Jillz en Korol willen nu ook wel eens een beetje aandacht als blijkt dat Lady echt niet meer weg te branden is. Move over Lady; nu zijn wij aan de beurt! Het ging echt helemaal perfect tussen alle hondjes; allemaal blije bekkies. Dat doet een mens goed!
River bekijkt het vanuit Chakirs mandje allemaal aandachtig en weet dat ze vanavond haar vrouwtje weer voor zichzelf heeft. Ze heeft veel gelijkheden met Chakir die ook gek is op bezoek, aandacht en kriebeltjes. Ze is een erg zachtaardig, trouw, rustig maar vooral lief afghanenmeisje dat gek is op iedereen, en iedereen op haar.
Omdat echt niemand keurig geposeerd staat, maar het gewoon een chaosje is, is het eindresultaat een mooie ongedwongen foto waar Wim maar meteen een schilderij van photoshopt (Rembrandt, eat your heart out and Van Gogh, cut your ear off!!).

Vandaag is ons vrouwtje jarig en dat vinden wij heel fijn want dat viert ze het liefst met ons. Dus een fijne wandeling, de slagroom van de bordjes likken, veel knuffels (en soms meegebrachte koekjes) van de visite en lekker lang op bed liggen waar we nog maar weer eens geknuffeld worden. En nog meer koekjes! Lijkt wel of WIJ jarig zijn. Was er maar altijd iemand jarig hier!
Nou ja, over een week is het Dierendag, dan begint het feest weer opnieuw. Niet dat er echt veel verschil is met "normale" dagen; alleen de slagroom is extra. Baasje heeft deze foto van ons gemaakt omdat we alle vier zoveel van haar houden. Fijne verjaardag, lief vrouwtje. Ook namens baasje.

Ik hoor dat het weer in Nederland maar zozo is, dus sturen we wat warmte en zonneschijn naar het hoge noorden. Het is hier echt poepiewarm. Iets te warm zelfs voor de hondjes maar wij kunnen het na een grijze koude miezerweek in Nederland goed uithouden hier aan het Como meer in Italië. Als sommigen dit lezen, zitten we misschien ook al weer bij de verwarming of onder een paraplu maar nu genieten we nog even van al dat moois hier. Knuffels van Lady.

Dikke lebber van Chakir.

Honderd kusjes van Korol.

En heel veel liefs van ons. Ciao!

De herfst heeft inmiddels ook Italië bereikt maar dan alleen in de vorm van verkleurende blaadjes. Niet qua temperatuur want het is hier nog steeds erg zomers. Geen jas nodig en tijdens de warmste uren van de dag flink warm en de nachten zijn benauwd. Maar we klagen niet! Even een fotootje voor het thuisfront. We wilden alleen de twee affies op de foto, maar beneden aan de trap stond een barsoitje enorm ongeduldig te dringen om langs de fotograaf die trap op te gaan.

We laten hem maar voorbij gaan. De affies staan er al mooi op. Als ie er is, draait ie wel weer om. Dachten we. Maar meneer wil echt op de foto en gaat met een lange neus mooi voor het Afghaanse koppel zitten. En de affies…die blijven er gewoon gezellig bij zitten voor nog een rondje foto’s.

En hé, ik voel al weer wat achter me dringen en wringen. Nog een fotogenieke vrijwilliger die niet kan wachten om op de foto te mogen. Mijn man blijft me verrassen! Nou vooruit dan maar. Ook manlief op het trapje met de hondjes.

En ja, dan kan ik niet achterblijven. Here I come!

Keigezellig hier. Ik zou zeggen: kom d’rbij.

Chakir wordt vandaag vier en dat vieren we hier! Waar? Aan het Lago Maggiore!

Vanuit een warm Italië feliciteren wij onze kanjer en zullen hem vandaag in het zonnetje zetten. Kwestie van de deur open doen en het mannetje buiten zetten! Maar natuurlijk krijgt hij extra knuffels, snoepjes, lekker eten en een speeltje. Gefeliciteerd kerel.

In het najaar willen we altijd nog graag een keertje op vakantie voordat de winter inzet met de korte dagen en de bijbehorende kou en regen. Niet dat we dit jaar nou zo’n zonnige zomer hebben gehad, maar het gaat om het idee. We wilden begin september gaan maar er kwam iets tussen, daarna weer een nieuwe afspraak, toen weer iets wat we ook niet wilden missen en voor de gein nog maar eens meer afspraken (met een lieve vriendin én bij de tandarts). Maar toen was het toch echt tijd om in het campertje te stappen. We wilden eigenlijk voor mijn verjaardag weer thuis zijn, maar door alle (soms leuke) verplichtingen gingen we pas ná mijn verjaardag op pad. En ik had mijn onderbroeken nog maar net ingeladen of er kwamen al weer nieuwe dingen op ons pad die ik eigenlijk ook niet wilde missen. Maar als we nu niet gaan, wordt het pas weer voorjaar dat de temperatuur en het daglicht weer een beetje mee gaan werken. Dus hop met de geit. We konden het niet laten om een paar kilometer om te rijden en nog even naar Hans-Jürgen en Ingrid in Duitsland te gaan. Lady vond het maar wat eng om opeens door zes afghanen tegelijk besprongen en besnuffeld te worden maar al snel ging het weer als vanouds goed. Ze is altijd zo blij om haar mensenpapa én haar hondenpapa te zien. Haar mama Orchidée is overleden op zesjarige leeftijd maar papa Arnou ziet er met zijn elf en een half nog steeds mooi uit.

Om mijn verjaardag nog maar eens dunnetjes over te doen, kreeg ik een grote bos oranje bloemen in een fel oranje papier gedrapeerd (het is aankloten in de camper met een plastic bekertje dat om kan vallen maar het is ons gelukt ze ruim een week mooi te houden!). En een glazen kaarshouder met oranje kaars en nog wat gezellige typisch Nederlandse dingen die moeilijk te vinden zijn in Duistsland. Ingrid en ik gaan altijd avonds op stap als we bij elkaar zijn. Normaal naar de champagnebar van vriend Charlie maar die was op vakantie. En aangezien iedere kroeg tegenwoordig champagne in huis heeft, gingen we naar een vredige en zedige (totdat wij binnen kwamen gevallen!) gelegenheid vol met Maria-, Jezus-, pater en andere heiligenbeelden waar we vroom onze diepste geheimen aan elkaar opbiechtten!

Halfzusje Djamilla had een zeer pootje en om dat kleine meisje te verzorgen zijn twee flinke kerels nodig!

Maar dan is het toch echt de hoogste tijd om richting Zwitserland te rijden. De laatste week is het in Nederland ontzettend grauw grijs koud en winderig regenweer en we hielden Zwitserland via buienradar in de gaten en daar was het precies hetzelfde. Bedoeling was om door Zwitserland te toeren en bij slecht weer af te zakken naar Italië. Volgens de weersvoorspellingen zou het in Zwitserland ook de komende week hetzelfde weertype blijven als de week ervoor. Dus dat wordt plankgas door het land met de bergen. Maar eerst een tussenstop in Hügelheim, nog net voor de Zwitserse grens waar we gastvrij bij een Duitse wijnboer overnachten.

Met uitzicht op heuvels vol met wijnranken, wijnstubes, en wijnproeverijen in de nabijheid is dat geen straf. De hondjes vermaken zich in het zonnetje; een warmte- en licht verspreidend fenomeen wat we in Nederland al een week niet meer hadden gezien. We hebben weer even hoop op mooi weer in Zwitserland.

De mannen zien, horen of ruiken weer iets en staan al klaar voor de verrassing terwijl Lady bevallig ligt te wachten totdat het wel een keer haar kant uitkomt. Of niet. Ook goed.

Ook achter de camper gebeurt en van alles. En dat klinkt toch wel interessant.

Dan wordt het toch echt tijd om door te rijden. We rijden weg met droog weer met een bleek zonnetje. Net over de grens begint het te miezeren en hoe dieper we Zwitserland inrijden, hoe harder de regen op ons dak kleddert. Op zich wel een mooi gezicht met al die watervallen in de bergen die nu hard naar beneden klateren. Ook de bergtoppen die half verscholen achter de wolken liggen, maken het sprookjesachtig mooi. Maar liever hadden we een flinke bergwandeling willen maken. Ik ben zelf niet vies van een beetje regen maar om met twee blonde afghanen kletsnat te worden en dan in een camper te gaan zitten waar niks droogt, is toch een minder leuke ervaring die we al meerdere keren mee hebben gemaakt. Opeens is het zeventien kilometer droog maar dat komt omdat we in de Gotthard tunnel zitten.

We hebben de trip door de Gotthard al diverse keren gemaakt en iedere keer was het prachtig weer als we er uit kwamen. Zou dat deze keer ook zijn?

Helaas regent het aan de andere kant ook. Maar ja, we zitten ook nog steeds in Zwitserland! Als de harde regen overgaat in miezer, stoppen we even om een fotootje te maken. Dan snel weer naar binnen want het begint al weer harder te druppen. Eenmaal op de rijbaan door nog tig tunneltjes valt het er al weer met bakken uit. Lijkt wel of we onder zo’n waterval blijven rijden.

De voorspellingen hebben weinig goeds in petto en we rijden meteen door naar Italië. Hopelijk wordt het weer beter en kunnen we op de terugweg nog een paar dagen door Zwitserland toeren want het is een schitterend land. We komen aan in het donker maar de regen is gestopt.

