Voor dat het verslag over Texel begint, wil ik even Marc Goetstouwers hartelijk bedanken voor zijn bijdrage in de mooie foto’s. Ondere andere de meeste van de coursing, twee dat we samen in de tent zitten en de onderste vier. Bedankt, Marc.

Jaaaaaa, het is weer zover: we gaan naar Texel. Wim heeft diverse hoogtepunten in het ren- en coursingseizoen waar hij aan deel wil nemen en ik offer me wel op om mee te doen met die leuke feestjes :) Een coursing aan het Gardameer, een coursing bij een kasteel in Frankrijk, de renbanen in Duitsland of een training in Zwitserland. Allemaal leuk. Maar Texel staat bij mij op nummer één en ik kijk er ieder jaar weer heel erg naar uit. En Wim mag dan een keertje met mij mee!! Natuurlijk vindt hij het ook heel erg leuk. Het enige minpuntje is dat ik ieder jaar iets totaal anders neer wil schrijven over Texel op dit blog, anders kan ik net zo goed een kopie maken van de blogstukjes van voorgaande jaren. Want we willen niet weeeeer die zebra tussen de paarden zien. En niet weeeeer gezellige etentjes en uitstapjes met de groep. Of weeeeer die zeemeeuwen die langs de veerboot blijven vliegen. We weten inmiddels wel dat het heel erg gezellig is. Om me een stukje tegemoet te komen, wordt Lady speciaal voor de diversiteit van het Texel-avontuur, loops. Korol is goed te sturen en houden we apart als Lady loops is. Prince vond het maar wat prachtig om als knuffelpup van Lady te fungeren en ging lekker bij haar liggen. Maar Chakir heeft maar één ding voor ogen en dat zijn tien blonde puppies van hem en Lady. Hij blaft, hij wringt zich tussen hekjes door, hij zingt haar (en de rest van de buren) toe met liefdesliedjes en hij springt over de hoogste barricades om bij zijn geliefde te zijn. En als Korol te dicht bij ZIJN meisje komt, is het huis te klein. Daarom gaat Lady een paar weekjes bij Yvonne logeren. Samen met haar windhondjes River, Jillz en Kiss is ze in goede handen. We hadden haar triljoen keer liever meegenomen want ook Lady geniet van de coursing en alle aanwezige honden en mensen, maar soms gaat de planning niet helemaal zoals je voor ogen had.

Na een gezellig avondje in Ingen, rijden we laat op de avond (of vroeg in de nacht; t’is maar hoe je het bekijkt) door naar een camperplek ergens halverwege Ingen en Den Helder. We slapen er een paar uur en rijden in de vroege ochtend het laatste stuk naar Den Helder voor een mooie strandwandeling. En natuurlijk om bij Monique op de koffie te gaan. En te wandelen. En te dineren. En te overnachten. En te ontbijten.

Bij binnenkomst worden onze reuzenreuen even welkom geblaft en naar hun plaats verwezen door vier lieftallige whippetdames, maar binnen de minuut is iedereen geïnstalleerd.

Monique maakt een vurrukkulukkuh maaltijd. Na het nuttigen hiervan is er geen plaats meer in de buik voor een toetje, waardoor we tussen de gangen door wat calorieën gaan verbranden. We hebben al een uur gewacht totdat de bui over zou waaien maar het wordt allemaal wel heel erg laat. En bijna donker. Dus hup, regenpak aan en door de stromende regen.

Even lekker uitrazen….

…om daarna snel aan het overheerlijke dessert te beginnen. De foto’s met Mo’s verregende coupe ravage die het overheerlijke toetje aan het bereiden is, halen het blog niet want we gaan geen mooie vrouw minder mooi op de foto zetten. Die bewaren we voor zestig-jarige levensloopverhalen :) Hieronder mijn eigen Mona-toetje met zijn crèpe met crème brulée-ijs, bosvruchtenijs, verse aardbeien én zelfgemaakte aardbeienjam, die door een lichtelijk mislukt procedé nu fungeert als aardbeiensaus. Lekker. Omdat er ook goed gelukte potjes jam tussen zaten, krijgen we een potje mee voor on the road.

De dag erop checken we uit bij Hotel Monique en maken een lange strandwandeling. Vorige week heeft Mo nog een zeehond op de foto gezet en we kijken bij ieder golfje of er niet opnieuw een zeehondenneusje boven het water uitkomt. Helaas. Dan maar even de foto van Mo gebruiken. Toch nog de Teso op de achtergrond! Maar OK, het is onze foto dan ook niet!

Voordat we op pad gaan, checken we even onze mail en lezen dat het goed gaat met Lady. Kan ook niet anders in de gouden handen van Yvonne. Lady is helemaal op haar gemak in het vrouwenhuishouden daar, alsof het al jaren zo is geweest. We zijn er kind aan huis dus alles voelt heel eigen. Ze is zelfs vrienden met Pippo de poes. Als ze nog maar mee naar huis wil. We kijken meteen even op Facebook en zien dat Lady ook naar het strand is geweest. Een dag eerder dan wij, toen het weer nog iets beter was dan bij ons na de regenbui. Heerlijk die blije koppies.

Het laatste stukje in Kijkduin moesten de hondjes even zwemmen om weer aan de goede kant van het strand te komen.

Korol vindt het strand helemaal niet interessant, maar de duinen waar de konijntjes zitten des te meer. Hij mag niet van de lijn.

Chakir is hondstrouw en je moet hemel en aarde bewegen om hem tien meter van Wim af te krijgen maar na een paar minuten rent hij blij rondjes om zijn baasje heen.

Korol en ik bekijken het van een afstandje bovenop een rijtje nep-Hunebedden.

En dan is het de hoogste tijd om richting veerboot te rijden. We weten dat er ieder uur eentje vertrekt vanuit Den Helder en een kwartier voor tijd kopen we ons ticket zodat we maar kort hoeven te wachten. Achter ons wordt de ketting er op gedaan, de auto’s uit Texel komen al van de veerboot gereden, even later rijden we de veerboot op, en precies op tijd varen we uit.

Naar dit eiland dus. Om precies te zijn: naar Den Burg.

Sprookjes bestaan want de vrachtwagen voor ons vervoert feeën.

Aan boord is wifi waardoor we snel even onze mail checken. En verhip, we krijgen alweer mail van onze Lady. Ze roept ons een goede reis toe. Ach meissie, we gaan je heel erg missen. Maar wat heb je het fijn bij roedel De Vries. Tot gauw, Muis.

Kiss doet hetzelfde wat Prince altijd deed bij Lady: lekker tegen haar aankruipen. En Lady vindt het geweldig om weer een lief whippetje bij zich te hebben. Zeker nu ze loops is, komen haar moedergevoelens weer sterk naar boven.

Pippo is al snel helemaal gewend aan die nieuwe grote hond die maar aan hem blijft snuffelen. Ze kenden elkaar natuurlijk al, maar nu zijn ook zij dikke vrienden. Pippo denkt dat ie een hond is omdat ie tussen de honden is opgegroeid. Hij is gek op knuffelen en mocht je even vergeten om hem te kriebelen, dan krijg je gewoon een knuffel van hem.

Lady vermaakt zich prima en onze grote reus is helemaal klaar om de reis naar Texel te maken.

We worden welkom geheten door de Texelaars en ook dit jaar zal blijken hoe vriendelijk deze mensen zijn.

Als ons campertje eenmaal verankerd is door de luifel uit te draaien en de zijstukken met grondpennen vast in de aarde te pinnen, kunnen we moeilijk weg. Alle winkels en terrasjes zijn op fietsafstand en voor de rest kunnen we de auto van Jacqueline lenen. En regelmatig rijden we met hen of met de anderen mee naar een lekker plekje aan het strand of een gezellig terrasje. Het slechte weer is helemaal overgetrokken en onder een waterig zonnetje zetten we de partytent op.

Met zijn allen wordt gekookt. We starten de eerste avond met nasi met veel bijgerechtjes waaronder tien eitjes à la Jacque.

En Wims kipjes.

En dat gaat er in als koek.

Het is niet alleen terug naar de natuur maar ook terug zonder afwasmachine. Eén vrouw wast af en er zijn drie kerels nodig om alles af te drogen! Maar leuk dat ze het vinden!

Middags maken we onze eerste wandeling op Texel (voor dit jaar). We gaan dwars door de schapenweides. Het gebied is afgesloten met een hek dat open kan voor wandelaars en fietsers. Aan de andere kant is het afgesloten met een wildrooster. En tussen die twee afsluitingen in, staan de schaapjes je aan te kijken. En onze hondjes kijken al even schaapachtig terug.

Mooie groentunnels over wandelpaden. Hoewel het een eiland is, zijn er kilometerslange wandel- cq fietspaden aangelegd. Overal mooie natuur. Vroeger hebben we wel eens aangelegd met de zeilboot in de jachthaven van Oudeschild voor een dagje Texel maar vanuit zo’n haventje krijg je toch een heel ander beeld van het eiland.

Wim krijgt zijn nieuwe pup in zijn armen gedrukt. Nou ja, mijn nieuwe pup. Nou ja, die van Jet en Chris eigenlijk maar we mogen hem gelukkig wel kriebelen. Driss is een dot van een Saluki.

Avonds is er een mooie zonsondergang.

En als we de dag erop middags op een terras gaan zitten waar internet beschikbaar is, komen er weer een paar pareltjes van foto’s binnen. River en Lady. Wat een beauties.

Nog maar eentje omdat ze zo mooi zijn.

En dan krijgt Yvonne nog twee logées erbij want Yvanca gaat ook een week met vakantie. Wat een gezellige boel. Zo fijn dat ze het zo naar haar zin heeft en iedereen goed met elkaar overweg kan.

Ze vermaakt zich prima en wij doen ook ons best. We maken mooie wandelingen via angstig uitziende straatnaambordjes.

We pakken overdag regelmatig een terrasje en avonds soms een restaurantje. En soms koken we de meest lekkere gerechten. Bijvoorbeeld een mosselmaaltijd. En ook dit jaar ontbreekt het Engels ontbijt niet op de dag van vertrek. Hier wachten de twee grootste vreters op hun pizza en shoarma XXL-schotel.

Shoppen staat natuurlijk helemaal bovenaan op de things-to-do-lijst. Jacq hangt een allerschattigst bloemenjurkje om maar is op het laatste moment toch maar niet overgegaan tot aankoop :)

En voor we het vergeten, wordt er natuurlijk ook nog gecourst. De eerste zondag van de maand augustus is er ieder jaar op de Eagles Ranch het Summer Event met heel veel paardenshows maar ook een roofvolgelshow en een hondencoursing.

En laten wij –van CC2000- nou net die coursing demonstraties geven! Hier mijn stoere kerel op de quad die het nephaasje na iedere cours weer om de paaltjes heen rijdt.

En hier mijn andere stoere kerel die zijn beste pootje voor gaan zetten op het coursingveld.

Hij mag hier samen rennen met een knappe dame die Malinka heet. En de tweede ronde met weer zo’n beauty die Diva heet.

Doet ie het goed of doet ie het goed? Knappe kerel.

Haasje gevangen. Blij.

En dan knappe Kieremans. Hij kijkt strak naar het haasje en ik kijk naar Bettina die ons het startsein gaat geven.

Klaaaaaaaaaaaaaaar affffffffffffffffffffff. Rennen knul.

Enkele honden schoten door naar de koeienwei. Sommige renden bewust onder de cours naar de koeienwei. Alle dieren zijn ongedeerd gefinished.

We geven drie demo’s van ieder drie kwartier en tussendoor hebben we onze befaamde toolbox-meeting waarin het verloop wordt besproken. Wim en Marc voegen het woord bij de daad en gaan de dag erop naar een schuur-verkoop. De schuur zelf is niet te koop maar het oude gereedschap van de boer wel. Marc’s oog valt op een legerschepje wat je dicht kunt klappen. Lijkt hem handig voor in de caravan. Na nadere inspectie blijkt het schepje alleen nog maar dichtgeklapt te kunnen want het zit helemaal vastgeroest. Helaas, geen “nieuwe” aankoop in huize Goetstouwers.

Hoogtepunt dit jaar is Ben Saunders die met zijn tattoo-camper door het land rijdt en ook op het evenement aanwezig is. De dag ervoor stond hij op het veldje langs ons en konden we zo zien hoe rustig en bescheiden hij blijft als iets minder bescheiden mensen hem aanklampen om met hem op de foto te gaan. Hij heeft tot avonds tattoo’s gezet en een paar mensen gaan blij met een echte Saunders-tattoo naar huis. Hij is ook zanger maar zingen deed hij niet; daarvoor was een countrybandje uitgenodigd. Line-dancers leukten de boel een beetje op met een dansje.

Een ander hoogtepunt was de afstand die de roofvogels van deze aardige meneer aflegden tijdens de show.

Kinderen mochten de lederen handschoen vasthouden en als ze een beetje mazzel hadden, landde de uil op hun hand.

Voor de kids waren er springkussens, een speeltuin, een goochelaar, een clown, schilderijtjes inkleuren, van wol een schaapje maken, schminkfeestjes waardoor er spoken en vlindergezichtjes rondliepen, een mechanische stier, ponyritjes en heel veel meer. Als avonds alle bezoekers de deur uit zijn, staan de koeien die meededen aan de cattlepenning-demo weer rustig in de wei.

De paardjes die voetbalden, dressuur reden, kunstjes lieten zien, koeien in een denkbeeldige stal van hekken dreven, of gewoon mooi stonden te wezen in de grote stal om geaaid te worden, mochten na gedane arbeid hun buikjes weer vol eten.

Ook de varkentjes, ezeltjes, cavia’s, kipjes en ander aaispul worden weer verlost van kriebelende vingertjes en legden moe maar voldaan hun lijfje ten ruste. De saloon bij de ingang is snel afgebroken. De Reuze Aardbei rijdt huiswaarts, de mobiele ijsboer ook. De hoefsmid pakt zijn gereedschap in. En de leuke hebbedingetjes en smaakvolle streekproducten op de diverse kraampjes zijn snel ingepakt. Twee uur na het Summer Event lijkt het weer op een normale doordeweekse dag op de paardenranch.

We gaan weer een hapje eten en vanavond staan hamburgers op het menu. Voor de vitaminen is er grote bak sla en tomaten. En ook uien. En bruine broodjes met extra zaden. De dag van aankomst is er trouwens chili con carne gemaakt en dat zorgde voor veel herrie onder de dekens die nacht en nog een groot deel van de ochtend want de wandjes van een caravan zijn erg dun! Manlief doet zijn kunstje met de uien.

Gooit daarna dertig hamburgers op de bakplaat.

Die we vervolgens zo gracieus mogelijk naar binnen werken.

Omdat Wim de hele dag druk bezig is geweest met de demo’s (samen met de rest van het CC2000 team) is het geknuffel met Chakir er een beetje bij in geschoten. Dat wordt even snel ingehaald.

We blijven nog een paar daagjes en op de terugweg gaan we weer langs bij Lady die het wel heel erg naar haar zin heeft. Als we eerst met de twee “oudjes” gaan wandelen (Robijn en Jewel) en Korol en Chakir, is er niks aan de hand. Maar als we na het eten met Jillz, Kiss, River en Lady langs de camper af moeten om te gaan wandelen, gilt Chakir half Ingen bij elkaar. Daar is ze eindelijk, en dan loopt ze door!!!! Ook Chakir mist Lady heel erg. T’is nog maar voor ff kerel, dan komt ze weer naar huis. Zo, en nu snel alles weer inpakken want we gaan naar de show en de coursing in Kronenberg. Ook weer leuk.

Ik loop een beetje achter want het is al weer een hele week geleden dat we naar de show en coursing in Kronenberg zijn geweest. Dat heeft niks met een druk tijdschema te maken maar meer met de zin (of het ontbreken daarvan) om te schrijven. We waren woensdagnacht thuis gekomen uit Texel en vrijdagochtend “moesten” we weer present zijn voor het weekend Kronenberg. Maar we kijken terug op een fijn weekend. Het begon vrijdagavond al meteen goed met het jaarlijks terugkerend pannenkoekenfeest van Monique en Dennis. Dennis snijdt, Mo bakt. Dit jaar voor het dubbele aantal eters van vorig jaar. Een mannetje of zestien maar het kunnen er ook meer geweest zijn. Dennis en Mo moesten hard werken om al die mondjes te vullen. Maar het smaakte weer overheerlijk. Bedankt, lieverds.

Sonja vierde een beetje verlaat haar verjaardag en kwam met heel veel flessen bubbels aan om na een half uur nog maar een paar extra flessen bubbels erbij te gaan halen. Siem inspecteert of er geen druppel verloren gaat van dit gouden vocht.

Jacqueline was vrijdag jarig en dat vierden we morgens met lekkere appeltaart. Avonds na het pannenkoekenfeest, deden we Jacq’s verjaardagsfeest nog eens dunnetjes over. Zondag was de verjaardag van Alfred zodat we het weekend meer feestend dan coursend zijn doorgekomen. En etend! Zaterdag was er een heerlijk driegangendiner van Jacq. Zalm vooraf, varkenshaasje als hoofdgerecht en verse aardbeien in likeur met slagroom na. Bij aankomst kreeg Wim nog een grote pot drop van Herman omdat hij geholpen had in Pouch met het redden van de luifel tijdens de orkaan. Drop was zondagavond al op! Want het gaat hard als je uitdeelt :) Gelukkig hebben we de foto nog.

