Deel 2.
Na een paar fijne dagen met Bine en Hermann in Lorch, zakken we verder af naar het zuiden. We hadden half en half een afspraak gemaakt met Karin en Gerhard in Zwitserland maar de tijd dat we bij hen konden zijn, was ook de tijd dat de pups van Venya werden verwacht. Deze tien Afghanenkinders zijn inmiddels geboren en dan is het verre van verstandig om bij deze kwetsbare wezentjes van een paar dagen oud aan te komen, waardoor we de plannen omgooien en op de terugreis bij hen langs gaan. Yes, puppieknuffelen.
We blijven nog even in het Schwarzwald hangen. Hier is het al stikheet en in Italië is het zo mogelijk nog heter. Onze eigen Lady is ook nog steeds een beetje schijnzwanger maar haar buikje wordt al strakker, haar tepels minder dik en de melkproductie is gestopt. Ze is weer bijna in conditie en we hebben nog twee weken voor de grote wedstrijd. We overnachten in Pfullingen aan de voet van een enorm groot bos waar de eerste kilometer gereserveerd is voor rijen kersenbomen. Diverse soorten, diverse smaken; honderden bomen. Alleen zijn de rijpste op grijphoogte er al afgegeten en de metershoge bomen staan bomvol vruchtjes die schreeuwen om geplukt te worden (een vrouw Holle déja-vu), maar dan moet je echt met een grote ladder terug komen. Onderop hangen nog steeds veel kersen maar daarvan moeten de meesten nog een tijdje rijpen. Tegen de tijd dat ze mooi donkerrood, bijna zwart zijn, zijn er vast al veel wandelaars langsgekomen. Of vogels. Af en toe een appel- of perzikboom zien we er ook tussen staan. En schapen! We kopen middags bij de plaatselijke super een bak kersen zodat we toch van het heerlijke fruit kunnen genieten.
In Obernheim zet Lady voor de afwisseling haar beroemde ABS (Afghanen Blokkeer Systeem) aan want ze is nog steeds liever lui dan moe. Als het aan haar ligt, komt ze de camper de hele dag niet uit. Als ze echt niet meer mee wil lopen, gooit mijn oerman dit blondje gewoon over zijn schouders. Ze blijft er liggen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en als Wim haar weer op haar vier pootjes zet, maakt ze duidelijk dat ze echt terug wil naar deze toch niet geheel comfortabele plek in de nek.
Dan maar weer stoppen bij een bankje met uitzicht op een dorpje. Koekje erbij?
We volgen een bordje wat ons een grot beloofd en balen dat we onze hoofdlampjes, die we normaal in de late avond-uren gebruiken in pikdonkere gebieden, in de camper hebben liggen. De bezichtiging van stalagmieten, stalactieten en bergkristallen blijft ons fascineren. Zeker nu ieder uur op de radio het nieuws klinkt dat een speloncoloog een kilometer diep in een grot zwaargewond is geraakt en een groot reddingsteam al een week bezig is om hem op een brancard terug door de smalle tunnels naar de oppervlakte te brengen. Niet dat ik de behoefte heb om zo diep af te zakken maar aangekomen bij “onze” grot, valt het toch een beetje tegen. Mijn hondenkinders kijken liever naar mij dan naar de religieuze dame op haar balkonnetje waarvan ik ieder moment verwacht dat ze “Don’t cry for me Argentina” gaat zingen. Manlief vindt het er vredig dus we blijven allemaal heel vroom op hem wachten.
Dan snel door naar de kaboutertuin om de hoek waar vier schattige gnoompjes klaar staan om op de foto te mogen.
Onze laatste overnachtingsplek in zuid Duitsland is Singen. We parkeren op een camperplaats waar we uitzicht hebben op de 688 meter hoge berg waar de ruïne van vestingstad Hohentwiel zich bevindt. Zo jammer dat je dit op de foto nauwelijks terug kunt zien maar boven op bevindt zich half afgebrokkeld een complete stad met wachttorens, een kerk, kasteel, school, boerderijen, huizen en van alles wat wenselijk was in de middeleeuwen.
Uiteraard maken we de trip er naar toe. Het is bijna anderhalf uur naar boven (met heul veul bankjes waar we op uitrusten en onze zere kuiten masseren). Gelukkig loopt een groot deel van de route door het bos wat ons beschutting brengt tegen de zon. Maar ook stukken door de weilanden die warm maar wel redelijk vlak zijn. Binnen een uur na de bezichtiging staan we weer beneden bij de camper. Appeltje eitje zo’n afdaling. En dit is er dus allemaal te zien.
Halverwege de route wordt al ietsje duidelijker hoe het er boven op de vulkaanberg uit ziet. De berg is er al negenmiljoen jaar sinds de ijstijd. De heren historici kunnen er enkele jaren langs zitten maar ik geloof ze dat de berg er al een tijdje staat. Lady vindt ieder fotomomentje met het stadje op de achtergrond een uitrustmomentje en vindt dat ik maar veel foto’s moet maken!
Eerst een tunnel door.
En dan komen we aan bij dit schouwspel wat in het jaar 914 is gebouwd en veel oorlogen heeft overleefd. Alleen de laatste niet zo geweldig. Iets met Fransozen die het in 1801 tot een zootje hebben gebombardeerd. Rare jongens die Fransen.
Heel wat hertogen, andere edelen en later hoge leger-officieren hebben hier een leuke of minder leuke tijd gehad en thans wordt het bezocht door een Afghaanse hoogheid met zijn personeel die ff uitrusten op het trapje.
Ach, als je haar maar goed zit.
Het uitzicht is weer prachtig, zeker omdat de Bodensee goed te zien is.
Singen is een redelijk grote stad waar je een paar uurtjes heerlijk kunt shoppen, waar ik graag gehoor aan geef. En ook niet geheel onbelangrijk: midden in de stad bevindt zich dé Maggi-fabriek waar je met een beetje van jezelf en een beetje van hullie, wereldwijd tot smaakvolle gerechten kunt komen. Al is het maar door hun aroma door je blik Unox soep te gooien. Het gebouw is imposant en kan zo doorgaan voor één van de paleizen van Sissi. Alleen is de “paleistuin” er eentje met heel veel bijgebouwen waaronder dochteronderneming Nestlé die lekkere chocolaatjes produceert. Voor de deur ligt het spoor van de Deutsche Bahn. Helaas kunnen we hier geen rondleiding door de fabriek maken. In Albstadt waar een grote deegwarenfabriek staat waar ze onder andere spaghetti maken, kon dat wel. En trouwens, in die deegfabriek werd ook kleinschalig erg luxe chocola gemaakt. Niet gezien, werd wel verteld. En het was te koop in de fabriekswinkel waar -heel slim- de rondleiding eindigde.
Dit was even een tussendoorfoto van Maggi maar we zijn nog bij de ruïne. Daar gaan we via de andere kant de tunnel weer door richting camperplaats.
Halverwege toch weer even rusten omdat Korol een beetje moe is (en grassprieten wil eten). Lady doet solidair mee en gaat een stukje verder liggen.
De dag erop pakken we na een wandeling ons boeltje in, zakken als een spookrijdende raket af naar het zuiden dwars door Zwitserland want daar zijn verdomd weinig campings (ze zijn er wel maar kom maar eens ergens met drie grote honden aan). Leuke camperplekken zijn er op één hand te tellen. Op het moment van het plaatsen van dit stukje zitten we in dat inderdaad erg hete Italië. Met onze voeten in het Como-meer, dat dan weer wel.