Of het ook zonnig wordt, zien we pas de volgende ochtend als we de deur open doen en onze eerste stappen in Porlezza zetten aan het Lago di Lugano. Yes! Het zonnetje is er. En het is warm. Ik vind de warmte heerlijk maar de hondjes lopen alweer te puffen en te steunen waardoor we twee keer per dag een korte wandeling maken in plaats van één lange door het prachtige landschap. Eerst even door een smal straatje om bij de boulevard te komen die vijftig meter van de camperplaats af ligt.

Een aardige Italiaanse vraagt of we een foto met het complete roedel Van de Kerkhof willen en daar zeggen wij graag si tegen.

Een doorkijkje naar het meer van Lugano.

En nog meer meer! De enige wind op de foto’s is de windhond. Zonder wind is het verdomd warm hier.

Hoewel het leuk is in Porlezza, rijden we door naar Menaggio aan het Lago di Como. Daar hebben ze niet alleen een erg mooie boulevard maar ook een watertaxi naar Bellagio wat een ontzettend mooi plaatsje is aan de andere kant van het meer. Als het ergens mooi is, stikt het ook meteen van de toeristen en de bussen met vooral Engelsen worden af en aan gereden. Gesprekken met hen lopen toch iets makkelijker dan met de Italianen die erg snel en met erg veel dialect tegen ons praten met wilde gebaren in de hoop dat we het dan wel allemaal snappen. En gelukkig komen we daar een heel eind mee weg. Zelfs de Duitsers, Zwitsers en Nederlanders zijn goed vertegenwoordigd. De winkeltjes zijn -zoals in de meeste stadjes in Italië- kleine boetieks waar meteen een signora achter je hakken staat met een hele welkomstserenade. Zelfs in de kleine supermarkt worden de courgetten uit mijn handen gerukt met de boze woorden dat het geen zelfservice is. Zij zoekt ze uit (terwijl ik helemaal niet van die kromme dingen wil, wél de rechte!),doet ze in een plastic zak, weegt ze af, doet er een prijssticker op en legt ze in mijn mandje. Aardig die service maar laat mij maar lekker bij de Appie in de aubergines knijpen of ze wel of niet rijp zijn!

We zoeken nog maar eens een prieeltje op voor wat schaduw maar de zon staat zo laag dat die onder het bladerdak doorschijnt.

De dag erop maken we een wandeling naar een kerkje. Achter het kerkje kun je een hoge berg op wat we ook een stuk doen want daar is het erg schaduwrijk. Een lange zwarte slang die lekker in een stukje zonlicht lag te snurken, schiet angstig voor ons weg en het duurt even voordat zijn lange lijf in het struikgewas is verdwenen.

Omdat het kerkje halverwege op de berg ligt, op een plek waar niet veel mensen komen, is alles hermetisch afgesloten. Maar als je door de ramen kijkt, is het mooi ingericht en beschilderd. Dit is in het kerktuintje. We stonden te dicht op de kerk om een mooie foto te maken maar geloof me maar dat het mooi was. Amen!

Gelukkig was er een fonteintje waar we met zijn vijven uit gedronken hebben, zodat we het stuk door het stadje wat volop in de zon lag weer aankonden. En waar we de cola in de koelkast net op tijd konden halen zonder compleet uit te drogen!

Lekker bakkie.

Nog een fotootje in de kerktuin met uitzicht op alweer het Como meer en de bergen.

Na twee dagen houden we het voor gezien en rijden door naar Lecco. Dat ligt helemaal in het zuidelijkste puntje van het Como meer. Het is een redelijk grote stad (met een Mediamarkt en een McDonalds) en we gaan een dagje ouderwets winkelen. Ik kreeg al bijna ontwenningsverschijnselen maar Lecco voldoet redelijk aan mijn wensen!

En daarna is het de hoogste tijd voor (alweer!) een lekker Italiaans ijsje. Lady moet er niks van hebben, Chakir schrokt meteen een bol naar binnen als we niet opletten, en Korol is ijs gewend in Siberië en die lust er wel pap van. Hij likt voorzichtig mijn ijsje in Wims hand op terwijl ik de foto maak.

Maar dan wil Wim ook nog een foto met mij erop en hij blijft maar scherp stellen en afdrukken zodat er van mijn ijsje niet veel meer over blijft terwijl die van Wim hetzelfde blijft (omdat ik wel net kan doen alsof ik zijn ijsje eet voor de foto!). Maar dan staat het er op en kan ik het restant van mijn citroensmaak (de mango is al op) opeten.

Trapjes en kerkjes zijn er volop te vinden. En bergen en meren en ander moois (zoals mijn Koroltje) ook.

Een ander trapje wat in het Como meer uitkomt. Korol gaat even de visjes tellen die er in grote scholen rond zwemmen. Hier hele kleintjes. In Menaggio, waar we stonden, zaten echt joekels van vissen. Nee, geen walvissen, ietsje kleiner!

Lady werpt nog een laatste blik op het meer want we gaan nu een stukje meer landinwaarts. We zijn bijna het hele meer rond gereden. Niet alleen omdat het er mooi is. Maar ook in de hoop om George –ik vertelde een mop maar hij snapte de- Clooney tegen te komen die er een Palazzo heeft. Meer in de hoop dat Brad Pitt op de koffie was want met George heb ik niet zo veel. Maar helaas, niet tegengekomen. Ook niet bij het Lido wat toch wel the place to be is. Een paar keer heel decadent een watervliegtuigje daar aan zien leggen met gasten want een speedboot is zoooo 2011.

OK, foutje in de planning: Lady’s laatste blik op het water is van korte duur want het volgende plaatsje op een uurtje rijden is bij…. een meer! Het Lago do Garlate. In Vercurago om precies te zijn. Als de camper niet op de handrem zou staan zouden we zo het meer inglijden; zo dicht staan we aan het water. Mooi. Zowel overdag in het zonnetje…

als nachts met de lichten van huizen en lantaarnpalen op de bergen. Speciaal voor ons staat er zelfs een bankje twee meter achter ons.

Maar na een overnachting willen we toch echt een keer iets anders en rijden we door naar Ponte Lambro. Een klein plaatsje met mooie palazzo’s, kerken, gezellige straatjes, een postkantoor waar we wat kaarten op de post doen (heerlijk ouderwets) en een leuke wandelroute richting bergtop.

We hebben al heel wat trapjes gehad, dus even uitrusten mag. Toch?

Bovenaan is het uitzicht adembenemend en helemaal links zien we toch weer een meer.

En dan moeten we dat hele stuk ook weer naar beneden maar uit ervaring weten we dat dit een stuk minder vermoeiend is.

Nog maar weer een kerkje, bijbehorend kerkhof, gedenksteen aan de oorlog en een nagebouwde grot inclusief Maria. Ieder dorp, hoe klein dan ook, heeft een grote kerk (of meerdere kleine kerkjes) en diverse kapelletjes en gedenkstenen. Ook de oorlog wordt overal herdacht met beelden, plaquettes en stenen met ingebijtelde namen van gevallen helden.

De mensen in het stadje zijn supervriendelijk. Overal eigenlijk. Maar hier stond een ouder echtpaar net zo lang te wachten tot we terug kwamen van de wandeling om ons drietal ieder een koekje te geven. Ze vertelden dat hun hondje (“nee, niet zo groot als die van jullie!”) net was overleden en dat ze nog koekjes hadden staan. Onze hondjes blij, mensjes blij. De “bellisimi’s”, “stupendi’s” en de “complimenti’s” onderweg zijn ook niet van de lucht. Met sommigen hebben we hele gesprekken over de raskenmerken, namen, leeftijd en of die grote witte de papa is van die twee dochters met de lange blonde haren! We zijn tot nu toe een uit Engeland uitgerangeerde drie-jarige ren-greyhound en een andere grey tegengekomen maar verder weinig windhonden hier.

Na een paar dagen in de middle of nowhere te hebben gezeten (zonder internet; het is echt afzien!) gaan we weer naar een ander superleuk plaatsje aan, euh, tja, een meer. Lago d’Iseo deze keer. Het lijkt wel of ze hier nog meer terrasjes, ijssalons, restaurantjes en winkeltjes hebben. Een haventje met helikopterlandplaats en veel groen. Een mooie grote camperplaats vlakbij al deze reuring. Toen we over de boulevard flaneerden kwam een jongedame vanaf een terrasje met een duikvlucht op onze hondjes af om ze in hoogste staat van verrukking te kriebelen en te kussen, daarbij tientallen keren amore kreunend. Tja, die gepassioneerde Italianen m/v!

Wel moeten we ons strikt aan de regeltjes houden maar op zo’n moment doen we maar net of we geen Italiaans begrijpen want ik zie me mijn honden nog geen muilkorven omdoen tijdens een wandeling. En niemand niet hier. Zeker niet in die hitte. En ach, zo groot zijn ze toch ook weer niet?!

Een fotootje van niet alleen het meer van Iseo maar ook van het stadje Iseo zelf. Hier wordt meer aan watersport gedaan dan bij Como meer. Veel surfers, kleine zeilbootjes en speedboten. Zonder waterskiërs tot nu toe. Wel een waterscooter (zonder toeter!).

We kijken niet op een meer meer of een meer minder.

En dan mijn eigen man (Don del Cimitero) met mijn harige kinders. Wat zijn het toch kanjers.

Korol staat voor de etalage van een luxe hondenboetique en vindt de babyblauwe mand met roesjes, strikjes en strassteentjes wel leuk. Voor Lady. Op de terugweg naar de camper komt er een man achter ons aan gefietst met een visitekaartje in zijn hand. Als we een hondensalon nodig hebben, dan moet je bij zijn dochter Silvia zijn.