Ik kreeg strikte orders om Wims helicopter mee te nemen want ook Herman, John en Richard hadden hun helicopters mee genomen en er moest gevlogen worden. Iets wat de grote jongens ook regelmatig hebben gedaan. Daarbij veel bekijks van kids met open mondjes. En andere grote jongens die ook zo’n dingetje thuis hebben en dat volgend jaar zeker mee gaan nemen.

Zaterdag moest er geshowd worden. Frency showt Chakir. Maar eerst zijn de whippets aan de beurt. Omdat zij zelf drie whippetjes heeft en maar twee handlers, vraagt ze of ik nummer drie wil showen. Frency is speciaal wezen shoppen voor zwarte showkleding zodat Chakir mooi afsteekt. Ik loop op mijn slippers, heb inmiddels één keer ervaren hoe het NIET moet om zo’n hondje door de ring te jagen. Ik heb niks om mijn ringnummer op te plakken/spelden. Geen showlijntje. Help. Ik ga toch de ring in. Krijg meteen op mijn donder dat ik te dicht op de vorige zit terwijl ik toch goed opgepast heb en tot slot roept Ingrid met haar zoetgevooisde stem keihard met Amsterdams accent of ik een showlijntje van der mot. Als ik een stripfiguur zou zijn, zouden er stoomwolkjes uit mijn oren komen en bliksemschichten boven mijn hoofd te zien zijn. Ingrid ziet deze “onzichtbare” signalen, ze geeft me niet alleen een showlijntje maar houdt het ook nog vakkundig voor me vast gedurende de rondjes door de ring. De schat. Ik mag even op haar Wimpie passen die zich wonderbaarlijk goed gedraagt.

Daarna is de beurt aan de Afghanen waarbij Frency en Chakir erg hun best doen. Maar keurmeester Hetty van der Lee- Grevelt is erg streng. Ze neemt de tijd om de honden goed te observeren en laat Frency alle hoeken van de ring zien. Maar goed, Chakir wordt tweede en krijgt 2U en daar zijn we blij mee. Met koekjes blijer :)

Zondag is de coursing en daar hebben we met zijn allen veel meer zin in. Onze camera laat ons voor de afwisseling weer eens in de steek en we vragen omstanders om foto’s te maken, wat ze graag voor ons doen. Hier Kier met een vliegende start.

We kregen van veel meer mensen foto’s. Onder andere deze pareltjes van William…

…en Ronald kwamen onverwacht maar zijn zeer welkom.

Tussen de coursings door moest er wat geld verdiend worden voor de clubkas en Jacq stelde voor om naar de Sligro te gaan en een paar dozen hamburgers te halen. Motorrijders Henk en Sytse stelden zich beschikbaar om broodjes, uien en sauzen te shoppen bij de plaatselijke super. Zo’n biker in vol ornaat in een werkbusje is al een grappig gezicht. Maar als ze dan heel stoer weg willen rijden en ze alleen een automaat gewend zijn, lig je natuurlijk helemaal dubbel als er geschakeld moet worden en iedere keer de motor afslaat voordat ze het terrein af gehobbeld zijn. 180 broodjes en heel wat kilo’s uien hebben we er uiteindelijk doorheen gedraaid. Sonja en Nelli hebben ze allemaal geschild en in ringen gesneden. Alleen kale mannen mogen de hamburgers en uien bakken in verband met de hygiëne :)

Maar Siem moest even later helpen op het coursingveld en het werd wel heel erg druk in de middagpauze waardoor ik even mee heb geholpen als vakbekwaam broodjessnijder, broodjes en servetjes aangeefster, en kassajuffrouw. Later werd ik weer afgelost door Nelli of Sonja. En Wim door Alex. Zelfs GJ droeg zijn steentje bij (toen de drukte voorbij was en er gemiddeld één broodje per kwartier verkocht werd!!!).

Eind van de dag is de prijsuitreiking. Chakir stond in de top drie na de eerste ronde en zou ook op een mooie plaats geëindigd zijn als hij in de tweede ronde niet opeens zomaar zonder reden midden op het veld stil bleef staan. Gelukkig pakte hij het na een tijdje weer op zodat hij geen diskwalificatie aan zijn broek kreeg. Maar die hoge plaats kon ie op zijn buik schrijven. Hij is zesde geworden. De mannen vinden het wel goed.

De prijsuitreiking wordt in de overdekte manege gehouden want buiten komen er rare wolken aan. De hele dag is er geen wolkje aan de lucht geweest. Maar eind van de middag komt er een gordijn van wolken aan. Erg mooi gezicht. Totdat het begon te regenen!

We kijken terug op een fijn weekend met lieve mensen en schatten van honden.

Onze dame wordt iedere acht à negen maanden loops. Prince vond dat helemaal geweldig want Lady oefende haar moedergevoelens op hem en waste zijn oren, likte zijn neusgaten maar zorgde vooral dat de kleine puppenprins het niet koud kreeg door hem helemaal in haar vacht te verstoppen. Korol heeft niet echt interesse en als hij heel af en toe te opdringerig wordt, wordt hij afgeblaft door Lady of teruggefloten door ons en dat vindt ie dan ook wel weer best. Voor een koekje doet hij alles :) Maar de eerste loopsheid vorig jaar met Chakir erbij werd het allemaal een stuk moeilijker. Hij wil perse tien schattige puppies met Lady en doet er alles voor om bij ZIJN meisje te komen. En als dat niet lukt –wij steken er letterlijk een stokje voor- laat hij dat in alle toonaarden horen. Ook mag niemand in de buurt komen van Lady want ze is van HEM. Vorig jaar hebben we het drie dagen volgehouden en toen eindelijk het aanbod van Yvonne aangenomen om Lady bij haar te brengen. Dit jaar doen we het weer zo. Zowel Kiss als Jillz doen wat Prince altijd deed: lekker bij Lady in de mand kruipen.

Voor de mensen die niet weten waarom wij onze dame de halve tijd aanspreken met Muis, volgt hier de uitleg. Lady Camée d’Avicenna komt uit Duitsland en daar noemen ze vaak (eigenlijk altijd!) de windhondjes Rennmaus. Omdat het renmuizen zijn! Er wordt ook nooit gevraagd hoe het met Lady gaat maar altijd: Wie geht’s mit die Maus? Schattige varianten zijn Mausie of Mausielein. In het Nederlands klinkt het voor geen meter. Velen hebben ons al verdwaasd aan staan kijken als we keihard Muis riepen als Lady moest komen. Maar voor ons zit het er inmiddels ingebakken en praten we vaak liefdevol over het feit dat we een muis thuis hebben die meeloopt op de renbaan. En op coursings. Maar goed, we dwalen af. Lady gaat naar Yvonne waar River, Jillz en Kiss wonen. Na een paar dagen komen daar Jewel en Robijn bij omdat dochter Yvanca op vakantie gaat. Deze foto had ik ook al geplaatst bij het blogstukje over Texel maar ik vind hem zo mooi dat ie een keer in de herhaling mag.

Na het wegbrengen van Lady rijden we met een brok in onze keel door naar Texel. Wat missen we ons meisje al. Het wordt ruim gecompenseerd door de fijne mensen en dingen die daar zijn. En we weten dat Lady geen beter logeeradres kan hebben als in Ingen. Al snel komen de foto’s door dat ze naar het strand zijn geweest.

Na het zwemmen in de zee worden ze helemaal schoon gewassen en geföhnd. Ook –zoals hier onder- als ze na een vette regenbui kletsnat worden. Von heeft haar handen vol aan twee afghaantjes.

Bijna droog zien ze er dan weer zo uit en mogen ze even poseren in de voortuin met nieuwsgierige schapen aan de overkant van de weg. Nee, de schapen zijn niet meer te zien: Emile, de grote baas in huize de Vries, gaat gras maaien met de motormaaier of zoiets, en dat vinden de schapen niet leuk en kiezen het hazenpad.

Andere dochter Tamara is al weken in de weer geweest met hindernissen in elkaar timmeren om ze daarna te schilderen in –soms letterlijk- alle kleuren van de regenboog. En om de honden lekker bezig te houden (na iedere dag een paar heerlijke wandelingen langs weilanden) mogen de dames ook een rondje door de rij-bak.

Kiss laat zien hoe het hoort. Von spring er ook gewoon over heen (met ieder hondje; reken maar uit hoeveel keer ze gesprongen heeft!). Wonder steekt haar oor omhoog om te kijken wat die gekke honden nu weer aan het doen zijn met haar parcours.

Wolk stort zich ook even in de hondenbende om daarna de hindernissen eens van dichtbij te bekijken. Een heleboel blondjes op een rij.

En dan ligt iedereen op apegapen. Moe van het concours.

In zo’n logeervakantie wordt ontzettend veel georganiseerd en visite hoort er ook bij. Soms komen er mensen op bezoek en soms gaan ze met zijn allen gezellig op visite. Dit keer naar Syl en Flow. En dan heb je opeens vijf whippets en twee afghanen in je hand. Von draait daar haar pet niet voor om!

Gezellig met zijn allen op een terrasje. Alles kan als je van die makkelijke hondjes hebt.

Lady ligt ook vaak bij Emile op zijn kantoor als die een paar uurtjes thuis moet werken. Of als hij even op de bank ligt avonds. Of als ie zijn brood aan het smeren is. Ze vindt alles even leuk, als ze maar bij iemand kan zijn. Omdat Wim weet dat zijn meisje in gouden handen is, hoeft hij Von niks uit te leggen over vachtverzorging, voeding, aan de lijn houden of andere dingen. Die spreken allemaal voor zich. De dames zijn aan elkaar gewaagd en het is -of bij ons of bij haar- één grote familie waar alles van een leien dakje gaat. Er is echter één ding wat Wim absoluut niet wil en dat zijn vlechtjes bij zijn blonde kind :) Ook dat respecteert Yvonne natuurlijk want er is geen vlechtje te bekennen in het kunstwerk in heur haar. Bij Rif wel, maar die mag ook gewoon vlechtjes. Vrouwtje ook! Denk dat de lijst voor de volgende logeerpartij ernstig aangescherpt wordt wat betreft vlechtjes en ALLES wat er maar op lijkt!!!

Maar na een paar weken als het vloeien al een poosje gestopt is, wordt het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan. Vinden wij! Von vindt dat het nog een jaar moet duren! De brok in onze keel die wij hadden om Lady achter te laten, die heeft nu Yvonne. Zelfs Pippo is erg aan de harige blonde dame gewend geraakt. Ze geeft hem nog snel een afscheidskusje met de belofte dat ze snel weer langs komt.

Bij ons aangekomen zijn de reuen erg nieuwsgierig en snuffelen dat het een lieve lust is. Korol verliest al snel zijn interesse. Chakir blijft haar toe neuriën en blijft op veilige afstand naar zijn grote liefde kijken. Als ie te dicht bij komt, krijgt ie een vette snauw. Jillz kruipt nog even bij Lady in haar mand. Maar dan is het toch weer veel te snel tijd om naar huis te gaan. Emotioneel nemen we afscheid van elkaar. Niet voor lang. Maar toch.

De dag erop is de nieuwigheid er al af voor de mannen en is alles weer bij het oude. Baas zit avonds helemaal gelukkig met zijn meisje op schoot voor de TV.

Yvonne, voor de duizendste keer: heeeeeeeeeeeeeeeel erg bedankt voor alles (ook voor al deze mooie foto’s). Tot gauw, moppie.

Bij het laatste bezoek aan Ytteh kregen we de puppiemand van Chakir mee die ze al die tijd bewaard had. In de camper was alleen plaats boven op Korols bed die er heerlijk in heeft gelegen tijdens de reis naar huis. Eenmaal thuis confisqueerde Lady meteen de mand maar gelukkig mogen de anderen ook wel ooit heel eventjes in HAAR mand liggen. Chakir demonstreert dat het nog steeds prima past, ook al is hij inmiddels een grote hond geworden.

Er is zelfs plaats voor meneer Konijn. En Lady zou er ook nog wel inpassen als het aan hem lag. Desnoods gaat ie dan maar half op de rand hangen, maar Lady tolereert alleen maar baasje in de mand en verder mag er geen hond in.

Zelfs in standje hopeloos is de puppiemand nog groot genoeg.

Ook Korol past er prima in maar het liefst ligt hij toch bij vrouwtje in bed.

Of beneden op zijn hondenbank.

Lady ligt er nachts meestal in. Totdat we wakker worden en dan komt ze bij ons liggen. Daarvoor stuurt ze Korol vooruit om te kijken of we al wakker zijn. Want al mag hij avonds ook bij mij in bed; hij vindt het al snel te warm en vertrekt na een half uurtje naar zijn plekje langs me op de grond, waar een heerlijk zacht tapijt ligt. Lady blijft zonder schroom de hele nacht op onze voeten liggen dus die komt er avonds niet in!

Morgens moet Korol dus gaan kijken of we wakker zijn. Dat is in de zomer net zo vroeg als dat de zon wakker wordt. Hij kijkt naar mij, snuffelt voorzichtig aan mijn gezicht en ik doe of ik nog slaap. Hij gaat weer langs me op de grond liggen en probeert het na een uurtje nog een keer. Als ik dan heel voorzichtig één oog half open doe, begint hij enthousiast te kwispelen waarbij al snel zijn hele lijfje mee schudt. Hij lacht zijn tanden van oor tot oor helemaal bloot en kruipt voorzichtig langs me in bed zonder dat baasje wakker wordt. Voor Lady het startsein om ook snel erbij te springen, wat ze dan ook letterlijk doet. PLOF! Wim mompelt dan iets onverstaanbaars om snel weer door te pitten. Hij wordt een tijd later wakker en kijkt verbaast dat er honden in bed liggen. Niks van gemerkt hoewel Lady niet echt subtiel op zijn benen is gaan liggen, in zijn armen is gekropen en in zijn neus of oren uitademt of op zijn minst met haar haren laat kriebelen. Iedere dag hetzelfde ritueel. Heerlijk. In de camper kan dit niet in verband met ruimtegebrek waardoor we altijd weer blij zijn als we na een vakantie weer thuis zijn. Ik mis het meer dan dat de honden het missen!

Korol is het ook morgens na een half uurtje zat en gaat weer langs me op de grond liggen. Waardoor Lady de hele mensenmand voor zichzelf opeist. Dat wij zonder dekens komen, vindt ze niet erg. En Wim slaapt nog steeds overal doorheen. In de winter is het een ander verhaal als lichaamsdelen beginnen te bevriezen!

Toen ze bij Yvonne ging logeren, moest de mand mee want tijdens de loopsheid wil ze graag een nestje maken. En daar moesten Jillz en/of Kiss dan weer bij als haar puppen. En whippets zijn altijd welkom bij haar. Bij wie niet? ;)

Het is alweer een maand geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven. Geen zin en geen inspiratie zijn hiervoor de sleutelwoorden. Ook het feit dat dé camera kapot is, speelt een rol. Toch waren er leuke dagen en weekenden in deze afgelopen maand. Bijvoorbeeld het Afghanenclubweekend. Enkele mensen hadden leuke foto’s gemaakt en naar ons gestuurd maar nogmaals: geen fut om ze hier neer te zetten. En het Nederlands Kampioenschap Coursing is geweest. En het hoogtepunt (!) van deze maand: mijn verjaardag!!!! De dag zelf heb ik met mijn liefies gevierd maar de dagen ervoor is er een dagje Amsterdam (met Madame Tussaud en een cruise (!) door de grachten), een dagje op safari in de Beekse Bergen en een etentje geweest. Heeeeeeel veel foto’s gemaakt met onder andere aan de koffie met George Clooney en in bed met Robbie Williams of mij als assistente van een Amerikaanse straatartiest waarbij ik zijn vlijmscherpe messen en (plastic) goudvissen aan mocht geven waarmee hij ging jongleren. En niet te vergeten de foto’s tussen de andere apen of bij de giraffen. Maar dat staat allemaal niet op dit blog! Wat er wel op komt, is onze “overherfstering” aan de Côte d’Azur waar we ons op het moment van dit schrijven bevinden. Midden in Monaco om precies te zijn. Hier hebben we al heel veel foto’s gemaakt maar moeten we eerst uitzoeken. Die komen nog. En we blijven hier een paar dagen, dus de foto’s van Monaco stapelen zich op. Maar wat we al wel uitgezocht hebben, zijn de foto’s van de reis er naar toe.

De reis begint over de snelweg door Limburg die al jaren midden door Maastricht gaat. We trotseren dapper de eeuwige verkeersdrukte midden in de stad waar ze al honderd jaar aan de doorgaande weg aan het bouwen zijn en waarvan ik hopelijk in dit leven het eindresultaat nog van mee mag maken. Oftewel: tegen die tijd voor het eerst van mijn leven file-loos over de snelweg via Maastricht naar het zuiden. Onze eerste stop is in Luxemburg. Niet alleen om te tanken. De diesel is hier twintig cent de liter goedkoper dan in Nederland. Maar er is ook een mooie camperplek met alle faciliteiten. En we vallen met onze kont in de boter want er is een groots feest met veel kraampjes en veel raar uitgedoste mensen in kleding van een paar eeuwen geleden. Maar…. die boter smelt al snel onder onze billen want ze zijn aan het opruimen. We blijven een nachtje, maken de dag erop een mooie wandeling en begeven ons dan enkele honderden kilometers zuidwaarts naar Langres in Frankrijk.

