Na een week of zeven in Italië rond getoerd te hebben, zijn we nog een week in Zwitserland geweest. We zijn een paar dagen bij Heike en Franco geweest en ze hadden nog een leuk uitje voor donderdagmiddag gepland met watervallen die -in het klein- op die in Niagara leken maar Karin wilde ons ook graag even zien nu we zo dicht in de buurt waren. Daar zijn we donderdags heen gegaan tegen eettijd want we waren uitgenodigd voor het avondeten. Ze had voor vrijdagmiddag een afspraak afgezegd en veel eten in huis gehaald zodat we ook vrijdag daar zouden eten. Maar Ingrid in Duitsland had inmiddels ook Heike aan de telefoon gehad en vroeg of we langs wilden komen en daar had Wim al ja op gezegd. Op de heenreis zaten ze op een cruiseschip rond St. Maarten en hadden ons gemist. Nu wilden ze ons graag nog even zien. Hoe leg je dat uit aan Karin???? Nou, gewoon zoals het is. Begin volgend jaar wordt ze vijftig en zijn we uitgenodigd en dan zien we elkaar weer. Helaas voor nu maar één dagje maar op de heenreis naar Italië hadden we ze gelukkig al gezien. Door naar Duitsland. Daar hetzelfde verhaal: Ingrid stond klaar om met Renate en mij naar de kerstmarkt in Mannheim te gaan.

De dag daarop had ze “ons” restaurantje geboekt voor een heerlijke brunch met acht personen die we allemaal goed kennen. Maar mijn lief had toegezegd om naar de vergadering van onze renvereniging te komen dus moesten we ook dit gezellige etentje aan ons voorbij laten gaan. Balen. Duizend keer liever dit, dan de vergadering. Maar manlief dacht er anders over. Helaas. Eerst maar even over die kerstmarkt. Er is een grote en –een stukje verderop- een iets kleinere kerstmarkt. We komen eerst langs een kleine kermis.

De winkels zijn ook geopend dus als we niet genoeg keuze hebben in de minstens honderd kraampjes, kunnen we daar ook nog terecht. Doen we! Maar eerst naar de kerstmarkt. Renate ziet door de bomen het bos niet meer; bij de ene de kraam nog meer meuk dan bij de andere.

Ingrid vindt het allemaal best. Hier kijken, in de stad kopen.

En ik pas maar weer eens even een muts.

Maar dan snel door naar de winkelstraten waar gezocht moet worden naar een Kasjmir bruine trui voor Renate’s man. We gaan daarna gezellig wat eten met elkaar en als we klaar zijn, is Mannheim bijna leeg op een late tram na.

Thuis horen we dat Hans-Jürgen en Wim naar een Grieks restaurantje zijn geweest. De dag erop gaan Ingrid en ik toch nog even snel warme versgemaakte chocolademelk drinken in het restaurantje. De eigenaar, een goede vriend van Ingrid en inmiddels ook een goede bekende van mij, biedt ons een glaasje champagne met een bolletje ijs erin aan. En zo’n aanbod slaan we natuurlijk niet af. Heerlijk. De warme melk met echte chocolade zit in een sjiek kopje met vers geslagen slagroom er bovenop. Daarop een kunstwerkje van chocolade schaafsels. Het ziet er mooi uit maar het smaakt niet zo lekker als thuis met Von uit een pak Campina in een grote mok uit de magnetron met slagroom uit de kant en klaar spuitbus. HJ laat ons het tijdschrift Unsere Windhunde zien met alweer een foto van Lady er in. Toen Lady afgelopen jaar in Italië tijdens het EK coursing daar lag, hebben er minstens tien (pers-)fotografen om haar heen gestaan. Dus de foto’s moesten wel ergens opduiken. En het is ook niet de eerste keer dat we een soortgelijke foto terugzien. Op diverse sites staat/stond ze ook.

Over Lady gesproken: we hebben internet bij HJ en kijken even of er nieuws is over haar. Von neemt haar hondjes overal mee naartoe waar het leuk is en maakt trots foto’s van haar hondenkinderen. Lady in de auto op weg naar de zee.

Houdt ze het droog vandaag of neemt ze toch weer een duik?

Er valt in ieder geval genoeg te snuffelen en ze heeft het weer giga naar haar zin.

En af en toe vind je iets raars.

Na een hartelijk afscheid bij HJ en Ingrid, en alvast een paar afspraken voor volgend jaar, rijden we naar Venlo waar de vergadering is. Ik ga soms mee naar Venlo om vanuit de renbaan te gaan shoppen in het centrum wat bijna drie kilometer verderop ligt. Doe ik nu weer. Wim is eerder klaar dan ik en pikt me weer op in de stad. Bij thuiskomst ligt een krat vol reclame en kranten. De tafel ligt vol met enveloppen van de belastingdienst, met rekeningen en polissen maar gelukkig ook een boel kaarten. Bovenop ligt echter een rouwkaart. Ik heb regelmatig met één van mijn beste vriendinnen gemaild/gechat/geSMSt omdat een dierbaar gezinslid van haar was overleden. Maar ik wist dat het niet die naam was die ik in de rouwkaart zou vinden. Ik had al een bang gevoel omdat ik al een week niks meer van Lucia had gehoord. We schreven regelmatig over haar kanker die ze net voor ons vertrek had gekregen. Onderweg hield ze me moedig en vol goede hoop op de hoogte maar tussen de regels door voelde het niet goed en las ik haar angst, vooral om haar man Hans die zich –net als ik- grote zorgen maakte. De laatste week had ik geen berichtjes meer van haar gehad en ik had er een klotegevoel over. In de rouwkaart prijkte haar naam en ik werd er even heel erg misselijk om. Ook omdat haar begrafenis een dag voor onze thuiskomst was en ik deze gemist had. Lucia was een dierbare vriendin die hield van alles wat groeit en bloeit. Ik ga haar heel erg missen. Rust zacht, lieve Luus.

Lady zou eind oktober loops worden en is dat best regelmatig om de zeven en een halve maand. Maar zonder reuen en met alleen maar dames om haar heen, heeft ze het drie weken uitgesteld. De loopsheid is zo goed als voorbij maar ze zit nu in de zeer vruchtbare periode er na. We mogen wel op bezoek bij ons dametje maar moeten dan –en dat doet zeer- zonder haar weer naar huis. We weten dat ze heel erg goed verzorgd wordt bij Yvonne en dat ze het enorm naar haar zin heeft in haar andere roedel maar het is niet fijn zonder haar te zijn. Vooral Wim mist haar erg. Chakir in het begin ook maar dat is al wat gezakt. Maar vandaag gaan we bij haar en Von op bezoek. Ze wil blij doen als ze Wim ziet maar eerst laat ze even weten dat het not done is om haar zomaar in de steek te laten.

Maar al snel valt haar masker en wordt ze weer het kleine schoothondje dat zo van haar baasje houdt.

Wim is blij want hij ziet zijn blonde kind weer. Ik ben blij want ik zie mijn zus weer (en Lady!). Maar er is nog een reden om vandaag op bezoek te komen: Von heeft een opvanghondje voor een paar weken/maanden en dat is Milly. Het is een kruising whippet/grey/nogwa en ze is heel erg lief, trouw, speels, gehoorzaam en heeft een heel lief koppie. Met haar lange poten lijkt ze meer een kruising whippet/langpootmug! Maar wat is het leuk om zo’n pup die alles wil ontdekken in huis te hebben. Meestal ;)

Het is erg koud buiten en Wim en Von gaan een klein stukje wandelen. Jillz heeft een kreupel achterpootje, mijn lijf werkt vandaag ook niet zo mee en we nestelen ons lekker bij de open haard om even te cocoonen.

Bij terugkomst is Lady -ondanks het koude vriesweer- helemaal ontdooit en blijft dicht bij Wim in de buurt. Totdat Von met voerbakjes begint te rammelen dan wordt ie bedankt!!

Omdat de mannen alleen thuis zijn en we alleen aan rij-tijd al ruim twee uur kwijt zijn, gaan we na een heerlijke maaltijd weer naar huis. We wachten nog even totdat Emile thuis is van zijn werk en kletsen nog even met hem. Maar dan is het de hoogste tijd. Ik krijg nog een mooi cadeautje mee: een armband en bijpassende ring met greyhound-afbeelding. Mooi!

Bij thuiskomst zijn onze mannetjes blij als we er weer zijn. Maar dat zijn ze ook als we even een briefje zijn wezen posten à twee minuten. Korol blijft kwispelen en knuffelen en heeft niks in de gaten. Chakir gaat normaal uit zijn dak en blijft speeltjes aanslepen en om Wim heen rennen maar vanavond is ie heeeeeel rustig Wim helemaal aan het afsnuffelen. Loops luchie? Lady’s luchie? Waar is ze dan? Hij zoekt daarna in het hele huis en buiten is hij alles extra aan het besnuffelen (en besproeien) in de hoop een spoor van zijn meisje te vinden. Helaas Chakir, ze moet nog even blijven maar ze is ruim voor kerst weer thuis (ook omdat Von en ik nog een kerstmarkt in Duitsland onveilig moeten maken maar dat is slechts een detail!!). De dag erop heeft Chakir hetzelfde ritueel. Alle kleren zitten al lang in de wasmachine en we zijn gedoucht maar hij blijft snuffelen. Korol snapt de ballen van Chakir maar daar heeft ie vaker last van :) We hebben een leuke afleiding voor ze: het is Sinterklaasfeest vandaag en ieder jaar komt SinterRuud bij ons de bakjes terugbrengen die je bij één (of allemaal!!) zijn Dobey-winkels kunt zetten. De vissen mogen hun kom zetten maar dan moeten ze wel een lange adem hebben. De slangen hun terrarium en dan maar zo lang bij iemand in bed kruipen als alternatieve slaapplaats. Parkieten mogen uitvliegen naar de Dobey-winkel voor een zakje zangzaad. Konijnen komen huppelend aan om een lekker stukje worteltjestaart of soortgelijke smaak knabbeltje te scoren. Sint is een dierenvriend. En anders Ruud wel.