De dag erop gaan we niet naar de boulevard (en dus ook niet wéééér bij Cartier voor de raam staan kwijlen!) maar juist de andere kant op waar een natuurpark is. Voor een euro intree per persoon kunnen we aan de ingang een ticket kopen waarmee we door het bos- en vennengebied mogen wandelen. Geen foto’s gemaakt. Wel van een wandeling later langs olijfbomen. In Duitsland liepen we door de wijnranken, hier door de oude olijfgaarden.

Er is weinig schaduw op de route waardoor de hondjes het erg warm hebben. Het is tegen de dertig graden. Ook de avonden koelen nauwelijks af en er is geen wind. Als we de ramen tegen elkaar open zetten om de hitte uit de camper te krijgen, heeft dat dus geen enkel effect. We horen dat het nog steeds koud kil nat herfstweer is in Nederland, dus we klagen niet.

De affies zoeken een stukje schaduw op.

Middags ga ik even alleen op pad (de winkels zijn na een lange middagpauze om vier uur weer open) en er is een gezellige braderie met veel eigen kunst, variërend van schilderijen tot vilten hoedjes en oorbellen waar een gekleid potje Nutella aan is gefröbeld.

We overnachten nog een nachtje in Iseo en gaan in de avond weer landinwaarts naar Rodengo Saiano. Maar niet na even getankt te hebben. Al die spookverhalen over de dure benzineprijzen in Italië wijzen we direct naar het land der fabelen. De benzine is er echt geen twee euro de liter zodat je met (twee euro-) muntjes kunt betalen. Neeee, onze diesel is 2,10 en een bietje, en dan hebben we nog niet eens de duurste. Maar benzine zonder lood is slechts 1,95 euro. Dus, broodje aap verhaal van die dure benzine!

Vanuit onze camperplek zien we een drukte van jewelste bij een houten overkapping met daaronder een marmeren blok. Mensen komen met tassen vol flessen aangezwierd en vertrekken zich een breuk tillend met liters zwaarder geworden tassen en flessenrekjes. Hippe meiden met gezellige flessen met beugelsluiting in alle kleuren van de regenboog in een rieten mand. Stoere bouwvakkers met een leeg coca cola light flesje. En gezette huismoeders met lege twee-liter PET-flessen aan het fietsstuur waar ook nog een verveelde peuter in een fietsstoeltje zit. Als het even wat rustiger wordt gaan we op verkenning uit. T’is een waterbar! Keuze tussen gewoon bronwater, ijskoud gekoeld bronwater én ijskoud water met koolzuur. We dachten even dat het heilig water was waar iedereen op af kwam maar het is GRATIS water en dat heeft hetzelfde effect!

Lege colaflessen genoeg in de camper, dus we gaan ook maar eens een flesje vullen. Niet dat we geen eigen bronwater bij ons hebben, maar dit water smaakt wel heel erg lekker. En zo heerlijk koud.
.
We rijden door naar wat andere plaatsjes in de binnenlanden van Lombardia en omdat we de honden niet alleen in de camper willen laten maar toch af en toe een pizzaatje of iets anders willen halen, richten we ons eigen restaurantje in op een bankje in de buurt van een pizzeria met zicht op de camper. Lady gaat liggen slapen als we op een terrasje zitten, Chakir kijkt diep onder de indruk van alle indrukken geïnteresseerd om zich heen, maar Korol blijft stijf gespannen bang om zich heen kijken waardoor terrasjes tot een minimum worden beperkt. Helaas. Bij drukte is er ook geen lol aan om drie van die grote honden ergens neer te leggen waar iedereen er overheen moet stappen of er langs af moet, al dan niet met angst voor honden. Maar vanavond eten we pizza!

Niet klooien op drie gaspitjes die aangesloten zitten op een gasfles. Geen afwas. En geen extra hitte van het koken in het veel te benauwde campertje. Wims pizza’s zijn veel lekkerder maar om nu ff naar huis te rijden omdat we geen pizza-oven in de camper hebben, is ook weer zoiets!

We maken een mooie wandeling in de buurt, waarbij we wat oude meuk tegenkomen wat leuk kan figureren als decor voor een fotootje.

Even een potje kwartetten tijdens de pauze. “Heb jij voor mij van de serie windhonden, de afghaan?”. Ha, nog twee meer en ik heb kwartet!

Ook maar even van het uitzicht genieten. Er hangt een koeienkop boven de deuropening. Zou dat het restant zijn van het middagmaal van onze honden die na een leeggevreten vriezer over zijn gestapt naar de BARF van de plaatselijke slagers?

Is dit geen sprookjesachtig mooie foto van onze lieve blonde harige monstertjes?

Na een paar dagen in de middle of nowhere komen we aan bij het Lago di Garda. In Salò. Een mooi maar ook weer toeristisch plaatsje. Hier stikt het voornamelijk van de Duitsers. De menukaarten zijn in het Italiaans en in het Duits. Bordjes met parkeerinfomatie, openingstijden of aanbiedingen zijn in keurig Duits. Het winkelpersoneel spreekt Duits, ook al vraagt Wim iets in het Engels aan ze. Maar goed, maakt niet uit. Het is weer gewoon een mooi plaatsje om een paar dagen rond te hangen.

Of om voor paal te staan!

We hebben gewoon enorme mazzel met het warme droge weer. De zin om naar het koude, natte en winderige Nederland te gaan is ver te zoeken.

We flaneren over de boulevard en komen een lelijk stuk beton tegen. Zo’n oud stuk waar ze vroeger riolen onder de grond van maakten en hier op zijn kant midden in het gras leggen en er bloemetjes in zetten. Als we dichterbij komen staat er een bordje bij dat het een antieke vaas uit de Romeinse tijd is. Mooi!

Als we langs de terrasjes lopen, sprint het meisje in het fuchsia truitje naar ons toe om te vragen of ze een foto van de hondjes mag maken. Wij duwen de riemen in haar hand en laten haar vriendin een foto maken waarbij ze zelf op de foto staat tussen de honden. Meiden komen niet meer bij van het giechelen en Wim zet het allemaal op de foto zodat we hier ook weer wat te melden hebben (anders wordt dit zo’n kort blogstukje!).

In het midden van de winkelstraat staat een mooie kerk die je kunt bezichtigen. Ieder stadje heeft wel zoiets maar dit was een enorm grote kerk met prachtige schilderijen en diverse altaren, biechtstoelen (waarbij je op bepaalde uren kon biechten maar zo goed is mijn Italiaans nu ook weer niet!) en veel moois om even bij stil te staan. We hebben enkele kaarsjes gebrand voor mensen die het nodig hebben en ook eentje voor onszelf want af en toe kunnen we ook wel wat hulp van boven gebruiken.

Binnen mocht je niet fotograferen dus dan nog maar een foto van mijn engeltjes die buiten op me hebben gewacht.

In het Metropole hebben we niet geslapen maar er zat een groot loungeterras bij met ruimte voor drie grote honden (inclusief bang beest Korol).

De galerij met verstopte boutiques. De winkelstraat parallel er achter met de grotere winkels.

Glibbergladde tegels.

De dag erop gaan we de andere kant op. Weg van de winkels. Nog maar een paar terrasjes die open zijn (met schattige rieten parasols) maar daarna is er alleen nog maar water en bomen.

Een mooi paadje met cipressen.

Een mooi vlondertje met lantaarnpalen.

En een stukje park met een beeld en beeldige hondjes.

Een hondje dat wat verkoeling zoekt. Zijn staart drijft heen en weer op de golfjes die de veerboot een paar honderd meter verderop maakt. Dit is ongeveer het diepste wat ie aandurft. Volgens mij is zijn buik niet eens nat.

De affies die er ook wel in willen duiken maar die we toch maar tegen houden omdat we niet beschikken over een trimsalon in de camper.

Na de wandeling is het altijd weer leuk om terug te komen bij onze tijdelijke camperbuurtjes. Italianen die voor het eerst een hondje hebben. Een meisje van drie maanden, dat in een krat met twee andere puppies in Griekenland tussen hun en een andere camper, te vondeling was gelegd. Half Dalmatier, half Ierse Setter. Denken ze. Ze vragen ons het hemd van het lijf want ze weten echt helemaal niks van hondjes. Erg lieve mensen waar we een leuke tijd mee hebben. Eén ding kan Lily al heel goed: kusjes geven. Ze is echt een schatje, een druk dondersteentje. Maar onze hondjes vinden haar een leuk moppie.

De “buurtjes” zijn ook helemaal weg van ons drietal en die laten zich maar wat graag aaien. Een laatste knuf voor de vier honden en dan nemen we afscheid van elkaar met beloftes over mailen en foto’s uitwisselen enz. We zullen het zien.

