Zondagnacht maakte Korol om vijf uur duidelijk dat ie zich niet helemaal lekker voelde en omdat hij niet het gewenste respons kreeg zo midden in de nacht, ging hij het nog maar eens extra benadrukken door dit gepaard te laten gaan met een flinke kwak braaksel. De lamp aangedaan, en daarna niet alleen het felle licht maar ook de slaap uit de ogen gewreven om met een emmer sop aan de gang te gaan om het stinkende goedje op te ruimen. Ons mannetje was wat hem dwars zat kwijt en was alweer in dromenland. Een paar uur later tijdens de wandeling spoot het bloed uit zijn darmen, later op de dag heeft hij nog een paar keer overgegeven waarbij stinkende half verteerde brokjes al snel plaats maakten voor nog harder stinkende gal. Hij wilde niet meer drinken, en eten al helemaal niet. Dit is niet de eerste keer dat we dit met ons mannetje meemaken. Hij heeft al vaker een maagdarm-infectie gehad maar daarbij was hij superloom en moe en bijna een week zijn bank niet afgekomen. Wim moest hem het veldje opdragen voor een plas. Maar nu stond ie voorop als er snoepjes uitgedeeld werden, alleen at hij ze niet op. Ook stond ie voorop om mee te mogen wandelen, maar al snel zakte hij af naar een sloom loopje. Nou is ons mannetje geen voorstander van autoritjes, vindt hij de wachtkamer van de dierenarts niet echt de leukste plek op aarde, en de spreekkamer van dokter Van der Rijt... die kan hij missen als kiespijn. Doordat hij wat lusteloos was, was er weinig verzet en stapte hij netjes in de auto om nog maar een klein dutje op de achterbank te doen. Liep bij aankomst recht naar de voordeur van de woning van de dierenarts. Ging in de wachtkamer liggen, daarbij de andere honden en zelfs een poes negerend die wel flink aan het blaffen en hijgen waren. Af en toe ging hij even zitten om geïnteresseerd te luisteren naar het gepiep achter dé deur. Liep daarna lief die deur naar de spreekkamer binnen en bleef rustig staan toen er drie spuiten in zijn lijfje werden gezet. Geen piep! Wat een grote jongen.
Van de regen in de drup: eindelijk uit die wachtkamer met onrustige hondjes... naar de spreekkamer voor drie spuitjes.
"Euh dokter, ik weet niet wat voor vieze pillen je deze keer voor gaat schrijven maar ik kan je vast vertellen dat ik ze echt niet op ga eten". De ervaren arts wilde ons duidelijk maken dat IEDERE hond een pilletje zou slikken op de manier zoals hij ze in hun bek deed. Of desnoods op een andere manier. Maar een pilletje eten, kun je iedere hond laten doen. Op elke regel is een uitzondering en hierbij was ons mannetje de spreekwoordelijke afwijking. Hij wilde echt niet, wat oom dokter ook probeerde. Hij zei dat hij dit nog nooit mee had gemaakt. Nou, wij weten niet anders! Thuis hebben we de pil opgelost in een spuitje (ja, zonder de naald!!) met water en dat in zijn mond gespoten. Zijn lievelingseten zoals stukjes kaas, worst of brood hielpen niet. Of daar nu een pil in zit of niet, eten wil hij echt niet. Dit geklooi moeten we nog tien dagen volhouden.
Ook deze keer blijkt er een "hondengriepje" te heersen. Alleen bij hem komen dagelijks al vijf tot tien huisdieren met dezelfde symptomen. Na een telefoontje kortgeleden met een collega-arts bleek dat ook hij al over de vijfhonderd huisdieren hiervoor had behandeld de laatste weken. Je kunt je hond er niet tegen vaccineren, prebiotica geven of ze uit de kou houden. Het heerst.
Na al die ervaringen wil Korol alleen nog maar op zijn bank liggen. Hij doet zijn windhondenras eer aan door erg veel stinkende winden te laten. Als hij uit is geweest moet Wim hem naar de douche dragen want zijn hele staart en billen zijn rood van het bloed en ook de nachten erna heeft ie ons wakker gehouden door afwisselend voor en achter het voedsel (of wat er nog in zijn buik of darmen zat) er uit te laten lopen.
En toch kan ik ook hier uit maar één ding concluderen: wat hou ik van mijn hondje. Ik hoop dat ie heel snel weer opgeknapt is. Of op zijn minst zijn pillen slikt!

Afgelopen weekend had een internationaal tintje. Bezoek uit het verre zuidelijk gelegen doch koude regenachtige België, met als tussenstop Nederland, om daarna met een rechtstreekse vlucht door te reizen naar bestemming Japan. Chakir is altijd gek op bezoek. Denkt steeds dat iedereen speciaal voor hem komt en is daarom aangesteld als hoofd ontvangstcomité. Hij rent naar buiten om iedereen te laten weten waar ze naar binnen moeten, daarbij al vast een grondige inspectie naar eventuele koekjes. Soms vangt hij bot :)
Lady is een strenge doorbitch maar al snel ziet ze dat het haar grote vriendin Katrien is. Als een mak lammetje laat dit soms wat nuffige, tikje arrogante afghaantje haar imago vallen om eens flink geknuffeld te worden. En zo als altijd, krijgt ons blonde dametje haar zin en valt flink in de kriebels en aaitjes.
Zondag moet Wim naar een vergadering en is pas op het eind van de dag thuis. Maar we vermaken ons wel. Het weekend schiet om als een sneltrein en na nog even de Albert Hein XL leeggekocht te hebben, vangt Katrien de terugreis naar het Vlaamse land weer aan. Mét de belofte dat ze weer terug komt.

Niet één maar twee whippetpupjes van Virginie waren van de partij en aangezien die schatjes pas drie maandjes oud waren en echt niet het hele stuk mee konden lopen, werd een wandelwagen geregeld waar ze na een renpartijtje lekker warm in bontdekentjes in konden liggen. Gezellig door de raampjes naar buiten kijkend wat er allemaal om hen heen gebeurde. Korol vindt het veel interessanter wat er ín de wandelwagen gebeurd en zou er best wel bij willen liggen :) Chakir was de hele onderweg heftig verliefd op een mooi Italiaans windhondje.
In Den Helder hebben ze niet alleen strand en zee maar ook duin- en bosgebied. Aan de bosrand werd even gewacht op de achteropgeraakte groep en voor degenen die een plasstop maakten in het restaurant halverwege de route. Aangezien dit blogstukje een beetje over vrienden gaat, wil ik even mijn hart luchten over iets wat me al tijden dwars zit. Gaat u er maar even voor zitten! Regelmatig lees ik spreuken van mensen die net iets vervelends mee hebben gemaakt met een medemens. Sommigen hoeven daar niet eens zo heel veel voor mee te maken. Kreten zoals: "Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden". Of: "Ik vertrouw alleen mijn hond nog want hij/zij houdt altijd van me, hoe ik me ook voel of wie ik ook ben, en mensen willen alleen contact als ze er zelf iets mee opschieten". Enzovoort. Ik vind met deze uitspraken dat je echt heel veel mensen een enorm te kort doet. Als ik alleen al op dit feest om me heen kijk en zie hoe veel behulpzame, lieve, steunende en zorgzame mensen er rond lopen, wordt mijn hart warm. Of dat nu is om je verjaardscadeau's te doneren aan een goed doel, hulp bij een verhuizing, een arm om je heen als je net iets verdrietigs hebt meegemaakt of door gewoon vijfhonderd kilometer te rijden om iemand een fijne verjaardag te bezorgen. Ja, honden (en ander beestenspul) zijn de allerliefste, trouwste en knuffeligste van de hele wereld. Maar ook onder homo sapiens zitten paradepaardjes en het is te dom voor woorden om de hele mensheid te haten als er eentje zijn mening deelt die niet de jouwe is, of je op wat voor manier dan ook (moedwillig?) kwetst. Zo, moest ik ff kwijt!
En nu we het toch over lieve meiden hebben...Tinne is er zo eentje.
Mijn lief aan de atjar. En een eitje d'rbij. Je weet nooit waar het goed voor is ;)

En nog zo'n prachtexemplaar.
Ook een beetje moe.
Hoewel, hier ruikt het wel erg interessant.

Lady staat er bij alsof ze betovert is door Tita Tovenaar maar daarna durft ze toch wel heel voorzichtig een stap te verzetten om vlug tegen Wim aan te gaan hangen in de hoop dat het regenpak uitgaat.
Chakir durft er zelfs niet in te ademen maar dat kan ook zijn omdat dit een meisjespak is en zijn klokkenspel geen ruimte heeft in het dichtgestikte buikstuk!
En dan zit het logeerweekend er al weer op. Een fijn weekend met leuke honden en lieve mensen waarvan de zaterdag opgeleukt werd door een dikke vriendin (figuurlijk, maar dat dan weer niet letterlijk!) die als ze zo doorgaat met lijnen dunner wordt dan ik!

Vrijdagnacht rijden we terug van een gezellig avondje in Zuid-Afrikaanse sferen waar we net na Den Bosch in een sneeuwbui komen. Thuis ligt de sneeuw alweer bijna twee kontjes hoog. Vrijdagmiddag vertrekken we in een miezersneeuwbuitje naar het hoge noorden van Duitsland: Hoope. Na Venlo zitten we in een heuse sneeuwstorm waar het stapvoets rijden is tot Essen. Drie uur later hebben we er 130 kilometer opzitten. Nog bijna driehonderd te gaan! Het gaat een stukje goed maar dan komt er een nieuwe sneeuwbui met dikke vlokken en het is inmiddels al flink donker. We kunnen de snelweg niet zo snel af om een plekje te zoeken om te overnachten in de camper maar opeens is de sneeuwbui als sneeuw voor de zon verdwenen ook al heeft die koperen ploert al uren niks meer van zich laten zien. Op de radio horen we dat er een flinke file voor Essen staat (duh, dat hadden we ook wel kunnen vertellen!). Inmiddels zijn we een uurtje of zes gevorderd met nog honderd kilometer te gaan maar dan begint het weer enorm te sneeuwen met grote vlokken waardoor je geen hand voor ogen meer ziet. Net voor Bremen zijn we het helemaal zat en parkeren om nog even een filmpje te kijken om daarna maar vlug onder de wol te gaan.
Lady, het ik-wil-echt-niet-geknuffeld-worden-aghaantje vindt het stiekem ook wel lekker zo'n warme zachte baas als mand.
Binnen vinden ze al snel een plekje en wat extra vloerkleedjes leukt je interieur op.
Zo ook buiten. De sneeuw en de kou zijn gelukkig weg en uit de wind in het zonnetje is het heerlijk vertoeven in de tuin.
Wow, wat een heerlijke Paasbrunch.
Chakir maakt er een driedubbele salto van, met een koprol al afsluiting.
De laatste kruimels nog even tussen het gras uitpeuteren, uitbuiken, een dutje doen in de zon en zo wachten op het diner. Een hondenleven gaat niet over rozen.
We maken een paar foto's buiten en opeens parkeert er een zwart bedrijfsbusje met een grote sticker met rennende greys erop. Het blijkt een oude bekende die Chakir meteen herkent van de renbaantrainingen. Jos heeft de laatste dagen een klus geklaard op de burcht en regelt met de eigenaar dat we binnen mogen kijken. Leuk! We kletsen nog wat over onze honden en gaan dan verder kijken in de parktuin én binnen. Eerst even bij de poort voor de vaste brug over de slotgracht.
Om vervolgens bij een andere poort uit te komen. Jos maakt nog even een foto van ons allemaal.
En ik maak er eentje van onze prinses.
En van onze stoere ridder.
Eenmaal binnen heeft Lady al snel het restaurant gevonden en vast ook nog iets eetbaars aan haar smakkende tongetje te zien. De burcht wordt voornamelijk gebruikt voor kinderen tussen de zes en zestien jaar die aan de andere kant van het geluk zijn geboren. Voor hen zijn er logeerpartijen met onder meer verkleedpartijen en speurtochten om even de dagelijkse zorgen te vergeten. Iedereen (en vooral een kind) heeft recht op een stukje levensvreugde, aandacht en extra hulp. De Stichting die dit voor hen realiseert, vond deze locatie met zijn historie ideaal en ik ben het helemaal met ze eens.
We wilden graag de affies voor deze plaquette op de foto hebben maar dat lukte niet zo goed. Toen ik er achter kwam dat achter de grote deur een herentoilet zat, opende ik de deur om zo wat extra ruimte te creëren voor de foto. Ytteh ging nog een stapje verder (naar beneden) en ging languit onder het urinoir liggen om de hondjes zo mooi mogelijk op de foto te krijgen :)) En ja, daar heb ik een foto van gemaakt!!
Wat zijn ze lief als ze slapen. Abbey ligt met haar koppie op mijn schoot en Shiraz ligt wel heel lekker onderuitgezakt te pitten.
Chloey houdt wel van een kusje en Sterre ligt gecamoufleerd op de bank verstopt. Abbey is de volgende in de rij voor knuffels. Links het kontje van Donna.
Ook hier was het weer supergezellig maar helaas moeten we weer afscheid nemen. We zijn op vrijdag vertrokken en komen ook weer op vrijdag thuis. Alvast een was in de machine, even met de stofzuiger er door, de camper leeg ruimen, douchen en ff lekker op de eigen bank hangen. Ik wilde eigenlijk heel graag naar mijn vader die jarig is maar aangezien hij niet meer lijfelijk op deze aardkloot rondloopt vindt hij het vast niet erg dat ik dat een dagje later doe. Zaterdagochtend staat Yvonne met haar meiden op de stoep voor de allereerste renbaantraining. Voor ons is het de eerste van dit seizoen want de eerste twee waren afgelast ivm de sneeuw en vorige week zaten we dus in Hoope. Maar nu is het eindelijk zover.
Lady en Chakir laten even aan Jillz en River zien hoe het moet. In het begin lopen ze zij aan zij maar na de eerste bocht wordt het verschil groter. Maar altijd doen ze even samen de pluizenbol delen.
Jillz heeft goed opgelet en loopt prachtig haar rondje. Ze vindt alles geweldig; wat je ook met haar onderneemt. Ze ziet overal de lol van in.
Bij de "kill" blijft ze even keurig staan voor de foto maar verder geen gevecht met de pluis. Vlug weer met het vrouwtje mee want dat is het allerleukste wat er is.
Korol loopt zijn rondje.
En dan mag River. De eerste keer loopt ze 180 graden de andere kant op. We proberen het nog een keer langs de starthokken en ja hoor: ze loopt wel twee meter mee (omdat ze toevallig dezelfde kant op wil als het haas!). Dan gaat ze door de paaltjes aan de andere kant van de baan wandelen daarbij het haas compleet negerend.
In de zandbak spelen vindt ze eventjes leuk.
Maar dan gaat ze toch snel weer doen wat ze het liefste doet: van een afstandje alles bekijken in de hoop om nog een knuffeltje te krijgen van voorbijgangers.
Een leuke afsluiting van een drukke maar gezellige week met veel lieve mensen. We zijn een klein weekje thuis en vertrekken dan voor een maand naar Duitsland (verjaardag Hans-Jürgen en een paar dagen daar), door naar Zwitserland (paar dagen bij Karin en Gerard), dan naar de coursing aan het Gardameer in Italië (waar weer veel bekenden komen) en wat rondzwerven in de Dolomieten om op de terugweg de coursing in Tüttleben mee te lopen (waar ook weer veel bekenden komen). Deze week nog even naar Petra die hier samen met haar waakhond op ons huis gaat passen als we weg zijn en de boel een beetje bijhoudt. Vanavond naar Annemarie die jarig is en morgen komt Yvonne nog gezellig langs om afscheid te nemen. Tussendoor de camper van binnen en buiten poetsen, een gasfles halen, boodschappen doen en dit allemaal in de camper zien te proppen, zo ook de kleding en onderbroeken voor een maand, een tolsticker halen en nog veel meer. De Mercedes moet naar de APK, het cadeau van HJ wordt bezorgd, Wim moet naar de tandarts, drie honden met bijbehorende dekentjes moeten worden gewassen en geborsteld, de timmerman zou deze week de nieuwe balkondeur komen plaatsen en die moet nog geschilderd worden, beiden naar de kapper, de aanhanger moet geleegd worden in de milieustraat en tot slot wat muziek op mijn I-Pod zetten. En ik zal vast en zeker nog heel veel vergeten zijn waar ik in Italië dan weer achter kom als ik met een Prosecco voor mijn camper zit te genieten in de zon.

Ciao a tutti.

De winter heeft eindelijk zijn lange witte bontmantel in de kast gehangen om plaats te maken voor rokjesdag. Niet zozeer in Nederland waar de regen er met bakken uitvalt maar meer iets zuidelijker waar we heel wat kilometers langs de Rijn afzakken richting Middellandse Zee. Ja, het is weer vakantietijd! Ik wilde heel erg graag het vroege voorjaar doorbrengen in Saint Tropez, Nice en Monaco. Dat is al jaren een wens maar iedere keer komen er letterlijk weer andere dingen op ons pad. Ook dit jaar. We zijn uitgenodigd op het verjaardagsfeest van Hans-Jürgen in Duitsland, in de hoop dat we daar gezellig blijven plakken, samen doorrijden naar het Gardameer om daar deel te nemen aan een coursingwedstrijd. Die verjaardag gaan we zondag met vijftien andere  goede vrienden van HJ (bijna allemaal politici) vieren in een chique restaurant met een zeven-gangen diner. Vier dunne schijfjes rode biet met truffelschaafsel, drie borrelglaasjes met ieder een moeilijk uitspreekbaar soepje met exquise ingrediënten, een paletje met diverse soorten vispartjes, een lamsgerecht, en crêpes met ijs en likeur zijn slechts een paar voorbeelden van wat ons wordt voorgeschoteld. Uiteraard rijkelijk aangevuld met Prosecco en andere wijnen (en voor Wim cola light zodat ie meteen als BOB benoemd wordt). Mijn tafelheer is een 93-jarige professor luisterend naar de naam Adolf. Als ik hem vraag of hij gecharmeerd is of zich misschien een tikje geschandeerd voelt om dezelfde naam te dragen als die andere Adolf, vangt hij aan met levendige verhalen over Hitler, de oorlog en de rest van zijn levensloop. Als een goede tafelheer vraagt hij ook geïnteresseerd naar mijn leven. Het gesprek eindigt met Afghaanse windhonden die hij samen met zijn 25-jaar jongere vrouw jaren heeft gefokt. Uiteraard hadden we ook een passend cadeau bij ons. Wim heeft alle acht de honden uit het C-nest (waar ook onze Lady Camée toe behoort) op een strand-achtergrondje gephotoshopt en dit af laten drukken op canvas. Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat ik met alle acht de honden naar een idyllisch eiland was gevlogen en achter een schilders-ezel dit vereeuwigd had maar alle eer gaat naar mijn lief!

Vrijdag zijn we aangereden naar Laudenbach, waardoor Ingrid en ik zaterdagochtend meteen kunnen gaan shoppen in een zonovergoten Mannheim. Oftewel: Ingrid moest een dag voor de verjaardag nog snel iets kopen voor haar man. Maar we zijn geslaagd. Tuurlijk was er door de aanwezigen al gestort op de rekening die speciaal was geopend voor HJ’s reis naar Vietnam, waar Wim een mooie foto voor had bewerkt met HJ op een waterbuffel in een Vietnamees landschap. Mannheim ligt tussen de Rijn en de Neckar en daar staat naast een imposant paleis (Ingrid vertelt dat alleen het Palace de Versaille in Frankrijk groter is) ook een oude watertoren. Mannheim heeft een prachtig historisch gedeelte met imposante gebouwen afgewisseld met lelijke nieuwbouwflats. Een nawee uit de oorlog waarbij de helft van de stad is platgebombardeerd.