Lady’s bakje blijft bewaard tot ze terug komt. Maar de mannen hebben eerste keus uit het koekjes-aanbod. Even wachten tot de foto klaar is….

… en ja, grabbelen maar.

Ondanks het koude vriesweer is het een warme thuiskomst na bijna twee maanden in Italië. Mede door de eerste wandeling door ons dorp die minstens eens zo lang duurt dan normaal door alle praatjes die we onderweg maken. De berg was is inmiddels helemaal weggewerkt, de rekeningen betaald, alle (welkom thuis-)kaartjes hebben een tijdelijk plaatsje in mijn keuken gekregen, de camper is leeggeruimd en winterklaar gemaakt en wacht op volgende bestemmingen die er volgend jaar zeker weer van gaan komen. Het was fijn om weg te zijn; het is ook weer fijn om thuis te komen bij je eigen spulletjes maar vooral bij je eigen vrienden die we het liefst allemaal mee zouden nemen zodat we ze onderweg niet hoeven te missen. We bedanken Petra weer voor het zo goed oppassen op ons huis. Zonder haar zouden we niet zo lang weg kunnen/durven gaan. Nu eerst kerst vieren. En oud en nieuw. En Wim’s verjaardag in januari.

In het kader van de kerst, even een paar romantische kersttafereeltjes. Lady Camée en Chakir bij de kerstboom onder zwaar toezicht van de Kerstman himself die er tussen gaat staan!

Maar als de Kerstman even een blokje om gaat met zijn slee, gaan er twee meteen onder de mistletoe staan.

Schmmmmmak!

Een romantisch kerstfeest gewenst. Ook van manlief!!

Vandaag wordt ons kerstkindje Korol alweer zeven jaar oud. Iedere seconde van zijn leven zijn we gelukkig met hem en we hopen nog honderd jaar van deze superlieve grote witte reus te kunnen genieten.

Heel fijne verjaardag, lieve knul.

Na twee bijna zomerse kerstdagen is op derde kerstdag eindelijk het beloofde witte wonderland gekomen. En wat hebben we met zijn allen daar weer heerlijk over geklaagd. NS ging bij de voorspelling al meteen over om de helft van de treinen in te zetten. Niet dat ik ooit in een trein zit, maar toch. De sneeuwregen was kletsnat waardoor het al snel tot een bruine sneeuwmodder metamorfoseerde. De nacht erop vroor het dat het kraakte wat weer gladheid en opgevroren sneeuwsporen op de weg veroorzaakte. Kortom, genoeg stof om weer eens heerlijk oud Hollands te klagen over het weer. De enige die er lol in hadden waren onze honden. En ja, wij ook. Want als je blije bekkies op je kindjes ziet, ben je een gelukkig mens. In het bos laten we ze niet los maar gelukkig hebben we nog zoiets als een achtertuintje.

Korol daagt uit tot een spelletje buikschuiven.

Maar als ie merkt dat ik echt niet mee ren omdat ik foto’s wil maken, zet hij het zelf maar op een rennen.

En dat vindt ie leuk.

Want hij spurt heel wat rondjes. Links-om en rechts-om anders word je draaierig.

En dan ben je even later moe maar voldaan.

Korol en Chakir tolereren elkaar de meeste tijd binnenshuis en tijdens de aangelijnde wandelingen. Maar samen rennen lukt nog niet vredig. Dus als Korol uitgeraasd is, mag Chakir zich even uitleven. Hij kijkt nog even de kat uit de boom.

Maar krijgt dan de smaak te pakken.

Alvast oefenen voor een sneeuwcoursing.

Bochtenwerk OK. Snelheid OK. Ontwijken van de cameravrouw OK.

Dikke smile op het gezicht, check.

Ondertussen even sneeuwhappen en dan door met een witte neus.

En tussendoor je haar even lekker los schudden als een Afghaanse schoonheid.

Onze witte tornado eindigt met een gelukzalig bekkie. Nu nog een koekje en een kriebel en zijn dag kan niet meer stuk.

Van Lady hebben we ook actiefoto’s gemaakt. Denk nu niet dat ze uit de oude doos komen en door de maanden heen zijn verzameld. Nee, ze zijn binnen een dag allemaal gemaakt. Terwijl de heren buiten uit hun dak gaan, doet ons dametje haar schoonheidsslaap. En ja, daarom is ze zo mooi! We beginnen morgensvroeg op ons bed.

Gaat dan in Chakirs mand op de slaapkamer liggen want Korol snurkt te hard in haar oren.

Na de “superzware” sneeuwwandeling en een uur droog föhnen en borstelen op haar slaapbank in de keuken…

… wat ze zowat de hele middag volhoudt.

Avonds in haar mandje langs de bank.

En haar lievelingsplek, bij baasje op schoot.

Verder zijn in huis alle plekken geschikt om een dutje te doen. Maar de cameravrouw moet af en toe ook even wat doen anders hadden er nog wel een stuk of wat foto’s meer geweest van ons relaxte dametje :)

Als je de blije smoeltjes ziet, zou je bijna lezen: Dagje dierentuin. Maar we zijn toch echt met zijn allen een dagje naar de dierenarts geweest. Waarom kijken ze dan zo blij? Omdat vrouwtje –het zal eens een keer niet!!- even een plasje moest doen en misschien wel een hele minuut weg was (ook al hadden ze zicht op de WC-deur waarachter ik verdween). En ja, dan ben je als trouw hondje hondsblij als vrouwtje er dan EINDELIJK weer is. Ik werd verwelkomd door mijn drie mannen alsof ik jaaaaaren weg was geweest. Drie blije toetjes op een rij (Lady op de achtergrond vindt het allemaal maar een beetje dom).

We krijgen ieder jaar op tijd bericht wanneer de collectieve entingsdag van onze renvereniging is, waarbij we door kunnen geven welke vaccinaties we dat jaar nodig hebben, eventueel aangevuld met een anti-worm kuurtje. Dit jaar was zowel de grote cocktail, rabiës en kennelhoest aan de beurt. We hadden van te voren een tijd, een nummer en het totaalbedrag van de rekening gekregen. Korol mag de spits afbijten. In zijn jonge jaren was hij enorm bang voor de prikjes maar de laatste keer vond ie het de normaalste zaak van de wereld en vond alles best. Ook deze keer gaat hij vol vertrouwen naar de dierenarts. Naar zijn hartje luisteren vindt ie OK, zijn tandjes kijken, ook OK. Verder een hele waslijst bij het onderzoek wat hij allemaal gelaten over zich heen laat komen. Dan de eerste prik voor vandaag waar hij niet warm of koud van wordt. De tweede prik ook prima. Maar het pufje in zijn neus voor de kennelhoest vindt ie minder. Even schrikken, snel herstellen, een flinke lik over mijn gezicht toen ik hem kriebelde en iets liefs tegen hem fluisterde, en het mannetje is klaar voor vandaag.

Dan mag Chakir. Degene die aan de beurt is, wordt met zijn honden de kantine bij de renbaan binnen geroepen. Alle anderen moeten buiten wachten. Heerlijk relaxed voor degenen die aan de beurt zijn. Vroeger stond iedereen hutje mutje in de kantine (je kon niet even weg want dan was je je plaats kwijt) en was het een gestress, gejammer en gegil van jewelste. Wij kozen dan altijd voor de rust bij onze eigen dierenarts ipv de korting van de collectieve enting van onze vereniging. Vorige keer stond de grote rij wachtenden buiten langs de ramen en mocht je pas naar binnen als je aan de beurt was. Dit jaar was er een nummersysteem met hooguit een paar wachtenden die ook rond die tijd aan de beurt waren. Goed geregeld voor de honden. Saaier voor ons want er valt een stuk minder te kletsen!! Maar goed, onze Kier wordt net zoals onze Koor grondig aan zijn ballen geïnspecteerd.

Ook hij laat alles prima toe (zelfs het pufje in zijn neus) en ondergaat de prikjes alsof hij een knuffel krijgt. Grote jongen. Wim vraagt dierenarts Mark speciaal even om naar zijn oren te kijken (die werken af en toe niet zo goed :) ). Maar Wim krijgt een dikke tien voor hoe die er uit zien. Chakir heeft in vergelijking met de andere twee veel meer oorsmeer. Klaar is Kier en hij loopt uit zichzelf al naar de deur. Als blijkt dat zijn zus eerst nog wat prikken moet hebben voordat we gaan, gaat hij rustig voor de deur liggen; niemand kan er meer in of uit. Dichter bij de ontsnappingsroute kan hij niet liggen!! Korol ligt rustig bij mij.

Lady krijgt extra controle (op verzoek van Wim) over haar schijnzwangerschap en opgezwollen tepels met bijbehorende melkproductie. Mark neemt ruim de tijd voor ons en legt alles keurig uit. Jammer dat deze dierenarts ruim honderd kilometer van ons vandaan woont.

Ook zij krijgt twee prikjes in haar nek en een pufje in haar neus. Het zal haar allemaal worst wezen.