Maar daarna…. komen we toch op een mooie plek aan! Man, wâ skon! Bijna boven op de berg ligt Lodrino. Het kost even wat bloed, zweet en tranen (en zeven kleuren jeweetwel!) om door de tientallen haarspeldbochten te komen over heeeeeel smalle straatjes die soms steil omhoog lijken te gaan. Met onze Mercedes zou ik het misschien leuk vinden met al die ingebouwde toeters en bellen voor optimale veiligheid en wegligging. Maar met een brede lange moeilijker bestuurbare camper is het andere koek. Na een half uurtje peentjes zweten (ik dan, Wim stuurt alsof ie dagelijks even een berg op en neer rijdt) zitten we bijna boven op één van de Alpen, zeventien kilometer van de Zwitserse grens. Omdat het zo hoog is, is het een paar graden koeler maar nog steeds T-shirtjesweer. We staan op een heel mooie plek met adembenemend uitzicht en hebben water en stroom tot onze beschikking en we kunnen de septic- en vuilwatertank en het afval lozen. We zitten in de bewoonde wereld (met de Spar om de hoek voor onze hagelslag en Old Amsterdam kaas) en de laatste meters naar boven leggen we met de benenwagen af. Avonds kijken we naar een adembenemende zonsondergang ONDER ons in het dal. Zo apart dat je naar beneden moet kijken om de zon onder te kunnen zien gaan. Er hangt ook een klein wolkje in het dal. Ik begin er spontaan van te jodelen; iets wat de honden niet echt kunnen waarderen. Dit is het uitzicht als we naar beneden kijken en als we recht vooruit kijken, kijken we redelijk dichtbij tegen een bergkam. Prachtig.

Nog een uitzichtje een stukje verder.

Als we het laatste stuk van de berg naar boven lopen en er geen huizen meer te bekennen zijn, komen we in almen waar we in de verte wel koeien horen (hun halssieraad met tinkelende bel) maar niet kunnen zien door het dichte struikgewas. Maar toch hoop ik één dezer dagen de Milka koe tegen te komen. Haar eindproduct ligt in diverse varianten in mijn koelkast. Maar altijd leuk om de oorsprong in levende lijve tegen te komen en haar te bedanken voor al die lekkere repen romige chocolade. En als ik de Toblerone koe tegen kom, ga ik met haar ook even koe-knuffelen. Ik verwacht niet dat ik de Côte d’Or olifant met bellen in zijn oren hier op deze hoogte tegenkom. Maar ook voor hem: bedankt voor de lekkere chocola.

Leuke hondjes hebben ze er in ieder geval wel. Maar daar kun je geen chocola van maken.

De dag er op gaan we een andere kant van de berg op en komen we bij uitgezette wandel- en fietsroutes uit. We volgen de blauw/witte route en komen langs de mooiste plekjes. We hadden ook graag de grot willen bekijken maar dan moesten we tot 900 meter hoogte zien te komen en dat hebben we maar even overgeslagen. Of tot het -in de donkere uren- fel verlichte kruis boven op de berg. Maar dan moeten we klimtouwen meenemen. Klimhaken zitten er al in diverse plekken ingeslagen en af en toe zien we iemand langs de steile kant abseilen. We dachten dat het een stuk frisser zou zijn op zo’n hoogte maar ook hier is het zomers warm en hebben we al lang spijt van de warme kleren (shirt/bloes met lange mouwen!).

Keus genoeg. En ook veel moois onderweg.

Bijna bovenaan de berg waar wij rondhuppelen, staat weer een aandenken aan de oorlog. We kijken uit op lagere bergen en laaghangende wolkjes maar ook op bergen die een stuk hoger zijn.

Onze stoere Afghanen alleen bij het kanon. Dogs of war.

Korol komt de trap af waar hij even een eerbetoon aan de alpinist heeft gegeven.

Het lijkt wel of de affies onderdeel zijn van het beeld! Zoek de gecamoufleerde afghaantjes!

En dan nog verder de hoogte in waar het heerlijk rustig is. De loofbomen hebben plaats gemaakt voor naaldbomen en bijna bovenaan komen we opeens een kerkje tegen. Het is van de alpinistenclub en wie denkt dat alle kerken gesloten worden door de terugloop van het kerkbezoek, kan hier zien dat in 2007 kosten nog moeite zijn bespaard om een nieuwe kerk te bouwen op grote hoogte. Maar we zijn dan ook in het gelovige Italië. Welke zender we ook opzetten, we horen regelmatig toespraken van de Paus voorbij komen of ander kerkelijk nieuws.

De mannen die het weer warm hebben maar ook hier is weer aan waterkranen gedacht. Speciaal voor hun!

Net tot de steengrens hebben we gewandeld. Het is er zo vredig. Je voelt je immens klein. En tegelijkertijd enorm groot om zo dicht bij je overleden dierbaren te zijn die toch ergens op zo’n voor het grijpen liggend wolkje aanwezig moeten zijn. Dag Prince. Dag mam. Dag pap.

We zijn op dit moment drie weken onderweg en we gaan op ons gemakkie de terugweg aan. Wim wilde graag het eiland in Lago d’Iseo van de andere kant bekijken en dat is dan meteen de eerste stop op de terugweg. Het eiland heet Monte Isola en het is zowel een berg die uit het meer komt, als ook een eiland met een paar honderd huizen, een kerk en vast ook een bakker en een pizzaboer. We zagen het eerst vanuit Iseo zelf en zagen alle miniatuurautootjes opeens in een tunnel verdwijnen, en nu zien we waar ze uit komen.

We maken voor de afwisseling maar weer eens een wandeling en komen een boomstronk tegen waar ooit een tak van is afgeknakt en nu een mooi tafereeltje voor een gezellig clubje paddo’s vormt. De foto is erg dichtbij genomen maar ze hadden de grootte van een duimnagel. En het leek wel of ze licht gaven in dat donkere stukje afgestorven boom.

Naast de vele cipressen, olijfbomen, palmen, cactussen en oleanders komen we ook deze prachtige Magnolia tegen.

Ook komen we een paar draken van dakgoten tegen. In Nederland moet het allemaal met pijpen onder de grond in het riool uitkomen maar hier kijken ze niet zo nauw en spettert het water gewoon over de stoep. Huis na huis. Maakt niet uit hoe hard het regent. En dat levert een gezellige dakgootbeestenboel op.

Na de wandeling is het weer prettig uitrusten. Zo’n bakbeest van een barsoi moet wat inventief met de ruimte omspringen zodat zijn grote slungelige lijf op de bank past.

Omdat het zo’n mooi weer is, gaan we middags nog maar een stukje. Beter twee korte stukjes dan een hele ochtend in de warmte.

Kijk, mijn twee zonnestraaltjes.

En hier nog twee die het wel erg warm hebben van al dat geklim. Je moet er wat voor over hebben om de top te bereiken!

We gaan weer bijna tweehonderd kilometer verder richting huis en overnachten in Luino bij het Lago Maggiore. De boulevard is afgelopen zomer geheel vernieuwd en de laatste loodjes worden gelegd in de vorm van een megagrote moderne steiger die vijf meter boven het meer hangt, de verdere afbouw van een lounge-cafe en de aanleg van sfeerverlichting. Het restaurant, de speeltuin, het park met veel bankjes en fonteinen (met verkleurende LED-verlichting) en een mooie pier een stuk in het meer zien er prachtig uit. Maar…….al dat nieuws mag niet ondergepiest worden door honden en bij ieder paadje, hoe smal dan ook, staan aan weerszijde bordjes in het Italiaans en het Duits én met tekeningen dat honden er niet mogen komen. Ook geen fietsers, voetballen, stepjes of skateboards. Het alternatief voor spelende kinderen achter een voetbal, op een fietsje of stepje is om op de drukke rijweg te gaan. Ook de honden moeten daar maar lopen. In materialistisch opzicht een hele aanwinst voor Luino. Ook een meerwaarde voor de vele toeristen zonder hond. Maar of de inwoners met hond of spelend kind er zo blij mee zijn? Nou ja, de kinderen hebben tenminste nog een grote speeltuin met hippe wipkippen in de vorm van een ezel.

Wij zoeken een alternatieve route en komen aan op een stukje strand waar regelmatig een kampvuurtje wordt gestookt. Misschien om de gevangen vis zo vers mogelijk te consumeren.

Wim probeert ook een fotogeniek kampvuurtje bij elkaar te sprokkelen maar de hondjes vinden al die stokjes wel heel erg interessant en iedere keer als Wim er weer eentje bij gooit, pakken zij er weer een paar af. Een soort honden Mikado. Dat wordt sushi voor ons!

We krijgen een gezellige bezoeker op de koffie die een hele tijd blijft liggen zonnen op minder dan een halve meter van ons vandaan. Al drie weken probeer ik zijn broers en zussen op de foto te zetten maar ze zijn zo verdomd snel. Maar dit is dan weer een fotogeile hagedis. Of een babykrokodil die nog niet gesocialiseerd is en nergens gevaar in ziet!

De banken op de boulevard zijn prachtig gestyled maar we hebben nog wat nostalgie gevonden in een verbleekte rode bank uit het jaar nul. Maar ach, je kunt er ook op zitten. En honden mogen er aan snuffelen. Wat een luxe!

We proberen een andere camperplek vijf kilometer verderop aan het Lago Maggiore in Maccagno en we vallen met onze neus in de boter. Ruime vakken, een groot aansluitend grasveld met in het midden een boompartij voor wat schaduw. Water en vuilnisbakken volop aanwezig. En gezellige mensen. Hoewel we prachtig uitzicht hebben op het meer (en een moderne krachtcentrale die voor mooie watervalletjes zorgt én tevens is ingericht als museum voor schilderijen en beelden), gaan we eerst de andere kant op wandelen, richting berg. Na al dat moderne nieuwe gedoe in Luino, is de oude meuk in Maccagno een hele verademing. En ja hoor, ik pas goed tussen die ouwe meuk!

Oud huisje, raampje, kozijntje, luikje en hekje. Mooi.

We hebben een hele klim voor de boeg en ergens halverwege na ongeveer honderd haarspeldbochten waar ook auto's rijden, komen we bij een halfverscholen kerkje uit. Nergens een vorm van leven te bekennen, dus alles zit weer hermetisch op slot. Maar de kaarsjes zijn aan.