Omdat het etentje pas zondagavond om acht uur plaatsvindt, hebben we overdag de tijd om het Luisenpark (ook weer in Mannheim) te bezoeken. Voor de niet-Duitsers onder ons: je spreekt het NIET uit als luizenpark maar als loeiiisenpark! Een combinatie dierentuin, speeltuin, openlucht theater en Keukenhof. Wim past op tien honden (waarvan één barsoi tussen de afghanen) zodat Florian, een andere logé, nog bij ons in de BMW past. Wim is in goed gezelschap van Biggi.

We komen de meest prachtige dieren tegen waaronder onder andere pinguïns, flamingo’s, ooievaars, diverse soorten tropische vogels en deze ara’s.

Ook diverse soorten kleine aapjes en een wel heel apart apenras.

Het verhaal van de bloemetjes…

…en de bijtjes wordt ons weer eens duidelijk gemaakt en we krijgen er vlinders van in onze buik. Nou ja, op onze schouder.

De vlinders zitten met zijn allen in de vlindertuin en in het amfibieënpalviljoen lachen de gekko’s, kaaimannen en slangen ons tegemoet. Tuurlijk is er ook een ruimte met allerlei soorten vissen.

Ook een gezellig ingericht nog niet opgeruimd paaslandschapje waarbij geen windhond binnen is geweest want overal staan de konijntjes blij in de wei. Zouden er ook Teletubbies zijn?

De rest van de week zijn er leuke activiteiten rondom Laudenbach, waaronder de nacht van het museum waarbij alle musea tot diep in de nacht geopend zijn. Ingrid vroeg of we wilden blijven. Ook om samen met haar voor een girls-night-out met de TGV naar Parijs te gaan, aangevuld met een paar dagen Chanel en Vuitton bezichtigen. Maar we hebben al een afspraak op dinsdag met Karin en Gerhard in Zwitserland en daar kijken we ook heel erg naar uit. En we zien elkaar weer aan het Gardameer. Het is ruim driehonderd kilometer naar Herznach waar Karin net tien kilometer over de Duits/Zwitserse grens woont. Ze wonen boven op een berg met alleen een manege en paardenstallen als buren. De paardeneigenaren zelf wonen in het dal. Bij ons vorige bezoek waren we aan het racletten geslagen maar deze keer wordt de tajine afgestoft en op de buitengrill gezet. Zo ook de kipkluifjes. Binnen wordt de couscous bereid. Er is niks Zwitsers aan deze maaltijd, maar lekker was het zeker.

Sterke verhalen wisselen elkaar af met prachtige dialectwoorden; ik ben weer een hele Zwitserse woordenschat wijzer! Bijvoorbeeld dat Karin mijn Wim toch echt wel een Göttergatten vindt!

Vorige keer waren we naar een allerschattigst en goed tussen de bomen verstopt bedevaartsoordje gewandeld. Nu ook weer (op mijn speciale verzoek). Terwijl we ons bij het altaartje scharen komt een oud dametje met zowel steunkousen als steunzolen binnengestrompeld, en vertelt het verhaal achter het primitieve houten hutje wat opgeleukt is met iconische schilderijen en crucifixen. Een man uit het dorp zou zijn benen verliezen aan een enge ziekte. Toen na al zijn gebeden zijn benen gespaard bleven en hij zelfs weer kon lopen, liet hij het hutje bouwen. Met een altaartje en diverse bankjes is het daar vredig bidden geblazen.

Na een schietgebedje voor een veilige bevalling en gezonde puppies voor Donna, stijgen we weer helemaal Zen de berg terug op, naar Karins huis want onze buikjes mekkeren harder dan de geiten die we passeren. We hebben wel zin in het op houtvuur gebakken brood met zelfgemaakte marmelades, uiteraard aangevuld met afbakbroodjes van de Duitse super net over de grens.

Maar na een paar fijne dagen moeten we ook hier weer afscheid nemen. Karin gaat met haar honden (vier whippets, vier afghanen en een saluki) naar een hondenshow. Aangezien we letterlijk tot bijna haar huis parallel ons reisje langs de Rijn hebben gevolgd, laten we hem nu figuurlijk langs ons liggen, dieper Zwitserland in. We hebben een bepaalde plaats voor ogen maar we missen een afslag. Nadat we er achter komen én kunnen draaien op de smalle bergwegen, zijn we zeventig kilometer verder. We brengen de nacht door in een mesjokke dorp wat Mesocco heet. Niets om over naar huis te schrijven dus dat doen we dan maar niet.

We maken een kleine wandeling voordat we dezelfde weg weer terug gaan rijden. Lady vindt de echo van haar geblaf wel erg grappig en blijft op haar manier nog maar een paar keer om Heidi blaffen, waarbij ook haar gegiechel gezellig mee echoot.

Na een uur haarspeldbochtjes draaien komen we bovenaan in de Alpen weer langs dezelfde Friet van Piet tent en nemen nu wel de goede afslag. Even later komen we aan bij de pas die we wilden nemen maar daar staat niet alleen een groot bord in vier talen dat de pas afgesloten is maar er staan ook pionnen en barricades op de weg. OK, dan rijden we nog maar een extra honderd kilometer om. T’is vakantie, nietwaar? Aan het omrijden waren we sowieso al want vorig jaar zijn we zowel op de heen- als op de terugweg door de Gotthardtunnel gereden maar op aanraden van Karin nemen we nu de San Bernardinotunnel. Om, maar mooier.

De weg ernaar toe lijkt inderdaad mooier maar helemaal objectief kan ik dit niet zeggen want vorig zijn we door de stromende regen onder een grijsgrauwe donkere lucht heen en terug gereden met weinig zicht. Vandaag schijnt de zon en dan is alles mooier.

We stoppen voor de afwisseling maar weer even om de poten te strekken en maken voor diezelfde afwisseling maar weer een fotootje.

Om de anderen niet te kort te doen, ook van de affies maar weer even een foto. Gewoon, omdat we dit zo leuk vinden. Not!

We krijgen het heen en weer van al die scherpe bochten door berg en dal en stoppen bij een camperplaats waar winters lange langlaufbanen zijn gemaakt.

We zitten niet eens zo heel erg hoog en de zon schijnt fel en warm maar toch ligt er nog veel bevroren sneeuw. De temperatuur is aangenaam. In Duitsland en in het noorden van Zwitserland was het tegen de dertig graden (26 volgens internet maar het was warmer in de zon) waardoor Korol de taak van Lady overnam door iedere vorm van water op te zoeken en er in te springen. Nou ja, op zijn manier dan. Eerst een teennagel, dan een voorzichtig pootje. En als hij het slootje vertrouwde om echt niet dieper dan tien centimeter te zijn, dan ging hij er in liggen. Als ie dan zijn adem inhield, werd zijn buik net niet nat! Langs de langlaufpiste stond een erg sterke stroming in het riviertje wat ook nog eens minimaal een meter diep leek, maar toch wilde hij er graag in. Aangezien ik geen klotsende barsoi meegesleurd in het kolkende water wilde (hoewel, leuk voor de foto’s!!) zijn we maar een stukje van het riviertje af door de sneeuw gaan wandelen. Zo raar: met blote armen en benen en zonnebril door de sneeuw.

Aangezien we onze mobiele sneeuwhut mee hebben genomen en veel van Zwitserland willen zien, gaan we weer een stukje op pad. We stoppen onderweg bij een waterkrachtcentrale die er op dat moment geen kracht meer voor heeft omdat er werkzaamheden plaatsvinden en de schutsluizen in de dam afgesloten zijn. Dat geeft veel rotszooi aan de stenen en de barzoi te zien!

Boven vinden we een hutje op de Alpenhei waar de affies even schattig voor poseren.

Op de terugweg rusten we even uit op de bankjes. Niet omdat de wandeling zo vermoeiend is, wel omdat het erg warm is en de honden hier meer moeite mee hebben dan wij.

De sneeuw heeft plaatsgemaakt voor weides vol met deze bloempjes.

De parkeerplaats op de dam ziet er links zo uit…

…en rechts zo. Veel van de meren hoog op de bergen zijn nog bevroren.

Opeens krijg ik een paar Alpenbewoners voor de lens.

Wat bij het inzoomen gewoon mijn liefies blijken te zijn!

We mogen op deze plek niet overnachten zodat we snel richting de volgende bergpas sturen. We gaan erg hoog deze keer. Skiërs hebben we niet gezien maar wel ski-sporen van afdalingen. Ook hier helemaal boven op de berg is het heerlijk zonnig en warm. Voor wie zich geroepen voelt, kan hier in bikini afdalen op de lange latten.

Veel passen zijn afgesloten waardoor we vaak stukken om moeten rijden. Korol vindt het duizend keer niks en wordt erg wagenziek. Ook schuift hij bij iedere scherpe bocht bijna van zijn bank. Ik zit langs hem en zet me schrap zodat ik hem tegen kan houden. Op de vloer is geen ruimte. Hij raakt een beetje in paniek en wil bij iedere bocht opstaan en wegrennen. Normaal word ik niet wagenziek maar ik lig voornamelijk in een standje hopeloos met mijn hoofd naar beneden bergafwaarts zonder enig uitzicht. Solidair misselijk zijn we saampjes.

Heel af en toe, als we een stukje redelijk vlak door de bergen rijden, kan ik zien waar we allemaal langsrijden en maak een paar foto’s.

Eindelijk komen we aan op de plaats van bestemming. Een aardig plekje. Een mooie wandelomgeving van kilometers aangelegd fiets/voetpad. En aangezien het voorseizoen nog niet van start is gegaan, wandelen we een paar uur over een vlak geasfalteerd pad tussen bergen met watervallen en een riviertje. De nare rit is snel vergeten. En het zonnetje schijnt heerlijk.

Morgen gaan we de grens naar Italië over. Vorig jaar was het in Zwitserland baggerweer en Italië subtropisch, ook al was het al oktober. De weersberichten voor Zwitserland blijven prachtig, die voor het noorden van Italië zien er somber uit. Maar die bergen kunnen we ons kleine mannetje niet meer aandoen. Op naar de regen wat boven in de bergen sneeuw is want die paar groene toppen worden steeds witter. De weg die we net gehad hebben, kunnen we nu niet meer nemen omdat je winterbanden moet hebben en die zitten niet op onze camper. We zakken nog wat en het gaat steeds harder regenen; ook wel even lekker na al die warmte.

Arrivederci a Italia.

Hey Chakir, kom d’r op; mooi uitzicht hier. Of heb je hoogtevrees? Ikke nie, Lady, ik ben toch een stoere kerel?!

Niks teveel gezegd; het is hier fantastisch. Jazekersss.

En aan de andere kant is het ook leuk. Zie ik daar een Sint Bernard met een neut om zijn nek?

Kom Chakir, we hebben het wel gezien hier. Dan kan Korol er ook nog even op want met die lange slungel erbij gaan we schuiven.

Hahaha, ik lijk wel een berggeit! Denk dat ik maar even ga jodelen. Dat kan ik heel goed; zeker als ik mijn teen stoot.

Groeten uit Italië van ons drieën (en van die andere twee!).

In een miezerregentje komen we aan bij ons eerste plaatsje net over de grens in Italië: Chiavenna. Het is alleen maar om te overnachten. Verder rijden doen we vandaag niet, want zowel Korol als ik zien een beetje groen (Korol de Kikker) en geel (Lis Piggy in een gele jurk) van de triljoen haarspeldbochten in de bergpas. Gelukkig wordt het even later droog, het zonnetje is weer in volle sterkte terug en we maken een wandeling om een frisse neus te halen.

Zoals gezegd rijden we de ochtend erop in alle vroegte over een bijna vlakke weg naar Novate Mezzola. Het is maar een paar kilometer, maar voor gisteren te ver om het erbij te nemen. De camperplaats is bij een rustig haventje en een nog rustig speeltuintje. Er is een Nederlands uitziend pad aangelegd: vlak en geasfalteerd parallel aan het meer. Je kunt kilometers lopen of fietsen. Dat doen we dan ook want het is weer warm en mooi zomerweer. Opvallend is dat langs iedere strandtent, restaurant, camping, winkeltje of hotelletje een stevig hek zit, en door de ramen zichtbaar een hoop zooi ligt opgestapeld van het vorige seizoen. Alles zit potdicht. Geen ijsje te koop. Het meer is één grote hondenbar maar een ijsje voor ons (en/of voor de hondjes) was wel prettig geweest.

Het uitzicht vanuit onze camper. De bewolking wordt steeds dichter, de wind begint harder te waaien en de temperatuur begint ook te zakken. Heerlijk zo’n buitje na die hitte.

Na een uur ziet de lucht er zo uit. De besneeuwde bergtop is bijna helemaal in nevelen gehuld.

Het blijft twee dagen ononderbroken hard regenen en alles verandert in een modderparadijs waar worstelaars hun hart in op kunnen halen. En al zou het eventjes ophouden om snel de hondjes uit te laten, dan nog komen ze kletsnat terug van het natte wegdek omdat ze al het water langs hun poten opzuigen waardoor zelfs de buik nat en modderig wordt. Nee, geen hondenweer vandaag. Zeker geen blonde-afghanenweer. Ons zonnepaneel laadt niet veel met die donkere lucht dus we moeten een beetje zuinig doen met de stroom die we nog hebben. Waar laten we al die natte jassen, broeken, sokken en handdoeken? En de natte honden? Leuk is anders. We kunnen wel afzakken naar een wat zuidelijker stukje Italië maar volgens buienradar zou dat wel een heel stuk uit de richting worden. We zitten het gelaten uit, wachtend op die oh zo gewenste zonnestralen. Manlief doet in regenjas een rondje door het dorp om wat artistieke foto’s van bijvoorbeeld tractor-accessoires te maken. Hij komt geen hond tegen onderweg. Nee, die liggen lekker bij de houtkachel!

Het bruggetje waar we de vorige ochtend nog zo goedgemutst overheen liepen, fungeert nu als schuilplaats om wat foto’s te maken.

Eindelijk komt dan toch ook de zon weer uit haar schuilplaats en zo wordt het leven een beetje mooier. Een beetje veel mooier. Alle natte zooi is binnen no time droog, de honden zien er niet meer uit als moddervarkens na een snel plasje. Het is ook meteen weer aangenaam warm waardoor de twee donkere dagen snel vergeten zijn. We wandelen nog even naar een bakkertje dat wél open is en zoeken dan een nieuwe plaats om naar toe te rijden. De weg gaat door de dalen heen, dus geen bochtenwerk voor ons kleine Witje. We overnachten in Morbegno. Een plek met een goede wifi-verbinding waardoor ik het vorige blogstukje kon plaatsen en weer enkele vriendinnen heb kunnen “spreken” op het net. Ik ben weer helemaal op de hoogte! Zo fijn, “mijn” meisjes.

Wim zoekt het hoger op en: the sky is the limit. De brug op een berg is net niet hoog genoeg maar hij komt een heel eind.

We zien altijd de vuilniswagens af en aan rijden en hebben ons vaak afgevraagd hoe die door die smalle steile bergweggetjes heen komen. Vandaag wordt dat mysterie opgelost! Op een plek ergens op een parkeerterrein staat zo’n grote vuilniswagen en het is een af en aan rijden van kleine autootjes met een laadbakje.

Autootje rijdt naar zijn grote broer, leegt zijn lading, en gaat weer terug de bergen in om al het andere vuil te verzamelen.

Simpel.

We maken nog een wandelingetje en hebben besloten om de makkelijke vlakke weg verder te vervolgen richting Sondrio met als eindbestemming voor vandaag Passo del Tonale. We hadden eerste instantie wat leuke bergpassen uitgezocht. Of ze open zijn, is een tweede, maar het was wel de bedoeling. Maar zoals gezegd doen we dat ons Koroltje niet nog een keer aan. Helaas voor ons geen Brennerpas, Gross Glockner, Kufstein, Kitsbühel en ander moois in de Dolomieten. Tot Sondrio gaat inderdaad alles letterlijk en figuurlijk als een zonnetje. Dan begint Truus ons vermanend rechts-af te sturen terwijl al het verkeer de weg blijft volgen. We hadden toch echt die dikke rode weg opgezocht op de wegenkaart en niet dat kronkelende geeltje! Kaart erbij, we zitten goed alleen de dikke rode weg lijkt toch echt op een kronkelig geel bochtenzootje. Wat een smal, draaierig, omhooglopend kloteweggetje. Korol schiet bij de eerste bocht in de ajam paniki en als er een heel scherpe bocht op het smalste stukje weg komt met als tegenligger een grote vrachtwagen met zo’n tank erop met Shell-logo, krijg ik het ook even benauwd. Wij zijn aan het stijgen, dus hebben voorrang. Maar de vrachtwagenchauffeur gaat echt niet terugsteken met zijn dertig tonnen diesel ver van huis maar in zijn sas. Met wat geklooi op de millimeter nauwkeurig staan we een paar minuten later aan de andere kant van de bocht. Leuk zo’n file achter je terwijl we net nog als enige deze weg op werden gestuurd. De weg kronkelt door naar boven. Volgens Truus valt het allemaal wel mee wat ons te wachten staat en dwingt ons steeds verder de berg op. We zitten goed maar Korol ziet deze keer geel én groen, én is rood aangelopen. Het arme mannetje. Als we eindelijk ergens kunnen stoppen, laten we hem vlug even de benen strekken. Maar man, wat is het koud. Ik zit nog in mijn hemdje en Wim in zijn T-shirt maar ik moet echt een trui halen. En een das. Volgens Truus zijn we er nu echt bijna. En inderdaad, na een paar kilometer komen we aan op de voor vandaag uitgekozen eindbestemming: Passo del Tonale.

De camperplaats blijkt echter onvindbaar want die ligt bedolven onder minstens drie meter sneeuw. We zien een paar mensen met ski’s lopen en diverse skiliften zijn via een doorlopend systeem continu in beweging. Leeg, op een enkele ski-verslaafde na. Van het speeltuintje zien we nog net de bovenste rail van wat een schommel of een klimrek kan zijn.

Aan winkeltjes en restaurantjes geen gebrek….maar allemaal gesloten op een enkel hotelletje na. Voor die ski-verslaafden. Of voor de eigenaren die niks anders te doen hebben. Het lijkt een beetje op de resorts (of het kamp zoals Jacq ze noemt)  in Spanje in de winter als het te koud is voor alle zon-aanbidders. Een slaapstad na de hectiek van het hoofdseizoen. Geen huizen hier, alleen horeca, appartementen en toeristenwinkeltjes.

De enige bewoners die we treffen zijn deze twee poezenbeesten die wat warmte en liefde bij elkaar vinden nu ze door alles en iedereen verlaten zijn. Buitengesloten. Ik had ze graag meegenomen. Onze honden hadden dat ook vast heel erg leuk gevonden.

Korol en ik trotseren nog even de kou en de wind voordat we de slingerweg naar beneden gaan aanvangen. Oortjes open, oortjes dicht. Vaker dicht dan open. Als je oren op een verschillend tijdstip openspringen dan die van de ander en die zit nog in de schreeuw-fase, dan is het opeens wel heel veel herrie. Heeeeeerlijk die ijle lucht; het voelt alsof ik tien keer de python in de Efteling heb gehad. We waaien bijna uit onze jas en voelen een verkoudheidje opkomen. En het was zo’n heerlijk weer in het dal.

We spreken elkaar wat moed in. Wat bij ons nooit zonder enig geflikflooi gaat!

Poseren voor de cameraman die inmiddels met bevroren vingers zijn nat gesneeuwde camera bibberend vasthoudt.