Drie jaar geleden, op de terugweg na het Europees Kampioenschap Coursing in Chardonnay Frankrijk, zijn we hier ook geweest. Toen zijn we een paar dagen blijven plakken want niet alleen het vestingstadje is een lust voor het oog. Ook het grote meer is de moeite om langs te wandelen. De meeste foto’s lijken zo van het blogstukje van drie jaar geleden te zijn geplukt; was het niet dat toen ons whippetkind met ons mee liep.

Een hutje op de vestingmuur.

Eenzelfde foto waar vorige keer Lady mooi stond te zijn, neemt Korol het stokje van haar over.

Het trammetje weer. Waarvan we nog steeds niet weten of het nu lijn 10 richting Parijs is of toch naar het zuiden. Gezien de twintig meter rails die er voor de show bij wordt geleverd, kun je hier op het perron wachten tot je een ons weegt.

Op één van de grote torens op iedere hoek van de vestingmuur om de stad, staat een modern kunstwerk waar ik even lekker lui in ga liggen. Mijn nog een beetje zielige hondje is er weer als de kippen bij. Kusje!! Net voor vertrek had hij een zeer oor maar met onze Mag-lite er in schijnend, konden we niks ontdekken. Aangezien onze dierenarts een soort van bouwlamp in zakformaat heeft, ontdekte hij al snel een snee diep in zijn oor. Oor uitgepoetst met de nodige watjes waarbij een hoop vies verdroogd bloed naar boven kwam. Flinke dot zalf er in en klaar was Kloor. Het advies om iedere dag even door te smeren met de zalf, namen we mee op vakantie.

Wat ik heel erg leuk blijf vinden, is het glazen liftje dat het niveau-verschil van de parkeerplaats naar de winkelstraat verbindt. ff wachten…

liftje komt zo….

het kèn net….

en we genieten van het uitzicht. Hetzelfde uitzicht waar ik samen met Korol mee op de foto sta, heb ik al drie jaar als profielfoto op mijn Facebook. Leuke herinneringen aan Langres.

We kijken het liftje, dat als een zonnetje over de rails weer naar boven glijdt, even na.

Maken nog een fotootje van een mooi kereltje.

En volgen ons navigatiesysteem richting het zuiden, hoewel de wegwijzers ter plaatse heel andere richtingen aangeven. Dood, liefde, ontkenning, verlichting, misère of geluk. Aan de zijkant staan nog een stel richtingen. We moeten de kant van het geluk op. Wat ook betekent dat we de kant van dood en ontkenning op moeten. Als dat maar goed komt!

Dit is onze derde poging om naar de Côte d’Azur te rijden maar iedere keer is het zo mooi in de Champagne-streek of in Normandië dat we niet veel verder dan het midden van Frankrijk komen. Wim is vastbesloten om nu toch eens eindelijk tot het zuiden te komen en typt doelen in zijn navigatie-systeem die honderden kilometers ver weg zijn. Wat weer gelijk staat aan uuuuuuren rijden. We scheuren door de Côte d’Or in Bourgogne, vliegen langs Nancy, Dijon en Lyon. En als we het bordje Grenoble zien, zien Korol en ik tot onze schrik de Alpen op ons af komen! Dat wordt weer misselijk door de bergen! Tot Gap gaat het redelijk, naar Digne-les-bains wordt het al flink zwaarder en bij Grasse zien we grauw. Maar dan zien we eindelijk de bordjes Cannes met een stralend blauwe Middellandse Zee op de achtergrond. Yes, we did it.

De Alpjes.

We hebben overnacht in St. George d’Esperanche. Onderweg stoppen we voor een wandeling.

Chakir heeft het er wel naar zijn zin. Het is warm benauwd weer maar wat hoger in de bergen waait een koel windje door zijn blonde haar.

We wandelen tot een dorpje, knuffelen wat, maken daar een foto van en nemen dezelfde weg terug naar de parkeerplaats.

Ook hier geen spoor van Heidi. Maar ja, daar moet je ook voor in Zwitserland zijn.

De volgende overnachting is in Sisteron waar we aan de voet van de Citadelle geparkeerd staan.

En dat kasteel bezichtigen we de dag erop.

Het is tien minuutjes stijgen met de benenwagen maar dan heb je ook een kek uitzicht.

En omdat tien minuten natuurlijk lang niet genoeg is als wandeling, gaan we nog een stukje door het bosachtige gebied om de Citadelle. Eerst over het grote parkeerterrein en dan het groen in.

Om vervolgens aan de andere kant van het oude stulpje weer uit te komen. De poort zit goed op slot waardoor er geen hond in kan.

Misschien ook omdat er twee Afghanen de wacht houden?

Of zijn ze gewoon een beetje moe?

We halen brood bij de plaatselijke bakker, drinken er een bakkie thee bij en gaan op pad voor het laatste stuk naar Monaco. Omdat Korol boven in de bergen weer kotsmisselijk wordt (en ik ook), maken we even een stop. Hij heeft ook last van zijn oor. Niet alleen door de hoogteverschillen maar ook van de snee die nog niet helemaal genezen is. We maken zijn oor schoon, doen er weer wat zalf in en we zijn klaar voor de lange afdaling naar de zee.

Maar niet voor we nog een slokje gedronken hebben. Onze honden hebben niet alleen een hap uit het sappige gras van de aanwezige koeien en schapen (beide kuddes met bellen) genomen maar nemen ook een slokje uit de gereedstaande drinkbakken. Gelukkig blijft het water stromen zodat er nog genoeg over is voor de andere beestjes die er in iets grotere getallen rondlopen.

We rijden dwars door Cannes. We vinden het niet echt de moeite waard om te stoppen want op dit moment is er geen Filmfestival, zodat de kans wel erg klein is om met Julia Roberts op de foto te kunnen. Mocht het Filmfestival er wél zijn, dan is de kans om met haar op de foto te komen ongeveer net zo klein. We besluiten om maar meteen door te rijden naar Monaco. Hoewel, het is toch nog een heel eindje en in Cannes schoot het niet echt op met alle wegwerkzaamheden, waardoor we nog even stoppen in Antibes om door een park te wandelen. De bedoeling is om langs het strand terug te lopen maar het is vloed en het is ook meteen goed vloed want het water komt niet alleen helemaal tot aan de muur van de bovengelegen parkeerplaats, het spat ook nog eens drie meter de lucht in omdat het geen kant op kan.

Daarna vangen we toch echt met het laatste stukje van de reis aan. Het is inmiddels al laat op de avond maar nog 26 graden en benauwd. Gelukkig waait er een frisse zeewind. De Lamborghini’s, Porsches en Bugatti’s halen ons in. De Rolls Royces en Ferrari’s komen ons tegemoet. En om het helemaal af te maken, vliegen de helikopters af en aan waarvan de passagiers na de landing in de wachtende limousines stappen. Hun koffers worden gedragen door het personeel. De dag er op met daglicht gaan we op verkenning. But that’s a different story!

Deel 2 vakantie Côte d’Azur.

De Zangeres zonder Naam zou er zomaar een liedje over hebben kunnen maken! Maar wij lopen er midden in, in dat Monaco. Heeeeeeeel vroeger ben ik er eens op doorreis geweest met wat vrienden van de motorclub. Niet meteen denken aan de Hells Angels (hoewel ik daar een paar erge lieve mannen ken die zich verstoppen achter lange baarden, lederen outfits met veel blingbling en zwarte zonnebrillen). Ik was lid van de Goldwingclub. Je weet wel, die motoren die op een bankstel op wielen lijken. We leken toen heel erg op een reclamefilmpje over haarshampoo. Vier motorduivels m/v komen moe, bezweet en met plakkerig haar in motorpakken aanrijden, checken in bij een chic hotel en de manager geeft ze met een vies gezicht de kamersleutel. De hoofdrolspelers nemen een douche, gebruiken dé shampoo die hun vette haar (dat de hele dag in een staartje in de motorhelm heeft gezeten) tot gouden lokken transformeert en met een kek jurkje en net pak stappen ze de lobby in, wat goedkeurend door de hotelmanager wordt nagekeken. Tadaaa, voortaan gebruiken we huppeldepupshampoo!! Zo voelde het toen ook voor ons en ik denk nog vaak terug aan de commercial, maar Monaco is een beetje veel uit mijn hersenpan vervaagd (het was ook maar één dagje toen). Vandaar dat we even terug die kant op gaan. We komen laat op de avond aan en we rijden over een weg met uitzicht beneden op een met spots blauw en groen verlichte haven. De foto’s daarvan zijn niet helemaal toppie maar die van manlief bij een leuk automerkje kan nog net. Het stikte er van de autogarages met luxe merken. Ook in het wild reden er veel exemplaren.

Niet alleen de platte sportautootjes van onder andere Ferrari, Porsche en Lamborghini maar ook de dubbeldikke Rolls Royces, Bugatti’s en Bentleys staan op iedere straathoek geparkeerd of zoeven over de weg. Zelfs mijn lievelingsauto kom ik in het zwart tegen: de dikke vette Hummer. Mijn kleine mannetje is al heel tevreden met een compact autootje.

Bij het paleis van de prins en zijn familie staat dit zielige exemplaar voor de deur. Het enige prinselijke eraan is de kentekenplaat. Denk dat het echte werk in één van de vele garages staat. Er was sowieso een automuseum gevuld met (klassieke) auto’s die van de Grimaldi’s zijn geweest.

In de diverse winkelcentra en –straten zijn de Formule 1-winkels volop aanwezig. We rijden zelf met onze koelkast op wielen een stuk over het circuit - het stuk langs het openluchtzwembad - omdat we daar toevallig door moeten en het 364 dagen in het jaar gewoon een doorgaande weg is. Totdat alles hermetisch afgesloten wordt voor het F1-circus. Diverse coureurs hebben een flatje in Monaco maar tot op heden hebben we niet één bekende kop gezien. Ook niet van een of andere acteertreutel of zangeres zonder faam.

Misschien omdat ze zich uitsluitend in auto’s met geblindeerde ramen begeven en zich naar hun helikopter laten rijden voor een ijsje in Parijs. Het lijkt wel een zwerm vliegen rondom de heli-plaats want het is een continu aan- en afvliegen van moderne luxe wentelteefjes. Buiten op de parking staan de verlengde limo’s al klaar om hun personeel naar hun stulpje te brengen.

Ook een rood exemplaar want dat kleurt zo leuk bij de Ferrari.

Fietsen zie je er bijna niet. Ook al staan op drukke plaatsen fietsrekken vol met huurfietsen die je voor een paar euro kunt gebruiken. Wel stikt het van de brommertjes. Is ook makkelijker met al die hoogteverschillen.

Voor het gepeupel is er altijd nog de bus. Een cabrio, dat dan weer wel. Maar toch. Stadsbussen rijden er trouwens ook volop. En taxi’s waarvan het lichtje op het dak groen of rood brandt.

Maar wil je echt de blits maken dan leg je je drijvende flatgebouw in één van de havens. Dit is nog een relatief klein exemplaar. Het gedrocht heet Cakewalk en ik vind het ook net een kermis-attractie. De cruiseschepen liggen een stukje verder in open zee. Daarbij vergeleken is de Cakewalk een leuk reddingssloepje.

Dit is meer mijn smaak. Een stuk kleiner maar dat parkeert wat makkelijker.

Hier nog een paar van die drie verdieping hoge badkuipen met een kelder. Als zeiler blijf ik een lichte antipathie tegen deze vervuilende herriebakken houden (dit vooroordeel heb ik niet bij Hummers!!). Maar het is leuk om naar te kijken. En kijken kun je er lang genoeg naar want ze liggen er maar een beetje te liggen totdat de heer des huizes met zijn privé jet uit Londen of George Town (uit die steden lagen de meeste schepen) wil komen voor een weekendje varen in de Middellandse Zee. Voor de lol vaart hij zelf een paar mijlen en dan neemt zijn kapitein en diens maritieme team, die permanent aan boord wonen, het van hem over zodat de gastheer zich weer om zijn gasten kan ontfermen, die eigenlijk al geëntertaind worden door de eveneens het hele jaar aan boord wonende PR-dame/secretaresse/management-mens voor het keuken- en huishoudelijk personeel. Of hij duikt met zijn maîtresse (de nanny??) in de op comfortabele temperatuur gehouden Jacuzzi.

In de winter is de haven aanzienlijk leger en worden de plekken opgevuld door vissersboten. Maar nu genieten we nog even van al dit decadente gedoe.

Bij de bootjes hoort natuurlijk ook een yachtclub. De dagaanbieding was een fles champagne voor 59 euri. Een koopje. Want als ik bij Ingrid in Duitsland ben, gaan we altijd ergens aan de champagne. Dat varieert een beetje vanaf 12,50 euro maar als we ieder twee glaasjes wegklokken –wat altijd goed lukt- ben je ook minstens vijftig euro kwijt. Dus, koopje. De aanbieding zal wel van een slecht druivenjaar zijn geweest! Ook de ijsbolletjes in ruim formaat van 2,50, de hotdogs van 3,50 en de “ik was in Monaco”-shirtjes en tasjes van rond de tien tot vijftien euro (naar gelang hoeveel glittertjes je er op wilde) vond ik erg normale prijzen. Uiteraard ben je bij de plaatselijke Chanel, Gucci en Prada ietsje duurder uit maar dat kost wereldwijd een vermogen dus ook in Monaco.

Uiteraard zijn er ook leuke woninkjes te bezichtigen. Helaas niet van binnen. Op een enkel paleis-achtig huis na, stikt het er van de appartementen. Hieronder een stuk van de skyline met tevens een stukje van het F1-circuit langs het zwembad. Dit is de grootste haven: Port Hercule.

Met nog een gezellig binnenhaventje voor de kleinere bootjes: Port de Fontvieille. Rechtsboven in de foto zie je een rood oplichtend vakje onder hoge bogen. Dat is het videoscherm in het voetbalstadion waar zondag een soort Ajax – Feyenoord wedstrijd werd gespeeld want in Monaco verdubbelde volgens mij het aantal inwoners met supporters uit een ander deel van Frankrijk (iets met groene shirtjes, je ziet: ik ben geen voetbalkenner). Maar ook de mobiele eenheid stond op iedere straathoek op een kluitje iedereen te controleren. Volgens mij zagen we er met drie honden en gewone kleren niet uit als hooligans en mochten zonder controle gewoon doorlopen. Hoewel het stadion een eindje weg lag, was het alsof je er zelf bij was met de enorme geluidsinstallatie die ze er hadden. Van te voren een kek Tiësto muziekje en later de clubliederen (of iets wat er op leek). Het was even heel rustig met mensen buiten het stadion voor een uurtje of drie maar daarna stikte het van de dronken supporters. De rode shirtjes hadden gewonnen. De groene shirtjes waren snel uit Monaco verdwenen. Na wat speurwerk in de agenda van Monaco blijkt het over AS Monaco FC tegen S.E Etienne te gaan die voor de French Premier League Football Championship speelden. Nou, zeg me nog steeds niet veel. Alleen dat Monaco heeft gewonnen. Joepie!

Kijk, dit stadion.

Iets te groot om met een flutcameraatje in zijn geheel op de foto te krijgen. Met een joekel van een groothoeklens is het nog steeds een uitdaging.

Natuurlijk hebben ze nog veel meer mooie gebouwen. Hieronder het Institut Oceanographique. Een museum vol visjes. Het ligt pal aan zee waar je ook een boottocht kunt boeken om walvissen en dolfijnen te spotten.

Een erg imposant gebouw waarvan ik eerste instantie dacht dat het wel eens het paleis van Prins Rainier III en zijn inwonende familie zou kunnen zijn.

Heel klein stukje van de voorkant.

Verdorie, rijdt er weer zo’n rood autootje door mijn beeld.

Een dag eerder op de foto gezet als leuk achtergrondje voor mijn mooie hondje.

Voor de mensen die zich afvragen wat er gebeurd is met die Yellow submarine van de Beatles…. voila!

En dit is dan het paleis van Prins Rainier III. Een stukje ervan dan, want ook dit kreeg ik er niet helemaal op. Het wachtlopen en wisselen van de wacht had zo uit Buckingham Palace in Londen kunnen komen. Alleen missen ze hier die leuke hoge zwarte bontmutsen.

De prinselijke familie heeft aan drie kanten de Middellandse Zee als uitzicht maar aan de voorkant speelt zich dit de hele dag af. Treintjes, of sightseeing bussen vol toeristen. Mensen die de hele dag langs je raam aflopen en naar binnen gapen in de hoop een blik van Stéphanie, Caroline of Charlene te krijgen. De gangetjes tussen de villa’s in stikken van de souvenirwinkeltjes. En er zijn continu tientallen camera’s op je gericht. Ik vind het niet gek dat ze van huis weglopen en met hun bodyguard trouwen. En weer scheiden. Of met een circusdirecteur. Of in Alberts geval de ene na de andere bastaard op de wereld zetten uit verveling. Of gewoon lekker in Amerika gaan wonen, wat de kleinkinderen doen. Het alternatief om net als mama Grace Kelly dodelijk te verongelukken, is tot op de dag van vandaag een trieste gebeurtenis. Nee, ik zou geen lid willen zijn van deze Monagaskische familie.

Op het plein staan diverse kanonnen met een flinke voorraad - aan elkaar gelaste - kogels. En een paar beelden waar mijn liefies weer beeldig bijpassen.