Ná de dierenarts (en van te voren ook al even kort) gaan we een gezellige wandeling maken in het bos waar de renbaan midden in ligt. We maken er een fijn dagje van. Korol schudt zich niet lekker uit; doet dit heel stijfjes en piept er een beetje bij. Hij probeert af en toe met zijn achterpoot in zijn nek te krassen onder het lopen. Ook is hij wat hangerig en komt veel bij me staan met zijn hoofd tegen mijn been. In de camper ga ik bij hem zitten en hij komt helemaal tegen me aan liggen en verroert zich de hele weg niet. Goed in de gaten houden. Bij thuiskomst gaat hij meteen een nestje maken van zijn dekentjes en kruipt een beetje zieligjes op zijn bank. Zijn muis die ik op zijn kussen heb gezet om over hem te waken, pakt hij even later heel voorzichtig met zijn tandjes vast en legt haar tussen zijn poten. Zo lief. De laatste weken zijn bij veel renverenigingen in het land de collectieve entingsdagen geweest en ik lees op Facebook weer de nodige horror-verhalen van vaccinatie-pijn, sufheid, bulten waar de vaccinaties gespoten zijn en hondjes die er echt doodziek van zijn. Korol is de eerste twee keren zo enorm ziek geweest dat we voor het ergste vreesden. Gelukkig ging het na een week met heel weinig eetlust en minimaal drinken, maar met veel bloed plassen en poepen eindelijk weer de goede kant op (mede door de medicijnen die we van de dierenarts kregen toen we met ons doodzieke mannetje naar hem terug gingen). De vorige keer was hij na een dagje sufheid weer opgeknapt. Ook deze keer is hij de dag erop weer helemaal fit. Alle drie. Trots op mijn hondjes.

Ze zijn er weer voor een tijd van af en we hebben er een leuk dagje uit van gemaakt met gezellige bekenden van de renbaan die we tijdens de winterstop niet zo vaak zien. Volgende maand is de jaarvergadering en een maandje later begint het seizoen weer. We zijn er klaar voor!

Al diverse keren hebben Hetty en Harrie ons bezocht in ons mooie Brabant en iedere keer deden we de belofte dat we langs zouden komen in Blijham. De Paasdagen leken ons een mooie gelegenheid om af (of is het óp in dit geval?!) te reizen naar het hoge noorden. Hetty heeft haar nieuwe carport zodanig laten maken dat onze camper er precies onder past. Een heerlijk camperplekkie met stroom, gezelligheid én goede zorgen.

We kwamen zaterdag laat in de middag aan en na de koffie met Paas-lekkers gingen we een stukje met de hondjes wandelen waarna de heren in de keuken verdwenen om een lekkere maaltijd klaar te maken. Kwam goed uit dat de mannen allebei koken als hobby hebben en de vrouwen juist helemaal niet. Als het moet, dan moet het voor ons dames. Maar een boterham met kaas is ook een lekker diner (vinden wij). Gelukkig hebben de chef-koks daar heel andere ideeën over. Wim snijdt, en roert af en toe door de pannen; Harrie verzint en bereidt het gerecht.

En dat ziet er dan ongeveer zo uit. En het smaakte nog beter.

De zondag stond gepland om naar de renbaantraining in Oude Pekela te gaan maar kort voor vertrek kregen we een berichtje dat het niet door ging in verband met de vele regen die de week ervoor gevallen was. De baan leek meer op een zwembad. Dus gingen we een mooie wandeling maken. En wat doet Korol dan?

Juist, lekker dobberen. De Afghaantjes maar even niet want je wilt niet van die natte dweilen binnen. Korol was bij het einde van de wandeling al weer helemaal droog.

De omgeving is prachtig om te wandelen maar de achtertuin is net zo’n mooi stukje paradijs op aarde.

Drie seconde voor een foto wil Chakir nog wel blijven liggen. Maar dan moet ie toch echt weer ff gek doen. Een beetje uitsloven voor zijn Lady of zoals Hetty zei: de hofnar wil zijn prinses bekoren. De prinses bekijkt het met hoogmoedige minachting.

Een mooi doorkijkje met een nog veel mooier barsoitje.

De dag erop wil Frency graag langs komen om haar grote vriend Chakir weer eens te knuffelen. En dat vinden we leuk. Ze gaat met ons mee wandelen en neemt haar lieve whippetkind Wendy mee.

We komen onderweg drie roedels met reeën tegen waardoor we een prachtig Paasconcert krijgen toegezongen door onze affies met een raar achtergrondgeluidje van ons Koortje wat meer op een defecte ambulance-sirene lijkt.

Daarna gaan we in de tuin lunchen waar het zonnetje heerlijk schijnt.

Maar die overheerlijke lunch mag natuurlijk niet op onze kont gaan plakken dus voor de namiddag staat een fietstochtje gepland. Op de tandem! Frens en ik hebben nog nooit op zo’n ding gezeten dus eerst maar even droog oefenen.

Als dat goed gaat, mogen we de volgende uitdaging aangaan: een scherpe bocht naar links over een smal houten bruggetje. Als dat maar goed gaat. Het stuur waar ik me aan vast kan houden is alleen maar een stang want er mee sturen kan niet, ook al heb je die drang als je het gevoel hebt dat we te strak de bocht doorgaan. Ook remmen kan niet achterop. Mijn leven vertrouw ik volledig toe aan Frency!!

Als we op deze manier Frency thuis af hebben gezet en Hetty haar fiets zo lang daar laat staan, gaan we samen door op de tandem. Deze keer moet ik voorop. Dat betekent dat ik stuur én de snelheid zo’n beetje aan geef. We stoppen onderweg bij een boerderijwinkel om gezonde maar vooral lekkere dingen in huis te halen.

En voordat we met onze aankopen op de tandem stappen richting huis, vragen we eerst een willige voorbijganger om een foto van ons te maken bij deze prachtige hooi (of was het nou strooi?)-poppen.

In de straat staat de paparazzi al weer gereed met de camera en voor de leuk heeft een bewoner van dezelfde straat zijn driewieler uit het vet gehaald om te laten zien dat er nog meer rare fietsen bestaan dan alleen tandems. Of zou hij ons gebaren dat we een wiel verloren zijn onderweg?!

Bij thuiskomst volgt hetzelfde ritueel als de dag ervoor: de mannen in de keuken voor weer een heerlijke maaltijd. Niet alleen voor ons. Ook voor de hondjes is allerlei heerlijk vers vlees in huis gehaald. We worden lichtelijk verwend. En dat vinden we fijn.

En na de maaltijd is het goed uitbuiken.

Toen H&H begin dit jaar bij ons waren, hebben we allebei een waardebon gekregen voor een dagje wellness-centrum. Nog voor Wims verjaardag in januari en alvast voor mijn verjaardag in september. De dinsdag is gereserveerd voor dit heerlijke dagje ontspanning in Fontana.

We mogen daar (geheel terecht) geen foto’s maken dus we pikken een plaatje van internet om één van de vele sauna’s te laten zien waar we onder andere deze opgieting met berkentakken meemaakten. We hebben genoten.

Ondertussen wordt er goed op onze hondjes gepast. En wordt er een heerlijke vleesmaaltijd voor ze bereid. Zonder toezicht van de baas geeft Lady het nodige commentaar dat het haar allemaal niet snel genoeg gaat. Chakir probeert met hypnotiserende blikken Harrie wat eerder dat eten te laten geven maar ook hier geldt: het moet lekker worden én mooi gepresenteerd.

Maar dan is het zover: smullen.

En ook vandaag mogen de hondjes heerlijk mee voor een wandeling.

Heel af en toe wordt er door het raam gekeken of we al terug komen.

En als we avonds helemaal rozig thuiskomen van die verwennerij, hebben we samen apart een heel fijne dag gehad. Onze hondenkindjes waren in vertrouwde handen en hebben het heerlijk gehad. En wij zijn weer helemaal fris, fruitig en ontspannen. Het is al laat en we zoeken onze mandjes op. De dag erop staat er weer een nieuwe verrassing op ons te wachten: appeltaart. Homemade with love.

Ook vandaag gaan we er met de hondjes op uit. En als onderweg Harrie’s zoon Caroel belt om te vragen of het allemaal wel bevalt die visite en wat we allemaal doen, zegt Harrie dat we voornamelijk wandelen en eten. En ja, dat klopt wel zo’n beetje. Maar het zijn wel de twee leukste dingen om te doen. Ook al wordt het af en toe een survivaltocht met de omgevallen bomen door de stormen van afgelopen week.

Onderweg worden we spontaan gefotografeerd door de plaatselijke natuurfotograaf Hilvert Huizing die ons meteen een visite-kaartje in de hand drukt voor als we de foto’s zouden willen hebben. Wim mailt hem, Hilvert stuurt de foto’s en dit is het resultaat. Een paar ervan dan.

Een mooi plaatje van mooie mannen en een dametje.

En als we dan een molen tegen komen op de Molenweg, maakt Hilvert ook daar een leuk plaatje van ons. Nederland is mooi.

De dag erop moet Harrie al vroeg naar zijn werk en maken we een korte wandeling. De affies liggen nog even mooi te wezen in de tuin. We gaan vlak voor vertrek wat kilootjes vlees halen voor de hondjes en dan is het hoogste tijd om richting het zuiden te gaan waar de verplichtingen, klussen en afspraken van alledag weer op ons wachten.