Zoeken dan snel onze koelkast op wielen weer op want het begint steeds harder te sneeuwen. En aangezien we geen winterbanden op onze iglo hebben, zijn we hier niet op de goede plaats. De weg is gelukkig redelijk droog zodat we nu nog veilig de berg af kunnen. Dat gaan we maar snel doen voordat we ingesneeuwd raken. Onderweg komen we verschillende bordjes tegen die ons waarschuwen voor vallende stenen. Dat is geen overbodige waarschuwing want als we net een bocht uitkomen, ligt er midden op onze weghelft een steen van zo’n vijftig centimeter doorsnee. We kunnen er langs door op de linkerbaan te gaan rijden. Gelukkig is het niet druk. We proberen nog ergens te stoppen zodat we de steen weg kunnen schuiven maar uit ervaring weten we inmiddels dat het lang duurt voordat je ergens veilig kunt stoppen. Zijn er dan helemaal geen leuke kanten aan al die haarspeldbochten, hoogte- en temperatuurverschillen, ijle lucht, oortjes die niet open willen ploppen (ook niet na tien keer in je neus knijpen), zieke hondjes, mistige wolken, nukkige chauffeurs, toeterende Italianen die je inhalen, vallende stenen en enge afgronden? Jawel, als je niet weet wat je aan moet trekken, hoef je alleen maar je kastdeur te openen en alle kleren vallen in je armen! Telt ook voor het voorraadkastje met de potten jam en hagelslag. Aanrader!

De schattige wolkjes die we altijd vanuit het dal rond de bergen zien hangen, blijken zeer irritant als je er midden in zit. Het lijkt op mist maar er komt in ons geval natte sneeuw uit. Beneden in het dal is het weer ouderwets zomerweer. Vlug de jassen en dassen in de kast en opwarmen. Door één van die mooie wolken zijn we heen gereden. Van een afstandje ziet het er leuk uit.

De camperplek in Coredo maakt veel goed: een stukje paradijs op aarde. Man, wat is het hier mooi. En zonnig! Twee meertjes achter elkaar en overal weer die prachtig aangelegde wandelpaden. De bergen in via het bos is ook een optie maar we willen eerst even lekker door de zon verwarmd worden. Dat dit zonnen een beetje uit de hand loopt, zie ik als ik avonds mijn hemdje uittrek en alles vuurrood is en branderig aanvoelt. Omdat mijn armen en mijn ronde hals rood verbrand zijn en de rest nog winters wit is, zegt mijn immer romantische man dat het lijkt alsof ik een rood slabbetje om heb!

De dag erop Korol gaat weer pootjebaden, water drinken en tot zijn navel in het meer. Hij is weer helemaal gelukkig en als ik rare geluidjes maak, maakt hij voor mij een paar rare bokkensprongen daarbij al zijn tandjes bloot lachend. Wat een team!

Wim wil wel eens weten hoe het er op ooghoogte van een hond uitziet. Conclusie: het maakt in dit geval geen reet uit!

Het dorp is een kilometer verder voor de bakker en de boodschappen. Ook al zegt mijn lief dat ik veel te veel heb ingepakt (hagelslag, vanillevla, stroopwafels en beschuiten) de supermarkten hebben genoeg lekkere dingen om tot koop over te gaan. Het enige nadeel is dat er wel een erg lange middagsluiting is. Als je morgens gewandeld hebt en denkt om nog even bij de bakker broodjes te kunnen scoren net na enen, dan zit alles hermetisch op slot want de Italianen zitten aan de pasta. Als je onderweg denkt van hé, ik moet nog wat boodschappen hebben en we rijden net langs de Supermercato, dan kun je je een bult wachten want ze zijn gesloten tot minimaal drie uur. Als je pech hebt, tot vier uur. In dit dorp is water om bij te tanken en we lozen ons vuilwater en de septic-tank. Op veel plaatsen zijn de kranen nog afgesloten. Misschien verwachten ze dat het gaat vriezen. Nou, dan moeten ze toch echt de berg op!

Ondanks dat het eind april is, staat de hei (en wat andere bloemetjes) volop in bloei.

En omdat ik nooit genoeg van mijn lievelingskind krijg (en ik de meeste foto’s maak!) nog maar een foto van mijn schatje. En ja, Wim maakt heus nog wel een fotootje van zijn lievelingskinderen.

Zoals gezegd is het een heerlijk plekje, het is mooi weer, en alle faciliteiten zijn aanwezig. We blijven er een paar dagen. We hebben hippie-buurtjes gekregen met een felblauw Volkswagenbusje dat vol hangt met Reggae-kleuren en af en toe roken ze een jointje. Op woensdagavond gaan ze weer weg en nu hebben we het hele paradijs voor onszelf. Denken we. Donderdag 25 april is het Bevrijdingsdag in Italië en al vroeg in de ochtend stoppen de eerste busjes waar niet alleen drie gezinnen maar ook evenzoveel barbecues uitkomen. Een uur later zijn niet alleen wij, maar beide meren ingesloten met vissers, wandelaars, picknickers, veel kinderen en honden. Ook leuk. Omdat in het weekend een viswedstrijd georganiseerd wordt, gaan we toch maar naar een paar stadjes verderop. We moeten daarvoor een ravijn oversteken op eenzelfde soort brug als een eindje verder. We stoppen net om de hoek bij een parkje en maken een paar foto’s.

Daarna rijden we kilometers langs appelboomgaarden. We stoppen om een mooie wandeling te maken als we een pad door de boomgaard heen zien slingeren. De zowel witte als rode knoppen aan de appelbomen zitten nog bijna helemaal dicht maar de gezellige kioskjes staan al klaar (of zijn nog niet opgeruimd van vorig jaar) met bordjes: appels te koop.

Na zoveel natuur is het tijd voor wat meer reuring in de tent. We rijden naar de redelijk grote stad Trento. Veel leuke boetieks, restaurantjes, kastelen, musea en things-to-do. We moeten eerst even tanken en er staan altijd twee prijslijsten bij een pomp. Selfservice, of je wordt geholpen door een Esso-mannetje die een tijger in je tank komt proppen. Mijn Tarzan wil zelf die tijger te lijf gaan. Niet alleen omdat hij zo’n stoere kerel is, maar ook omdat het ongeveer tien cent de liter duurder is als zo’n mannetje dat voor je doet. D’n Nederlansche kredietkaart van de ING wordt niet geaccepteerd, de pinpas ook niet. Zijn briefje van vijftig slokt de automaat gulzig op. Wim pakt de slang om diesel te tanken, zegt dan binnensmonds mompelend zoiets als “sorry skatjuh”. Hij heeft niet de gewone diesel getankt (veertig cent de liter duurder dan in Nederland) maar de speciale Blue Diesel voor extra performance die nog eens een extra twintig cent duurder is. Bijna twee euro de liter maar ach, hij heeft nog steeds maar voor vijftig euro getankt! En aangezien ons campertje heel hoge prestaties heeft geleverd (en nog heeft te gaan) mag ook hij wel een luxe dieseltje in zijn buikje.

We hebben een pracht van een camperplek vijf minuutjes lopen naar het centrum. Daar gaan we beginnen bij het toeristenbureau voor meer informatie want we willen natuurlijk niks missen. We beginnen bij het kasteel.

Helaas geen prinsen op witte paarden tegengekomen voor mijn vrijgezelle vriendinnen. Ook geen boswachters

Wel deze twee knappe kerels die toevallig allebei mijn lievelingsman zijn.

Om te zoenen zo lief. My guys.

Maar het kasteel zelf is natuurlijk ook mooi!

Midden in het centrum staat dit gebouw met een kek fonteintje. Ik ga even zitten met mijn hondjes en plots krijg ik een heel bataljon toeristen voor mijn neus. Wim kan de foto bijna niet meer maken omdat iedereen voor zijn neus gaat staan. Ze vragen hem het hemd van het lijf over de honden. Eén toerist vraagt heel netjes of hij zijn vrouw niet even aan de kant kan laten gaan zodat alleen de hondjes voor de fontein staan. Ja hoor, we laten ze wel even los in die drukte. Not! Toen we gisterenavond aankwamen was er live muziek in het park, de terrasjes zaten bomvol en er liepen verkopers die erg opdringerig rozen wilden verkopen of neonkleurige ufo’s die je heel hoog de lucht in kon gooien (mocht je daar behoefte aan hebben).

Dit ding heet de groene toren. Alleen zijn dak is groen. Maar het zij de Italianen vergeven.

We gaan een paar broodjes en wat lekkers voor erop scoren en even uitrusten in de camper want de hondjes hebben niet meer zo heel veel zin met die warmte. Lady kruipt lekker tegen haar macho aan die natuurlijk de wacht blijft houden voor aanvallen van holeberen of iets soortgelijks. Schatjes zijn het.

Bij het uitzoeken van het beleg zei ik tegen de slager: doe die maar. Hing er een labeltje aan met capriolo. Ik dacht dat het steenbok was, maar het is een reebok. Sorry, Bambi.

Na de lunch maken we een wandeling langs de rivier Adige waar we langs geparkeerd staan. Zegt Wim opeens: hé, dat lijkt wel een barsoi. Wij lopen op de boulevard, de barsoi beneden langs de waterkant. Zover als we kunnen kijken langs de lange kade is er maar één trap en die bevindt zich toevallig een meter of twintig van ons vandaan. We zwaaien naar de man die met een verbaasd gezicht net zo enthousiast terug zwaait. Ik zeg: ik heb er ook eentje, wijzend op mijn zoitje. Tuurlijk dalen we de trap af en raken in een geanimeerd gesprek. Zijn meisje heet Dana uit de Rocca Bruna kennel. Ze is de enige barsoi in Trento. Nou lijkt me dat onwaarschijnlijk want in een durrep als Lierop weet je ongeveer wel wat voor honden er lopen, maar in een relatief grote stad waar weinig gewandeld wordt met de honden, kun je dat nooit weten. Maar goed, we geloven hem. In de stad is ook maar één afghaan en die is zwart.

Hij vertelt dat alle barsois bange beestjes zijn. Nou is mijn Koroltje dat toevallig ook maar ik ken er toch echt genoeg die dat niet zijn. De soortgenoten hebben niet veel interesse in elkaar. En Dana is nog wel zo’n mooi lief meisje.

Onderstaande foto is vanuit het stadspark gemaakt. De helft van het park was afgesloten met grote houten platen. Het gedeelte met twee vijvers wordt gepimpt met veel gekleurde LED’s en lichtstralen als we de foto’s mogen geloven. Moeten we toch een keer terug. Op de berg zie je het ronde Mausoleum dat we later op de dag gaan bezichtigen.

En toen was het opeens later!

Je kunt in het gebouw komen waar foto’s en wat kransen hangen met een heel verhaal over Cesare Battisti. Een man die als journalist en later als politicus veel voor Trento heeft gedaan. In de oorlog heeft hij zich aangemeld bij de Alpinisten en ook daar was hij van grote invloed. Totdat de Oostenrijkers hem oppakten en ter dood veroordeelden. Het zijn zestien kolommen van ieder minimaal tien meter lang. Zijn doodskist staat in het midden van het Mausoleum. Een stukje verder staat een oude barak die nu dienst doet als oorlogsmuseum van de Alpinisten. Uiteraard ook een kiosk met prullaria en snacks.

De mannen zijn meer geïnteresseerd in de kanonnen.

Ook mijn lieve schatje die geen vlieg kwaad doet. Katten, dat is een ander verhaal! Maar daar hebben ze dan weer riemen en halsbanden voor uitgevonden om dat niet te laten gebeuren.

Mijn twee nieuwsgierige mannen. Zeggen ze ooit iets over vrouwen. Nou deze twee willen ook alles weten. En alles eten.

Wij meisjes, wachten wel buiten. Wij doen niet zo moeilijk om door een klein raampje te kijken als je er door een grote poort kunt komen voor een beter zicht.

Een tunneltje. Want die hadden we nog niet gezien. Als je die eerste duizend niet meetelt! Het leuke van de tunnels als het heel slecht weer is, is dat je eindelijk wat zicht hebt met de verlichting, en het er droog is. Met mooi weer is het minder: zonnebril op, zonnebril af. Boekje lezen, even wachten met verder lezen. En dat wisselt op veel stukken om de paar minuten.

Met Chakir aan de wandel. Kijken of er nog ergens iets leuks te beleven valt want Chakir is altijd te porren voor iets leuks.

Nog een paar kolommen met roofvogels langs de grote toegangspoort helemaal onder aan de berg waar we op zijn gewandeld. Er stond geen uitleg bij maar misschien houden ze de wacht en vliegen ze uit bij onraad!

Een iets vriendelijker vogeltje in het park.

En dan wordt het tijd om de kinderen op bed te leggen en het stadsleven van Trento in te duiken. Eerst ff pinnen.

Dan ff voor een vette hap zorgen. Voor een goede bodem, voor al die alcohol die we gaan drinken!

Picknicken in het park waar zowel de politie als de Afrikaanse verkopers van rozen en gekleurde ufo’s zich al klaar staan te maken.

En dan snel weer terug naar de kids waar we met zijn allen gezellig bij elkaar dat wilde avondleven doorbrengen. Gisteren met de Bevrijdingsfeesten zijn we al op pad geweest dus nu een avondje in de camper.

Omdat de stroomsensor code oranje aangeeft, moeten we weer aanrijden om de accu’s op te laden. We zoeken een camperplek uit met stroom want dit krijg je zo 1,2,3 niet opgeladen. De eerste plek is halverwege een berg. Prachtig, maar onbereikbaar door de enorme modder; daar durven we de camper echt niet in de rijden want daar komen we nooit meer uit. Er hangt ook precies een wolk op de plek. Ervaring leert dat die dan ook rustig uuuuuuren blijft hangen. Hoewel het een mooie plek is met een meertje en prachtige wandelwegen, zoeken we de volgende plek op. Ook weer halverwege een berg. Mocht je denken: waarom zoeken ze nu nog steeds die bergen op als Korol daar zo ziek van wordt? Dan is het antwoord: als we meteen na de Gotthard naar het zuiden waren gereden, hadden we via veel tunnels in het vlakkere Italië uitgekomen. Omdat we hadden gekozen voor de Dolomieten en er halverwege achter kwamen dat dit toch niet zo’n succes was, dan zit je er toch middenin. Dan kun je terug of door. De bergen zijn al een stuk lager hier. We komen aan bij de volgende camperplek in Ferrara di Monte Baldo, en zowel het water als de stroom is afgesloten met beugels en hangslotjes. Omdat niet alleen de stroom maar ook het water op is (als ik een kopje thee wil zetten, braakt de kraan nog net een beetje water en veel troep erbij uit) gaat mijn Rambo op jacht naar water. Dat vindt hij bij een kerkhof en sjouwt tien keer een gieter met tien liter bergopwaarts. Alles gelardeerd door een vette regenbui. Ik zeg dat twee gieters echt wel genoeg zijn en de rest als het weer droog is, maar Wim zegt dat ie toch al nat is en gewoon door gaat. De ramen zijn helemaal aangeslagen van de regen, het spettert naar binnen via de dakluiken dus die moeten ook helemaal dicht en al snel krijg je in combinatie met de verwarming een muffe lucht. Dat we geen wifi hebben hier, OK. Maar zelfs geen GSM-ontvangst. We zijn helemaal afgesloten van de buitenwereld. Lang leve kamperen!

Toch gaan we een tripje maken naar een kerk in de buurt die in een berg is uitgehouwen: Santuario Madonna della Corona. Bij aankomst lijkt het alsof de hele kerk er gewoon langs is gebouwd maar binnen zie je aan de zij- en achterkant de rotsen over de hele breedte. De weg om er te komen is al een belevenis op zich. Je parkeert bovenaan de berg en neemt talloze trappen naar beneden (die ook weer terug genomen moeten worden naar boven). Nou hebben we al veel kruiswegen gezien in Italië maar hier staan de twaalf stappen die Jezus aflegt naar zijn kruisiging een keer niet in half verbleekte en afgebladderde schilderingen maar in bronzen beelden op ware grootte. Gewoon prachtig. In de kerk staan ze alle twaalf in het klein.

De laatste trap naar de kerk zelf is een peulenschilletje vergeleken met de vele trappen die we hebben genomen. Halverwege de trappen staat een verkeersbord dat vermeld dat zomerse kleding niet echt gewaardeerd wordt als je de kerk wilt betreden. Ook wordt er op de weg naartoe om stilte verzocht omdat veel mensen aan het bidden of mediteren zijn. Ondanks de regen en toch best moeizame weg, zijn er veel toeristen en kerkaanbidders. Ik denk dat als het een mooie dag is, je nergens bij kunt komen omdat het bezoekersaantal minstens vertienvoudigt. Moe (van al die trappen) maar voldaan (van zoveel rust en schoonheid) stappen we drijfnat de camper in. Waar we de natte drupjassen en broeken laten, weten we nog niet. Waar ook maar iets kan hangen, hangt vol met hondenjassen en handdoeken.

Volgens de weerberichten blijft het vier dagen regenen. Fijn. Voorlopig geen foto’s van vergezichten om wandelingen, dus we sluiten af om over een paar dagen hopelijk in goed weer verder te schrijven over de coursing bij het Gardameer. Ik ben blij om weer een paar goede vrienden daar te ontmoeten want ik begin iedereen toch wel een beetje te missen.

Saluti a Italia.

Yo Lady, kijk eens naar boven: een dood vogeltje!

Dûh Chakir, da’s al zo’n ouwe mop, daar trapt niemand meer in. Je wilt natuurlijk stiekem aan mijn kont snuffelen als ik omhoog sta te kijken!

OK slim blondje, kijk eens naar beneden dan: trosje olifanten! Ach hou op Chakir, straks ga je ook nog vertellen dat er een huilende aardappel ligt omdat zijn vader in de puree zit.

Echt nie!!! Wat moet een stoere kerel anno nu doen om een meisje te imponeren? Humor vinden ze toch leuk? Juist Chakir, humor. Geen ouwe grappen.

Ga je weer mee mannetje; gaan we samen in de grote hondenmand liggen en pak ik jouw kluif. Dat is pas moderne liefde!

Wat een weer! Mijn pijnlijk verbrande rug door de zonnehitte laat kleine vochtblaasjes zien (en voelen!) terwijl tegelijkertijd de regenjassen kletsnat uit aan het druppen zijn in de douchecabine waar een viezig plasje naar het afvoerputje kabbelt. In de regen rijden we door naar Verona, de stad van de liefde want hier zijn Romeo en Julia geboren en begraven. Beiden huizen zijn te bezichtigen waarbij het beroemde balkon continu door een stuk of honderd toeristen gefotografeerd wordt. Vrouwtje op het balkonnetje, vriendje beneden en afdrukken maar! In de tuin staat een bronzen beeld van Julia die hier Giulietta wordt genoemd. Haar borsten glimmen in de inmiddels weer verschenen zon omdat echt iedereen die met haar beeltenis op de foto wil, een hand op heur wulpse boezem houdt. In de tijd dat er nog geen beha’s waren uitgevonden, was dit vasthouden vast een goede oplossing ter ondersteuning van de zwaartekracht; nu is het wel erg eentonig om iedereen zo op de foto te zien gaan. Manlief zit in de bibliotheek zijn honderden mails snel door te lezen waardoor ik helaas geen eenheidsworstfoto van Juul en mij hier kan plaatsen.