We klimmen nog een stuk door en komen helemaal bovenaan (aan de andere kant van de berg kun je alleen nog maar naar beneden) en we zijn echt helemaal op. Sjakie en ik hangen even lekker op elkaar om uit te hijgen. Gelukkig zijn er bij zowat iedere bocht waterkraantjes. De pizzeria’s en terrasjes zijn alleen beneden in het dorp maar misschien bezorgen ze op de berg.

Na uitgerust te zijn, dalen we af en nemen we de weg langs het meer terug naar de camper. Korol zet heel voorzichtig een teennagel in het water en als hij denkt dat het kan, gaat ie voorzichtig liggen tot zijn buiknavel het wateroppervlak raakt. Maar mevrouw Zwaan vindt een meer toch echt iets voor vogels en niet voor honden en ze komt me toch opeens aangestormd. Korol in de ajam paniki, rent de verkeerde kant uit verder het water in, en gaat zomaar kopje onder. De arme natte schat. Misschien was het paringtijd en zag ze Korol wel zitten om een leuk nageslacht mee te beginnen.

Zijn koppie is snel droog en vanaf een afstandje kijkt onze held naar de eendjes die er zwemmen. Ze lijken verdomd veel op de drijfseizen bij ons in Nederland.

Een stuk verder zien we joekels van vissen.

En Maccagno heeft ook een steigertje. Zo’n gezellig houten plankier het meer in. We doen net of we op de catwalk zijn en poseren even voor de fotograaf.

En op het einde van de catwalk kijken drie gestaltes de veerboot in de verte na.

De dag erop is het nóg warmer en de vooruitzichten voor de rest van de week zijn warm, warm en nog eens warm. We maken een korte wandeling en stappen dan toch maar in de camper om richting Zwitserland te gaan. We wilden eigenlijk net zo lang blijven totdat het weer kouder zou worden. Maar het blijft hier zomer en we zijn al maand onderweg en de verplichtingen thuis kunnen we niet uit blijven stellen. En Petra zorgt met liefde voor ons huis maar of ze dat nog steeds zo leuk vindt na een maand??? Denk het wel! Maar toch. Normaal nemen we alleen Biotex mee voor eventuele wondjes bij de hondjes maar nu hebben we er al een half pak doorheen gedraaid voor kleine wasjes want ik had er niet op gerekend dat het zó warm zou worden. Ja, ze hebben hier ook winkels voor nieuwe kleren (heb ik ook al gedaan!) en ja, ze hebben hier ook wasmachines maar ik zie me hier nog niet mijn dekbedhoezen strijken. En de afghanen beginnen ook een beetje te plakken na een maand zonder bad wat normaal toch wel om de twee weken nodig is. En ik mis mijn vrienden heel erg. Ja, klef, ik weet het.

Met bakken lood in mijn slippertjes maken we alles klaar voor onze eerste stop in Zwitserland. Een leuk plekkie onder aan de berg met water, stroom en een sanistation waar we onze drollen kunnen doneren. Tot de Gotthardtunnel mooi zomerweer. Maar vers uit de tunnel…..miezer, grauw, wind, frisjes. Niet leuk. Ik wil meteen de tunnel weer in want aan de andere kant is licht.

De hoge Alpen met sneeuw op de toppen, maken plaats voor bergjes waar mollen hun neus voor ophalen. En de dalen zijn minder diep maar nog best gezellig. Veel wandelroutes en een wandelleerpad waarbij bordjes zijn geplaatst bij bijvoorbeeld een eikenboom die er een beetje doods bij staat zonder zijn blaadjes en daarom vast blij is met zijn bordje “Eikenboom”. De palmen en cactussen hebben plaats gemaakt voor mooie herfstkleuren. En veel bladeren op de grond. En eikels uiteraard. De romantische namen zoals Lago d’Iseo zijn veranderd in Willisau. Het was al bijna één uur nachts en we wilden ergens overnachten om de dag erop meteen weer door te rijden. Het werd Willisau. Een Sau is een zeug op zijn Duits en een alter Sau een oude heks, dus we lagen in een deuk. Later bleek dat veel oorden op Au eindigen en het dus meer uitgesproken wordt als Willis….au, Willi’s oord. En niet zoals wij deden als Willi’s…..zeug. Hoewel ik dat stiekem toch leuker vind!

Voor vertrek wandelen we een keer door het dorpje en volgen een stuk van de wandelroutes. Maar het is zo miezerig en nog zo nat van de regendag ervoor, dat we het niet te lang maken. We komen Mart zijn oude Harley tegen die nu dienst doet om de openingstijden van een gezellig kroegie met tattooshop te etaleren. Korol wil écht niet op die scherpe steentjes zitten (geef hem eens ongelijk) en zit er wat beteuterd bij. Of zou hij ook terug naar Italië willen? Lekker zwemmen in het meer zonder zwembroekie aan. De Zwitsers zijn in ieder geval erg vriendelijk en jong en oud kijkt ons vriendelijk aan en groet ons. Net als ik aan het bedenken ben of ik grüss Gott of gewoon goedemorgen moet zeggen, zegt een nette Zwitserse dame getsie tegen mij. Totaal overrompeld pers ik er zoiets uit als euh ja appelsap. Na zes keer een getsie te hebben gehoord, wordt mijn nieuwsgierigheid te groot. Een oudere man met een Maltezertje gooit er ook een getsie tegen aan en ik vraag die beste man zoiets als: watzeggiemenou? Hij gaat het zelfs voor me spellen: grüezi. De ru wordt ingeslikt en de klemtoon ligt op de etsi. Hij vertelt dat het dialect is voor grüss Gott. Zwitserland heeft buiten de Italiaanse, Franse en Duitse taal ook enorm veel verschillende dialecten maar op school leren ze allemaal het Hoogduits zegt hij. In het Duitse deel van Zwitserland dan hè. Na deze uitleg blijf ik toch maar bij mijn grüss Gott bij de volgende begroetingen.

Het Zwitserse bussysteem snap ik ook niet helemaal. Bij ons staat er Eindhoven op of zoiets maar de bus van links gaat naar de garage want er moet nodig wat gesleuteld worden.…

en de bus recht voor ons is op weg naar een kopje koffie in zijn pauze. De bus met schoenen, tasjes en kleding met de tekst shopping ben ik nog niet tegen gekomen. En wat voor tekeningetje zouden ze erbij verzinnen als je naar tante Truus gaat met de bus? En je medepassagier naar ome Piet? Nou?

Net als ik een beetje in een dip schiet door het slechte weer, de thuisreis naar nog slechter weer, en het feit dat de klokken dit weekend worden verzet naar de definitieve wintertijd en het daardoor nog vroeger donker is, en ik me net bedenk dat ik wel erg veel behoefte heb om bij iemand op de koffie te gaan, gaat mijn telefoon. Hans-Jürgen vraagt of we op de terugreis nog langskomen bij hen. Dat was wel de bedoeling ja! We hebben elkaar alweer een maand niet gezien. We spreken af dat we over één of twee dagen komen. We zullen kort van te voren bellen wanneer precies. Schijnbaar heeft ie zijn belrondje met meer mensen waarbij hij tegen eentje vertelt dat ie net mij aan de telefoon heeft gehad en we in Zwitserland zijn want een kwartier later krijg ik een SMS met alleen de tekst: “Heute Abend Käsefondue oder Raclette?”. Ik loop net in de winkelstraat en SMS meteen terug: Überasch uns! Bis gleich”. Ik kom terug bij de camper waar Wim de afghanenvoetjes aan het droogföhnen is en vertel hem dat we vanavond gaan eten bij Karin en Gerhard die zestig kilometer van de camperplaats vandaan wonen. Twee uur en een bergbeklimming met de camper over het land van Heidi later, komen we aan in een dorpje waar de straat geen nummers heeft omdat de post er toch niet komt voor die drie huizen boven op de berg. Beneden in het dal in de postbus is het hoogst haalbare. Maar op eenzame hoogte dicht onder de sterren gaan we racletten.

Het is echt supergezellig en de warme armen om me heen voelen gewoon weer heerlijk vertrouwd. God, wat heb ik dat gemist. Ik mag op hun internet en ik krijg een berichtje van een vriendin die schrijft dat ze toch wel van me houdt ook al blijf ik wel erg lang weg. En een soortgelijk mailtje van een andere lieverd en nog wat mailtjes vol gezelligheid. Wat fijn om weer naar huis te gaan!!

De dag er op maken we een lange wandeling en eindelijk zijn daar die koeien die ik in Italië al hoorde maar niet kon vinden!!!

Het is flink koud boven op de berg en er hangt verderop een dichte mist. Maar de omgeving is prachtig mooi. Karin laat ons een verstopte houten hutje zien en als ze wat struiken aan de kant schuift en er een deur verschijnt die ze open schuift, komt er een allerliefst eenvoudig kapelletje te voorschijn met een stuk of tien schilderijen met Maria met Jezus afbeeldingen, koperen kruisjes en hoofdjes van heiligen en engelen, rozenkransen, verse veldbloemen, enkele kaarsen en een bankje waar je kunt knielen om te bidden. Zo vredig. We zijn er even stil van. Hieronder staat Karin met drie van haar acht honden variërend van Whippets, Afghanen en een Saluki. Onze T-shirts hebben plaats gemaakt voor dikke truien. Handschoenen zouden ook wenselijk zijn. De avond ervoor sneeuwde het lichtjes maar daar was vandaag niks meer van te zien. Wel te voelen. Twee dagen later krijgen we foto’s van hun honden die in een superdik pak sneeuw aan het spelen zijn. Net op tijd weg want we hadden geen sneeuwkettingen ingepakt.

