De laatste 250 kilometer doen we in twee etappes. A: omdat een camper niet zo lekker rijdt als bijvoorbeeld onze Mercedes. B: omdat er errug veel bergen met haarspeldbochten zijn en dat schiet niet op. We stoppen (we hebben honger) in Rivoli Veronese. Na de lunch volgen we daar al wandelend de bordjes “Forte di Wohlgemuth”. Korol staat er pal voor maar omdat we niet een stukje willen zwemmen, zoeken we een brug op. En die nemen we niet één te ver.
We komen al wat dichterbij. Maar bij aankomst staat een groot en gevaarlijk uitziend hek met hoogspanningstekens en twee wachthokjes er langs. Het is geopend op zon- en feestdagen. Foto’s kun je er niet maken want het smalle pad omhoog heeft niet voldoende ruimte om van een afstandje een foto te maken. En om alleen die baksteen die net in de lens past te fotograferen, is niet zo heel erg interessant.
Maar wat we door het hek konden zien, was leuk. Jammer dat het geen zon- of feestdag was. Voor ons is elke dag een feestdag maar dat was voor het fort geen reden om open te gaan. Flauw! We wandelen weer terug langs de rivier en langs de rotsen waar weer diverse klimmers met haken en touwen rare capriolen uithalen om de top te bereiken.
We stappen in de camper om een stuk verder te rijden. De luchtlijn volgens onze navi is zo’n twintig kilometer. De praktijk met alle haarspeldbochten is minstens dubbel zo lang. Maar dan komen we aan op een plek waar we al eerder hebben gestaan. Toen was dat de plek om even een Italiaanse bol te smeren en snel weer door. Nu blijven we een nachtje plakken. Lekker plekje, toch?
We zitten al een heel eind de hoogte in met al dat geklim in ons huis op wielen, en de wolken komen steeds dichterbij. Hier is het nog redelijk zonnig en kunnen de berg helemaal zien.
Er komen steeds meer wolken en die gaan ook lager hangen. Erg leuk is dat er af en toe een nóg lager wolkje als een soort strobaal over de wei richting camper komt gerold. Als een heel grote wolk echt helemaal om de camper heen drijft, lijkt het alsof je in de mist staat. Frisjes.
Ik denk dan aan de tijd dat ik regelmatig in het vliegtuig zat en boven de wolken vloog. Altijd een zonnetje. Hier zitten we ongeveer gelijk met de laaghangende wolken en we moeten nog een paar honderd meter stijgen dus hopelijk ligt Lavarone zo hoog dat we boven de wolken uitstevenen en geen last hebben van regenwolken.
De paarden zijn af en toe helemaal niet meer te zien als zo’n wolk over de wei waait.
De dag erop rijden we door naar Lavarone. Inderdaad een heel stuk hoger de bergen in. Korol en ik zien groen en geel van al die klote-bochten en de ijle berglucht. Blij dat we eindelijk uit kunnen stappen voor een frisse neus en de laatste boodschappen in een groter stadje, voordat we onze spullen vastzetten op het coursingterrein. We zitten al boven de laagste wolkenlaag en het zonnetje schijnt heerlijk.
Nog maar een foto van wat er onder ons afspeelt.
Zo ziet het gebied eruit waar we de komende vier dagen verblijven. Het EKC-terrein ligt op bijna 1500 meter hoogte. Winters een groot ski- en langlaufgebied. Zomers mooie wandelroutes.
Aangekomen op het coursingterrein (na weer driemiljoen scherpe onoverzichtelijke bochten in zeeeeer smalle straatjes) vallen we met onze neus in de boter. De zoon van Belgische kennissen is al een week ter plekke en heeft wat mee geholpen met het klaarstomen van het terrein en heeft avonds gezellig met de Italianen een biertje gedronken. Hij heeft het zo geregeld dat de Belgen én de Nederlanders de beste plaatsen op het grote terrein krijgen. Eigenlijk moesten we op het veld gaan staan. Zonder stroom. Mét kikkers en vliegen. Nu hebben we de VIP-plaatsen bij het werk-team: plaatsen op een harde ondergrond (dat is prettiger wegrijden dan uit een modderpoel) én stroom.
