Eindelijk is het dan zo ver: we gaan (in Zwitserland) Afghanenbaby’s kijken. Ze zijn vijf weken oud. Vanaf dag één heeft Karin foto’s op Facebook geplaatst, dus we weten hoe ze er uit zien. Maar met ze knuffelen, dat is heel wat beter. Op het moment dat we bij Heike en Franco aankwamen, had Heike net Karin aan de lijn met slecht nieuws. Ze was met spoed onderweg naar de dierenkliniek met één van de Afghanenmeisjes die ernstige longproblemen had. Een tijd later komt het volgende telefoontje: het kleine meisje is overleden. Karin is intens verdrietig en in gedachten huilen we met haar mee. We zouden eigenlijk de dag erop pupjes gaan knuffelen maar we stellen het een extra dagje uit. We gebruiken die dagen voor fijne wandelingen en doen gezellige dingen. Maar als we twee dagen later met zijn allen in de auto stappen om nu toch echt die knuffelpuppen te gaan bewonderen, zijn we echt wel blij. En tegelijkertijd verdrietig omdat hun zusje is overleden.

Karin was al heel erg voorzichtig met haar tien harige kinderen. Maar nu eentje ervan is overleden, is ze nóg voorzichtiger. We moeten bijvoorbeeld andere schoenen aan. Pup is het niet eens met mijn keuze en ik ben het in dit geval meer dan met haar eens. Uit die dingen!

Franco gaat vreemd met blauw want beige wordt de zijne, hoewel hij nog een lichte twijfel heeft voor groen. De namen in dit nest moeten met een Y beginnen en Heike is helemaal weg van Yahoo! Ook komen Yoda, Yeti, Yin en Yang in aanmerking. Yellow mag ook; al wordt hun pupje waarschijnlijk roodharig. Bij de geboorte zijn ze allemaal zwart maar je ziet nu al een beetje de kleuren die ze gaan krijgen. Over een week of drie is het goed te zien. De naam weet ik inmiddels. En nee, die staat niet in bovenstaande rijtje!!

De pups vinden het ontzettend leuk om in je haren te bijten. Of ieder ander stukje van je lichaam; ze zijn niet zo kieskeurig.

Heerlijk die hondjes. In de dierenkliniek had Karin een bepaalde knuffel in haar handen die ze wilde kopen als het meisje het zou halen. De knuffel is er helaas niet gekomen. Maar ik had in Nederland al tien dezelfde knuffels (bosdieren, onder andere een vos, eekhoorn, konijn, das, wasbeer en zelfs een stinkdier) gekocht dus het was weer even snotteren.

Ook deze pup heeft smaak; uit die stomme schoenen! Ga je Louboutins halen!

Beter dat ze in mijn veters bijten dan in mijn neus (wat ze toch wel deden).

Eettijd!

En dan op een hoopje slapen. Wie het laatst komt, loopt gewoon over de stapel pupjes en gaat met zijn kont op iemands koppie liggen. Als ze nog een beetje doorgroeien, zal het moeilijker worden. Tenminste, ik zie Chakir nog niet echt met zijn 28 kilo op Lady’s hoofd gaan liggen!

Hoogste tijd om te gaan BBQ-en. We hebben honger. Het duurt nog even voordat de grill op temperatuur is en die tijd vullen we met rosé, cola en sterke verhalen.

Franco zit helemaal vast met een spel op zijn smartphone maar met zijn allen lossen we het moeilijke vraagstuk op. Later op de avond spelen we met zijn zessen nog een paar rondes. Een soort ouderwets bordspel maar dan op een smartphone. Gezellig.

Zonsondergang vanuit de tuin van Karin en Gerhard. Hier staan overdag diverse paarden. Achter hun huis zijn een stuk of tien grote paardenboxen. Toen we jaren terug de allereerste keer bij hen op visite gingen, zei ze dat we boven op de berg bij de paardenwei rechtsaf moesten. Het was inmiddels pikdonker, dus geen hond te zien. Ook geen paard. Buiten dat, stonden ze op dat moment in hun stal. Gelukkig hebben we het toch gevonden.

Na een paar heerlijke dagen, gaan we op pad naar minder leuke dingen. Al enkele weken laat ons supersonische solarsysteem ons in de steek. Hij klapt niet meer automatisch open als om een uur of vijf nachts de zon op komt. Wel als je hem manueel opstart maar dat is pas een paar uur later als wij zelf wakker worden. Hij vertoont steeds meer complicaties of zoals hijzelf aangeeft: FGPA-failure. En zo heeft ie een heel lijstje met wat hem allemaal dwarszit. Wim heeft de leverancier in Nederland gebeld en die sturen ons door naar de fabriek in Duitsland. En laat die nu net zestig kilometer omrijden op onze weg naar Hünstetten liggen. We rijden er op goed geluk heen en komen om tien uur avonds aan en alles is –zoals te verwachten valt- gesloten. Even een foto gemaakt bij aankomst in het donker en de ochtend er op bij daglicht.

Omdat een installatie ongeveer een dag kan duren (uitharden van de kit duurt al zes uur) zijn er mooie camperplekken met water en stroom gemaakt voor een stuk of zes campers. Ook is er een gezellig prieel met houten stoelen om de wachttijd zo aangenaam mogelijk door te komen. Korol maakt dankbaar gebruik van deze koele plaats. Of is het nou een coole plaats?

Om acht uur gaan ze open en Wim staat om half zeven op om de honden uit te laten voordat de brandende hitte, die ook Duitsland in zijn greep heeft, in alle hevigheid weer toe slaat. Er staan drie andere campers die wachten op installatie dus we hopen dat ze ons tussendoor kunnen helpen of op zijn minst kunnen vaststellen wat het euvel is zodat we een afspraak kunnen maken. De vriendelijke secretaresse vraagt of we al hebben ontbeten. Euh, nee. Voor achten krijg ik alleen thee naar binnen. We krijgen een zak lekkere broodjes mee. Een half uur later komt één van de monteurs kijken wat hij voor ons kan betekenen. Wim doet zijn verhaal en twee hoorbare klikjes op het dak later, ligt ons satellietje ontdaan van zijn zonnepaneel en zijn TV-schotel op de brancard.

Na ruim een uur onderzoek komt de solardokter ons vertellen dat één van de printplaten kapot is. Omdat de nieuwe printplaat niet compatible is met de andere (die pas een paar jaar oud is) moet ook daar een nieuwe plaat in. Dat wordt een dure operatie. Van te voren hebben we afgesproken dat als het bedrag boven bedrag X komt, we alleen de onderzoekskosten betalen en in plaats van de hoge reparatiekosten twee grote zonnepanelen plat op het camperdak leggen. Die draaien dan niet mee met de stand van de zon waarbij hij ook schuiner gaat naarmate de zon zakt of stijgt, maar er ligt dan wel een veel grotere capaciteit op het dak. Een bemoeizuchtige dikke Zwitser met wild haar en dito t-shirt komt voor de tiende keer die ochtend op ons af en vraagt wat het gaat kosten. We zeggen niet dat hij zich er niet mee moet bemoeien maar zeggen het bedrag waarop hij meteen zegt dat we het niet moeten doen omdat je voor dat geld ook twee grote panelen hebt en blablabla. Jahaaa. We vroegen vijf minuten aan de monteur om het even met elkaar te overleggen en dan staat hier die flapdrol onze tijd te verkletsen. Omdat we de rest van de vakantie niet zonder het zonnepaneel kunnen en voorlopig geen tijd hebben om grotere panelen te zoeken en te installeren, kiezen we voor gemak en comfort en laten de dure reparatie uitvoeren. Een team van monteurs gaat aan het werk en weer ruim een uur later komt het verlossende woord dat het goed gaat met de patiënt. Hij heeft zelfs een software-update gehad waardoor hij sneller GPS-coördinaten kan vinden om uit te zoeken waar hij precies is en wat de stand van de zon is op die locatie. Dat deed ie al prima. Maar nu moet het nog beter gaan. We zijn benieuwd. We zijn al blij als ie weer gewoon inklapt op het moment dat we de motor starten. Het zonne-collectortje kan het dak weer op. Eén van de monteurs vraagt of we de camper in de garage willen rijden. Een andere monteur komt met een grote trap aan en wil het ter plekke komen maken. Monteur één zegt dat ie niet in de hitte mag werken en de klus moet klaren in de werkplaats. Beter.

Alle onderdelen zitten er weer opgeschroefd en er is een nieuw stuk foam op gelijmd wat beschadiging op het dak moet voorkomen. Maar het ding zelf moet ook weer vastgeschroefd worden, wat nog een heel gepiel is zo plat op het dak waar je nauwelijks bij kunt. Wim kan er van zijn kant beter bij en helpt een handje mee. Vindt ie leuk.

Na het schroef- en plakwerk wordt er getest. Met de monteur aan boord (het bedieningspaneel zit in de kledingkast weggewerkt) gaat Wim test-rijden. Alles gaat goed. Maar voor de zekerheid moet de motor uit, even wachten…. en nog een testrondje. Alles prima. Iedereen blij.

Fijn dat hij weer gezond op ons dak staat te slurpen van het zonlicht. Het heeft ons een dag gekost. We maken iets te eten, gaan een stukje met de hondjes en dan snel door richting Hünstetten waar we zaterdag willen aankomen voor een internationale renbaanwedstrijd. Lady hoeft pas zondag haar wedstrijd te lopen maar er zijn weer zoveel vrienden en bekenden dat we er graag een dag van te voren willen zijn voor het nodige bijkletsen. Dat vlug lukt niet zo: file. En wat voor eentje. Net achter ons zet de politie de weg af en leidt het achterliggende verkeer om bij de afrit. Wij staan als tiende van achteren in de twaalf kilometer file. Op zich niet zo erg want het staat stil. We hebben alles aan boord en kunnen met de hondjes naar de berm. Mensen pakken een picnic-kleedje of gaan op de vangrail zitten. Iedereen maakt er het beste van en er wordt heel wat gebabbeld. Na ruim een uur rijden we stapvoets de twaalf kilometer tot de plaats van het zware ongeluk waarbij de nodige aanwijzingen op het asfalt in diverse kleuren zijn getekend. Al bij al ruim vijf uur gedaan over honderd kilometer.

We komen om één uur nachts aan en zijn toch wel een beetje stuk. Toch nog ff een DVD-tje kijken voor de ontspanning. De dag erop is het geen haar beter. We moeten weer honderd kilometer en over de eerste vijftig doen we ruim drie uur. Valt nog mee in vergelijking met de dag ervoor. Maar nu staat het niet stil en kunnen geen kopje thee kunnen zetten of een plas doen. We rijden hooguit tien meter, staan dan een paar minuten stil en zetten de motor uit. Dan weer een paar meter. Om zeven uur avonds stoppen we om iets te eten. Er is nog steeds file op de A5. We wachten tot een uur of negen en hopen dat het voorbij is. Helaas. Tussen negen en drie uur nachts leggen we de laatste kilometers af. De politie staat halverwege flesjes water uit te delen. 21 kilometer file met niet één afslag. Beroepschauffeurs die verplicht zijn te stoppen omdat hun tachograaf dit van hen verlangt, zetten hun vrachtwagen op de vluchtstrook. Na twee uur moet er opeens een takelwagen door dus het wordt krap tussen de tweede en derde rijbaan als hij er tussendoor propt met heel veel gevloek en een gezicht op onweer. We kunnen de felblauwe zwaailamp kilometers ver in de gaten houden in het glooiende landschap. Zucht, dit staat ons nog allemaal te wachten. Ieder half uur wordt onze file keurig opgelezen op de radio, iedere keer afgesloten door: “voor de wachtende mensen veel sterkte (zelfs in het pikdonker is het nog ruim dertig graden buiten) en vooral veel geduld”. De gekantelde vrachtwagen is weg als we eindelijk bij het beginpunt aankomen. We kunnen 800 meter gas geven tot de volgende opstopping: wegwerkzaamheden waarbij van de drie banen er eentje is afgezet. Maar we kunnen continu stapvoets blijven rijden zodat we enigszins vooruit komen. Kapot komen we aan. Even een bak ijs leeg eten op bed. Na weer een kort nachtje staan we enthousiast op om naar de renbaan te rijden. Ingrid belt dat ze haar BMW op “onze” plek heeft gezet zodat er niemand anders kan gaan staan. Tien minuten later staat onze camper langs die van hen, waarbij HJ net de hondjes stukken kaas aan het voeren is. Vier van zijn zes lievelingen.

Het is nog vroeg maar alles staat klaar voor de shows die vandaag in diverse showringen gelopen worden. Ieder jaar staat één ras centraal en dit jaar zijn dat de Italiaanse windhondjes. Wim gaat later een kijkje nemen bij de Afghanenring. Ik ga een kijkje nemen bij de kraampjes die er ieder jaar staan. Ik kom niet ver want overal kom ik bekenden tegen. Als ik geen bekenden meer zie, loop ik naar het kampeergedeelte waar de meeste deelnemers staan (wij staan op het stuk bij de werkgroep) en schuif even aan bij Dennis en zijn familie. Daarna nog een paar gezellige kennisjes en dan ga ik maar eens op zoek naar manlief. Ik krijg dorst van al dat gebabbel. Hoewel ik genoeg wijntjes of ander spul aangeboden krijg, sla ik het aanbod af omdat ik niet te lang weg wil blijven, wat niet helemaal lukt! Ik zoek manlief om samen een Aperol te gaan drinken. Schatzie houdt het bij cola light! Daarna gaan we een uur in het koele bos wandelen met de hondjes. De baan is tiptop in orde en er is leuke sponsoring, hoewel ze voor die “lange neus” beter barsois hadden kunnen fotograferen.

In de lucht een drone; op de grond een mannetje met het bedieningspaneel en tevens een monitor waardoor hij ziet wat (en wie) hij filmt. Het komt in het programma “Bild” op TV. Bij de shows opvallend weinig professionele fotografen. Morgen bij de wedstrijd struikel je bijna letterlijk over de vele telelenzen en bijbehorende fotografen die op een dekentje op de grond, of juist op een meegebrachte bouwstelling de mooiste foto’s maken voor de belangrijkste tijdschriften. We kennen enkele van de fotografen en kijken later op hun sites waar de prachtigste foto’s van onze muis tussen staan. Hun naam en of logo staat er dwars doorheen waardoor ze niet voor publicatie geschikt zijn maar ze zijn echt supermooi.

Franco en Heike zijn inmiddels ook gearriveerd uit Zwitserland en de drie heren gaan in de rij voor de dierenarts-controle staan. Onze moppies worden voor de afwisseling weer goed gekeurd.

En dan breekt de dag van de wedstrijd aan. Hondjes worden warm gelopen en geïnstrueerd om straks dat stuk plastic als eerste te pakken te krijgen.

Onze snelle dame mag onder rood starten maar bij de loting krijgt ze starthok vijf toegewezen; alleen nummer zes is verder van de binnenbochten af. Dat wordt hard werken om die extra meters in te halen.

Tot de eerste bocht blijven de dames zij aan zij lopen.

Maar voordat de eerste bocht ook daadwerkelijk bereikt wordt, heeft Lady zich al helemaal losgemaakt van de groep en trekt in haar uppie een sprintje. Alsof ze achterna wordt gezeten door vijf wilde wieven!

In huis lijkt ze op een vloerkleedje (waar je soms bijna je nek over breekt!). Maar op de baan lijkt ze een vliegend tapijt.

Heike heeft alles mooi in beeld gebracht en stuurde ons haar filmpjes. Wim plakt de voorronde (die gelopen wordt als er meer dan zes deelnemers zijn om zo een plaats in de finale te scoren) en de finale zelf aan elkaar. Wat plaatjes en tekst erbij en dan staat hier het eindresultaat:

Bij een coursing is het altijd spannend wie er gaat winnen. Hier is het heel duidelijk: wie als eerste over de finish komt (en niet gestoord heeft en daardoor achteraf een disk kan krijgen) is winnaar. Jammer dat zusje Chesmée er op het laatste moment niet bij kon zijn door omstandigheden in haar mensenfamilie. Lady krijgt een knuffel van Heike. Het is nog steeds poepheet en Lady wil het liefst in de camper bankhangen.

De tafels met de te winnen prijzen.

En ja hoor: onze bijna pensioengerechtigde dame heeft het weer geflikt tussen de jonkies: nummer 1. En omdat ze de wisselbeker al drie keer heeft gewonnen, mag ze deze vergulde voederbak houden.

Ik weet niet wie er blijer is: baas of muis.

Neefje Darkhan wint bij de reuen en mag voor de eerste keer deze trofee mee naar huis nemen. Broertje Cadash wordt derde. Deze wedstrijd telt tevens mee voor de Champions League waarbij je minimaal drie wedstrijden verspreidt over Europa hebt moeten lopen en daarbij de meeste punten moet hebben gehaald om winnaar te zijn. Lady heeft dat een paar jaar geleden gedaan en won ze allemaal waardoor ze de titel Sandbahnmeister kreeg. Darkhan staat er goed voor en dikke kans dat hij deze titel dit jaar voor de reuen gaat halen. Lady heeft door haar lange loopsheid de eerste twee wedstrijden niet mee kunnen doen en de volgende is in Zwitserland en dan hebben we andere verplichtingen.

Nog even een foto van beide winnaars van de Afghanhound-trophy. Hans-Jürgen is enorm trots op “zijn” honden. Later krijgen we nog een lieve mail waarop hij schrijft hoe blij hij is dat zijn honden zoveel gepresteerd hebben maar vooral hoe goed ze terecht zijn gekomen.

We blijven nog even in Duitsland maar moeten dan toch echt richting huis waar de wasmachine overuren gaat maken. De hondjes gebadderd gaan worden. De camper van binnen en buiten een grote poetsbeurt gaat krijgen. Voor een weeshuis aan boodschappen gedaan gaat worden (in het buitenland hebben ze geen supermarkten!!). En alles in voorbereiding gebracht gaat worden voor vrienden die het weekend bij ons komen logeren. En dan….. vertrekken we voor een week naar Texel.

Amper terug van onze rondreis door Duitsland, Italië en Zwitserland, komen we thuis aan waar we snel minimaal tien machines aan (honden-)was wegwerken, het oerwoud waar een achtertuin onder schuil gaat wieden, een overdosis boodschappen in huis halen, wat achterstallige administratie wegwerken, verplichte bliksembezoekjes afleggen aan familie (jarig) en onze huis-oppas (cadeautje), en de camper van binnen en buiten onder handen nemen. Daar hebben we vier dagen de tijd voor want vanaf zondag komen Hetty en Harrie als afsluiting van hun reis door Italië en Zwitserland naar ons toe. We hebben geen foto’s gemaakt dus lenen we er eentje van het happy couple op één van hun vakantieplekjes.

Als zij de dag erop de deur uitgaan, stoppen ook wij de laatste spullen in de camper en rijden naar het noorden des lands voor ons jaarlijkse weekje op Texel met lieve vrienden. Op de heenweg stoppen we bij Von want die hebben we al veeeeeeeeeeeeel te lang niet meer gezien. Ook daar geen foto’s van. Maar het was weer vertrouwd gezellig. We zijn meteen even naar haar dochter Tamara en vriend Kees gewandeld die tijdens onze afwezigheid de sleutel van hun huis hebben gekregen. Er wordt volop gesloopt alvorens het precies wordt zoals ze voor ogen hebben. Het huis is al mooi (met veel grond voor de paardjes) maar het wordt een paleisje. We eten met zijn allen, blijven een nachtje slapen, maken morgens nog een mooie wandeling maar dan is het tijd om de laatste 250 kilometer af te leggen. Bij aankomst zien we de veerboot de haven uitvaren. Dan maar een mooie wandeling in Den Helder. Normaal gaan we altijd bij Monique langs maar die zit op de camping in Hilversum.

Maar we kennen de weg inmiddels: eerst een paar kilometer naar links langs de zee boven op de dijk en dan diezelfde kilometers weer terug langs zee beneden langs de dijk. Op de achtergrond is Texel al zichtbaar. Het enige wat ons scheidt van dit mooie eiland is de zeestraat Het Marsdiep. Gelukkig hoeven we dit niet te zwemmen; daar hebben we (veerboot) De Teso voor.

We wandelen langs vuurtoren De Lange Jaap die helemaal niet zo lang is vergeleken met onze grote witte reus Korol.

Een stukje door de duinen.

Wat Lady wel heel erg letterlijk neemt!

Even beeldig in het zand liggen.

En weer terug naar de camper die boven op de dijk geparkeerd staat met mooi uitzicht op zee. Wim eet een paar broodjes en geeft de kinders ook wat te eten en ik vermaak me even in het shopping-leven van Den Helder. Ik zorg dat ik op tijd terug ben om de veerboot van half twee te halen en om één uur staan we bij de kassa. Na betaling mogen we doorrijden tot de slagboom die voor ons dicht blijft tot bijna half drie. De boot van half twee zit namelijk vol. In dat uur tijd had ik half Den Helder leeg kunnen kopen!

Tegen half drie gaan eerst alle auto’s en vrachtwagens op de boot en hoe dichter het bij half drie komt, hoe meer ik begin te stressen of we deze rit wel of niet aan boord mogen want het zit alweer bijna vol. Eindelijk gaat de slagboom open en we zitten in de grote stalen buik van de boot.

Tijdens deze zee-cruise begeef ik me eerst naar het shoppingcentre langs de catering waar ik met groot gemak de zeehonden- en vuurtorenbeeldjes en de broodjes bal kan laten staan. Op naar het Lido-dek waar de meeuwen uit je hand eten. Toch een broodje bal moeten kopen voor deze meeuw-experience.

Aangekomen op het eiland is het nog tien minuten met de camper totdat we op de Eagles Ranch aankomen waar we een week verblijven. We draaien de Burgerdijk in en zien meteen de paardjes waar het hoofdzakelijk om draait op de ranch.

Een reuzenpanda staat ons al op te wachten. Het is Laura die een beetje koude oortjes heeft van de frisse zeewind. Overdag is het heerlijk weer maar avonds is zo’n pak hard nodig. Maar ik doe het nog wel ff met mijn gewone zwarte fleece-jas zonder oortjes!!

Laura is ook helemaal verslingerd aan de rage van dit moment: Loom bands. Ze maakt er eentje voor mij en ik houd het fluo-roze armbandje de hele week om. Vind ik leuk!

De dag erop gaan de dames shoppen in Den Burg. Op de fiets. Nou fiets ik bijna dagelijks maar Jacqueline en Bettina één keer per jaar. Op Texel. Ik duw Wim mijn cameraatje in de hand om dit heuglijke feit vast te leggen voor de thuisblijvers. We passen niet alle drie tegelijk in de lens.

Maar Marc is slim en staat achter de caravan met zijn eigen camera. Et voila!

We fietsen met matige wind de volle twee kilometer en de dames hebben na vijfhonderd meter een zere kont. Moe zijn ze als we er bijna zijn maar gelukkig zijn er voldoende terrasjes voor een lekker koel wit wijntje. Daarna gaan we shoppen. De wandelschoenen van bekende dure merken zijn bij Mantje voor maximaal de helft van de prijs en er wordt flink ingeslagen. Ook andere schoenen vinden een tijdelijk plekje in mijn fietstassen tijdens het vervoer. Eigenlijk wilden we van onze verwaaide coupe Texel iets fatsoenlijks maken maar deze kapper hebben we maar overgeslagen.

Wel even naar de Appie voor het avond-eten, waar ik zowaar een heel lekker sausje vind (blijkt ná aankoop van Wimpie!).

Jacq en Wim zijn de koks deze week en af en toe mag één van de vele restaurants dat een dagje van hen overnemen. Ook het ontbijt wordt klaargemaakt: elf eieren per keer. Van te voren wordt een pan vol met spek gebakken.

Laat op de avond gaat dat gekokkerel gewoon door als de frietpan van Bettina uitgepakt wordt en er bitterballen bij de borrel geserveerd worden. Ook komen dan de sterke verhalen los: we hebben de verkoophit gevonden voor op coursings die altijd in de middle of nowhere zijn: een borrel en vijf bitterballen voor vijf euro. We hebben zelfs al een naam: www.bettinabitterbal.be! Van te voren reserveren (ivm de inkoop) en minimaal acht minuten wachten totdat één portie klaar is (meer passen er niet in het mandje maar bij succes wordt een grote friteuse aangeschaft)!!

We wandelen wat af want de omgeving is prachtig. Zowel over het strand als door de natuurgebieden. Er zijn veel toeristen en bijna iedereen heeft wel een mening over onze honden. Zeer intellectuele zoals: “Kijk, dat zijn nu Afghaanse Windhazen” tot: “Lijkt wel een schaapje, hè Pietje. Nee oma, een paard!”.

Achter dit hek staan wel heel rare vogels als ik het bordje op het hek moet geloven: Vogelreservaat.

Ook rare besjes. Wel mooi.

Door de wind die zo’n beetje altijd over het eiland lijkt te waaien is het overdag goed uit te houden onder de warme zon. Avonds laat en morgensvroeg is het bijna windstil. Wim gaat dan altijd met zijn helikopter naar de wei. Toys for big boys, want het heeft een aantrekkingskracht op de andere mannen. Zeker als het ding crasht in het maïsveld en ze met zijn allen gaan zoeken. Maar nu waait het nog een beetje en we rusten even uit op een bankje. Daarbij kijken we naar de vele vliegtuigjes waar iedere keer een stuk of zes parachutisten uitspringen. Ook vliegtuigjes die een rondvlucht over het eiland maken.

Korol en ik gaan even bevallig in het gras liggen en vragen manlief om een foto van ons te maken.

Dat doet ie. Twee zelfs!!

Op een andere wandeling lopen we langs het Juttersmuseum waarbij het weiland gevuld is met allerlei snuisterijen uit de zee. Boeiend.

Maar we zijn er natuurlijk niet voor de lol: er moet gewerkt worden! Iedere eerste zondag in augustus is het Eagles Summer Event. Dat is een paarden- en hondenspektakel waarbij ons CC2000-team een demo geeft over coursings. Daarover later meer. Er wordt met man en macht een mooie entree gemaakt en Korol en ik gaan even bij de stoere cowboy staan.

De gekste dingen op paardengebied gebeuren achter deze klapdeuren. Circuspaarden die een roze handafdruk op hun kont krijgen en iets met een skippy-bal doen. Paarden-agility op een veld met allerlei hindernissen. Koeien in een denkbeeldige stal drijven door stoere comboys op paarden. Of schapen drijven door kindjes op Shetlandertjes. Mennen. Pony-ritjes voor de kinderen. Een Spaans-geklede dame die een dressuurtje rijdt op een Spaanse hengst. Alles op gebied van tanden, fysiotherapie en hoefijzers voor paardjes. Te veel om op te noemen. Je mag ook een kijkje nemen in de geboortestal waar diverse veulentjes staan. Deze twee beauty's zijn 20 juni geboren en vooral het merrietje is een grote knuffelkont die helemaal tegen je aan komt hangen voor die extra lekkere kriebel. Het hengstje blijft het liefst bij zijn moeder hangen.

Ezeltjes horen er natuurlijk ook bij.

En varkentjes. Zo’n gezellige biggensnuiten.

Ook een stal vol met allerlei vogels maar die foto is geweldig mislukt want die beessies blijven geen seconde stil zitten! Het geheel wordt opgeleukt door een country-band. En die worden weer opgeleukt door line-dancers. Vorig jaar een stuk of twintig mensen die zowel met stijve kaken als met stijve ledematen alleen met de voeten bewogen. Dit jaar zes gezellige dames die er een leuke streetstyle op na hielden. Leuk.

En natuurlijk wil de inwendige mens ook wel wat. Er is een oud Volkswagenbusje waar je de lekkerste koffie’s kunt kopen. Een BBQ voor worst en hamburger. Texels ijs. Pannenkoeken die hier heel netjes crèpes heten. En De reuze aardbei.

Met de lekkerste dingen op aardbei-gebied. De aardbeien met ijs en slagroom waren niet aan te slepen. Heerlijk.

Ben Saunders was ook weer van de partij en was druk met het zetten van tatoeages. Overal kraampjes met paardenspullen of leuke hebbedingetjes. En veel kraampjes waarbij kinderen zich konden uitleven om bijvoorbeeld cowboyhoedjes, bordjes of bekers op te leuken met blingbling, houten plankjes met een paardenafbeelding in konden kleuren of zelf een paardenhoofd op hun toet konden laten schminken. Op hondengebied waren er pakwerkers die met politie-honden een demo gaven. En onze coursingdemo natuurlijk. Manlief rijdt op zijn ter beschikking gestelde quad het haasje rond op het parcours. Lekker ding.

Chakir mag de spits afbijten. We zijn klaar voor de start.

Dat de hondjes niet allemaal achter hem aan gaan rennen met die grote konijnen-oren!

Ons meisje mag ook. We wachten weer op het startteken van Bettina waarna Gert-Jan op de knop drukt om het haasje om de paaltjes te trekken waarna Wim het weer om de paaltjes heen trekt voor de volgende hond.

Ook zij lust er wel pap van. Het haasje ziet er ook wel heel sappig uit!

Mijn kleine witje mag ook een keer. In zijn blote kont nog wel. Maar het is maar even een testrondje om te kijken of alles goed werkt.

Voor het grote publiek trekken we hem toch maar snel een ren-dekje aan. Lekker ding.

In tussentijd (als ik geen hondjes hoef te starten of moet in- of uitlopen) vraag ik aan mensen in het publiek die hondjes bij zich hebben of ze ook een rondje mee willen doen. Want niks leukers dan Chihuahua’s of Berner Sennen die alleen maar oog voor het baasje hebben en geen stap verzetten of juist als een speer achter het haasje aan gaan. Ik vraag een Duits stel dat een soort van kaalgeschoren kleine poedel/nogwatmix bij zich heeft of hij een rondje mee wil rennen. Man zegt dat hondje al veertien jaar oud is maar twijfelt. Net als ik wil zeggen dat hij het gewoon mag proberen, voel ik een enorme pijn in mijn hand. Poedel heeft zijn tanden flink diep in mijn hand geboord. In plaats van “Foei Fikkie” of “Sorry mevrouw” zeggen ze alleen maar dat ze hem maar niet laten lopen en draaien zich om. Ik ga echt helemaal kapot van de pijn en loop weg. Ik ben wel vaker gebeten maar dit zit niet goed. Gelukkig is onze demo bijna afgelopen en word ik goed opgevangen door onze groep. Wim stuurt mij met de Dettol naar het toiletgebouw en roept er bij: “Zo heet mogelijk wassen!”. Marij vraagt aan een Texelaar naar het nummer van de dokterspost, Jacq zorgt voor onze hondjes en Marc gaat zijn auto vast halen om me naar de dokter te brengen. Als het bloeden minder wordt, legt Marij een noodverband aan. We weten welke huisarts zondagdienst heeft en we scheuren er heen. Man, wat doet dit pijn. Het vetweefsel uit mijn hand zit OP mijn hand. De huisarts is stug en wil geen Tetanusprik zetten want dat is ouderwets en komt nooit voor volgens hem. Ik wil het. Marc zegt dat de inmiddels opgedroogde kapotte huid langs de wond weggeknipt moet worden maar ook dat vindt ie niet nodig; dat valt er van zelf af. Op ons aandringen moet ik op de behandeltafel gaan liggen en komt hij met een pietleuterig schaartje aan. Hij wil het niet hechten want dan kan het vuil er niet uit. Kan ik mee leven. Wel krijg ik vijf zwaluwstaartjes over mijn wond. Nu even die Tetanusspuit regelen. En naar de apotheek die gelukkig net open is gegaan, voor een antibioticakuur van tien dagen. Bij terugkomst word ik weer goed opgevangen maar na een tijdje worden mijn emoties me te veel. De pijn ook. En enorme hoofdpijn. Van de Tetanusspuit? De antibiotica? De schrik? ff lekker mijn tranen in Korols vacht drogen helpt een beetje. Maar de pijn is erg. Ik voel het tot aan mijn elleboog. Nog nooit een hondenbeet gehad die zo verrekte pijn deed. De dag erop is mijn halve hand en pols blauw van een onderhuidse bloeding. Vingers zijn stijf. Spier geraakt? Gelukkig heb ik zelf pijnstillers bij me. Ik krijg weer van iedereen verband, pleisters en andere hulp aangeboden. Lief. Zelf ga ik later op jacht naar eiland pleisters want ja, we zitten nu eenmaal op een eiland!