Thuis wacht de vijf maanden oude Giacomo meer dan enthousiast op ons maar gelukkig is hij net zo gek op knuffelen als ik en het voelt heerlijk zo’n whippetkind in mijn armen.

Ook hier gaan we weer met lood in onze bergschoenen weg. Maar we hebben om zeven uur afgesproken met HJ en Ingrid en gaan naar een …….Italiaans restaurant. Maar van pasta krijg ik nooit genoeg dus kom maar op met die carpaccio, pane con bruschetta, die heerlijke gegrilde zeetong met grote gamba’s, die tagliatelle carbonara, de insalata mista, dat goddelijke ijsje en die lekker sterke espresso. En oh ja, die grappa van de zaak op het laatst. Op weg naar huis zijn we zo melig (nee nee, heeft niks met wijn te maken!) dat Ingrid en ik alle liedjes in de auto meezingen alsof we zelf 4 non blondes en Major Tom zijn en thuis zetten we de stereo aan en worden we ware DJ’s, danseressen maar vooral megagoede zangeressen. Vinden we zelf. Deutschland én Holland got talent. De mannen proberen een goed gesprek te voeren maar of dat lukt met de doldwaze dames??? De dag erop maken we plannen voor een paar dagen Milaan, Parijs of een weekje New York. Maar eerst de reis naar Nederland. We lopen naar de camper en draaien wat raampjes dicht en zetten wat losse spulletjes vast en de Mosers komen ons uitzwaaien maar niet voordat HJ nog iets onze camper in schuift. Wim is een stoere kerel maar hier krijgt ie toch wel even een brok van in zijn keel. Ik wilde het graag op de foto hebben met ons er omheen en we gaan nog even naar binnen om te poseren, maar dit cadeau verdient een eigen blogstukje over een paar dagen zodat het niet ondersneeuwt tussen de overdosis foto’s bij dit stukje. De foto’s zijn trouwens allemaal genomen met het flutcameraatje wat in de achterzak past. Sommigen zijn mooi geworden, sommigen ronduit prachtig maar er zitten er ook een paar bij waarvan ik denk: nou nou. Maar de herinnering is belangrijker dan de kwaliteit.

We stoppen onderweg nog even voor Wims lievelingskostje (één van veeeeeeelen): Pretzels, en maken er meteen maar een tussendoorplasstop van.
Op de Duitse Autobahn regent en miezert het wat af maar bijna bij de Nederlandse grens wordt het droog. Als we in Nederland zijn, staat de zon hoog aan de hemel. De zon die we ingepakt hadden in Italië komt uit zijn schuilplaats en maakt Nederland lekker zonnig. Dat heeft meteen de consequentie dat er een extra renbaantraining is terwijl de winterstop eigenlijk al was ingezet. Daar is het weer ouderwets bijkletsen met iedereen en erg gezellig. De dag erop worden we wakker met het ijs op de vijver en het is koud maar het zonnetje is er nog steeds. De wintertijd is officieel ingegaan door het terugzetten van de klok. Denk dat we vanavond maar eens een paar lekkere pizza’s gaan maken en dan heerlijk bankhangen met een goede film. La vita è bella.

Un caro saluto a tutti.

We zijn op de heenweg naar Italië eerst een paar dagen naar Hans-Jürgen en Ingrid in Duitsland geweest en een maand later op de terugweg hebben we er weer een nachtje geslapen. Gewoon omdat ze zo leuk zijn! Net voordat we echt aan het laatste stukje van de thuisreis wilden beginnen en wat spulletjes in de camper vast aan het zetten waren, schoof er opeens een grote platte kartonnen doos onze deur binnen met de woorden: “jullie zijn nog wat vergeten”. Wim pakte het uit (dat doen mannen graag!) en manlief was erg ontroerd bij het zien wat er in het witte karton verstopt zat: onze renmuis. Dat jaar werd ze -door diverse wedstrijden op verschillende locaties te lopen- uiteindelijk kampioene in de Champions League en in de eerste bocht van de renbaan in Landstuhl is deze foto gemaakt. Kort daarop hing hij in de kantine van de renbaan in Hünstetten, de thuisvereniging van de Mosers. Broertje Cadash en Cyra staan er ook op.

Het jaar erop werd de foto gebruikt voor de Duitse renkalender.

En in onze vakantietijd heeft Hans-Jürgen twee exemplaren besteld (als verrassing omdat ie toch wel wist dat we weer bij hen langs zouden komen op de terugreis!). Eentje voor boven zijn eigen bureau én eentje voor boven dat van Wim. Wij zijn heel erg blij met deze prachtige foto én de herinnering aan het jaar dat ze kampioen werd. Maar het gelukkigst zijn we met zulke schatten van vrienden die zo goed aanvoelen waar ze ons gelukkig mee maken. Onbetaalbaar.

We hopen nog heel lang van onze Lady Camée d’Avicenna te mogen genieten en van de warme vriendschap met haar fokker Hans-Jürgen Moser en zijn vrouw Ingrid. En natuurlijk van de mooie foto waar het levende exemplaar vaak onder ligt te slapen; dicht bij haar baasje.

Onder al dat lekkers zit een nieuw vetbed, een verrassingsdoos en helemaal onderaan een mand. De punt van die mand heeft nauwelijks de grond geraakt of Chakir ligt er al in. Daarna hebben we het in de woonkamer gezet met zijn eigen zwarte bontdekentje er in en meneer heeft heerlijk gelounged. Maar later kwam hij toch maar weer aan baasjes voeten liggen; een krapper plekje tussen de salontafel en de bank, maar wel heel dicht bij baasje.
In de verrassingsdoos zitten nog twee mooi ingepakte cadeautjes. Eentje mag nu geopend worden en de andere mag onder de kerstboom. Pffff, moeilijk hoor, zo lang wachten.
In het pakje met hartjespapier zitten zakjes pasta in de vorm van cadeautjes, ballonnen en grote taarten mét kaarsjes. Ook een geldbedragje met het verzoek om hier drie biefstukjes van te kopen om Chakirs lievelingsmaaltijd van te maken. In Italië moest ie het -ocherm!- nog doen met gewone buisjespasta en kipfilet maar nu mag hij zijn verjaardagsmaaltje nog eens dunnetjes over doen. En die andere twee... smikkelen vrolijk mee.
De honing-oren zien er erg interessant uit. Gewone varkensoren hebben ze al vaker gehad maar dit zijn wel erg grote, en ze ruiken zo lekker. Na nog maar een lang-zal-ze-leven liedje in de kring te hebben gejoeld (vrouwtje dan!), gaan we uitdelen.
Lekkerrrrrrr.
Ons dametje weet er ook wel raad mee.
En ons kerstkindje die straks een pakje onder de kerstboom ziet, gaat vast denken dat het voor hem is!

Jammer dat alles wat gezellig is zo snel omvliegt maar gelukkig staan voor de komende week weer een paar leuke mensen in de agenda. Zonder honden; ja, ze bestaan!

Net zoals in Frankrijk een crèpe als toetje. We missen dan wel weer de slagroom. Maar goed, je mag een gegeven koek niet in de bek kijken. Eerst moeten we er weer voor gaan liggen (anders verbranden we onze bek én ze moeten zo nodig weer foto's hebben) en dat doen we dan maar. Alles voor ons personeel. En voor een pannenkoek -hoe klein dan ook-. Chakir kijkt even opzij want dat stukje van Lady lijkt een vierkante centimeter groter te zijn. Ruilen? Lady, kijk, een konijn aan de andere kant van de kamer! Bah, ze trapt er niet in!
Hèhè, eindelijk mogen we. Wordt tijd dat ze die camera eens onder de knie krijgen en niet een uur scherp moeten stellen en zo. Duuuuuuurt allemaal weer zoooooo lang. Straks issie koud.
Wij, afghanen, schrokken alles in één adem naar binnen. Van kauwen hebben we nog nooit gehoord. Die slome barsoi doet zelfs over één klein minisnoepje nog een minuut. Zeg, stelletje (M-)affen, ik geniet gewoon van dit culinaire hoogstandje. Vrouwtje, mag ik nu de slagroom?
OK, ik ben klaar, laat de afwasploeg nog maar even de laatste kruimel opruimen.
Dat was lekker. Morgen frietjes???? Wat nou, brokjes????

Ter compensatie wat fluffige marshmallows, mini-wafeltjes en slagroomsoesjes.
Helemaal vergeten te zeggen: chocola zet de endorfines in je hersenen vrij en daar word je vrolijk van. En we hebben pas één stukje ananas met een dun laagje choco op! Zouden we van nature zo gek zijn? Naaaah, Wim wel!
Kusje???
Tien stukjes later....
Het megavoordeel van onze hondjes is dat ze niks van de tafel pakken. Ook niet schooien. Ze liggen gewoon langs ons te slapen en heel soms komt er eentje eventjes nieuwsgierig kijken, ruiken of een knuffel brengen om weer vlug weg te gaan bij al die drukte om niks.
Nadat ik drie keer had gezegd: "volgens mij komt dat draaiding los", er een marshmallow in drukkend om het weer op zijn plaats te zetten, zegt Wim alleen: "ik zie niks hoor". Maar die is al high van de chocola want even later wordt de hele fontein gelanceerd met bijbehorend kliederkunstwerk. Ook hier is Korol niet van onder de indruk; hij kijkt eventjes op en krult zich dan weer lekker op met de gedachte dat hij toch nooit iets op hoeft te ruimen. En trouwens: chocolade-cola is ook heel lekker.
Zo, morgen maar weer wat rijst met groenten.