Jacqueline en Gert-Jan hebben een plek voor ons vrijgehouden door de auto’s die bij de caravans horen op een camperplek te parkeren. Al tien keer hebben ze op zeer drukke Italiaanse wijze te horen gekregen dat die auto’s daar weg moeten maar als ze dan zeggen dat dit voor Wim en Lis is, mogen ze nog even blijven staan :) We parkeren gezellig langs hun.
Hier het uitzicht op het Italië en het Holland kamp. De kleinere witte stipjes links zijn de campers en caravans van de rest van de Europese landen. Negentien in totaal dit jaar. Over de zevenhonderd ingeschreven honden. Maar minimaal het dubbele aantal honden is aanwezig want niet iedere hond doet mee aan de wedstrijd maar hoort wel in het roedel van hun vertegenwoordiger. Het ziet er op zich heel gezellig uit zo op het weiland maar de ondergrond is schots en scheef en drassig. Omdat dit een ski-gebied is, staan er ook enkele vaste gebouwen op het enorme grondstuk. Een restaurant met terras maar ook een wellness-centrum inclusief sauna. Die is afgesloten tijdens ons evenement maar de superwarme douches met stortregen-douchekop staan tot onze beschikking. Ook échte toiletten. Op de velden staan nog diverse WC-cabines die iedere dag keurig schoongepoetst worden. Het douchen is een gezellige aangelegenheid waarbij tatoeages van geliefde windhonden op schouder of rug bewonderd worden en er zo leuke gesprekken ontstaan in een mengelmoesje van talen door elkaar heen. Het is een soort van grote kleedkamer waar je de kleding in kastjes kunt laten en dan met een handdoekje naar één van de vier open douchehokjes moet lopen. Wim gaat douchen en treft de eerste keer Frie uit ons Holland kamp aan en de tweede keer een zeer preutse man die perse de deur tussen de toiletten en de douches dicht wil hebben. De derde keer issie helemaal alleen.
Mijn witte wollige schatje poseert nog maar eens bij de ingang.
Zoals geschreven staan degenen die in het weiland kamperen op een drassige oneffen ondergrond zonder stroom. Maar ze staan ook midden in het leefgebied van de huidige bewoners: deze mooie dame. Ze wil mijn cameraatje graag van heel dichtbij zien.
Avonds als alle mensen op één oor liggen, willen ook zij hun slaapplek opzoeken maar laat daar nu net een tentje van een Zweed staan.
Overdag kan het ze trouwens ook weinig schelen dat die auto’s op HUN weiland staan en de eerste krassen op auto-deuren zijn al snel een feit. Spiegels worden aangevreten alsof het een sappige graspol is. De claims vliegen de organisatie om de oren. Nog maar eens een keer blij dat we de VIP-plaatsen hebben dankzij Rudy. (Al is het alleen maar om de overdosis stront die ze achter laten terwijl wij kleine hondenpoepjes op moeten ruimen). Zondag hebben ze schijnbaar een dagje vrij want ze zijn morgens in geen velden of wegen te bekennen. Als we de berg verder omhoog lopen tijdens de hondenwandeling, komen we ze hoog maar niet droog tegen. Zelf komen we doorweekt weer bij de camper aan na hooguit een half uurtje weg te zijn geweest.
Om bij veld 1 te komen, moet je tussen de koeien door. Soms rent een “koe” zo hard tussen de andere door dat we helemaal versteld staan. Als we zijn aangekomen bij deze dappere melkmeisjes, zien we dat er ook paarden tussen staan. Het is trouwens een hele trippel naar veld 1 maar dan zijn de honden in ieder geval goed warm gelopen.
Maar eerst gaan we beginnen met de openings-ceremonie waar we ons speciaal voor omkleden. Onze eigen Conchita Wurst (maar dan knapper). Wat een kleurspoelinkje niet allemaal voor je haar kan doen.
Mijn naamgenoot waarmee ik samen onder één hoedje speel.