De tweede dag is er alleen nog maar een zeurend pijntje over en als ik mijn hand stil houd en omhoog, is het goed uit te houden. Ik moet hem alleen niet duizend keer stoten! We kunnen weer lachen. Als een boer met handpijn! Marc wordt nog even op het matje geroepen door Wim omdat hij hem toch echt de instructies had meegegeven om dat gat in mijn hand nu eindelijk eens te laten dichten!!

Eind goed, al goed. Want het einde van onze week Texel is weer in zicht. Chris en Jet zijn de dag ervoor al gegaan omdat Chris dinsdag moet werken. Marij en Hans vertrekken vandaag op tijd want Marij heeft nachtdienst. De rest doet het rustig aan en in colonne rijden we later naar de veerboot. We komen tegen vieren aan en het staat vol met wachtende auto’s. Maar toch kunnen we vijf minuten later met zijn allen aan boord. De zeemeeuw zit alweer klaar voor zijn broodje bal.

En in een golf van opwinding cruisen we naar het vastenland.

Daar rijden we achter elkaar over het kilometerslange saaie stuk langs het Noordhollandsch Kanaal totdat we de snelweg op draaien en de caravans van Gert-Jan en Marc steeds kleinere stipjes worden in onze achteruitkijkspiegel. Het was weer fijn. We hebben een afspraak voor volgend jaar. Same time, same place, same friends. Maar over twee dagen zien we elkaar alweer in Kronenberg waar we in plaats van een demo een echte wedstrijd coursing hebben. Het leven is vurrukkulluk.

Met dank aan Marc voor zijn foto’s (die waar zijn naam rechts onder in beeld staan).

Net terug uit Texel na een heerlijk weekje met lieve vrienden, hebben we twee dagen de tijd om alles in gereedheid te brengen voor een lang weekend Kronenberg waar op zaterdag een show is en op zondag een coursing. Dit alles georganiseerd door de Osse Windhondenrenvereniging ‘t Haasje die dit jaar vijftig jaar bestaat.

Omdat onze Siem de mooiste parcoursen bouwt op een weitje waar normaal paarden lopen, is er in Kronenberg een straat naar hem vernoemd.

De meeste deelnemers zijn donderdag al aangekomen maar toen was Wim nog druk bezig met het wassen van de Afghanen. Chakir doet mee met de show en de coursing. Lady alleen met de coursing. We hebben een paar pogingen gedaan om haar een showring rond te krijgen maar ze zet haar beroemde ABS (Afghanen Blokkeer Systeem) in en vertikt het om ook maar één stap te verzetten. Haar ogen gespitst op het veld achter haar waar de dag erop de coursing wordt gehouden in de hoop het haasje al te zien liggen. We doen haar en onszelf er geen plezier mee om een showtje te lopen. Bij aankomst parkeren we onze camper langs Jacqueline’s party-tent. Die is dit weekend jarig dus dubbel feest. Vorig jaar was ze op vrijdag jarig en toen gaf ik haar een fles van haar favo jenever. Dat hebben veel mensen onthouden want ze krijgt dit jaar op zaterdag opvallend veel flessen met dit waterig-uitziende goedje. Maar het komt wel op!

Omdat er het weekend noodweer is voorspeld, zet Alexandra haar tentje op in de binnenbak van de manege. Slim wijffie. Het wordt echter onverwacht een prachtig zonnig weekend met af en toe bewolking. Het dreigt in de verte soms met bakken uit de hemel te komen, maar dan waait het snel weer over. Qua weer een topweekend. Is wel prettig bij een buitenshow.

Wim en Chakir zetten hun beste beentje voor en Chakir maakt er een hele show van.

Hij heeft er zin in en loopt mooi. Hij blijft rustig in stand staan maar als de keurmeester hem enorm laat schrikken door hem van achteren vast te pakken om naar zijn tanden te kijken, heeft ie het helemaal met haar gehad.

Maar zijn baasje wil hij graag trots maken en hij laat zijn mooie loopje nog maar eens zien.

Deze show is voor de fun maar bij een echte show krijg je een keurig uitgewerkt keuringsrapport. Bij deze funshows wordt mondeling meegedeeld wat er goed is en beter kan zodat je een goed beeld krijgt hoe je hond in elkaar steekt. Te grote oren? Te lange stelten? Te lief? Zo gaat dat de laatste jaren tenminste. Maar keurmeester Van Veen – Keur zegt geen boe of bah. En we waren juist zo benieuwd wat ze van onze Chakir vond. De nummers één, twee en drie krijgen een rozet in hun handen geduwd en zelfs dan zegt ze niet eens gefeliciteerd of iets. Ook niet of we een U of een ZG of wat dan ook hebben. Dat staat later uitgeplakt. Chakir krijgt een mooie U van Uitmuntend. Prima! Hij wordt tweede en we zullen er nooit achter komen wat nummer één beter deed. De andere kandidaten balen er ook van. Ze doen moeite om naar de show te komen, inschrijfgeld te betalen, de hond te wassen en te borstelen, doen hun best met oefenen op loopjes en tandjes kijken en dan krijg je zo’n mens die alle rondjes snel en ongeïnteresseerd achter elkaar afwerkt en niet eens de moeite neemt om uit te leggen wat ze vindt van alle hondjes. Dikke vette minpunten.

De show is halverwege de middag klaar en dan volgen er licentie-lopen voor jonge honden van zo’n anderhalf jaar oud; de minimale leeftijd om mee te mogen doen aan de competities. Van te voren oefenen of proefrondes meelopen mag wel. Ze moeten een zogenaamde haasvastverklaring afleggen. En niet storen tijdens de loop met een begeleidingshond. Als dat afgelopen is, wordt iedereen verzocht om de eigen tafel en stoelen bij de kantine neer te zetten voor de BBQ die speciaal voor het vijftig jarig jubileum verzorgd wordt. Manlief en Gert-Janlief hebben er een hele klus aan maar zoals altijd doen ze alles met een hoop lol.

Hier zitten we dan ter afwachting van de speech van de voorzitter en het varken!

We krijgen een Prosecco aangeboden. En Sonja had net mijn glas gevuld met witte wijn. Dat beloofd gezellig te worden vanavond.

We wachten nog steeds op het varken en Sytse en John leuken de boel een beetje op met elkaar.

Mijn vader is in zijn jonge jaren slager geweest waardoor ik in een geanimeerd gesprek raak met de slager die vanavond twee varkens en wat hamburgers en worst komt grillen. Hij is al een tijd alles aan het voorbereiden en dat gaat hem goed af. Maar als er even later 79 hongerige mensen in file voor zijn buitenkeukentje staan, is het peentjes zweten voor hem.

Voor vegetariërs en dierenliefhebbers even snel doorscrollen naar beneden want er hangt zo’n lieve biggensnuit aan het spit op de foto hier onder. Sorry varkentje, ik zag je liever ergens lekker rond scharrelen of in een modderplas liggen maar ik eet toch een stukje van je kont. Normaal eet ik sporadisch varkensvlees.

Het smaakt heerlijk en ik ga nog een keertje terug in de lange rij maar dan pak ik alleen fruit als toetje.

Manlief smult er goed van.

En ik ook.

De dag er op is iedereen weer vroeg uit de veren want om tien uur beginnen de wedstrijden. Wim heeft voor dag en dauw zijn Affies uitgelaten. Ik doe dat op een schappelijker uur met Korol en we wandelen in alle rust naar Toverland wat zo’n twintig minuutjes verder ligt. Met de auto nog geen vijf minuten. Korol voor de achtbaan; IN de achtbaan lijkt me niet zo’n strak plan!

Bij terugkomst duurt het nog een half uur voordat Lady tegen de Nederlandse kampioene gaat strijden voor de eerste of tweede plaats (dit nadat ze in de ochtend beiden de meeste punten hadden behaald van de in totaal twaalf Afghanendames).

Ze laten een mooie wedstrijd zien maar de jury beslist uiteindelijk wie er wint.

Onze Muis is, net zoals bij de eerste omloop, het eerste bij het haasje maar dat wil niks zeggen. Onderstaande mooie foto is van William.

Ze hebben in ieder geval lol gehad en zijn zonder blessures van het veld gekomen. En dat is toch het allerbelangrijkste.

Chakir laat de eerste ronde een prachtige course zien en staat derde op de lijst. De kans dat hij tweede wordt is dik aanwezig.

William maakte ook nog een prachtfoto van Chakir van de tweede ronde.

Zelf hebben we alleen foto’s gemaakt van de eerste ronde en niks meer van de tweede.

Die was namelijk snel afgelopen. Hieronder staat hij na de eerste ronde nog gezellig met zijn tegenstander bij het samen gevangen haasje te keutelen. Maar de tweede ronde had hij geen oog voor het haas. Des te meer voor de zwarte Afghaan waar hij mee moest coursen. Chakir was eigenlijk sneller maar bleef dicht achter de ander lopen en liet daarbij allerlei signalen zien die niets meer met sportief gedrag te maken hadden waardoor de juryleden het haas stil lieten leggen. Chakir bleef om zijn tegenstander draaien maar Wim had hem snel te pakken. Ons mannetje werd gediskwalificeerd en de andere hond mocht de wedstrijd afmaken. Zo jammer. Ik vraag me vaak af wat er allemaal in zijn koppie omgaat. Het is zo’n schat. Meestal!

Enkele uren later is de prijs-uitreiking. Chakir heeft zijn kansen verspeeld nadat hij een disk kreeg. Lady wacht geduldig op wat komen gaat.

Wim wacht geduldig met haar mee.

Het gaat niet zo heel erg soepeltjes deze keer, dus het wachten duurt erg lang. In de verte zien we weer dikke vette regenwolken die deze keer snel onze kant op komen en iedereen vlucht de binnen-manege in waar het prijzenfestijn verder gaat.

Dat levert geen geweldige foto’s op maar ze is tweede geworden waarbij ze weer heel wat jonkies een poepie liet ruiken. Misschien wel letterlijk!

Baas is weer blij en trots op zijn harige kind.

Gedurende de dag heeft Wim Pharaohound Taghmilha ingelopen, gestart, opgevangen en uitgelopen. Met een prachtig resultaat want ze wordt nummer één!

Na gedane zaken is het goed uitrusten en Johnny Walker is niet alleen de allerliefste whippet maar ook de grootste slaapkop. Samen doen we een tukkie. Johnny voor de foto, ik voor het echie! Maar het is gewoon heerlijk om zo’n whippetkereltje op schoot te hebben. Mijn droomman.

Het wordt weer een gezellige avond waarbij al veel mensen naar huis rijden die de dag er op moeten werken. We blijven nog ff plakken en eten lekkere gamba’s klaargemaakt door Jacq. De dag erop is het weiland weer zo groen als gras, klaar voor de rechtmatige eigenaren: de paardjes. Hoewel ik hoor dat er komend weekend een Opel-meeting georganiseerd wordt.

Het was weer een fijn weekend maar bij thuiskomst horen we het trieste bericht dat de papa van Lady Camée is overleden. Hij is 13 1/2 jaar oud geworden en kampte al een tijdje met ouderdomsproblemen. Toch komt het verdrietige nieuws hard binnen.

Rust zacht, lieve Arnou. Je bent en blijft een geweldige hond want we zullen je nooit vergeten. We hopen dat je kinderen nog lang bij ons mogen blijven.

Het laatste weekend van augustus hadden we de luxe keuze uit heel veel gezellige evenementen. Zo was er de show van de Afghaanse Windhonden Club. De renbaanwedstrijd van onze vereniging in Venlo met bijbehorende BBQ op zaterdagavond. En een gezellige kraampjesmarkt in de grote stad in de buurt van ons dorp wat ook altijd erg leuk is. Bedoeling was om zaterdag naar het Afghanenweekend te gaan en zondag naar het renbaanweekend. En ja, die kraampjes die laten we maar voor wat ze waren.

De Afghanendag valt letterlijk in het water. Het hoost er uit. Voor zondag hebben ze soortgelijk weer voorspeld. Morgens zou het nog droog zijn maar na enen zou het met veel geweld naar beneden storten.

Eén uur werd half vier en voor die tijd liepen onze affies op een droge baan in een aangenaam zonnetje.

Doordat we zelf lang op vakantie zijn geweest (en eenmaal thuis waren er veel trainingen afgelast in verband met te heet weer, WK-voetbal of een wedstrijd), wilde Wim zijn affies toch een rondje laten rennen. En als er dan geen trainingen zijn, doen we maar mee aan de wedstrijd. Wedstrijden hebben bijna allemaal een titel en deze heet De Zilveren Champignon. Nee, niet verkeerd geschreven Champion. Maar gewoon zo’n witte paddo. Vraag me niet hoe ze er op zijn gekomen maar er zal best een logische verklaring voor zijn. Iedere hond die per klasse als eerste over de finish komt, wint een zilveren kettinkje met een plat plaatje in de vorm van een champignonnetje. Bij het betalen van het inschrijfgeld, krijgt iedere deelnemer een glazen potje champignonschijfjes. Ik vind ze vreselijk smerig; net murw geknauwde kauwgumpjes op sterk water!

Omdat er niet voldoende Afghanen waren ingeschreven, moesten de reuen en teven met elkaar lopen. Mattie helpt Wim met het starten en opvangen. Zowel Lady als Chakir doen hun stinkende best maar tegen een klein jong ding kunnen ze niet op. Lady wordt op een halve seconde achter de winnaar tweede. Chakir derde. Zeeeeeeeer trots. En blij dat we die platte champignon-ketting niet hebben gewonnen!

Mattie vangt Chakir op en Kees maakt daar een prachtfoto van.

Een leuke bijkomstigheid van een echte wedstrijd is dat je veel andere mensen ziet. Onder andere een lieve vriendin helemaal uit het noorden des lands is dan ook heerlijk om weer even te knuffelen.

Tot half vier blijft het zonnig en droog. Een beetje warm zelfs. Maar dan trekt de strakblauwe hemel dicht, wordt het donker en even later valt het met bakken uit de hemel. Hard. Het blijft regenen en de tweede ronde wordt afgelast. Jammer dat de hondjes alsnog maar één keertje konden lopen. We hadden gehoopt dat Lady die tweede ronde haar tijd zou verbeteren want meestal is ze de tweede keer sneller en had ze alsnog kunnen winnen. Maar goed, het was een gezellig dagje. Weer heel wat bijgekletst met lieve mensen. En een prachtige plastic big shopper in oranje en appeltjesgroen met witte hondenpootjes van Farmfood rijker met daarin een puntzak hondenkoekjes, gaan we weer huiswaarts. De week die volgt is er eentje met ouderwets zomerweer. Gelukkig houdt dit ook het weekend aan want ik ga met Yvonne naar het Lange Neuzen Festival in Hoenderloo.

Daar aangekomen ligt de rode loper al voor ons uit.

Onze eerste koop wordt gedaan bij het kraampje van Ans en Gerdien die altijd leuke hebbedingetjes hebben. Er staat één grote buitenlantaarn op de kraam en Yvonne is er als de kippen bij en koopt het mooie ding om bij haar voordeur te zetten. Er komt groot “verkocht” op te staan en alle bezoekers na haar hebben het nakijken. Gerdien had hem vandaag wel tien keer kunnen verkopen (er worden zelfs hogere bedragen geboden!) maar Von is de gelukkige. Omdat ze ook nog een gezellige theedoos met whippetjes koopt en wat kleine spullen meer, kruipt Lady tijdens het wachten in het stretchertje. Dat wordt even door heel veel mensen op de foto gezet. Gerdien vraagt of ze Lady de hele dag mag lenen als model. Lady zou daar geen enkele moeite mee hebben.

Ze hoopt dat Von nog veeeeel meer koopt, zodat ze de hele dag het bedje niet meer af hoeft te komen. En ja hoor, het fotolijstje gaat ook mee naar huis. En twee kaarsjes. Alles voorzien van schattige whippet-stickertjes. En als Lady dan net in diepe slaap is, gaan we naar de volgende kraam. Ach gut.

River doet er nog een schepje bovenop en kruipt een stukje verder op het te winnen bed uit de loterij. Zelf is ze een lot uit de loterij, dus kat in het bakkie. Nou ja, diva op de divan eigenlijk.

Maar er moet nog een regenjas gescoord worden. Kraampjes met hondenkleding genoeg hier.

Dit is wat Lady van het hele Festival vindt:

Ze wil slapen en niet drie meter lopen, daar weer blijven wachten en als ze dan net in slaap is, weer naar de volgende kraam. Ze wordt er een beetje spikkelig van. Maar als dan twee aardige dames van een schoonheidssalon haar nageltjes willen knippen, wordt ze weer even de blonde diva die we van haar gewend zijn. Er stond ook een bordje met “Gratis oren knippen” maar dat hebben we Wim maar niet aangedaan!

De hondenmodeshow hebben we helaas gemist. Wel hebben we daar achteraf veel foto’s over gezien. Von maakt een afspraak bij Hugo die haar harige kinders weer even mooi op papier zet. Nou ja, mooi? Grappig in ieder geval wel. Riff poseert als een volwaardig model.

Zo ziet ze er dan uit in de ogen van Hugo.

Daarna poseren Kiss en Jillz die er nog veel minder zin in hebben. En dit is dan het eindresultaat.

Aan alles is gedacht deze dag. Ook aan voldoende eten en drinken. Een mooi wandelgebied in de omliggende bossen. De binnen-manege waar de hondjes los mogen rennen. Een honden-modeshow. Een agility-baan. Voor ieder wat wils bij de tientallen kraampjes. Voldoende parkeergelegenheid.  Maar het allerleukste is toch wel om oude bekenden en nieuwe (Facebook-)gezichten te zien. Hieronder Tosy die Chris stevig vast houdt, wat hard nodig is omdat hij Lady met al zijn kracht vast moet houden zodat ik foto’s kan maken van de tekening die Hugo aan het maken is. Lieve mensen met schatten van honden. Altijd een feestje om die te weer te zien.

Daarna een heerlijk ijsje eten. Onno wil ook een likje.

Het was een heerlijke dag met erg veel bekenden. We zien veel foto’s voorbij komen op Facebook. Zo ook deze die Nel van ons gemaakt heeft.

En hier eentje met Nel zelf die Von met Nels cameraatje heeft gemaakt. Nel is ook al zo’n geweldig lief mens met maar één minpuntje: ik zie haar veel te weinig! Maar we hebben elkaar beterschap beloofd en hopen elkaar snel weer te zien.

Ik blijf bij Von logeren en avonds gaan we met haar manlief (die van mij geniet thuis van zijn welverdiende rust met de twee andere hondenkids) uit eten. Ook dochterlief en schoonzoon gaan mee naar de Koning van Denemarken. We hebben het “geluk” dat we een ober hebben die vandaag (drukke zondag) zijn eerste werkdag heeft. Hoe hij door het sollicitatie-traject is gekomen, is ons een raadsel. Hij mag alleen de bestelling opnemen en de drankjes serveren. Wat al helemaal fout gaat: de verkeerde drankjes én een hoop geknoei bij het inschenken van de wijn (en we zaten al helemaal van hem afgedraaid om vlekken te voorkomen!). Toen Tamara ook nog vroeg hoe de zeeduivel bereid werd, werd het allemaal te veel voor het manneke. Ach, zijn haar zat goed.

De dag erop is het weer aangenaam zomerweer en gaan we met de hondjes naar het strand. Ik sta in de aanslag om een foto van een droge Lady te maken. Von laat haar los, ik knip, het lukt…

…en tien seconde later ziet ze er zo uit!

River doet haar naam eer aan en zoekt bijna gelijktijdig met Lady het natte sop. En dan zien deze net gewassen Afghanendames er zo uit. Of eigenlijk zien ze er niet uit. Een trauma voor de show-mensen. Maar gelukkig showen we niet maar doen dingen met ze die ze leuk vinden.

Kiss duikt er ook in. Met al haar teennagels.

Met zo’n natte bontjas krijg je het dan al vlug een beetje koud. Bibber-Kissje.

En dan moet je je warm en droog rennen. Lady had er zin in. Whippets zijn sneller dan Afghanen maar deze langharige dames wilden niet onder doen voor die gestroomlijnde aerodynamische whippetmeiden en het ging echt snoeihard. Gelukkig was het strand bijna verlaten. Alleen de eerste honderden meters waar de strandtenten staan was het druk. Maar daarna kom je geen kip meer tegen. Hooguit een hoop zeemeeuwen. En dan kun je lekker uit je (zand-)plaat gaan.

Ze vonden het schijnbaar zelf ook super want ze hebben een lange tijd gerend. En daar word je weer dorstig van. Maar we sjouwen ons lens aan koekjes en drinkwater voor de hondjes, en drinken en gezonde eetwaar voor ons.

Dorstig weer. Zeker na een zwem- speel- en rentriatlon.

Tijd om even uit te rusten. Lady doet dat op gepaste afstand.

Badmeester, ben ik al bruin? Ja hoor, Lady. Bijna!

Halverwege de terugweg is Lady alweer bijna droog. Riff duikt net voordat we het strand oversteken om naar de parkeerplaats te gaan nog ff snel in het water. Blond! Aan de groene voetjes zit nog veel sopwerk die avond. Niet alleen aan de voetjes trouwens.

Op de terugweg komen we langs Nieuwegein waar de witgoedzaak van Von en haar man zit. We gaan eventjes bij Eem langs en doen meteen boodschappen bij de Appie die een halve wandelminuut langs hun zaak zit.

En na het eten gaan we een kijkje nemen bij het “nieuwe” huis van Tamara en Kees. Het begint al op te schieten. De nieuwe keuken staat er al voor de helft, de nieuwe openslaande terrasdeuren zitten er in, dak is geïsoleerd, de leidingen in de kruipruimte zijn vervangen, alles is fris gestuukt en de benedenboel is al geschilderd. Deze week komt de nieuwe trap want Keessie heeft van de ouwe niet zo heel veel meer over gelaten. Wordt mooi.

Omdat Tam en Kees tijdelijk bij Von wonen totdat hun klushuis gemetamorfoost is tot paleis en ze “mijn” logeerkamer bezet houden :), ben ik met de camper er heen gereden zodat ik mijn hotel op wielen op hun erf kon parkeren. Lady slaapt bij haar vriendinnen in de hondenkamer.

De volgende dag rijd ik met Lady naar huis. De rest van de middag (en avond) spendeer ik aan dit blogje schrijven. Morgen de camper weer poetsen, alles inpakken en een berg boodschappen doen om vrijdag op tijd in Zuid-Duitsland te zijn waar we onze Duitse en Zwitserse vrienden én Lady’s familie weer zien op de renbaan in Lorch. Zin in.

Amper thuis van een lang weekend bij mijn zussie, moet ik weer snel aan de slag om de camper klaar te maken voor onze andere familie: de broer, zus en de neefjes van onze Lady Camée. Ook de nodige boodschappen moeten worden gedaan. En het huis moet ook een beetje op orde voor als Petra weer op komt passen tijdens onze afwezigheid. Het is al na achten avonds als we eindelijk klaar zijn en op pad kunnen. We overnachten in Mönchen-Gladbach. Nog geen honderd kilometer van ons huis maar ervaring leert ons dat als we zo vroeg mogelijk in de ochtend willen vertrekken, we altijd pas na twaalven instappen. En nu zijn we niet alleen om negen uur morgens al helemaal klaar, maar hebben er alweer een stuk opzitten van de bijna zeshonderd af te leggen kilometers. Voordat we vanuit MG op pad gaan, maken we eerst een mooie wandeling in kasteelpark Wickrath waar we bijna middenin op de camperparking geparkeerd staan.

Het enige wat we daarvoor moeten doen is uit de camper stappen, honderd meter te lopen en we zitten aan het begin van de oprit naar het mooie goed-onderhouden kasteel.

De aangelegde tuin staat vol aparte planten. Veelal tropische in grote potten met enorme ringen eraan, zodat ze opgetakeld kunnen worden als de temperaturen omlaag gaan en ze mogen overwinteren in de orangerie. De fontein sproeit er nog vrolijk van en Korol en ik gaan er blij bij zitten.

Korol vindt trouwens alles een lolletje. En hij maakt me op zijn beurt altijd weer vrolijk.

Dit is slechts een deel van de ene kant van het kasteel. Aan de andere kant staat in volledige symmetrie een soortgelijk gebouw. Verder nog grote stallen met paardenboxen met prachtige paarden. De camperplek stelt niet veel voor maar het park met een groot bos erbij maakt veel goed.

De dag erop rijden we door naar Westhofen. Aardig plekje met alle voorzieningen en een supermarkt. De omgeving is prachtig. Midden tussen de wijnvelden. Er is echter één niet-overkomend probleem: iedere paar seconde gaat een kakofonie van ergens in de verte tot bijna langs de camper een kanon af om de vogels bij de bijna rijpe druiven weg te jagen. Het werkt. Nergens een fluitgast te bekennen. Maar Korols lach is verdwenen. Daarvoor in de plaats bange oortjes in zijn nek en de staart tussen de benen. Ik ga even wat fruit kopen wat ik thuis vergeten was te halen en willen dan doorrijden. Korol zit inmiddels in de camper met de ramen dicht en de radio op tien. Maar een half uurtje later (het is dan acht uur) als ik terug kom met mijn tros bananen die ik in zijn oren wil stoppen (!), stoppen de knallen. We besluiten er te blijven overnachten en vroeg in de ochtend door te rijden naar de renbaan in Lorch achter Stuttgart. Een wandeling zit er niet meer in: het is bijna donker na achten. Ik kom onderweg naar de super nog wel een heel aparte chauffeur tegen. Hij zal gewend zijn aan de knallen. Of inmiddels doof ervan!

Onze Nederlandse camperbuurtjes rechts hebben een heel andere hobby dan wij: iets met een oldtimer achter een bijna net zo oude camper.

Ze komen niet alleen: de camperbuurtjes links hebben ook een Lotus op de aanhanger. Gezellig.

Zoals gezegd gaan we de dag erop vroeg op pad. De regen valt er met bakken uit. De dag ervoor ook al, maar heel af en toe was het even droog. Die vrijdag niet. We moeten nog ruim drie uur rijden en tuurlijk zijn er weer overal wegwerkzaamheden zodat het op een gezellige vijf uur komt voordat we er zijn. Ook is er op de andere kant van de snelweg een zwaar ongeluk gebeurd waardoor het aan onze kant niet opschiet door de kijkers.

Bij aankomst zijn Karin en Gerhard al gearriveerd en even later komen ook Franco en Heike aan met hun nieuwe harige kind: Yaron. Hij is net drie maanden oud. Lady’s neefje Dharkan vindt zijn nieuwe huisgenoot niet echt geweldig. Kleine Bodo wil al helemaal niks van hem weten. Klinkt allemaal bekend en het komt goed. Hans-Jürgen en Ingrid hadden hun Affies fris gewassen, de camper ingepakt, de waterslang in de verswatertank gedaan, een dopje aan de bovenkant van die tank vergeten aan te draaien en vervolgens Bine opgebeld om te zeggen dat ze niet konden komen omdat het water IN de camper tot boven de enkels stond en ze de hele boel niet droog kregen!! Zo jammer.

De bodem zag eruit als een moeras. We wilden langs Karin parkeren en Wim was met veel moeite één bocht om gekomen met de camper, maar halverwege de tweede bocht zaten we voor de afwisseling weer eens muurvast in de modder. Nou was de eigenaar al de hele ochtend bezig om iedereen uit de modder te trekken dus binnen een paar minuten stond hij met zijn tractor klaar om ons uit die zompige zooi te halen. De regen bleef er ondertussen gewoon uitvallen zodat niet alleen de buitenkant één grote moddervlek op de camper was. Maar de binnenkant met al die zo goed mogelijk schoongemaakte hondenpoten en natte vieze handdoeken, laarzen en jassen ook. Blije hondjes die tegen je opsprongen. Modderspetters die tot achter je oren terecht kwamen bij iedere stap die je probeerde te zetten zonder uit te glijden. En de continue regen maakten het een wereld van verschil van toen we in juni hier waren en de deur niet uit konden omdat er een hittegolf over Lorch was losgelaten. De goede oude tijd.

In Lorch zit vlakbij de renbaan een Lidl waar we verse broodjes kopen. Dit geinige regenjasje voor een paar euri zat deze week in het assortiment. Beter als die tien kilo dikker makende regenjas die standaard in de camper ligt en piept bij ieder stap die je zet. Aangekomen op het terrein hadden meer meiden een tripje naar de Lidl achter de rug! En Bine ging hem ook nog snel halen nadat ze me had gecomplimenteerd met mijn jasje en ik zei dat ik hem net bij de Lidl had gekocht. Als volleerd topmodel hou ik mijn handen voor mijn gezicht. Puur om de paparazzi  geen blik op mijn dikke rimpels te geven.

Op zaterdag was de buitenshow. Dit jaar stonden de Sloughi’s centraal. Omdat ze bij ieder ras wat in het zonnetje (normaal dan!) gezet wordt een aansluitend thema hebben, waren er dit jaar een paar sjeiks op paarden geregeld. Ook Marokkaanse vlaggen, geknoopte kleden, een bedoeïenentent en wat andere accessoires.

Als de show begint, showt Bine’s kennis Alfred, Chesmée door de modder in de ring. De eerste rondjes waren nog keurig in de ring. Maar na een paar rondes was het zo glad (of je zat vacuüm gezogen in de modder), oneffen met veel putten en een zwaar parcours dat de show een stukje verder op het terrein werd gelopen. En toen dat één glibberende modderput was, weer een stukje verderop. Het checken van de tandjes en al wat niet meer, gebeurde op een zeiltje onder een grote paraplu. De hondjes zagen er na tien meter al niet meer uit met die regen en de opspattende modder in hun vacht.