Uiteraard is de woning van binnen te bezichtigen waar een Spartaanse inrichting rekening houdt met grote busladingen toeristen. Aan de andere kant van de binnentuin is een grote souvenirshop die gretig aftrek vindt. De muren staan in alle talen volgeschreven met liefdesboodschappen en aan de ijzeren traliepoorten hangen kleine hangslotjes met ingekraste initialen van geliefden. De sleutels zijn weggegooid om een lange liefde te garanderen. Het huis van Romeo is een stuk minder interessant. De tombe van Julia trekt ook veel bekijks. Ook al kennen we het verhaal van Shakespeare’s Romeo en Julia allemaal dromen, volgens mij leeft Romeo vast nog ergens want van hem is geen tombe te vinden. Na Julia’s tombe is manlief klaar met zijn mail en dergelijke. Zo fijn dat hij even tussen deze andere knappe koppen heeft mogen internetten.

We wandelen samen naar een kasteel dat ze hier heel simpel “Oud kasteel” hebben genoemd. In het Italiaans klinkt Castelvecchio natuurlijk veel romantischer maar het betekent hetzelfde.

Hier op de kasteelbrug die over de Adige is gebouwd. In Trento liepen we ook al een stuk langs deze rivier. Hieronder het uitzicht vanaf de muur.

Midden in de stad is een grote arena gebouwd. Hij is 138 meter lang en 110 meter breed. Dit amfitheatier is gebouwd in het jaar 30 na Christus. Je kunt overdag de binnenkant bezichtigen. Avonds zijn er vaak concerten. Het klinkt misschien allemaal heel spectaculair maar wij –Ollanders-  hebben ook wel een Arena hoor; die wordt regelmatig voor een voetbalspelletje gebruikt én voor bijvoorbeeld 13 juli een concert van Robbie Williams. In Trento waren lieflijke kastelen, mausoleums en fonteinen die je leuk op de foto kon zetten. In Verona is alles zo verdomd groot dat als je ergens een foto van wilt maken, je er maar een fractie van op krijgt. Maakt niet uit hoe ver je er vanaf staat; het past gewoon nooit in je groothoeklens.

Het is een hele trippel om de arena heen (vooral aan de voorkant waar het ellebogenwerk is door de mensenmassa) maar hier staan we aan een zijkant waar een heel stuk is afgezet met schuttingen.

Achter de schuttingen (die een meter of twee hoog zijn) staan de rekwisieten klaar voor de opera’s die binnenkort op het programma staan. Er zijn diverse ingangen en avonds staan voor iedere ingang minstens honderd mensen te wachten met een ticket in hun hand. De echte opera’s zijn later dit jaar. Ik had erg graag een kaartje gewild want ik vind het geweldig om mee te maken. Ik ben opgevoed met alle opera’s (en andere klassieke muziek) en zo’n simpele grammofoonplaat thuis op de bank was al zo geweldig; hoe zou het dan zijn om in zo’n historische arena te zitten met een waanzinnig schouwspel? Helaas was alles wat er speelde al maanden uitverkocht. Wel liepen er dubieuze mannetjes rond die kaartjes aan je wilden slijten.

Uiteraard liepen er ook echte Romeinen rond waar je tegen betaling mee op de foto mocht. Ook veel levende standbeelden variërend van mummies tot de herrijzenis van wijlen Michael Jackson die tot leven kwam als je een geld in zijn hoed gooide.

Hier de –uitverkochte- aankondiging van alle beroemde opera’s: Aida, Nabucco, Il Trovatore, Rigoletto en uiteraard Romeo et Juliette. Ik kan ze allemaal uit volle borst meezingen (als ik zou kunnen zingen!).

Uiteraard stikt het van de theaters en natuurlijk mag Pavarotti niet ontbreken. Korol is fan; ook hij jankt alles mee met zijn idool. O sole miooooooo.

Hier nog zo’n kolossaal palazzo waar slechts het middendeel op de foto past.

Maar we zijn het echt, hoor!

Met passend vervoer kun je een tour door Verona maken.

Of je neemt de cabrio-dubbeldekker. Ook kun je op bijna iedere straathoek een fiets uit het rek pakken die je op een andere locatie weer in een rek terugzet. Het kost geen drol: legitimatie scannen, een euro of pinbetaling in het apparaat, het slot gaat open en fietsen maar. Voor abonnementhouders is het eerste half uur gratis.

Je kunt natuurlijk ook gewoon de benenwagen nemen. Dat doen we want de honden op de fiets, lijkt me niet echt makkelijk! We gaan naar het Teatro Romano wat een berg traplopen inhoudt, en ook dat is niet echt makkelijk per fiets!

Eenmaal boven heb je uitzicht over heel Verona.

En boven zie je de overblijfselen van een oud Romeins Theater wat niet echt de moeite waard is om digitaal te vereeuwigen (wat langwerpige stenen voor een podium waar niet veel aan te zien is als er niemand optreedt).

We zakken weer snel af naar beneden waar we uitgehongerd de pizzaboer en de ijsboer overvallen. In zo’n grote stad is de horeca gelukkig massaal geopend. Het aangename met het nog aangenamere verbinden: een vette bek bij je favo winkel….de camerawinkel.

Of koude vullingen…

bij je favowinkel…Armani. Toen ik nog werkte, vloog ik regelmatig naar Milaan speciaal voor Armani. Heerlijke kleding.

Ook LV blijft favoriet maar dan toch alleen voor de tassen. Uit de kleding ben ik al lang gegroeid (paar maatjes dikker geworden van het luie leven!), de tassen heb ik nog steeds. Dit seizoen ben ik helemaal gek van de Dolce & Gabbana collectie maar aangezien ik nu alleen nog maar “hondenkleren” draag, blijft het bij kijken en niet kopen. Lady was het gesjok door de winkelstraten wel zo zat want ze had het warm en ze was moe. Gelukkig is er wel overal water genoeg te vinden. Toen we langs een grote dierenzaak liepen en in de etalage grote fluffige hondenmanden lagen, trok ze ons opeens naar de etalage en liep bijna met haar hoofd tegen het raam want ze wilde zo graag in zo’n lekkere mand liggen.

We wandelen rustig terug naar de camper en er is inmiddels een markt geopend. Typisch Italiaanse streekproducten proberen van eigenaar te wisselen. De olijven zien eruit om op te vreten en de mensen worden uitgenodigd er eentje te proeven.

Ook zijn er demo’s hoe bepaalde gerechten bereidt worden.

En de souk in Turkije heeft serieuze concurrente met deze kruidenkraam.

Uiteraard kunnen de Ollanders dan niet meer achterblijven en komen met een kraampje met poffertjes. Besmeerd met Nutella, dat dan weer wel. In de plastic bakken ervoor, liggen zakken dropjes die er de hele dag blijven liggen. En natuurlijk de stroopwafels. Die hadden ze beter kunnen gaan bakken want ook de poffertjes trekken weinig aandacht.

Zo. Genoeg gezien in Verona, we gaan door naar waar we voor gekomen zijn: de coursing aan het Gardameer! We komen aan in een zonovergoten Manerba del Garda. In het dorp staat een temperatuurmeter die 32 graden aangeeft. Als de zon er is, dan issie er ook! We overwegen even of we de Volkswagen Kever waterfiets gaan huren zodat Korol via de glijbaan een verfrissende duik kan nemen in het meer. Maar we besluiten om toch maar een mooi plekkie op het coursingterrein te zoeken en de luifel uit te draaien voor wat schaduw.

Het stuk waar het coursingtraject is uitgezet is keurig gemaaid maar daarlangs staat het gras twee kontjes hoog. Mits je stelten van een halve meter hebt, dan kijken ze nog steeds tegen je kont aan.

Tegen de avond wordt het weer steeds triester en we draaien de luifel vast in zodat hij niet kapot kan waaien. De stoelen en tafel gaan in de garage en het grondzeil wordt opgevouwen zodat we morgen niet met kletsnat geregende spullen de rest van de vakantie verder moeten. Nachts vallen er een paar buien, het waait flink maar in de ochtend is het droog. De zon heeft zich verstopt achter een dik pak wolken. Lady is als eerste aan de beurt en loopt prachtig. Helaas heeft haar concurrente er geen bal zin in en zet het befaamde ABS (Afghanen Blokkeer Systeem) in volle werking waardoor Lady het hele parcours alleen moet lopen. Omdat de juryleden geen vergelijk kunnen maken, krijgt ze een gemiddeld aantal punten terwijl ze goed liep. Middags bij de tweede ronde herhaalt de situatie zich: ook deze concurrente hobbelt drie bochten achter Lady aan, raakt Lady én het haas kwijt en keert terug naar haar baasje bij de start. Zo jammer voor Lady die daardoor net niet in de prijzen viel. Chakir loopt twee keer de sterren van de hemel en staat na de eerste ronde op de tweede plaats. Middags moet hij tegen Lady’s neefje Dharkan en beide heren laten weer een mooie race zien. Chakir wordt derde, Dharkan vierde. Djamillah en Djin zijn ook van de partij maar vallen ook buiten de felbegeerde prijzen. Leken denken dat we stinkend rijk worden van deze sport maar na het betalen van het inschrijfgeld van zestig euro, krijgen alleen de eerste drie een bruine zak met inhoudt in de hand gedrukt. De tweede prijs is een paraplu in plaats van de poepzakhouder in Chakirs pakket. De eerste prijs moet wel iets geweldigs zijn geweest maar daar komen we nooit meer achter! De wedstrijd is middags een paar keer stil gelegd omdat het onweerde, bliksemde, hard regende én er hagelstenen vielen. Het veld was veranderd in een kleigrondmodderzooi en iedereen die niet in de kleine partytent paste, stond met twee handen de paraplu vast te houden tijdens de prijsuitreiking. Het programmaboekje, de sleutelhanger met het blauwe tekstbandje én de drie snoepjes kreeg je bij de inschrijving. Het mokje, het ruitjesschrijfblok, de Hill’s hondenvoer pen, de rozet en de poepzakhouder heeft Chakir gewonnen. Ook een flesje conditioner waar in het Italiaans op stond dat die voor honden, katten en kleine huisdieren gebruikt kon worden in combinatie met de shampoo die er dus niet bij zat. Een gegeven hond kijken we niet in de bek en meestal komen we niet veel verder dan een medaille, een beker of een ferme handdruk. Iedereen is bang dat ze niet meer uit de modderzooi komen en een half uur na de prijsuitreiking is bijna iedereen vertrokken naar drogere oorden. Wij niet. Wim heeft meegeholpen met de partytent opbouwen, de tafels en banken neerzetten en hij helpt de volgende dag weer mee om alles op te ruimen.

Hier het dreamteam Chakir en trainert.

Het is weer ouderwets baggerweer en we zitten voor de afwisseling  vast in de modder. Een aardige Zwitser die een busje vol barsois heeft, trekt ons eruit. De camper en mijn lief zitten tot achter hun oren onder de kleigrondmodder die ook lekker in mijn tapijtje zit. Ook het dashboard, het stuur en de stoelen zitten onder want eerst had Victorio ons proberen te helpen uit de modder trekken met zijn Fiat Panda. Omdat hij niet helemaal aan Wim duidelijk kon maken wanneer hij moest optrekken en zo, kroop hij zelf achter het stuur maar kwam ook geen meter verder. Met de barsoibus was het een fluitje van een cent. De inmiddels opgeroepen vriend met tractor arriveerde ter plekke maar de Zwitser die terugkwam van de wandeling had de klus al geklaard. Geen foto’s van de coursing zelf want het weer was niet van zodanige kwaliteit om daar mooie foto’s van te maken. Ook wij maken ons na gedane arbeid snel uit de smiezen want met dit weer is er niks aan. We rijden weer een stuk verder naar het zuiden en overnachten in Cremona. En ja hoor: het is weer ouderwets verstikkend zomerweer.

Het is niet echt een stad waar je vrienden en bekenden heen stuurt maar ook hier hebben ze weer een leuk kerkje. En een Zara.

Net nadat deze foto is genomen, komt er een buslading schoolkinderen uit de kerk gerend. Allemaal richting ons en binnen no time zijn we omsingeld met aaiende handjes en vragende kindjes. Rustige meisje die heel beleefd vragen wat voor ras het is en stoere jongetjes die als een soort Tarzan over Korol heen hangen alsof ze hem zojuist geschoten hebben in het wild. Korol is not amused. Lady houdt niet van kriebeltjes en drukte en Chakir wordt er na een tijdje ook wel wat zenuwachtig van. We lopen snel weer door. Soms is het leuk om als extra attractie te fungeren tussen de toeristen die allemaal met de honden op de foto willen, soms is het iets te overweldigend. Maar goed, we hebben het overleefd!

Ik maak nog even een foto van op zich twee doorsnee lampjes. De duifjes maken er een waar kunstwerk van. In de bergen was het tussen al dat groen moeilijk een winkeltje te vinden dat nog open was ook. Hier in de steden is alles open en worden we overlopen door toeristen maar een stukje groen is hier moeilijk te vinden.

Nog even vier leeuwen op een rij fotograferen, vlug terug naar ons campertje en door naar Parma waar we hopelijk een lekker plakkie ham kunnen scoren.

Maar niet zonder even (heel erg lang) aan ons kleine mannetje gedacht te hebben vandaag (en alle andere dagen van het jaar). Vandaag is de sterfdag van ons Prinsenkind. Vandaag heeft ie voor heerlijk warm zomerweer gezorgd; precies zoals hij het het liefste had. Prince op vakantie in Frankrijk.

Tot Parma!

Omdat Chakir vorig jaar zijn verjaardag in zonnig Italië heeft gevierd, kan Lady natuurlijk niet achterblijven en ook zij viert haar zesde verjaardag in een eveneens zonnig Italië. Bij een echte prinses hoort natuurlijk een kasteel wat we uiteraard speciaal voor haar hebben opgezocht. Na een bezichtiging ging ze toch liever weer met ons mee in de camper. Gelukkig!
Fijne verjaardag, lieve schat. Dat je nog maar honderd jaar bij ons mag zijn. Dikke kus op je mooie toetje.

Onze reis vervolgt zich over de Po-vlakte die zijn naam eer aandoet omdat het er wel erg vlak is. We rijden het provinciedeel Parma in en denken op iedere straathoek een varkensboerderij te zien met van die schattige biggensnuiten die voor een lekker hammetje zorgen. Maar het is er erg uitgestrekt met af en toe iets wat op een fabriek lijkt. Geen boerderij te zien in dit deel. Aangekomen op de camperplek in de stad Parma wandelen we langs de rivier Parma naar het centrum alwaar de Parmahammen klaar hangen voor de pluk. Als je Parma zegt, roept iedereen meteen ham maar net zo beroemd als de billen van Miss Piggy en haar zusters zijn toch echt de Parmezaanse kazen. We slaan er eentje in om over de pasta te raspen. En ook een ham, maar dan een onsje of wat in schijfjes gesneden want ik zie me niet echt als een barbaar met mijn tanden een stuk vlees van die poot trekken.

Het is een kilometertje lopen naar de stad maar daar stikt het van de parken. Winkels uiteraard ook. En musea. En mooie gebouwen, galerijen, theaters, monumenten en knoepers van kerken. We lopen de weg langs de rivier de Parma die ons recht naar het Parco Ducale en de winkelstraten voert. Lady wil natuurlijk óp het muurtje. Het blijft een blije meid. Chakir kijkt er een beetje sneu bij want hij wil ook op het muurtje lopen. Straks is de wissel.

Als ze over het muurtje kijkt ziet ze eerst een brede groenstrook met bomen, struiken en hoog gras, dan de rivier en daarachter allemaal verschillende type huisjes die aan elkaar geplakt zitten.

Dan ziet ze opeens, op een breder stuk groen, Bambi (een paar weekjes oud en wiebelend op zijn pootjes) met zijn moeder die ons aan blijft kijken. Ze geeft een vreugdekreet, gevolgd door een heel verhaal om Korol en Chakir te vertellen dat er iets leuks is aan de andere kant van het muurtje. De mannen willen dat natuurlijk ook even zien, willen het liefst die tien meter naar beneden springen om het van dichtbij te bekijken, dus we gaan met zijn allen van het muurtje af. Dat geeft natuurlijk het nodige tegensputteren wat nog even doorgaat. Maar dan lopen ze weer keurig in het gareel. Moet ook wel, want we zijn inmiddels in de winkelstraten aangekomen. Zoekplaatje van de hertjes waarbij baby-Bambi nauwelijks boven het maaiveld uitkomt.

Ook hier weer slotjes aan lantaarnpalen, hekken en poorten. In iedere stad zie je ze tegenwoordig; in welk land je ook bent.

Aan de ene kant van de rivier ligt het hele winkelgebeuren maar als je de brug oversteekt, zit je meteen in het Parco Ducale. En daarin staat (weinig fantasie bij het uitzoeken van de naam!) het Palazzo Ducale.

Honderd bankjes, twee toiletgebouwen, een speeltuin, tig beelden, wat kleinere gebouwen, speel- en picknickweides en ander moois wisselt elkaar af. Ook prachtige bomen en planten.

En een mooi mannetje.

Ook een grote vijver met een eiland in het midden is van de partij, met de torens van een ander groots gebouw op de achtergrond wat buiten het park staat. Korol krijgt er dorst van. Tussen de enorm grote vissen én schildpadden neemt hij een slokje water.

Nog eventjes voor een ander kunstwerkje poseren.

Na het park duiken we nog even het historische centrum in maar dan is het tijd om weer richting camper te wandelen. We nemen niet dezelfde weg terug maar lopen via het Parco Cittadella en het Parco Giacomo Ferrari terug. We hebben een stadskaartje bij de VVV gehaald zodat we alle mooie plekjes zien. Het Cittadella is een park binnen een oude vestingmuur. Stervormig met aan alle kanten torens die nu vol gegroeid zijn met onkruid. Een trimbaan, speeltuin met draaimolen en een restaurant verder lopen we naar de uitgang. Bijna eraan vast ligt Ferrari en dat is meer een groot weiland waar veel honden lopen en aan de andere kant gevoetbald wordt. De kaart met bezienswaardigheden eindigt maar het laatste stukje naar de camper “moeten” we door nog een prachtig aangelegd parkje waar allemaal halfronde rode banken staan met langs iedere bank een gedicht over de natuur. Zowel op de grond als bij de tekst bij het gedicht staan brailletekens zodat blinden en slechtzienden ook kunnen genieten van al dit moois. Geloof het of niet maar er aan vast (alleen even de weg oversteken) ligt een atletiekpark waar veel joggers lopen maar waar ook een pad is voor wandelaars. Overal kraantjes voor dorstige joggers, toeristen of honden. Ze hadden Parma net zo goed Parka kunnen noemen.

We zijn weer bij de camper, we blijven een nachtje slapen maar gaan dan door naar de volgende plek. Omdat onze Lady bijna jarig is en we een passende locatie zoeken om een verjaardagfoto van haar te maken, zoeken we een dorpje op met een kasteel: Torrechiara. Niks is te veel voor onze prinses. En aangezien we een prinses minder hebben in Nederland (Maxima is nu koningin) leggen we die van ons op haar verjaardag eens heerlijk in de watten. Trouwens erg jammer dat ik de kroning van Wim-Lex en Max heb gemist; het was op geen een buitenlandse zender te zien op ons TV-tje en de internetverbindingen (als ik er eens eentje heb) zijn van dusdanige langzame kwaliteit dat ik geen filmpjes kan afspelen.

Dit is dan onze mooie meid op haar verjaardag (inmiddels alweer enkele dagen geleden).

Het plekkie voor de camper is ook top. Het is onderaan de berg waar het kasteel ligt. Vijftig meter stijgen met de benenwagen en we wanen ons in vroeger tijden waar ridders in stoere harnassen rondliepen.

Uiteraard wordt het kasteel zelf ook even bezichtigd; we zijn er nu toch. Die ridders zitten denk ik in het bejaardenhuis of liggen onder de groene zoden want we zien alleen maar lege tochtige doorgangen en kamers waarvan een deel in de stijgers staat. Uiteraard is er een VVV-kantoor gevestigd (dat gesloten is) én een restaurantje met gezellig terras waar een wijnproeverij is.