Ons Chris. Die opeens wel heeeeel erg veel vrienden kreeg toen het begon te regenen en iedereen onder zijn parapluutje wilde staan!
Met zijn lieftallige deerne: ons Jet! (En dan nog zeggen dat IK er belachelijk uitzie met mijn oranje haar)!!!! Voor de duidelijkheid voor de niet-Jet-kenners: ze vindt het altijd heeeeeeel erg leuk om op de foto te gaan, duikt nooit weg, is ook altijd erg tevreden over het resultaat als dit op Facebook terug te vinden is :)
De aanwezigen misten het kaasmeisje, oftewel Frau Antje dus de dagen erna bij de prijsuitreikingen heb ik mijn kaasmuts weer op gezet. Alle vlaggendragers worden per land op het podium geroepen. Diverse toespraken volgen door allemaal hooggeplaatste figuren inclusief een speech van de burgervader van Malga Millegrobbe waar dit windhondenspektakel zich afspeelt. Hij vertelt dat dit gat driehonderd inwoners heeft.
Natuurlijk is het heel erg fijn om goede vrienden uit Nederland te zien maar leuker (omdat we die veel minder kunnen zien) zijn goede vrienden uit Zwitserland en Duitsland. Franco valt meteen aan op de stroopwafels die ik onder andere voor hem en Heike mee heb gebracht. Twee jaar geleden had ik hem er eentje bij de koffie gegeven en hij vond ze zo lekker dat ik een pak uit mijn voorraad heb meegegeven. Later zag ik ze weer en heb ik een hele tas met verschillende soorten (met karamel, stroop of honing en van Jamin tot Kanjers) meegegeven. Hij heeft in Zwitserland stad en land afgezocht of ze (online) ergens te koop waren. In Zürich zit een Nederlandse vrouw die ze maakt en daar doet hij regelmatig een bestelling. Je mag alles van hem hebben (tot zijn Maserati toe!) maar van zijn stroopwafels blijf je af! Door mij is hij nu een stroopwafel-o-holic met zware verslavingsverschijnselen :)
Hans-Jürgen heeft zelf geen honden meelopen maar komt onze Lady Camée en Franco’s Darkhan aanmoedigen. Ingrid is thuis aan het werk. Ook Gerhard is van de partij terwijl Karin op de inmiddels ruim twee weken oude Afghanenpupjes past thuis. We zitten aan ons lievelingsdrankje Aperol Spritz. Ik lust er wel pap van, ze zijn zo lekker. De dagen erna zal blijken dat er nog veel van dit oranje vocht door mijn strotje gaat. Alleen zitten we dan met drie truien binnen in het restaurant. Hier gaat het nog in het zonnetje. Na die half en half zonnige dag, slaat het weer om naar miezer en regen. Het grint waar we opstaan, verandert alsnog in een slijkzooi. Iedereen loopt met vreselijk vieze volgespetterde kleren, hier en daar gelardeerd met modderige pootafdrukken. We zullen maar niet vertellen hoe de honden er zelf uit zien.Tijdens de prijs-uitreikingen (drie dagen achter elkaar zo rond een uur of acht/negen avonds) staat iedereen met minimaal twee truien of dikke jassen aan zich te vernikkelen. Soms moet een wedstrijd stil gelegd worden omdat de wolken laag hangen en er geen hand voor ogen te zien is. In de camper lijkt niks droogs meer voorhanden: alles doet een poging tot drogen maar het lukt niet helemaal met al dat vocht. Dingen die droog waren (het dekbed en de stoelkussens) zijn klam. Nachts lig ik onder twee dekbedden en een kruik. Overdag is de verwarming aan. Het is echt stervenskoud. Gelukkig zakken we maandag weer af naar het dal en het weer zal dan ook beter worden.
Heike is naar Zürich gereden om bij Läderach diverse stukken chocola en bonbons voor ons te scoren. Heerlijke verwennerij. In de bergen is het koel en ijl en blijft de chocola goed. Straks terug in het dal zal de zon weer stevig schijnen (hoop ik) zoals in de eerste drie weken van onze vakantie. Dus ff doorbuffelen want zonde dat dit lekkers smelt. Wim offert zich op voor de Brändli Bomben.