Wim legde me uit dat een concurrent van Chesmée aan double-handling deed. De handler showt de hond. Iemand anders doet iets om de aandacht van de hond te trekken zodat ze mooi vol aandacht gaat staan. Weer wat geleerd. Het mag niet maar ik heb toch maar even stiekem wat zachte piepjes laten horen toen Gerhard met Venya aan de beurt was. En ja, ze won. Maar ze is ook erg mooi (zeker als ze droge poten heeft!!).

Iedereen is zo druk met alles dat Wim opeens een lief klein zwart Afghanenmeisje in zijn hand gedrukt krijgt met de mededeling: hou ff vast, ben zo terug! Kleine Lea kijkt haar baasje zo lang mogelijk na.

Iedereen zit in tentjes langs de showring en deze saluki-pup wil wel eens weten wat er nog meer op de wereld is dan alleen die modderbeesten voor zijn deur.

Om vijf uur avonds begint de dierenarts-controle voor de wedstrijd op de renbaan op zondag.

De dierenarts rekt en strekt Lady alsof het een jonge blom is, luistert naar haar hartje en controleert nog wat dingen meer zodat ze morgen gezond de baan op kan. Op de achtergrond zijn Franco en Heike druk bezig Dharkan schoon te spoelen want die moet zo in hun fonkelnieuwe Mercedes. De kleine Yaron ligt er al heerlijk in te pitten. Mooie honden maar man, wat een pracht van een auto met de leukste snufjes. Toch jammer dat de bijna net zo nieuwe Jaguar cabrio ingeruild moest worden toen hondje drie het roedel kwam versterken. Maar de Benz is ook een plaatje.

Hoogste tijd voor een hapje en een drankje. In Duitsland is het altijd erg goed geregeld met warm eten bij de renverenigingen en er is ruime keus. Ook zijn er minstens tien soorten gebak. In twee ervan zit iets met chocolade verwerkt met een leuk Afghaantje als decoratie.

Franco heeft geen zin in warm eten of een salade en neemt een stuk van de taart.

De regen blijft er met bakken uitvallen. En als zondag-ochtend de wedstrijd begint ziet het terrein er zo mogelijk nog slechter uit. De baan zelf wordt zo goed onderhouden dat die in goede staat is. Maar de weg ernaar toe is blub.

Mensen die alleen voor de ren komen en zaterdags niet voor de show, komen ook binnen druppelen. Mies is er ook met twee van zijn dames. Wim legt hem nog even uit hoe je een muilkorf opzet want Mies zit pas vijftig jaar in de hondensport en weet dat vast niet (denkt Wim!!). Alle accessoires die Lady zometeen nodig heeft op de renbaan, heeft ie al bij zich. Staat hem goed, zo’n rendekhoed.

Lady mag niet te lang lopen om al haar energie in de race te stoppen en wordt alleen uitgelaten om haar darmen en blaas te ledigen. Ik ga met Korol in een miezerregentje een uur wandelen richting dorp in de hoop dat er een bakker open is. Dat is zo. Halverwege komen we langs een rotonde met monniken in een soort van vriendenkring. Op de achtergrond de toren van het klooster waar we begin dit jaar naar toe zijn gewandeld.

We zijn ruim op tijd terug voor Lady’s race. Dat moet ook, want ik moet haar opvangen. In NL lopen we meestal de 350 meter baan en stopt het een stukje verder dan waar de starthokken zijn. In Duitsland lopen de grote rassen meestal 480 meter en die stoppen ergens halverwege de baan. En zo snel kan Wim niet rennen! Hieronder Lady Camée met zusje Chesmée voor de eerste bocht.

Er zijn maar drie rondes met Affies en ook al kunnen vrouwen veel dingen tegelijkertijd: foto’s maken, opvangen en uitlopen lukt niet tegelijkertijd. Ik heb wel een paar foto’s van Dharkans ren maar die waren niet zo geweldig. Wel van Franco en hem na de ren. Het is al een tijd droog en het zonnetje begint ook door te komen.

Er zijn niet zo heel veel rondes en om een uur of vier begint de prijsuitreiking. Nou weet je al wie er gewonnen heeft want dat is simpelweg de eerste hond die zonder storen over de finish komt. Echt spannend is het dus niet. Maar wel gezellig. Tante Camée met Dharkan en zijn nieuwe speeltje Yaron.

Bine en Hermann met zusje Chesmée.

De Mausbergjes met Afghanendames Venya en Venaja. En whippetmannen Xavit en (mijn lievelingetje) Giacomo.

En als kers op de taart maken we eindelijk kennis met Sylvia en Karl die neefje Djaffar hebben.

Drie kleine kleutertjes. Zaterdag waren er vijf van de negen. Denise zou ook komen maar haar partner kreeg de griep waardoor ze helaas af moesten zeggen. Misschien dat we er op de terugweg langs rijden. Maar misschien dat we ook langs HJ en Ingrid rijden. We zien wel.

Nogmaals lieve kleine Yaron die vanaf mijn arm een goed overzicht heeft.

Maar dan is het eindelijk zo ver dat Lady op het podium geroepen wordt om haar prijs in ontvangst te nemen. Welke zou ze toch hebben?!

Onze superrrrrrmuis is weer eerste. Helemaal trots op ons meisje. Zelf is ze er ook diep van onder de indruk. Chesmée tweede, Venya en Venaja drie en vier. Top gedaan, meiden.

Van Hermann krijg ik Unsere Windhunde in mijn hand gedrukt. Een maandelijks verschijnend tijdschrift met alle belangrijke gebeurtenissen op windhondengebied. Op pagina 11 staat een klein fotootje van Wim met Chakir bij het Europees Coursing Kampioenschap in Pouch.

We hebben –ondanks het slechte weer- een heerlijk weekend gehad dankzij de warmte van lieve vrienden. Ik ben weer heel wat pakken stroopwafels lichter en de afspraak om in oktober te komen racletten bij Karin en Gerhard in Zwitserland staat alweer in de agenda. Ook weer gezellig op bezoek bij Franco en Heike. En hopelijk zien we dan Hans-Jürgen en Ingrid weer. We rijden door naar een iets zuidelijker punt in Duitsland om daarna langzaamaan de terugreis naar Lierop aan te vangen.

Biss später.

Omdat we twee dagen (via wat omweggetjes om leuke plekjes te zien) hebben gedaan om in Lorch te komen voor de renbaanwedstrijd, maken we ook een ommetje op weg naar huis. Eerst rijden we een stuk naar het zuiden om in Trochtelfingen een pastafabriek te bezoeken. Wim maakt vaak zijn pasta zelf met bloem en eieren wat vervolgens door de pastamachine gaat. Hij heeft een simpele waarmee je oa spaghetti en lasagne kunt maken. Maar ook een iets uitgebreidere om holle pasta’s te maken zoals bv macaroni. Ook fusilli draait ie er met gemak uit. Maar hoe een grote deegwarenfabriek dat met duizenden kilo’s tegelijk maakt, is natuurlijk altijd interessant. We komen laat in de avond aan bij Alb Gold.

Omdat er dagelijks busladingen vol bezoekers komen, is er naast de grote auto-parking een parkeerterrein waar vrachtwagens en bussen mogen staan. Ook is aan ons campertje gedacht waar diverse plaatsen voor zijn gereserveerd. Zelfs aan Korol is gedacht: speciale parkeerplaatsen voor paarden! Na al tig keer voor paard uitgemaakt te zijn, laat ie even duidelijk horen dat hij toch echt een beetje groot uitgevallen hondje is.

Omdat we zijn ingedeeld in de groep van half twaalf, maken we van te voren een lange wandeling door de prachtige omgeving. Je kunt kilometers ver wandelen en nog steeds zit je midden in het groen met heuvels op de achtergrond. De zon is gelukkig ook weer wakker geschud na dagen vol harde regen en koude wind. Maar mocht het nog modderig zijn van al die buien, dan is ook dat geen probleem want er ligt kilometers asfalt voor wandelaars, fietsers en skaters. Buiten de grote fabriek zijn er geen andere gebouwen, op heel af en toe een boerderij na. Bij terugkomst maak ik een praatje met de Duitse buschauffeur die net een lading bejaarden heeft afgezet bij de ingang. Zij krijgen hun eigen rondleiding. Hij vindt onze hondjes erg mooi en lief (wie niet?!) en belooft een oogje op onze camper te houden als we zometeen even weg zijn.

En dan is het eindelijk zo ver: we gaan het geheim van de kok ontdekken! Zo ongeveer zie je er uit VOOR de rondleiding…

… en zo NA de rondleiding!!!!!

Men werd erg gestimuleerd om de jas en muts mee te nemen want alleen daarvan al hebben ze een enorme afvalberg omdat ieder uur tientallen mensen geïnteresseerd de rondleiding volgen. Iedereen nam het keurig mee om het thuis alsnog in de vuilnisbak te gooien of om nu eindelijk eens het plafond te kunnen witten met deze beschermende kleding (waarbij de verf gewoon door de dunne jas trekt maar niemand die er om maalt). We zijn weer enorm veel wijzer en Wim heeft weer ideeën opgedaan om thuis uit te proberen hoewel hij iets minder dan de bijna 200.000 eieren nodig heeft die er hier per nacht doorheen gaan. We krijgen als dank allemaal een zak Spätzle mee en de keycord mogen we ook houden. De toer eindigt in de grote winkel waar je niet alleen alle varianten van de pasta (van macaroni tot echte dinosaurussen in drie kleuren) kunt kopen maar ook bijbehorende potten pastasaus in allerlei smaken. Ook maar meteen wijnen en verse vruchtensappen, zelfgemaakte broodjes en gebak, zelfgemaakt ijs in minstens twintig smaken. En zelfgemaakte jam, honing, mosterd en olijfolie. Aan de andere kant van de weg is een grote kruidentuin die je ook mag bezichtigen. En uiteraard is er een groot restaurant om een kopje koffie of een bord dampende tagliatelle con ragu di coniglio te eten. En een kookstudio om zelf aan de slag te kunnen. Kortom een erg leuke dag.

Op de renbaan, waar we verteld hadden dat we naar de pastafabriek zouden gaan, zeiden ze dat we daar in de buurt van Schloss Lichtenstein waren. En dat we er zeker langs moesten. Andere camperaars bij de fabriek kwamen er net van af en stuurden ons er ook al heen. Nou, dan kunnen we er niet meer onder uit! Er is een grote parkeerplaats vlakbij.

Eenmaal geparkeerd, zie je het kasteel al liggen.

We wandelen er eerst omheen want het ligt in een mooi park met daar weer een groot bos om heen. Er is ook een nevelgrot en een berengrot te bezichtigen maar die zijn respectievelijk drie en elf kilometer verderop. Omdat we vandaag al twee lange wandelingen hebben gemaakt, houden we het deze keer bij het kasteelpark.

We poseren even voor de ingang.

En een stukkie verder. Want het levert zo’n mooie plaatjes op. Hoewel dat mooie plaatje ook vast gaat lukken als mijn liefies voor een vuilniszak gaan staan!

Korol mag er voor de afwisseling weer eens niet in. Hij probeert het eerst bij de voor-ingang…

… en daarna bij de achterdeur. Maar er staat een strenge poortwachter voor de deur of het zit gewoon op slot.

Dan maar een stukje verder wandelen waarbij links nog een toren te zien is op de berg. En rechts het diepe dal met de huidige bewoners van Lichtenstein.

Het stikt van de appelbomen. Op zich mooi om te zien maar omdat niemand er iets mee doet, is de grond bezaait met kleverige troep wat veel vliegen aantrekt. Bij de appels valt het nog mee maar bij de pruimenbomen is het uitschuiven geblazen.

Er is geen camperplek waar we mogen overnachten dus zoeken we op de camper-App naar een andere plek op de route richting huis. We vinden er een paar met een hoog mwoaah-gehalte maar later vinden we er eentje die wel leuk lijkt. En hé, het is bij een kasteel. Weer eens wat anders! We rijden bijna 300 kilometer naar Bergheim en komen aan bij een ruime parkeerplaats waar acht campers een grote plek toegewezen krijgen en er zijn nog twee plaatsen vrij. Aan de ene kant een mini-golfbaan. Tegenover ons uitzicht op het kasteelpark van Schloss Paffendorf. Het kasteel zien we niet want dat ligt achter gesloten poorten (en het is inmiddels pikdonker!!). Morgenvroeg gaan ze weer open en dan zullen we ook dit kasteel gaan bewonderen. Een soort van makelaarsroute voor ons volgende huisje.

Als we onze oogjes de volgende dag opendoen, is het park nog steeds in diepe slaap. We maken een lange wandeling in de bosrijke omgeving. En bij terugkomst nemen we eerst een slokje water. Al dan niet uit de hondenbak, dan wel uit een kopje met een zakje thee erin. En dan eindelijk mogen we kijken wat er achter die grote poorten en bruggen over de slotgracht te zien is. Zo ziet Lady er uit als je haar van voren fotografeert…

… en zo van de achterkant. Toch knap die gedaantewisseling van haar baasje!

We wandelen naar een grote binnenplaats waar een mooi restaurant met terras gemaakt is waar bruiloften en feesten georganiseerd worden. Er is ook een museum wat alleen in het weekend geopend is. Op het plein worden veel concerten gegeven. Denk daarbij niet aan Robbie Williams maar meer richting Die Heino’s of zoiets. Een stukje verder is een intiemer binnenplaatsje waar de lady’s even op de foto gezet worden.

En uiteraard the three kings.

Het is echt een heel mooi, goed onderhouden kasteel waarvan je hier slechts een stukje ziet. Én, er mogen hondjes binnen.

Mijn mooie lieve barsoi-kind. Wat ben ik gek op hem.

Wims lievelingen.

Mooie man Chakir in zijn uppie.

En omdat ie zo leuk is, nog maar een keertje met mij.

Het kasteel hebben we nu wel zo’n beetje bekeken en we gaan over een andere brug over de slotgracht naar het kasteelpark.

Er staan prachtige oude bomen maar ook fleurige bloemen.

Een nieuw bankje en een oud bankje.

En overal vijvers en de slotgracht met grote vissen.

En deze bewoners: beverratten. Het stikt ervan. In het bos loopt een kanaal waar er nog veel meer zitten. Ze zijn niet bang van de mensen en schooien als echte schoothondjes samen met de eenden en eekhoorns die er zitten. Maar als je iets te dicht bij komt, springen ze snel in het water.

Er zijn heel veel bij-gebouwen en één van de hele kleintjes ervan is dit prieel. Zo ziet dat er uit als je er een stuk van afstaat.

En zo van dichtbij. Lijkt opeens een heel ander hondje!

De poorten gaan weer bijna sluiten. Niet dat dit erg is want ze gaan niet het hele park afzoeken of er nog bezoekers ronddwalen. Die kunnen altijd via een draaideur aan de achterkant uit het park komen. We zoeken ons boeltje bij elkaar en leggen de laatste kilometers richting Nederland af. We overnachten in Venlo bij onze renbaan waardoor we zaterdags als eerste aanwezig zijn. De hondjes lopen weer fijn hun trainingsrondjes en in de middag rijden we de laatste vijftig kilometer naar huis. Oost west, thuis best. Maar dat huis mag voor mijn part best een kasteel zijn! Voor onze Lady dan!

Omdat het al weer tijden geleden is (!) dat we op vakantie zijn geweest, maken we ons klaar voor een maand (en een beetje) naar Italië. Maar omdat onze Lady over een week of drie loops moet worden (kan ook eerder) nemen we het moeilijke besluit om haar niet mee te nemen. We hebben nog even gedacht om kort naar Frankrijk te gaan maar we zijn bang dat als we net aankomen in Zuid-Frankrijk dat we met een continu hard zingende Chakir en een met vlagen hitsige Korol naar huis moeten scheuren. En dan is een uurtje of tien erg lang! We weten dat Lady het meer dan goed heeft bij Yvonne maar het doet ons oh zo zeer. Gelukkig staan haar vriendinnen haar al op te wachten die het maar wat leuk vinden dat ze komt. En Yvonne zegt altijd dat Lady twee keer per jaar loops is en dat dit per keer een half jaar duurt! Zij heeft dezelfde pijn als Lady weer naar ons vertrekt als wij nu.

We blijven een nachtje slapen en morgens maken we nog een fijne wandeling. Maar dan is het toch echt tijd om dag te zeggen. De vijf dames rijden van het erf en ik pink een traantje weg. Wim heeft ook een brok in zijn keel. Lady is al een keer naar de eigen zaak van Yvonne en Emile geweest en was er meteen thuis. Vanaf vandaag zal ze vijf keer in de week in de enige echte De Vries Witgoedwinkel moeten blijven maar eenmaal hallo gezegd tegen oom Eem die al in de winkel aanwezig was vandaag, vertrekt ze snel naar haar plekje in de speciaal gemaakte hondenkamer. De eerste middag heeft ze tussen Yvonne’s dames liggen pitten. Na sluitingstijd heeft ze samen met Jillz die altijd wel te vinden is voor kattenkwaad, een eigen coursingbaan gemaakt langs de wasmachines en diepvriezers. En na deze harde werkdag waarbij ze reclame maken voor de allerbeste stofzuigers (vooral geschikt voor hondenharen), gaat ze fijn wandelen op één van de vele mooie plekken rond Nieuwegein. Vandaag wordt het De Nedereindse Plas.

Avonds krijg ik een foto van Lady in haar mandje vol dekentjes en een Kissje onder één van die dekentjes. Zo lief die twee. Maar ook met Jillz is het dikke mik. Riff is vriendin van iedereen die maar knuffelt en daar weet lady wel raad mee. Heerlijk zo. Ook al missen we ons meisje heel erg, we weten dat ze het goed heeft.

De eerste tweehonderd kilometer rij ik en de tweehonderd daarna rijdt Wim richting onze eerste overnachtingsplek. We komen aan bij Eura Mobil waar we al eerder hebben gestaan. Mooie plek met alle voorzieningen (zelfs wifi) en prachtige wandelwegen. Bij het uitstappen krijgen we weer de bekende complimenten: “wat een mooie honden”. Meteen begin ik een heel verhaal dat we ook nog een lief blond meisje hebben maar dat die niet mee kon enz enz. Wat is het moeilijk zonder haar. In de fabriek is dagelijks een rondleiding om te zien hoe campers worden gebouwd met als afsluiting koffie met gebak of broodjes. Dat hebben we de vorige keer al gedaan en slaan we deze keer over. We hebben niet zo heel veel tijd want we hebben morgen een afspraak in Zwitserland en de korte tijd besteden we aan een lange wandeling. Tijdens de wandeling zoeken Korol en Chakir een nieuwe auto uit. Korol vindt dit wel een kek bakkie na een Ferrari, Maserati en ander sportgeweld.

En Chakir zoekt een grote stoere macho-bak uit om bij te poseren.

We zitten midden in de wijnvelden en dit is en druivenplukmachine. Ook hier gaat iedere paar seconde wel ergens een kanon af om vogels uit de druivenranken te houden. Maar het stuk waar wij gaan wandelen is helemaal kaal geplukt dus geen herrie meer. Korol vindt die knallen in de verte nog steeds niet leuk maar hij loopt dapper een stukje mee. Bij terugkomst smeren we een paar broodjes en dan smeren we hem richting Zwitserland. Halverwege stoppen we even bij een tankstation. Bij een vorige reis door Duitsland hebben we eens gestopt bij een tankstation wat ook puur alleen een tankstation was. Iedere parkeerplek stond vol en voor de meesten was de vijftig meter naar het toilet nog te veel moeite en overal lagen drollen en WC-papier op de groenstrook van een paar meter breed waar ook de vuilnisbakken overvol waren. Hier is het 100% anders. Grote schone parkeerplekken, ook voor vrachtwagens en campers. Een restaurant en een hotel. Uiteraard het grote tankstation zelf, een prachtig groene wandelomgeving en…….. een kerk. Het is de Autobahnkirche waarbij vooral de heilige Sint Christoffel centraal staat. Hij, die alle reizigers en verkeersdeelnemers beschermt.

De kerk lijkt van asfalt gemaakt te zijn.

De glas-in-lood ramen lijken van stukken achterlicht en voorruiten gemaakt. Prachtig. Het is woensdagavond en vanavond is er een kerkdienst. Ondanks de vele geparkeerde auto’s, zie ik geen enkele persoon richting de kerk wandelen. Misschien moeten ze op tijd ergens zijn. Het licht in de kerk is prachtig door de gekleurde ramen rondom.

Er staan overal bordjes met uitleg. Eindelijk een moderne kerk waarbij ik niet dat deprimerende gevoel krijg van een dode Jezus aan een kruis al dan niet met opgeschilderd bloed aan zijn handen en voeten. Maar een kruis van bloemen die het nieuwe leven uitbeelden. In de tuin rondom geen kerkhof maar een park waar mensen picknicken of lekker in het gras liggen. Op iedere hoek een pilaar met nog meer Bijbelse taferelen in een modern jasje.

Ook wij zijn op doorreis en we leggen onze laatste kilometers af voor de overnachtingsplek net voor de grensovergang naar Zwitserland in Waldkirch. Het lijkt wel of we iets met kerken hebben vandaag. Het is al laat, laten de hondjes plassen, duiken achter de TV met onze favo DVD-serie van dit moment en vallen daarna in een diepe slaap. De volgende ochtend zien we dat het ook hier goed vertoeven is. Rondom ons zijn bergen, de supermarkt is vijf minuutjes lopen, het stadscentrum met alle winkels een kleine tien minuutjes en er is een grote kasteelruïne waar we naar toe gaan wandelen. Ook hier stikt het weer van diverse soorten appelbomen waar een klein beekje langs kabbelt waardoor leuke watervalletjes langs de gevallen appels sijpelen.

Dan komen we aan bij het ridderpad waar om de vijftig meter een ridder staat. Overal staan bordjes met de naam en geschiedenis van de desbetreffende ridder.

Korol wil wel voor paard spelen bij deze ridder. Meteen komt er een Duitse man naar me toe die zegt dat hij vroeger een echt heel grote wolfshond kende maar Korol ook wel groot vindt. Toen ik hem vertelde dat Korol een Russische wolfshond is, geloofde hij me eerst niet. Hij had de Ierse voor ogen en ja, die zijn nog een stukje groter (sommigen dan).

Aangezien kastelen vaak boven op een berg staan, was het een hele trippel zo de hoogte in. Maar eindelijk komen we aan bij de brug over de slotgracht (die opgedroogd was!).

Alles is enorm groot en moeilijk in een klein cameraatje te vangen. Wim tilt Chakir de hoogte in zodat het er allemaal net op past.

Ook van de grote binnenplaats past maar een fractie op de foto. Het uitzicht op Waldkirch is ook weer heel erg mooi maar ook daarvan krijg je maar een klein stukje op de foto wat het stadje niet tot zijn recht stemt.

We hebben twee uur gewandeld en het is echt de hoogste tijd om de laatste 130 kilometer naar Karin en Gerhard af te leggen. Nog snel weer even broodjes scoren die we tijdens het rijden opeten. Wim dan. Ik knabbel op een cracker want voor vanavond staat de raclette op het menu en dat is erg zwaar eten. Toen we vroeger regelmatig naar de vakantie-chalet van mijn tante in Zwitserland gingen, moest ik niks hebben van die gesmolten kaas. Nou ben ik nog steeds geen echte kaaskop maar een tosti op zijn tijd gaat er wel in. En deze keer de warme kaas met een gepofte aardappel en brood ook wel. En anders de worstjes, champignons en ander lekkers zonder kaas.

Nachts doe ik geen oog dicht. Dat kan aan de klomp kaas die inmiddels weer hard geworden is in mijn buik liggen. Of aan de vele roséetjes! Morgens (voor ons nog midden in de nacht want Karin staat standaard om half vijf op) gaan we een lange wandeling maken. Karin heeft haar eerste ronde er al op zitten met de oudjes en om negen uur gaan we met de jongste telgen uit haar windhondenclan wandelen. Zelf willen ze liever niet op de foto dus worden het een paar foto’s uit hun tuin. Giacomo is mijn lievelingswhippetreu. En gelukkig is hij net zo blij om mij te zien als ik hem. Een heerlijk druk mannetje van bijna drie jaar. Hij is één van de drie Whippets uit het roedel.

Ook favoriet is de lieve Venya die iedereen kusjes blijft geven. Ze is één van de vier Afghaantjes die hier leven. Ook loopt er nog een lieve Saluki-man rond.

Giacomo houdt het heel lang vol om te spelen. Eerst met mij voetballen. Nou ja, handballen dan. En in Giaco’s geval bekballen.

Daarna met Wim rugby-en.

Ook hier is het weer de hoogste tijd om onze reis voort te zetten. Karin vroeg of we dit weekend met hen mee wilden naar Versoix om mee te doen aan de renbaanwedstrijd maar ook hier moeten we verstek laten gaan omdat onze dame er niet bij is. We nemen hartelijk afscheid en maken meteen een afspraak om langs te gaan op de terugweg. Dan moeten we zowiezo hier in de buurt zijn want dan gaan we naar Franco en Heike. We kijken er al naar uit maar nu eerst ff een maandje overherfsteren in Italië. Toscane, here we come.

Vandaag was zo’n dag waarvan je achteraf denkt: niks bijzonders gebeurd. Zo’n dertien in een dozijn sleurdag. OK, we hebben wel wat beroemde mensen over de vloer gehad maar als je er zoveel kent, is dat natuurlijk al snel heel gewoon. Ik begon met een kopje heel sterke espresso om goed wakker te worden. George schoof aan en ik droomde nog ff verder op zijn schouder over mijn eigen Wim.

Toen ging ik naar Yvonne en die is altijd veel vroeger uit de veren dan ik. Terwijl ze op me wachtte, was ze nog ff gezellig aan het bankhangen met Nick en Simon. Nou ja, nog maar een kopje thee dan. Metallica in de stereo graag.

Bob hoorde ons allemaal meezingen met Rammstein en is altijd wel in voor een gezellig zangclubje dus die kwam ook op de koffie. Met Jamaican Rum erin uiteraard.

Omdat ik nog druk bezig was de sheriff neer te schieten met Bob (die verrekte deputy konden we ook deze keer niet te pakken krijgen), bekommerde Yvonne zich als goede gastvrouw om de volgende gast: Bono. Hij wilde niet zingen; alleen maar over Afrika praten. Of we nog een eurootje of wat wilden storten? Ja, tuurlijk man.

Hij bleef maar praten over die arme mensen in donker Afrika en ik werd er steeds verdrietiger van. Blij dat Pavarotti langs kwam, dan kon ik tenminste mijn neus eens ff lekker snuiten.

Als het ergens gezellig is, gaat dat natuurlijk als een lopend vuurtje door het dorp en al snel gingen alle banken en de tafel aan de kant om even lekker te swingen met Abba. Hun gezichten lijken wel plastic met al die botox om er jonger uit te zien.

Maar na al die gezelligheid wilden we toch wel ff rust aan onze kop. Een goed gesprek met een andere knappe kop om oplossingen te zoeken voor bijvoorbeeld de wereldpolitiek. Waarbij we al snel tot de conclusie kwamen dat als we wisten wat we deden, het geen onderzoek meer zou heten, een vooroordeel moeilijker te splitsen is dan een atoom, en dat tijd alleen bestaat omdat anders alles tegelijk zou gebeuren. Aardige kerel, die Albert.

Het is ongelooflijk maar Annie kwam ook nog langs. Ze had haar tassie even aan iemand gegeven omdat ze mee wilde dansen met Abba maar Yvonne had zulke leuke ideeën voor een nieuw boek met Louk in de hoofdrol, en ik zat zo serieus met meneer Einstein te brainstormen, dat ze maar snel een peukje opstak om het spannende verhaal te dicteren om later uit te werken tot een boek, een film en meteen maar een musical.

Nou, als dit geen bestseller wordt. Dame Edna is meteen fan van het idee alleen al en belooft het te promoten in haar/zijn show. Haar gegiechel werkt aanstekelijk op me. Kan ook zijn dat het elastiekje in mijn pruik te strak zit. Of dachten jullie dat dit mijn eigen haar was?!

Van zulke diepe gesprekken word je geestelijk een beetje moe dus hoogste tijd om wat fysieke moeheid er voor in de plaats te zetten. Von sport wat met Epke op de mat…

….en ik sla heel sportief een balletje met meneer Nadal. Maar man, die speelt echt heeeeel erg vals. Die bal was echt uit! Scheids, zeg er wat van! Zit daar niet als een ouwe doos in je stoeltje een beetje naar rechts te kijken!

Maar goed, het was toch al de hoogste tijd voor onze afspraak voor vandaag. Onderweg komen we nog één of andere Engelse straatartiest tegen die niet bij zijn messen kan, dus zo’n kerel in nood help je dan even als meisje.

Dan zijn we eindelijk bij het hoogtepunt van de dag: het bezoek bij een echt grote beroemdheid waarbij de hierboven genoemden in het niets verdwijnen: Gabriëlle van der Linden. U weet wel, van die prachtige schilderijen. Een restaurator die is begonnen door een streepje op een Mondriaan bij te werken en zich heeft opgewerkt door een lach op de Mona Lisa te schilderen (eigenlijk keek ze heel chagrijnig maar dankzij Gabriëlle niet meer!). Yvonne wilde een tijd terug haar hondjes laten schilderen en ik stelde voor dat als het echt een kunstwerk moest worden, dat ze dan bij Gabriëlle aan het goede adres was. Ik had nog een optie maar die lieve dame had het enorm druk met haar fotografie- en schilderhobby. En dit is het geworden: Louk, Kiss, Robijn en Jewel. Met de kunstemakert erbij: Utrechts hoop in bange dagen :)

Bij haar wonen twee schattige teckelkereltjes. Jantje en Joopie.

Knuffelen maar. Toch nog een hond op dit hondenblogje om de zaak redactioneel te redden!

Zo leuk die kleine dondersteentjes.

We pakken het aquarel voorzichtig in en gaan weer huiswaarts na een gezellig thee-uurtje met Moorkoppen (of mag je dit ook niet meer zeggen van Zwarte Piet)?!

Von pakt gewoon de auto want er mag niks met haar nieuwe aanwinst gebeuren. Maar ik kom onderweg een stakkertje tegen die de hele tijd naar huis wil bellen. Veel meer tekst komt er niet uit. Ik zeg: ik breng je wel ff. T’is al donker en dan zo’n kind alleen op straat.

Het is toch wel een beetje hoog met de fiets en ik ben blij dat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Heb wel een beetje hoogtevrees op de 88ste verdieping.