Omdat het kasteel wel erg groot is, en de afstanden om alles op de foto te krijgen te krap zijn, is fotograferen ook hier weer moeilijk. Dan beperken we ons maar op de muurtjes buiten het kasteel waar we een mooie achtergrond van de stad Parma hebben. In het vierde huisje van links hebben we ham en kaas gekocht!

Na de ellenlange wandeling naar boven (ja, die hele vijftig meter) én de hele tour door het kasteel, zijn de affies moe. Of is het gewoon lekker lui? Ook zij willen even op het muurtje in de zon liggen.

En dan kunnen wij  natuurlijk niet meer ontbreken. Ander muurtje, zelfde idee.

Het is erg warm dus we houden het voor gezien en zoeken de camper op. Tegen de avond maken we een wandeling in de omgeving van het kasteel. Mijn voorraad poepzakjes begint behoorlijk uit te putten maar de Italianen denken met ons mee. Overal zie je borden met kleine hondjes en een klein schepje erbij. Speciaal voor Korol hebben ze een poep-opruim-bord gemaakt: geen zakje, geen lullig schepje maar harde maatregelen om er voor te zorgen dat ook zijn molshopen opgeruimd dienen te worden. Korol ziet er zelf de lol wel van in.

De platte Po-vlakte is een soort stilte voor de storm want het is hier al een beetje bergachtig. Aan het begin van de wegen staan bordjes met ski-liften, ski-cabines en stoeltjesliften. Ook de borden met verplichte sneeuwkettingen in koude tijden staan er langs. En bordjes waarop de bergpassen staan vermeld. Dat belooft weer wat.

Het is het begin van een nieuwe bergketen en deze keer rijden we door de Appennijnen. Als je er doorheen rijdt, lijkt het op een gemiddeld spoorweglandschapje waar speelgoedtreintjes door bergjes en tunneltjes rijden. Af en toe een koe met een bel om zijn nek op zo’n bergje en je hebt een idee hoe het er hier uit ziet. Hoe het voelt om er door heen te rijden, zal ik besparen maar het voelde ongeveer hetzelfde als het moment dat ik uit een zware narcose kwam: draaierig, zweterig, misselijk, ellendig en dat drie uur aan een stuk. Met het benauwde weer wordt het er niet makkelijker op hoewel de airco vol open staat.

En zijn natuurlijk altijd van die bikkels die zelfs in deze hitte een bontmuts opzetten. Niet omdat ze het koud hebben, maar het ziet er gewoon cool uit.

We komen aan in Varese Ligure. Nou heten veel stadjes iets met Ligure op het einde omdat we in de provincie Liguria zijn aangekomen. Mijn absolute lievelingsregio van Italië. Daarover later meer als we in Genua aankomen . Eerst dus even naar Varese. Het dorp ziet eruit of het net een grote voorjaarsschoonmaak heeft doorgemaakt want alles zit vers in de verf, geen stoeptegel ligt verkeerd en geen sprietje onkruid is te zien. Een heel verschil met de meeste steden en dorpen in Italië waar het over het algemeen allemaal niet zo nauw komt met het bijhouden van huis en/of tuin. Als we daarna wat verder van het dorpsplein aflopen, wordt het ook al wat minder met die netheid maar toch wordt alles goed bijgehouden.

.

Een gezellig dorp waar het de dag erop markt is.

De bakker heeft heel lekkere stukken brood die een beetje op een vierkante pizza lijken met groenten of worstjes erin gebakken. Met nog een extra zak broodjes erbij, kan onze lunch niet meer stuk.

Natuurlijk is niet alles nieuw want er valt ook genoeg historische meuk te bezichtigen. Hier bezichtig ik bijvoorbeeld mijn man en zijn mannetje boven op een kek Romeins bruggetje. Aan de ene kant gaan een paar honderd traptredes richting bergtop die we met zijn allen die middag gaan bestijgen.

Nog een overblijfseltje van een oud kasteel.

De andere kant van het oude overblijfseltje.

Chakir wilde een foto-momentje met hem als middelpunt dus ik doe even een stapje opzij zodat ik uit beeld ben.

Tijdens de middagwandeling komen we een leuk bloempje tegen. We zitten hier een stuk meer in de natuur dan in bijvoorbeeld Parma waardoor we niet alleen heerlijk geurende bloemen ruiken maar waar ook diverse vogeltjes hun lied –of verleidingsmelodietjes- laten horen. Eén ervan is een koekoek die alle uren maar vast in voren koekoekt want ik kan er niet echt uithalen hoe laat het nu eigenlijk is. Gelukkig hebben we de smartphone om bij de tijd te blijven.

Mijn lief vermaakt zich met wat water en een camera.

En tussen al zijn spetterende foto’s zit er eentje waarbij ons campertje in beeld is. We staan –nu ik erover nadenk- opvallend vaak langs een riviertje.

Maar omdat we altijd meer willen dan alleen een rotsig riviertje, rijden we door naar de Middellandse Zee. Genua, here we come!

Omdat onze hondjes zich altijd zo voorbeeldig gedragen (!), zou je zo hun beeltenis voor eeuwig willen verbeelden in een –euh- beeld. Zou dat niet beeldig staan?!

Ik kan me inbeelden hoe mooi een Lady-beeld in de tuin zal staan. Of het evenbeeld van Chakir.

Ze staan zo keurig op de stenen sokkel; daar zou menigeen een voorbeeld aan kunnen nemen.

Ik zeg niks meer; laat de verbeelding maar voor zich spreken.

Bij onze vakantie in Italië vorig jaar, hebben we de grote meren in het noorden van Italië bezocht. Van Maggiore tot Garda. Maar ik word pas echt blij van zeeën en oceanen. Vandaar dat we verder afzakken naar het zuiden waar de Middellandse Zee zich bevindt. Na de coursing bij het Gardameer een paar weekenden geleden, wilden we graag naar Venetië wat aan de Adriatische Zee ligt maar ik hoor dat je alleen maar in Venetië kunt komen met de bus en aangezien daar geen honden in mogen en we ze voor geen goud alleen in de camper laten, wordt het de zee in het zuiden. Heel even overwegen we als we vanuit het noorden de kust bereiken, om naar Pisa te gaan maar we kijken thuis dagelijks tegen ingelijste foto’s aan waar we de scheve toren recht proberen te duwen, dus da’s bekend terrein. We gaan de andere kant op, naar Celle Ligure.

Voordat het zover is, moeten we vanuit onze vorige plek in de bergen anderhalf uur heen en weer, en op en neer, door de Appennijnen. Maar ik wil zo graag naar de zee dat ik er wel weer wat misselijkheid voor over heb. We stoppen bij de eerste de beste parkeerplaats aan de kust die in Nervi ligt. We wandelen over de boulevard en later door een gigantisch groot park. Het stikt er van de eekhoorns die niet echt onder de indruk zijn van drie grote honden. De affies slaan een beetje door en Wim blijft bij de ingang op een bankje wachten totdat ik op mijn gemak het park heb verkend met Korol, die niet warm of koud wordt van al die Knabbels en Babbels.

Langs de kust kun je kilometers wandelen over boulevards. Zandstranden zijn in dit plaatsje onvindbaar. Heel soms kun je via een trap of een strandtent op een klein kiezelstrandje komen. Of zoals hieronder gezellig op een rots. De affies houden de zee hoog en droog in de gaten.

Het stormt aan zee en dat geeft mooie plaatjes van golven die stuk slaan op de rotsen.

Ondanks de harde wind is het niet koud. Het begint alleen weer wat te miezeren.

De affies vallen bijna niet op in hun natuurlijke blonde kleuren bij de rotsen en zouden zo ingezet kunnen worden in de camouflage-eenheid van Afghanistan. Iemand vraagt ons wat voor ras ze zijn (nou ja, eigenlijk krijgen we die vraag ieder half uur wel ergens). Toen eindelijk het kwartje bij hem viel dat het om Afghaanse windhonden ging, schreeuwde hij enthousiast: “ooooh, de Taliban”.

De volgende stop is mijn geliefde Genua. Wim heeft daar veel gewerkt en als ik me vrij kon maken van mijn eigen baan, ging ik graag met hem mee voor en paar weken. Hij naar de klant, ik naar de stad. Of het strand. We zoeken met alle macht een parkeerplek maar alles staat schots en scheef vol met kleine auto’s zoals alleen Italianen kunnen parkeren. Een plaatsje voor de camper –al zitten we inmiddels kilometers uit het centrum- kun je in de verste verte niet vinden. Licht teleurgesteld rijden we door en komen langs “ons” hotel gereden wat pal aan de zee ligt: Hotel Mediterranea. Van daaruit gingen we soms naar een megagroot natuurpark (een soort betaald Keukenhof maar dan met veel palmen, romantische paadjes, een grote karpervijver, een kruidentuin, een Japanse tuin met theepaviljoen, diverse rotsplanten en cactussen) waar we veel foto’s hebben gemaakt (de tijd met de ouderwetse fotorolletjes uit de vorige eeuw!). Ook hebben we onze gouden ringen in Genua gekocht en laten graveren met onze namen. Mijn verlovingsring is later gekocht in Amerika waar we op dat moment woonden. En Wim heeft me ten huwelijk gevraagd boven op een besneeuwde bergtop in Oostenrijk. We zijn anderhalf jaar na het verloven getrouwd in Nederland op het moment dat we in Franstalig België woonden. En vandaag (de 22ste) zijn we precies 12 1/2 jaar getrouwd. We kennen elkaar al ruim dertig jaar. Buiten dat ik een fijne band met Genua heb, ben ik gek op de provincie Liguria, die ook wel de Rivièra genoemd wordt en waar niet alleen Genua, maar ook San Remo, Monaco en -een stukje verder door, net over de grens in Frankrijk- Nice en Cannes liggen. Graag willen we daar naartoe maar het weer is niet te vertrouwen. Overal waar we geweest zijn, is wel een overstroming, aardverschuiving of orkaan geweest. En de weersvoorspellingen zijn erg slecht. Aangekomen in Celle Ligure zijn oude tunnels geasfalteerd voor een droge passage en om dat een beetje op te leuken, zijn er was visjes her en der neergezet en –gehangen.

De hele dag kunnen we de camper nauwelijks uit omdat de ene na de andere wolkbreuk ons vasthoudt. Als extra waarschuwing om toch echt te blijven zitten waar je zit, zijn de harde donderklappen en de felle bliksemschichten.

De dag erop is het ietsje beter maar het blijft afwisselend regenen en miezeren. Ik ga met Korol op pad want hij kan beter tegen een buitje dan de Afghaantjes.

De golven rollen weer mooi naar de kust. Korol doet even een impressie van aangespoelde potvis na.

In Celle is een grintstrand waar de strandtenten allemaal gesloten zijn met dit weer. Er is niks cultureels of commercieels te beleven. Het enige wat er te doen is, is bakken in de zon en spetteren in de zee maar daar is met dit weer weinig behoefte aan dus het is overal stil en verlaten.

In Zwitserland hebben ze de Sint-Bernard hond met een kruikje om zijn hals. Korol hangt gewoon een hele boot om zijn nek om drenkelingen te kunnen redden. Maar ook voor hem valt er weinig te redden als iedereen binnen bij het houtkacheltje blijft zitten. De winkels (die paar die open zijn) hebben een winkelsluiting tussen half één en half vier.

De hotels zijn geen betonblokken van minstens tien verdiepingen hoog, maar allemaal van dit soort gebouwen. Het is een mooie chique kleurrijke omgeving. De vele soorten palmbomen, magnolia’s en de heerlijk geurende jasmijn maken het tot een paradijselijk geheel. Nu die zon nog!

De dag erop komt eindelijk een waterig zonnetje maar de wind is nog steeds hard. In ieder geval kunnen de Afghaantjes weer een stuk wandelen zonder dat ze als dweil al het water en vuil van de straten meenemen.

We wandelen naar een dorp verderop: Varazze. Alles via boulevards; de lange zandstranden zijn ook hier nauwelijks te vinden. Dit stadje heeft een prachtig aangelegde nieuwe jachthaven met mooie appartementen, een restaurant en een winkel vol met leuke dingen voor de boot. We hebben vroeger gezeild en mijn droom om een grote catamaran te kopen en daar de wereldzeeën mee te bezeilen zit nog stevig in mijn bloed. Ooit. Korol wil best een zeehond worden, ook al staat ie wat wankel op de poten.

Er zijn weer orkanen voorspeld, dus we maken ons uit de voeten en gaan een stuk het binnenland in. Ik word kotsmisselijk van al die bergen dus het wordt een stuk over de saaie auto-snelweg. Weer aangekomen bij de vlakke Po-vlakte doen we even onze boodschappen in een groot winkelcentrum waar ze wifi hebben voor de klanten. Aardig zoals de Italianen altijd zijn, hebben ze een heel mooi verkeersbord ontwikkeld voor degenen die anno nu nog zo fietsen op hun autodak vervoeren. Waarschuwing: het past écht niet in de parkeergarage. Wel een leuk autootje onder die fiets! Nieuwste model Ferrari?

We zijn dus in Alessandria en ik bekijk even op Google wat deze plek ons zo’n beetje te bieden heeft. Naast de gebruikelijke kerken niet veel. Er staat bij dat ze tijdens de oorlog bijna compleet plat zijn gebombardeerd waardoor er weinig oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Kortom: een stad waar weinig te beleven valt. Maar, staat er op een site, het voordeel is dat er weinig toeristen zijn. En inderdaad, overal stikt het van de Duitsers en Zwitsers met af en toe een Engelse of een Nederlander maar hier zijn opvallend weinig buitenlanders. En, er is buiten de grote winkelstraat (waar toevallig een gezellige braderie aan de gang is) en een gemiddeld park niet veel te beleven. Het zeeniveau stond aardig hoog met al die regen maar in Alessandria hebben ze een zondvloed bij het zebrapad.

Toch nog een leuk gebouwtje gevonden. Vooral handig als je je horloge vergeten bent. Wim zoekt angstvallig op zijn navigatie wat er nog meer aan bezienswaardigheden te bezichtigen valt.

Een kerkje. Die hadden we nog niet gezien.

Doorsnee straatje met de kerktoren op de achtergrond. Of zoals ze hier grote kerken een Dom noemen. Beetje dom woord.

En een gravure van een man met stier, wat vrouw en hond even na-apen.

Een paar duifjes die overgevlogen zijn vanaf het Sint Pieterplein.

Maar dan trekt een massaal gebouw onze aandacht. Een kerkachtig gebouw groter dan een voetbalveld. Hieronder staat slechts de toegangspoort met een groenstrook ervoor. Een fractie van de “kerk” die bij lange na niet op de foto past mits je er heel ver van af gaat staan en die ruimte is er niet (of je moet midden op de drukke weg gaan staan of in de hoge bomen klimmen).

Achter de enorme doorgangspoort is de gigagrote tuin van een kerkhof. Vanuit het kerkhof loop je zo de “kerk” binnen waar verdeeld over twee verdiepingen mooi gedecoreerde marmeren stenen liggen met gouden letters van overledenen. Hieronder de eerste overdekte gang waar schijnbaar voorname families begraven liggen want er hangen mooie schilderijen en er staan grote beelden achter de hekjes bij alle namen.

Onderstaand slecht één gang van de tientallen die er waren. Voor de toegangspoort staan aan weerszijden kiosken in stijl waar je (nep-)bloemen kunt kopen. Bij iedere steen staan bloemen, een foto en/of een lampje wat bij het vallen van de duisternis aan gaat. Ook avonds is het een mooi gezicht.

Omdat de “kerk” helemaal vol ligt, hebben ze er een Oostblokflat naast gebouwd van vier verdiepingen hoog. Het is erg nieuw en ik hoop dat het nog een likkie verf met wat decorum krijgt.

Bij binnenkomst zie je grafstenen in de breedte zoals hier onder, of in de lengte waardoor er vier langs elkaar in zo'n muur passen. Overal vijf rijen boven elkaar. Ook zijn er familiekamers met tien graven die afgesloten zijn met glazen deuren. Bij sommigen staat de naam en geboortedatum al ingegraveerd; geduldig wachtend op de rechtmatige eigenaar. Uiteraard weer gedecoreerd met beelden, schilderijen, lantaarntjes en vazen vol bloemen.

Het gebouw maakt erg veel indruk op me. Het voelt vredig. Het voelt goed. Zou het aan mijn achternaam liggen?

Na de wandeling rijden we door naar Casale Monferrato. Op de weg er naartoe zien we in de verte de lange slurf van een orkaan. We moeten die kant op en de orkaan wordt steeds zichtbaarder ook al zitten we er erg ver van af. Mooi om te zien maar ook blij dat we op een gegeven moment de linkse kant opgaan terwijl de orkaan verder naar rechts stormt. Sinds we in het noorden van Italië zijn, zijn er al veel aardverschuivingen, overstromingen en orkanen geweest. Allemaal kleinschalig, maar toch. Monferrato is een redelijk stadje met een sky-line van veel kerken. En veel parkeerterreinen. Maar toch is de camperplaats pal langs het kasteel. En weer redelijk dicht langs een rivier; de camper staat er tussenin. Het camperplekkie is aan de achterkant van het kasteel. Aan de voorkant is een parkeerplaats waar minstens honderd auto’s op passen. Meteen daaraan vast zijn de gezellige winkelstraten.

Uiteraard bezoeken we het kasteel. Diverse zalen zijn ingericht. Eentje als brocante markt met meuk die ik in 1970 al als grof vuil had bestempeld. Eentje met grote schilderijen van historisch beroemde vrouwen uit schilderijen (bijvoorbeeld de Mona Lisa) en daaraan vast een bekende actrice in dezelfde pose met soortgelijke kleding. Leuk. Een andere zaal is ingericht als orchideeëntentoonstelling. Er staan een paar grote exemplaren maar het gaat om de micro-orchideeën. Sommige lijken op kale planten met alleen bladeren maar overal ligt een vergrootglas bij en met kaartjes wordt duidelijk gemaakt waar de bloemetjes zich bevinden. Soms gewoon op zo’n “kaal” blad, soms verstopt tussen de bladeren. Erg mooi. Ik heb toch maar even een groot exemplaar op de foto gezet want voor die kleintjes moet je wel erg goede ogen hebben. En een vergrootglas.

In een kamer er langs staan tafels met specerijen. Het licht is gedimd, overal staan sfeervolle waxinelichtjes en bij binnenkomst hangt een soort van laserapparaatje wat afwisselend groene en witte lichtpuntjes langzaam door de zalen laat bewegen. Eenmaal buiten valt de regen er voor de afwisseling weer eens met bakken uit. Terug in de camper vallen de hagelstenen op ons dak. Dit alles gelardeerd met een oogverblindende bliksemflitsen en een gedonder wat de kopjes in de kast doet trillen. De honden slapen er gewoon doorheen.

De dag erop is er af en toe een waterig zonnetje tussen de vele wolken door, en we maken meteen gebruik om een stuk met de doggies te gaan wandelen want de voorspellingen zijn ons voor de afwisseling weer eens niet gunstig gestemd. De rivier waar we deze keer langs geparkeerd staan is de Po. Hij trekt op het moment dat we er wandelen erg veel kijkers en al snel zien we waarom. De oevers zijn minstens twintig meter breed met aangelegde paden en houten afrasteringen. Die hekjes zie je op de meeste plekken niet meer. De paden alleen daar waar ze omhoog gaan naar de boulevard. De pijlers van de brug lijken een paar meter korter. Ook de Po heeft erg veel last van hoog water. De bomen staan bijna met hun hele stam in het water.