Het waren fijne ontspannen dagen. Er staan drukke tijden op ieders programma (waaronder ook de vakanties) maar dat er nog meer van dit soort leuke dagen op de planning staan is zeker. Bedankt, Hetty en Harrie voor jullie supergoede zorgen, aandacht, liefde en gezelligheid.

Al de hele week kijkt Korol uit naar zijn logeerpartijtje bij zijn lieve vriendinnen Jillz, Kiss en River bij zijn tante Yvonne. Lady heeft er al zo vaak gelogeerd en Korol was er wel eens een dagje maar deze keer mag hij een keertje in Huize De Vries blijven pitten. Hij krijgt af en toe foto’s te zien op Facebook van al het lekkers wat speciaal voor hem in huis is gehaald. En er komt een lief kaartje met de post dat zijn vriendinnen ook erg uitkijken naar hem. Zondag is het dan eindelijk zover en gepakt en gezakt staan we klaar voor een paar leuke dagen. Als eerste op de planning staat een middagje naar de Geffense Plas in Oss waar een windhonden-evenement is georganiseerd door GINN: Greyhounds In Nood Nederland. We hebben bij het evenement zelf geen foto’s gemaakt. Wel zagen we veel bekenden met een camera en we hoopten ergens die foto’s terug te zien maar helaas, tot op heden niks gezien van al dat moois, zelfs niet op de GINN-site. Na alle kraampjes bekeken te hebben, met wat mensen gekletst te hebben en een fijne wandeling om de Plas en door het bos heen te hebben gemaakt, zijn we weer doorgereden naar Ingen waar we lekker in monokini in de zon hebben liggen bakken. Nee, ook hier geen foto’s van!! Lady vindt poes Pippo de normaalste zaak van de wereld als ze hier is maar Korol heeft daar andere ideeën over en vindt het zeer spannend als Pip door de tuin wandelt.

De “hoofdattractie” zou de dag er op zijn: een dagje Keukenhof. Nou hoort een vrouw (volgens een uitstervend select groepje domme mannen) in de keuken maar in de Keukenhof is geen aanrecht te vinden. Wel veel bloemetjes. De weg er naar toe staat bol van de bollen.

We komen aanrijden en de auto’s voor ons worden naar een enorm grote parkeerplaats geleid. Als we bijna aan de beurt zijn, wordt er een groot hek op die toegangsweg gezet en moeten we doorrijden naar de andere ingang. Daar aangekomen staat ook dat veld tot bijna achteraan helemaal vol met geparkeerde auto’s. Dat het druk zou worden, daar hadden we rekening mee gehouden. Maar zo druk!

Gelukkig is er voor deze ingang ook een toiletgebouw want de reis inclusief file door een ongeval duurde erg lang. Meteen maar een giftshop en een bloembollenwinkeltje. We moeten een doorgaande weg oversteken om bij de ingang te komen. Gelukkig staan hier een paar mensen het verkeer te regelen want je hebt niet in de gaten dat het een gewone weg is met fietsers en auto’s. Eindelijk mogen we! We hadden al tickets gekocht via ANWB waardoor we niet in de rij van de kassa’s hoeven te wachten. We halen een plattegrondje uit de grote mand om niet te verdwalen tussen de vele perkjes met tulpen en ander moois.

Door de enorme hoeveelheid mensen weten we niet of we links, rechts of rechtdoor willen beginnen in de hoop een iets rustiger plekje te vinden om foto’s van de hondjes te maken. Maar we zien door de bomen het bos en door de mensen de tulpen niet meer en lopen voetje aan voetje met de mensenmassa mee. Niet leuk. We vinden voor zeker tien seconde een verlaten plekje aan de rand van het park en snel maakt Von een foto van mijn mannetje en mij.

Von maakt aan de andere kant van het kleine paadje een foto van haar meiden maar die kijken niet in de lens maar naar rechts waar schijnbaar iets spannends te zien is.

Ah, Korol is daar! Jillz wil “haar” roedel altijd bij elkaar houden en houdt alles goed in de smiezen. Maar voor haar vrouwtje willen ze dan toch wel ff mooi poseren. De schatten.

Volgende foto-momentje tussen tulpen en hyacinten. De narcissen liepen een beetje op zijn einde. Omdat de Keukenhof maar krap twee maanden geopend is in het voorjaar, moeten in die tijd zo veel mogelijk bloemen open zijn. En dan liefst twee maanden in volle bloei. Nou zijn die tuin-architecten best slimme jongens maar twee maanden een tulp in bloei houden gaat tegen alle regels van de natuur in. Aangezien ze in de tweede maand graag de bezoekers hetzelfde willen bieden als in de eerste maand van de openstelling, hebben ze soms complete perken met bloeiende bollen met daar precies langs een zelfde perk met bollen die zo’n dertig centimeter groene blaadjes hebben en een dichte knop. Sommige perken hebben een mix: een derde is in volle bloei, een derde is bijna zo ver om open te gaan en het laatste deel is nog klein en groen zodat twee maanden afwisselend kleur in het bloemvak gegarandeerd is.

Hier Korol voor zo’n gemixt perkje met tulpen in diverse stadia.

En hier voor bloembedden van om en om, welles nietes in of al uit de knop.

Vier mooie meiden in de bloei van hun leven voor een tulpenboompje.

Doorkijkje van de tulpentuin naar de tulpenvelden.

Close-upje.

Close-upje again.

Mooie hondjes, meer tulpjes en een molentje.

En een Rus tussen de vele Russische toeristen.

En dan wordt het toch nog leuk in het park: nieuwe schoenen! Korol kijkt een beetje neerbuigend omdat ik op wel heel erg grote voet leef.

En wie de schoen past (ook al issie op de groei gekocht) die trekt hem aan.

Tijdens het maken van deze foto, namen tientallen mensen van de gelegenheid gebruik om deze twee superschattige whippetjes in hun camera te vangen. En dat zag er ongeveer zo uit.

Ik had niet echt tijd om het goed op de foto te krijgen want er kwamen meer mensen met honden op ons af maar het spreekt voor zich. Aan de andere kant van Von stond nog zo’n rij paparazzi. Jillz en Kiss zijn wereldberoemd nu. We zijn enorm vaak op de foto gezet. En mensen vroegen ons in het Engels, Duits, Russisch, Italiaans of zelfs in het Japans naar de naam of ras van de hondjes. Korol en River werden achter onze rug poedels of saluki’s genoemd. Korol was de papa, River de mama en de whippets de kindjes. Ook dat ze honderd kilometer per uur liepen en beren konden vangen. We hebben weer heel wat geleerd over onze hondjes!

Een stuk verder waren we de hondjes weer voor een leuk plekje aan het fotograferen en net toen we klaar waren, kwam een camera-team naar ons toe met de vraag of we dat nog een keer wilden doen. Zij zouden dan filmen dat we met onze hondjes in het park liepen, we hen voor een paar tulpjes neerzetten, dit vastlegden op onze camera en weer doorwandelden. Er ontstond weer een nieuwe file achter het team, zeker omdat ze de ruimte nodig hadden om ons aan alle kanten te filmen. Het kwam avonds niet op het journaal dus misschien bij Keukenhof-TV? Of gewoon in de prullenbak?

Omdat Korol ook al tig keer paard genoemd was, hier even een foto om toch duidelijk de tien verschillen te laten zien.

Hier het menneke voor –zucht- alweer wat tulpjes. We waren zo trots op onze lievelingen dat ze toch maar overal zonder veel te mokken gingen liggen, staan en meewandelden tussen de drukte van mensen die ze wilden aaien, aan hun zaten of op hun gingen hangen omdat dat zo’n leuke foto opleverde. Als we niet af en toe ingrepen, gingen ze gewoon met onze beessies aan de wandel.

Hier team De Vries in aktie.

Zijn ze niet beeldig mooi in beeld?

Wij nog maar een keer.

Het hele beestenspul bij een vijvertje. Het duurt wel verdomd lang voordat onze Prosecco komt.

Nog een vijvertje.

En een bak water. Zelf hadden we een bakje in de tas en flesjes water voor ze meegenomen maar er stonden bij de restaurants en onderweg diverse waterbakken voor de hondjes. Ook overal toiletten waar ik de flesjes met koel water weer heb bijgevuld.

Opeens ook een overstekende koe. En een winkeltje waar je kaas kon kopen.

Een stuk verder een winkeltje waar je blikken met stroopwafels kon kopen. Ik neem ze altijd in groten getale mee op onze reizen naar het buitenland waar ze gretig ontvangen worden. Korol kijkt een beetje sip dat hij geen koekje krijgt. Zielig!

En de nodige winkeltjes waar je Hollandse meuk (Delfts Blauwe peper- en zoutstelletjes, houten tulpen, shirts met “I love Holland”) en echte bloembollen kon kopen. De kraampjes met broodje Unox rookworst staan ook zo’n beetje in ieder pret/dieren/bloemenpark dus hier ook. En natuurlijk kan het Oerhollandse draai-orgel niet ontbreken (inclusief takkeherrie) in dit park met hoog aantal buitenlandse bezoekers. Korol vindt het wel interessant…voor vijf seconde.

Omdat zware maaimachines het gras kapot rijden en vaak ook te breed zijn om tussen de perkjes te passen, zijn een paar mannen met kleine handmaaiers het gras aan het maaien.

En misschien hebben diezelfde mannen de bollen van het thema van dit jaar “Van Gogh” wel geplant. Mooi geworden. Er stond een wachtrij om op een soort steiger te klimmen om zo van bovenaf een overzichtsfoto te maken.