Maar dan is het toch eindelijk tijd voor hetgene waarom we hier zijn want we zijn er natuurlijk niet voor de lol. Er moet wat gedaan worden! Beide Afghaantjes zijn geselecteerd om Nederland te vertegenwoordigen op het Europees Kampioenschap Coursing. Er zijn volgens mij nergens zoveel (gezonde) honden die bijna wekelijks naar de dierenarts gaan als sporthonden die bij iedere wedstrijd naar de dierenarts-controle moeten. Soms stelt dat niet veel meer voor dan het nakijken van de chip. Maar soms worden ze van achter naar voren nagekeken. Hier is de inspectie ook redelijk grondig. Onze beestjes vinden het allemaal best. En de dierenarts vindt hun ook helemaal best.
De controle was op donderdagmiddag. De wedstrijd vrijdag. Chakir heeft course vier en Wim staat om zes uur langs zijn bed. De dag erop hebben we geen course maar ook dan staat ie om zes uur langs zijn bed maar dat heeft een andere reden. Ik heb geen foto’s van Chakir gemaakt maar hoop eenmaal thuis op mijn gemak de vele foto’s te bekijken die gemaakt zijn en er achteraf eentje tussen te plaatsen hier. De heren beroepsfotografen moeten een paar dagen werken aan hun kunstwerkjes maar tegen die tijd hebben we geen internet meer. Dus we moeten het even doen met mijn flutcameraatje. Hier staat Lady (die loop 34 had) klaar in de paddock voor de chip-controle. Loop 33 is bezig.
Als die afgelopen is, mogen ze doorlopen naar de volgende stop waar de start zal plaatsvinden.
Alles onder tentjes tegen de zon of tegen de regen. Multifunctionele tentjes dus.
En dan is het zover. De starter laat zijn vlaggetje zakken, de vrouw achter de deelnemers geeft een tikje op de schouders. Lossssss.
Het eerste stukje snijdt Lady behoorlijk af en da’s niet goed. Het tweede gedeelte loopt ze prachtig en de punten voor de eerste ronde zijn net boven het gemiddelde tussen de ruim zeventig Afghanen die meedoen.
Omdat ze al ruim zeven jaar is en daardoor in sportbegrippen een “oude hond” is, moet ze meteen na de wedstrijd gecontroleerd worden door de dierenarts. Dit is voor alle honden ouder dan zes jaar. Met acht gaan ze met pensioen. Ook hier wordt ze weer goed gekeurd.
In de middag loopt ze de sterren van de hemel en krijgt een hoog aantal punten. Helaas niet genoeg voor een podiumplaats maar we zijn mega-trots op deze “bejaarde” dame die een poepie laat ruiken aan alle jonkies achter haar door op een mooie elfde plaats te eindigen. Hans-Jürgen laat er bijna een traantje om, zo trots is hij op “zijn” meisje. We zijn weer even helemaal in de wolken of leven op een roze wolk. Chakir liep in de ochtend beter dan Lady maar kwam mank het veld af. We hebben het even aangekeken maar hij ging steeds manker lopen en daarbij steeds harder grommen en bozer kijken. Voor hem geen tweede ronde. Hij heeft een sneetje onder zijn voet. Niets bijzonders maar iedereen weet hoe mannen zijn als ze iets hebben! De dag erop ging het slechter met hem en zijn we naar de dierenarts gegaan. De wond stonk een beetje omdat hij aan het ontsteken was. We hebben het goed schoongehouden en na ieder plasje meteen ontsmet maar iets zat er niet helemaal goed. Twee kundige artsen keken de wond goed na, die begon flink te bloeden zodat eventuele troep er uit kon. Hechten wilden ze niet omdat het sneetje te klein was en als er nog iets in zou zitten, dan kon het er uit. Als ze zeker wilden weten of er iets inzat, zou hij onder verdoving moeten en het een echte operatie worden. De dag erop moesten we terug komen en Chakir krijgt grote dikke pillen anti-biotica mee die hij samen met een stuk worst heerlijk op eet. Dat was de reden dat Wim de dag er op weer om zes uur op stond want als er iets met zijn hondjes is, voelt hij zich net zo ziek. En als Wim de hele dag niet eet, dan is hij ergens goed misselijk van. Gelukkig ging Chakir avonds iets meer op zijn poot leunen zodat Wim weer wat kon eten want hij barste inmiddels van de honger! Zondags gaan we voor de laatste keer naar de dierenarts en die is tevreden over de genezing. Er komt nog steeds etter uit maar dat mag hij van Chakir er zo uitknijpen. Zonder gemopper. Als de arts zegt dat het nu wat pijnlijker kan gaan worden omdat de twee tenen aan elkaar geplakt zaten van de uitgelopen etter, geeft zelfs dan onze held geen kik. Schatje. Over vijf dagen even bellen of langs komen als we in de buurt zijn maar alle vertrouwen is er dat het weer helemaal goed komt.