Erg opvallend is dat bij zware klussen er geen hond te bekennen valt in de anders zo druk bezochte tuin door de harige wezentjes.
Lekker fijn bezig zijn. Alleen die wortels uitgraven was minder leuk. Ondanks de vrieskou, liep het zweet van ons af. We zijn nog steeds niet klaar maar de regen- en sneeuwbuien, andere werkzaamheden en regelmatig mensen over de vloer, zorgen dat het allemaal niet opschiet.
Even door de knieën zodat het resultaat besnuffeld kan worden.
En dan is er toch opeens een kerel tot de verboden wereld van tuttende vrouwen doorgedrongen maar die heeft zwijgplicht. We moeten er niet aan denken dat dit beauty geheim uitlekt.
Even een handje geholpen met het afhalen van het masker. Nou, ik kan je vertellen dat onze huidjes fluweelzacht aanvoelden. De dag erop gaan we de Nederlandse kredietcrisis opheffen door ruim in te kopen bij meneer Heijn (die sinds kort ook in België zit; speciaal voor Katrien bij haar om de hoek maar met een heel ander assortiment) en een paar winkelstraten meer. Overal staan oliebollenkramen en daar wordt ook een zak van ingeslagen. Gloeiend heet, net uit de olie om met brandgevaar voor eigen lippen de bollen te nuttigen daarbij een spoor als coke-snuivende junks achterlatend hoewel het maar gewoon poedersuiker is. Denken ze.
Natuurlijk komen er niet alleen mensen over de vloer, maar gaan we ook zelf wel eens op pad. Ieder jaar met de Sint krijg ik de uitnodiging van Ruud (met drie DOBEY filialen) om cadeautjes op te halen voor mijn hondenkindjes. En dat doe ik natuurlijk graag. Ruud zelf heeft twee Deense doggen, enkele paarden en van alles meer rond scharrelen (waaronder twee kleine kleutertjes) en het is daar altijd fijn vertoeven. Na een gezellig babbeltje kom ik thuis met drie grote tassen met lekkere dingen (nergens zit een roe in!) voor mijn lieverdjes. Lady gelooft niet meer zo in Sinterklaas en geeft baas een blik van verstandhouding om het niet te verpesten voor de twee kleintjes die nog wel heilig geloven. Waarin, weten we niet: Sint of snoep.
Ik krijg geen tijd om mijn jas uit te doen. Normaal krijg ik een uitgebreide knuffelbeurt als ik thuis kom maar nu ben ik even niet interessant voor ze maar mijn tasjes des te meer.
Leuk hè vrouwtje, die Sint? Jazeker, Lady.
Volgens mij zit er ook wel iets bij voor ons ik-lust-eigenlijk-niks-kind.
En dit is het dan: gezonde brokjes, dentastix, een tandenborstel, koekjes in de vorm van botjes, twee verschillende kluifreepjes, een beefstick en losse koekjes die erg op pepernoten lijken maar voor d'n Mensch niet te vreten zijn.
Tot in het kleinste detail is nagedacht met het inpakken. Prachtig.
Na het lange wachten is het eindelijk tijd voor iets uit het pakketje. We beginnen met de stix want die vinden ze alle drie lekker.

Chakir vindt het ook allemaal even geweldig. Lekker snuffelen, rennen en met Lady spelen.
Alleen die sneeuwballen die aan de poten blijven hangen zijn iets minder leuk. Lady heeft er ook last van.
We sproeien de afghanenpoten na de wandeling meteen af onder warm water om die rare sneeuwballen er af te laten dooien. Als je ze er af probeert te trekken, neem je veel haren mee en dat is geen lekker gevoel. Onderweg wel even peuteren omdat er ook onder de voetzooltjes komen. Normaal smeren we ze in en dat scheelt veel maar is geen garantie voor sneeuwvrije voeten. En ja, veel afghanen lopen met laarsjes aan maar die stappen even naar een boom om te plassen en gaan dan weer snel naar binnen. Om te rennen zijn die dingen een blok aan je been. Thuis is Wim een hele tijd aan het föhnen om alles weer droog te krijgen.

Deze foto's en het filmpje zijn op vrijdag gemaakt. Het was een erg koude snijdende wind, een grijze lucht en een flinke sneeuwval voor nog wat centimetertjes erbij.
Maaaaaaaarrrr.... zaterdag is het een mooie dag. Niet alleen omdat het hard gevroren heeft nachts en daardoor de sneeuw heel droog is en niet zo papperig zoals vrijdag. Maar ook omdat het zonnetje schijnt en het bijna windstil is. En..... omdat Yvonne weer een dagje langs komt met haar meiden.
Je weet wel: Jet Freggel! En ik moet eerlijk zeggen dat ze er wel een heel klein beetje op lijkt. In ieder geval net zo knuffelig en net zo vrolijk.
En Lady moest er ook aan geloven. Paardenstaarten, hondenoren, haar eigen haren, alles wat gevlecht kan worden is niet veilig :) Missie niet gelukt: Lady duikt weg en schudt daarbij snel de vlechtjes uit heur haar. Jammer, ik hou d'r wel van.
Geen sneeuwballen die aan de pootjes blijven plakken deze keer.
En een gecamoufleerde barsoi in de sneeuw.

Aan alles komt een einde en bij leuke dagen is dat veel te snel. We nemen weer afscheid maar gelukkig niet voor lang. Dag lieve meiden.

De dag erop valt de regen weer met bakken naar beneden en eind van de dag is alles weer groen en... modderig. Bah, laat de volgende sneeuwbui maar komen. Of de zomer!

Maar hier issie dan weer heeeeel erg lief. Samen met grote broer in de mand. Hoewel ze er ieder eentje hebben, kruipen ze toch lekker warm bij elkaar. Schatjes zijn het.
We kletsen heel wat af en eten lekker versgebakken broodjes samen met de heer des huizes Dennis, maar na een paar uurtjes is het tijd om naar de kerststukjesworkshop van Anneke te gaan. Jet en Denise zijn er al en helaas zijn Anke en Jacqueline dit jaar verhinderd. Jet zou Jet niet zijn als ze in de tijd dat wij met veel bloed, zweet en tranen net één stukje in elkaar krijgen gefröbeld, zij er ook eentje voor Jacq maakt. En omdat ze dan nog steeds tijd over heeft (wij hebben net de basis in elkaar geplakt) maakt ze gewoon nog een derde (met een beetje hulp van Anneke).
Dit jaar hadden we allemaal een halve bol piepschuim als basis. Met mos moest deze bekleed worden maar de krammetjes om dit vast te zetten, waren iets langer dan de dikte van het piepschuim dus toen we andere kant van de bol waren, hadden Mo en ik opeens een kram door onze vingers. Ik in mijn middelvinger (hoe krijg ik het voor elkaar?!) en Mo in haar duim. Omdat we toch zwaar gewond waren hebben we maar meteen het kwade met het goede verenigd door de vingers tegen elkaar te drukken en te zweren (zonder spuug!) dat we bloedbroeders zijn. In ons geval nu bloedzusters.
Lieve Mo. Jammer dat ik hier geen hartjes kan typen anders stond het er helemaal vol mee.
De rest van de PH'tjes vonden het allemaal wel goed en kropen in hun stapelbed.
Wat een verwennerij. Nu nog een paar dagen wachten....
Door een dichte mist rij ik terug naar Ingen waar ik weer warm ontvangen word. En dat niet alleen omdat de kachel aan staat! Wordt vervolg.

Er zitten een paar foto's gemaakt door Monique en Anneke tussen, waarvoor mijn hartelijke dank.