Vier Zweedse mannen bieden aan een foto van ons allemaal te maken en daar zeggen wij geen nee tegen. Hij maakt er eentje in een paar seconde en ik dacht nog zo: “dat kan nooit iets worden met alle vijf tegelijk in de smile-pose”. Meestal staat er wel eentje met haar kont in beeld of aan zijn ballen te krabben (wie van de drie???). Maar kijk, plaatje toch?

Verder maakt iedereen foto’s van elkaar en soms maken mensen foto’s van anderen die staan te fotograferen. Gewoon omdat het grappig is. Ik persoonlijk vond dit wel geinig.

Vaak heb ik net de honden geïnstalleerd en wil een foto maken en dan gaan er een hoop mensen voor me staan die de honden ook zo leuk bij dat kanon/paleis/olijfboom/fontein vinden passen. Of ze komen aanrennen, gillen tegen manlief die de camera vastheeft dat ze op de foto willen met die blonde beesten en duwen ons aan de kant. Soms is het leuk als ze complimentjes over je honden maken en van alles over ze willen weten. Soms is het ronduit stront-irritant. Zeker bij mijn bange Korolbeest die iedere keer de schrik van zijn leven krijgt als er weer een kind tegen hem aan wordt gedrukt omdat dit zo leuk is om oma thuis te laten zien.

Ook een bezoekje waard is de Kathedraal. Zeker als je daar heen wandelt door de prachtig aangelegde tuinen met fonteinen, watervalletjes, beelden en kleurige bloemen en exotische planten.

Aan de overkant van de straat nog een paar leuke optrekjes.

Je kon geen vijf minuten lopen of er was wel een openbaar toilet. Ook speciale voorzieningen voor mensen in een rolstoel. Of verschoontafels voor baby’s. En allemaal keurig bijgehouden. En dat alles voor het luttele bedrag van nul hele euro’s.

In sommige musea of parken mochten geen honden binnen maar daarvoor hadden ze wel een veilige opvangplaats gemaakt. Mij gaat het net iets te ver om mijn hondjes daar even achter te laten maar de mogelijkheid is er wel.

De lange trap –hier slechts een klein deel ervan- was één van de toegangswegen naar het paleis.

En als je vanaf één van die trappen een foto neemt, kan dit het uitzicht zijn.

En op één van de vele torentjes bij de stadsmuren moesten we natuurlijk weer even een foto maken.

En dit was zo’n mooie foto dat we hem maar meteen hebben ingelijst.

Nog eens tig trappen verder komen we aan bij een openluchttheater met nog meer traptreden, alleen hier kun je ook heerlijk op gaan zitten uitrusten. En soms is er een openlucht voorstelling.

En dan is het tijd om wat te gaan drinken want het is erg warm, zeker als je kilometers aan het maken bent. Hoewel, ik verwachtte dat Monaco ongeveer maatje New York had, maar het is een kleine stad wat je in een paar uur wandelend helemaal kunt zien. Weinig villawijken met grote percelen. Wel enorm veel luxe appartementsgebouwen. Helemaal vooraan in de grote haven wordt weer een compleet nieuw appartementencomplex neergezet in de vorm van een groot cruiseschip. De buitenkant is al zo goed als klaar hoewel het nog grotendeels in de steigers staat. Weer een juweeltje erbij. Meteen een reden om een keer terug te gaan om te kijken hoe het is geworden.

Nu eerst even de dorst lessen. We nemen een cola light en een heerlijk fris bubbelwijntje bij Le Monte Carlo Bar.

We kijken even op de plattegrond of we alles wel gezien hebben (al is het maar vanaf de buitenkant) en gaan dan weer richting ons campertje. Wij kunnen tenminste zeggen dat we een badkamer in onze auto hebben; daar kunnen die Lamborghini’s niet tegen op!!

Interessant is het dat ook om de paar honderd meter een defibrillator te vinden is. Altijd makkelijk als iemand een hartaanval krijgt. 

Helaas voor ons geen roltrap met de hondjes maar ze staan midden in de stad om de hoogteverschillen zo makkelijk mogelijk te kunnen overbruggen. Deze roltrap komt uit bij de dierentuin.

De binnenstad is ingedeeld in niveaus en als je op het vierde niveau bent aangeland via (rol-)trappen of de liften, zie je het paleis al dichterbij komen. Van daaruit is het alleen nog maar te voet of met de auto te bereiken. Maar aangezien je er nergens mag parkeren en het beneden stikt van de enorm grote parkeergarages, leg je de laatste stukken te voet af.

We kijken voor de laatste keer over de reling naar de Middellandse Zee. De Zee blijven we nog honderden kilometers volgen via Nice, Cannes, Antibes en een paar dagen in Saint Tropez. Maar Monaco zeggen we voor vandaag vaarwel. Hopelijk komen we er nog eens terug want het is zeker de moeite waard.

De meegebrachte smoking van Wim kan tussen mijn ANWB-fleecejas en zijn Jack Wolfskin-jas blijven hangen. Ook mijn gala-jurk met tien meter sleep kan in de stoffen hoes blijven hangen. Mocht je JLo of Brad Pitt heten en je genoodzaakt voelen om heel decadent naar Monaco te reizen, trek gewoon iets casuals aan want de eerste in een pak of met designerkleding op torenhoge hakken moet ik nog tegen komen. Voor totaal in design geklede tot in de puntjes gestylede mooie mensen moeten we in Milaan zijn. Ook niet verkeerd.

Deel 3 vakantie Côte d’Azur

Na een zwaar afscheid van Monaco, rijden we langs Nice en dwars door Antibes en Cannes richting Saint Tropez. We vinden een camperplek een stukje in de bergen langs een klein bos en dito kerkje. We wandelen in minder dan een kilometer naar beneden en bevinden ons in het pittoreske centrum. Saint Tropez is aanzienlijk kleiner dan Monaco (wat op zich ook niet zo heel groot is). We volgen eerst de bordjes Citadelle wat ons aan de andere kant van het centre ville weer terug naar boven voert want bergachtig blijft het langs dit stuk van de kust. De wegen gaan dwars door bergen. En door de steden. Beneden mij en Korol zie je het stadje, met rechts verstopt achter een boompje een cruiseschip.

En dit zie je als je de andere kant op kijkt.

We wandelen eerst om het kasteel heen…

…maken nog maar een fotootje want de hondjes zijn zo leuk…

…en komen dan bij de ingang aan. Voor slechts drie euri mogen we ook de binnenkant bewonderen. Kinderen tot twaalf jaar mogen gratis naar binnen maar honden moeten buiten blijven (ook al zijn het onze kinderen :) ).

Dus poseren ze nog even blij voor de ingang. Blij dat ze dat bespaart blijft en hopend dat ze nu uit die warme zon mogen, terug naar de camper waar de koekjes torenhoog opgestapeld liggen.

We wandelen weer terug langs de muren die opgebouwd zijn met oude stenen.

Rusten weer even uit. Niet omdat we zoooooo lang moeten lopen maar gewoon omdat we even willen zitten om al dat moois te kunnen bewonderen. In dit geval is dat moois Chakir.

En gaan dan het stadje op zich bewonderen. Het decadente waar Saint Tropez om bekend staat is geen velden of wegen te vinden. Wel het schilderachtige en artistieke. Geen enkele designer -of dat nu Cartier of Armani is- heeft hier een filiaaltje. Wel veel kunst,- antiek- en artistieke boetiekjes, variërend van olieverfschilderijen tot vellen gekleurd papier gevouwen in bootjes wat we op de kleuterschool hebben geleerd maar wat hier in een projectje verwerkt is. De prijzen zijn er ook naar: alle originele gesigneerde kunstwerken zijn voor een paar tientjes te koop. De haven is de grootste etalage voor al dat moois want daar staan de kunstenaars zij aan zij hun waren aan te prijzen. Sommigen met een work in progress op de schildersezel.

Leuk straatje. Niet alleen omdat mijn liefies daar lopen :)

Een ander straatje waar restaurantjes, kunstwinkeltjes en gezinswoningen elkaar afwisselen.

Als je een half uur rondwandelt, heb je ieder straatje wel gehad. De kleine winkeltjes nodigen niet echt uit om naar binnen te gaan.

Ook komt ieder straatje beneden in de haven uit. Aan beide kanten langs mij staan de schilderijen en posters uitgestald. De hele haven is er bijna rondom mee bekleed. Achter mij een redelijk formaat yacht wat een speelgoedding lijkt in vergelijking met de slagschepen in Monaco. In dit stuk van de haven stikt het van de goedkope souvenirwinkeltjes met shirtjes in alle kleuren en maten en andere meuk. Ook hier weer veel terrasjes.

Uitzicht op de andere kant van de haven met alle drie de “grote” yachten die er op dat moment liggen.

Het grootste deel wordt bemand door schilderachtige bootjes. Hier geen toeristentreintje door de stad want die past niet door de smalle straatjes. Ook geen city-bus met alle hoogtepunten want je bent er in een paar luttele ogenblikken helemaal doorheen. Mits zo’n gids overal stil blijft staan en je uren de oren van je hoofd kletst. Maar je merkt: ik heb er niet zo heel veel over te vertellen. En ook niet zo heel veel over te fotograferen. Er zullen best internetpagina’s vol geschreven zijn over Saint Tropez maar ik hou het na krap twee dagen, tien keer door dezelfde straatjes en drie keer de terrasjes, voor gezien hier. In het midden van het stadje staat een grote kerk die goed gecamoufleerd tussen de kleurige huisjes staat.

De andere kant van het haventje: de Middellandse Zee.

Dit zie je als je er langs af vaart. Of in mijn geval: als je om de bocht gaat staan.

Brigitte Bardot was kind aan huis in Saint Tropez en je ziet diverse foto’s van haar in etalages staan. Onder andere met een rieten mand aan haar arm. En die manden hangen hier voor twee tientjes te koop. Binnen verkopen ze handgemaakte zeepjes van lavendel en andere heerlijk geurende bloemen. Lady ziet zo’n mand wel zitten. Als ze er inkruipt -past best-, kan Wim haar verder naar de camper dragen want erg veel zin om mee te lopen heeft ze niet. Ze zit in haar schijnzwangerschap en wil het liefst de hele dag slapen. Haar vacht is wat moeilijk schoon te houden omdat er melk uit haar tepels drupt, wat weer plakt in de haren op haar buik. Chakir is al een keer gedoucht nadat hij in een onbewaakt ogenblik uit pure frustratie van de warmte midden in een vieze modderplas ging liggen. Modder gemaakt van kleigrond wat lekker blijft plakken en er met de borstel niet uitgaat. Gelukkig is het erg warm waardoor föhnen na het douchen niet nodig is.

De enige winkel van naam is Ladurée. Mijn lievelings Macarons waarvan ik een paar maanden geleden nog een doosje van Franco heb gekregen uit Zürich.

Maar het gros is toch wel op toeristen toegespitste waren. Hier een leuk snoepwinkeltje waar je zelf je snoep mag scheppen. Dit concept moet ik toch eens voorstellen bij Jamin als ik weer terug in Nederland ben, gat in de markt!

Natuurlijk mag die andere beroemde figuur die deze stad bekend heeft gemaakt niet ontbreken. Louis de Funès in zijn rol als doldwaze politie-agent waar hij menige film mee vol heeft gemaakt. Aan beloofde beroemdheden geen gebrek hier; ze lopen zomaar op straat!!

Zijn grappen en grollen werden niet hoog genoeg gewaardeerd om er een Oscar aan te verbinden maar een eigen beeldje is natuurlijk ook al het summum van bekend zijn. En nee, ik heb ze niet gekocht.

Hét vervoermiddel wat tientallen jaren geleden volop te zien was in het straatbeeld hier.

Hét vervoermiddel anno nu. Niet één Ferrari, Porsche of Lamborghini te zien. Hooguit een Mercedes die nog ouder is dan de onze.

Het was leuk om een keer mee te maken maar soms is het fantaseren over beroemde plaatsen mooier dan de realiteit. Een droom in duigen? Nee. Ik had echt niet verwacht om hier te struikelen over de rijke stinkerds en beroemdheden, wat de verhalen je min of meer willen laten geloven. Het is en blijft een mooi stadje. Maar voor mij heeft het niet de beoogde X-factor. En voortaan droom ik gewoon over al die andere mooie plaatsen die ik nog eens wil bezoeken. De Maladieven bijvoorbeeld. Natuurlijk zijn Tokyo, Hongkong, Niagara Falls of New York City ook erg mooi maar: seen it, been there, did it, photographed it. Op naar de volgende plek.

Deel 4 vakantie Côte d’Azur

Onze airco maakt overuren als we door de hitte de Côte d’Azur verder volgen. We maken een tussenstop in Hyères waar we een wandeling maken. Niet te lang, want het is warm. Dan snel door naar de volgende overnachtingsplek op Saint Mandrier sur Mer. Dat is een schier-eiland wat ze hier zo mooi presqu’île noemen, wat ik dan weer letterlijk vertaal naar bijna-eiland. Maar het is er mooi. We dumpen ons vuile water en de inhoud van de septic-tank bij het sani-station. Tanken schoon water. En even van te voren hebben we ook de diesel en de voorraadkast bijgevuld. Dan zoeken we een plekje bij de andere camperaars dat bestaat uit Belgen, Fransen, Duitsers en een Nederlands stel. De Fransman komt ons enthousiast verwelkomen, wijst ons een plek aan en hoe we er in moeten draaien en hij geeft wild gebarend aanwijzingen of we nergens tegen aan rijden. We noemen hem vanaf dat moment Campingbaas. De andere Fransen camperaars zijn aan de wandel en hij zit duidelijk verlegen om een praatje. Maar hij praat zo verdomd snel en met zo’n vet accent dat ik maar af en toe oui oui zeg in de hoop dat het op het goede moment is. Als ik wat uitleg over de hondjes, wordt zijn vrouw erbij gehaald en wordt het zo mogelijk nog gezelliger. Ze vindt Korol op een schaap lijken. Zijn vacht dan. Of op een geit. Ook door zijn vacht dan. Als ik zeg dat je van geitenmelk lekkere kaas van kunt maken, beginnen ze een heel verhaal dat ze vrienden in Nederland hebben en dat wij zo’n lekkere kaas hebben. Vooral de Koedah is lekker. Goudse kaas dus. Ik vind hun Brie en Camembert toch net ff lekkerder maar hé, ik ben dan ook geen kaaskop. We maken ook een praatje met de Nederlanders die ons het bos insturen: bij de rotonde rechts, door het centre commercial wat hier uit een bakker en een slager bestaat, totdat je het bos ziet, en daar is het mooi. OK. Op pad.

Het is voor de afwisseling weer een klimpartij. Het pad in het bos lijkt meer op een drooggevallen riviertje met al die grote stenen op het pad. Maar het is er heerlijk koel voor de hondjes en ze kunnen snuffelen dat het een lieve lust is.

We dalen af en komen bij de zee uit. We zien gele pijlen richting een pad en besluiten die route te gaan volgen. Het is een klein schier-eiland, dus verdwalen kunnen we niet. Het blijkt een trap gemaakt van bij elkaar gezochte rotsstukken, die we moeten beklimmen. Hopla, daar gaan we weer. De hoogte in. Wim heeft uitzicht op mijn billen dus draaien we voor de foto maar even om.

Weer boven aangekomen –je krijgt er het heen en weer van- hebben we een prachtig uitzicht op de zee.

Lady vindt het ook wel mooi en kijkt over de rand. Het pad en de afgrond was in het gunstigste geval gescheiden door wat struiken. Alleen op heel smalle stukken van een halve meter, of in bochten stond een houten hek. En ja, we kwamen natuurlijk op die smalle stukken tegenliggers tegen. Die hadden gezien dat er tien meter terug naar boven een inhammetje was en liepen daar naar terug. Na een veilige passage en wat Franse kriebeltjes voor de hondjes, vervolgen we onze weg weer.

Op enkele van die superbrede stukken, die wel twee hele meters breed waren, kon je zo naar beneden kijken. Heel steil en heel diep. Maar erg mooi.

We rusten even uit op een schaduwplekje in een ruime bocht voordat we weer aan de afdaling beginnen.

Ook de afdaling gaat via een smalle, steile rotstrap. Het is echt een geweldig mooie route. Nog even snel een foto van de affies.

En van mijn mooie moeie Korolman.

We komen heel wat palmen, varens en cactussen tegen.

En deze leuke struik. Als we in het dorp achter een vrouwtje lopen, zien we dat ze er af en toe eentje plukt om op te eten.

Zo, genoeg gewandeld voor vandaag. De rest van de dag heb je geen kind meer aan ze. Af en toe een koekje, een slokje water en een aai, en ze zijn helemaal gelukkig. De dag erop gaan we richting de boulevard. Je kunt daar het strand op (honden niet!) en de zee in. Veel mensen liggen op een handdoekje te bruinen. Anderen genieten in de zee van wat gespetter naar elkaar. Op een breed stuk van de boulevard zijn restaurants die hun terrassen aan de zeekant hebben gemaakt. Je wandelt tussen honderd meter lange met elkaar verbonden terrassen (die overdekt zijn met pergola’s) en de restaurants door. Maar ook hier: verboden voor honden. Op een pleintje staat permanent een draaimolen en er is een speeltuintje ingericht. Op een leeg stukje strand, zet ik even mijn mannen op de foto.

In het park mogen we wel komen met hondjes. Wat we dan ook meteen maar gaan doen.

Een vijver met zoetwatervissen, honderd meter van de zee.

En omdat ik niet kon kiezen, twee keer bijna dezelfde foto.

Via een paadje lopen we weer terug naar ons huisje op wielen. En nee, er zijn geen stenen op ons hoofd gevallen.

