes zie je op de meeste plekken niet meer. De paden alleen daar waar ze omhoog gaan naar de boulevard. De pijlers van de brug lijken een paar meter korter. Ook de Po heeft erg veel last van hoog water. De bomen staan bijna met hun hele stam in het water.
Lady en Chakir gaan even helemaal uit hun dak als ze na zoveel dagen eindelijk weer eens veilig los kunnen rennen.
Chakir rent even mee maar is toch liever dicht bij het baasje en dan kan Korol los. Die heeft er wel zin in.
Het zonnetje is alweer achter een dicht wolkendek gedoken en de eerste grijze wolken komen er al aan. Lady weet niet wat er boven haar hoofd hangt en rent nog even lekker door over de grote wei. Chakir loopt nog steeds dicht bij het baasje; zijn lievelingsplekje.
Maar ook dan is Lady het zat en gaat wat staan te grazen om vervolgens in het natte gras te gaan liggen.
Korol zoekt alles wat nat en modderig is op. Nou, hij kan zijn hart ophalen hier.
En daar zijn Wim en Chakir weer.
Wat doe je als de gas- water- en elektraleidingen een brede rivier over moeten om ook de andere helft van de stad te voorzien van deze faciliteiten? Je legt gewoon van een paar lelijke pijpleidingen over de brug (onder de brug kan natuurlijk ook, maar dan ziet niemand ze!).
OK, het regent weer. We stappen vlug in de camper om verder richting het noorden te gaan waar we langs het Lago Maggiore nog een paar plaatsjes aan willen doen. Het is enkele uurtjes rijden en we stoppen onderweg bij een stukje bos met parkeerplaats waar wel erg veel auto’s geparkeerd staan dus daar moet wel iets spectaculairs zijn. Het is een stuwmeertje. Aan de ene kant hoog water wat aan de andere kant voor leuke watervalletjes zorgt.
Drie nieuwsgierige koppies. Ze willen niet alleen alles eten maar ook alles weten.
Boven ons is inmiddels ook een watervalletje geopend en we gaan weer richting dak boven ons hoofd. We worden even opgehouden door een paar bouwvakkers die onze hondjes zo leuk vinden. Ik hoorde van een Duitse mevrouw die een huis in Italië heeft, dat er vroeger erg veel zwerfhonden op straat liepen en er weinig interesse was voor mensen die met een hondje wandelden. Het aantal zwerfhonden is sinds een jaar of vier voor een groot deel verminderd en steeds meer mensen nemen een hond in huis. En als je dan met een willekeurig hondje over straat wandelt, is iedereen stapel-enthousiast en vliegt op het nietsvermoedende beestje af om dat eens flink te knuffelen onderwijl een mantra gillend van bellisimo en complimenti en andere waarderende woorden. De bouwvakkers maken de ene foto na de andere van onze hondjes en gaan dan weer snel aan het werk bij hun restauratie-werkzaamheden van een groot gebouw wat in de stijgers staat. Korol vindt de regen alleen niet nat genoeg en gaat pootje baden. Gelukkig heeft ie dat niet in de Po gedaan, anders was ie vast meegesleurd door de sterke stroming en dat geeft Po’tje baden een heel andere dimensie.
Zoals gezegd vervolgen we onze weg naar het Lago Maggiore. We krijgen maar geen genoeg van al dat water!