Alle aanbiedingen om met Lady te komen logeren, heb ik allemaal afgeslagen want ik heb wel altijd een deur wagenwijd open voor mensen die hulp nodig hebben, maar zelf iemand "lastig vallen" vind ik moeilijk. Maar toen Yvonne bijna begon te dreigen :) dat ze Lady zelf wel op kwam halen omdat het zo niet langer kon, heb ik maar snel tien koffers gepakt (bijna alles voor Lady!) en ben richting Ingen gereden. En daar werden we warm ontvangen door de Vriesjes. Ze hebben iets wat wij niet hebben (wel meer dan alleen dat) en dat is een vensterbank om lekker op te hangen en naar buiten te kijken. Het uitzicht zijn honderden meters weiland en vooraan staan schaapjes die Lady allemaal heeft geteld. En daar raakte ze weer van uitgeteld wat resulteerde in een lekker dutje.
Waar spulletjes werden gekocht voor nieuwe halsbandjes voor de honden. En tig zakken kerstboomspullen want dit jaar wilden we wit in de boom.
Q-music zond hun kerstuitzendingen dagelijks uit vanaf dit terrein waar ook een kerstmarkt gemaakt was. Je kon er cadeau's inleveren die weer uitgedeeld worden aan mensen die het iets minder hebben in deze moeilijke tijden. Dat vonden wij wel een strak plan en met een verzameling van verkeerd ingeschatte schatten door gulle gevers tijdens verjaardagen of kerstpakketten, gingen we met een grote zak naar de Q-studio die daar was gecreëerd. Van te voren hadden we Tamara (de dochter van Yvonne) opgehaald met haar mannetje Kees om een leuke avond te gaan beleven. Tijdens de rit er naar toe kwam clown Bassie iedere keer aan het woord op de autoradio want die was ook aanwezig en daar kon je mee op de foto. En allememaggies, wie wil dat nu niet? Misschien had ie zijn clownspak niet aan want Bassie was in geen velden of wegen te zien. Wel een oud mannetje met een raar stemmetje bij de DJ's. Dat waren trouwens ook meteen zowat de enige aanwezigen want het terrein was niet alleen nat en glibberig maar ook een enorme baggerzooi. De kraampjes op de kerstmarkt waren of gesloten, of druk bezig om op te ruimen terwijl het nog ruim een uur zou duren tot sluitingstijd. Ik geloof dat we het toch wel tien hele minuten hebben volgehouden in de regen maar dat was alleen maar omdat we zo lang moesten wachten om het broodje beenham te kopen en op te eten.
Maar we hebben onze goede daad weer gedaan; een bijstandsmoeder weer helemaal gelukkig gemaakt met een groene theepot en ander moois.
Zoooooo lang geleden. Mocht ik er ooit iets van geleerd hebben, dan ben ik het glansrijk vergeten. Of mijn knieën, of mijn hakken, of mijn handen (nee, je bent niet aan het pianospelen :)) stonden verkeerd. Meestal stond alles gewoon de verkeerde kant op behalve het paard. Maar wat enorm heerlijk om op zo'n prachtig dier te zitten. Boven staat K.W.P.N. Wonder, Tamara's meisje. Onder Haflinger Wolk, Yvonne's mannetje.
Ook hier viel de schemer weer snel in. We kwamen uren in de dag te kort. Zo'n mazzel dat we allebei aan een paar uur slaap per dag genoeg hebben anders konden we nog veel meer doorstrepen op ons things-to-do-lijstje wat we niet zouden halen door tijdgebrek. Hoewel Lady met haar ochtendhumeur Yvonne liever niet wilde zien zo vroeg in de ochtend voor een wandeling door de regen en ik me nog een keer om ging draaien! Maar we zijn beiden enorm verwend met veel aandacht, liefde en goede zorgen. Het varieerde van mijn merk chocola, favo rooibosthee tot boeken langs mijn bed (als ik daar tijd voor zou hebben), iedere dag een stapel schone handdoeken, een geleende jogging/paardrijbroek en lieve kaartjes op mijn kussen, en die lijst gaat nog wel een eindje door. Op de dag van vertrek kreeg ik nog cadeautjes mee. Maar het aller- aller- allerfijnste was de enorme warmte die ik van haar en haar gezin mocht ontvangen. Hoe ik het over acht maanden ga doen als Lady weer loops is en de acht maanden daarna en die acht weer daarna, weet ik nog niet. Maar de wetenschap dat ik dan (en veel eerder ook!) weer meer dan welkom ben, geeft een hoop rust. Bedankt lieve Yvonne voor de fijne week.
Als ik het uitpak, komen er telkens weer nieuwe pakjes te voorschijn. Er zit ook iets met hondenpootjespapier bij en Lady is er weer eens als de kippen bij om het te besnuffelen.
Bianca kent mijn smaak als geen ander en Wim's advies was helemaal niet nodig want ze heeft niet alleen mijn favo drankje Prosecco, maar ook overheerlijke handgemaakte bonbons, mijn merk én kleur én geur badspulletjes, en in het kader van onze jarenlange hechte vriendschap een "vriendenkaarsje" en een zilveren hartje met vier diamantjes aan een kettinkje. Omdat ze weet dat ik enorm van mijn hondenkinders hou zit er ook lekkers en een hondenfilm voor hen bij. Ik ben zo blij, dat ik om elf uur avonds (ik was net pas terug van Yvonne) de telefoon pak om haar te bedanken want ook zij gaat nooit vroeg naar bed. We kletsen een uurtje en dan moet ik vlug een berg spullen opruimen van mijn week weg en nieuwe spullen klaar leggen voor mijn volgende lieve meisje dat al staat te wachten voor een gezellig dagje Amsterdam. Bedankt lieve Bianca, ik ben er heel erg blij mee. En met jou.
Van zoveel indrukken krijg je slappe benen en dan is een stoel in het midden van de expositieruimte toch wel prettig over alles even te overpenissen, eh, overpeinzen.
Kijk, de meiden. Ik snap er dus echt geen ene reet van hoe sommige vrouwen een bijna volwassen kleinzoon hebben en er dan nog altijd als een mooie jonge vrouw uit kunnen zien. Maar Syl lukt het met vlag en wimpel. Zoek de oma :)) Tip: ze heeft blonde lange haren.
We hebben een heerlijke avond met zijn allen en Leo geeft ons nog een kerstkaart met bedankje mee voor onze hulp tijdens het zoeken van hun whippetkind Iky. Kort samengevat: Iky was gestolen tijdens het Nederlands Kampioenschap Coursing, we zochten ons wezenloos, belden/mailden/zeurden iedereen aan de kop voor informatie, de daders kregen lucht van het bericht met de uitgeloofde beloning, er verschenen dollartekens in hun ogen en belden dat zo'n hondje heel toevallig achter hun aan was komen lopen tijdens hun wandeling met andere (ook ooit gestolen?) hondjes. Iky is ruim een week weg geweest en was in slechte conditie. Maar met de enorme liefde en aandacht komt het vast en zeker weer helemaal goed. Bedankt Leo, Syl en Juno voor een geweldige avond. En bedankt Monique voor je gezelligheid en voor de heerlijke Truffels (volgende keer graag Korols ;))

Als ik even opstond om thee te halen of om te plassen, liep hij achter me aan. Met behulp van wat zenuwtabletjes en aandacht, is ie de dag redelijk doorgekomen. Binnen hoor je de rotjes bijna niet met de radio aan. Maar bij de harde knallen alsof je midden in een oorlogsgebied zit, kijkt hij bang om zich heen. Gelukkig is een geruststellend aaitje dan genoeg om hem weer wat rustiger te krijgen hoewel hij gespannen op de volgende knal aan het wachten is. Het uitlaten was een drama. Vorig jaar was Katrien hier en wilden we een klein rondje door het dorp doen. Wij hadden zijn angst nog niet helemaal door. Hij wilde alleen iedere oprit in om door de eerste de beste voordeur naar binnen te kunnen. Katrien heeft meer girlpower en nam het fel trekkende mannetje van me over. Afgelopen jaar is het verslechterd door de boeren die hier zomers om de paar minuten een "kanonschot" laten horen om de vogels van hun land af te houden.
De dag voor Oudjaar hebben we nog een flinke boswandeling gemaakt en daarbij kwamen we de zus van onze buurman tegen die ook in ons dorp woont en waar we regelmatig een praatje mee maken. Ze heeft zelf een teckeltje maar biedt altijd aan om onze drie reuzen uit te laten als we eens een keer een dagje weg willen. Maar vandaag is ze zonder haar teckeltje want die is na bijna zestien jaar van ouderdom de dag ervoor overleden. Tegen ons wilde ze even haar hart luchten over de pijn om een hondje te verliezen want door onze Prince wisten we vast wel wat voor pijn ze voelde. Yes, we know.
Ook nog goed nieuws. Chakir heeft een nieuwe muts gevonden om zijn oren uit zijn bekkie te houden tijdens het eten. Staat dat nu niet stoer? Wim moet in zijn onderbroek over straat nu, maar Chakir staat die broek veel mooier.
We wensen iedereen een geweldig, geweldloos, gezellig, gigantisch goed, gelukkig, gezegend maar vooral gezond 2013.

De verschillen zijn groot. Grijze lucht - blauwe lucht. Regen - zon. Vakantie - thuis. Droge Afghaan - natte Afghaan. Blij hondje - verzopen katje. Zomerzotheid - winterdip. Schoon - vies. Italië - Nederland. En er zullen er vast nog meer te vinden zijn in de plaatjes. Maar één ding is hetzelfde: een lief Afghaantje.

Dit is wel een foto van eigen hand (we hadden geen camera mee genomen maar die telefoontjes van tegenwoordig kunnen van alles; helaas nog net niet de was strijken) omdat Jet zo heerlijk aan het tafelhangen was.
We hadden alle schaaltjes leeg gegeten (en er was echt heel veel), op voor ieder hondje een droog stukje brood na! Het was ook allemaal zo lekker.
Heerlijk die slapende snoetjes. Je kunt hier uren naar kijken mits je binnen vijf minuten niet zelf in dromenland bent van dit uitnodigende slaaptafereeltje.
De afghaantjes hadden lol voor tien maar net de deur uit (nog gewoon bij ons in de straat) ging het al mis met mijn witte sneeuwreus. Mooi dat pak sneeuw. Maar wat ligt er onder? Iets scherps. Een wond onder zijn voet wat bloedde voor tien. Hij moest er toch echt nog ff uit voor een plas en hij had er niet echt veel last van (meestal niet zo net na een verwonding met de adrenaline nog in het lijf). Bij iedere stap bleef een flinke bloedafdruk zichtbaar. Omdat hij er ietsje later toch last van kreeg en demonstratief met zijn pootje omhoog bleef staan, zijn we zo vlug als hij kon huppelen naar huis gegaan waar nog heel wat stukken keukenrol met bloed doordrenkt werden en zijn dekentje ook onder de bloedvlekken kwam te zitten. Het is inmiddels gestopt met bloeden en we zien een flinke snee. Gelukkig is Lierop geen strooigebied (dat was wel jammer begin december toen we al die pepernoten misliepen!) maar nu ben ik blij dat er niet van die vieze pekel op de weg ligt.
Korol, je poot is in goede handen. Komt goed!

De week is weer om, de sneeuw ligt er nog steeds. Dat strand op Ibiza klinkt eigenlijk wel erg aantrekkelijk.....