Maar gelukkig heeft Von haar kunstwerk naast de Rembrandt in de safe gelegd totdat de verzekering verhoogd is en komt me even redden. Nog vijftig verdiepingen, Lis. Spring maar, ik vang je wel (zonder een keer te laten stuiteren!).

We doen nog een spelletje om even wat te doen te hebben na deze o zo gewone dag. Korol vindt er geen bal aan. Lady is ook niet echt onder indruk.

Maar dan is het tijd om naar bed te gaan. Hoewel ik al een andere logé heb, zie ik opeens. Nou, moet ze vannacht maar een keertje langs Robbie gaan liggen. Het is ff behelpen. Hoop dat ie niet snurkt.

Hopelijk gebeurd er morgen eens een keer iets spannends, hoewel de onthulling van het schilderij natuurlijk errug leuk was. Trustuh.

Na een paar gezellige dagen bij Karin en Gerhard rijden we in één ruk door van het noorden van Zwitserland tot het noorden van Italië. We komen laat in de avond aan op één van mijn lievelingsplekken aan het Lago Maggiore: Maccagno. Het is weekend en dan is er altijd een vaste groep Italiaanse vrienden die samen koken en eten, kaarten, wandelen en gezellig beppen. Ze herkennen ons en vragen weer meteen naar onze hondjes. Leuk. Maar waar is die andere blonde? Die is op de renbaan!

Yvonne vindt het fijn dat Lady al een paar weken voordat ze loops wordt komt logeren want dan kunnen ze nog leuke dingen doen. Met een loopse doos naar de renbaan mag niet, maar nu ze nog steeds geen bloederig spoor achter laat, mag ze mee naar de zaterdagtraining. En ze zet haar beste pootje weer voor. Von had het druk met alle hondjes starten, een stuk verder opvangen en ook nog eens foto’s maken maar ze is sneller dan een windhond dus ze lag klaar in het zand voor een paar spectaculaire foto’s van onze finishing Lady. Klaar voor de jump…

…wie haar benen spreidt, spreidt gezelligheid…

…en klaar om het nephaasje te pakken wat al omhoog is gehesen.

De dames hebben weer een superdag gehad en als kers half verzopen op de Van der Valk appelmoes is het vandaag ook dierendag. Opeens heeft Von vier Lady’s met sjieke hoedjes. Ze zouden niet misstaan op Ascot.

Die van ons kunnen natuurlijk niet achterblijven en vlug trek ik ze iets blauws aan om als echte heren op de foto te kunnen met hun gekregen snacks. Nou ja, het zijn meer hooligans met die sjaal en muts voor FC Dogball.

Maar eerst zijn we nog in Germignaga waar Korol in het bootje kruipt. Er staan verschillende nagebouwde sloepjes (die fungeren als banken) in het park waar onze camper geparkeerd staat. Op de achtergrond staat onze koelkast op wielen. Op de foto hierboven staat ie trouwens ook op de achtergrond geparkeerd. Lekkere plekjes.

Er is een gezellig terrasje waar je iets kunt drinken of een ijsje kunt eten. Het is nog erg vroeg in de ochtend maar Korol houdt alvast een plekje vrij. Of wacht ie tot het open gaat om zeker te zijn dat ie een lekker ijsje krijgt?

Uiteraard hangen we niet de hele dag op terrasjes maar snuiven we ook af en toe wat cultuur op. Hier in een museum met schilder- en beeldhouwkunst. Niet te vergelijken met de Nachtwacht of de Mona Lisa maar leuk om een miezerochtend door te komen. Vanuit het museum kunnen we continu de camper in de gaten houden.

Omdat we al tig keer op deze plaatsjes aan het Lago Maggiore hebben overnacht en op ontdekkingsreis zijn, gaan we snel door naar nieuwe oorden en één van die plekken is Collecchio. Er is een leuke camperplek bij het Safaripark. Voordat we gaan wandelen, nemen de mannen eerst een biertje bij de bar die voor de ingang is. Er zijn ook een stuk of twintig hondenhokken waar we ze in zouden kunnen doen als we het park in willen. Maar dat willen we niet. Niet in dat park én onze schatten niet in die hokken. Zo, nu eerst een Bavaria.

We werpen ff snel een blik achter de kassa-poortjes. Niet letterlijk, ook al is de Coca cola, Fanta en Sprite hier maar een euro.

Maar gaan zelf op safari in de rimboe om het park heen. Bijna aangekomen bij het bospad, komt eerst de mama, daarna de papa van Bambi de weg over gerend. Oeps, dat was wel heel erg dichtbij. Hebben ze bananen in hun oren dat ze ons niet aan horen komen? Chakir laat zijn oerkreten even horen en krijgt meteen respons van de gnoe’s, giraffen en de gorilla’s die achter de hekken staan.

De plek is verder niet erg bijzonder dus de dag erop rijden we in alle vroegte door naar Castelnuovo Rangone. Het ligt onder de rook van Módena, een stuk voorbij Parma in de provincie Emilia Romagna maar die twee zeer interessante plaatsen hebben we al bezocht bij een vorige rondreis. Bij deze plek in het groen is een sani-station waar we vers water tanken en vies water lozen. Ook de kakbak zit tot de nok toe vol en daar is ook een mooie loosput voor. Heerlijk mannenwerk! Het wordt een beetje saai maar ook hier gaan we weer aan de wandel. Door een park waar ook een speeltuin is met lachspiegels. Nou was ik al best heel trots dat ik tien kilo afgevallen ben na een dikmakende medicijnkuur maar hier lijken we toch echt op bolle boskabouters. Korol komt er het beste vanaf, hij lijkt op een lange hond op korte pootjes.

We hebben, zoals hierboven al vernoemd, een lekker plekje gevonden. De brug, over een wildstromende beek langs grote rotsen, met aan weerszijde een hek fungeert als levendige bench om ze los te laten scharrelen. Er komt verder geen hond.

Na de wandeling laten we de hondjes heel even alleen want honderd meter van de camperplek is een begraafplaats waar een beroemdheid begraven ligt in het familiegraf.

Als Italiaanse jongen kom je nooit onder moeders vleugels uit en Luciano ligt precies onder het graf van zijn mama.

Ik ben geen groot fan maar af en toe een ‘O sole mio” mee blèren is wel leuk. Tja man, daar lig je dan. Vast gemist door heel veel mensen over heel de wereld. Gelukkig hebben we de CD’s nog.

In mijn archief vind ik een foto uit Amsterdam toen ik met een dikke verkoudheid mijn neus in zijn zakdoek mocht steken. Aardige man, die Pavarotti.

Niks dan goeds over de doden. En als je wat teksten uit het condoleance-register leest, blijkt dat maar weer eens al te waar te zijn. Dagelijks staan er nieuwe hartenkreten. In allerlei talen.

Het is mooi weer en we gaan even lekker in het zonnetje zitten. In Nederland is het net zo’n lekker herfstweer en we krijgen een foto van onze zonnebadende dame met haar vriendinnen. Op een soortgelijke foto van de andere kant genomen, ligt poes Pippo op de ligbank een paar meter langs de dames. Heerlijk dat iedereen het zo goed met elkaar kan vinden.

Er zijn weinig camperaars die naar een camping rijden, er drie weken blijven staan en daarna weer naar huis gaan. Hoewel ik iemand ken die vorig jaar zo’n ding gehuurd heeft, ermee naar  de camping in Frankrijk is gereden om zijn jeugdherinnering aldaar enkele weken te herleven ;) Prima. Maar de meesten zijn op rondreis en ook wij rijden door richting de bergen. Aan de voet van de Apennijnen ligt een klein dorpje Fiorano Módenese. De eerste camperplek is hermetisch afgesloten met een groot hek en een bijna even groot slot. Maar er zitten er meerdere en we rijden door naar de volgende die midden in een natuurreservaat ligt. Achteraf gezien tien keer mooier dan de eerste plek. Als we er net staan, komt een Italiaan op de fiets aan ons vragen of we naar die vorige plek komen want die was afgesloten door de camperclub hier uit de regio omdat ze een feestje gaan vieren met bier en pizza en vanaf vanmiddag is het weer open en als we zin hebben, zijn we meer dan welkom.

Maar we blijven op deze plek. Er zijn net twee campers weggereden waardoor we the best seat of the house uit kunnen zoeken. De plek is goed verlicht en heeft camera’s. Ook is er een waterpunt. De boomstronk ligt er al tientallen jaren en op de foto’s op het bijbehorende bordje kun je zien hoe hij per vrachtwagen hierheen is gebracht. Er zijn diverse wandelroutes en het stikt er van de joggers, bejaarden met wandelstokken en mountainbikers. Op loopafstand zijn twee simpele eettentjes met een terras te vinden. Korol heeft een grote tuin voor zichzelf.

Chakir ook, maar die moet eerst nog even mooi gemaakt worden voor de wandeling door het op het eerste gezicht geweldige reservaat. We kunnen niet wachten om de omgeving te ontdekken.

Even later zijn we zo’n tien minuten aan de wandel en zien dan dit:

Er staat een bordje met uitleg bij:

Het zijn vulkanen die modder spuiten en ze zijn nog actief gezien het continue geborrel en de stroompjes modder die er uit sijpelen. Er zijn diverse vulkanen te zien. Nou ja, vulkanen. Ze zijn maar een paar meter hoog maar het is echt een machtig mooi gezicht. Korol zit hier voor een paar kleine kegels die kleimodder uitspugen.

Chakir zit bij een groter exemplaar.

Er is een mooie wandelroute aangelegd tussen alle vulkaantjes. Maar de weg er naar toe is niet makkelijk waardoor we precies drie mensen tegen komen. Ondanks dat er hier “gewoon” kleimodder uit komt en geen lava, is de omgeving toch erg vruchtbaar. In de zomermaanden groeien er orchideeën (lezen we op de bordjes) en mooie veldbloemen (zien we aan de bijna verwelkte klaprozen, kamille, korenbloemen enz). Er zijn een paar landbouwbedrijven in de omgeving maar we kunnen niet zien wat die verbouwen omdat ze allemaal druk bezig zijn hun grond om te ploegen na het oogsten van hun gewassen van afgelopen jaar. Zonnebloemen?

Omdat er stiekempjes toch wel heel veel modder uitgespuugd wordt, zijn de sloten rondom het gebied gevuld met de vloeibare kleigrond. Zelfs de sloten blazen hun bellen uit door de continue toevoer van verse klei-prut.

We wandelen de lage berg op waar een museum is maar helaas is de toeristentijd voorbij en is het gesloten. Heel jammer. Ondanks de vele bordjes met uitleg had ik er nog wel wat meer over willen weten. Omdat we midden in de rimboe zitten, kan ik het niet even Googlen. Sterker nog, ik heb niet eens een telefoonsignaal hier. Boven op de berg staat een zonnewijzer, een windwijzer en wat zonnepanelen. De vlag bewijst dat dit het hoogste punt in de omgeving is. Een lachertje met waar we morgen naar toe willen want daar beginnen de Apennijnen pas echt met hun grote steile hoogtes en smalle bergpassen met onoverzichtelijke haarspeldbochten om er te komen. Je moet er wat voor over hebben (Korol en ik worden er strontziek van) maar het is de moeite waard. Tenminste dat hopen we als we de foto’s bekijken van de plaats waar we hierna naar toe gaan.

Ook bij het museum is een waterpunt en de hondjes drinken er dorstig van. Hoewel de zon niet echt doorkomt, is het benauwd weer. Zeker als je met lichte stijgingen een beetje doorstapt.

Tegen de avond begint het concert van honderden krekels. Later horen we uilen en andere dierengeluiden. Als Wim tegen het nachtelijk uur de honden uit gaat laten, hoort hij opeens heel dicht bij de camper in de struiken een zwaar geknor en geschaaf van een poot in het zand. Een wild zwijn. Een meter of twintig verder een iets hoger geknor wat van zijn vrouw af komt want als we blijven luisteren, horen we ook babyknorgeluidjes. Vlug doen we de hondjes in de camper want je moet er niet aan denken wat zo’n beschermende moeder (en vader) met je liefjes doet om haar biggetjes te beschermen, ook al staan die van ons erbij alsof er niks aan de hand is. Zelf blijven we heel stil een tijdje luisteren, in de hoop ook een blik te werpen op de familie everzwijn. Maar helaas (of gelukkig) laten ze zich niet zien. Op het einde van onze wandeling de dag erop zien we in the middle of nowhere opeens meneer en mevrouw Pauw. Fazanten hebben we al enkele gezien en ook hier steken de reeën vlak voor je neus de parking over. Ikhoudervan.

Er is ook een kasteel redelijk in de buurt wat we even gaan bezoeken.

Vaak als je een bordje kasteel, klooster of kathedraal volgt, kom je bedrogen uit. Soms een ruïne waar twee muren van zijn blijven staan. Soms een prachtig gerestaureerd groots klooster wat een hoge entree-prijs vraagt en waar honden niet zijn toegestaan. En soms is het wel aardig maar gesloten buiten het seizoen. Deze toegangspoort is een leuk begin van de bezichtiging.

Maar het kasteel stelt geen ene reet voor. Dit is de “mooiste” kant. Een lelijker gebouw aan de andere kant is bewoond en er hangt was buiten. De stuc is er afgebrokkeld en het is smerig. Het park er omheen is afgesloten. Weer een des-illusie rijker.

We gaan terug naar de camper, rijden langs de Supermercato en stippelen daarna onze reis verder door de Apennijnen uit. Ik zie ongeveer honderdduizend enge steile haarspeldbochten om de bergen heen op de route-App. Tunnels zijn er geen op onze route. Voor honderd kilometer berekent onze navi drie uur. Uit ervaring weten we dat er zeker een uur bij komt want je moet vaak terugsteken op zo’n smal weggetje omdat er een tegenligger komt. En soms moet je stapvoets rijden door de zeer scherpe bochten. Maar een extra pilletje tegen auto-ziekte nemen. Korol en ik zijn er klaar voor. Not! Met een gewone auto kan het leuk zijn (hoewel ik er dan nog steeds niks aan vind) maar met een camper die te breed is voor de smalle zeer slecht onderhouden weggetjes langs ravijnen, vaak door laaghangende bewolking waardoor je geen zicht hebt, is het een drama. Het alternatief om in de steden te blijven hangen is ook niet aantrekkelijk. Voor de mooiste plekjes heb je wat haar op je tanden nodig. Bij mij lijkt er een baard uit mijn mond te groeien! Op naar de top.

Voordat we eindelijk de provinciegrens naar Toscane oversteken, overnachten we in Pievepelago. En ja, de naam zegt het al: dat oord heeft heel veel meren. Hoog uit de Apennijnen stroomt de Torrente Scoltenna en op sommige lage plekken langs de bergstroom ontstaan dan kleine meren. De bedoeling was om naar het Lago Santo te wandelen maar het weer is zo wisselvallig dat we maar tot het eerste kleine meertje komen. Het is meer een visvijver met een speeltuin er om heen. Niet geweldig. Maar voorbij het terras komen we bij een heel apart parkje aan: een liefdesparkje waar alles in de vorm van hartjes is gemaakt. Het houten bord bij de ingang is een groot hart en geliefden hebben er met stift hun namen op gezet. Deze grote steen ligt in een met keien gemaakt hartvormig watertje.

En de leuningen van de bankjes zijn ook hartjes. En laten daar nu net mijn twee schatjes op zitten.

Gek op elkaar die twee.

Ik zit met mijn grote liefde in de hartjesvijver. Korol ligt er helemaal in, ik alleen met mijn voeten.

Nou, genoeg klefheid voor de rest van het jaar! We gaan terug want de bewolking wordt steeds dikker. We lopen parallel aan de bergstroom.

In de verte zien we het kerkje waar de camperplaats bijna langs ligt.

En zo ziet dat er uit van dichtbij als we bijna bij ons huis op wielen zijn.

We hebben het droog gehouden. Maar kort erna valt het met bakken uit de hemel. Avonds knalt er een hels onweer los. De hondjes slapen er gewoon doorheen. Ik vind het altijd fascinerend die felle flitsen en knoerharde knallen die hier in de bergen lang blijven nagalmen. De ochtend erop is het weer niet veel beter maar na een tijdje trekt het een beetje open en we wagen het erop. Nu gaan we de andere kant van de bergstroom op wandelen. Ook mooi. Voor we de brug over kunnen om bij de geasfalteerde wandelpaden te komen, komen we langs een skilift. Chakir en ik hebben wel zin in een afdaling op de lange latten. Alleen als we er helemaal klaar voor zitten, gebeurt er niks. Het ding blijft stil staan. Jammer. Dan maar weer zelf onze voetjes gebruiken om een stuk verder te komen. Het is door de regen enorm benauwd geworden en de zon is weer even terug.

Het water stroomt een stuk harder nu er een paar vette stortbuien in zijn gevallen. Het pad langs het water is mooi aangelegd.

Dan komen we uit bij een heel oude brug.

Deze sprookjesachtige brug bestaat sinds 1028.

We gaan erover heen, kijken even naar het stromende water en gaan via de zonkant weer terug naar de camper. Het was een beetje frisjes aan de kant langs de rotsen compleet in de schaduw. In de verte komen opnieuw regenwolken aan dus een beetje doorstappen zodat we het ook dit keer weer zonder natte kleren kunnen halen.

Gelukt! Ook nu tikken de eerste voorzichtige spetters op het dak wat al snel overgaat in een fikse bui. We rijden in de regen door naar een volgende plek want ons zonnepaneel kan niet veel laden met dit grotendeels sombere weer. De volgende plek moet voorzien zijn van elektriciteit anders kunnen we niet eens meer de waterkraan openzetten want die loopt op een elektrische pomp. We staan al een dag in het oranje en bij rood is de stroom echt op. We moeten er een uur voor rijden en ook de motor zorgt voor het laden van de accu en onze apparaten. Maar we verbruiken nogal wat stroom met de laptops. De LED-lampjes kunnen er tig uur op branden. Maar die computers vreten stroom. We kiezen voor Chifenti en het is echt een droom van een camperplek. Ruim, met alles er op en er aan. En in de Toscane. Eindelijk. En er is nog wat te koop of te verbouwen ook.

We hebben uitzicht op een prachtige brug en als de regen weer even ophoudt, wandelen we er naar toe. Issie mooi of issie mooi? Towerbridge, eat your heart out!

Close-upje van Chakir.

En de mannen op de brug. (Vrouw maakt de foto’s!).

Aan de andere kant van de brug zijn veel terrasjes, een supermarkt, huizen, wat bedrijven en een ouderwets stationnetje. Wat zullen de mannen gaan doen? Met de noorderzon vertrekken op de eerstvolgende trein?

Of de trein laten gaan en weer in het campertje stappen? Gelukkig kiezen ze voor het laatste!

Ook hier trekt de lucht helemaal dicht dus we moeten wel snel naar onze schuilcamper. Het zijn iedere keer maar buien maar een echt lekker lange wandeling met een rugzak vol lekkers zou wel weer een keer fijn zijn. De rest van de dag blijft het bijna aan één stuk door regenen. Hopelijk morgen beter weer. Een Fransman en een Duitser sluiten zich aan op de camperplek en Wim heeft al snel een goed gesprek met de Duitser. Op het terrein staat in ieder geval een gezellig bord om de dag erop samen ochtendgymnastiek te doen. Men neme een hond, bukt eerst naar links, wandelt een stukje, bukt naar rechts, verstopt de hond en speelt dan een potje basketbal met de basket zonder paal op de grond (speciaal voor beginners). Rare jongens, die Italianen.

De ochtend erop is het droog maar de straten zijn kletsnat dus maken we een snelle wandeling voordat we door gaan naar een iets groter stadje: Pisa!

Wim krijgt een onverwachte bezoeker die een stukje mee wil liften.

En dan stappen we in voor het volgende avontuur. Onderweg komen we alweer een heel aparte brug tegen en stoppen op een parkeerterreintje wat er vlak bij ligt. Zoals op het bord vermeldt staat, is het de brug van Maria Magdalena die ook wel de Duivelsbrug genoemd wordt. Hij ligt in Borgo a Mozzano en buigt over de rivier Serchio.

Over de brug gaat een mooi verhaal: einde elfde eeuw is de brug gebouwd maar de aannemer zag het helemaal niet meer zitten dat de brug ooit af zou komen want het was een tijdrovend klusje. Op een avond verscheen de duivel bij hem en beloofde de brug in één nacht af te maken in ruil voor de eerste ziel die over de brug zou lopen. De aannemer sloot een pact. Hij kreeg later spijt en ging bij de priester zijn zonde opbiechten. Die zei dat ze een varken als eerste over de brug zouden laten lopen. Zo gezegd, zo gedaan. De duivel werd daardoor zo boos dat hij van de brug sprong en later nooit meer is gezien. Eind goed, al goed. Zo ziet de brug eruit van de ene kant. Beeeeeetje hoog.

Zo in het midden. Vergeet de twee zielen op de brug maar kijk naar de mooie omgeving op de achtergrond.

En zo ziet de brug er in zijn geheel uit. Erg groot.

De twee zieltjes op de brug zien er piepklein uit, dus nog ff een foto van iets dichterbij.

Ons andere zieltje wordt heel erg gemist maar gelukkig komen er regelmatig foto’s van haar peetmoeder in onze digitale brievenbus. Ze heeft mee mogen doen aan het Clubkampioenschap en is eerste geworden in haar klasse op de renbaan.

Kiss en Jillz mochten coursen en vallen ook in de prijzen. River vindt het allemaal maar dom dat gecours en geren. Word je moe van en je gaat er van zweten. Ze gaat gewoon heel relaxed langs de baan liggen als toeschouwer, daarbij de zaken goed in de gaten houdend want ze zou eens een kriebel moeten missen.

De dag erop is het weer feest en mag ze mee naar de Scoobydag in Oss waar ze in een afgesloten gebied veilig mogen rennen. De gezusters Hamster aan de scharrel. Zo’n schatjes.

En met Jut en Jul erbij is het feest compleet. Wie staat er weer in het water????

En hoe zie je er dan uit na een renpartijtje?

Vies maar gelukkig. Wat heeft ze het goed maar wat is het saaaaaaai zonder haar. Nog maar ff een keer de mannen knuffelen om het gemis wat te compenseren. Tot gauw, lieve Muis. Wij gaan naar Pisa. Wat ga jij voor leuks doen?

Na alle rust en ruimte in het natuurreservaat met de werkende modder-vulkanen en het dorp met de bruggen uit de middeleeuwen en ouder, gaan we vandaag de drukte van een toeristenstad opzoeken. Ik vind het leuk, Chakir vindt alles leuk, Wim vindt het drie keer niks en Korol nog drie keer minder. Maar hé, het is maar voor ff en dan is het weer hun feestje. Drie keer raden welke toeristenstad. Een subtiele hint:

Zelfs de putdeksels zijn mooi.

Pisa zelf is een aardig stadje met een mooie winkelstraat en de woonwijken eromheen. Maar waar de toeristen met busladingen vol op af komen is toch wel het Piazza dei Miracoli waar dé toren staat.

We nemen alvast een kijkje door één van de vele toegangspoorten:

En gaan dan snel op de foto met dat scheve ding waarbij iedere toerist raar met zijn handen in de lucht hangt met de bedoeling dat de fotograaf de foto zo neemt dat het lijkt alsof hij de scheve toren van Pisa recht aan het duwen is. Ik heb de foto’s met bosjes voorbij zien komen (op Facebook en dergelijke) maar wij gaan gewoon een beetje saai er voor staan. Weer eens wat anders!

Eerst een foto van de ene kant en dan eentje vanaf de andere kant. D’r op zijn we niet geweest. Allemaal een gevalletje hoogtevrees (en honden mochten er uiteraard helemaal niet op).

Het is al moeilijk om een foto te maken zonder dat er honderden Japanners of Amerikanen voor je lens lopen maar wij hebben de extra handicap dat velen lekker blijven plakken om de hondjes te aaien of om met ze op de foto te mogen want dat is na de toren toch ook wel een mooie bezienswaardigheid. Sommigen vragen keurig of ze mogen aaien, anderen trekken bijna letterlijk de lijn uit mijn hand en duwen me aan de kant om langs Korol of Chakir te gaan staan. Korol houdt zich wonderbaarlijk goed. Hij laat zich zelfs aaien. Later terug in de camper is hij best onder de indruk van zo’n –in zijn ogen- enge dag. We rennen nog net niet langs alle gebouwen af maar Wim heeft flink haast om weer weg te komen. Hij wil nog wel even met Chakir voor de kathedraal gaan staan.

En hij wacht op een rustig stukje in het gras tot ik wat foto’s maak van het gebouw op zich. Hier eentje overdag…

…en hier eentje in de schemer toen ik nog even terug ben gegaan. Ik wilde eigenlijk winkelen en alles is tot acht uur open maar in je uppie door het donker is niet het allergezelligste dus dat winkelen is niet veel verder gekomen dan de overdosis souvenirwinkeltjes op de piazza zelf.

De souvenirwinkelstraat! Vreselijk lelijke meuk en dan waren er nog allerlei opdringerige verkopers met een koffertje met zonnebrillen of parapluutjes. Van alle markten thuis. Liever had ik ff bij de designers in het centrum langs gegaan maar je kunt niet alles hebben en er staan nog een paar leuke steden op het programma (hoewel Wim extra gas heeft gegeven toen we door Lucca reden!).

Nog een foto voor de Battistero.

Een overzichtsfoto waar de hele meuk op staat.

En Chakir die bewijst dat die toren helemaal niet scheef staat maar de rest wel.

We hebben de foto’s voor het nageslacht in the pocket en we gaan snel richting camper die op tien minuten lopen van dit grote mirakel geparkeerd staat. De laatste keer dat we hier waren, was in de tijd dat we met een ouderwetse camera met een rolletje op pad gingen en dat was heel wat jaren voordat de hondjes kwamen. Die foto’s staan nog steeds op mijn dressoir in de slaapkamer. Tijd voor een Pisa-update in het lijstje. De volgende plek op de agenda is Lajatico. Een meer dan gezellige dorp waar alles om Andrea Bocelli draait.

Stay tuned!

Sinds Chakir bij ons is, heeft hij al zijn verjaardagen in het buitenland gevierd. Vorig jaar in het zuiden van Frankrijk en dit jaar voor de tweede keer in Italië. Hem maakt het niet uit; als er maar koekjes bijhoren!

Wij feliciteren ons mannetje met zijn zesde verjaardag en we hopen dat hij nog minstens zo lang bij ons is. De volgende verjaardag willen we graag op de Maldiven vieren :)

De tweede week van onze vakantie moesten we tussen de buien doorwandelen, wat aardig lukte. Het was niet koud en als het even droog was zelfs benauwd van al het vocht. Maar de derde week moeten we tussen de heetste zon-uren doorwandelen. Phoeheej, wat een hitte. Of morgens heel erg vroeg of op het einde van de middag. Niet te laat want het is om zeven uur donker. We komen heerlijk koel (dankzij de airco in de camper) aan in Lajatico. We moeten recht door het stadje heen om bij de camperplaats te komen en het lijkt ons één en al gezelligheid hiero. Als we de camper parkeren en de eerste de beste Italiaan aanspreken waar we de bakker kunnen vinden, hebben we al meteen een heel gesprek. Maar, zegt ie, we moeten wel opschieten want om één uur gaan de winkeltjes weer dicht tot vier uur. We hebben het gehaald, en een goed gesprek met de bakker gehad. Eerst maar even eten. Toch veel te heet om te gaan. Als er ietsje meer bewolking komt en de zon zakt zodat er wat meer schaduw is, gaan we op verkenning uit. Er is heel wat te zien hier. We beginnen bij Teatro del Silenzio en we verwachten een Marcel Morceau te zien die met mime ons een denkbeeldig bloemetje aanbiedt, daarbij een even zo verzonnen traantje wegpinkt.

Maar het hele stadje staat in het teken van Andrea Bocelli en hij heeft dit openlucht theater laten bouwen. Ook geeft hij er eens per jaar, twee avonden achter elkaar een concert.

In het hele dorp zie je beelden, scholen, posters en andere dingen van hem. Jammer dat ie het zelf niet kan zien.

Thuis heb ik nog een DVD van een concert van hem: Live under the Tuscan sun. Toch nog eens afspelen en kijken of het niet toevallig hier was.

Overdag lijkt het een beetje een rommeltje dat theater maar we zien foto’s dat de lelijke plastic opgestapelde watertanks met behulp van allerlei gekleurde spots voor een mooi licht-effect zorgen. En anders mogen ze Korol wel lenen om de boel een beetje op te leuken. Waar hij zit, staat tijdens het concert een heel orkest maar we zijn er nog niet helemaal uit waar Bocelli himself dan staat te zingen. Daar zullen we nooit achter komen. Moet Korol maar een liedje blaffen.

De straat er naartoe loopt wat omhoog en overal zie je grote spots langs de wegkant staan. In het begin van de straat, staat een klein vierkant hokje waar met grote letters Biglietteria opstaat. De kassa-juffrouw moet er in blijven staan (en daarbij een niet al te dikke kont hebben), want erg groot is het hokje niet. Ik ga ervan uit dat ze alleen kaartjes controleert want het concert zal volgens mij al ver van te voren uitverkocht zijn. Het uitzicht is er in ieder geval super.

Mijn mannen gaan er eens even lekker voor zitten en genieten van al het moois. En van de kudde schapen die beneden langs trekt, gehoed door twee honden die de meute keurig in het gareel houden.

Een stukje verder ziet het er zo uit. Kiek ze kieken! En wij maar kieken!!

En nu snel weer terug naar de camper voordat het schemerig wordt. We hebben er al weer honger van gekregen en ik maak een koude pasta van fusilli en specifieke Italiaanse groenten en Mortadella. De dag erop gaan we de bordjes met een kasteel erop volgen. Na wat navraag bij de bakker, weten we dat het twee en een halve kilometer is. Nou, is te doen. Ook al is het heet. Het is een klein stukje maar toch nemen we voldoende water voor ons en de hondjes mee. Nou was de bakker er van uit gegaan dat toeristen in een Agriturismo verblijven en had hij de route vanuit dat punt uitgelegd. En ja, na anderhalf uur zweten (gelukkig veel stukken door de schaduw anders was het niet vol te houden) kwamen we aan bij dat Agriturismo en dan gaan die kilometers pas in. Lekker! We komen geen hond tegen (nee, die zitten lekker thuis tegen de airco aan) en eindelijk komen we aan bij La Rocca di Pietracassia. Een ruïne waarvan nog maar twee torens en de verbindende muur ertussen, overeind zijn gebleven.

Eerst een poort door waarvan het hekwerk zit vastgeroest.

We worden nog even gewaarschuwd voor vallende stenen, dat er geen trapleuninkjes zijn aangebracht én voor adders.

Maar dan zien we de eeuwenoude muur voor ons. Dik twee uur heeft het ons gekost om er te komen.

Manlief poseert met zijn liefie voor de loopbrug om aan de binnenzijde van de ruïne te komen.