Er waren diverse paviljoens in het park en het Oranje Nassau Paviljoen was ingericht met meer items van Van Gogh. Bij binnenkomst zelfportretten van de man zelf (met oor!).

En binnen schilderijen en nagebootste afbeeldingen, opgeleukt met een bossie blommen.

In Frankrijk hebben we vorig jaar Arles bezocht. De stad waar Vincent een tijd van zijn leven heeft gewoond en diverse stadsgezichten heeft nageschilderd. De schilderijen, onder andere dit gele huis hier onder, staan weer door de Franse stad heen geëxposeerd. En uiteraard is ook daar een Van Gogh museum.

Ook het brugje waar we toen overheen zijn gewandeld en nog steeds in dezelfde staat is als op zijn schilderij (zonder huifkar, dat dan weer wel).

Het appartement waar hij gewoond heeft, bezig aan zijn wereldberoemde Zonnebloemen.

En nog een leuk tafereeltje met ezels en kwasten.

In het Beatrixpaviljoen was een orchideeënshow. Was wel aardig.

Beetje rommelig. Het leidde heel erg af van de mooie bloemen op zich.

Omdat in de paviljoens geen hondjes mogen en Von buiten met ons roedel wachtte, heb ik maar een selfie op een heel ouderwetse manier gemaakt: in de spiegel!

Er waren nog meer paviljoens met bloemenshows maar daar stonden wachtrijen voor. En we hadden het wel gehad met al die mensen die maar aan onze hondjes bleven friemelen. De hondjes zelf begonnen het ook zat te worden. Als goedmakertje voor hun geduld en liefde voor ons, zijn we enkele kilometers verderop naar het strand van Noordwijk gereden om ze lekker te laten rennen, snuffelen en pootje baden.

En stiekem vonden wij het ook veel fijner. Het was de allereerste keer in ons leven dat we naar de Keukenhof zijn geweest. En ook meteen de laatste! Blije Jillz is weer helemaal in haar element.

Heerlijk zo’n leeg strand helemaal voor ons alleen.

Von had nog een echte schat gevonden: een Playmobil-poppetje waarvan ze wist dat Louk die zeker nog niet zou hebben (en die heeft er een heeeeeeeleboel). Ook nog een twee-euromunt. Een prachtige rode hondenriem met strass en een paar witte theemokken (alles in prima staat) hebben we maar laten liggen. Korol ging nog wel even op sjouw met een paar zeesterren. En de grote aantallen ensisilaqua’s sneden als echte scheermesje in onze blote voeten. Au!

De hondjes leven in het nu en zijn de Keukenhof al lang vergeten.

Na een uur gaan we richting strandpaviljoen om een hapje te eten.

Heel erg veel keuze is er niet en als blijkt dat de kibbeling al op is, kiezen we voor een lekkerbekkie. Op het terras van het restaurant zagen we een volle kruiwagen met grote aardappels staan en dat vonden we raar. Nu we de frietjes op ons bord zien, valt het kwartje. Hier worden de frieten zelf gemaakt en dat proef je. Heerlijk. We complimenteren de eigenaar en die vertelt dat het een proeffase is die hij graag vol wil blijven houden ondanks het extra werk. Concullega’s hebben hem al voor gek verklaard maar hij wil iets meer kwaliteit op tafel zetten voor al die hongerige dagjesmensen die al blij zijn met een vette bek na een dagje strand. Ik hoop dat hij bij zijn principes blijft want het smaakte heerlijk

Moe maar voldaan vangen we de terugreis aan. Het waren twee fijne dagen. Zouden we vaker moeten doen. Oh ja, dat doen we al!

Ja, alweeeeeeeeer jarig. Het is ieder jaar raak met onze Lady!! Ook dit jaar maken we er weer een feessie van.

Van harte, lieve Muis. Hoop dat we nog heeeeeeeeeeeeeel vaak je mogen feliciteren (en knuffelen).

Na onze laatste reis door de de Toscane eind vorig jaar, heeft ons campertje de hele winter trouw op ons gewacht voor het volgende avontuur. En vandaag is het zover, we vertrekken naar een iets minder exotische bestemming dan de moddervulkanen, cipressen en pittoreske stadjes van ver voor Christus. Maar de heuvels van Duitsland zijn ook mooi om te vertoeven. Voordat we van dat natuurschoon gaan genieten, duiken we eerst het Ruhr-gebied in wat voornamelijk bestaat uit kilometers lange zware industrieën. In Duisburg staan veel hoogoven-terreinen die nog steeds operatief zijn maar eentje ervan is jaren geleden gestopt. En van de oude veelal geroeste, door onkruid overwoekerde immense gebouwen is een park gemaakt waar we in de laatste straat er naartoe, in alle talen welkom worden geheten door de vele vlaggen.

En dit is wat we kunnen verwachten.

Korol heeft een oud spoor opgespoord en wacht op de trein. Hij heeft een kleine blessure aan zijn teen en hobbelt als een oud boemeltreintje met ons mee. Maar wat zou het fijn zijn om gewoon met de trein mee te gaan.

Chakir heeft met zijn speurneus de bijbehorende trein gevonden. Kom Korol, spring er maar op, dan hoef je niet te lopen.

Allemaal aan boord. Benieuwd waar machinist Chakir ons allemaal mee naar toe neemt.

Vandaag gaan we nergens meer heen, jongens. We gaan iets te eten klaar maken en dan in onze mandjes. En als jullie dan slapen, gaan de baasjes nog even het park by night bekijken. En dat ziet er dan zo uit.

En zo.

En deze enorm grote stellage die tientallen meters lang is.

Ook wij duiken daarna onze mandjes in en de dag erop gaan we eerst een mooie wandeling maken in de bossen die om het oude industrie-park heen liggen. De berg roest en beton met de hoge schoorstenen is van heinde en ver te zien.

Af en toe wat rare dingen in het landschap. Nee, ik bedoel niet die aardige man met die leuke hondjes maar de grote wals waar ze bij staan. Er lagen er vijf langs elkaar.

Op de achtergrond een veel kleinere stellage dan de groen/blauw verlichte.

Ondanks dat het Ruhr-gebied een industrie-gebied is, liggen er grote bossen tussendoor. Het wordt een prachtige wandeling in het groen (zonder daarvoor grote spotlights te gebruiken) en daarna gaan we het park zelf bezichtigen. Met daglicht deze keer. De grote takel ziet er zonder groene en blauwe spots iets minder gezellig uit maar imposant issie nog steeds.

En zo ziet hij er van boven af uit als we halverwege op één van de hoge torens geklommen zijn. Twee waterzuiveringsbassins zijn zichtbaar waar de binnenranden volgroeid zijn met allerlei bloemen die er door de jaren heen ingewaaid zijn.

Uitzicht, nóg hoger op de toren.

Uitzicht naar een andere kant.

De toren zelf. Errug hoog!

Bovenop de toren stond dit stukje techniek maar op iedere verdieping die je opkwam via de stalen open trappen, keek je je ogen uit. Niet alleen naar het uitzicht waarbij alles steeds kleiner leek maar zeker naar alle techniek.

Halverwege de vele trappen, kreeg ik een déjà-vu gevoel van Pink Floyd.

Weer veilig beneden aangeland (het waaide behoorlijk daar boven en de trappen waren heeeeel smal en steil) maak ik beneden nog een paar foto’s.

Van het zoveelste gebouw, dit keer met metershoge ventilators in gezellige kleurtjes.

Een ander soort “ventilator” waarbij de uit de kluiten gewassen kleurige andere in het niets lijken te vallen.

Oude roestige pijpleidingen die kilometers ver in het landschap verdwijnen.

Voor jong en oud is er veel te beleven. Grote delen zijn in gebruik als klimmuren en –pilaren. Of als survivalbaan. Veel speeltuinen waarbij een hoge glijbaan uit de fabriek zo de zandbak in glijdt. Een groot waterbassin dat nu in gebruik is om te duiken, inclusief nagemaakt rif en een vliegtuig-, boot- en scheepswrak om naar toe te duiken. Toen Wim hier jaren geleden was met zijn fotoclub, kon je de trappen op om zo van bovenaf naar binnen te kijken. Maar het was zo donker dat je niet veel kon zien. Nu wij er zijn, zit er een poort voor en kun je er niet meer in komen.

Uiteraard ook een paar restaurantjes, koffie-hoekjes, ijstentjes en een grote zaal waar regelmatig feesten of seminars gehouden worden. Chakir is altijd wel in voor een extra wandelingetje, hoewel die heeeeeeel hoge toren voor hem niet zo hoeft want bij een veel lager trappetje moet Wim hem al dragen. Maar ja, die torentraptreden zijn open roosters dus dat is niet zo heel er gezond voor hondenpootjes. Bovendien is het ook veel te smal, zeker met tegenliggers. Maar op deze lage trap passen ze beiden wel op, al dan niet gestapeld.

Nog even een intiem momentje bij mijn mannen middenin het Landschafspark tussen de hoge stellages waar ook overwoekerde binnentuintjes zijn ontstaan.

En dan is het tijd om door te reizen naar een volgende bestemming. De bakker! En daarna verder Duitsland in.