Maandag als de meeste mensen al vertrokken zijn, komt de zon er eindelijk weer door. Zo jammer dat hij zich drie dagen achter de wolken heeft verstopt. Zondag was het enorm slecht weer. Mensen die hun tent of luifel niet hadden opgeborgen, konden hem de dag er op een paar meter van hun camper/caravan oprapen. Langs de vuilnisbakken liggen diverse camper-onderdelen die voorgoed beschadigd zijn. Vroege vogels hadden natte sneeuw in hun nek op weg naar de douches. Maar maandag is een mooie dag. Warm. Droog. Zonnig. Gezellig. En zo zag het Holland kamp er uit toen iedereen was vertrokken.
En zo de coursingvelden met alle campers en caravans na vertrek van de grote meute. Op de foto niet te zien, maar de koeien staan helemaal achteraan in de wei. Wij gaan ook vertrekken.
We sluiten af met een geinige foto van neefje Darkhan die onder het motto: “die muts past ons allemaal” even voor kaasmeisje wil spelen.
En onze eigen muts met pet. Wim stond een beetje achter de menigte met de prijsuitreiking van de Afghanen want was veel te bang dat iemand op haar pootje ging staan. Omdat ze de ruimte hadden, kwam de een na de ander een foto van haar maken. Sommigen kwamen die weer heel enthousiast op het display aan mij laten zien. Leuk.
Het was een heel druk weekend met veel indrukken voor de hondjes en veel plezier voor ons. Chakir heeft zijn slaapkamer even helemaal voor zich alleen en Lady kruipt lekker bij Korol. Haar maakt het niet uit; als ze maar kan slapen.
Het was een superweekend waar we met een fijn gevoel van weggaan. Sommigen zien we over ruim een week alweer in Zwitserland. Sommigen de week er op in Duitsland waar Lady haar titel gaat verdedigen in Hünstetten en misschien voor de derde keer die enorme wisselbeker mee naar huis mag nemen. En weer anderen zien we de week daar weer op als we met onze leuke vriendengroep ons jaarlijks terugkerende weekje op Texel zijn. Nu eerst nog even verder in Italië. En puppie knuffelen in Zwitserland!
PS: toen ik de trap vanuit de kelder (waar het wellness-centrum met toiletten en douches zich bevond) op liep, kwam één van de dierenartsen met een klein blond Italiaans windhondje de trap afrennen. Hij leek wel dood hoe hij er bij lag. Een akelig Prince déja-vu kwam me voor ogen en hoopte vurig dat het voor dit hondje beter afliep. Helaas. Een uur later kwam Wim vertellen dat er een Italiaantje overleden was tijdens de coursing. Er werd een minuut stilte in acht genomen tijdens de prijs-uitreiking en met zijn punten-aantal was hij derde geworden voor Frankrijk. Zijn podiumplaats bleef leeg. Zijn vlag werd halfstok gehesen. Toch nog een rot-einde aan dit blogstukje.