En dan lopen de mannen blij het bruggetje op. Alles is afgezet met muurtjes en hekken dus ze kunnen geen kant op.

Eerst weer even wat drinken. Omdat het maar 2 1/2 kilometer zou zijn en het achteraf er tien meer waren (enkele reis), hebben we niet zoveel water bij ons maar we roeien met de riemen die we hebben. ff uitrusten.

En dan gaan we op onderzoek uit. Wim staat al bovenaan, daarna snel gevolgd door Chakir maar Korol kijkt altijd eerst even de kat uit de boom. Soms letterlijk!

Wij genieten van het uitzicht en Wim stiekem van zijn uitzicht.

En dit is het uitzicht vanaf de muur:

Even later durft Korol zelf op onderzoek uit. We hebben eerst een inspectie-ronde gehouden naar zonnebadende adders maar als ze er al waren, zijn ze nu naar een rustiger plekje gekronkeld. We houden de doggies uit de hogere struiken.

Chakir gaat even uit zijn plaat en rent alsof ie op de renbaan is. Niet wetende dat hij straks weer ruim twee uur terug moet lopen. We houden hem daarna maar even rustig hoewel hij drie keer achter elkaar de marathon zou kunnen rennen.

Als we alles zo’n beetje gezien hebben (dat kon al binnen een paar minuten maar we rekken wat tijd in de schaduw) gaan we weer terug naar de hoofdingang waar Chakir nog even laat zien nog lang niet moe te zijn en op de muur klimt. Alles voor een foto!

We zien ook dat in dit eeuwenoude kasteel concerten worden gegeven; hier van de Rolling Stones. Geen wonder dat het nu een ruïne is.

De terugweg gaat sneller omdat het nu meer bergafwaarts gaat. Na een uur zien we het stadje in de verte opdoemen.

We maken nog een korte stop in een schaduwrijk stukje en pakken dan enigszins wat afgekoeld maar dorstig de laatste kilometer aan. Normaal heb je op iedere straathoek een waterkraantje maar nu we het zo hard nodig hebben, is er nergens eentje te vinden.

Eenmaal terug, drinken ze de hele watertank leeg en vallen in een diepe slaap waarin ze in hun dromen nog een rondje door de tuin rennen. Water genoeg want aan het einde van de camperplaats staat een tappunt voor vers bronwater. Ik hou helemaal niet van smaakloos water. De meeste merken vind ik ook nog eens muffig. Maar iedere keer als we in Italië zijn, word ik blij van zo’n bronwaterhut want het smaakt erg lekker. We nemen dan ook de nodige litertjes in. Het kost tien cent per liter en dan is het heerlijk koel én er zitten bubbels op. Zonder bubbels kan ook, maar dat vind ik dan weer niet te zuipen.

Omdat het echt een gezellig stadje is, blijven we een nachtje extra. We maken avonds een wandeling waarbij alles mooi verlicht is. Niet alleen de beelden en posters van Bocelli zijn verlicht, maar ook dikke vette spotlights IN de kerk waardoor de glas-in-lood ramen van buiten er uit zien als ware disco-ballen. Op het dakterras van de plaatselijke wijnproeverij staan verlichte bokalen. Omdat de winkeltjes tot acht uur open zijn (dat is dan weer een pluspunt na de irritante sluitingstijd tussen één en vier middags) is het een gezellige drukte op straat. Iedereen maakt praatjes met iedereen en men wordt begroet alsof ze elkaar maanden niet hebben gezien. Wij krijgen ook weer veel aandacht met onze hondjes en voor we het weten is de gezellige avond om.

De ochtend erop gaan we naar de plaatselijke wasserij voor een grote was. Sokken wil ik nog wel eens in een emmertje Biotex zetten maar van Wim mogen er geen onderbroeken aan de luifel om te drogen. Gelijk heeft ie. We wassen de spijkerbroeken en het beddengoed en vullen de wasmachine op met sokken en ondergoed. Ik heb van te voren de was gesorteerd en mijn lief stopt het in de machine. Dat is meer dan dat ie thuis mag doen want dan moet ie van MIJN was afblijven :)

We vogelen samen de Italiaanse gebruiksaanwijzing uit. Ik het taalprobleem, Wim de techniek. En na wat geklooi begint nummer 1 aan onze was. Een half uur later gaan we de was ophalen, stoppen hem in de droger en weer een half uur daarna hebben we heerlijk zachte schone frisruikende spullen. Een kind kan de was doen. Een man ook. Maar thuis niet!

We maken een korte wandeling naar een eeuwenoude wasplaats maar zijn blij met de techniek van de 21ste eeuw.

Terwijl we de camper klaar maken voor vertrek naar een volgende stop, doet Korol een dutje in de olijfgaard tien meter van ons plekje. Ik heb er ook heerlijk in vertoefd met een stoeltje en een boekje. Nu moet ie het even alleen redden maar we kunnen elkaar in de gaten houden.

En dan rijden we niets vermoedend naar de volgende plek die bij aankomst een schot in de roos blijkt te zijn: Volterra. Het enige minpuntje van een prachtige plaats, is de grote stroom toeristen die er op af komen. We wandelen er snel doorheen en gaan op een later tijdstip als iedereen achter de spaghetti zit op ons gemak nog eens kijken. Zoveel moois op een paar vierkante kilometer. Kerken, een kathedraal, een dom, een fort, een oude wasplaats, parken, musea, eeuwenoude palazzi en zelfs twee archeologische tuinen. We worden verwend met cultuur. Voor de moderne mens is er een bioscoop, twee theaters, een bibliotheek, supermarkten, winkeltjes met (zelfgemaakte) streekproducten en veel handwerkmensen die met zeepsteen de prachtigste creaties vervaardigen. Opeens zien we een beeld van leuk formaat van twee rennende greyhounds. Eenmaal binnen, laat de vakman een klein whippethoofdje en een staand Italiaans windhondje zien. De twee kleine beeldjes zijn niet te koop. De rennende greys wel. Voor 1600 euro is het voor ons. Mooi, maar toch maar niet. Een paar werkplaatsen verder waar de vakmannen en –vrouwen aan het werk zijn met beitels en Dremels, zien we een beeld van een Italiaans windhondje op ware grootte. Te koop voor 2200 euro. Ook maar laten staan. Maar wel heel mooi. Als we wilden, konden ze ook een Afghaantje maken op bestelling. Nou, zo lang zijn we hier niet meer want al die haartjes moeten natuurlijk wel zo natuurgetrouw nagemaakt worden. Hieronder een foto van het grote plein, wat ze hier zo mooi het Piazza noemen. Twee Amerikaanse dames die een maand door Italië reizen (terwijl hun mannen op de honden passen :) ) wachten geduldig totdat ik klaar ben met de foto maken en vragen ons dan honderduit over de hondjes. Fijn om weer een keer je bijna moederstaal te spreken.

Het ene straatje is nog mooier dan het andere. En de ene kerk is nog uitbundiger dan de andere.

We lopen één van de straatjes helemaal uit en staan opeens oog in oog met een Romeins theater. Je kunt er omheen wandelen. Dit is vanaf een straatje van bovenaf waar diverse mensen de ene foto na de andere maken. Als je de oude trappen naar beneden loopt (of via de oude poort en door een parkje) kom je uit aan de straatkant waar je een mooi zicht hebt op de voorkant van het theater. Voor twee euro mag je ook IN het theater rondlopen maar geen kip die het doet.

We lopen een ander straatje in en zien een enorm lange trap naar beneden.

Die komt uit bij de oude wasplaats. Maar Korol hoeft nog niet in bad. Thuis weer. Mits hij ergens in gaat rollen.

Via een heel andere trap gaan we weer naar boven naar de stad tussen de muren. Buiten de muren bevinden zich “gewone” woonwijken en supermarkten.

Weer wat oude straatjes met de prachtigste paleizen en gebouwen verder, komen we aan bij een ander park. Ook hier weer een archeologisch park met brokstukken uit de Romeinse tijd voor Christus. Een iets minder oude rietplant zorgt voor een schaduwplekje voor onze hot dog.

En dan komen we uit bij het Fort wat nog steeds in gebruik is als Staatsgevangenis. Vroeger stond het vooral bekend als dé gevangenis voor de opgepakte maffia-bazen uit Sicilië. Je mag er niet fotograferen en dat doen we dan ook niet!

De gevangenis vanaf een andere kant waarbij ontsnapte criminelen meteen uitkomen bij een STOP-teken op de weg. Aan alles is gedacht.

Hé, da’s toevallig: twee boefjes. Wel leukerdjes. Denk dat ik ze onderdak geef in mijn camper.

Ook hier weer een parkje met een bankhangende jongere.

We wandelen weer terug naar de camper. Ons hoofd vol van zoveel mooie indrukken. Door de hoge gebouwen is er veel schaduw waardoor het heerlijk koel wandelen is. Overal fonteintjes om de hondjes te laten drinken. En overal ijssalons en broodjeswinkels om manlief te laten eten!! Bijna bij de camper staan vier auto’s met hondenkooien achterin schots en scheef in het kleine straatje geparkeerd. Parkeren kunnen ze als de beste, die Italianen. Het zijn jagers (waarvan het hier stikt) die na een geslaagde jacht hun vangst meteen fileren om het zo vers mogelijk te verkopen. Het stinkt enorm in het huis. Eén everzwijn hangt half gescalpeerd aan het plafond. Zijn broer is in tweeën gesneden en al half verkocht aan mensen die met een wit plastic zakje de deur uitgaan. Twee complete everzwijnen (inclusief de lange tanden) liggen op de grond, klaar om als sparerib de deur uit te kunnen. Op de grond grote bakken om het bloed op te vangen.

Wij eten risoni met groenten en later op bed een grote bak gelato con amarene. Oftewel, kersenrroomijs met wat mascarpone erdoor. Na de afwas is het donker en we willen de stad nog wel eens zien met verlichting. Omdat de stad bovenaan de berg ommuurd is, zijn er vanuit verschillende kanten toegangspoorten. Hier eentje van lavasteen. Een Engelse dame is uitgebreid het bordje wat uitleg over deze poort geeft aan het fotograferen. Haar man zegt: “schatje, dat bordje is compleet oninteressant; je mag gewoon zeggen dat je moe bent en even stil wilt staan”. Dame lacht en zegt dat hij so right is en samen gaan ze even op een laag muurtje zitten puffen. Vanaf de kant waar onze camper staat is het ruim tien minuten flink stijgen om in de stad boven de nieuwbouwwijken te komen. En dan nog een paar minuten stijgen tot het plein waar vanuit alle smalle straten te bereiken zijn. Via een andere poort, kom je uit bij de trappen waarvan iemand ooit de lol zag om ze te tellen. Het zijn 250 treeën, lezen we, maar het loopt enorm makkelijk omdat ze laag en breed zijn. Beter dan van onze kant, maar met de camper is het er moeilijk komen. Dus gewoon een extra cardio-training voor ons. Gezond bezig.

We wandelen weer even langs het Romeinse theater.

Zoeken daarna ons mandje op, kijken nog een paar afleveringen van Sons of Anarchy en vallen dan in diepe slaap. Wim dan, aan zijn gesnurk te horen. En de honden, aan hun schattige piepgeluidjes te horen. Ik blijf nog ff wakker. Ben niet zo’n slaperd. Ik zoek vast uit waar we de volgende ochtend naar toe zouden kunnen gaan. Zoveel opties. Maar, met goedkeuring van de baas, wordt het Colle de Val d’Elsa. Een rustig camperplekje in het groen net buiten de stadsmuren van alweer zo’n eeuwenoud stadje wat prima onderhouden is. Ook hier moeten we een heleboel trappen op om in bij de historische panden te komen. Chakir wordt beschermend in de gaten gehouden door Maria zelf onderaan de trap en door baas bovenaan de trap. Hij komt er wel.

De trappen komen uit op de muur waar een soort van boulevard langs loopt. In de rugzak zit standaard de i-Pad. Niet alleen om uit te zoeken wat en waar de bezienswaardigheden zijn in een nieuw oord (nadat we eerst een geschikte camperplek op de app hebben uitgezocht), maar ook voor als we bij een gebouw staan om op te zoeken wat het is. Ook heeft hij ons met zijn off-line kaarten al vaak terug naar de camper genavigeerd als bordjes op een wandelroute opeens ontbraken. Maar, voor foto’s is het ook een prima dingetje. Wim maakt een foto met de aai-pet van de plek waar we beneden met de camper staan. Eerst een parking voor auto’s en dan achter een staaltje archeologie een parkachtige stukje grond speciaal voor campers. Hij belooft dat hij alleen de benedenboel fotografeert en ons er niet op zet… Jaja.

Dan komen we aan bij weer één van de vele stadspoorten naar een straat waar niet alleen een groot palazzo omheen is gebouwd, maar waar het stuk straat waar Wim en Chakir opstaan een brug is met aan weerszijde een flinke diepte. Gevalletje prima architectuur.

Van daaruit volgen enkele romantische smalle straatjes.

Aan de andere kant van de oude stad is een grote moderne glazen lift die je tientallen meters naar beneden brengt. We wandelen gewoon naar beneden maar besluiten de lift te nemen als we weer naar boven moeten. Beneden zitten de moderne winkels zoals een soort Schoenenreus en een soort De Vries Witgoed en wat leuks meer. Ook een verfrissend fonteintje.

De lift terug zoeken is een sterk staaltje detective-werk. Er staan aanwijzingsbordjes met “Ascensore” maar we snappen er de ballen van. De lift boven was tien meter van een kleuterschooltje. Opeens komen uit een gebouw diverse ouders met die kleine kleutertjes in hun school-uniformpjes en we hebben zo’n vermoeden dat die uit de lift komen. Wij lopen het gebouw in wat een prachtige oude tunnel blijkt te zijn. Romantisch verlicht en kunst langs de muren. En ja, aan het eind van de tunnel is er licht… van de lift. Hij brengt ons in een vloek en een zucht weer bovenop de stadsmuren. Dat scheelt weer peentjes zweten. We lopen nog even naar de andere kant van het oude stadsgedeelte en vinden daar La Porta Nuova wat er niet echt nieuw uitziet maar wel mooi is.

Nog even snel een foto van Colle di Val d’Elsa by night en dan zoeken we een nieuwe plek uit om morgenvroeg heen te rijden.

Na het Safaripark in Pombia, de klei-sputterende vulkaantjes in het natuurreservaat Fiorano Modenese, de toeristendrukte bij de toren van Pisa, de gezelligheid van Lajatico en het hoge cultuurgehalte van de laatste twee stadjes, gaan we nu voor de variatie naar een Therme in Bagno Vignoni. De thermale natuurbaden schijnen helend te werken. Baa(d)t het niet dan schaadt het niet.

Na drie drukke vakantie-weken is het tijd voor wat ontspanning!!! Uitrusten. We laten de Camper-App zoeken naar een rustig plaatsje. Na minstens tien camperplaatsen afgewezen te hebben, lijkt Bagno Vignoni ons wel wat. Het grote parkeerterrein is niet het meest aanlokkelijke maar de omgeving belooft veel moois. En –zoals al binnen een paar minuten blijkt- worden we niet teleurgesteld. Maar of het ontspannen en rustig wordt… de kortste wandelroute is ruim een uur. Voor ons appeltje-eitje. Hoewel de stijgingen het allemaal wat inspannender maken.

Ondanks dat er meer dan tien campers staan, is het een beetje een stille bedoening. Maar dat komt omdat iedereen het kleine dorpje aan het bezichtigen is. Wij gaan ook zo. En als we later terug komen en iedereen weer terug op stek is, gaan de verhalen over en weer. We staan tussen twee Duitse campers in en de rest zijn Italianen. De dag erop komt er een hele kolonie Hongaren met grote dure campers bij staan. En een Oostenrijker.

Het dorpsplein bestaat uit een grote waterbak met hyperthermaal water dat continu ververst wordt door het stromende water uit de bronnen die er rondom liggen. Op iedere hoek staat een bordje met verboden te zwemmen. Het muurtje is te hoog om er over heen te hangen en te voelen hoe warm het is. We zien en horen de hele tijd het opborrelende water.

Close-upje van mijn mannen. De avonden worden opgeleukt door een harpspeler. Klinkt heel romantisch.

De middeleeuwse huisjes rondom het waterplein zijn ingericht als restaurantjes en terrasjes. De ring daar omheen bestaat uit meer kleine huisjes en winkeltjes met streekproducten. Of dat nu zelfgekleide en beschilderde potten en schalen zijn of zeepjes en geurtjes van bijvoorbeeld olijven, rozen of magnolia. Ook zit er een traiteur met de lekkerste streekgerechten en -wijnen. En een kledingwinkeltje van de plaatselijke Armani (zijn broer). Uiteraard is een dorp geen echt dorp zonder een kerkje; de pastoor stapt net uit zijn kerk in zijn Fiat Uno. Een stukje verderop is een hotel met een zwembad gevuld met het warme thermale water uit de bronnen. De intreeprijs is vijftien euro en daar mag je de hele dag voor blijven plakken –of in dit geval- blijven drijven. Maar het ziet er ongezellig uit. Gewoon een vierkante blauwe bak met plastic ligstoelen er om heen. Wim vindt thermaal water meer terminaal water want hij heeft (net als onze Prince) een stikhekel aan natte tenen. Om over de rest van het lijf maar niet te spreken. Een stukje buiten het dorpje ligt een groot kuur-oord in een mooi aangelegd park. Dat was zo’n beetje het hele dorp. Want na het tweede straatje met de winkeltjes ligt aan de ene kant het bos en aan de andere kant de bronnen. Op de foto hieronder de douches en ligbaden die de Etrusken ver voor onze jaartelling al gebouwd hadden. De Romeinen na hen hebben het wat gemoderniseerd. De hele zooi is dichtgeslibt van de aangekoekte kalk maar het geeft een mooi beeld hoe mensen een kleine drieduizend jaar geleden in hun badje lagen met een lei-stenen badeendje op de bodem.

We volgen de vele smalle waterloopjes en zien overal watervalletjes langs de rotsen die uitkomen in een klein meertje. Er is een wandelpad naar beneden en als we daar zijn aangekomen, steken we een hand in het water. Koud! Het heeft een hele weg afgelegd en bovenop was het een stuk warmer maar hier kruipt geen mens in.

Door de samenstelling van het water wordt het prachtig blauw. De berg lijkt op een ijsberg door de calcium die achterblijft nadat het water er langs is gestroomd. En omdat hij continu nat blijft door de stroompjes water, schittert ie in de zon als kristal. Jammer dat je dit niet met een zak-cameraatje vast kunt leggen.

Het bergmeertje. Het paadje naar beneden is steil, glad, smal en heeft veel losse steentjes dus geen succes voor de hondjes. Daar hebben we een andere wandeling voor in petto.

Omdat we wat later op de middag zijn aangekomen, gaan we voor de kortste wandeling op de routeborden. Als het goed is, moeten we dat net voor zons-ondergang kunnen halen. De eerste vier kilometer gaan als een speer (ondanks de hoogteverschillen) maar dan houden de route-bordjes op. Gelukkig hebben we altijd onze navi bij ons en die stuurt ons de goede kant op. Helaas is dat over de drukke smalle provinciale weg over heuvels en langs onoverzichtelijke bochten. Maar na een paar kilometer zien we het kuur-oord al wat dichterbij. De schemer valt in als we een pan met water op het gas zetten. Rijst wordt het vandaag. Met heerlijk verse groenten. En nu we het toch over groenten hebben; wat smaakt alles hier beter. In Nederland heb je een tijd terug een heel Kamer-debat gehad over kromme komkommers. Dat dit ook goede groenten waren en niet vernietigd hoefden te worden omdat ze niet mooi recht zijn. Nou, we hebben nog steeds opgeverfde oranje sinaasappels en kogelronde blozende tomaatjes bij de Appie maar hier in Italië liggen de meest grillige paprika’s die niet echt rood maar ook niet echt groen zijn maar wel smaak hebben. En wat bleke aubergines met af en toe een wit streepje er door. En kromme kronkelige courgettes, soms met de bloemblaadjes er nog aan. En ga zo maar door. Ook de plofkip ontbreekt hier in de winkels. Als je hier een kipfilet bakt, ziet ie er na tien minuten bakken nog hetzelfde uit. In Nederland heb je de helft over omdat al het water in de filet is verdampt en dan koop ik nog wel de biologische variant. En de prijzen zijn ook veel interessanter. Maar goed. We zijn hier om te wandelen! De ochtend erop wachten we totdat de zon wat krachtiger is want de nachten zijn frisjes. We gaan een nieuwe route uitproberen. iPad en navi in de rugzak voor extra aanwijzingen. Vandaag wordt het de Ripa d’Orcia. Hij belooft ons langs torens en kastelen te brengen. We zijn benieuwd.

De eerste zes kilometer gaan als een zonnetje. Een krachtig warm zonnetje. We komen aan bij een riviertje en de hangbrug heeft zijn beste tijd gehad. Een stuk verder ligt een oude Romeinse brug half afgebrokkeld in het water. Precies er tussen in, kunnen we via rotsen en een stuk beton naar de andere kant maar niet zonder natte voeten. Voordat ik door heb dat het dieper is dan dat ik dacht, zijn mijn schoenen al doorweekt.

Ik waarschuw manlief net op tijd voordat hij er ook in plonst en die doet zijn schoenen uit. Toch nog gezwommen deze vakantie ;)

Ik vraag me af hoe hoog het water op deze wandelroute staat als het weken achter elkaar heeft geregend en niet zoals de laatste tijd snikheet is geweest. Aan de beplanting te zien, staat het dan zeker een metertje hoger. Mocht je denken op onderstaande foto alleen maar rotsblokken te zien, dan kan ik je vertellen dat het rotsblokje op de voorgrond mijn kleine Witje is en op de achtergrond in het water de omgevallen delen van de Romeinse brug.

Hier een beter beeld van de ingestorte brug.

We vinden nog een schedel van een beestje waarbij de overtocht naar de andere kant van de rivier niet helemaal goed is gegaan.

We hebben het souvenirtje maar laten liggen.

Met soppende schoenen stijg in de heuvel op gevolgd door Wim met lekker droge sokken. Na een kilometertje langs olijfgaarden, komen we aan bij een heel oude borgo. Ik blijf het jammer vinden dat je al dat moois niet goed vast kunt leggen op het cameraatje. Maar om een zware rugzak mee te sjouwen met lenzen en statieven, zie ik ook niet zo zitten. Dus beperken we ons tot een paar leuke vakantie-kiekjes. Maar het was er weer ouderwets mooi.

Wat we wel in de rugzak hebben, is veel water. Soms ga je een berg op en loop je een uur in de natuur zonder ergens een fonteintje of een bergstroompje tegen te komen. En soms loop je bijna continu langs een riviertje én op iedere straathoek een fonteintje in een passerend dorpje zodat je de liters water voor Jan L. zit mee te sjouwen. Ook hier drinken de mannen dorstig hun bakje leeg terwijl ze een kwartier geleden de halve rivier al hadden drooggelegd.

Lekker slurpen en slobberen.

En ik doe mee met een Red Bull maar ik krijg er geen vleugels van dus die laatste kilometers moeten ook echt zelf gelopen worden.

En dan zijn we weer zover: wel bordjes met pijlen naar de toren maar geen routebordjes meer. We volgen de aanwijzingen voor de toren en zien wel of we nog ergens iets tegen komen om weer bij de camper te komen. Nou zijn die bordjes voor de toren niet zo heel erg hard nodig want het ding is van grote afstand al te zien, maar ons campertje is ietsje moeilijker te traceren met al die stukken bos onder ons op de berg.

De toren heeft een leuk wijnprieeltje in de tuin en ik vraag mijn lief of ie ook zoiets voor me wil bouwen. Tuurlijk zegt ie. Not!

We bezichtigen de toren. Niet veel bijzonders. Lopen nog een stukje bergopwaarts naar het beloofde kasteel. Nog veel minder bijzonder en raadplegen de iPad voor de routebeschrijving naar onze camper want de bordjes zijn spoorloos verdwenen. Dit keer hebben we de keus om langs bergpaadjes terug te lopen en niet over de drukke provinciale weg. Eenmaal thuis –na een erg mooie route dankzij Apple- vertellen de Oostenrijkers op de camperplek dat ze dezelfde route hadden gevolgd, geen bordjes meer konden vinden halverwege en over de drukke weg terug waren gewandeld. Tja. Omdat het hier wel leuk is en er veeeeele wandelroutes zijn (een beetje van de VVV en een beetje van onszelf) blijven we nog een nachtje slapen. De ochtend erop wandelen we op eigen houtje de berg op, komen weer in een middeleeuwse borgo, zien opeens gezellige route-bordjes opduiken die naar het waterige plein van Bagno Vignoni wijzen en besluiten de boel nu om te draaien: het eerste deel zelfbedacht, het tweede deel terug met hulp van de VVV. We maken nog snel een paar foto’s die bij thuiskomst een tikje overbelicht zijn door de felle zon maar eentje kan nog net. Een foto bij een mini-toren in vergelijking met de toren die we de dag ervoor hebben bezichtigd.

Na de wandeling eten we een hapje en rijden daarna naar een volgend plaatsje wat ons echte WARMwaterbronnen beloofd. Maaaaaaaaaar, we rijden eerst langs een wifi-spot waar ik mijn mail kan checken. Wim is helemaal anti-internet op vakantie maar ik kijk altijd uit naar berichtjes van het thuisfront. En maar goed ook want ik krijg weer en paar leuke foto’s van onze Lady die het erg naar haar zin heeft in het roedel van Yvonne. Ze is nog steeds niet loops want ze ziet de lol wel in van al die leuke uitstapjes met haar vriendinnen. En er zijn geen knappe reuen in de buurt dus waarom zou je dan loops worden? Afgelopen weekend is ze naar de Geffense Plas geweest naar een leuk honden-evenement. En daar mag je niet alleen lekker los uit je bol maar ook daar zijn waterplassen waar je heerlijk in kunt zwemmen. Niet zo warm als hier. River doet haar naam geen eer aan en duikt het koude water niet in. Onze losbol wel.

En daarna niet alleen droog rennen maar vooral warm rennen.

Von heeft het maar druk met onze malle meid want ze moet misschien wel weer in de douche. Of op zijn minst op de tafel voor een borstelbeurt. Maar ze heeft het zo naar haar zin daar met de meiden. Als ze nog maar terug naar haar mannen-huishouden wil. Wij missen haar in ieder geval heeeeeeeeel erg.

Mijn twee mooie meiden. Ja, Lady is een beetje van Von, en River een beetje van ons. De peet-ouders van elkaars hondjes; als er iets met ons gebeurd, zijn de hondjes in ieder geval in goede handen.

Na de nodige boodschappen en diesel (tjemig, wat is die verdomde diesel hier belachelijk duur) rijden we door naar Bagni San Filippo. Het is een iets groter dorp dan Vignoni maar er is geen geweldige camperplek (daar had de App ons al voor gewaarschuwd maar ik wilde perse naar de bronnen). Gewoon parkeren langs de straatkant. In de vakken. Naast een parkje, dat dan weer wel. Er staan nog een paar andere campers. Duitsers met een baby en wat Italianen. We gaan de omgeving alvast ontdekken. De klokken zijn het weekend ervoor op wintertijd gezet en om half zes is het hier al erg schemerig. We wandelen langs de bronnen en het is er druk met mensen. Zou ik toch nog even een duik nemen? Nah, morgen maar. We bereiden de zojuist gekochte boodschappen tot een gezonde maaltijd (man, wat heb ik zin in friet wat hier bijna niet te krijgen is) en duiken dan de lounge-hoek in wat tevens slaapkamer, TV-hoek, leeshoek en soms eethoek is. Ik lees een tijdschrift. Wim zet de gemaakte foto’s op de laptop. De ochtend erop kan ik eigenlijk niet wachten om te plonsen maar eerst gaan we een groot stuk met de hondjes wandelen. Buiten het adembenemend mooie waterval-landschap is er ook een mooi wandelbos. En in dat bos zijn weer een paar grotten tussen de rotspartijen. Op zich al heel mooi maar één van de grotten is ingericht als een klein kapelletje met een altaar en een plaats om kaarsjes te branden.

Aan de ereboog en de vele witte strikken te zien, is er kortgeleden nog iemand getrouwd. Mijn mannetjes kleden zich voor de gelegenheid in het wit en poseren lief langs elkaar onder de boog.

Omdat we alleen nog maar hebben gelezen dat er tientallen watervallen zijn maar er nog niet één hebben gezien, zijn we al blij verrast als we dit kleine stroompje bij de grotten zien.

In de wijde omgeving stikt het van de fruitbomen maar dit fruit herken ik niet. Eerste instantie dacht ik aan bijna rijpe sinaasappels, van dichtbij blijken ze een gladde schil te hebben en er zit een kroontje om het steeltje. Geen idee. Niet eens of ze wel eetbaar zijn.

Na deze prettige wandeling drink ik een kop groene thee en ga mijn klaargelegde bikini aantrekken en mijn joggingbroek en shirtje er over heen. Handdoek in de rugzak, camera erbij en op naar de waterwaterbronnen. De plek waar we staan is honderd meter van de bronnen en het ruikt er normaal. Maar hoe dichter we bij de plek aankomen, hoe meer stoom we van het warme water op zien stijgen en hoe penetranter het naar zwavel gaat ruiken. Eenmaal bij de bassins ruik je er weer niks meer van. Raar. Maar goed, even voorzichtig voelen hoe warm het is. Nou, WARM. Volgens de App over de bronnen moet het 52 graden zijn. Vandaag staat op het bordje dat het 47 graden is. Maar het voelt dus echt heel erg warm aan. Heerlijk. Later hoor ik dat hoe hoger je gaat (het zijn allemaal aparte terrassen boven elkaar) hoe warmer ze zijn. Ik begin in het midden en het is overheerlijk.

Ik heb het geluk dat het nabij gelegen hotel vol zit met Amerikanen dus als ik een bronnetje hoger in wil stappen, hoor ik: “carefull hun, it’s very slippery”. Zowel de meneer als zijn vrouw steken een hand uit om me veilig in te laten stappen. En dan volgt natuurlijk weer een heel gesprek waardoor de tijd vliegt.

Er zijn meerdere Amerikanen maar ook een Duits gezin. Met hond. En al lokken sommige badgasten de hond, zijn baas is streng en zegt dat ie aan de kant moet blijven wachten. Doet ie ook netjes. De weg naar de bronnen toe is net zoals in Vignoni heel smal, rotsig en steil naar beneden waarbij je je soms aan takken vast moet houden om niet opeens heel snel beneden te zijn… op je gezicht. Niks voor een langpootmug op stelten zoals Korol maar voor het kleinere hondje is het een makkie. Na twee verschillende bassins uitgeprobeerd te hebben, ga ik op de één na hoogste zitten. Daar komt een hardstromende waterval uit de berg en die masseert mijn nek en rug heerlijk en geduldig.