Lady en Chakir gaan even helemaal uit hun dak als ze na zoveel dagen eindelijk weer eens veilig los kunnen rennen.

Chakir rent even mee maar is toch liever dicht bij het baasje en dan kan Korol los. Die heeft er wel zin in.

Het zonnetje is alweer achter een dicht wolkendek gedoken en de eerste grijze wolken komen er al aan. Lady weet niet wat er boven haar hoofd hangt en rent nog even lekker door over de grote wei. Chakir loopt nog steeds dicht bij het baasje; zijn lievelingsplekje.

Maar ook dan is Lady het zat en gaat wat staan te grazen om vervolgens in het natte gras te gaan liggen.

Korol zoekt alles wat nat en modderig is op. Nou, hij kan zijn hart ophalen hier.

En daar zijn Wim en Chakir weer.

Wat doe je als de gas- water- en elektraleidingen een brede rivier over moeten om ook de andere helft van de stad te voorzien van deze faciliteiten? Je legt gewoon van een paar lelijke pijpleidingen over de brug (onder de brug kan natuurlijk ook, maar dan ziet niemand ze!).

OK, het regent weer. We stappen vlug in de camper om verder richting het noorden te gaan waar we langs het Lago Maggiore nog een paar plaatsjes aan willen doen. Het is enkele uurtjes rijden en we stoppen onderweg bij een stukje bos met parkeerplaats waar wel erg veel auto’s geparkeerd staan dus daar moet wel iets spectaculairs zijn. Het is een stuwmeertje. Aan de ene kant hoog water wat aan de andere kant voor leuke watervalletjes zorgt.

Drie nieuwsgierige koppies. Ze willen niet alleen alles eten maar ook alles weten.

Boven ons is inmiddels ook een watervalletje geopend en we gaan weer richting dak boven ons hoofd. We worden even opgehouden door een paar bouwvakkers die onze hondjes zo leuk vinden. Ik hoorde van een Duitse mevrouw die een huis in Italië heeft, dat er vroeger erg veel zwerfhonden op straat liepen en er weinig interesse was voor mensen die met een hondje wandelden. Het aantal zwerfhonden is sinds een jaar of vier voor een groot deel verminderd en steeds meer mensen nemen een hond in huis. En als je dan met een willekeurig hondje over straat wandelt, is iedereen stapel-enthousiast en vliegt op het nietsvermoedende beestje af om dat eens flink te knuffelen onderwijl een mantra gillend van bellisimo en complimenti en andere waarderende woorden. De bouwvakkers maken de ene foto na de andere van onze hondjes en gaan dan weer snel aan het werk bij hun restauratie-werkzaamheden van een groot gebouw wat in de stijgers staat. Korol vindt de regen alleen niet nat genoeg en gaat pootje baden. Gelukkig heeft ie dat niet in de Po gedaan, anders was ie vast meegesleurd door de sterke stroming en dat geeft Po’tje baden een heel andere dimensie.

Zoals gezegd vervolgen we onze weg naar het Lago Maggiore. We krijgen maar geen genoeg van al dat water!

Dit is het laatste deel van totaal tien over onze reis door noord Italië. Voor oudere blogstukjes, klik onder aan deze pagina op "Oudere berichten". En neem er een pot thee/koffie en een doos roomsoezen bij :)

Het laatste stuk van onze reis door noord Italië gaat langs het Lago Maggiore. We komen avonds laat aan in Laveno Mombello waar we een camperplek vinden langs een sfeervol pad wat –zoals de dag er op in daglicht blijkt-  een romantisch met druivenstruiken overdekt paadje naar het meer is.

Het weer werkt voor de afwisseling weer eens niet mee en een dichte bewolking met bijbehorende miezer valt ons ten deel.

We maken een korte wandeling maar de hondjes hebben er niet veel zin in. Ze willen lekker droog in de camper liggen en zetten twaalf poten op de rem. Zelfs voor één simpel fotootje blijven ze niet staan vandaag. Vlug weer terug dan maar.

Ik ga nog even alleen op pad. Met een regenjas. En hoop dat de druppels niet net op mijn lens gaan zitten. Normaal is er een groot terras van natuursteen waar in het midden dit beeld staat. Maar ook langs het meer staat het water erg hoog waardoor het terras letterlijk overspoeld wordt.

Gelukkig is er een redelijk groot centrum met een grote supermarkt en veel kleine winkels. Ook genoeg horeca waaronder deze pizzatent van Ali Baba en de veertig pizza’s.

Erg leuk is het allemaal niet met dit weer. Als de honden weer een beetje zijn opgedroogd, rijden we door naar Castelveccana Caldè. Een erg mooie camperplek aan de voet van een kerkje wat stijl boven ons ligt. Uitzicht op het meer. Er is een kleine boulevard en niet één winkel. Zelfs geen bakker. Nou kan ik met de beste keukenapparatuur nog geen ei bakken (hooguit een pot knakworsten opwarmen in de magnetron die dan weer ontploffen) maar aangezien we geen magnetron in de camper hebben en geen bakker in de buurt, moeten we roeien met de riemen die we hebben. Wim kookt een paar eitjes, maakt er een overheerlijke eiersalade van. Doet dit op toastjes en we hebben een lekkere lunch. Uiteraard hebben we ook nog wel ander broodbeleg maar die eiersalade is natuurlijk veel lekkerder. Zo blij met mijn eigen Wim Kok.

Korol vermaakt zich een paar meter van de camper in zijn natuurlijke omgeving.

Lady vermaakt zich opperbest een stukkie er van af. Chakir wil liever even binnen in de schaduw liggen (of bij Wim die net het laatste hapje in zijn mond stopt!).

De zon is weer helemaal terug van weggeweest en ik heb zo’n gevoel dat ie ook niet meer weg gaat de komende weken. Heerlijk. Dan ben je al die nattigheid weer snel vergeten.

Op de achtergrond een kilometerslang maar smal terrein waar een oude fabriek met veel bijgebouwtjes staat. Daar wandelt Wim morgen naar toe. Er staat een groot hek voor waar je door mag maar wat Korol niet durft. Vandaar dat Wim apart met Lady er heen gaat. Daarover later meer.

Vandaag wandelen we naar San Pietro. Per ongeluk. We wandelen wat op de bonnefooi en komen op een wegsplitsing waarbij we schijnbaar heel twijfelachtig aan het rond strompelen zijn want een Italiaan stopt zijn auto langs ons en zegt dat San Pietro de rechtse kant op is. Dank, maar wat is de San Pietro? Een uitkijkpunt met een mooie wandelweg er naar toe. OK, dan gaan we rechts af. Bijna bovenaan, met al driekwart van de berg bestegen te hebben, zien we een spitse toren.

Er is vanaf hier maar één pad zodat we niet meer verkeerd kunnen lopen. Het laatste stuk is door hoog gras en struiken langs het pad. Op deze tijd van het jaar zijn er niet veel mensen op de been naar San Pietro. Aangekomen bij de top zien we dit:

Je kunt er niet in want de deuren zitten op slot. Als we door de ramen kijken, zien we binnenin nog een trap. Bovenop staat een grote lichtspot die de vliegtuigen waarschuwt hoe hoog de berg is. Het uitzicht geeft een blik op diverse dorpjes, de Alpen en een klein stukje van het meer. Je kunt erg ver naar beneden kijken waardoor het een soort Madurodam lijkt.

De dag erop is het zoals beloofd weer een warme zonnige dag. Morgens wandelen we met zijn allen naar een dorp een paar kilometer verderop waar wel een bakker zit. Er zijn niet veel meer winkeltjes in de buurt maar hagelslag hebben we nog genoeg aan boord! We wandelen terug langs borden die ons naar het strand verwijzen. Bijna bij het met natuursteen bestrate strandje aangekomen, kunnen we niet verder omdat het compleet ondergelopen is. De onderkanten van de prullenbakken (ze hangen een meter hoog) die om de tien meter helemaal tegen de muur geplaatst zijn, staan onder water.Tja, dan toch maar terug via het straatje achter het strand. Middags neemt Wim Chakir mee naar het kerkje wat boven ons op een bergje staat. Geen urenlange trippel maar hooguit tien minuten. Maar het is een erg avontuurlijk pad. Het eerste stukje is nog vlak.

Dan moet er een riviertje met laagstaand water overgestoken worden. Chakir vindt natte voeten niet erg maar Wim moet met veel kunst- en vliegwerk over de grote stenen lopen om zijn schoenen droog te houden.

Dan een uitgesleten, half afgebrokkelde lange trap op. Gelukkig zijn er stalen kettingen langs de route waar je je aan vast kunt houden en mee omhoog kunt trekken want alles is nat en glad in de schaduw.

Voor honden is het iets makkelijker dan voor mensen en Chakir vraagt zich dan ook iedere tien meter af waar Wim blijft.

Bovenaan is niet alleen het kerkje maar ook een grote wei om lekker in te rennen. Sjaak gaat uit zijn dak en rent dat het een lieve lust is.

Dan is het tijd om even uit te rusten. Helaas is die kilometers grote drinkbak beneden.

Als het tijd wordt om weer dezelfde weg terug te lopen, komen er opeens twee hondjes van een heel andere kant aan gelopen. Wim was eerst alleen wezen kijken of je er kon komen met honden. Dat ging. Maar de terugweg met die gladde steile half afgebroken rotstrap was minder. En nu komen er zomaar opeens twee dames met twee kleine hondjes via een makkelijke weg! Soms gaat er een hele wereld voor je open. Voor Chakir in ieder geval want zijn moeheid en dorst zijn als sneeuw voor de zon verdwenen en hij rent een paar rondjes met de hondjes op zijn hielen.

Hij is het haasje!

Wim neemt dezelfde weg terug en aangekomen bij het punt waar ze het riviertje over moeten steken, neemt Chakir een grote slok water en meteen maar een frisse duik tot zijn buik. Hij is erg blij dat Wim alleen met hem op pad is geweest zonder die andere twee erbij. Al die aandacht helemaal voor hem alleen vindt ie geweldig. Ikzelf ga die middag ook maar eens kijken. Ik neem de avontuurlijke kant naar boven maar de makkelijke weg terug. Het is een heel stuk om maar lang niet zo glad, steil en smal. Tja, vrouwen.

Als Wim zelf wat cola light en een Twix heeft bijgetankt, gaat hij met Lady naar het oude fabrieksterrein. Het is een mooi lang maar smal wandelpad met veel verlaten en ingestorte gebouwen die allemaal zijn volgespoten met graffiti. De ene kant het meer, de andere kant rotsachtige bergen waardoor je je met wat fantasie in de Grand Canyon waant.

Het zijn erg aparte gebouwtjes met grote schoorstenen op een laag dak. Binnenin gemetselde ovens waar ze met hout het één en ander warm gestookt hadden. Geen flauw idee wat voor soort bedrijf er in heeft gezeten.

Maar Lady kleurt leuk tussen al die kleurtjes.

Ook diverse autowrakken die van kop tot teen onder de graffiti zitten.

Ik ben er later ook door gewandeld. Soms leken het delen van een fabriek. Soms kantelen en andere bouwvormen die op een kasteelruïne leken. Erg apart.

Het terrein trekt erg veel hippie-achtige jongelui aan die chillend in de zon een jointje aan het roken zijn. Ook zijn er diverse mensen foto’s aan het maken met tassen vol camera’s en kleding om bij ieder kleurtje graffiti een bijpassend jurkje aan te trekken.

Het is een erg leuk gehucht waar we een paar dagen blijven staan. We hebben de rust en de ruimte en kunnen zelf ook heerlijk buiten zitten. Maar er moeten wat boodschappen gedaan worden dus rijden we aan het eind van de week door naar het laatste dorp voordat we de grens naar Zwitserland oversteken. Het is het enige dorp wat we vorig jaar ook bezocht hebben. Voor de rest hebben we een geheel andere route door noord Italië gereden. Maar Maccagno was vorig jaar favoriet dus dat bezoeken we nog een keer. Het is een ruime camperplaats wat bij een camping hoort. Vlakbij het meer, een dam en een kunstmuseum in een mooi park. Een lange boulevard die pal langs het meer en het haventje af loopt. Maaaaaar, waar we vorig jaar eerst een brede strook grint zagen en dan bij het –ook weer in natuursteen aangelegde- strand kwamen, stond nu een diepe laag water helemaal tot daar waar de betonnen schuttingen van de huizen beginnen. We wandelen een stuk de berg op, vervolgens over de boulevard langs het meer, en door de winkelstraat met mooie huizen weer terug. We zijn ruim vijf weken onderweg nu en hebben nog geen pizza gegeten. Vandaag de laatste kans want morgen zitten we in Zwitserland. Het is toeristisch hier dus er zijn volop winkeltjes en horeca. Tijdens de wandeling heeft Wim een pizzaboer gespot en hij zoekt avonds de grootste uit die ze maar kwijt kunnen in de houtgestookte oven.

Normaal heb je van die dunne half verbrande bodems met een beetje saus en dan de topping die je uitkiest. Dit is een bijna Nederlandse pizza met een dikke luchtige bodem en heeeel veeeel toppings er dik bovenop. Smullen.

Met de verse groente en het vlees is het een smaakvolle pizza. Ik vind meestal alleen pizza’s lekker als Wim ze zelf heeft gemaakt maar dit is de eerste gekochte pizza die dicht in de buurt komt. Zo lust ik er wel een paar (maar niet meer vandaag!).

Het is inmiddels een uur of negen avonds en Wim vraagt zich hard op af of er trainingen zijn in Kleindöttingen, Zwitserland. Een renbaan waar hij graag een keer naar toe wil. Hij neemt contact op met Karin die zegt dat –als het weer het toestaat- er zaterdag (de dag erop dus) trainingen zijn en dat zij er ook zijn. Joepie. Ze gaat even bellen, de training gaat door ondanks dat ze een miezerdag voorspellen en de baan nog erg nat is. Wij zetten alles vast in de camper en rijden tot twee uur nachts door totdat we langs de renbaan staan. Aan de ene kant erg jammer want ik had graag een paar dagen op het mooie plekje (waar nu eindelijk de zon schijnt en blijft schijnen de rest van de week) aan het Lago Maggiore blijven plakken. Maar om nu nog een week daar te blijven om de training van de week erop mee te kunnen pikken, is geen optie. We hebben namelijk alweer een afspraak voor een volgende vakantie die we moeten halen: het Europees Kampioenschap Coursing in Duitsland waar onze afghaantjes voor geselecteerd zijn. Als morgensvroeg de eerste mensen binnen komen gedruppeld, zien we opeens een wel heel bekende camper. Hans-Jürgen is er ook. Samen met Franco en Heike. Feest! Franco had ook al zoiets gezegd van: hé Nederlanders, dat lijkt de camper van Wim en Lis wel. Dus iedereen blij verrast. HJ is er bij omdat Darkhan zijn licentieloop gaat doen vandaag. Hij heeft Lady’s broertje Cadash meegenomen als begeleidingshond. Ook Darkhans broer en zus Djin en Djamilla zijn er bij. De andere twee begeleidingshonden zijn van Karin: U’Bekele en Venya. U’Bekele is al een beetje op leeftijd maar een perfecte begeleidingshond. Ze wordt voorgestart. Dat wil zeggen dat ze langs de starthokken een kleine voorsprong krijgt door eerder losgelaten te worden dan de andere drie in het starthok. Darkhan moet haar inhalen en laten zien dat hij niet stoort. Cadash is sneller waardoor Darkhan ingehaald gaat worden en dit moet hij ook zonder storen letterlijk aan zich voorbij laten gaan. Hij doet het keurig. Na eerst een solo-loop, een loop op de korte baan en dan nog een loop op de lange baan haalt hij zijn licentie. Feest!

Whippet Giacomo van Karin en Gerhard heeft ook een primeur: zijn allereerste rondje op de renbaan. Hij heeft een paar dagen geleden zijn eerste verjaardag gevierd. Hij is niet alleen heel erg goed maar ook heel erg snel. De computer met juiste tijdswaarneming was defect en je kunt natuurlijk niet vergelijken als je in je uppie loopt. Maar dat het snel was, kon zelfs een leek zien. Feest!

Het allerleukste aan goede vrienden is dat ze uit alle windhoeken komen om elkaar te helpen en zonder woorden of vragen doen wat nodig is. Iedere keer wordt er geholpen met de honden te starten. En aan de andere kant staan weer anderen uit ons kluppie klaar om de honden op te vangen. Poepzakjes wisselen van eigenaar en op het laatst is er een riemen-, rendekjes- en lijnwissel omdat iedereen met elkaars spullen loopt. Zo fijn, zo’n warme mensen om je heen die je vrienden mag noemen. Hier help ik HJ met Djamilla en Djin starten. Franco en Wim staan bij de opvang en laten de honden uitlopen. Heike en Karin zijn de volgende al weer in aan het lopen. Tussendoor maken Wim, Karin en ik foto’s. Superteam.

Wim is nog even aan het klooien met zijn beessies die razendveel zin hebben in een rondje rennen. Maar bij de starthokken krijgt ook hij hulp aangeboden. En er staat een opvangteam klaar bij de finish. Wie zich afvraagt of er TWEE renbanen zijn omdat kleine rassen de korte baan lopen en grote rassen de lange baan, zal ik uitleggen dat er bij de lange baan gewoon twee bochten verder wordt gefinisht (ze lopen dus bijna anderhalve ronde). Zo, mysterie opgelost!

Lady en Chakir starten de eerste oefenronde samen uit het starthok en lopen enkele meters langs elkaar. Dan neemt onze snelle renmuis Lady al snel de kop.

Bij de tweede oefenronde start Chakir uit het starthok en Lady erlangs. Wim houdt haar langer vast waardoor Chakir een voorsprong krijgt.

Maar zelfs dan haalt ze hem al voor de eerste bocht in. Chakir is enkele secondes sneller geworden sinds hij bij ons is maar echt snel zal hij niet worden. Maar dat is ook compleet ondergeschikt; veel beter is het als ie het gewoon naar zijn zin heeft.

Ons kleine Witje mag ook een rondje. Wim start, ik maak foto’s, Franco vangt op. Dat is de planning.

Maar Korol vindt de lange baan wel heel erg lang en houdt het net voor de laatste bocht voor gezien. Karin wil nog een foto van die kant maken maar er komt geen Korol langs.

En dan moet je als baas even zelf een sprintje trekken langs de baan. Wim was niet snel genoeg, Franco ook niet: Witje kwam naar mij gelopen. Alleen had ik geen riem bij me voor hem. Maar al wordt het haas inmiddels weer rondgebracht en staan er al weer andere honden klaar, hij blijft trouw bij me in de buurt.

We hebben een superdag gehad. En die is nog niet ten einde. Karin is deze dag jarig en ze wilde haar verjaardag thuis vieren met een BBQ maar het weer is in Zwitserland een stuk minder dan de laatste dagen in Italië dus de miezer valt er al weer uit. We besluiten met zijn allen (en nog een paar verjaardagsgasten die zouden komen) naar een …..Italiaans (!) restaurant te gaan! Het is supergezellig en we gaan door tot de late uurtjes met lekkere gerechten en prima wijnen en Aperol Spritz. Deze spritz is ontstaan door letterlijk water bij de wijn te doen: 40% Prosecco, 30% bronwater, 30% Aperol en een schijfje sinaasappel. Het is een aperitief maar op één been kun je niet lopen en we drinken het de hele avond door. Samen met rode wijnen. Helaas geen foto’s van het supergezellige verjaardags-etentje. Wim rijdt ons als BOB naar huis in de snel ter beschikking gestelde bedrijfsauto van Heike. De dag erop komen ze met hun gloednieuwe Jaguar cabrio de bedrijfsauto weer ophalen. Tuurlijk gaan we met zijn allen wandelen.