We komen opeens een standbeeld van een barsoi tegen op een mooi sokkeltje met een olijfboom. Ik ben gek op barsoi-prullaria dus ook deze neem ik mee naar huis.

Blikken ook hier voor de laatste keer terug op de zee en rijden door naar de volgende plek via een brede straat die het schier-eiland met het vasteland verbind.

De naam van die volgende plek, kan ik niet meer herinneren. Iets met een molen en iets met Gemeente of zo. Nou, misschien kom ik er straks nog op. Eigenlijk moet je zoiets opschrijven voordat je het vergeet.

Tja, ik val in herhaling maar ook hier is het weer mooi. Het dorpje zelf is wat heuvelig maar al een stuk platter dan St. Mandrier. We parkeren onder een vijgenboom en al snel zitten de kapotgetrapte vijgen overal aan vastgeplakt. Een andere camper gaat na een half uurtje op doorreis en we parkeren snel die van ons op zijn oude plek. Hier staan alleen maar ongevaarlijke oleanderstruiken.

Op het dorpsplein staat een grote truck van Yamaha met veel motors, al dan niet te koop. Er staan bartafels en er liggen folders dus mochten we de camper nog eens om willen ruilen voor twee motoren, dan zou dat hier zomaar mogelijk zijn. Hoewel, wat moeten zij met een camper en waar laten we de honden? Niet gedaan dus.

Op hetzelfde plein staan ook line-dancers te –euh- dansen. Leuke combi: racemotoren en countrymuziek. Weer een stukje verder staat een Crottiboite (wat spannerder klinkt dan poepzakjes-automaat) waarbij twee drollen in een stripje uitleg geven hoe je een hondendrol op moet pakken met de keuze uit twee verschillende formaten kartonnen zakjes naar gelang de kwantiteit van de hoop. Leerzaam.

Dit durrep is van alle markten thuis maar het is slechts even een tussenstop en rijden snel door naar Sausset les Pins wat ons een plekje aan de zee beloofd. Het is pikdonker als we er aan komen en kunnen nog niet veel zien. Onze Duitse buurtjes in Géménos kwamen van deze kant af en vertelden dat het een drama was om door Marseille te rijden. Hun TomTom stuurde ze ook nog eens de verkeerde kant op waardoor ze bijna vast kwamen te zitten in de smalle tussenstraatjes. Met deze informatie, begeven we ons op pad. We vorderen snel via de snelweg. En dan krijgen we een Maastricht déjà-vu in het kwadraat want opeens zitten we vanaf de snelweg midden in het centrum. Het is zaterdagavond en een drukte van jawelste met half Marseille dat wil gaan stappen. Onze Garmin weet het ook niet meer en hij stuurt ons door veel te smalle tussenstraatjes waar de auto’s schots en scheef geparkeerd staan. Wat een drama. Drie kwartier zijn we aan het kloten om uit het centrum te komen waarbij we vaker stil staan voor de duizenden verkeerslichten dan dat we een paar meter vooruit komen. Als dat eindelijk zonder kleerscheuren gelukt is (anderen waren minder gelukkig want op twee plaatsen lag iemand gewond op de rijbaan met een groep mensen er omheen wat de doorgang nog meer bemoeilijkte), kunnen we weer uitademen.

Maar bij het ochtendgloren, krijgen we wat ons beloofd wordt. Is het hier niet supergeweldig?? Overal rotsstranden, helderblauw water en heerlijk warm weer wat goed uit te houden is met de zeewind. Er staan veel campers geparkeerd en opeens zien we “onze” campingbaas enthousiast naar ons toekomen. We hebben elkaar gesproken op het schier-eiland en dus zijn we in zijn ogen oude bekenden. Hij begint weer in rap tempo een verhaal af te steken waaruit ik in grote lijnen begrijp dat hij helemaal vast zat midden in Marseille en dat zijn navigatie hem naar allemaal kleine straatjes stuurde en hij bijna vast kwam te zitten. Drama pur sang. Het kan verkeren in het verkeer.

Wij zijn gisterenavond al lang vergeten door dit stukje paradijs op aarde. De hondjes hebben overal doorheen geslapen en poseren goedgemutst op één van de vele rotsen.

Soms gaat Wim er gezellig bijzitten en daarmee wordt deze foto voor mij er eentje om in te lijsten hoewel ik dat gevoel bij meer foto’s heb.

De dames –ahum- gaan even zonnebaden.

En bij een scheef gewaaide boom lachen we nog even naar het vogeltje.

Hoewel ik het hier ook best een paar dagen vol had gehouden, rijden we door naar Arles. Steden en stranden staan hoog op mijn wensenlijstje. Bij Wim komen dit soort “wensen” niet voor. Die maak je gelukkig in the middle of nowhere met alleen de wilde natuur en af een toe een bakker!

PS (als dat tenminste bij een blog mogelijk is!): ik schrijf dit stukje kort na aankomst in Arles. En wie komt er weer mega enthousiast aangerend als ie ons in de smiezen heeft???? Juist ja, onze campingbaas. De wereld is klein. En nee, we hadden het niet afgesproken!

Deel 6 vakantie Zuid Frankrijk.

Het lijkt wel vakantie wat we aan het doen zijn, maar toch hebben we een deadline! Voor zowel woensdag als zondag staan er afspraken in de verder leeg gehouden agenda voor oktober. Eerst rijden we naar de camperplek die Wim uit had gekozen bij een wijnboer midden tussen de druivenvelden. De weg er naar toe vindt hij idyllisch; ik vind hem wat aan de krappe kant. Zeker als we iedere kilometer een brede tractor tegemoet komen en het een voor- en achteruitrijgedoe is. Gelukkig zit er geen landbouwvoortuig voor ons het hele stuk. We komen aan op een mooie plek die vergeven is van een dranklucht zo dicht bij de wijnmaker. Dus wat nu net mijn non-alcoholische man hier heeft te zoeken? We overnachten er, wandelen morgens door de verder mooie omgeving maar moeten dan toch snel op pad voor onze date met twee lieve vrienden die in de buurt van Perpignan wonen. Onderweg komen we bordjes Avignon tegen waardoor het kinderliedje “Sur le pont d’Avignon” de rest van de rit in mijn hoofd blijft hangen. Helaas voor Wim begin ik het ook regelmatig hard op te denken (zingen kan ik het niet noemen!). We scheuren door de Languedoc langs plaatsen zoals Nîmes, Montpellier, Béziers en Narbonne om uiteindelijk in Sorède uit te komen bij Rita, Georges en hun Afghaanse hondenkind Gina. Kijk, ze staat al op de uitkijk.

Bij binnenkomst is ze zwaar verliefd op Korol die al haar kusjes een beetje gelaten op zich af laat komen. En Georges ontfermt zich als een goede gastheer over mij :)

We gaan eerst aan de champagne op één van hun vele terrassen, dan aan de Kir Royal, gevolgd door een aperitiefje van zoete port om vervolgens bij het eten een fles rode wijn aan te breken. Je bent in het land van de wijn of niet. Gelukkig was er ook cola voor mijn lief, die braaf zijn glaasje champagne heeft leeggedronken. Later kijken we even naar zeer serieuze zaken op de laptop.

De hondjes worden dagelijks onderworpen aan een grote borstelbeurt en vandaag doen we dat in de grote voortuin op het eerste niveau van de tuinindeling.

Op het tweede niveau hebben ze een appartement op hun terrein staan met eigen oprijlaan tussen de palmen door. Toen ze het huis kochten was het één groot knollenveld op de schuinte van een berg. Nu zijn er vier niveaus met vier verschillend ingerichte tuinen. Het appartement is te huur, hoewel ze vanaf juni tot en met september volgend jaar al volgeboekt zitten. Voor geïnteresseerden is de site hier te vinden. Hondjes zijn welkom.

Op het derde niveau in de tuin ligt het grote zwembad. Wat huurders van het appartement ook mogen gebruiken. Maar nu was er niemand en maakt Korol graag gebruik van dit privilege door lekker in een schaduwplekje langs het zwembad te gaan liggen. Ik lig op een zonnebedje een stukje verder met aan de muur een thermometer (in de volle zon) die op 42 graden staat.

Gina bekijkt het allemaal vanaf haar eigen ligbedje. Het vierde niveau is bosachtig met diverse fruitbomen en helemaal afgesloten zodat de honden heerlijk vrij rond kunnen rennen.

En dit is het uitzicht. Links de Pyreneeën en rechts de Middellandse Zee. Het huis en de omgeving doen me enorm denken aan het huis -en de ligging ervan op een berg- van mijn tante in New Zealand waar ik als puber (tussen twee opleidingen in) een paar maanden doorgebracht heb.

De omgeving zelf is ook machtig mooi. Een leuk stadje, dat naast een kerk en winkeltjes, een park, een schildpaddenboerderij en een kasteel boven op de berg midden in de bossen heeft. En dat kasteel gaan we maar eens bezichtigen vandaag. Korol is onze gids.

Ergens halverwege.

En ergens halverwege een stukje verder.

Bijna bovenaan. De bebossing wordt minder waardoor er ook minder schaduw is.

En dan zijn we op het hoogste punt van deze berg. De bergen rondom zijn nog een stukkie hoger.

De lange oprit naar het kasteel begint met een klein kapelletje waar vooral Lady een beetje uit de hoogte doet omdat al dat klimmen haar naar het hoofd gestegen is. Wij hebben de lange route gekozen die over een breed pad liep. Er waren ook afkortingen die langs steile rots-trappen gingen. Heel af en toe komen we een mountainbiker, een jogger of een auto tegen.

En ja hoor, dan is daar eindelijk de deur van het kasteel. Het kasteel zelf paste niet in mijn lens omdat je er niet ver genoeg vanaf kon staan om de foto te nemen (met de steile kanten rondom de top). Op de weg er naar toe was het door de struiken onzichtbaar. Echt noemenswaardig was het kasteeltje niet omdat het begin 2000 gedeeltelijk afgebrand is. Het is in ere hersteld met oude materialen maar het ziet er toch te nieuw uit voor zo’n oud kasteel. Het achterste gedeelte loopt over in een kerk.

Maar gelukkig is er water voor de hondjes en bier, wijn of frisdrank voor ons.

De beheerder vroeg ons om de drinkbak leeg te gieten en op zijn kant te zetten als we klaar waren want zijn auto stond vlakbij de kraan geparkeerd en niet alleen hondjes dronken uit de bak maar ook koeien!!! En bij de laatste keer had een koe zich tussen de drinkbak en zijn auto gewrongen en zag je de diepe sleuf van de hoorn over de lengte van zijn auto zitten. Koeien die we onderweg veel gehoord hebben maar niet gezien. Niet dat ze continu aan het loeien waren maar wel bij iedere stap of hap de grote bel om hun nek lieten rinkelen. Het was een vrolijk klokkenspel daar tussen de struiken op weg naar de top.

We besluiten niet dezelfde weg terug te nemen maar via La Vallée Heureuse, de vallei van het geluk.

En laat het nu net daar stikken van de koetjes.

Het eerste stuk kom je er af en toe eentje tegen maar hoe meer we afzakken naar de vallei, hoe groter de kuddes worden en ze verzetten echt geen stap omdat wij er toevallig ook door willen. Gelijk hebben ze. Omdat ze ook regelmatig door de kleine kasteeltuin banjeren, stikte het er van de koeienpoep. Daar kon je in principe makkelijk tussendoor zigzaggen of springen maar de vliegen die deze poep aantrokken, bleven continu in zwermen om je heen vliegen. Kan ook zijn dat we zelf weer aan een douche-beurt toe zijn!!

Omdat er toch op een gegeven moment een einde moest komen aan het gebied waar de koeien op hun gemakkie mochten grazen, was er een wildrooster aangelegd. Ronde stalen buizen die zo’n tien centimeter uit elkaar lagen. Als je Lady of Chakir draagt, heb je zicht waar je je voeten kunt plaatsen. Maar Korol blokkeert volledig het zicht dus dat was even oppassen geblazen.

Bij thuiskomst krijgen we een heerlijke maaltijd van Rita en Georges met paté en zelfgemaakte vijgenconfiture. Eendenborst met een pastasalade en heerlijk zoete wijnen om het weg te spoelen. Een kaasplankje na. En espresso natuurlijk. We buiken uit op een ander terras dan waar we de vorige keer zaten en zien opeens Kleinduimpje…

…en de grote witte reus.

Rita heeft een computerprobleempje waar ze al drie jaar mee zit en waar niemand haar mee heeft kunnen helpen. Tot nu toe. Gelukkig kan Wim het oplossen en Rita rent meteen naar haar kelder om een grote pot zelfgemaakte abrikozen/Cointreaujam te pakken als dank. Was niet nodig, maar was wel lekker. In de tuin staan sinaasappel-, mandarijnen-, citroen-, vijgen- en notenbomen. Ook de struik met nu nog geel en (donker-)oranje wilde aardbeitjes hebben ze. In december moeten ze rijp zijn. Ik pak de bijna rode er uit en zelfs nu smaken ze al heerlijk zoet. Toch maar teruggaan in december voor de rest.

Ik maak nog maar eens een foto van deze mooie beauty…

…die al net zo ongegeneerd met de benen wijd in de lucht gaat liggen als Lady en Chakir altijd doen. Nou ja, Korol doet als echte Rus niet onder voor de Afghanen.

Met lood in onze schoenen nemen we na een paar heerlijke dagen afscheid. Maar zoals gezegd: we moeten door naar onze afspraak in Carcassonne.

Deel 7 vakantie Zuid-Frankrijk

Al maanden ben ik bezig met het lezen van een boek van ruim zevenhonderd pagina’s over de Eerste Wereldoorlog die zich afspeelt in Carcassonne. Het is allemaal dood en verderf en na iedere twee hoofdstukken gooi ik het weer aan de kant om iets vrolijkers tussendoor te lezen. Maar in dat Carcassonne hebben we een coursing. Het weekend staan we bij de hippodrome La Fajeolle waar normaal paardjes een rondje mogen rennen maar waar nu het middenveld is omgetoverd tot een coursingparcours. De voorzitter van de coursingclub wijst ons een plek in het grasland en omdat er een vette regenbui voorspeld is vragen we of we er de volgende dag nog uitkunnen. Na onze ervaring om overal vast te komen zitten waar het maar een beetje modderig kan worden, is dat geen overbodige vraag. Hij verzekert ons dat de grond erg hard is. En we geloven hem. We gaan eerst maar even de omgeving ontdekken. Ook deze keer staan we langs een rivier. In dit geval l’Aude. En Wim is aardig in balans door zijn affies. Je zou er maar één hebben!!

De rest van de dag gaat Wim kennis maken met de Afghaanse concurrentie. Ze spreken gebroken Engels maar de heren hebben lange gesprekken. Wim vertelt bijvoorbeeld dat als hij door de stad loopt, hij soms een polonaise van fotografen achter zich aan heeft in de toeristenplaatsen. Philippe vertelt dat hij dat ook zeer regelmatig heeft met zijn drie roodharige Afghanendames; dat je even snel de honden uit wilt laten en je continu mensen hebt die hun duim omhoog steken of roepen dat ie mooie honden heeft, of een praatje met je gaan maken over het ras, de vacht of vragen wanneer de hond jarig is. Leuk. Maar niet altijd; vooral als je haast hebt, het gaat regenen, het al de tiende is dat wandeluurtje, of als ze opeens aan komen rennen of druk gaan aaien (wat niet verstandig is bij sommige honden). Op een andere camperplaats kwam een nieuwe camperaar aanrijden die voordat hij permanent langs ons zou parkeren, eerst even kwam informeren of onze honden stinken. Nou was toevallig Lady net in bad geweest (Wim was haar nog aan het borstelen buiten) en rook heel erg naar de shampoo. Hij raakte haar aan met een vies gezicht maar voelde hoe zacht, glad en schoon ze was en eindelijk kwam er een zuinig lachje. En ja, we kwamen door zijn strenge controle en hij kwam langs ons staan. Tegen de overbuurman (die het ons later kwam vertellen) had hij geklaagd dat die honden onder de vlooien moeten zitten in zo’n kleine ruimte. Maar goed, wij weten wel beter en op het coursingterrein zijn alleen maar hondenliefhebbers. De sfeer zit er dit weekend zo goed in dat Philippe een fles wijn aan Wim wil geven die van een wijnboer uit zijn stad komt. Wim zegt dat ie echt geen wijn drinkt. Maar Philippe houdt aan door te vragen of zijn vrouw dan wel wijn lust. Die drinkt alles, zegt mijn lief heel lief, waardoor hij de fles wijn dan maar aan mij moet geven. In ruil gaat er een pak stroopwafels, die ik altijd in grote getalen meeneem, zijn kant op.

De skybox voor de VIP’s staat in een rood avondlicht. Was er niet zo’n uitdrukking als: avondrood brengt water in de sloot?

Nachts lijkt er een bombardement, erger dan beschreven in mijn boek, op ons dunne dakje losgebarsten te zijn want het blijft uren keihard regenen. Ook harde wind, onweer en later het nadruppen van grote druppels uit de bomen.

Omdat we al bijna een maand op slippers lopen, zitten de regenlaarzen ergens onder het luik waar de honden liggen. Na wat geklooi om ze van binnenuit te pakken, kan Wim naar buiten. Zo ziet het er uit bij iedere uitgang die we maar kunnen nemen uit de camper.