Het hoogste en warmste bassin wordt de hele tijd bezet gehouden door een paar Italianen die de ene na de andere Aperol naar binnen gieten. Niemand die er bij gaat zitten. Maar ietsje naar beneden is een groter bassin wat ook dieper is en waar je in kunt zwemmen. Maar het is er wel een stukje minder warm (maar nog steeds errug warm). Leuk voor de kinderen. Een schattig Amerikaans klein meisje met roze Kitty-zwemvleugeltjes klimt er iedere keer uit en springt er dan met een grote plons weer in; het liefst in de armen van haar papa die iedere keer weer bezorgd zijn dochtertje op vangt.

Het leuke is dat sommige mensen twintig meter vanaf de bronnen in het steile open bos achter een dun boompje moeilijk doen met omkleden in een badlaken, en sommigen gewoon in hun blote kont zich afdrogen om vervolgens in een badjas terug te lopen naar het hotel. Of hun auto. Wim maakt in de tijd dat ik zit te soppen foto’s van de watervallen. Onderstaande is in de buurt van de bassins.

De volgende zijn aan de linkerkant van het toegangspaadje. Ik heb het daar niet ontdekt maar daar komt vast verandering in.

Het groen en wit van de kalk-, zwavel-, algen en mineraalafzetting is prachtig.

Van dichtbij ziet het er ruwer uit maar het wit van de berg is weer heel erg glad en glimmend door de continue stroom water die er langs blijft sijpelen. Overal vormen zich stalactieten en stalagmieten. Kleine natuurwondertjes vind ik ze.

Minstens honderd meter achter elkaar stikt het van de watervallen. De ene nog mooier dan de ander. Op sommige plaatsen is de stoom zo hoog en dik dat het een magisch moment geeft.

Het waterlandschap zakt steeds verder naar beneden af en is hier een stuk ruwer. Het water is ook wat kouder (maar nog steeds warm) maar je mag hier niet meer baden. De rotsen zijn steiler en grilliger. Zonder badgasten ziet het eruit als een stukje paradijs op aarde.

Wim komt me na een tijdje zeggen dat hij weer naar de hondjes gaat en ik blijf nog even plakken. Na een tijdje gaan de Amerikanen wat eten en geniet ik even van de rust in mijn privé-badje maar dat blijkt al snel erg saai dus ik trek mijn kleren aan en ga mijn mannen opzoeken. Ondanks dat ik een beetje stil heb zitten niksen heb ik honger als een paard. Er is geen bakker in het dorpje maar we hebben genoeg fruit aan boord waardoor ik een grote gezonde granaatappel eet, een exotische passievrucht en een simpele appel en een kiwi. Buikje vol. Tijd om zelf de watervallen te ontdekken. Omdat het een stuk vlakker is met bredere paadjes, kunnen de honden mee. En dat is maar goed ook, want dat levert weer leuke plaatjes op. Watervalletje met Koroltje.

Watervalletje met Chakirtje.

Watervalletje met beide hondjes.

Nog een keer Kier.

Nog een keer Koor.

En een wit hondje bij een kookplaats. Je vindt op de raarste plekken BBQ-plaatsen midden in het bos. Dit is een simpele van takken maar soms zijn er in the middle of nowhere gemetselde vuurplaatsen met een degelijk groot rooster erop.

Deze plekken staan opgeslagen in onze hersenpan en hopen er nog lang op te kunnen teren als het gaat om mooie momenten om aan terug te denken. Vijftig kilometer naar het zuiden ligt Saturnia met de meest bekende thermaalbaden van de Toscane maar of we die zullen bezoeken is de vraag. Er zijn zoveel meer mooie plekken. Wie weet wat deze reis ons verder brengt. Ik sluit dit stukje af met ons zelfgemaakte watervalletje: het legen van onze watertank bij het sani-station.

Ciao.

Afgelopen week bij de verschillende thermen was het heerlijk ontspannen in de warmwaterbronnen. Deze week staat er eigenlijk ook alleen maar ontspanning op het programma want hey, het is vakantie. We laten de Camper-App weer een leuk plaatsje uitzoeken en aangezien we een camperplek nodig hebben met stroom, wordt het Santa Fiora. Het bijbehorend dorpje bij de stroompaal lijkt ons ook wel wat. We hebben een hele slingerweg achter de rug want we blijven zo’n beetje in de Apennijnen hangen en zien in de verte het dorpje waar we moeten zijn.

Wat dichterbij ziet het er zo uit (foto is avonds gemaakt bij zonsondergang)…

… en er middenin zo:

De camperplek ligt pal aan een stukje bos dus een mooi wandelgebied voor de hondjes. We leggen ze buiten neer in de schaduw en ze doen waar ze het beste in zijn: slapen. Maar als ik wat spullen op ga ruimen, zie ik opeens een wel heel nieuwsgierig koppie naar binnen gluren. Schatje is het met die schattige oortjes. Van zijn partner in crime kan ik niet eens een foto maken want die staat pal achter me. OK, koekje dan maar.

Na het rommelen en opruimen gaan we eerst een hondenwandeling maken in het bos en langs de berghellingen met almen en daarna –vinden ze niks aan- het stadje bezichtigen. Een beetje schipperen. Eerst het bos met een grote dooie boom tussen de takkenzooi.

En een stuk verderop een paar schapen en geiten die gehoed worden door honden. Dat zien we hier vaak. Halverwege komen we een oud boertje met een zakdoek op zijn hoofd geknoopt tegen. Hij zegt dat hij drie witte grote honden los heeft lopen die op zijn schapen en geiten passen maar dat ze heel lief en rustig zijn en we gewoon langs kunnen lopen. Het boertje rijdt naar het dorp om een espresso’tje te drinken of zo en wij bewandelen de paden door zijn land. Even later komt er een grote witte hond nieuwsgierig naar ons toe, schat in dat we geen shoarma op ons menu hebben vanavond en laat ons verder met rust met nog even een scheef oog naar onze viervoeters.

We wandelen wat op de bonnefooi en denken een weg te volgen die terug naar het dorp loopt. Maar die maakt plotseling een bocht een heel andere kant op. Wim en Korol gaan nog even op expeditie om te kijken of een andere weg steil naar beneden alsnog in het dorp uitkomt maar helaas pindakaas, ze komen weer naar boven geklauterd. Chakir en ik hebben even boven aan de berg gewacht want naar beneden lopen is wel leuk maar naar boven iets minder.

We lopen de weg terug waaruit we gekomen zijn. Onze navi kent de smalle bosweggetjes niet maar stuurt ons wel in de goede richting. Na een tijdje komen we opeens in een wel heel luxe positie: een lift naar boven.

We passen net met zijn allen in het relatief kleine hokje.

Hadden we beneden mooi uitzicht op het dorp, boven op de rotsen waar het dorpje op is gebouwd heb je weer mooi uitzicht naar beneden.

Het is op zich een prachtige borgo maar we zijn een beetje verwend de laatste weken want ieder stadje heeft zo’n beetje een middeleeuwse grondslag met bijbehorende palazzi en kathedralen. Maar het is weer ouderwets mooi. Hoe klein het ook is, er is altijd minstens één kerkje te vinden. Hier zijn er een stuk of vijf.

Er zijn straatjes die dood lopen, waar je door lage tunnels moet lopen, trapjes op of af moet, of die zomaar in iemands achtertuin uitkomen.

De nodige oude toegangspoorten zijn weer volop aanwezig. En sommigen leiden naar gezellige winkelstraatjes. In het oude gedeelte, wat ze centro storico noemen, bevinden zich meestal winkeltjes met zelfgemaakte streekproducten en een ouderwetse kapper. In het nieuwe gedeelte –toch nog goed voor minimaal honderd jaar oud- bevinden zich de supermarkt en wat winkeltjes met moderne tuttemerullen.

Eerst een uitgang vinden uit dit doolhof van straatjes. Het voelt alsof ik in een computergame zit. Chakir gaat er even voor liggen; dan krijg je de beste ideeën. En een koekje.

Korol weet het ook niet meer. De geursporen die hij volgt, komen standaard uit bij katten waar het hier van stikt.

Door diverse trappen komen we weer beneden bij het dorp uit. Daar is niet alleen het zoveelste kerkje maar dit kerkje heeft geen kerkhof maar een visvijver in de tuin. Van hieruit kun je mooi zien dat de huizen hoog op de rotsen zijn gebouwd.

Onze Kieremans houdt wel van een visje of twee. En verder alles wat eetbaar is.

En om nog even bij het thermenthema van vorige week te blijven: een watervalletje met KOUD water.

Eenmaal terug op de camperplaats zitten twee pubers met een gebreide muts met de sterren en strepen van de Amerikaanse vlag op hun hoofd (want het is tegen de dertig graden!) en met hun boxershorts boven hun spijkerbroeken op een bankje ons heel erg in de gaten te houden. Ik leg de hondjes weer in de schaduw langs de camper en ze blijven maar kijken. Beetje raar. Ze wandelen rakelings langs ons af en gaan dan weer terug naar hun bankje naar ons zitten kijken. Even later voegt een derde puber zich bij hen. Type loverboy, en ze komen weer recht op ons af. Slik. Als een soort van respect gaan de mutsjes af en die houden ze onder hun arm. Knappe koppies. Loverboy vraagt of we Frans spreken. Euh ja, maar ook een beetje Italiaans. Hij begint een heel verhaal dat zijn vrienden hem gebeld hebben dat hij moest komen want wij hebben ook van die honden die hij had. Ah zo. Hij had een Greyhound, die liep wedstrijden maar hij is dood. Het ijs is gebroken en met handen en voeten Frans en Italiaans door elkaar hebben we een interessant gesprek. Aardige jongens die Italianen.

Santa Fiora is een leuk plaatsje maar ik wil toch graag naar Saturnia waar de grootste en bekendste thermen van de Toscane liggen. Het stikt er van de hotels, restaurants, appartementjes, camperplaatsen, campings, agriturismo’s en B&B’s. Dat had me eigenlijk al genoeg moeten zeggen. Hoe knus en gemoedelijk de vorige twee plaatsen met warmwaterbronnen waren, zo groots en vooral druk is Saturnia. Een soort Van der Valk onder de knusse bistrootjes. We komen er aan en er is geen plekje te vinden om te parkeren. Alles staat schots en scheef door elkaar en mocht er iemand wegrijden dan past er zeker geen camper voor in de plaats. We rijden door naar een stadje vijf kilometer verderop waar voldoende plek is en proberen het de ochtend erop weer in alle vroegte. Montemerano is weer zo’n oud stadje met mooie balkonnetjes, bruggetjes over oude straatjes met doorkijkjes en tunneltjes. Het is die dag Halloween en ze zijn druk bezig de straatjes te voorzien van heksen en spoken. En nee, daarvoor zetten ze niet schoonmama met een muts op op een stoel voor de deur of onder een laken in de tuin!

We raken in gesprek met een aardig Duits vrouwtje die er woont en ze vertelt dat vanavond om half zeven het feest begint. Overal eten, drinken en live muziek. Deze dame maakt alvast een lekker soepje. Volgens mij zie ik wat kikker-ogen en salamanderstaarten drijven.

De hele borgo is versierd. Ook de muren erom heen.

Avonds gaan we terug. We hebben niet gekookt want er zou volop eten zijn dus verwachten we op zijn minst een pizza te kunnen scoren. Met de gekleurde lichten en brandende ogen van grote plastic spinnen en ratten ziet het er spectaculair uit. Deuren naar kelders staan open en overal hangen spinnenwebben van uitgetrokken watten en vinden we bloederig afgehakte ledematen en grafkisten. Naast het gekleurde licht zijn er heel veel waxinelichtjes in door kinderen (denk ik) beschilderde jampotjes. En pompoenen. En kinderen die verkleedt bij de huizen aanbellen en trick or treat gillen. Aan hun tassen te zien, hebben ze al veel treats gehad.

Er zijn kraampjes met oa sieraden, knutselwerk, borduursels, schilderijen en ander huisvlijt. Ook kraampjes waar later de lekkerste gerechten worden gebrouwen. Maar het is zeven uur en Italianen eten ietsje later. Om acht uur spelen de bands nog niet (alle instrumenten liggen klaar) en bij de vreetkramen maken ze nog steeds geen aanstalten om iets op de BBQ of in de koekenpan te gooien. Kok Wim moet om half negen alsnog aan de slag. Het wordt een lekker pasta’tje.

De dag erop gaan we in alle vroegte terug naar Saturnia en we hebben de plekken voor het uitzoeken. Vooraan dan maar. Eerst gaan we een stuk met de honden wandelen voordat de grote hitte weer opkomt. De thermen zijn in twee gedeeltes en liggen een kilometer uit elkaar. We wandelen naar de ene die door het Duitse vrouwtje afgeraden werd omdat die erg duur is. Waar we geparkeerd staan is het gratis en waar we naartoe wandelen is alleen de intree al 22 euro. Parkeren vier euri en als je een ligstoel, handdoek, badmuts of parasol wilt huren, komt er nog een berg bij. Het is een leuke wandelweg er naartoe en om de thermen heen kun je ook prachtig wandelen. Gelukkig is er veel schaduw want het is al behoorlijk warm. Maar de Spa zelf is een dertien in een dozijn groot centerparcs-achtig terrein. In authentieke Romeinse stijl met veel marmer en oude gebouwen, dat dan weer wel. We maken een praatje met de parkeerwachter die onze hondjes zo leuk vindt en hij laat ons door om ons een kijkje op het waterpark te kunnen geven. Ziet er groot en ongezellig uit. Maar we gingen ook alleen maar om te kijken en hadden al besloten om in het gedeelte waar we geparkeerd staan te gaan soppen. We wandelen weer terug, stoppen een bijna kokend Koroltje in de camper, laten Chakir wat drinken en die wil nog wel een stukje mee om te kijken waar al die mensen naar toe gaan.

Het is 1 november maar weer een erg warme dag vandaag. De tweede week van onze vakantie in het noorden van de Toscane hadden we veel regen maar konden redelijk droog tussen de buien door een wandeling maken. In deze regio helemaal in het zuiden van de Toscane is het echt flink te keer gegaan en sinds de dag ervoor is het drie weken gesloten geweest omdat er een enorme overstroming is geweest. Onderweg was ons al opgevallen dat er sloten waren gegraven langs de wegen en dat binnenweggetjes voorzien waren van vers grint. Her en der liggen de vele zandzakken op een hoop gegooid. De warmwaterbaden waren hermetisch afgesloten omdat alles onder de slijk zat en de toegangsweg half was weggespoeld. Het heeft drie weken geduurd dat alles er weer een beetje droog en schoon bij lag. We hadden dus geen dag eerder hoeven komen. Maar vandaag vallen we met onze kont in de boter. Nou ja, in het water dan.

Het water is volgens het bordje 37,5 graden en in combinatie met het warme weer is het heerlijk. Dit gebied midden in de natuur is 24/7 open. Het hele jaar door. Maar dan moeten er natuurlijk geen overstromingen komen. Mensen komen in hun badjas langs de provinciale weg aanlopen of stappen in hun zwembroek uit de auto. Onze camper staat vooraan dus ik neem alleen mijn handdoek mee. Het is echt een drama om in de ondiepe bassins te lopen. Het is er niet alleen heel grillig door de stenen maar ze zijn ook spiegelglad door de algen. Je kunt je voet niet recht neerzetten en mocht dat ergens kunnen, glij je meteen uit. Het eerste stukje loop ik nog, iedere keer een bovenliggend terras beklimmend. Maar na drie plateaus doe ik wat de meesten doen: op de billen jezelf naar boven schuiven.

Het water ruikt alleen naar zwavel in stroompjes waar het heel ondiep is en plaatselijk wat warmer is zodat er mist opstijgt. Die brengt die viezige geur mee. Maar hier is het goed uit te houden. Ik ben inmiddels aangekomen bij de waterval die met 800 liter per seconde over me heen stort. Helemaal bovenaan doet het echt zeer die kracht van het water op je lijf. Een paar meter naar beneden kan ik nog net op mijn plek blijven zitten. Af en toe voel ik mijn bikini-broekje van me af drijven, mijn topje los schieten (eerst maar ff drie dubbele knopen er in leggen) en moet ik mezelf zo goed mogelijk vasthouden aan de glibberige rotsjes om niet in zijn geheel naar beneden te stromen. Maar het is vurrukkulluk. En een metertje van de waterval af is het water alweer een gemoedelijk stroompje wat even later in een plateau lager lekker langs mijn nek stroomt. Na een uur vang ik de moeilijke reis naar beneden weer aan. Op mijn kont. Level voor level. In de waterval had ik mijn arm al behoorlijk open gehaald aan een puntige rots. Maar naar beneden blijf ik met mijn teen achter een scherpe steen hangen en heb een diepe jaap in mijn kleine teen. Maar door alle goede mineralen en stoffen in het water (we zullen het maar even niet hebben over de klei die sommigen op hun lijf smeren) verwacht ik dat een wondje nu eens een keer niet gaat zweren bij mij. Maar ook dit keer begint het na een paar uur al op een dikke rode etterige teen te lijken. Toch die klei er op moeten smeren? Maar even in de groene Biotex gaan zitten. Ik heb er een paar dagen flink last van, zeker als je in je schoenen wilt om mooie wandelingen te maken.

Het was weer een leuke belevenis. Ik ben mijn mannetje dankbaar dat ie naar Saturnia is gereden terwijl hij hier zelf geen ene reet aan vindt. Ook aan de schaars geklede dames vindt ie geen reet. Hij heeft op de hondjes gepast en af en toe een oogje op mij gehouden. En een Magnum gegeten om de tijd door te komen. Twee Magnums volgens mij, maar het was ook erg warm hier. In de tussentijd heeft hij een paar filmpjes van Lady op de renbaan gekeken en bekijkt hij de foto’s die Yvonne heeft gemaakt van zijn andere meisje bij een waterplas. Kijk d’r genieten onze meis samen met Jillz bij de zee. Wat heeft ze het goed. De pret spettert er vanaf.

Dikke vriendinnen. Wat zullen ze elkaar missen als Lady straks weer thuis komt bij haar mannen die haar nu zo missen. Maar ze is nog steeds niet loops en dan gaat de tijd pas in dat ze bij Yvonne moet blijven. Zucht. We wilden haar zo graag op de terugreis ophalen maar dan moeten we misschien nog wel een maand wegblijven. En dat gaat niet gebeuren.

Kissje doet haar naam eer aan en geeft onze Muis een dikke kus om te laten zien dat ze haar zo lief vindt. River vindt alles goed. Vier schatten op een rij.

Het is een waterig einde van dit blogstukje geworden maar de komende week houden we het zeker droog want het blijft mooi zomers weer terwijl het al een tijdje herfst is. De volgende plaatsen om naar toe te gaan, hebben we al uitgezocht: een stad gebouwd op hard geworden magma uit een vulkaan. En een plaatsje aan een meer wat een volgelopen krater van een andere uitgewerkte vulkaan is. Leuk die elementen in de natuur. Maar als je denkt dat dit allemaal zo maar groeit en bloeit, kan ik je vertellen dat de Romeinse Goden een flinke vinger in de pap hebben gehad met al dit moois. Saturnia dankt haar naam aan de God Saturnus die het ontevreden gepeupel op aarde bekogelde met bliksemflitsen en zo onbedoeld de warmwaterbronnen creëerde. Het zei zo. Ik ben er blij mee en velen met mij.

The end. Maar nog niet van onze vakantie.

Deel 2.

Na een paar fijne dagen met Bine en Hermann in Lorch, zakken we verder af naar het zuiden. We hadden half en half een afspraak gemaakt met Karin en Gerhard in Zwitserland maar de tijd dat we bij hen konden zijn, was ook de tijd dat de pups van Venya werden verwacht. Deze tien Afghanenkinders zijn inmiddels geboren en dan is het verre van verstandig om bij deze kwetsbare wezentjes van een paar dagen oud aan te komen, waardoor we de plannen omgooien en op de terugreis bij hen langs gaan. Yes, puppieknuffelen.

We blijven nog even in het Schwarzwald hangen. Hier is het al stikheet en in Italië is het zo mogelijk nog heter. Onze eigen Lady is ook nog steeds een beetje schijnzwanger maar haar buikje wordt al strakker, haar tepels minder dik en de melkproductie is gestopt. Ze is weer bijna in conditie en we hebben nog twee weken voor de grote wedstrijd. We overnachten in Pfullingen aan de voet van een enorm groot bos waar de eerste kilometer gereserveerd is voor rijen kersenbomen. Diverse soorten, diverse smaken; honderden bomen. Alleen zijn de rijpste op grijphoogte er al afgegeten en de metershoge bomen staan bomvol vruchtjes die schreeuwen om geplukt te worden (een vrouw Holle déja-vu), maar dan moet je echt met een grote ladder terug komen. Onderop hangen nog steeds veel kersen maar daarvan moeten de meesten nog een tijdje rijpen. Tegen de tijd dat ze mooi donkerrood, bijna zwart zijn, zijn er vast al veel wandelaars langsgekomen. Of vogels. Af en toe een appel- of perzikboom zien we er ook tussen staan. En schapen! We kopen middags bij de plaatselijke super een bak kersen zodat we toch van het heerlijke fruit kunnen genieten.

In Obernheim zet Lady voor de afwisseling haar beroemde ABS (Afghanen Blokkeer Systeem) aan want ze is nog steeds liever lui dan moe. Als het aan haar ligt, komt ze de camper de hele dag niet uit. Als ze echt niet meer mee wil lopen, gooit mijn oerman dit blondje gewoon over zijn schouders. Ze blijft er liggen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en als Wim haar weer op haar vier pootjes zet, maakt ze duidelijk dat ze echt terug wil naar deze toch niet geheel comfortabele plek in de nek.

Dan maar weer stoppen bij een bankje met uitzicht op een dorpje. Koekje erbij?

We volgen een bordje wat ons een grot beloofd en balen dat we onze hoofdlampjes, die we normaal in de late avond-uren gebruiken in pikdonkere gebieden, in de camper hebben liggen. De bezichtiging van stalagmieten, stalactieten en bergkristallen blijft ons fascineren. Zeker nu ieder uur op de radio het nieuws klinkt dat een speloncoloog een kilometer diep in een grot zwaargewond is geraakt en een groot reddingsteam al een week bezig is om hem op een brancard terug door de smalle tunnels naar de oppervlakte te brengen. Niet dat ik de behoefte heb om zo diep af te zakken maar aangekomen bij “onze” grot, valt het toch een beetje tegen. Mijn hondenkinders kijken liever naar mij dan naar de religieuze dame op haar balkonnetje waarvan ik ieder moment verwacht dat ze “Don’t cry for me Argentina” gaat zingen. Manlief vindt het er vredig dus we blijven allemaal heel vroom op hem wachten.

Dan snel door naar de kaboutertuin om de hoek waar vier schattige gnoompjes klaar staan om op de foto te mogen.

Onze laatste overnachtingsplek in zuid Duitsland is Singen. We parkeren op een camperplaats waar we uitzicht hebben op de 688 meter hoge berg waar de ruïne van vestingstad Hohentwiel zich bevindt. Zo jammer dat je dit op de foto nauwelijks terug kunt zien maar boven op bevindt zich half afgebrokkeld een complete stad met wachttorens, een kerk, kasteel, school, boerderijen, huizen en van alles wat wenselijk was in de middeleeuwen.

Uiteraard maken we de trip er naar toe. Het is bijna anderhalf uur naar boven (met heul veul bankjes waar we op uitrusten en onze zere kuiten masseren). Gelukkig loopt een groot deel van de route door het bos wat ons beschutting brengt tegen de zon. Maar ook stukken door de weilanden die warm maar wel redelijk vlak zijn. Binnen een uur na de bezichtiging staan we weer beneden bij de camper. Appeltje eitje zo’n afdaling. En dit is er dus allemaal te zien.

Halverwege de route wordt al ietsje duidelijker hoe het er boven op de vulkaanberg uit ziet. De berg is er al negenmiljoen jaar sinds de ijstijd. De heren historici kunnen er enkele jaren langs zitten maar ik geloof ze dat de berg er al een tijdje staat. Lady vindt ieder fotomomentje met het stadje op de achtergrond een uitrustmomentje en vindt dat ik maar veel foto’s moet maken!

Eerst een tunnel door.

En dan komen we aan bij dit schouwspel wat in het jaar 914 is gebouwd en veel oorlogen heeft overleefd. Alleen de laatste niet zo geweldig. Iets met Fransozen die het in 1801 tot een zootje hebben gebombardeerd. Rare jongens die Fransen.

Heel wat hertogen, andere edelen en later hoge leger-officieren hebben hier een leuke of minder leuke tijd gehad en thans wordt het bezocht door een Afghaanse hoogheid met zijn personeel die ff uitrusten op het trapje.

Ach, als je haar maar goed zit.

Het uitzicht is weer prachtig, zeker omdat de Bodensee goed te zien is.

Singen is een redelijk grote stad waar je een paar uurtjes heerlijk kunt shoppen, waar ik graag gehoor aan geef. En ook niet geheel onbelangrijk: midden in de stad bevindt zich dé Maggi-fabriek waar je met een beetje van jezelf en een beetje van hullie, wereldwijd tot smaakvolle gerechten kunt komen. Al is het maar door hun aroma door je blik Unox soep te gooien. Het gebouw is imposant en kan zo doorgaan voor één van de paleizen van Sissi. Alleen is de “paleistuin” er eentje met heel veel bijgebouwen waaronder dochteronderneming Nestlé die lekkere chocolaatjes produceert. Voor de deur ligt het spoor van de Deutsche Bahn. Helaas kunnen we hier geen rondleiding door de fabriek maken. In Albstadt waar een grote deegwarenfabriek staat waar ze onder andere spaghetti maken, kon dat wel. En trouwens, in die deegfabriek werd ook kleinschalig erg luxe chocola gemaakt. Niet gezien, werd wel verteld. En het was te koop in de fabriekswinkel waar -heel slim- de rondleiding eindigde.

Dit was even een tussendoorfoto van Maggi maar we zijn nog bij de ruïne. Daar gaan we via de andere kant de tunnel weer door richting camperplaats.

Halverwege toch weer even rusten omdat Korol een beetje moe is (en grassprieten wil eten). Lady doet solidair mee en gaat een stukje verder liggen.

De dag erop pakken we na een wandeling ons boeltje in, zakken als een spookrijdende raket af naar het zuiden dwars door Zwitserland want daar zijn verdomd weinig campings (ze zijn er wel maar kom maar eens ergens met drie grote honden aan). Leuke camperplekken zijn er op één hand te tellen. Op het moment van het plaatsen van dit stukje zitten we in dat inderdaad erg hete Italië. Met onze voeten in het Como-meer, dat dan weer wel.

De titel lijkt abracadabra maar het zijn de twee namen van de steden waar we afgelopen dagen hebben uitgehangen. Pitigliano ligt tegen de zuidelijke grens in de Toscane maar Montefiascone ligt in de provincie eronder: in Lazio, waarvan Rome het middelpunt is. Waar het grootste deel van de Toscane gevuld is met weidse heuvels vol cipressen en af en toe een typisch boerderijtje, is het zuiden een stuk wilder. Pitigliano is gebouwd op hard geworden magma uit de vulkaan die een paar duizend jaren geleden hier actief was. Montefiascone is juist het omgekeerde: de Vulsini vulkaan die voor het laatst actief was in 104 BC is door de jaren heen gevuld met water waardoor er een meer is ontstaan. En als je dan denkt: zo’n kratertje wordt een leuk meertje dan vertel ik graag dat de omtrek van dit kratertje 43 kilometer is. De kronkelige wandel/fietsweg eromheen is goed voor 53 kilometer mocht je de behoefte hebben om alle stadjes er omheen te bewonderen. Het is het grootste vulkaanmeer in Italië. Van ver af kun je Monte Amiata zien wat ook weer geen echte berg is maar een uitgedoofde vulkaan wat in de winter een favoriet ski-gebied is. Maar we beginnen bij het begin: Pitigliano.

Ik heb eerder geschreven dat we al heel veel van dit soort stadjes hebben gezien en we een beetje verwend zijn maar dit overtreft onze verwachtingen. Alleen al het feit dat het op vulkanische rotsen is gebouwd.

En als die rotsen nog niet hard genoeg waren om er een kathedraal, een kasteel en een hele stad op te bouwen, hebben ze er tunnels naar grote ondergrondse kelders ingehakt. Van met perslucht aangedreven beitels hadden ze nog niet gehoord in die tijd; laat staan van elektriciteit dus daar zitten heel wat arbeidsjaren in. Wat ze toch allemaal niet over hebben gehad voor de verwende toerist van de 21ste eeuw!

Muurtje vanaf de buitenkant en muurtje vanuit de buitenkant gefotografeerd.

We vinden op diverse plaatsen trappen naar beneden waarbij we om de oude stad heen kunnen wandelen. Nou moet je dat niet proberen bij New York City maar deze wandeling om de stad was binnen een kwartier gepiept. We kunnen het rondje afmaken op een klein stukje na want ook hier (net zoals een paar dagen hiervoor bij de warmwaterbronnen van Saturnia) is een enorme overstroming geweest. In Saturnia was na drie weken intensieve opruimdienst net weer alles geopend maar helaas kunnen we hier nog niet bij het archeologische gedeelte komen. De hut uit het Bronzen tijdperk, het mausoleum van een Italiaanse grootheid, diverse grotten, een Etruskische huis en het archeologisch museum zitten onder de slijk en zijn niet toegankelijk. Zo jammer. Overal komen we enorme hoeveelheden zandzakken tegen. Ook hier is een warmwaterbron en watervallen maar na drie van die thermen heb ik het wel gehad. We wandelen de trappen naar de stad op bij de Etruskische muur en voel me even 2500 jaar terug in de tijd gaan. Alles ademt cultuur en historie hier.

We rusten uit op een vierkante meter schaduw en drinken wat.

Daarna wandelen we kriskras door het stadje terug naar de plek waar we erin zijn gekomen via een oud viaduct hoog over de weg. Hoewel het niet heel groot is, zijn er in het oude gedeelte zestig smalle straatjes die aan weerszijde geflankeerd worden met kleine huisjes en winkeltjes met veel kunst en nijverheid en af en toe een kledingwinkeltje met bekende merken. De restaurantjes vliegen je om de oren. In het benedengedeelte van het stadje zijn de nieuwbouwhuizen (van ver voor de eerste wereldoorlog). Daar staat onze camper geparkeerd met op loopafstand twee supermarkten en een restaurantje. Om de hoek een ziekenhuis en een stuk verder de sportvelden. Heeft ook wel wat deze moderne tijden.

Pitigliano wordt ook wel klein-Jerusalem genoemd omdat sinds de zestiende eeuw veel Joodse families van overal ter wereld zich hier vestigden. Er is een synagoge en er zijn diverse winkeltjes met spullen die koosjer zijn. In dit deel kun je ook naar de onder de stad gelegen grote kelders diep in de grond.