Ook op deze zondagochtend miezert het af en toe maar we houden het grotendeels droog.

We gaan naar mijn lievelingsplekje. Karin zegt dat het ook haar lievelingsplekje is. Het is slechts een dik kwartier van haar huis af. Toen we hier bijna zes weken geleden wandelden, kon je duidelijk de houten wanden van het kapelletje zien. Nu is het onherkenbaar achter de linkse groep bomen en struiken.

We rusten even uit. Het is maar goed dat het geen officiële kerk is anders moesten we heel stil zijn en nu biechten we elkaar de ene na de andere zonde op! Onze eigen zondagdienst.

Wat er ontbreekt is een goede espresso-machine. We gaan weer richting Karins huis. Ook omdat het steeds wat donkerder wordt. Niet dat de avond al vroeg invalt, maar omdat er een paar buien aankomen!

We wandelen langs de orchideeënwei waar alles nog in knop staat. Als de wei veranderd is in een bloemenzee komen er van heinde en ver veel bezoekers op af. Een paar minuten later komen we aan bij de paardenwei, manege en paardenstallen waar Karins huis onderdeel van is. Het was een heerlijke ochtend. De dag erop is het maandag en Karin en Gerhard moeten werken waardoor we zelf een stuk over de berg gaan wandelen. De GPS mee want we hebben er wel diverse keren gelopen maar nooit zonder chaperonne. De zon heeft Zwitserland bereikt en het is heerlijk warm boven op de berg. Na een paar superfijne dagen is het helaas weer tijd om afscheid te nemen. Niet voor lang want we zien elkaar over een paar weken op het EKC in Duitsland waar onze afghaantjes met elkaar gaan strijden om de Europese titel. Ik beloof de dames een Nederland-pakket te maken met hagelslag, dropjes, stroopwafels, Heineken, ontbijtkoek en meer typisch Nederlands spul.

We rijden weg met de airco aan want het is inmiddels ook in Zwitserland flink warm geworden. Het is negen uur rijden tot onze voordeur en we proberen het in één ruk te rijden. Eigenlijk zouden we nog even bij HJ langsgaan maar die hebben we net drie dagen in Zwitserland gezien en Wim wil eigenlijk graag naar huis omdat er nog veel te regelen is voordat we naar het EKC rijden. En ik loop met zijn onderbroeken want die van mij zitten allemaal in de waszakken! Na drie uur rijden lijkt het of we nog geen meter opgeschoten zijn. We hoefden maar een klein stukje Zwitserland. Maar het overgrote deel moeten we door Duitsland waar om de zoveel kilometers lange stukken wegwerkzaamheden zijn, schiet niet op. Bij thuiskomst sorteer ik de was en met de hondendekens erbij, kom ik uit op negen molshopen in mijn gang. Ik stop de eerste er in. Het regent in zowat heel Nederland dus buiten drogen schiet niet op. Het gras moet nodig gemaaid worden. Ik moet verse groenten en vlees(-waar) in huis halen en de campervoorraad weer aanvullen. Een berg post doorspitten waar opvallend veel lieve brieven en cadeautjes bijzitten. Voor Prince zijn sterfdag, Lady’s verjaardag en ons twaalf en een halfjarig huwelijksfeest. Yvonne komt langs met een enorme bos met mijn lievelingsbloemen: heel grote pioenrozen.

Na een paar dagen wordt er een pakket bezorgd en we gaan het snel met zijn allen uitpakken in de tuin want ook hier is de zon doorgebroken. Het is voor Lady’s verjaardag. Er zit heel veel in. Ook een verjaardagskaart met het verzoek of Lady haar broertjes wil trakteren. Lady vindt dat maar een slecht plan maar wij vinden weer dat ze een te dikke kont krijgt als ze alles alleen op eet, dus verdelen we de lekkere snoepjes en kluifjes over drie hondjes. Nieuwsgierig snuffelen we wat het allemaal is.

Geduldig wachten ze hun eerste snoepje af. Korol is in slaap gesukkeld want het duurt hem allemaal te lang.

Er zitten twee repen chocola voor het personeel in maar die lagen een beetje weg te smelten dus die hebben we maar uit de zon gelegd. Verder een superschattig beeldje van een whippet met een guitig koppie. Een statig stoer barsoi beeld. En een excuusbriefje dat er geen mooi afghanenbeeldje te vinden was maar dat de zoektocht doorgaat.

Maar één van de leukste dingen zijn toch wel de zakjes snoep met de beeltenis van onze Lady in een prinsessenjurk. Het heet ook nog eens Princessa. En ze smaken vorstelijk. Het zijn heel kleine koekjes gemaakt van vlees. Ons drietal staat zich te verdringen om ze te mogen proberen en ze vallen prima in de smaak. Een heel lief gebaar van vrouwtje Ytteh waarmee we allemaal heel blij zijn.

Zelf ga ik weer verder zoeken wat ik nog meer in mijn Nederlandse pakketten kan doen. Ik heb naast de hierboven genoemde producten zoals dropjes, stroopwafels en zo, een paar leuke mokken gevonden met een oranje pakje Dutch tea, uiteraard iets voor de hondjes, Droste chocolaatjes, klompjes en nog wat spul meer. Allemaal in een big shopper met tulpen in onze driekleur. Ik kan niet wachten om weer in de camper te stappen om een weekje Duitsland te vieren met zoveel lieve mensen want uiteraard is de hele Holland Coursing Club present en daar zitten een paar van mijn liefste vriendinnen tussen. Het wordt megaleuk! En oh ja, er moet ook gecourst worden maar dat laat ik aan de affies over.

Eieieieieieieieindelijk!!!! Op de koffie bij de puppies van Donna en Oban. Ik zat hem behoorlijk te knijpen in Italië dat ik een heel nest whippetpupjes aan mijn neus voorbij zag gaan. Maar we zijn op tijd. Annemarie had in haar superovervolledrukkevolgekleide agenda een gaatje voor mij en mijn lief vrij gehouden op zaterdagavond. Dus toen we terug kwamen van vakantie, kon ik bijna meteen negen pupjes gaan knuffelen. Volgende week vliegen ze uit. De eerste die er uitsprong door rustig te blijven zitten (!) was Beertje. Wat een aandoenlijk lief rustig kereltje tussen de enthousiast piepende en over elkaar tuimelende ontdekkingsreizigertjes. Hij is het kleinste mannetje uit het nest en was echt heel erg klein bij zijn geboorte. Maar een vechtertje om snel net zo beresterk als zijn broertjes en zusjes te worden. Deze knul ga ik als eerste knuffelen.

Annemarie’s tweede nest heeft als themanaam het Sterrennest. Het eerste Vliegtuignest was een ode aan haar vader, die zijn leven lang tussen de vliegtuigen heeft gewerkt. Het tweede nest is een eerbetoon aan haar moeder die veel met bloemen en planten heeft maar ook met sterren en planeten. Paarsje, die de naam Beertje krijgt van zijn nieuwe personeel, heeft als prachtige kennelnaam: Ballistic Ursae Maioris. Grote Beer, dus. Een naam die perfect past bij dit lieve mannetje dat een hele inhaalslag moest maken ten opzichte van zijn nestgenootjes.

Dit knulletje wil niet alleen alles weten maar ook alles eten. En schoenveters zijn favoriet. Eigenlijk is alles op hun hoogte favoriet. Als je er je tanden in kunt zetten, is het OK. Mijn vestje had ik even IN mijn tas gedaan maar dat vond Zwartje (Ballistic Alpha Tauri) maar niks en al snel lag het op de grond. En we hebben geleerd om altijd eerst foto’s te maken voordat we ingrijpen!

Zeven sterretjes in diepe slaap.

Groentje (Ballistic Arcturus) is de grootste knuffelkont en maakt halverwege zijn dutje op Wims arm even duidelijk dat hij moet plassen. We zetten hem in het kenneltje, hij doet zijn plasje en rent zo snel als zijn wiebelpootjes hem kunnen dragen naar het hekje terug om duidelijk te maken dat hij weer naar de woonkamer wil waar al die kriebelende mensen zijn. En geef hem eens ongelijk: in die armen zou ik ook wel willen liggen.

De meest favoriete hond die er rondloopt in huize Rouw is en blijft Maggie. De liefste hond van de wereld. Nee, van het heelal! Dat vind niet alleen ik zo, maar Prince was ook erg gecharmeerd van mooie Mags.

En om te laten zien dat er niet alleen mannetjes in het nest zitten maar ook schattige meisjes, knuffelen we vrolijk verder met Roze (Ballistic Al Naïr). Ik kom handen en voeten te kort om iedereen te knuffelen.

Maar dan is het helaas al weer veel te snel tijd om naar huis te gaan. Iedereen heeft van die stoere verhalen dat ze een grote tas meenemen om zo een puppie het huis uit te smokkelen maar bedoelen dat als grapje (denk ik). Ik meen het bloedserieus en stop in een fractie van een seconde -als Annemarie’s strenge doorbitch-beleid eindelijk even afgeleid wordt- een pup in mijn tas. Valt niet op, toch? Helaas wel. Ik kom niet door de detectie-oogjes van Annemarie’s security-systeem heen. Oranje (Ballistic Bellatrix) kroop er echt zelf in, hoor!

Het was een heerlijke avond (en een stuk van de nacht) waarin we zelfs de knappe huispuber mochten knuffelen, dus we kunnen er weer een tijd tegen. Alle pups hebben de liefste baasjes van het heelal gevonden en de eerste vliegen komende vrijdag al uit. Dat zal de nodige traantjes op gaan leveren maar wel met de wetenschap dat ze allemaal heel erg goed terecht komen. En meestal blijft het contact tot de laatste zucht doorgaan. Er is geen afscheid van de pups, maar het begin van nieuwe vriendschappen die ons via Facebook of blogs op de hoogte houden van de rijzende sterren op coursing-, ren-, show- of huishondgebied met alle ruimte om te groeien. Of zoals alleen meneer Spock het zo mooi kan zeggen: Live long and prosper. Nanoo nanoo!

Vorige week woensdag reden we door een subtropische hittegolf van over de dertig graden naar Halbinsel Pouch om mee te doen aan het Europees Kampioenschap Coursing waarvoor onze afghaantjes geselecteerd waren. De camper heeft airco dus heet was het niet tijdens de rit. Totdat we halverwege de route op een schaduwrijk plekje in Heiligenstadt stopten voor een overnachting. De helft van het Holland Coursing Team overnachtte bij de windhondenrenbaan in Hannover maar dat was voor ons ruim zestig kilometer om op het ruim zeshonderd kilometer lange stuk. Karin en John kozen voor de gezelligheid en kwamen er ter plekke pas achter dat het voor hen honderd kilometer om was. Maar gezellig was het zeker, als je de verhalen mag geloven. Heiligenstadt is een prachtige stad met een kuuroord en keurig onderhouden vakwerkhuizen, kerken en een burcht. Veel winkels in een verder mooie groene omgeving. Helaas geen foto’s want de camera zweette je hand uit en wandelen ging niet met de hondjes onder die brandende zon en op het hete asfalt.

Donderdag kwam iedereen zo’n beetje rond dezelfde tijd binnen gedruppeld. Het was bloedheet en je werd echt helemaal gek van de benauwdheid. De avond ervoor was er een flink onweer voorspeld maar ondanks de drukkende hitte is het er niet van gekomen. Donderdag waren de spanningen in de lucht goed voelbaar. We komen aan bij een mooi stukje natuur. De naam zegt het al: Halbinsel Pouch, een schiereiland dat driekwart in een meer ligt. En nee, ik ben niet in een boom geklommen voor deze foto! Hij is van internet geplukt.

Zo ook de foto hier onder waar je de arena ziet waar de openingsceremonie en de prijsuitreikingen werden gehouden. Het terrein is niet alleen geschikt voor hondenfeestjes zoals het EKC want een paar weken ervoor hebben dertigduizend festivalgangers met zijn allen voor heel veel glasscherven gezorgd. Voordat eenieder zijn camper/caravan neer gaat zetten, moet er eerst een emmer glas verzameld worden om geen ongewenste blessures op te lopen voordat de wedstrijd überhaupt begonnen is. Ook de vier wedstrijdvelden worden zo goed mogelijk glasvrij gemaakt. En dat allemaal in die hitte. Veel mensen springen voor een verfrissende duik in het meer, om er verkoeld maar niet meer echt fris uit te komen.

Donderdagavond zijn de meeste mensen wel gearriveerd en het ziet eruit als een gezellige bende met vrolijk versierde campers en caravans waarvan je in één blik ziet in welk stukje van Europa je loopt.

Ook wij hangen wat vlaggetjes op en als Monique en Dennis langs ons komen staan als tijdelijke buurtjes, komen ook daar de Wuppies, Beessies en vlaggetjes tevoorschijn.

Aan de andere kant staan Chris en Jet die donderdagavond voor een superdeluxe maaltijd zorgen voor minstens tien personen. Het enige wat we hoeven te doen is de pasta koken. Tafels en stoelen staan in een lange rij tussen de campers in. Overal wegwerpbordjes want van afwassen houden we niet. Sonja en Angelica zorgen voor de vitamientjes door van groente en fruit iets in elkaar te flansen en hongerig vallen we aan op het overheerlijke eten. We dénken tenminste dat het heerlijk is. Terwijl iedereen aan het opscheppen is, trekt de lucht helemaal dicht. Het begint hard te waaien. We besluiten om de tafels onder de luifel bij Caroline en Simon te zetten om daar de snel naderende bui uit te zitten maar alleen de eerste tafel haalt het droog. Een orkaan komt met grote snelheid langs ons af. Het eten vliegt door de lucht, gevolgd door luifels, tenten, en voortenten die over de caravan klappen. Alles is binnen de minuut zeiknat. Het is zeven uur maar het lijkt opeens nacht. Iedereen draait snel zijn eigen luifel in (we waren net niet snel genoeg dus ook bij ons een lichte schade) en gaan dan helpen waar hulp nodig is. En dat is overal. We houden met acht man de grote partytent van Caroline vast waar al haar zelfgemaakte hondenbeeldjes liggen. Chris zegt heel vrolijk dat het eigenlijk best wel gevaarlijk is om een stalen stang vast te houden terwijl het zo hard bliksemt. In het Belgische deel is de bliksem inderdaad in een campingtafel geslagen en in het Zweedse deel was een blikseminslag in de grond. We staan binnen no time tot ver voorbij onze enkels in het water. En omdat dit nog niet alles is, vallen er grote hagelstenen die het allemaal nog moeilijker maken. Ik had een dun zomerjurkje aan en de stenen doen erg veel pijn op mijn blote huid. William trekt het drijfnatte tafelkleed van de tafels af en hangt dat (zonder zijn kant van de tent los te laten) om me heen. Dat scheelt weer tegen de harde hagelregen. Maar goed ook want mijn mede-redders hadden hevige onderbroekenlol omdat mijn felrode Bjorn Borg Boxershort nog het enige was wat te zien was door de jurk die op mijn lijf geplakt zat :) Chris maakt met één hand een filmpje met zijn I-phone. De dag erop staat er een stuk in de krant met foto’s van de orkaan, zijn ravage én de hagelstenen zo groot als golfballen. Dit is wat er over is van Jacquelines partytent: een paar geknakte buizen; het verscheurde stof ligt al op de afvalberg. Eén van de EKC-ers is er minder gunstig van af gekomen toen hij zo’n tentstok door zijn hand kreeg. Na een nachtje in het ziekenhuis is ook hij weer paraat. In de krant staat ook nog iets van doden maar gelukkig niet bij de hier aanwezigen.

De dag erop is er van de orkaan niks meer te merken. Veel materiële schade. Maar het weer is fantastisch. Gelukkig een heel stuk afgekoeld maar opnieuw heerlijk zomerweer waarvan de benauwdheid is verdwenen. Toch ergens goed voor geweest die orkaan! Ik neem een ontbijtje bij Karin en Gerhard die Denise te gast hebben. Zij wil graag een pup uit Karin’s volgende afghanennest en komt vast ervaring opdoen.

Ik krijg niet alleen een lekker bakkie koffie (knoetersterk van een Nespresso-apparaat) maar ook een mooi barsoibeeldje. Op mijn beurt heb ik twee big shoppers met tulpen vol NL-spul meegenomen voor hen. Eentje gaat naar Franco en Heike die er dit jaar niet bij zijn omdat Darkhan te jong is om mee te kunnen doen aan zo’n grote wedstrijd. Maar hopelijk loopt hij komend jaar voldoende wedstrijden met het benodigd aantal punten om geselecteerd te worden voor het EKC wat waarschijnlijk in Italië gehouden gaat worden.

Avonds is de openingsceremonie die wordt opgeleukt door enkele dansende meisjes in kekke oranje jurkjes. Stiekem voor Nederland?

Na tienduizend toespraken in drie talen is er een rock & rolldansje.

En de Ollanders maken een eigen dansje. Een polonaise lukt altijd; zelfs zonder alcohol :) Foto is van Marc Goetstouwers.

Dan worden alle landen opgeroepen hun vlag in het daarvoor bestemde houdertje te stoppen alvorens er een rondje mee door de arena te zijn gelopen. Simon neemt deze taak als Chef d’équipe op zich.

Ingrid staat ieder jaar met raad en daad paraat met haar jasje, dat ze -als ze haar armen spreidt- in een vlag met het volkslied kan veranderen zodat wij moeiteloos mee kunnen blèren.

En als ze dan ff haar armen naar voren houdt waardoor de stof over elkaar gaat zitten, is dat voor Karin meteen de insteek om ongegeneerd aan haar kont te zitten onder het motto dat de tekst niet meer goed leesbaar is :)

Om niet uit de toon te vallen, hebben we zelf ook maar iets oranjes aangetrokken.

Die pet past Chakir mooier dan de kaasmuts dus zet ik die maar op. Met zelf gevlochten vlechtjes in drie kleuren haarverf ;) Op de achtergrond zes ambitieuze mannen uit de plaatselijke big band die ons verblijden met hoempa-muziek. We verwachten ieder moment dat Heino met zijn rollator achter het busje uit komt gerend om mee te zingen.

Voor de wedstrijd moeten alle honden gecontroleerd worden of ze fit en gezond genoeg zijn om te kunnen coursen. Hier Gert-Jan met Jet.

En hier Jet met Sam.

En dan vallen we bijna om van de honger want de dag ervoor zagen we ons eten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Letterlijk de lucht in. Na alle commotie was er geen tijd/zin meer in een maaltijd zo laat op de avond. Maar vandaag hebben Jacqueline en Wim voor dertig man gekookt. Simon heeft zijn beroemde satésaus gemaakt en ook vandaag zorgen Sonja en Angelica weer voor de nodige vitamientjes in groente en fruit. Het begon met een voorzichtig voorstel om met een groep wat te eten. Die zat al snel op zestien man waarbij er al een lichte vorm van paniek uitbrak. Maar bij dertig man moest er toch echt een halt toegeroepen worden want met een gasfles en drie magere gaspitjes is het behelpen met koken. Het was overheerlijk. En het viel achteraf best mee; volgend jaar willen ze voor het hele Holland Coursing Team gaan koken: een mannetje of vijftig. Hoop dat het dan niet stormt.

Zaterdag zijn onder andere de afghaantjes aan de beurt en Lady mag als allereerste. Ze laat een prachtige course zien maar aangezien ze de eerste is en er nog geen vergelijkingsmateriaal te vinden is, krijgt ze een gemiddeld aantal punten. Dat wordt moeilijk inhalen.

Ook Chakir laat een supercourse zien. Deze vier foto’s van onze rennende affies zijn gemaakt door Ines Fiedler.

Middags loopt Lady weer heel netjes maar ze heeft niet genoeg punten voor een podiumplaats. Voor ons blijft ze een kampioen.