De laatste maanden zijn de hondjes in winterslaap geweest (op hun dagelijkse wandelingen door het bos na) en de eerste aangemelde renbaanwedstrijden in Oberhausen en Münster in de lente hebben we af moeten zeggen omdat Lady een zere poot had. Dat vinden we allemaal heel erg jammer want ze willen graag rennen. Veel training heeft ze niet gehad; alleen rust met het pootje. De coursingwedstrijd in Tüttleben is een beetje een welles/nietes-gevalletje voor Lady maar we gaan toch op pad want ook Chakir is voor deze wedstrijd ingeschreven. Wim heeft haar ingeschreven omdat het goed lijkt te gaan, vertrouwt het uiteindelijk toch niet helemaal en zegt een dag voor de sluitingsdatum ook deze wedstrijd af. Belt daarna de organisatie en legt uit dat een week na de inschrijf-sluiting de kans aanwezig is dat ze misschien toch kan lopen maar dat hij twijfelt. Zo wordt afgesproken dat er voor de wedstrijd samen met de dierenarts wordt beslist of het wel of niet kan en als ze goedgekeurd wordt, dat ze dan mee mag lopen, ook al is ze teruggetrokken. Een spannende week volgt. We rijden richting Tüttleben maar stoppen in Gotha, een stad zes kilometer er voor. Daar kunnen we nog even rustig wandelen en boodschappen doen. De camperplek ligt midden in een kasteelpark.

We hebben vandaag een lang stuk gereden en gaan eerst het park besnuffelen en bekijken. We beginnen bij de orangerie via een mooie poort.

En dan poseren (op een bankje hangen) voor de orangerie zelf.

We klimmen een paar trappen op om verder in het park te komen en kijken van bovenaf naar de tuin tussen de twee mooie gebouwen in.

We moeten eerst langs een wachthuisje waar een Afghaanse bewaker de wacht houdt. Als hij eindelijk in slaap sukkelt, sluipen we langs hem heen.

Weer een poort door met zo’n zelfde strenge bewaker.

En dan zijn we op de binnenplaats van het kasteel.

Wim heeft de bewaker omgekocht met wat gedroogde kip en ze zijn vrienden voor het leven.

Mak als een lammetje lopen ze samen door de galerij.

Hoewel hij bij de eerstvolgende poort meteen weer op wacht gaat staan.

Achter het kasteel begint de oude binnenstad waar we een kijkje gaan nemen zonder Lady en Korol waarvan de laatste inmiddels ook een zere poot heeft met een snee langs zijn nagelbed; de ziekenboeg krijgt even rust voorgeschreven.

Overal fonteinen, waterpartijen en kleurrijke gebouwen.

Het stadshuis midden op het plein.

De winkels zijn inmiddels gesloten en we hebben Lady en haar grote vriend Korol al te lang naar onze zin alleen gelaten, dus we gaan vlug terug naar de camper. De stad heeft nog veel meer prachtige gebouwen en een kathedraal maar we zitten een beetje krap in de tijd. We lopen weer terug door het park en maken een foto van Wim en Chakir bij een ander gebouw wat bij het kasteel hoort.

En omdat ik dit zo’n leuke foto vind, ga ik met Korol nog even terug voor ook zo’n foto. De camper staat hier nog geen honderd meter vanaf geparkeerd. Achter dit gebouw ligt een grote vijver maar daar hebben we allemaal geen tijd meer voor. Het is inmiddels na achten en we hebben nog niet gegeten.

Na de maaltijd en de afwas rijden we naar het coursingterrein waar we superblij worden ontvangen door Jacqueline en Gert-Jan, Caroline en Simon, Bettina en Marc, en Sonja en Angelica. Ze hebben hun auto’s zo neergezet dat bij onze aankomst deze weg worden gezet zodat er ruimte ontstaat voor onze camper. Blij mee. Siem rijdt met heel veel gekraak de nieuwe voortent van Jacq eraf en daar zijn ze minder blij mee. Katja is voorzitster van deze Thüringen Rennverein en ze wordt overladen met stroopwafels. Wij hebben ook de nodige wafels bij ons en die worden dit lange coursingweekend weer vrolijk uitgedeeld.

Siem heeft de nodige kratjes tomaten, paprika’s, komkommers en aubergines meegenomen van zijn bedrijf en ik (en alle anderen) krijg een hele bak vol met dit gezonde lekkers. Hieronder een klein deel van de gulle gift. Sonja komt een eierdoos vol eitjes brengen die haar kipjes net voor vertrek vers hebben gelegd. Franco en Heike zijn inmiddels ook gearriveerd en onze stroopwafels worden geruild tegen heerlijke Zwitserse chocolade van Läderach. Later komt Hans-Jürgen er bij. Ingrid moest thuis op Cyra passen en kon helaas niet meekomen.

De hele zaterdag hebben we “vrij” maar zondag is de wedstrijd. Om half zeven ochtends is de dierenartscontrole maar voor de uitslapers is ook op zaterdagavond een controle. Liever dan midden in de nacht ons bed uit kiezen we voor de avond-controle. Chakir wordt goedgekeurd.

Lady was middags al uitgebreid nagekeken aan haar poot toen we de dierenarts voorbij zagen lopen en avonds gaat het nog een keer voor het echie en ook de rest van haar lijfje wordt goedgekeurd.

Muis kan niet wachten om dat stuk plastic te vangen en enthousiast rent ze het veld op als haar nummer wordt afgeroepen.

Chakir is net zo enthousiast en trekt baas even later ook het veld op als hij aan de beurt is. Hij was als meisje ingedeeld tussen de dames. Toen Wim aan Katja vroeg om van zijn meisje toch maar snel een reutje te maken, kwam de indeling niet goed uit: een reu die alleen moest lopen en een teefje alleen. Niet leuk. Dus bleef Chakir een meisje en moest met dit dametje van Suzanne. Suus en haar man Thomas zijn beiden hobby-kok en iedere keer als we ze zien, krijgen we een pot met rood spul. Toen we de eerste keer zo’n pot kregen, dachten we dat het spaghetti-saus was en kieperden het door de pasta wat heel lekker was. Maar dat vonden ze zonde dus nu mag het alleen nog maar op het vlees als een soort van marinade :). Voor hen had ik dit keer een vrolijk blik stroopwafels met aardewerk klompjes mee gebracht. In Hünstetten in september zien we elkaar twee weken omdat Wim mee gaat werken met op- en afbouwen van tenten, podia en kiosken voor een hapje en een drankje voor het Europees Kampioenschap Rennen. Zij helpen ook mee maar houden zich voornamelijk bezig met het koken voor honderden hongerigen.

Wachten op het startsein.

En de finish. Die ziet er zo uit met de camera op mijn iPad. Marc zit op de voorgrond en hij maakt met zijn professionele camera de foto’s die hierna komen. Onze kapotte camera is nog niet vervangen.

De foto’s van Marc Goetstouwers: Chakir bij de start.

Lossssssss.

Even tijd om zijn tong uit te steken tijdens de course.

En helemaal gezond en gelukkig bij de finish.

Bij Lady’s course werd Marc weggeroepen zodat hij maar één foto van haar heeft kunnen maken.

Dan is het wachten op de prijs-uitreiking. Dat we niet in de prijzen vallen, is al lang bekend maar dit jaar is Lady acht geworden en iedere ren of course die je in Duitsland mee doet, is een afscheids-loop waarbij elke hond die het als veteraan rustig aan mag gaan doen, even in het zonnetje wordt gezet. Lady is als oude dame vooral erg moe en slaapt door alles heen.

Als haar naam wordt afgeroepen om op het ere-podium te komen samen met de andere veteranen is ze niet wakker te branden. Wim draagt haar het podium op en Lady krijgt een grote in wit plastic verpakte worst voor haar prestaties in de rensport. En een groot applaus van het publiek voor alle gepensioneerde hondjes.

Een emotioneel momentje voor onze Muis en haar grootste fan. Foto van Marc.

Lady’s neefjes Dharkan en Djinn, en nichtje Djamilla hebben beter gepresteerd en mogen even later het podium op om een medaille op te halen.

Hans-Jürgen, Franco en Heike in afwachting wat hun schatjes gepresteerd hebben. Ze worden 2, 3 en 5 in hun klasse. Super gedaan gezien het grote aantal concurrenten. Onze affies hebben het vooral heel erg leuk gehad en dat is toch het allerbelangrijkste.

Iedere avond kunnen we aanschuiven bij koks Jacq en Sonja die een SRV-wagen hebben in plaats van een camper (zo lijkt het tenminste!!). De lekkerste gerechten en toetjes worden geserveerd. Maandag maakt en kookt Wim zelfgemaakte gnocchi voor elf man. Na een paar heerlijke dagen (en dat slaat niet alleen op het eten maar vooral op het gezelschap van zoveel fijne mensen om ons heen) rijden we door naar een volgende mooie plek in Duitsland.

Na de supergezellige dagen in Tüttleben tussen goede vrienden en een fijne coursing voor de hondjes, moeten we het vanaf nu weer met zijn vijfjes zien te rooien. Sonja zegt dat Erfurt een mooie stad is om te bezichtigen dus daar rijden we als eerste naar toe. Het is niet zomaar een stad; het is de hoofdstad van landsdeel Thüringen. Groot. Veel toeristische bezienswaardigheden, veel winkels en veel restaurants. Weinig groen. Er zijn diverse camperplekken in Erfurt en op eentje ervan parkeren we onze koelkast. Het is van daaruit vijf minuten wandelen naar het centrum. De winkelstraten doe ik vanmiddag wel op mijn gemakkie in mijn uppie. We gaan rechtstreeks door naar het VVV-kantoor om vooral maar niks te missen! De winkels en bedrijven zitten allemaal in panden wat vroeger paleizen hadden kunnen zijn. Prachtig gedecoreerd met beeldhouwkunst dat weer ingekleurd is met oa bladgoud. De kathedraal is ook een mooie blikvanger.