Uiteraard is er een fonteintje en op de achtergrond zijn ze een grote feesttent aan het opbouwen. We zijn hier twee dagen geweest en gaan straks weer door dus missen deze party. Maar we maken gewoon ons eigen feestje.

We komen een man met een ezel tegen en ik ga er serieus over nadenken om Korol, die toch al halve tijd voor paard wordt aangezien, een zadel op te doen. Als ik dan moe ben, kan hij me mooi naar huis sjouwen.

We komen meer paarden tegen. Met vleugels. Zeker aan de Red Bull gezeten.

En een leeuw. Maar Korol is van de duivel niet bang en gaat er pal langs zitten.

We maken een laatste foto vanaf de oude stad voordat we de trappen af gaan naar de nieuwe wijk waar ons huis op wielen trouw wacht. Je kunt nog net de buxusstruikjes zien die de letters “benvenuti a pitigliano” vormen. En de haarspeldbocht waar de camper net doorheen paste. Een bocht verder moesten we een paar keer steken want die was nog scherper.

De zonsondergang gaat hier in een vloek en een zucht. Sta je te genieten van de warme zon op je gezicht, knipper je een keer met je ogen en hij is onder gegaan. De duisternis valt snel in maar gelukkig koelt het niet al te erg af. We slapen een laatste nachtje en gaan dan naar Montefiasco. Als dat maar geen fiasco wordt.

Op de Camper-App hebben we de plaatsen voor het uitzoeken bij het Lago di Bolsena en we zoeken een leuke uit. Bij aankomst blijkt dat de bestuurder het verkeerd heeft ingetoetst en we komen bij een saaie slecht onderhouden mini-camping uit. Maarrrrr…. alles is gesloten. Jammer van de gezellige terrasjes en ijssalons maar nu is er wel plek om de camper vlak bij het meer te parkeren. Wim was de ochtend erop iets minder blij toen ik de verduisteringsrolluiken openschoof en hij een blik op het golvende water had. Hij wordt namelijk altijd een beetje zeeziek en de golfjes hadden hem in zijn greep ook al lag hij nog veilig in zijn bed. Voor mij was het een wereld-uitzicht want ik ben gek op de zee en op een grote waterplas.

Voor de hondjes heerlijk. Gezien de vele campings is het hier stervensdruk in de zomermaanden. Maar nu kom je af en toe een visser of jogger tegen. Op zich dan weer raar dat het zo uitgestorven is want het weer is nog steeds zeer aangenaam.

Chakir gaat op onderzoek uit. Zal ik wel of zal ik niet een duik nemen?

Korol kiest voor een zonnebad. Omdat het grote meer een volgelopen vulkaankrater is, is het grint wat er omheen ligt erg aangenaam. Geen nat plakkerig zand in de vacht en voor ons makkelijk lopen.

De mannen besluiten even te gaan pootjebaden. En even later liggen ze heerlijk in het water.

We wandelen een heel stuk langs het meer maar we zien de zon alweer richting het water zakken en willen voor de schemer weer in de camper aankomen. De vachten zijn alweer bijna opgedroogd. Zo zag het meer er uit overdag…

… en zo bij zonsondergang.

En ook dat levert weer leuke foto’s van de hondjes op. Mijn mening is dat je ze voor een vuilnisbelt kunt zetten en dan nog worden het mooie foto’s. Maar zo’n zonsondergang geeft net dat beetje extra.

Kier en Koor.

Er zijn twee eilanden in het meer. Die zijn ontstaan door latere uitbarstingen van de vulkaan toen alles al onder water stond. We zijn erg blij dat we de verkeerde plek hadden aangeklikt in de navi want de stad Montefiascone zelf ligt een paar kilometer van het meer af. Het was een heerlijk dagje strand maar nu gaan we naar de plek die eigenlijk op de planning stond.

Vanuit de stad heb je vanaf het hoogste punt alsnog uitzicht op het water.

En dit is ons uitzicht vanaf onze camperplaats. Een grote luxe camperplaats met langs ieder vak water en stroom. Aan de zijkant kun je de vuilwatertanks en het afval lozen. Het hoort bij een wijnmakerij die tevens een wijnproeverij is. We blijven ons verbazen over de prijzen van de wijn. In Frankrijk zeggen ze dat het goedkoper is dan cola maar hier heb je onder de twee euro vol op keuze. Ook een mooie blauwe fles Prosecco. Die gaat in het winkelmandje! Verder hebben ze er olijfolie, jam, honing, salami, pasta en sauzen.

We hebben al gelezen wat de bezienswaardigheden zijn maar gaan toch nog even het VVV-kantoortje in. Dat hebben we geweten! Een behulpzame dame geeft ons niet alleen informatie over het stadje zelf maar denkt waarschijnlijk dat we een week blijven en geeft ons van alles over de omgeving van het meer mee. Het kantoor sluit om 13.45 en dat was precies de tijd dat we er aankwamen. Na tweeën komen we met een schat aan informatie er weer uit. Ze heeft tevens de weersvoorspellingen voor de komende dagen voor ons opgezocht. En we mogen ook nog eens gratis postkaarten uitzoeken.

We gaan beginnen met de prachtige kathedraal die bekend staat om zijn grote koepel. Eén van de grootste van Italië. Van de buitenkant is het niet echt spectaculair, een beetje viezige koepel zelfs. Het gebouw is echter zo groot dat het niet in mijn lensje past.

Eenmaal binnen kan ik me niet herinneren ooit zo’n mooi Godshuis gezien te hebben. Ook hier is alles enorm zodat je slechts een fractie kunt fotograferen. Maar de koepel is één en al pracht en praal. Prachtige schilderingen en beelden van engelen. De verdieping eronder bestaat uit beelden van alle apostelen en schilderijen. In 1330 was de kathedraal een ruïne en ze hebben driehonderd jaar gewerkt om hem in deze staat te krijgen. Overal marmer en bladgoud. In 1670 is een deel verwoest door een brand maar dat kon in tien jaar tijd weer in ere hersteld worden.

Je weet niet waar je moet kijken, zo mooi is alles.

Ook al het houtsnijwerk van de biechtstoelen, de kansel en zelfs van het kerkorgel zijn weelderig gedecoreerd.

Diep onder de indruk stappen we weer uit de kerk. Ik zou er bijna gelovig van worden. Deze kathedraal is één van de hoogtepunten van de stad en zou in Rome niet misstaan. Maar waarom zoveel moeite voor zo’n kleine stad als Montefiascone? Nou, een klein stukje verder staat de ruïne van het zomerverblijf van de pausen door de eeuwen heen. En natuurlijk moet de paus het mooiste van het mooiste hebben. De brokstukken van het ooit zo grootse paleis staan op het hoogste punt met een mooi uitzicht op Lago di Bolsena. En mocht dat nog niet hoog genoeg zijn, is er nog een uitkijktoren waar ik natuurlijk weer op ga klimmen.

Ik maak wat foto’s van mijn mannen die beneden op me wachten.

Makelaars zeggen dat alles om locatie draait en de hoogste punt van de stad met uitzicht op het meer scoort veel euri’s. Dat daar vroeger voor gebouwd moest worden op een prehistorisch terrein zal ze een worst geweest zijn. Nu deze Rocca di Papi zelf een ruïne is geworden, komen deze archeologische vondsten weer aan de oppervlakte. Stukje voor stukje worden de tuinen onderzocht door archeologen en de vondsten zijn te zien in het deel wat nog overeind is gebleven en is ingericht als museum.

Ook hier zitten we weer tegen het vallen van de avond aan en vlug maak ik nog een foto van de kathedraal en ga dan snel alle trappen naar beneden af want het is nog een kwartier lopen naar de camper.

Beneden aangekomen is de zon al bijna helemaal onder en maakt plaats voor de maan.

Het is flink donker als we bij onze deur aankomen. Maar we hebben honger gekregen van al dat geslenter en geven eerst de hondjes hun eten en dan kook ik de fusilli. De Italianen kennen het onder andere met funghi of met ragout. Ik gooi de champignons gewoon bij de ragout want ik hou wel van een beetje saus op de pasta. Jammer dat het al voor half zes donker is. We hebben niet alles gezien dus moeten morgenvroeg weer een keer terug! We gaan weer door één van de vele oude mooie poorten na een steile weg naar boven.

En wandelen dan door het stadje. Weer veel mooie huisjes en veel te veel wegsprintende poezen. De mannen worden er spikkelig van. Chakir moet even wachten totdat we om de beurt ergens naar binnen kunnen waar geen honden in mogen en is het he-le-maal niet eens met zijn baasje dat die hem zomaar helemaal moederziel alleen laat. En dat laat ie horen ook. Aan deze windhond te zien, staat er vandaag een flinke wind.

Ik sluit af met een leuke anekdote over Montefiascone. In 1111 was er een bisschop die als onderdeel van een groot gezelschap naar Rome moest voor de kroning van Henry V door de paus. Hij stuurde zijn trouwe bediende Martino tien dagen vooruit om te kijken in welke herbergen de beste wijn geserveerd werd. Hij moest dan het woord Est! op een geheim plekje schrijven. Toen hij in Montefiascone de Muscatel proefde, was hij zo onder de indruk dat hij Est! Est!! Est!!! opschreef. Toen de bisschop zelf arriveerde was ook hij erg gecharmeerd van deze goede wijn. Hij keerde na de kroning terug om zich daar te vestigen. Na twee jaar, in 1113 overleed hij aan het te veel drinken van deze overheerlijke wijn. Vinologen anno nu zeggen dat het verhaal over de wijn beroemder is dan de kwaliteit want niet ieder jaar is een goed wijnjaar en niet iedere boer die druiven verwerkt heeft de beste kennis in huis.

Maar goed, deze beste man sterft aan zijn hoge alcohol-inname en voelde van te voren al nattigheid waardoor hij in zijn testament zet dat ieder jaar op zijn sterfdag een vat wijn leeggegoten moet worden op zijn graf. Dat hebben ze tot begin achttiende eeuw ook trouw gedaan maar vanaf die tijd schenken ze een vat aan een klooster. Ieder jaar wordt er een feest gehouden om de bisschop te herdenken want door hem is de stad wereldberoemd geworden (hoewel ik er nog nooit van gehoord had!). Een leuke bijkomstigheid (vind ik zelf) aan de anekdote is de naam: Defuk. Bij de VVV spraken ze het ook echt uit als The fuck.

Na deze leerzame middag, rijden we door naar volgende verre oorden om te kijken wat daar voor leuks te beleven valt.

Onze tussenstop in Montefiascone was zeker geen fiasco aan het mooie Lago di Bolsena en bij het historische centrum met het pauselijke zomerverblijf. Maar het wordt tijd om weer een nieuwe stek te zoeken. We gaan eerst naar Viterbo. Een grotere stad waar we boodschappen kunnen doen en onze was. En even een mailcheck bij een wifi-spot. De stad ziet er op onze App niet echt aantrekkelijk uit om te blijven hoewel er zeven camperplaatsen zijn. We kiezen er eentje uit vlakbij een supermarkt en halen snel een overdosis cola zero in huis. En ja, ook wat andere boodschappen. En omdat we er toch zijn, wandelen we door de stad. Maar man, wat een sfeerloze plaats. Hoewel de Romeinse invloeden door de jaren heen zeer aanwezig zijn met kerken, oude straatjes met net zulke oude huisjes, ommuurd met toegangspoorten, is het er vies en druk. Een chaos. Een herrie. Weg hier. We zoeken een lavaggio om onze vuile was buiten te hangen. Nou ja, in een wasmachine te stoppen en dan in de droger. Hoewel we niet zo lang geleden nog gewassen hebben, liggen er weer twee zakken vol en dan moet het dekbedovertrek en zo nog van het bed gehaald worden. Voor de witte was zoeken we de allergrootste machine uit. Er kan veertien kilo in. De bontwas past in een kleinere. We krijgen al meteen ruzie met de betaal-automaat die geen losse euro’s meer teruggeeft aan wisselgeld. Als we even later de droger willen betalen en er een twee- en een één-euromunt in stoppen, spuugt hij ongevraagd twee losse euro’s uit. Ha, hij had ze dus wel. We stoppen de munten weer terug en de droger begint een warme wind in onze onderbroeken te blazen. Bij vorige wasserettes was het al één en al gezelligheid en behulpzaamheid; hier komt het halve Italiaanse leger zijn was doen en het is echt een avondje uit! Een lieve meid van 35 die uit Sardinië komt en hier gelegerd is voor een half jaar, vertelt haar hartzeer met een gezonde dosis humor en optimisme. Ik krijg een dikke knuf als ze weer weg wil gaan en ik wens haar veel kinderen en honden die ze zo graag wil maar geen man zo gek krijgt een relatie te beginnen met een vrouw die ieder half jaar ergens anders moet gaan wonen. Jammer dat de was klaar is. We blijven nog even hangen als een jongeman binnen komt met drie tassen gesorteerd wasgoed. Door zijn vrouw? Of di mama? Hij haalt alle tassen leeg en gooit spierwitte tafellakens bij felroze shirts. En uit de derde tas een paar spijkerbroeken en wat pikzwarte bloezen. Allemaal in één wasmachine bij elkaar. Hij gooit er een hoop wasmiddel in wat niet hoeft want de machine regelt alles zelf; ook de hoeveelheid wasmiddel. Legermeisje zegt dat het apparaat zelf voor wasmiddel zorgt maar het interesseert hem niet. Dit is vast niet de man waar ze op zit te wachten! Wim is inmiddels gearriveerd met lege tassen (de vieze was zat in de slopen) om de schone was in te doen en me te helpen sjouwen en heeft na Chakir nu Korol even meegenomen naar de wasserette. Ook dit manneke wordt helemaal suf geknuffeld en bewonderd. Het is inmiddels al erg laat op de avond maar we blijven niet in Viterbo overnachten. In het pikdonker over slechte wegen rijden we naar Tuscania.

Iedere keer als ik denk dat het gewoon niet mooier kan worden, lukt het Italië toch weer om ons aangenaam te verrassen. In het donker (hier zijn wel lantaarns; de weg ernaar toe niet) rijden we langs de lange hoge stadsmuren met veel wachttorens. De camperplek is te gek: een ruime plek voor iedere camper in het groen met een eigen kastje voor water en stroom. Er is een centrale plaats voor het legen van de vuilwatertanks. Het is een paar minuten lopen naar het oude stadscentrum met daarachter een eens zo grote nieuwbouwwijk. We kunnen niet wachten om de binnenstad te ontdekken en morgens staan we vroeg op.

Eerst even het grote wandelgebied (bossen en velden) een stukje onveilig maken en dan het centro storico in. Niet alleen daar zijn veel hoge poorten in de stadsmuren, maar de opritten naar de huizen zijn vaak ook voorzien van kekke hekwerken.

Of hele bouwwerken bij de ingang.

We wandelen naar de stad via een oud Etruskisch straatje.

Door naar het plein.

In de stad, waar alleen in het oude gedeelte al vijftien kerken staan. Niet allemaal zijn ze nog in gebruik maar veel wel. Chakir staat voor de Chiesa dei Santi Martiri.

We wandelen langs het Parco Torre di Lavello waar hieronder slechts een klein gedeelte van op de foto staat…

… en waar geen honden in mogen en besluiten dan maar buiten de muren naar Basilica San Pietro te wandelen. Een mooie wandelweg maar aangekomen bij Heilige Piet mogen ook daar geen honden naar binnen. Begrijpelijk. Wel mogen ze in de tuin.

Maken we daar maar een paar leuke foto’s. Flutcameraatje heeft er weer moeite mee om alles scherp te krijgen maar dé camera past nog steeds niet in mijn achterzak.

Chakir had alleen maar interesse in de vele loslopende katten die er waren en wilde NIET OP DE FOTO! Korol en ik gaan tussen de gebeeldhouwde afdekplaten van de sarcofagen liggen; de bijbehorende stenen grafkisten die er onder horen, zijn vast in gebruik als geraniumbakken.

We brengen de hondjes terug naar de camper na een lange wandeling. Het is warm, ze MOETEN op de foto en ze krijgen veel te weinig koekjes naar hun zin, dus de middag wanneer het het warmst is, willen ze chillen in de camper en kunnen wij even alleen op stap IN de Godshuizen en de musea. We beginnen in het Museo Archeologico. Het museum is opgedeeld in diverse kamers met daarin de vondsten van bepaalde periodes. De eerste kamer is meteen de mooiste met kunstig bewerkte sarcofagen en kunstschatten. De tombe met deze doodskisten van de Etrusken is tussen 340 ene 330 voor Christus gebouwd en ongeveer een eeuw in gebruik gebleven. De foto’s van de vondst laat een hutje mutje aan sarcofagen zien in de donkere grafkelder. Sommigen staan hier in het museum, sommigen zijn na de ontdekking aan musea in Rome of Firenza verkocht en een enkeling aan een museum in het buitenland.

De inhoud van de tombes in de eerste kamers in dit museum zijn pas tussen 1967 en 1970 ontdekt. Ik kan nergens vinden hoe deze tombes een paar duizend jaar onontdekt zijn gebleven en wie of wat ze opeens gevonden heeft. Toen de Romeinen de Etrusken uitmoordden en de mooiste kunstschatten naar de staat, de paus en een paar rijke families wegsluisden, is het grootste deel vernietigd om de authenticiteit te waarborgen. De tombes in Tuscania zijn bespaard gebleven van deze grafroven maar de tand des tijds hebben ze niet allemaal goed doorstaan. In een deel is een plafond naar beneden gestort. En soms muren.

Waren de sarcofagen in de eerste museumkamers nog rijk gedecoreerd en waren er veel kunstschatten van brons, serviesonderdelen en zelfs theatermaskers van aardewerk en amforen met een zwarte vernislaag en tekeningen met goudverf, in de verdere kamers wordt het steeds soberder. De steensoort is veel grover waardoor je nauwelijks ogen, neus en mond in het gezicht kunt onderscheiden en de doodskist is glad afgewerkt; niet met afbeeldingen zoals hieronder als je door de vitrinekast heen kijkt. In de eerste twee kamers staan vondsten van de Curunas familie, in de vierde van de Vipinas familie maar in kamer drie staan grafkisten van Amazones met beelden van vechtende dieren, leeuwenpoten en een hoofd van een ram. Deze tombe was een eeuw eerder dan die van de Curunas familie al ontdekt. In de bossen en weilanden om de stad heen staan verwijsbordjes naar een tiental necropoli. Het woordenboek vertaalt dit zo mooi met dodenstad. We volgen zo’n bordje maar kunnen niks vinden als we op de plek waar het zou moeten zijn aankomen. Onvindbaar. Geen wonder dat het zo lang heeft geduurd om ze te ontdekken! Omdat er meerdere necropoli zijn, volgen we een stuk verder een ander aanwijzingsbordje. Daar aangekomen vinden we verscholen achter bomen een grote rotswand waarin gaten zijn gehakt. Als je er naar binnen stapt, is in het midden een looppadje met links en rechts een verhoging waar precies zo’n sarcofaag op past. Om de paar meter is zo’n opengehakt gat waar soms niet veel meer ruimte is dan voor een kleine doodskist maar misschien heeft daar een beeld gestaan of een amfoor. Ik had de zaklamp op mijn smartphone al aangezet om het goed te kunnen zien maar het is zo klein dat het met het naar binnen stromende daglicht goed waarneembaar is.

Nou had ik op jonge leeftijd al niet veel met de Romeinen op na het lezen van Asterix en Obelix, en later met TV-series als Hercules en Spartacus maar ik had wel diep respect dat ze tweeduizend jaar geleden al viaducten, badhuizen en –ik noem maar ff wat- wijnpersen maakten. In deze paar weken dat ik steeds meer leer over de Etrusken blijkt dat zij ver voor Christus al stenen huizen, aquaducten en warmwaterbaden hadden en dat de Romeinen ze alleen maar verbeterd en uitgebreid hebben. Dat ze met simpele gereedschappen en mankracht alles konden maken van bijvoorbeeld een bronzen vrouwenbeeldje tot weelderige paleizen. Petje af voor deze bevolkingsgroep. Ik zou hier uren rond kunnen dwalen maar we willen San Pietro ook graag van binnen zien. Zo ver waren we vanmorgen ook met de hondjes.

Maar nu mogen we naar binnen. Ook hier veel sarcofagen. De weg door het dorp stikt er ook van. Er zijn er veel gevonden maar toch zou ik zelf wat voorzichtiger omgaan met deze historie en ze binnen zetten zodat de weersomstandigheden ze niet verder aan kunnen tasten. Maar hé, wie ben ik om er over te oordelen? Deze staan in ieder geval droog aan de linkerkant in de San Pietro. Compleet: doodskist met bewerkte dekplaat in de vorm van een liggende persoon.

Hier het midden van de S.P.

En het rechterdeel. Het voelt alsof ik in een schilderij van Escher terecht ben gekomen.

Achterin een gang met een mooie muurschildering van The fallen Madonna with the big boobies from Van Klomp.

De gang naar beneden.

Waarbij je uitkomt in een zuilengang waar je zo leuk tussendoor kunt vliegen.

En (te weinig) bordjes met uitleg. Ja, je kunt het boek kopen met Italiaanse tekst.

Basilica San Pietro ligt bovenop de heuvel maar aan de voet ligt zijn kleinere zus Basilica Santa Maria Maggiore. Ze heeft net een compleet nieuw dak gekregen en zowel de buitenkant als het middendeel van de binnenkant staan compleet in de stijgers. Niet echt fotowaardig op dit moment. We wandelen weer terug want de zon zakt steeds verder en we missen de hondjes.

Aangekomen bij de camper komen twee slaperige lome luie honden naar ons toe. Gelukkig, ze hebben ons niet gemist. Hoewel, als ze een minuutje later goed wakker zijn en de slaap uit hun ogen aan mijn broek hebben afgeveegd, doen ze alsof we jaren weg zijn geweest. Ja, we voelen ons schuldig. Het is te vroeg voor het avondeten (we passen ons een beetje aan de late Italiaanse eettijd aan) en ik eet als primo piatto een granaatappeltje.

In Viterbo heb ik mijn mail binnengehaald en ik ga eindelijk mijn berichtjes lezen. En de foto’s van Lady bekijken. Onze tuttebel heeft weer aan een training meegedaan en Nuelle heeft daar mooie foto’s van gemaakt.

Het is natuurlijk megafijn dat ze al deze leuke dingen mag doen maar liever zien we dat ze nu toch eens loops gaat worden want dat is toch de reden dat ze bij Yvonne en haar meiden is en niet bij ons. Maar mevrouw vindt het wel leuk zo en blijft het maar uitstellen.

Foto’s van Von zelf als ze weer bij de Geffense Plas in Oss zijn waar ze veilig los kunnen rennen. Dit is vast haar nieuwe favoriete plekje. Ze neemt de ene duik na de andere en River en de whippetmeiden kijken haar aan of ze een beetje gek is geworden want het water is koud. Maar Muis rent zich wel weer warm en Von stopt haar wel weer in bad. En ja, ze was al een beetje gek. En lief.

Malle meid met haar gekke bokkensprongen.

Nu het seizoen stopt voor de renbaan en de coursings, hebben de meiden zich alle vier aangemeld voor surf-les. Een ideaal alternatief om de koude wintermaanden door te komen! Ik geloof dat Lady ook graag een cursus figuurschaatsen op deze plas wil volgen in het geval het gaat vriezen. Als je haar vier schaatsjes onder zou binden, krijg je vanzelf rare figuren (inclusief haarzelf).

Het is nu half november en de weersvoorspellingen worden minder. Tijd om langzaamaan de terugreis aan te vangen. Ook al nemen we de autostrada, we zullen er toch een tijd over doen want we hebben nog een paar afspraken in Zwitserland en Duitsland staan. En hopelijk –ik zal er maar weer een kaarsje voor opsteken in één van de tig kerken die hier zijn- wordt Lady loops en kunnen we haar op de terugweg ophalen. Maar ik heb er een hard hoofd in.

Na een paar fijne dagen in Tuscania willen we nog één plaats bezoeken voordat we zachtjesaan de terugreis aan gaan vangen: Tivoli. Onze App belooft ons een hoge waterval en veel fonteinen. Op de weg ernaar toe komen we door Bracciano waar het kasteel waar Tom Cruise en Katy Holmes zijn getrouwd staat. Nou ben ik geen fan van beiden maar een mooi kasteel is altijd leuk. Daar aangekomen voor de tussenstop ligt het kasteel een beetje verstopt achter middeleeuwse huizen. Dichterbij over de trappen of via een steile helling door smalle straatjes zie je slechts een gedeelte van een muur of één van de torens. Niet geschikt voor een foto. En het is zelfs gesloten. Bij het uitkijkpunt bovenaan hebben we mooi zicht op het meer. Aan het begin van de vakantie zouden we langs het meer gaan wandelen, hondjes ervoor zetten en daarvan een foto maken én foto’s van delen van het kasteel of op zijn minst van het mooie uitzicht daarvandaan. Maar we zijn op doorreis, hebben al tig kastelen en meren gezien en willen door naar Tivoli. Hup, terug naar de camper en doorrijden! We rijden over de ringweg boven Rome. In Rome zelf zijn vlakbij het centrum twee camperplaatsen maar we hebben geen zin in die enorme drukte. Bij de beoordelingen over deze camperplaats op de App staat bij de ene dat er een camper leeg is geroofd en bij de andere plek is het nog een tikje erger en is niet alleen de inhoud maar de hele camper gestolen. Rome, of welke grote stad dan ook, is leuker zonder camper (een gewone auto kun je al amper parkeren), zonder honden (die onder de voet worden gelopen en bijna nergens binnen mogen) en zelfs zonder man (die bij ieder boetiekje waar je even over een mooi jurkje aait zegt, dat je al minstens vijftig jurkjes hebt). Jammer van alle knappe Italiaanse mannen die als gladiator verkleed staan met een zwaard in de aanslag om je te beschermen tegen wat je maar wilt en waar je mee op de foto kunt. Jammer van de Trevi-fontein, de Spaanse trappen, het Colosseum, Vaticaanstad, de pleinen met imposante kathedralen en al het moois meer. Dit is meer een vriendinnen-weekendje-weg-stad. Hint…. Op de ringweg staat nog net geen file maar het rijdt ook niet lekker door. Na de afrit, aangekomen op de provinciale weg naar Tivoli staat het regelmatig stil. En wat een slecht wegdek met de vele gaten; het hele servies rammelt door de kastjes en als we bekertjes room zouden hebben, hadden we na deze rit een overdosis geklopte slagroom door het gehotsebots. Aangekomen op de camperplek blijkt het een groot parkeerterrein te zijn waar ook taxi’s, stadsbussen en toeristenbussen staan waar we met moeite een klein plekje vinden, geklemd tussen een andere camper en een Fiat Panda. Bah. De wandelweg naar Villa d’Este waar de fonteinen zijn, is dwars door de drukke stad, een stuk langs kiosken vol lelijke souvenirs en door het centrum waar je nog net niet van je sokken wordt gereden. Aangekomen bij de Villa, stopt er net een bus die een nieuwe lading toeristen uitspuugt. De VVV-man vertelde dat er honden binnen mochten, bij de kassa staat een groot dreigend bord met een rode rand en een lief hondje in het midden waar net zo’n dikke rode streep doorheen staat. Snel terug naar de camper, vol gas Tivoli uit. Zelfs Villa Adriana dat ook waterpartijen, fonteinen, pilaren, beelden en wandelpaden belooft, slaan we over. We rijden naar Spoleto. En zien in de plaats van een overbevolkte hectische stad na een stuk wandelen dit. Mooi.

Tuurlijk zijn ook hier toeristen maar het gaat er een stuk vrediger aan toe. We zijn eerst via het mooie historische stadje naar Rocca Albornoziana gewandeld. Dat is de burcht bovenin de foto hierboven. Daarna over het aquaduct Ponte delle Torri (midden op de bovenfoto) wat uitkomt bij Fortillizio dei Mulini (rechtsvoor op de bovenfoto). Het fort ligt op de berg Monteluco en daar werd vroeger het water van de waterval over het aquaduct geleid zodat het dorp voorzien werd van water om bijvoorbeeld de witte was te doen. Of de tanden te poetsen (mocht de tandenborstel al zijn uitgevonden). Het bekken van het aquaduct staat inmiddels droog en is volgroeid met onkruid, de waterval leeft zijn eigen leven en komt een stuk verder de berg af. De burcht boven op de berg is te bereiken via een gezellige brede wandelboulevard. Of via drie luxe liften. We nemen de lift naar boven, wandelen langs de enorm grote burcht, maken een foto van een klein gedeelte ervan, wandelen er verder omheen en gaan naar de binnentuin. We gaan niet naar binnen waar je warm ingerichte kamers en koude kale kerkers kunt bezichtigen. Via de boulevard van bijna een kilometer wandelen we op ons gemakkie weer naar beneden.

Maken een foto van de voorkant van het aquaduct.

Om vervolgens aan de achterkant een wandelpad te vinden dat ons naar de andere kant van het ravijn brengt.

We komen aan bij een deel van het fort waar Korol de kleine trap opklimt en ik de hoge toren die een paar meter er vanaf staat. Allebei blij.

Achter de toren is een wandelroute van drie kilometer over een deel van de berg. Appeltje eitje. Maar vandaag even niet; het is laat in de middag, er waait een erg koude wind vandaag en om vijf uur is het pikdonker hier. We gaan weer terug over de brugkant van het aquaduct en wandelen de boulevard verder af naar het plein beneden in het dorp. Er is zoveel te zien maar de schemer valt al wat in. We moeten het Romeins theater en het amfitheater links laten liggen. Zo ook veel mooie kerken, ruïnes, parken, musea en andere bezienswaardigheden. Wel neem ik nog een kijkje in de kathedraal van Santa Maria Assunta terwijl mijn lief buiten wacht met mijn liefies. Het is er enorm groot binnen. Het lijkt een megagrote kerk maar als je links onder een boog doorgaat kom je in een kapel met de afmeting van een normale kerk. Aan de rechterkant hetzelfde. Denk je dat het eindigt helemaal achteraan bij het kansel, kun je ook daar weer naar links en naar rechts waar alweer –om het simpel te zeggen- een kerk in een kerk zit. Alle delen zijn even prachtig gedecoreerd met marmer, beelden, glas in loodramen en (muur-)schilderijen. Je zou zo van je geloof vallen. De vloer bestaat uit een groots mozaïekwerk. De Piazza del Duomo voor de kathedraal wordt een paar keer per jaar ingericht als concertplein. In het een stuk verderop gelegen Teatro Nuovo, wat ingericht is als een operahuis met zo’n vijf ronde open verdiepingen met privé loges met beneden in het midden een zaal met roodpluche stoelen voor het gepeupel, worden de binnenconcerten gehouden. Spoleto is beroemd om zijn culturele festivals. Zeggen ze. Ik had er nog nooit van gehoord.