Tot een uur of zeven in de morgen viel het er met bakken uit maar het is inmiddels een uur of negen en de zon probeert met al zijn kracht achter de wolken uit te komen. We staan diep in de modder. En weten dat we er nu helemaal niet uit kunnen komen met de camper. Maar als de zon straks op volle kracht schijnt, zal het water snel verdwijnen. Hopen we.

We maken een korte wandeling om de spieren van onze kampioentjes warm te lopen.

Kleden ze aan voor de wedstrijd…

…en zijn voor de afwisseling weer eens als eerste aan de beurt op deze wedstrijddag waar over de zeventig honden aan meedoen. Maar eerst is er een testloop, dan nog een paar licentielopen en dan begint eindelijke de wedstrijd.

Iedereen moet buiten de hekken blijven staan waardoor je weinig kunt zien van de cours. Alle hondjes zijn kleine stipjes voor het publiek. Jammer.

Wat we wel kunnen zien is dat iedereen gezond en aan één stuk het veld weer afkomt en dat is het belangrijkste. Ze hebben allebei goed gelopen. We wachten op de uitslag. Ondertussen staat een Fransman met ogen zo groot als schoteltjes naar onze TV-schotel, dat tevens zonnepaneel is, te kijken. Ik leg hem uit dat als morgens de zon opkomt (en wij nog op één oor liggen), het zonnepaneel automatisch omhoog komt, de stand van de zon opzoekt en vervolgens de hele dag de zon blijft volgen. Bij het draaien van de zon, draait het paneel mee. Maar als de zon klimt, gaat ook het paneel steeds vlakker liggen om het maximale rendement uit de zon te halen. Als de zon avonds weer onder gaat, of je start de motor, klapt het systeem weer plat op het dak. Aan de andere kant van het paneel zit de TV-schotel. De man is er zo van onder de indruk en vraagt me het hemd van het lijf: hoeveel watt het ding heeft, hoeveel ampère hij per uur laadt en of de verwarming er ook op aangesloten kan worden. Ik heb het Wim al zo vaak horen vertellen dat ik de antwoorden weet. Later op de dag zien we hem nog zeker vier keer terug komen met mensen waar hij met wilde gebaren aan het herhalen is wat ik hem heb verteld. Hij is trouwens niet de enige. Al velen zijn hem door de jaren heen voor geweest met hun interesse voor ons schoteltje.

Lady zit nog in de nadagen van haar schijnzwangerschap en is niet in conditie. Toch laat ze een mooi stukje coursingwerk zien en behaalt daarmee de zesde plaats waarmee ze een Frans boek vol met knappe hondenkerels wint; een soort Playdog. Chakir die helemaal in topvorm is, wordt derde en mag een mooie beker mee naar huis nemen. Er is geen officiële prijsuitreiking waarbij de beste zes honden met eigenaar achter de bordjes één tot en met zes komen te staan. Het is al donker en de meeste honden liggen te snurken, dromend over sappige botjes. De naam van de hond wordt geroepen, je krijgt je prijsje en het coursingboekje in je hand gedrukt en dat was het. De honden die niet in de prijzen vallen, kunnen later na de prijsuitreiking hun coursingboekje op gaan halen.

Wim had van te voren de modder uit de pootjes van de affies geborsteld, en de rest van de vacht natuurlijk, om ze mooi bij de prijsuitreiking te hebben staan. Maar het was niet nodig. Ook had hij, toen het meeste water als sneeuw voor de zon verdwenen was, de camper al een stuk uit de modder gezet zodat we niet iedere keer de natte zooi mee naar binnen liepen of juist de affies door de slijk naar buiten moesten lopen. Het droogde als een tierelier. En nee, we zijn niet vast komen zitten.

Rita heeft diverse keren gebeld. Of we het konden vinden (met de door haar op drie verschillende manieren uitgeprinte route-beschrijvingen). Later om te vragen of we een goed plekje hadden voor de camper (van te voren strategisch uitgelegd wát het beste plekje was om te gaan staan). Daarna weer hoe de wedstrijd ging voor onze affies (en dat ze hoopte dat ze een prijs hadden). Weer wat later om te informeren naar de uitslag (en daarbij heel blij en trots was op onze affies). Maar ieder telefoontje sloot ze af met de woorden: jullie zijn nog in de buurt, kom toch alsjeblieft nog een weekje langs. De zondag er op is in Perpignan (bijna in hun achtertuin) een coursing van hun eigen kluppie, en of we die ook mee willen doen. Ze regelt dan alles voor ons, ook al is de inschrijfdatum al voorbij. OK, volgende week doen we mee maar hier in de buurt zijn zoveel mooie plekken die we graag willen bezichtigen dat we pas voor einde van de week afspreken om weer bij hen langs te gaan.

Eén van die plekken is Carcassone zelf. Het is een redelijk grote stad met een rijke historie (als ik alleen mijn boek daarover al moet geloven). Aan de buitenkant van de stad is een gedeelte middeleeuws. Een vestingstad in de grotere stad. Buiten de muren zijn alle winkels, sportcentra, bioscopen, restaurants en kerken maar binnen de dubbele vestingmuren bevindt zich een eigen stad. Voor de complete stad hebben we geen tijd maar voor het oude stadsdeel er in maken we tijd. Foto is gemaakt van mijn postkaart. Hierop lijkt het klein maar het was immens groot.

Wij gaan te voet maar er is een treintje (in welke toeristenstad niet?!), een paardenkoets of je kunt een fiets huren. We maken eerst een wandeling tussen de twee muren in. Om het kasteel heen. Dit heeft een omtrek van ruim een kilometer. Er zijn diverse ingangen maar dit is de de hoofdingang: Porte Narbonnaise. Het is het nieuwste stuk aan de Middeleeuwse Citadelle, gebouwd aan het einde van de derde eeuw. De stad zelf is gesticht 800 jaar voor Christus. Maar heeft veel oorlogen meegemaakt en de meesten niet eens overleefd. Op de ruïnes van de stad is door de eeuwen heen het eigenlijke Carcassonne gebouwd en is in handen van de Romeinen, de Saracenen, de Franken en de Moren geweest. Pas in de dertiende eeuw is er buiten de stadmuren een nieuw stadsdeel bijgebouwd waar de Aude dwars doorheen stroomt.

In totaal zijn er 53 torens verspreid over de twee vestingmuren, als losse uitkijktorens of als onderdeel van de toegangspoorten. Het staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

In de negentiende en twintigste eeuw is de oude stad compleet gerestaureerd. Er wordt gezegd dat de gerestaureerde citadel voor Walt Disney de inspiratie was voor het sprookjeskasteel dat in alle Disney-pretparken te vinden is. Zou zo maar kunnen want ik zie hieronder zowel Sneeuwwitje, de reus, als de prins langs mij staan.

En nog een paar prinsen zonder witte paarden (wat ook best vies is, zo’n schimmel tussen je benen!).

Met het inzoomen, zie ik zelfs een prinses. Niet alleen qua schoonheid, maar ook qua gedrag. Onze prinses is een echte Lady. En onze Lady is een echte prinses.

Het leuke van deze oude stad is dat het aan de buitenkant op een sprookjeskasteel lijkt. Maar dat zijn slechts de muren met de vele torens. In het “kasteel” staat een echt kasteel: Château Comtal, wat je van binnen kunt bezichtigen. Er is een amfitheater. En er wonen nog zo’n 150 mensen in de oude stad waardoor er ook een school en een postkantoor is. Je moet ervan houden om hier te wonen want door het goede weer blijven er bijna het hele jaar toeristen over je stoepje lopen. In de stad buiten de muren wonen een kleine 48.000 mensen. Ongeveer drie miljoen toeristen per jaar komen van heinde en verre om al dit moois te zien. Binnen de muren is ook een grote basiliek (Saint Nazaire) die beroemd is om zijn grote glas-in-lood ramen. Zo jammer dat je overal maar een klein stukje van op de foto krijgt.

Eén van de vele gebrandschilderde ramen. Geinig is dat aan de buitenkant nauwelijks opvalt dat het zulke prachtige ramen zijn door de donkere binnenkant. Maar van binnenuit is het spectaculair als het heldere daglicht naar binnen schijnt. In het echt is het duizend keer mooier. Alleen al het feit dat er een tiental langs elkaar staan en je moeilijk kunt kiezen welke de mooiste is om te fotograferen.

Niet alleen de ramen zijn beroemd, ook de vele beelden in en op de Basiliek zijn vaak gekopieerd in de loop der eeuwen bij andere grote kerken en kathedralen.

Uiteraard zijn er ook diverse souvenirwinkeltjes en veel kinderen zie je in ridderpakjes met houten of plastic zwaarden rondrennen. Later horen we van andere mensen die op een zondag de stad hadden bezichtigd, dat er een heel toneelspel met ridders en prinsessen opgevoerd werd.

Dit snoepwinkeltje komt me bekend voor. In de haven van Saint Tropez stond een grote piraat bij de deur met vaten vol snoep. Hier een ridder met dezelfde vaten met dezelfde snoepjes. Maakt niet uit; ik lust ze toch wel!

Alle straatjes voelen romantisch aan. Alsof je echt honderden jaren terug in de tijd gaat. Er zijn diverse restaurantjes, terrasjes en er is erg veel te zien. Je kunt je hier echt een hele dag vermaken.

Het uitzicht door een uitsparing in de buitenste muur op de nieuwe stad. Meteen bij een andere uitgang (La Porte d’Aude) kom je uit bij de tweede kerk in Carcassonne: Saint Gimer. In de verte staat de derde kerk Saint-Vincent en nog een kathedraal Saint-Michel. Er zijn totaal vier doorgangen van en naar de oude naar de nieuwe stad.

Je kunt hier foto’s blijven maken. Overal zijn gangetjes, hoekjes, trappetjes, torens, grote en kleine historische gebouwen en doorkijkjes. Bij het VVV-gebouw, direct bij de hoofdingang, kun je allerlei informatie krijgen. Wat ik maar meteen gedaan heb, getuige de opsomming van feiten hierboven.

Nog één fotootje van mijn liefies (let vooral op onze blije meis) en dan moeten we toch echt door want hier kunnen we nergens overnachten en het begint al wat te schemeren.

Ik had best nog een dag willen blijven maar er zijn zoveel mooie plekken in de buurt met kastelen in dit gebied van de Katharen, dat we maar snel doorgaan. We hebben drie dagen voordat we weer naar Rita, Georges en Gina gaan. Zondag is de coursing in Perpignan. En dan kijken we of we doorrijden naar Spanje (is twintig kilometer van Rita af) of toch maar weer langzaamaan langs de Golf van Lion richting het koude noorden gaan. Hmmm, keuzes, keuzes….

Deel 8 vakantie Zuid-Frankrijk

Een kleine veertig kilometer vanaf Carcassonne ligt een lieflijk dorpje op een berg: Fanjeaux. Daar gaan we overnachten. Voor de camperplaats staat een metershoog beeld van Jezus aan het kruis die over ons gaat waken vannacht. Verder is het een vredig dorpje met een grote kerk en een bakker. Inmiddels weten we dat die bakkers (en eventuele andere winkeltjes in dorpjes) vanaf een uur of twaalf tot twee gesloten zijn. In het begin stonden we na de ochtendwandeling nog wel eens voor de gesloten deur maar nu gaat Wim voor de wandeling alvast brood halen. De supermarkten in de grotere steden zijn de hele dag geopend. Maar zo’n bakkertje is toch net wat romantischer als de grote Auchans, Intermarché’s, Leclercs en de Carrefours waar je zowel wasknijpers als I-Pods kunt kopen.

Zo ziet het dorpje eruit als je aan komt rijden…..

….en zo als je vanuit het dorpje de wijde wereld inkijkt.

Over het dorpje is niet zo heel veel te vertellen. Wel dat er een sani-station bij de camperplaats is en we daardoor over voldoende schoon water kunnen beschikken (en sopwater weer kunnen dumpen in de bijbehorende vuilwater-put) om er een wasdag van te maken. Na wat ouderwets sopwerk hangt er na een uur een gezellige slinger met sokken onder mijn luifel. De wasdroger bestaat vandaag uit een paar sterke mannenhanden die het laatste drupje water uit de onderbroeken wringen en voor de finishing touch hebben we de warme zon. Voor het grotere werk –het dekbedovertrek en de handdoeken- zoeken we in een stad een wasserette die ons voor drie en een halve euro een schone was beloofd. Zelf gooien we ons zweetlijf ook maar weer eens onder de douche. Het boilertje waar iedere keer tien liter water warm gestookt wordt maakt overuren. Daarna krijgt de camper zelf een poetsbeurt aan de binnenkant: de keukenkastjes en de badkamer (inclusief toilet) soppen en de vloer stofzuigen (lees: met een harde veger over het stukje vloerbedekking raggen). We houden het dagelijks bij maar soms heeft het een grote beurt nodig. Als alles fris en fruitig is, gaan we het dorpje ontdekken. Morgens hadden we al buiten het dorp gewandeld, maar nu gaan we eens kijken wat er allemaal voor moois is in de vijf straten die ze hebben. Nou, een kerk dus.

Smalle oude straatjes, een plein met een prieel en fontein, een kerkhof, een oude Romeinse wasplaats en een soort van oude Romeinse markthal met bogen en oude muurversieringen. Allemaal leuk en aardig maar onze honden waren het meest onder de indruk van dit imposante hekwerk. Vooral van de konijnen dan.

Omdat je het dorp binnen tien minuten van voor naar achteren hebt gezien, lopen we nog een stukje buiten de bebouwde kom. Al snel zijn we hopeloos verdwaald (niet echt met het dorpje continu in zicht boven op de berg, maar dat maakt het spannender!) en Lady legt baasje even uit waar we zijn op zijn navigatie-dingetje en hoe we het snelst terug kunnen naar het koekblik op wielen.

We zijn door heel Frankrijk al veel velden met zonnebloemen tegen gekomen maar allemaal waren ze zwart en verdroogd. Of al gemaaid met nog een enkel verdord exemplaar langs de kant. Eén verdwaald vrolijk bloeiend zonnebloemetje heb ik even op de foto gezet en gestuurd naar een speciaal meisje in Nederland.

Na de wandel en de was, gaan we op pad naar een volgende plek. De naam heeft een hoge woordwaarde bij Wordfeud (in de vorige eeuw bekend als Scrabble) en is ook leuk om tien keer achter elkaar heel snel hardop te zeggen: Duilhac sous Peyrepertuse. Het ligt in het land van de Katharen waar diverse kastelen te vinden zijn. De reis ernaar toe tussen de rotsige bergen is een mooie ervaring op zich. Het lijkt –met veel fantasie- een beetje op de Grand Canyon, hoewel de bergen in de Pyreneeën grijze rotsen zijn. Maar er is weinig groeiend groen te vinden op deze hoogte en alleen maar zicht -waar je ook kijkt- op rots-toppen. We komen aan bij een camperplek waar binnen enkele kilometers drie kastelen te voet te bereiken zijn.

Het uitzicht op één van de kastelen is te zien vanaf ons plekje. Ook hier zie je de kale rotsachtige bovenkant van de bergtoppen maar op die rots-toppen zie je (beetje inzoomen) op het middelste deel een breed kasteel en wat meer naar links op andere toppen staan torens. Deze foto is gemaakt in de ochtend waar het kasteel goed te zien was.

Maar we kwamen de dag ervoor om half vijf aan en je kon niet eens de bergen zien door de laaghangende wolken. We zijn toch gaan wandelen maar zaten na een kwartier al midden in die wolken. Alsof je door de damp van een snelkookpan keek. Je kon een meter of dertig zien. Toen we eenmaal bij het kasteel aangekomen waren, was er een lange omheinde loopplank die over het ravijn hing. Maar aan het begin zag je niet eens waar de uitkijkpost eindigde, laat staan een vergezicht over het hele dal. Het gevoel om met je hoofd in de wolken te lopen, is in de praktijk zwaar overschat. Mocht je denken dat je kletsnat wordt van door de wolken lopen, dan kan ik je vertellen dat dit niet zo is.

Het begon al flink te schemeren en zijn snel aan de afdaling begonnen. Je kunt de kastelen bezichtigen maar de sluitingstijd was zes uur en we konden nog net de kaartjesjuffrouw/souvenirverkoopster uitzwaaien. Beetje raar om de dag erop wakker te worden met helder zicht op het kasteel waar de dag ervoor de berg bijna in zijn geheel in nevelen gehuld was.

De dag erop wandelen we naar een tweede kasteel op een bergtop in tegenovergestelde richting van de camperplek. Dit ligt iets dichterbij. Maar drie kilometer de hoogte in, met bordjes langs de kant met 20% stijging, voel je na een kilometer in je bilspieren. Naar beneden gaat dan weer heel erg snel. Het kasteel is een stuk kleiner maar daardoor niet minder interessant. Hier zijn we wel op tijd, alleen zijn drie paarden (zoals veel mensen onze iets-groter-dan-een-Chihuahua-honden vinden) niet welkom. Ik kan ze geen ongelijk geven met die vele toeristen. Als we zoiets willen bezichtigen, blijft één van ons bij de honden wachten (bij grotere projecten gewoon in de camper) en kan de ander op het gemak alles bekijken. Maar we hebben al zoveel van dit soort mooie kastelen gezien, dat we met zijn allen naar de camper terugwandelen. Samen uit, samen thuis.

Het is voor de afwisseling weer eens een beetje warm en op een koel plekje (op zo’n berg staat altijd wel een straf windje) rusten we even uit.