Als ik even inzoom zie ik opeens drie leukerdjes op de trap. Een Duitse dame zegt enthousiast tegen mij: “Wat een schoonheden!”. En als ik haar vraag of ze daarmee ook mijn man bedoelt, zegt ze nog enthousiaster jaaaaaah!!

We poseren voor de deur die ons toegang verschaft naar het interieur van de kerk maar vandaag gaan we eens geen kerk bezoeken. Dat hebben we vorig jaar in Italië tot de laatste dag gedaan.

Eén van die kantoor/winkelpandjes.

Om toch even uit de drukte te zijn en een klein stukje groen op te zoeken, wandelen we dwars door het centrum de hoge trappen op naar de Sint Petrusberg waar een historisch defensie-gebouw staat met schietgaten in de dikke muren en kanonnen voor de toegangspoorten.

Het ligt in een park op het hoogste punt met mooi uitzicht over de stad. Onze prinses ziet een leuk optrekje waar ze wel zou willen resideren. Chakir kijkt liever naar zijn baasje.

Korol houdt de wacht. Hij had beter een zonnegroet kunnen doen want als we verder het park inlopen, begint het hard te waaien en moeten we schuilen voor een flinke bui.

Korol zoekt een boom op om onder te gaan staan. Baas en de affies zoeken een restaurantje op om te schuilen. We volgen snel hun goede voorbeeld.

Als de regen een beetje minder wordt, lopen we snel richting camper. We hebben het wel zo’n beetje gezien hier. We eten wat en middags loop ik nog even door de vele winkelstraten waar de C&A, H&M, Xenos, Bodyshop en noem maar op zitten. Weinig verschil met bijvoorbeeld Eindhoven. Ik maak nog een foto van één van de pleinen en ga dan ook maar weer terug naar de camper voor een volgende plek. Graag iets midden in het groen nu.

Wim heeft al iets uitgezocht en het wordt Bad Berka. Oftewel de stad van Goethe. Het VVV-kantoor bevindt zich in het Goethe-paviljoen dat zich vooraan in het Goethe-park bevindt met uitzicht op het Goethe-hotel. Maar gelukkig ligt het ook midden in het Thüringenwald met veel wandelroutes. Het weer is na een rustig nachtje slapen nog steeds maar zozo dus we gaan niet zo heel ver weg. Er is een wandelroute langs drie torens van 26,5 kilometer lang maar we besluiten met één torentje te beginnen en van daaruit te kijken welke route we terug nemen.

We nemen niet de allerkortste route er naartoe maar eentje die een kilometer langer is. Als bij aankomst blijkt dat het weer nog steeds redelijk is, nemen we een andere route terug naar het stadje.

Bij het VVV-kantoor wil het aardige meisje ons de sleutel van de toren meegeven. Maar Wim zegt dat ie de toren alleen wil bezichtigen en niet wil kopen!! Het is een hoge toren van 26 meter hoog. 143 traptreden door een schemerig trappenhuis. Claustrofobie, hoogtevrees en drie grote honden zijn geen leuke combinatie om helemaal tot grote hoogte te klauteren dus we zijn blij dat we de sleutel niet hebben meegenomen. De Paulinenturm staat bovenop de Adelsberg die zelf 416 meter hoog is.

We hebben nog geen spat regen gehad en besluiten een langere wandelroute terug te nemen naar de camper. We komen een uurtje later uit bij een prieel in het grote Goethe-park.

Korol gaat lief zitten voor de foto maar als ie ziet dat beneden een fonteintje loopt, spurt ie daar naar toe. Net voordat ie een slok wil nemen, vermaan ik hem snel terug te komen want ik vertrouw het water niet wat hier de hele dag rondgepompt wordt. Hij komt meteen naar boven en vijf minuten later geniet ie van vers water uit zijn eigen bak langs zijn bedje waar hij de rest van de dag gaat liggen pitten.

We blijven niet vaak langer dan een dag ergens plakken en ook vanmiddag gaat de reis verder. We hebben een mooie plek gevonden in Saalfeld wat ons niet alleen een mooie camperplek beloofd maar ook grotten. Daar aangekomen is het camperveld afgesloten omdat de dag erop een kinderdag is georganiseerd waarbij ongeveer 300 kindjes vanaf half acht worden verwacht. Er langs is een gewoon parkeerterrein en we besluiten nog een kleine wandeling te maken in het grote bos wat er omheen ligt. De grotten zijn inmiddels gesloten want het is net zes uur geweest. Het is er enorm toeristisch met souvenir-winkeltjes, een soort mini-eftelingpark met elfjes, een speeltuin, een restaurant en een leerpad door het bos waarbij je vanalles kunt lezen over de flora en fauna uit de omgeving. Het bordje dat er een groot hert over zou steken hebben we gemist want opeens worden onze drie schattebollen kleine duiveltjes als dit grote beest op nog geen tien meter voor onze neus uit het bos komt gerend. Ik slinger een paar meter achter mijn aangelijnde Korol aan en Wim, die meer spierballen heeft en de hondjes geen millimeter richting hert gunt, krijgt een oorverdovend commentaar dat hij ze los moet laten. Nu! Het concert gaat nog even door en dan kunnen we weer rustig verder lopen. Het is een prachtige omgeving. Maar om de volgende morgen tussen honderden kindjes door te brengen, zien we niet zo zitten en we rijden door naar Meura.

Dit kleine dorp met zo’n 560 inwoners staat bekend om de grootste Haflinger fokkerij in Duitsland. Een ietwat verlegen meisje dat er werkt zegt zelfs dat ze de grootste van Europa zijn, waarbij ze er vlug binnensmonds achteraan mompelt dat ze dat niet helemaal zeker weet.

Er zijn heel veel weides en op iedere wei staan er tientallen. Een paar keer per dag wordt een groep per keer naar de enorme stallen gedreven (of er juist uit) of naar een andere wei waar het gras hoger staat. Dan worden alle paadjes afgezet met een simpel touwtje en lopen de prachtige dieren gehoorzaam naar hun andere onderkomen.

Het meisje zegt dat er nu ongeveer 370 Haflingers zijn en er vier merries drachtig zijn. Ook worden er met regelmaat verkocht of mensen kunnen hun eigen Haflinger bij hen stallen. Een rondje paardrijden behoort ook tot de mogelijkheden. Of een rondleiding op de boerderij met de vele, en vooral grote stallen.

Het dorpje zelf bestaat uit mooie vrijstaande huizen. En een paar restaurants. En een mini-supermarktje wat gelukkig aan de “goede” kant van het dorp ligt want als het aan de andere kant zou liggen, moesten we een enorme klim/afdaling maken. Er staat een aardig vrouwtje in die zowel op de broodafdeling brood inpakt, op de vleesafdeling het vleeswaar snijdt en vervolgens aan de kassa een paar meter verderop alles afrekent. Je moet een engelengeduld hebben om met een kuipje boter aan de kassa te staan als ze met een klant aan de klets is terwijl ze vlees inpakt. Voor de inwoners is het misschien het hoogtepunt van de dag om ff een fles melk te gaan halen zodat ze een half uur (of langer!) met alle buurtjes kunnen bijkletsen.

Wim vindt het ook heel gezellig en hij krijgt van de oude dorpsvrouwtjes tips welke worst het lekkerste is. Ook de ingrediënten van het brood worden uitgebreid besproken. En het weer, de omgeving en alles om maar tijd te rekken voor dit gezellige onderonsje met die knappe vreemdeling die hun dorp bezoekt.

De camperplek zelf is geweldig. Een grasveld met kiezels zodat het mooi groen is maar toch geen modder- of stoftroep wordt. Het uitzicht is als een mooi schilderij en er is water, stroom en een dumpplek voor het vuile water en de septictank. Er is zelfs een schoon toiletgebouw.

De camperplek bij zonsondergang.

Er is een grote variëteit aan wandelroutes.

We besluiten om naar het stuwmeer te wandelen. Overal zijn schuilhutjes. Korol dacht dat dit zijn nieuwe hondenhok was maar vindt het een beetje te tochtig en gaat snel weer met ons mee.

Halverwege het grote stuwmeer even uitrusten en een slokje water drinken. Koekje d’rbij.

Gewoon even een foto van mijn mannetje omdat ie zo mooi, lief, knap, leuk en schattig is.

Aangekomen op de damwand waar al dat water uit het meer wordt omgezet in schoon drinkwater voor de hele regio.

Uitzicht vanaf de dam.

En richting de dam.

Je kunt om het meer heen wandelen, zei onze camperbuurman. Maar dat lijkt ons te lang en te veel klimmen langs soms smalle rotsachtige stukken. Wim heeft op de kaart uitgerekend dat het ongeveer twintig kilometer moet zijn. Nergens staat hoeveel het is. Wel heel veel info over de techniek en het meer zelf maar geen cijfers over de omtrek. Buurman zegt dat het twaalf en een halve kilometer is. Daggutnie. Later komt een andere buurman en die zegt dat het stuk niet te lopen is met honden omdat het op sommige punten heel erg smal en steil is. Hij zegt dat het rond de twintig kilometer is. We zullen er nooit achter komen hoe lang het precies is. Meestal rijden we na een dag weer door naar een volgende locatie mits het zo’n leuke plek is dat we een dagje extra blijven. Dit is zo’n plek. De volgende dag lopen we één van de vele andere routes. Nou ja, lopen… Wim wacht even totdat ik klaar ben met alweeeeeer een foto van mijn geliefde onderwerp.