We zijn bijna bij de camper en het is al behoorlijk donker en het begint te miezeren. We kijken om en zien de burcht mooi verlicht op de heuvel liggen. Eigenlijk willen we graag een nacht blijven en morgen op ons gemak alles bekijken. Maar dit was slechts een tussenstop op de terugreis hoewel er een stuk of vijf camperplaatsen zijn hier. Jammer. Maar dan hebben we een reden om nog eens terug te komen. Hetzelfde hadden we met de overnachtingsplaats afgelopen week: Rieti. een mooie stad met eenzelfde lijstje bezienswaardigheden wat zo’n beetje elke stad in deze regio heeft. We zochten de hoogtepunten op in onze App, wandelden er naar toe en hoewel het ene gebouw imposanter was dan het andere en de toegangspoorten en de stadsmuren weer spectaculair waren, zijn we een beetje verzadigd met die oude meuk. We zitten vol. Willen naar huis, naar onze Lady die we zo missen en vrienden knuffelen. Of op zijn minst een beschuitje met XL-hagel eten want ik had iets te weinig mee genomen en ze verkopen het hier niet. De hagel dan, beschuiten hebben ze zat. En we moeten bijna de kerstboom zetten want in Italië zie je de ene na de andere Kerstman staan en overal feestverlichting hangen. Wilden we op de heenreis nog wel eens een heel stuk omrijden omdat er ergens een ruïne was, nu zien we tien keer mooiere ruïnes en kunnen het niet eens meer opbrengen om er een foto van te maken. Het is genoeg geweest. Rieti was slechts een plekje om te overnachten, Spoleto een prachtplek voor een tussenstop, we rijden door naar Assisi en daar hebben we dan weer wel heel erg veel zin in. De camperplek ligt een kleine drie kilometer vanaf het stadje maar we kunnen de omtrek de volgende ochtend goed zien. Toen we aankwamen in het donker zagen we de kathedralen met grote spotlights fel verlicht liggen op de heuvel.

Het is baggerweer en we laten de hondjes een stuk wandelen in de landelijke omgeving bij de camper. Het miezert behoorlijk maar in de verte komen nog veel donkerdere wolken aan. Het wordt een korte wandeling want je krijgt alles (en dan vooral de lange haren van Chakir) amper droog in de camper. En er is hier geen stroom om hem te föhnen. Bij mooi weer hadden we er graag naar toe gewandeld maar met dit snertweer rijden we tot aan de rand van het stadje en parkeren langs het VVV-kantoor wat gesloten is. Dan volgen we een mooi klinkerpad naar boven en zien dat dit pad (of misschien wel het onderhoud van de stad) gesponsord is omdat op ieder steentje een naam gedrukt staat. Dat kan de Famiglia Corleone uit Sicilia zijn maar er zijn ook namen zoals Mrs. Jones uit New York. Het is een enorm lang pad want aan de andere kant van de weg waar we geparkeerd staan is ook nog een lang stuk. Veel steentjes, veel sponsorgeld. Goed initiatief.

De regen valt er inmiddels met bakken uit en we laten de hondjes warm en droog achter in de camper. We wandelen eerst naar het –voor ons- belangrijkste deel van de stad: Basilica San Francesco. Daar aangekomen worden we meteen beperkt in de mogelijkheden want er staat een waslijst aan dingen die verboden zijn. Geen honden, geen herrie, geen foto’s of video’s, geen te blote kleding (duh, met dit weer!) en nog een hele rits meer. Het gedeelte van de basiliek wat je ziet vanaf het plein is slechts het kleine bovengedeelte wat op het enorm lange ondergedeelte is gebouwd (zie foto hierboven). We beginnen in de onderste laag en je weet gewoon niet waar je moet beginnen. Ja, het lijkt op een kerk. Maar het lijkt ook op tien kerken in één met al die aparte kapellen aan de zijkanten (formaatje normale kerk). Een soort overdekt megawinkelcentrum maar dan vol kerken. We kunnen nog verder naar beneden waar de tombe van Sint Franciscus is. Prachtige marmeren beelden, gouden relikwieën en schilderijen. Een stuk verder een klein deel ingericht met wat versleten kleding, muntgeld, een rozenkrans met een groot kruis en andere bescheiden van Franciscus. Veel schilderijen van hem zijn met een hond of ander dier omdat hij de beschermheilige van dieren was. Een man naar mijn hart! Alle kostbaarheden worden door een wel heel apart security-team in de gaten gehouden: monniken in bruine pijen met een groot wit touw om hun middel op open sandalen. Rozenkrans om de nek of in hun hand voor een stil gebed. Onder de bezoekers zijn ook veel monniken. Zelfde pij, zelfde touw maar Nike’s aan de voeten, een Wolfskin jas tegen de regen en een North Face rugzak om al die souvenirs in te doen en een paar hosti’s in de lunchtrommel. Over de rozenkrans hangt de camera om hun nek. Het ziet er uit als een groepje Limburgse carnavalsvierders maar daarvoor zijn ze weer te serieus. En bovendien niet bezopen.

In de basiliek gaan we vanuit de tombe de trappen weer op naar de begane grond, lopen langs de rechterkant met al zijn “zijstraten” met kapellen helemaal naar achteren, gaan weer een trap op en komen buiten op dit plein uit. Daar is een grote tuin, museumwinkel én een trap op naar het bovenste gedeelte wat je hieronder op de foto ziet. Groot weer. Je kunt aan de andere kant er uit maar ook weer aan dezelfde kant als waar je er in bent gegaan om zo de linkerkant van het benedendeel te zien. Ook weer met zij-kapellen formaatje kerk. Groot en groots. Voor gelovigen de hemel op aarde. Voor atheïsten een hoog cultuurgehalte.

De halve stad is ingericht met winkeltjes en allemaal verkopen ze zowat hetzelfde. En mocht je geen keus kunnen maken, staan er permanent extra kramen met nog meer van dezelfde souvenirs.

De basiliek is dan wel het grootste Godshuis wat hier staat, maar een stad is geen stad (zeker zo’n heiligenoord) met niet minstens tien andere kerken. Er staat ook nog een knoeperd van een kathedraal die van buiten prachtig is maar waarvan men zegt dat het interieur mooier is dan het exterieur. Maar we willen de honden niet te lang alleen laten. Ook hier is weer een grote burcht bovenop de berg maar met de harde regen slaan we ook dit over. We wandelen via een andere weg terug naar de camper en komen langs het Piazza del Commune met de Leeuwenfontein. Een duik daarin zal me niet veel natter maken dan dat ik al ben van de regen.

Op het plein staat het Palazzo del Capitano del Popolo met de Romeinse pilaren. Ik wandel er naartoe, zie een deel van de grote deur openstaan dat uitkomt in een portiekje waar een zwerver ligt te slapen en als ik de tweede deur doorga sta ik opeens weer in een kerk. Ook hier weer veel lof over. Maar Wim staat in de regen dus vlug weer terug.

We wandelen weer door en komen in een winkelstraatje met kunst, cultuur en chocola. Een giga Toblerone langs hompen marsepein in de vorm van Mortadella-worst. De gewone doosjes bonbons zien er ook uit om op te vreten. Vlug door. Naar de volgende verleiding.

Een winkel met streekproducten zoals wildzwijnvlees maar ook gerookte hammen en kazen. En uiteraard wijnen. Ook bier, maar wie drinkt er nou zoiets?!

Dan volgen er nog een paar leuke kledingboetieks maar Wim trekt me snel mee omdat de hondjes op me zitten te wachten. Jaja. Aangekomen bij de camper krijgen we het bekende tafereeltje (we hebben ze al drie keer alleen gelaten en voelen ons daar best schuldig over): slaperige beestjes die ons geen minuut hebben gemist. Eerst ff die natte kleren uit en iets warms aan. Kopje thee erbij en we voelen ons weer een beetje mens. Gelukkig is het nog steeds niet koud buiten maar met die regen voel je je verkleumd. Hopen dat die natte zooi een beetje droogt. We rijden door naar Torrita di Siena. Een willekeurige plek, gekozen omdat er water en stroom is want dat was bij de laatste plekken niet aanwezig maar hebben we wel nodig. Het blijkt een prachtige camperplek te zijn met mooi uitzicht over Toscane met zijn heuvels vol cipressen. We maken een praatje met Nederlanders die er staan. Ze gaan overwinteren op Sicilië voor een maand of vijf. We krijgen hun visitekaartje waar een foto van the happy couple bij een Goldwing op staat. Dat is hun zomerhobby. Ik ben ook een tijdje lid geweest van de Goldwingclub maar ken ze niet. Was ook in de vorige eeuw. We kijken naar een mooie zonsondergang en gaan daarna wat eten om vervolgens met wat tijdschriften lekker op het bed te hangen.

De dag erop bezichtigen we in warm zonnig herfstweer kort het stadje wat weer de bekende kenmerken heeft van een stadsmuur met mooie toegangspoorten, grote kerken en smalle klinkerstraatjes met eeuwenoude huizen. Dan gaan we door naar Siena. Opnieuw een eeuwenoude stad verstopt achter hoge stadsmuren met spectaculaire toegangspoorten. Hieronder één van de poorten. Een simpele vergeleken met de andere poorten die we later tegenkomen (maar het al te schemerig was om ze te fotograferen).

We wandelen door een gezellige winkelstraat naar Palazzo del Campo waar je de Torre del Mangia kunt beklimmen die 87 meter hoog is en goed is voor bijna 400 tredes om de bilspieren wakker te maken in een relatief smalle toren. Geen aanrader voor claustrofoben met hoogtevrees. Het gebouw wat aan de toren vast zit is het Palazzo Pubblico wat al zo’n achthonderd jaar fungeert als gemeentehuis en tevens museum is met kunst uit Siena.

Het plein wordt twee keer per jaar ingericht voor de wereldberoemde Palio paardenraces. Overal in de stad vind je foto’s, beelden en schilderkunst over de races.

Mooi natuurlijk maar ik ben meer geïnteresseerd in een andere etalage. Man man man wat lekker. Het blijft droog en zonnig. Een heel verschil met Assisi. De jas kan thuisblijven. De zonnebril kan weer uit het kastje.

Het is niet echt druk in de stad. Er zijn veel mensen maar het is er zo groot dat alles verspreidt over de stad is. Toch wandelen we met de hondjes even om de stadsmuren heen waar iets meer groen is. En een leuk trapje.

Wat de achterkant blijkt van een oude Romeinse wasplaats.

Chakir is dorstig en wil in het bassin gaan hangen voor een lekkere slok. Het water ziet er op zich schoon uit maar we zien grote vissen zwemmen die heel tam dichterbij komen. De interesse voor het water maakt plaats voor de vissen en Chakir wil dit wel van heel dichtbij zien. We zien de sprong al aankomen en trekken hem snel terug. Tien meter verder staat een waterpunt met drinkwater. Bij gebrek aan een muts om zijn oren uit het water te houden, maakt Chakir graag gebruik van de diensten van zijn persoonlijke assistent.

Korol vindt de wolvenkop die water spuugt wel grappig maar vertikt het om een slok te drinken. Prima, volgende kraantje misschien. Het stikt er weer van hier. Net zoals de oude wasplaatsen die nu als vissenkom fungeren.

We wandelen weer terug naar het oude centrum waar Cattedrale di Santa Maria Assunta op het Piazza Duomo is. Het is niet zomaar een enorm spierwit en gitzwart marmeren gebouw (van binnen en van buiten) maar tevens een museum op zich met muurschilderingen van alle beroemde schilders door de eeuwen heen: Michelangelo, Raffaello, Donatello, Pisano en Bernini. Meer kunst in het Battistero, de Oratorio, de Libreria, het Museo en in de cryptes in de benedenverdieping. Trek er maar een dag voor uit voor dit uit de kluiten gewassen kerkje.

Ook hier een hoge toren die je kunt beklimmen en kunt genieten van het uitzicht. Ik neem een vlug kijkje in de kathedraal maar er mogen geen honden in en dan gaat het helaas over voor ons.

Ik maak nog even een foto van de paarden, leeuwen en engelen op de gevel die half in de zon en half in de schaduw staan.

En gaan weer door een poort naar volgende ontdekkingen in de stad.

En vinden om de hoek al snel weer een mooi binnenplein. Het begint al te schemeren dus de foto’s zijn flut (maar ik vind ze toch leuk).

Een waterput. De mensen op het bankje vragen ons later het hemd van het lijf over Korol.

Borstbeelden van vast zeer belangrijke mensen en zeker zeer mooie windhonden.

Ook vandaag is de dag veel te kort en we wandelen weer richting camper. We werpen een blik op Basilica di San Domenico die we een stukje verder zien liggen. Hij ligt op gelijke hoogte van waar we nu staan maar we moeten eerst een stuk naar beneden, komen dan bijna langs de basiliek die van daaruit weer hoog op de heuvel ligt.

Er is een steil pad naar toe, net langs de waterplaats Fontebranda waar mijn drie mannen staan. Vroeger werd één bassin gebruikt voor drinkwater en een ander voor de vuile was. Nu zwemmen er –net zoals bij de andere wasplaats- grote vissen in. We pikken nog net de laatste zonnestraaltjes mee voordat de avond invalt.

Siena was zeker de moeite waard om een bezoekje te brengen. Maar we rijden vandaag door naar een voorstad van Firenza voor de overnachting maar bewaren deze grote stad (in Nederland noemen ze hem Florence) voor een volgende reis. De dag erop gaan we de Autostrada op die ons in een kleine vijf uur naar de grens van Zwitserland brengt. Bijna thuis!

De heenreis van de vakantie hebben we veel provinciale wegen (of slechter) en enkele bergpassen gereden om op de plaatsen van bestemming uit te komen en te genieten van het landschap. Nu we naar huis rijden, het vroeg donker is en de temperatuur een stuk lager is, pakken we de supersnelle tolweg terug naar huis. Bij Firenza rijden we naar de tolpoortjes, trekken een kaartje, worden blij van het vlakke wegdek zonder gaten en enge haarspeldbochten langs ravijnen en….staan in de file. Ongeluk gebeurd een stuk verderop. Half uur stilstaande file. Valt mee. Net voordat we zien dat het weer rijdt, geeft een Italiaan iets te snel gas terwijl zijn voorganger nog in de file-stand rijdt en knalt er achter op. Gelukkig reden we op de andere rijbaan en konden we er langs af maar op de rijbaan van het ongeluk staat het weer stil. Enkele tientallen kilometers verder zijn wegwerkzaamheden en gaat het allemaal niet zo lekker en de beloofde snelle tijd om naar de Zwitserse grens te komen wordt stiekempjes toch erg lang. We gaan er af bij Piacenza. Gewoon, om een wandeling te maken. De stad heeft niet zo heel veel te bieden op een paar grote bakstenen kerken na wat meteen dé trekpleisters van de stad zijn. We wandelen er langs af omdat we toevallig die kant op lopen maar de grote deuren zijn hermetisch afgesloten. Chakir voor de Basilica di Sant’Antonio.

Korol voor de Duomo di Piacenza. Zijn we in de Toscane en in Lazio verwend met eeuwenoude stadjes vol Etruskische en Romeinse gebouwen, pleinen, wasplaatsen en oude muren met imposante toegangspoorten, moeten we het in Emilia-Romagna en Lombardia doen met beton met asfalt en moderne doch ietwat aftandse huizen. In het noorden zit dan wel het bedrijfsleven en de industrie en dus de welvaart, maar het oude romantische Italië is hier ver te zoeken. Een stukje groen ook.

Een derde bezienswaardigheid is het Palazzo Communale wat als één van de weinige gebouwen uit de oudheid midden in het centrum staat.

Het staat op het Piazza dei Cavalli, wat dan weer wel leuk is met die grote paardenbeelden aan weerszijde van het plein.

Verder een lange winkelstraat met de overal terugkerende bekende winkelmerken en dat was Piacenza voor ons. We zijn er eventjes uit geweest en kunnen nu met slaperige hondjes de reis verder aanvangen. Omdat het toch al een beetje laat is geworden, besluiten we een laatste overnachting in Italië te doen. Het wordt Saronno. De stad waar de overheerlijke Amaretto gemaakt wordt. Zowel de likeur als de kleine koekjes. De App zegt dat er maar één bezienswaardigheid is en…. dat is weer een kerk. Volgens mij heeft de Paus himself deze App geschreven over de bezienswaardigheden. Ik ben geen kerkmens (hoewel in vorige blogstukjes veel vroom vertier te lezen viel) maar in het zeer katholieke Italië kun je er niet onderuit. Nou moet ik eerlijk zeggen dat de kerken op zich een soort van museum zijn met al die relikwieën en prachtige beelden maar ik wil nu wel weer eens iets anders zien dus we lopen snel langs de op zich prachtige Chiesa dei Ss. Pietro e Paolo.

We zijn op een missie: we zoeken de Amarettofabriek. Maar het ding is onvindbaar. Later hoor ik dat die al lang geleden verhuisd is naar een andere plaats in Italië. Een ander vertelt dat de fabriek zelfs is verhuisd naar een voorstad van Barcelona. Spanje nota bene. Ik betwijfel het maar feit is dat er in heel Saronno geen Amarettofabriek te vinden is. Lekker dan, die Amaretto di Saronno. Kun je net zo goed Aldi huismerk Amaretto kopen! Niet dat ik het lust, maar toch.

Door de troosteloze straten vol verkeersherrie wandelen we een stuk onder een lekker zonnetje in de hoop een leuk fotomomentje te vinden. Het enige heel klein beetje leuke is een drukke rotonde met een grote kogel met Saronno er ingehakt in het midden. Knippen maar!

Omdat de camperplek vlakbij deze rotonde, de supermarkt, het tankstation, de McDonalds en de kerk ligt, wandelen we met onze papieren zak met broodjes weer langs de kerk en kijken naar de posters die op het omliggende plein staan met foto’s van het interieur. Toch maar ff binnen kijken en een laatste beetje cultuur opsnuiven? Doen! Er zijn niet alleen muurschilderingen maar complete beeldengroepen van bijvoorbeeld het Laatste avondmaal. Of één van de taferelen uit de kruistocht van Jezus. Ze zijn prachtig. En in een donker hoekje zodat foto’s mislukken. Maar we mogen blij zijn dat in deze kerk gefotografeerd mag worden. In vorige kerken stond bij iedere ingang van een kapel of deel van de kerk een munt-automaat waar je vijftig cent in kon doen en dan gingen er in plaats van drie spots, een stuk of tien spots aan gedurende enkele minuten. Hier is die mogelijkheid er niet en blijft het een schemerige ruimte. In het midden valt nog enigszins daglicht naar binnen en lukt de foto redelijk. In de nissen van de gangpaden links en rechts van de bogen staan de beelden. Echt mooi.

Het oranje licht bij het kansel komt van het zonlicht wat door de koepel schijnt.

Zonder kilo-verpakkingen likeur en/of koekjes gaan we weer op pad richting Zwitserland. Thuis heb ik nog Amaretto di Saronno of waar het dan ook vandaan mag komen in mijn huisbar staan voor gasten. So, anyone???? 

We gaan weer terug naar de tolweg en deze keer zijn we in een vloek en een zucht over de grens. We rijden een heel stuk langs Lago di Como.

We stoppen in Bellinzona voor een tankbeurt en wat dingen voor het avond-eten.

Wim wil graag de Gotthardtunnel door terwijl het al erg donker begint te worden. Ik ben het eigenlijk wel een beetje zat en samen zoeken we naar een plekje in een dorpje langs de snelweg. Maaaar…. in ieder dal waar we kijken, ligt een flinke pak sneeuw. De snelweg is schoon en droog maar in de berm ligt een flinke heuvel sneeuw. De straatjes en tuinen in de dorpjes langs de snelweg zijn dichtgesneeuwd. Geen optie om daar te overnachten zonder wielkettingen. We rijden alsnog door naar de Gotthard, rijden bijna zeventien kilometer door de tunnel (de pas over de berg is al weken afgesloten) en komen in een droog sneeuwloos landschap uit.

De eerste de beste afrit naar een dorpje stoppen we om te koken. Het is inmiddels half negen avonds. Het dorpje heet Wassen en zoals ieder dorpje heeft ook Wassen wel iets wat wereldberoemd is (volgens de Wassense inwoners). In dit geval is het een kerkje. Ja, het zal eens een keer niet :) En nee, ik had er nog nooit van gehoord.

Dit barokke kerkje is niet bekend om zijn kerkdienst of interieur maar om het feit dat er een speciale spoorlijn is aangelegd om een hoogteverschil te overbruggen tussen de bergen en het vlakke land. De trein maakt diverse bochten om de berg heen waardoor het kerkje drie keer vanuit een verschillende hoek te zien is. Kijk, en daarmee haal je de wereldpers!

We zien een soort hogesnelheidstrein eerst van links en daarna een stuk lager van rechts langskomen. Interessant. Omdat we onze vrienden hadden geschreven wanneer we bij hun aan zouden komen en ons berichtje afsloten met “Groeten uit Wassen”, hadden ze opgezocht waar we uithingen. En die vertelden het verhaal van de trein. Toch een beetje beroemd in Zwitserland dus. Maar we maken eerst een wandeling onder een mooie blauwe hemel met schapenwolkjes. Ondanks dat twintig kilometer terug voor de Gotthard zoveel sneeuw lag, is het hier een aangenaam temperatuurtje en zijn alleen de bergtoppen wit, net zoals de Toblerones. De jas is nodig maar het is niet echt koud. We zoeken een leuke wandelroute uit. Niet te lang want we moeten nog twee uren rijden om op tijd in Bözen te zijn en het is al bijna tijd om aan te rijden. Een uurtje in dit mooie oord is eigenlijk te weinig maar het alternatief om na acht weken weer goede vrienden te zien is vele malen aantrekkelijker. We zoeken een wandeling van ongeveer een uur. Korol is het niet zo eens met dit vroeg-uit-je-warme-bed-beleid en gaapt zich slaperig door de wandeling.

Het dorpje is mooi met zijn typisch huizen.

Maar de omgeving is zo mogelijk nog mooier.

Of niet soms?!

Een paar steentjes zijn uit de rivier gehaald en Korol die inmiddels helemaal wakker is geworden van de gezonde frisse berglucht speelt verstoppertje. Op zich niet zo slim om dan VOOR de stenen te gaan staan maar zo hebben we wel de gelegenheid om een leuke foto te maken.

Chakir op een bergje met een berg op de achtergrond.

En ons kereltje op een berg hout.

Door het maken van al die foto’s is de tijd voorbij gevlogen en hebben we niet echt ver kunnen wandelen. Maar straks gaan we zeker een lange wandeling maken met drie harige vriendjes erbij en komt alles weer goed. Vlug terug naar de camper.

Maar welke kant moeten we straks op? Chakir wil naar links, Korol naar rechts. Zullen we maar gewoon volgen waar navi ons heen commandeert?

Het is enorm rustig op de snelweg en we zijn dan ook ruim binnen de opgegeven tijd van navi op de plaats van bestemming.

Als ik achterom kijk, zie ik dat Korol zijn dutje af aan het maken is. Chakir is meestal wat om zich heen aan het kijken en doet af en toe een dutje totdat er weer iets kraakt of ritselt en dan issie meteen weer in de stand-by stand.

We komen aan op de plaats van bestemming en het is gewoon heerlijk om weer bij Franco en Heike te zijn. Ik overhandig een overdosis pakken stroopwafels waar Franco –door mijn schuld- compleet aan verslaafd is. Hij heeft inmiddels heel wat internet-adresjes gevonden om ze in Duitsland te laten bezorgen. Een “medeplichtige” smokkelt ze dan de grens over om zo de hoge verzendkosten naar Zwitserland te voorkomen. Voor Heike neem ik ons drankje mee: een fles Aperol, een fles Prosecco en een fles bronwater waarvan we bij de laatste besluiten dat het recept ook best zonder bronwater kan. Zelfs een sinaasappel en een ijsblokjesmaker in de vorm van hartjes zit er in de tas. En nog wat meer meuk waar ze blij mee zijn. Dat oranje kleurt prachtig bij hun appeltjesgroene keuken.

Maar ik loop op de zaken vooruit. Eerst moeten de klodders water in hartvorm hard worden, de likeur en de Prosecco koud. Maar we gaan nu eerst aan de koffie/thee/limonade. Met een lekker gebakkie d’rbij. Hoezo worden we verwend. Ook meteen maar lekkere dingetjes straks als dessert en dan zijn er nog twee voor ons over voor als ze morgen aan het werk zijn. En dan zijn we er pas één dag. De komende dagen komen er nog veel meer lekkere dingen voorbij waaronder worteltjestaart. Lekker, maar ik wil nog graag door de camperdeur passen dus die mogen de mannen op eten. Die letten toch niet op hun lijn.

Ook eten we de komende dagen de lekkerste (streek-)gerechten. Maar al hadden ze ons gebakken lucht voorgeschoteld, het is er zo verrekte gezellig dat alleen het samen eten al overheerlijk is.

De hondjes hebben hun eigen hoekje.

Kleine Bodo die van zijn twee grote huisgenoten niks moet hebben maar als een verliefde pup achter Korol sjokt en lekker bij hem gaat liggen. Hij is veertien jaar maar kan (ondanks bijna blind en doof) nog goed met de jonkies mee. Darkhan is Lady’s kleine neefje en Yaron is de nieuweling in huis en zet OVERAL zijn tanden in. Ook in mijn kont. Au, wat een scherpe tandjes. Ook mijn roze Crocs vindt ie het einde en met extra ventilatie-gaatjes (altijd al Geox willen hebben) verlaat ik even later hun huis. De teenslippers van Heike hebben het vandaag helaas niet overleefd. De kussens op de bank de laatste weken ook niet. En verder een heleboel dingen meer waaronder de oren van Darkhan. Wat een ondeugende drukke ik-ben-voor-niks-of-niemand-bang-pup. Maar wel lief en heeeeeel lekker zacht.

Omdat we hier 24/7 internet hebben, halen we onze berichten binnen. Wim heeft er over de duizend, wat voor hem normaal is als je twee weken niet meer gekeken hebt. Gelukkig ook weer foto’s van onze Muis die bij Yvonne logeert. Ondanks dat ze haar loopsheid lekker lang uit heeft gesteld, is het nu eindelijk doorgezet. Dus hoeven we niet meer zo heel lang zonder haar te zijn als we weer thuis zijn over een paar dagen. Omdat onze trouwdag ook in deze vakantie valt, zit er ook een foto bij van Lady als heeeeeel lief prinsesje hoewel ze daar het koninginnetje genoemd wordt omdat ze gewoon naar boven loopt en op het bed gaat liggen. Iets wat ze bij ons niet mag maar door haar lieve peettante voor eventjes goed gevonden wordt.

Het weer is in Nederland een stukje natter en ze heeft haar eigen regenjas daar. Samen met River staan ze als volleerde modellen op de catwalk.

Maar gelukkig mag ze nog steeds mee naar allerlei leuke plekjes om vrij te rennen.

Mits er reuen in de buurt zijn, dan moet ze aan de lijn. Haar eigen body-guards Jillz en Kiss blaffen iedere reu die binnen een straal van tien meter even wil komen kennis maken af. Wat een prachtig roedeltje zo. Dat het goed gaat met onze dame daar twijfelen geen moment aan. Maar dat ze zooooooo verwend wordt…..hadden we eigenlijk ook wel verwacht :)

Ook wij worden tot op het bot verwend bij Heike en Franco. Die botten zijn nauwelijks nog te zien met al die lekkere dingen die ze voor ons klaar maken. Franco heeft wat tips in de omgeving waar we naar toe zouden kunnen gaan. Daarvoor mogen we zijn superdeluxe gloednieuwe Mercedes lenen die achter de achterbank compleet is verbouwd als hondenhok. Zijn Jaguar is ingeruild voor deze terreinwagen met alle mogelijke snufjes erop en eraan. Alleen maar omdat er een hondje bij kwam. Wij waren een paar jaar geleden net zo gek om speciaal voor de harige kids een camper te kopen. Maar zelf hebben we er ook plezier van. We gaan naar Laufenburg. Met de laatste update van mijn iPad kan ik de onhandige App die ik gedownload had om panoramafoto’s te maken weggooien want op de camera zit nu standaard deze functie waarmee ik meerdere foto’s aan elkaar kan maken. Onderstaand zijn vier foto’s langs elkaar die automatisch één foto worden. Blij mee.

De linker helft van Laufenburg ligt in Zwitserland en de andere helft ligt rechts in Duitsland. De landsgrens ligt in het midden van de Rijn. Halverwege de brug kun je met één voet in het ene land en met de andere in een ander land staan. Aan weerszijde staan douanehuisjes die nu dienst doen als VVV-kantoortje.

Mijn mannetjes genieten van het uitzicht en ik geniet van mijn mannetjes. Hier op de Duitse zijde.

Bij een watervalletje.

Een prieel.

En als ik één van de trappen aan weerszijde opklim, zie ik dat mijn man er vandaag ook bij is :)

Mijn drie musketeers waarvan Wim wel erg veel moeite heeft gedaan om zich om te kleden!!

Bovenaan de trap bevinden zich nog een paar kleinere betonnen trappen en dan sta je opeens oog in oog met dit vogeltje. Het lijkt een gezellig tuinbeeldje maar deze jongen had een spanwijdte van een meter of vier en was van heinde en ver te zien.

We zetten Korol maar weer even voor een mooie tunnel en gelukkig kun je in een vloek en een zucht een foto van hem maken want de alarmbellen beginnen te rinkelen en de spoorbomen gaan dicht.

We wandelen naar de kerk want we hebben geen idee hoe laat het is.

En daar staat de Wasenturm. Het enige overblijfsel van een groots kasteel. Enkele jaren geleden heeft een bedrijf een trappengang gesponsord waar je op kunt klimmen zodat je een leuk uitzicht hebt van het stadje. De onderste helft is buitenom en de bovenste helft zit aan de binnenkant. Tuurlijk klim ik er weer op.

We rijden weer terug naar Bözen waar ons een typisch Zwitserse maaltijd wacht. Fleischkäse waar volgens mij geen kaas in zit. In Duitsland noemen ze het Leberkäse maar er zit ook geen lever in. Het is gewoon lekker. Verder heel veel groentes, een vleessalade en een gezonde groene salade. En brood. Denk dat Wim me naar buiten kan rollen als we hier weggaan. De dag erop is het zo ver, we gaan naar Karin en Gerhard die tien kilometer verder wonen. We zijn op de heenweg naar hen gegaan en op de terugweg naar Heike. Maar ze wilde zo graag dat we nog langs kwamen nu we in de buurt waren en elkaar de hele winter niet zien. En aan dat verzoek geven we graag gehoor want het zijn lieve vrienden. De terugreis duurt zo natuurlijk een eeuwigheid maar over een paar dagen moeten we thuis zijn want Wim wil naar de vergadering van zijn renvereniging. En die is over drie dagen. Zouden we het halen? Het is nog maar zevenhonderd kilometer.