Ook Chakir zet middags zijn beste pootje voor en loopt keurig zijn rondje. Voor ons is het belangrijkste dat ze weer gezond in onze armen springen en daarin slagen ze met vlag en wimpel. Chakir valt ook buiten de prijzen maar ze hebben allebei zo’n lol gehad en dat is het meest waardevolle.

Veel honden zijn uit de scherpe bocht gevlogen op het veel te kleine parcours. Lady liep in een dik stuk stroperstouw wat gelukkig niet vast zat. Maar niet één hond (naar mijn weten) is tijdens de wedstrijd in glas getrapt, ook al renden ze ver buiten de baan waar geen glas geraapt was. Popke van Ad en Anneke is vijf minuten voor de terugreis naar huis in een stuk glas getrapt.

Korol heeft zijn eigen feestje. Slimme jongen; laat die anderen maar lekker rennen, hij gaat pootje baden.

In vol ornaat gaan we naar de prijsuitreiking van de honden die de eerste dag verdeeld over drie parcoursen gelopen hebben.

Koning Wim. Twee foto’s die Marc heeft gemaakt.

In spanning wachten we af wie van de Nederlanders met de titel naar huis mag.

En yes, Azawakh Kainda heeft de titel behaald en Marlou en William zijn hondsblij hiermee. Omdat Jacq niet alleen de honger stilt van alle aanwezigen, heeft ze ook een grote fles bubbels meegenomen. En dit is reden genoeg voor een feestje. Zelfs voor minstens vijftig wegwerpglaasjes heeft ze gezorgd. Topper.

We borrelen door tot in de late uurtjes en de dag erop is het tijd voor ontspanning: de kermis. Mijn partners in crime: mijn naamgenoot Elisabeth, en Alexandra Stout (it’s all in the name).

Lies en Lis in de draaimolen voor volwassenen. Ahum! Alex biedt zich zomaar opeens heel spontaan aan als honden-oppas :)

We zijn er helemaal klaar voor. Denken we.

Als het snelle draaiding na enkele rondjes eindelijk vaart mindert en we blij zijn dat we er weer uit mogen, vraagt de kermisman aan Alex of we nog een rondje van haar mogen. Tuuuuuurlijk! En hij kan veel harder, mag dat?! Tuuuuuuurlijk! Met dit rondje van het huis, komen we een beetje misselijk en wankel op de benen uit de kermisattractie. Voelt een beetje zoals vannacht met al die verschillende champagnes door elkaar!

Maar we hebben het overleefd. Nauwelijks. We wandelen langs de kermis/vreetschuren/braderie en kopen een luchtbed in een sportwinkel omdat die van Lies vannacht een beetje lek was. We krijgen Alex niet in de botsautootjes, dus stappen we maar weer in Lies haar auto (waar overigens geen deuk in mag komen). Uiteraard niet zonder eerst een lekker taartje en koffie/thee genuttigd te hebben. Een meer dan geslaagde middag. Omdat we pas na de prijsuitreiking eten vanavond, gaat er snel een broodje worst in. En wat aardappelsalade.

Zondag worden de wedstrijden verdeeld over vier parcoursen. In twee dagen tijd hebben ruim achthonderd honden gelopen. Omdat je het nooit bij één windhond kunt houden, was er minstens het dubbele aantal honden aanwezig. Bij de prijsuitreiking van de op zondag gelopen honden behaalt Djami van Gert-Jan en Jacqueline een mooie tweede plaats bij de Saluki reuen. Gelukkig had Jacq nog veel meer champagne in huis om ook op haar eigen hond te proosten.

Ook Rico behaalt een mooie tweede plaats bij de whippet reuen met slechts één puntje verschil met de winnaar. Super gedaan. Dennis is megablij. Ook Monique vanaf de tribune die een vreugdedansje maakt met bijbehorende indianengeluiden :)

Ingrid en Sytse een mooie vierde plaats bij de Galgo Espanol reuen. En nog bedankt dat ik je jasje mocht lenen, Ing; ik was door- en door koud van bijna drie uur in de schaduw zitten tijdens de prijsuitreiking.

Verder in de prijzen vielen Bert en Femia. Hun Chart-Polski werd Europees Kampioen bij de reuen. Herman en Rina behaalden de tweede plaats bij de whippet teven. En last but not least: Karin en John. Een tweede én een vijfde plaats bij de afghanen reuen. Hartelijk gefeliciteerd allemaal. En daar moet op gedronken worden. Ook deze avond eindigt weer laat door alle gezelligheid. Wat zijn we toch gedisciplineerde sportmensen! Gelukkig liggen de echte atleten al lang op één oor met een bakje water onder pootbereik. Onze hondjes zorgen voor leuke feestjes.

En als laat op de laatste avond de grote voorraad champoepel op is, gaan we gewoon door op rotwein, wat in Duitsland genoeg te vinden is.

We maken nog een groepsfoto voordat echt iedereen naar huis is.

Op maandag zijn al veel mensen vertrokken. Ook wij gaan zo, maar eerst moeten we nog even de laatste dingetjes afwassen en alles binnen laden en vastzetten voor het vervoer. Door de orkaan is alles al zo’n beetje weggewaaid of kapot, of snel opgeborgen en niet meer voor de dag gehaald. Vele handen maken licht werk waardoor we snel klaar zijn.

Dan maken we in alle rust een mooie wandeling langs het meer.

Maken snel een paar kiekjes…

….nemen hartelijk afscheid van de nog aanwezige deelnemers...

...en rijden dan naar de renbaan in Volkmarsen waar we met een deel van het Holland Coursing Team overnachten. Windhondenrenvereniging Hassia is zo vriendelijk geweest om de sleutel aan Nelli te geven zodat we op het terrein kunnen verblijven zo lang we maar willen.

Het is een oude steengroeve in wederom een prachtig groen stukje natuur. Nou ja, stukje…zo ver je kunt kijken, is er groen. Weer een top omgeving voor mooie wandelingen.

We blijven een extra nachtje plakken en we ontbijten en dineren weer met zijn allen. Soms moet dat een beetje inventief om droog te blijven. Foto is genomen door Jacq die een regendansje met broodje en kopje koffie heeft gehuppeld om snel in haar caravan te komen om daar hoog en droog ons vast te leggen voor het nageslacht.

Wim en Gert-Jan kijken even naar onze luifel maar die valt ter plekke niet te repareren. GJ dondert keihard op zijn kont van het door Leo beschikbare gammele keukentrapje af en de aanwezige dames staan met allerlei smeerseltjes klaar om zijn bevallige billen te mogen masseren. Jacq krijgt natuurlijk de eer.

En dan zit het er voor ons toch ook echt op. Het afscheid is maar voor korte duur want binnenkort zien we elkaar weer op Texel voor alweer een leuk coursingfeestje. Soms is het leven vurrukkuluk.

Van de week was het erg warm zomerweer en dan is Korol met geen stok de deur uit te branden (!). Warm! Toch gaan we er in alle vroegte uit voor een korte wandeling. Hij loopt voorop en zoekt iedere keer de schaduw op en ik loop langs hem af verder het pad af. Als ik bijna uit beeld ben, komt ie zo snel als het benauwde weer hem toestaat naar me toe, loopt me voorbij om de eerste de beste schaduwplek op te zoeken en gaat daar weer liggen wachten. Eenmaal in het bos waar overal schaduw is, loopt ie wat beter mee. Maar opeens heeft ie een bijna opgedroogde sloot gevonden. Eerste instantie denk ik nog zoiets van: laat hem maar want de sloten staan droog. Maar schijnbaar is er een stukje wat nooit in de zon komt want daar zit een dikke laag stinkende modder in. En wat doe je als barsoi als je het snikheet hebt??? Je neemt een duik. Ook al staat je vrouwtje te spartelen als een vis op het droge om duidelijk te maken dat ie dat niet moet doen.

En omdat je lange snuit het ook erg warm heeft, gaan we maar lekker kopje onder. Heerlijk die verkoelende modder. En goed voor de huid ook (zeggen ze).

En het leukst van alles: het stinkt heerlijk naar gier en goor.

Wat een windhond. Bah. Net een natte scheet :) In de tuin wachten totdat ie in de douche terecht kan. En moet er nog bewijsmateriaal gemaakt worden, allemaal in die hitte. Note to myself: toch eens een buitenkraan maken! Er is een sproei-installatie die op verschillende plekken in de tuin gaat sproeien. Maar om daar een vieze stinkende barsoi in te douchen gaat niet lukken. En met een pisstraaltje koud water wordt het er niet makkelijker op. Zeker niet als je het zelf droog wilt houden.

Hij weet dat hij echt niet naar binnen mag en luistert prima. Toch voor de zekerheid maar even een hekje ervoor zetten want als zometeen de affies binnen komen, wordt het moeilijk om niet vrij en blij naar binnen te stuiteren. Wat een zielig mannetje, hè? Tja, het is ook geen hondenweer. Of was het zoiets als: de hond in de sloot vinden? In ieder geval lusten de honden (in dit geval twee nuffige Afghanen) er geen brood van. Dit zijn van die sporadische momenten dat ik mijn kleine Witje eens een keer niet lekker wil knuffelen en op zijn buikje wil blazen.

Het zit gigantisch in zijn vacht geplakt. En al zeg je van te voren dat ie in bad moet als ie richting sloot kijkt, het maakt hem niet uit. Die paar minuten een modderbad nemen, is het waard. Ook al slaat hij daarna een modderfiguur. Eindelijk is de meeste drab eruit maar de lucht nog niet helemaal.

Heerlijk zongedroogd hondje. Gelukkig hoeven we niet te föhnen. Ook nu vindt ie er weer niks aan om in de zon te liggen maar hij voelt zich heerlijk cool na zijn verfrissende bad en eventjes wil hij wel liggen om wat aan te drogen.

Luchtig doorborstelen en dan zijn we weer helemaal fris en fruitig. Om te zoenen. Nu vlug naar binnen waar het een paar graden koeler is. Of toch liever terug naar die sloot? Wat is hondenwijsheid?

En morgen nemen we een andere route!

Vrijdag vertrokken we midden in een hittegolf naar de renbaan in Hünstetten, Duitsland. Bepakt en bezakt met zomerse kleding en een doos vol zakjes stroopwafels kwamen we verkoeld aan door een goed werkende airco. Maar als het campertje eenmaal geparkeerd staat, doet de airco -die via de motor loopt- het niet meer. Gelukkig hadden we één van de weinige plekken in de schaduw (toch fijn als je de juiste mensen op de juiste plaatsen kent!). Dit jaar vieren we het tienjarig bestaan van de renbaan in Hünstetten en krijgen een gezellige mok bij de inschrijving. Vorig jaar was het een petje. Bedrukt met een rennende greyhound.

Ieder jaar staat op deze zaterdag/showdag een windehondenras in de spotlights waardoor ik een paar jaar geleden trots met Koroltje tussen allerlei Russisch uitgedoste mensen met barsois door de showring liep onder het genot van een glaasje wodka en een droog stukje koek. Dit jaar stond in het teken van de van oorsprong Marrokaanse Sloughi’s met een glaasje jus d’orange (geen alcohol want dat mag niet van Allah, en geen hapje omdat de Ramadan nog bezig is).

En daar hoort weer Marokkaanse kledij bij. Mannen en vrouwen in kaftans en djellaba’s. Een enkeling in een sexy transparante harembroek met bijbehorend kort broekje. Een ander zo’n zelfde transparante harembroek met witte kanten string er onder.

Een groepje djembé-spelers, wat oude tapijtjes, blinkende schalen, oude potten en een kameel erbij, en het feestje is compleet. Kortom: een leuke openingsceremonie op de vroege zaterdagochtend.

Karin en Gerhard zijn er ook al op vrijdag en die lieve schat heeft weer een cadeautje voor me meegenomen. Achteraf hoor ik dat mijn eigen lief in het complot zit onder het motto: kun je een geheimpje bewaren voor Lis? Ik kreeg een verhaal over iets van chocola dat ik vlug op moest eten anders zou het smelten toen ik het doosje in mijn handen gedrukt kreeg. Toen ik het uitpakte was het weer zo’n supermooi barsoibeeldje. Vorige maand bij het Europees Kampioenschap had ik ook al zo’n mooi beeldje van haar gekregen. Mijn verzameling begint enorme proporties aan te nemen, hoewel je van windhondenspulletjes nooit te veel kunt hebben.

In de loop van de zaterdag kwamen Franco en Heike en die waren speciaal via Zurich gereden om Zwitserse chocoladespecialiteiten voor me te kopen. Op mijn vraag of ik iets uit Nederland mee moest nemen, kwam de wedervraag of ik iets uit Zwitserland nodig had. Mijn antwoord dat wij Toblerone hier gewoon in de supermarkt konden kopen, vonden ze toch wel een klein beetje een belediging want dat was toch meer iets voor de dagelijkse tussendoor kost. In Zurich zit Läderach en daar hebben ze grote bakplaten met verschillende chocolaterie waar ze een stuk voor je afbreken. Ik kreeg vijf verschillende stukken chocola in een zakje. Ook een grote zak Truffels en een zakje andere bonbons. En Zwitserse chocoladerepen met noten. Maar in Zurich zit ook Sprüngli en daar verkopen ze Luxemburgerli en da’s pas lekker. In Parijs sta ik altijd bij Ladurée voor de etalage te kwijlen (en soms naar binnen voor een paar met citroensmaak) maar bij Sprüngli verkopen ze die andere wereldberoemde macarons. En ja, ze moeten binnen twee dagen op in verband met de versheid. En ja, het was even doorbuffelen. Maar wat zijn die dingen lekker. En ja, daar stond ik met mijn zielige zakjes stroopwafels als tegenprestatie!

Hier staan ze: mijn zoete kindjes. Gelukkig hebben we de foto’s nog want ze zijn helemaal opperdepop.

Maar goed, we zijn hier natuurlijk niet voor onze lol :) We kunnen kiezen tussen zeven uur avonds naar de dierenartscontrole of om zes uur morgens. De keus is geloof ik niet zo heel erg moeilijk! Er staan twee tenten met twee lange rijen die alleen maar langer worden. En het is warm! Na enig overleg, gewissel van renboekjes, dierenpaspoorten, briefgeld én zelfs honden, staat Wim in de rij van betalingen en HJ, Gerhard en Heike in de rij voor de dierenartscontrole met alle honden uit ons groepje die morgen mee lopen. En dat zijn er heel wat.

Maar na gedane arbeid is het goed feesten. Wordt het toch nog gezellig. Oh nee, dat was het al met de shows van vandaag en alle kraampjes met leuke windhondenhebbedingetjes. We hebben vijf tafels bij elkaar gezet en het is een gemêleerd gezelschap van Zwitsers, Duitsers, Fransen, Italianen en Ollanders. De Italianen spreken Engels met de Duitsers, ik spreek met alle talen mee en vertaal hier en daar wat, de Zwitsers spreken Engels, Duits en Italiaans door elkaar heen en de Fransen houden het het snelst voor gezien want alleen Karin en ik spreken Frans maar we zijn te druk met alle andere talen. Babylonische spraakverwarring in optima forma. Na tig flessen Prosecco en wijn spreekt iedereen elkaars taal. Gerhard en Roodkapje.

In een (bijna) onbewaakt moment zet Franco ons op de foto.

In een betrapt moment zet ik Signora Gaspari op de gevoelige plaat.

Und Frau Mausberg.

En als het heel laat wordt, is ook Ralph de pineut! Hij wilde eigenlijk gewoon om een uur of twaalf naar huis maar het werd ietsje later en besloot in zijn bestelauto te gaan slapen. Korol offerde graag zijn dekbedje en kussen op en Ralph heeft heerlijk geslapen.

Voor de afwisseling weigerde onze camera weer eens en hebben we slechts één foto waar onze renmuis uit de bocht komt met de andere dames ver achter zich.

Eén foto van Armin Hauke waar Lady net uit de starthokken komt. Omdat we niet helemaal goed afgesproken hadden wie Lady op zou vangen, stonden we met DRIE man klaar bij de finish die een stuk verder dan de start ligt.

En de camera stond nog net toe om een foto van broertje Cadash en kleine neefje Darkhan te maken voordat de foutmelding weer in het display kwam te staan.

Dan maar weer verder met het flutzakcameraatje. Elita (herkenbaar aan haar prachtige nagels) had alle eindtijden keurig bijgehouden en Lady Camée staat als enigste in haar klasse onder de veertig seconde, ook al heeft ze startnummer 13. Die finaleplaats heeft ze na de eerste kwalificatieronde al in haar zak.

Maar het wordt warmer en warmer. Na de middag zitten we op de 35 graden en helaas wordt besloten om het hierbij te laten waardoor degenen met de beste tijden in de ochtend de winnaars van de dag worden. Jammer. Een finaleloop met zes honden is altijd spannend en mooi om te zien. Maar de gezondheid van de honden is nog net even iets belangrijker. Ik maak een foto van het prijzenpakket waarbij de nummers één van alle rassen een ere-dekje krijgen, nummers twee tot en met zes een rozet. Opvallend is dat er maar twee heel grote bekers op de prijzentafel staan ;) Voor die eerste zes per ras is er een zakje voer. De ronde schotels die je ziet, zijn hondentaarten. Bestemd voor de seniorenhonden die extra in het zonnetje worden gezet. Moet kunnen met dit warme weer!

Ze beginnen bij de A van Afghaan en dan ook maar meteen goed: met de dames. Als eerste wordt Lady Camée d’Avicenna opgeroepen en die mevrouw heeft die heel grote beker in haar hand. Het zal toch niet waar zijn…… Ja hoor, die malle muts van ons heeft alweer de wisselbeker gewonnen. We mogen hem weer een jaar op onze prijzenkast laten staan en dan moet ie weer terug. In 2010 heeft ze hem ook al gewonnen. In 2011 zusje Chesmée en in 2012 de oude te snelle A-klasser Luna waar Lady vorig jaar tweede door werd. Onze muis vindt het aaitje over de bol van die aardige mevrouw veel leuker dan dat stuk blik.

De prijsuitreiking is normaal altijd op het middenveld van de renbaan met een mooi erepodium. Omdat daar nu geen stipje schaduw is en bij de kantine wel, wordt daar iedereen verzameld. Klein maar koel. Karin wordt vijfde met Venya el Sahir. En Bine met Lady’s zusje Chesmée d’Avicenna wordt zesde.

Bij de afghanenmannen wordt neefje Darkhan d’Avicenna van Franco tweede en broertje Cadash d’Avicenna derde. HJ blinkt harder dan Lady’s beker met zoveel d’Avicenna’s in de prijzen.

Bine en ik proosten er op los met Aperol.

En spreken even later af in de inmiddels bijna lege feesttent om het met de andere afghanen winnaars te vieren. De mensen die wisten dat ze niet in de prijzen zouden vallen, zijn al lang onderweg naar koelere oorden.

Wim trekt zich een tafeltje achter ons even terug met een warme hap want dat had ie nog niet gehad vandaag.

Een foto van de winnaar van de tweede beker: Afghanenreu Padparadscha’s Enjoy Me van Andrea Dreisigacker uit Duitsland.

Normaal blijft Wim maandags altijd om mee te helpen met het afbreken van de grote partytent maar met deze hitte wil hij de hondjes niet nog een dag in de camper laten zitten (ook al staan we redelijk koel in de schaduw) en rijden avonds naar huis. Begin van de nacht komen we aan in een heerlijk koel huis. En in ons bed en in onze mandjes dromen we na van een fijn weekend met veel lieve vrienden en een gezellige tijd. En een mooie beker om weer een jaar van te genieten. Ons kampioentje zorgt voor leuke weekendjes.