Dit is mijn geliefde onderwerp:

En omdat ie –zoals eerder vernoemd- zo lief, mooi en leuk is nog maar een foto op dezelfde plek waarbij mijn windhond met zijn neus in de wind staat. Zucht, zwijmel.

En om Chakir niet te kort te doen, ook maar een mooie foto van hem.

Ook deze wandelroute is supermooi. We komen na een uurtje aan op het hoogste punt van de berg waar we vandaag lopen.

Achter de grote rotsblokken is een uitkijkpunt gemaakt.

En Chakir wil natuurlijk weten wat er allemaal te zien is.

Nou, dit. Met links de muur van de stuwdam. Rechts een iets groter dorp dan Meura.

We lopen na een brokje en een slokje de berg weer af naar beneden waar onze camper trouw op ons heeft gewacht. Ons dagelijks brood wordt weer gehaald bij het gezellige dorpswinkeltje. Ondanks dat het een prachtplek is om stoeltjes en tafel buiten de zetten voor een lunch in de open lucht, eten we binnen. Er staat niet alleen een flets zonnetje achter de vele wolken maar er is ook een enorm harde wind. Echt warm is het niet. En we hebben veel regenbuien. Waar blijft de zomer? We besluiten nóg een nachtje te blijven staan want we willen ook een keer de rechterkant van het stuwmeer bewandelen. En wonder boven wonder is het de dag erop supermooi weer.

Voor de hondjes meteen weer té warm. Het is ook altijd wat. Het bankje met de uit hout gesneden uilen kan van twee kanten gebruikt worden. Aan de ene kant is dit het uitzicht…

En aan de andere kant dit….

Gelukkig zijn er veel paadjes richting het meer voor een slok en een plons in het water. En net als we ons bedenken dat we weer door de hitte terug moeten klimmen richting camper, komen er steeds meer wolken. Dat is op zich gunstig want het scheelt meteen heel wat graden wat voor zo’n intensieve wandeling erg prettig is. We maken nog een korte stop. Lady laat even weten dat dit geen ondergrond is voor een Afghaanse prinses met die steentjes in haar buik. Dus snel leggen we de laatste kilometers af waar ze weer op haar zes bontdekens kan gaan liggen.

Bij aankomst is de zon helemaal verdwenen en door de enorme wind kunnen we zelfs de dakluiken geen centimetertje openzetten omdat ze luid klapperen en uit hun kozijn lijken te worden getild. We eten ons vanmorgen vers gehaalde brood en rijden daarna door naar hopelijk weer zo’n mooie omgeving. Graag met dat beloofde zomerweer.

De eerste weken in Duitsland waren afwisselend bewolkt, regenachtig, stormachtig en vaak fris. Maar bij aankomst in Themar is er eindelijk zon. Weinig wolken, weinig wind dus meteen van dat lekkere klamme benauwde weer waar je eigenlijk niks anders mee kunt dan rustig in de schaduw liggen totdat het iets minder heet wordt en dan gaan wandelen. Voor de hondjes hoeft heel dat gewandel niet eens. Ze liggen het liefst in het tuintje van onze fijne camperplek; een koekje en de drinkbak onder pootbereik.

Themar is een ommuurd historisch vestingstadje met zeven torentjes. Op de achtergrond is een kleine toren. Een stukje verder bij de doorgang naar het stadje is een grotere die de Heksentoren wordt genoemd. In de tuin behorend bij het torentje bij onze camperplek hebben mensen uit het dorp een moestuin gemaakt. Zowel de man als de vrouw komen om de paar uur om de planten water te geven en regelmatig binden ze na deze noeste arbeid aubergines, boontjes of een bosje bloemen onder hun bagagedrager. We maken geregeld een praatje met ze. Op een avond krijgen we een klein bosje anjertjes. Lief.

Zoals gezegd is het veel te warm om te wandelen maar onze camperbuurtjes hebben een route gevolgd die bijna de hele tijd door het bos gaat waardoor het redelijk vol te houden is in de schaduw van de bomen. We wilden liever naar het klooster -wat een trekpleister is- wandelen. Maar die gaan dwars door de velden en weilanden en da’s te heet. We volgen een route die ons naar Feldstein moet begeleiden. Ondanks de schaduw is het een inspannende tocht want de heenweg is continu stijgend de berg op.

Boven op de berg aangekomen zien we een grote rotspartij. Op de foto boven lijkt het misschien een klein steentje maar op de foto hier onder zie je hoe klein ik ben in verhouding met de Feldstein die ze ook wel Teufelsstein noemen. Deze bijnaam komt door het ontstaan van de rots. Die kwam heel diep uit de aarde steeds verder naar het aardoppervlak door de afkoelende lava. Zo diep en zo’n hete lava dat daar alleen maar de hel kon zijn. En daar zit dan weer een duivel bij: Teufelsstein is geboren!

Altijd interessant om iets nieuws te leren.

Er is geen kip. Nee, die liggen allemaal van pampus op de bank met een koel biertje. We leggen de hondjes even in de schaduw van een grote schuilhut die er staat en gaan wat foto’s maken.

Korol houdt buiten de wacht.

Nog een familiekiekje voordat we de afdaling in gaan zetten. We hebben veel water meegenomen en dat hebben we ook hard nodig. Gelukkig gaat de route –zoals beloofd- bijna geheel door het bos waardoor de hitte enigszins uit te houden is. We moeten vaak rusten en drinken maar het is een mooie tocht.

Aangekomen bij de camper, zoeken we weer snel de schaduw op. Het is weekend en we hebben een heerlijk plekje. Nu aanrijden kan betekenen dat een volgende camperplek vol is omdat het in het weekend nu eenmaal veel drukker is dan doordeweeks. Op deze plek kunnen officieel zes campers staan maar er staan er op een gegeven moment acht en regelmatig komen er campers aan die onverrichterzake weer om moeten draaien. Na het weekend hebben we het wel gezien hier. Door de hitte kunnen we niet naar het Kloster Veßra wandelen dus moeten we nog een keer terug komen naar deze mooie plek aan de rand van het Thüringerwald als het iets koeler is. Nu rijden we door naar Gersfeld. Eigenlijk was deze plek niet de bedoeling maar na zoveel bochten door de bergen waar enorm veel tijd in ging zitten, waren we het na een paar uur rijden wel zat en opeens zagen we een bord met een grote camper erop. Die was om de hoek, dus genoeg gereden voor vandaag. Geen leuke plek, wel een leuk dorp. Met een kasteel.

En een mooi kasteelpark. Geen bossen of velden voor een mooie wandeling. Wel een wildpark. Zonder olifanten, leeuwen en giraffen. Wel met geiten, kippen en everzwijnen. En een barsoi voor de deur.

Na een hapje, drankje en een slaapje gaan we de dag erop op weg naar de eerste instantie gekozen plek in Schlitz. Een plek die ondanks de mooie foto’s en goede commentaren op de Camper-app ook tegenvalt. Maar…. ook hier weer een kasteel in een zwaar verwaarloosd met onkruid overwoekerd kasteelpark.

Het kasteel zelf is wel goed onderhouden omdat er een muziekschool in is gevestigd.

Lady en haar grote vriend vóór het kasteel en aan de achterkant.

En onze Muis nog even een solo optreden voor het muziekkasteel.

We wandelen volgens onze navi naar het centrum in de hoop een bakker te vinden. Hoe dichter we bij de Nederlandse grens komen, hoe minder natuur er te vinden is om lange wandelingen te maken. Maar het dorpje is een prachtige verrassing. Ja, ze hebben een bakker. Maar vooral heel veel historische mooie gebouwen.

Een tot appartementen omgebouwde voormalige kerk.

Een kerk wat nog steeds kerk is!!

Kerk in zijn geheel op de foto.

Een torentje wat je kon bezichtigen door twee euro in het daarvoor neergezette potje te deponeren.

Via een ander straatje weer terug naar de bakker en de camper.

Na de lunch maken we met alle drie de hondjes nog een wandeling over een fietspad door een groene omgeving maar echt geweldig is het hier niet om te wandelen. We gaan met de kippen op stok om de volgende dag in alle vroegte richting Nederland te rijden.

We stoppen kort in Engelskirchen voor wat laatste boodschappen zodat we thuis niet meteen mispakken op verse groenten en zo want de planning is dat we pas rond een uur of elf avonds thuis komen. Zijn we nog zo ver van de grens dan? Nee, maar er staat nog iets op de planning: om een uur of vijf komen we aan in Venlo waar om zes uur de training begint op de renbaan. Chakir mag eerst een rondje alleen.

Lady mag na hem.

Korol mag ook maar na de start issie alleen maar op zoek naar mij. Ik sta gebukt achter de heg in de hoop dat ie alsnog zijn rondje gaat maken. Maar hij heeft het door en loopt door de zandbak om de heg heen, langs alle wachtende hondjes, recht in mijn armen. Mijn held! Mijn alles. Na de pauze mogen Chakir en Lady samen lopen.

Samen starten, samen een blokje om, samen het haasje vangen in de zandbak.

Onze vakantie voor het voorjaar zit er op. We hebben nog veel op onze agenda staan maar eerst moet de was en de poets aan de kant. We komen inderdaad na elven avonds thuis en morgensvroeg staan Charles en Tineke onverwacht op de stoep. Kijk, dat is nog eens fijn thuiskomen want je vrienden missen is toch wel een groot minpunt bij een maandje weg. Maar buiten dat hebben we het weer geweldig gehad.