De camperplek is top. We komen opvallend veel Engelsen tegen. In dé steden komen ze met scheepsladingen binnen maar hier rijden veel Engelse campers (gelukkig aan de goede kant van de weg). In Fanjeaux waren drie Engelse campers die los van elkaar door Zuid Frankrijk aan het toeren waren. Ook hier staan er verschillende. Altijd weer gezellig.

Weer even een wissel van schoon water erbij en vies water eruit. We wassen de voorruit met een Franse slag en rijden het laatste stukje terug naar Sorède waar Rita met smacht op ons zit te wachten (na alweer een telefoontje of we al in de buurt zijn).

We worden wederom hartelijk ontvangen. Wim helpt even mee in de tuin waar de tuinman al twee dagen aan het zweten is en na gedane arbeid springen we even in het zwembad. Nee, geen foto’s! Avonds bestellen we pizza’s en kletsen tot in de late uurtjes over de goede dingen in het leven. Ja, het leven is goed in het Franse land. Het hondenboek wat Lady heeft gewonnen op de coursing in Carcassonne, bevindt zicht vanaf vandaag in de boekenkast van Rita. Er staat een heel stuk in over coursing met windhonden. Maar ik doe er geen reet mee (en Lady is er ook wel klaar mee) en zij waren er blij mee. Maar dan is het al weer veel te snel zaterdag; tijd om naar de coursing in Perpignan te vertrekken. We nemen afscheid voor even want Georges is zondag (afwisselend met een ander) starter en dan zien we ze weer. Gelukkig. Rita had een kleine week van te voren ons op de valreep aangemeld hoewel de sluitingsdatum voorbij was. Schijnbaar had ze er ook bij verteld dat we vrienden waren want toen we aankwamen werden we zo hartelijk ontvangen dat we ons meteen thuis voelden. Wim werd op zijn schouders geslagen alsof ze hem al jaren kenden en ze boden hem meteen een glas wijn aan. Toen ik vroeg (aan degene die geen Engels sprak) of Wim mee mocht helpen met wat dan ook, zeiden ze heel resoluut: “nee, want jullie Nederlanders werken veel te hard en wij doen het heeeeeel rustig aan, kletsen meer dan dat we wat doen“. Toen is mijn schat de dames maar mee gaan helpen door schragen met grote platen erop te plaatsen voor het gezamenlijke eten. Een blond greymeisje met de naam Alice was helemaal verliefd op Korol en zocht hem iedere keer op. Ze liep de hele dag los op het terrein. De heren komen op het einde van de middag iets vrolijker met lege wijnflessen terug van hun noeste arbeid want er lag een mooi stukje coursingwerk klaar voor de dag erop.

Ook hier beginnen we weer bij de A van Afghanen. En Chakir mag de spits afbijten samen met een grote blonde reu. Het begin van de dag verliep erg chaotisch. Geen licentie- of testloop van te voren waardoor de eerste loop ook echt de eerste loop was (nog nooit eerder voorgekomen!). Iedereen stond nog te wachten bij de dierenarts-controle terwijl ze ons aan het roepen waren om nu toch echt te komen want het was begonnen. OK, dan geen dierenarts (wat toch echt moet volgens de regeltjes). Dan maar ná de wedstrijd naar de controle. De dierenarts vindt het knap dat ze net gelopen hebben en alweer zo’n rustige hartslag. Tja, Lady is de relaxtheid zelve. En Chakir is wel langer rennen gewend dan dit kleine parcoursje. Morgens liep Lady met drie Afghaantjes tegelijk omdat er een oneven aantal Afghanen waren. Middags werd er een Afghaanse begeleidingshond gevonden, zodat ze alsnog per setjes van twee konden lopen. Morgens was alles zo hectisch dat ik geen foto’s heb kunnen maken. Middags was het zowat hetzelfde: ook hier moesten ze achter elkaar. Dat betekent: warm lopen, wedstrijd lopen en weer uitlopen voor twee honden tegelijkertijd. Dat starten en opvangen neemt Wim voor zijn rekening. Ik doe de wissel met het warm lopen en rustig uitlopen (tot die hartslag weer normaal wordt en de spieren niet gaan verzuren). Tussendoor maak ik snel een paar fotootjes maar ik kan niet te dichtbij komen met een hond die al mee wil doen terwijl die nog niet aan de beurt is.

De eerste coursingfoto laat de starter, de haasrondbrenger op zijn motor, de twee atleten met hun coaches en de jury (achter een tafeltje in de schaduw) zien. In Nederland heb je meestal drie juryleden die verspreidt over het parcours STAAN. Hier lopen de honden achter de bomen op het eind van het parcours door en ik vind het knap dat dit ene jurymannetje (die andere zit er gewoon bij voor de lol) dat kan zien vanuit zijn positie. Op de tweede coursingfoto zie je de andere helft van het team met de draaier die moet zorgen dat het nephaasje op bepaalde snelheid gaat lopen zodat de honden er achter aan gaan. Aan het begin van het veld staat een meisje die de honden oproept die aan de beurt zijn, hun chip leest, en zegt dat ze door mogen lopen naar de start als ze een seintje van de draaier krijgt.

Tijdens de gezamenlijke lunch zijn de tafels gedekt met witte tafelkleden en staan de borden, het bestek, het water en de wijn klaar op tafel. Maaaaar, van te voren zijn twee andere tafels gedekt met kleine hapjes. Verschillende quiches, allerlei worstsoorten, diverse kazen, olijven, kipkluifjes, gehaktballetjes, gevulde tomaatjes en eieren, en je kunt het zo gek niet bedenken. Iedereen wordt uitgenodigd. We staan met Rita en Georges te praten maar ook met twee Zwitserse dames die apart van elkaar in Frankrijk wonen, een Nederlandse die hier woont en twee Duitsers die ook in dit heerlijke deel van Frankrijk een huis hebben. En nooit meer terug willen naar hun eigen land. Na de aperitiefjes volgt een heerlijke driegangenmaaltijd. In de avond –na de wedstrijden en de uitslagen- komen onze camperburen ons halen voor de volgende maaltijd. Er is nog van alles over, bijna iedereen is al naar huis, maar dat eten moet nog even op, hoor! Weer gaan we met zijn alleen aan tafel. Middags waren het een man of tachtig, avonds een man of twintig. Er is heerlijke sangria met vers fruit, en voor Wim staat een blikje cola klaar. Na de maaltijd krijgen vier stellen nog een soort van Tupperware-doos met stoofvlees mee naar huis met de tip om er brood of pasta bij te nemen. Dat hebben we maandags opgewarmd en het was weer overheerlijk. Haute cuisine.

Maar hoe hebben onze hondjes nu eigenlijk gelopen? Chakir had een mooie tweede plaats en onze dame was alweer wat fitter dan vorige week bij de coursing in Carcassonne na haar schijnzwangerschap en ging er met de eerste prijs vandoor. Alleen de bekers mochten op de foto van Wim maar ze hadden ook een hondenspeeltje waarbij ze brokjes tussen drie draaischijven moesten zoeken, een emmer met deksel met afbeeldingen van honden voor hondenvoer, een blikje met kattensnoeten erop, een keycord en een mooie poster van het Franse platteland. Ook de hondenboeken lagen op een stapel maar die hebben we deze keer niet gewonnen. Waar laten we het allemaal?!

Deel 9 vakantie Zuid-Frankrijk

Nou, om maar meteen met de deur in huis te vallen: de volgende camperplek was echt ruk (excusez-moi). Prachtig toilet/douchegebouw maar dichterbij gekomen waren alle deuren dichtgemetseld. Mooie parkeerterreintjes omheind met oleander, agaven en palmen maar een hoop troep zoals rare papiertjes en stukjes plastic eronder. Picknicktafels en BBQ-roosters maar geen gezinnen met kinderen die speklapjes stonden te verbranden. We parkeren want we moeten echt even vuil water dumpen en vers water halen en tegelijkertijd een uur aan de stroompaal want we hebben erg veel elektrische apparaten gebruikt de laatste dagen en daar kan ons zonnepaneel niet tegenop laden. Allerlei auto’s komen stapvoets rakelings langs ons afgereden, stoppen en kijken niet alleen met een wazige blik naar mij, maar ook Wim krijgt een guitige blik. Omdat ikzelf zo’n blik heb van wat mot jij nou?, rijden ze door maar parkeren twintig meter van ons af en blijven kijken. Het zijn allemaal mannen alleen in de auto. Er staat een stukje verderop een vreselijk oude camper met alle gordijnen dicht terwijl het overdag is. Ik zie even later dat er een man uit het campertje komt en de volgende kerel er in gaat. Een schaars geklede dame laat ze erin en eruit ;) Even later komt haar collega – eveneens schaars gekleed en dat ligt echt niet aan de zonnige zwoele zomerdag- met een man aanzetten. Hoppa, het aftandse campertje in. Als ik van de verbazing bekomen ben (het is een redelijk normaal straatbeeld hier en ook in Italië, maar waarom nu net op een toeristische camperplek vermeld in het ACSI-boek?) is het eigenlijk toch best geinig om dat even te bekijken. Maar als Wim zegt dat ie de honden een plasje wil laten doen, krijg ik het toch wel erg benauwd. En nee, dat ligt niet aan het zonnige zwoele zomerweer. Ik ben niet bang dat hij het oude campertje ingetrokken wordt met zijn affies (gezien de ongeduldige wachtrij voor hem) maar die kerels blijven wel heel erg binnen kijken bij ons. We wachten tot de stroom-indicator uit de rode zone komt, de laptops, I-Pods en de Smartphones geladen zijn, en bij het eerste groene lampje in de camper wat aangaat, gaan we op pad naar een ander plekje. Een Franse camper is ook even komen kijken maar ging na het water halen weer snel op pad. Als we het terrein afrijden, komen twee Duitse campers vol kinderfietsjes op de drager aanrijden. Veel plezier. Mochten ze ook een blogje bijhouden, hebben ze in ieder geval weer wat te melden.

Een stuk verder ligt een andere camperplaats. We rijden langs mooie vrijstaande (vakantie-)huisjes, langs een stuk strand waar( kite-)surfers zich klaar aan het maken zijn. En over een boulevard met souvenirwinkeltjes, terrasjes en een VVV-kantoor. De camperplaats is echt helemaal top. En enorm groot. Het is inmiddels november en in ieder vak staan één of twee campers waar er in de zomermaanden zeker tien passen. Wuivend riet tussen de grote vakken onderling. Ieder vak een vuilnisbak. En heel veel grote witte schelpen in het witte zand aan de zijkanten. Bij elkaar staan er veel campers maar zo ver verspreid over het enorme terrein dat je veel privacy hebt. En toch een praatje kunt gaan maken als je daar behoefte aan zou hebben. Morgens komt een mobiele bakker over het grote terrein getoeterd en gaat helemaal aan het einde staan om zijn baguettes te verkopen.

We zijn bij het Étang de La Palme. Een paar weken geleden stonden we op een schiereiland wat voor driekwart omsloten was door de zee. Nu is het precies andersom. Een binnenzee driekwart omsloten door land. De rechterkant op de foto is de Middellandse zee, de linkerzijde het meer met het zoute zeewater. Als het eb is, kun je over de brede strook zand wandelen. Nu is het vloed en er ontbreekt een stukje land. Het hele meer is zo ondiep dat de surfers die van hun plank stappen, tot de knieën in het water komen te staan, ook al zijn ze honderd meter van de kant af.

Aan de kant van het meer zijn de meeste recreanten. Mede omdat aan dit stuk de parkeerplaats ligt. En de terrasjes voor de after-party. Vandaag staat er een flinke zeewind waardoor er veel watersporters aanwezig zijn. Een kleurrijk gezicht.

Ik ga even de Office de Tourisme binnen en bepakt met een stapel wandelroutes en een paar bezienswaardigheden kom ik weer naar buiten. Korol wilde net een slok water drinken maar door mijn komst is ie afgeleid en komt naar me toe. Gelukkig want dat zeewater is niet echt gezond. En smaakt nog vies ook.

We gaan op één van de bankjes bij de boulevard zitten en kijken even over het grote meer en naar de wolken en besluiten dan welke route we gaan volgen.

We nemen de route aan de zeekant van het klif. Na eerst een vlakke brede veilige boulevard verder gevolgd te hebben, begint nu het echte werk. Smal, steil, gevaarlijk. Er is ruimte voor één voet op het pad langs de afgrond met grote rotsblokken diep beneden. Geen hek. De helft van het pad ligt met een spoor van afgebrokkelde stenen en zand naar beneden. Bij iedere stap die we zetten, brokkelt er meer af. De honden passen er nauwelijks op. We proberen een klein stukje waar de afgrond nog niet zo diep is in de hoop dat het na de bocht veiliger wordt maar we schuiven steeds naar beneden met de kleine gladde kiezeltjes onder onze voeten. Ik zie me al helemaal vallen met zijn allen en draai om. Het is er mooi. Maar niet waard om er voor naar beneden te storten. Er is geen mens te bekennen op deze route. Misschien dat ze in de lente het pad opnieuw uit gaan hakken voor de toeristen zodat ze iets breder kunnen lopen maar nu is het alleen voor echte durfals. Een uur later zien we iemand over het pad lopen. Met een touw om zijn middel zekert hij zich met karabijnhaken aan stalen ringen in de rotsen vast. OK, zo durf ik het ook wel. Maar we gaan toch de weg boven over het klif volgen. En daar zijn meerdere wandelaars te ontdekken. Korol loopt voorop als gids.

We wandelen naar het volgende stadje Leucate waar een vuurtoren staat. Er zijn diverse wandelroutes maar er is er maar eentje die ons weer terug naar La Palme brengt.

Voor we de terugweg aanvangen, wandelen we naar het restaurant. Daar is een parkeerterrein bij en enkele mensen wandelen een stuk over de klif. Aan de kant van La Palme hetzelfde: dorpje, begin wandelroute, veel mensen. Het stuk tussen de stadjes in is leeg en verlaten. Vinden we niet erg.

We wandelen tussen wat rotszooi.

En terwijl ik een foto van mijn liefies aan het maken ben, kijk ik af en toe even achterom om te kijken of Korol niet wegloopt.

Maar hij zit zo schattig op zijn kontje naar beneden te kijken, dat ik daar ook maar weer snel een foto van tussendoor maak.

Hij heeft het zo naar zijn zin, mijn kleine reus. Nu er een frisse wind staat, kan hij het goed uithouden met de warmte. Als we later terugkomen bij de camperplaats, is de beveiligingscamera die bij de slagboom staat van de hoge paal gewaaid. Hij hangt aan zijn elektriciteitsdraad te bungelen. Er komt al snel een mannetje die hem er af gaat halen. We krijgen een telefoontje van Rita die ons waarschuwt voor het slechte weer in Nederland: onweer en zware regen. Of we op willen passen want het gaat er bar aan toe. Hoe ver we eigenlijk al gevorderd zijn? Nou, euh, nog niet echt ver: La Palme, zestig kilometer van haar af!! Nog dertienhonderd te gaan.

Vanaf ons plekkie zien we de zon achter de bergen zakken. Mooi, die gouden gloed.

We hebben in vijf weken tijd nergens echt harde wind, laat staan storm, gehad. Terwijl veel mensen ons onderweg vertellen dat ze zo’n last van de harde zeewind hebben en liever landinwaarts gaan. Vandaag snappen we wat ze nu precies bedoelen want het waait behoorlijk hard. Het losse zand waait overal in, de deur waait iedere keer dicht of je stoel waait om, en het wandelen wordt bemoeilijkt omdat je zoveel tegenwind hebt. Of je vliegt bijna de zee in met wind in de rug. Voor de surfers top, maar voor ons stormt het behoorlijk. Maar dat geeft dan weer leuke golfjes op het water. We besluiten na La Palme opnieuw een plekje aan de zee uit te zoeken (we hebben net bijna twee weken in de binnenlanden gezeten) en rijden naar Port La Nouvelle. En daar hebben ze ook een vuurtoren.

De wind is hier een stuk minder. Zoveel water in de buurt en toch niks om te drinken. Dan je lippen maar natmaken met je tong.

Het is trouwens erg leuk om morgens wakker te worden en je hoort zeemeeuwen. In ons bosrijke dorp hoor je onder andere musjes, meesjes, merels, spreeuwen, eksters, duiven en af en toe een bonte specht tegen je kozijn aan tikken. Maar het geluid van de zeemeeuwen klinkt altijd vrolijk in mijn oren. Ook leuk om naar te kijken, die meeuwen. Of om achter aan te rennen, denkt Lady.

Chakir denkt er het zijne van. Mooie man.

De volgende stopplaats is badplaats Sigean waar de wind weer helemaal verdwenen is langs zee. En zonder die wind is het weer ouderwets warm. Zeker voor de tijd van het jaar. We blijven maar één nachtje en rijden dan door naar Aniane, een heel oud dorp met veel middeleeuwse huizen en andere gebouwen. En een grote bidsprinkhaan die zich gewillig op de foto liet zetten en ons daarbij iedere keer aan zat te kijken.

We volgen een route naar een kasteel. Dat gaat door diverse wijngaarden. De druiven zijn er overal af op een vergeten trosje na. Die hangen er een beetje verschrompeld bij waardoor Wim me uitlegt dat dit de druiven zijn waar ze droge wijn van maken :)

Aangekomen bij het kasteel staat er een groot hek voor. Hier kun je wijn proeven en kopen maar het is gesloten. Ook kun je er overnachten in een chambre d’hôte. Lady kijkt tussen de spijlen door wat er allemaal te zien is aan de andere kant en vertelt enthousiast aan Chakir wat er is. Die wil natuurlijk nu zelf ook een kijkje nemen.

Het klopt wat ze zegt: nog meer kale druivenstruiken. Nou leuk, tijd om naar huis te gaan. En dan niet alleen terug naar de camper maar echt naar huis. Eindelijk weer stiekem de trap oplopen en heerlijk rustig in die lekkere zachte hondenmand op de slaapkamer gaan liggen. Of op een bontkleedje bij baasje op kantoor (alleen als die er ook is, anders is er niks aan). Of toch op zijn minst tussen die bergen vakantie-was die in de gang opgestapeld liggen om gewassen te worden. Of op de hondenbank in de keuken. Eén van de manden in de woonkamer dan? Maakt niet uit, als ze maar ergens lekker kan gaan liggen zonder de hele tijd heen en weer geschud te worden tijdens de terugreis door de bergen. Hoewel ze daar in haar slaap ook weinig van merkt!

Deel 10 vakantie Zuid-Frankrijk

De eerste stop op de terugreis is in Laudun l’Ardoise. Geen echt slechte plek maar er zijn betere. We wandelen van daaruit naar een camperplaats in hetzelfde dorp bijna twee kilometer verderop maar dat blijkt bij aankomst een gewoon parkeerterrein (met sani-station) dus die wordt het zeker niet. Er is een supermarkt in de buurt (de bakker hier heeft zelf pauze in de lunchtijd) en we kopen wat eetbaars voor de middagmaaltijd. Daarna een stukje wandelen in het buitengebied en zien wat we dan gaan doen. Er zijn veel camperplekken in een straal van tien kilometer die aangeboden worden door de vereniging van wijnbouwers.Tussen hun wijngaarden en hun winkel (!) worden leuke plekjes ter beschikking gesteld. Eerst nog even de benen strekken. We volgen een zandpad tussen de wijngaarden en komen langs diverse bouwvalletjes, afgebrokkelde muren en een verroeste windmolen.

Van daaruit zien we hoog op een berg een groot beeld tussen delen van een ruïne. Een stukje lager op de berg een kathedraal. Dáár gaan we wandelen want het zandpad is inmiddels geëindigd tegen de schuttingen van een woonwijkje en we moeten omdraaien. We wandelen door oude straatjes langs de grote kathedraal die te groot is om op de foto te krijgen en volgen dan bordjes die ons door tuinen gaan voeren. Mocht je denken aan een soort Keukenhof met bloeiende tulpen (in november!) dan kan het wat tegenvallen. Het zijn meer de met onkruid begroeide overgebleven stenen delen van een groot kasteel wat in de twaalfde eeuw gebouwd is maar helaas de tand des tijds en de oorlogen niet weerstaan heeft. Pas ergens in de twintigste eeuw is dit vier meter hoge beeld (op een sokkel van minstens tien meter) van de Heilige Maagd met kind geplaatst. De nog intact zijnde kleine kerk tussen de ruïnes is door dit beeld kilometers ver in de wijde omtrek te herkennen. Ook in het donker als het helder verlicht wordt door de Here zelf (en wat lichtspots).

De tuinen zelf zijn grasveldjes met veel onkruid en wat verwaarloosde uit de kluiten gewassen planten. Maar het heeft wel sfeer met al die poorten, niveau-verschillen en doorgangen. Bijna bang dat je iets zou vergeten omdat je na ieder trapje of achter elk muurtje diverse kanten op kunt en er bij al die kanten wel iets te ontdekken valt.

Je zou er bijna verdwalen. Maar gelukkig heb ik een geleide-hond.

Ik moet goed kijken maar dan zie ik opeens twee gecamoufleerde zandkleurige Afghaantjes op blonde stenen!

Na de wandeling besluiten we om door te rijden naar een camperplaats zeven kilometer verderop. Chusclan heet het dorp een stukje boven Nîmes. En daar is een hele mooie plaats: ruim, ieder een eigen tuintje, een picknicktafel of bankje onder een pergola of een prullenbak voor de vakken. Uiteraard een sani-station én een wijnproeverij met aankoopmogelijkheid van het gouden vocht. Ze zeggen dat wijn in Frankrijk goedkoper is dan limonade. Bij de wijnboeren heb je redelijk goede flessen wijn voor enkele euro’s. In de supermarkten heb je literflessen vanaf 1,25 euro. Het zal best smaken –hoop ik- maar doe mij toch maar iets uit zo’n wijnkelder.

Voor het korte stukje naar deze plaats hebben we de radio aangezet. Normaal pluggen we de I-Pod in de autoradio voor onze eigen muziek. Maar nu luisteren we even naar Franse liedjes en een hoop Frans gelul ertussen door. Dan beginnen opeens de klanken van Frans Bauer met “Heb je even voor mij?”. Huh, een Nederlands liedje? Tja, hij is tenslotte Frans ;) Maar als de zanger invalt, worden we snel uit onze droom geholpen. Het is Francois Campagnard en hij zingt Frans.

Ingezoomd op de muurschildering van de wijnwinkel. Jammer dat in de herfst niet alle blaadjes vallen ;) Ook een paar informatieborden over de omgeving en diverse wandelroutes. Voor de afwisseling stikt het van de wijnkelders en een kasteel. We gaan maar weer eens naar een kasteel wandelen.

Tussen de wijngaarden zien we het hoog op een berg liggen. Aan de voet van de berg is een paar jaar geleden een boerderij-achtig gebouw geplaatst met een overdekt gedeelte met eettafels en banken, een stuk openlucht terrein tussen de muren, en een grote open haard waar je ook in kunt barbecueën.

Dichterbij zien we dat er iets meer kasteel te bezichtigen valt dan in het vorige stadje maar helemaal intact is ook deze niet.

Aangekomen worden we via een route met tekstbordjes op de hoogte gesteld over de historie van het kasteel. Een vierkante uitkijktoren waarop je vier provincies kunt zien, is nog helemaal intact. Er staat een beschrijving bij van een ronde toren maar die kunnen we zo snel niet vinden. Verder lezend komen we er achter dat er nog slechts een stenen kring in het gras zichtbaar is en die kunnen we na wat onkruid aan de kant geduwd te hebben inderdaad zien. Een kapel en een woongedeelte van twee verdiepingen zijn ook bespaard gebleven en nog in gebruik. De hondjes vinden het uitzicht in ieder geval erg leuk. Het lijkt of ze ieder een andere provincie bekijken.

Als ik alleen een erg smalle trap afdaal, kom ik bij een grot uit die er 85 miljoen jaar voor de bouw van het kasteel moet hebben gezeten.

De grot is best groot met zelfs een uitsparing met uitzicht op Chusclan.

Of een uitzicht naar de opening.

Boven staan mijn liefies op me te wachten.

En gelukkig willen ze weer heel graag een keer op de foto. Vooral Lady heeft er veel zin in.

De terugweg komen we langs een waterval waar weinig water valt door de droogte van de laatste maanden. Vandaag is het een stuk frisser dan wat we de laatste maand gewend zijn hier. Maar de weersvoorspelling beloofd ons morgen en de rest van de week weer minimaal 25 graden.

Terug in de camper is Wim kok. Foto is helemaal vanuit de slaapkamer gemaakt!

Na de lange wandeling, de goede maaltijd en onze favoriete series op DVD is het lekker slapen in de stilte tussen de bergen. De dag erop rijden we door naar Saint Alexandre. Eén van de honderden dorpjes en stadjes met Middeleeuwse invloeden. Ook hier een Romeinse wasplaats, een kerk, een sjieke burgemeesterswoning en een twintigtal huizen van vele honderden jaren oud. En natuurlijk weer een wijnkelder en wijngaarden.

Het uitzicht vanaf onze camperplaats met nog steeds bergen in zicht. Vandaag is het weer een warme zonnige dag. En ook hier zijn weer twee kastelen om naartoe te wandelen maar we gaan eens gewoon een keertje over de paden tussen de wijngaarden. Geen geklim. Lekker plat Nederlands.

Af en toe zien we een vers trosje druiven omdat het voor alle gewassen nog heerlijk groeiweer is. Ook volop tomaten, aubergines en courgettes in de moestuinen van sommige bewoners. We nemen af en toe de proef op de som door een druifje uit de tros te plukken maar het blijven wijndruiven: klein, taaie dikke schil en veel grote pitten. Wel lekker zoet en sappig. De rijpe vruchten aan de olijfbomen heeft Wim ooit geproefd en daar heeft ie tot op de dag van vandaag spijt van; die smaak zit diep opgeslagen in zijn hersenen met de boodschap: alleen nog maar in een restaurant of vers uit de winkel.

In geen enkel stadje ontbreekt een gedenkteken aan de eerste en/of tweede wereldoorlog. Deze soldaat eert de gesneuvelden van Saint Alexandre.

Korol eert de wijnpers zodat deze de druiven tot lekkere wijn vermaalt.

We wandelen langs het kerkhof waar ik altijd door gefascineerd ben. Het zal aan mijn naam liggen. Bij de coursing vroeg de dierenarts toen hij Wims naam zag, of Van de Kerkhof een cimetière was. Waarop Wim met een luid Oui antwoordde. Ik fiets niet hard fluitend in het donker er langs na het kijken van een zombie-film maar het geeft me juist een vredig rustgevend gevoel. Mijn ouders zijn beiden gecremeerd want dat was hun keuze. De ouders van Wim zijn beide begraven en daar gaat tot op de dag van vandaag ook mijn voorkeur naar uit. Op deze kleine begraafplaats staan kleine sombere grafhuisjes in vijftig tinten grijs. Op de grote kerkhoven in grote steden staan de mooiste gekleurde huisjes versierd met engelen, beelden en muurschilderingen. Maar goed, misschien heb ik ze de eerste veertig jaar nog niet nodig en word je tegen die tijd wel afgeschoten naar de maan.

Binnen tien minuten loop je om het hele dorpje heen. Deze enorme coniferen vond ik wel geknipt voor een foto.

In de avond doen we het rondje om de kerk en tevens om het hele dorp nogmaals over. Ook hier heerst stilte en we vallen weer heerlijk in slaap. Het is nog wel wat benauwd want de zon was vandaag weer op volle sterkte terug. Morgen zal er helemaal geen bewolking zijn, wat betekent dat we de korte broek weer uit de kast kunnen trekken.

Omdat we de route Lyon, Dijon, Nancy al zo vaak gemaakt hebben en er alle camperplekken wel zo’n beetje gezien hebben, gaan we kilometers maken. Tenminste, dat is het plan. Maar die beloofde zon staat zo heerlijk aan een wolkeloze hemel te stralen, dat we een mooie wandeling maken en daarna nog even de stoeltjes buiten zetten. En ja, de korte broek kan aan want het is behoorlijk warm. Eind van de middag rijden we naar Cousance voor een overnachting. Heel veel dorpjes zijn inspiratie geweest voor de modeltreinlandschappen met bergen, tunnels en Anton Pieck huisjes. Ook hier weer een kasteeltje op de top van een berg. Vier kilometer verder een ander kasteeltje op net zo’n hoge berg en man, wat een schattige huisjes. Je waant je in een sprookje. Of voor mijn part in de Efteling.

Door alle dorpjes loopt een wild riviertje dat in enkele gevallen zichtbaar onder de huizen doorstroomt. Je ziet dan bijvoorbeeld een boog van stenen waardoor je onder het huis door kunt kijken. Soms een waterrad erbij. Veel watervalletjes door de hoogte-verschillen. Er lopen kippen gezellig te scharrelen. Koetjes in de frisgroene glooiende grasvlaktes. En af en toe een paar paardjes. En iedereen is er vriendelijk en groet ons met een gemeend goedemorgen mevrouw, meneer. Of zwaait vanachter een gesloten raam. Ik krijg er een brok van in mijn keel, zo mooi. Het is jammer dat je met één druk op de camera niet het hele dorp met al zijn details op de foto krijgt. Ieder huis is even fotogeniek. Het kerkje met de glas in lood ramen. De burgemeesterswoning met fraaie versieringen. De boerderijtjes. Of het eenzame huis diep in het dal verscholen met prachtige balustrades, ornamenten en ouderwetse schoorstenen. Of zomaar opeens een huis met een kapelletje in de achtertuin wat nu als schuur fungeert.

Omdat we gisteren door het fraaie weer weinig kilometers hebben gemaakt en toch eigenlijk naar huis willen (Wim dan, ik wilde het liefst nog een paar weken naar Spanje) gaan we vandaag echt die kilometers vreten. We rijden vanuit de Languedoc, door de Jura en de Lorraine om in Luxemburg onze laatste stop te maken. Tot Nancy was het warm droog weer. Daarna begint de miezer die al snel overgaat in flinke regen. En wind. En mist. Na een file is het al uren donker als we aankomen in Luxemburg en de regen maakt een rotherrie op ons camperdakje. De harde windstoten zijn ook niet echt prettig. Gelukkig hebben we deze ochtend een lange wandeling gemaakt zodat de hondjes nu snel een plasje in de regen hoeven te maken. Morgen de rest van de rit. Een klein stukje van 250 kilometer.

Ook op de laatste dag miezert het behoorlijk. Toch maken we nog een lange wandeling. Maakt niet uit dat de Afghanen de hele straat droogdweilen en er binnen vijf minuten uitzien als wandelende molshopen door al die modder en gevallen bladeren. En dan gaan we toch echt richting Nederland waar een waterig zonnetje zijn intrede doet. Maar man, wat is het koud. Bij aankomst vlug de spullen eruit, vlug twee Afghaantjes en tien wasmachines vol wassen en strijken, vlug de post en administratie afhandelen, vlug de camper van binnen en van buiten grondig poetsen en dan vlug weer terug naar de zon. Als dat zou kunnen… Ach, over een paar weken de kerstboom zetten, is ook wel weer heel erg leuk. En dan was er nog iets met Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten die je geen Zwarte Piet meer mocht noemen… We hebben heel wat gemist tijdens onze afwezigheid. Tijd om naar Spanje af te reizen!

Onze reis vervolgt zich over de Po-vlakte die zijn naam eer aandoet omdat het er wel erg vlak is. We rijden het provinciedeel Parma in en denken op iedere straathoek een varkensboerderij te zien met van die schattige biggensnuiten die voor een lekker hammetje zorgen. Maar het is er erg uitgestrekt met af en toe iets wat op een fabriek lijkt. Geen boerderij te zien in dit deel. Aangekomen op de camperplek in de stad Parma wandelen we langs de rivier Parma naar het centrum alwaar de Parmahammen klaar hangen voor de pluk. Als je Parma zegt, roept iedereen meteen ham maar net zo beroemd als de billen van Miss Piggy en haar zusters zijn toch echt de Parmezaanse kazen. We slaan er eentje in om over de pasta te raspen. En ook een ham, maar dan een onsje of wat in schijfjes gesneden want ik zie me niet echt als een barbaar met mijn tanden een stuk vlees van die poot trekken.

Het is een kilometertje lopen naar de stad maar daar stikt het van de parken. Winkels uiteraard ook. En musea. En mooie gebouwen, galerijen, theaters, monumenten en knoepers van kerken. We lopen de weg langs de rivier de Parma die ons recht naar het Parco Ducale en de winkelstraten voert. Lady wil natuurlijk óp het muurtje. Het blijft een blije meid. Chakir kijkt er een beetje sneu bij want hij wil ook op het muurtje lopen. Straks is de wissel.

Als ze over het muurtje kijkt ziet ze eerst een brede groenstrook met bomen, struiken en hoog gras, dan de rivier en daarachter allemaal verschillende type huisjes die aan elkaar geplakt zitten.

Dan ziet ze opeens, op een breder stuk groen, Bambi (een paar weekjes oud en wiebelend op zijn pootjes) met zijn moeder die ons aan blijft kijken. Ze geeft een vreugdekreet, gevolgd door een heel verhaal om Korol en Chakir te vertellen dat er iets leuks is aan de andere kant van het muurtje. De mannen willen dat natuurlijk ook even zien, willen het liefst die tien meter naar beneden springen om het van dichtbij te bekijken, dus we gaan met zijn allen van het muurtje af. Dat geeft natuurlijk het nodige tegensputteren wat nog even doorgaat. Maar dan lopen ze weer keurig in het gareel. Moet ook wel, want we zijn inmiddels in de winkelstraten aangekomen. Zoekplaatje van de hertjes waarbij baby-Bambi nauwelijks boven het maaiveld uitkomt.

Ook hier weer slotjes aan lantaarnpalen, hekken en poorten. In iedere stad zie je ze tegenwoordig; in welk land je ook bent.

Aan de ene kant van de rivier ligt het hele winkelgebeuren maar als je de brug oversteekt, zit je meteen in het Parco Ducale. En daarin staat (weinig fantasie bij het uitzoeken van de naam!) het Palazzo Ducale.

Honderd bankjes, twee toiletgebouwen, een speeltuin, tig beelden, wat kleinere gebouwen, speel- en picknickweides en ander moois wisselt elkaar af. Ook prachtige bomen en planten.

En een mooi mannetje.

Ook een grote vijver met een eiland in het midden is van de partij, met de torens van een ander groots gebouw op de achtergrond wat buiten het park staat. Korol krijgt er dorst van. Tussen de enorm grote vissen én schildpadden neemt hij een slokje water.

Nog eventjes voor een ander kunstwerkje poseren.

Na het park duiken we nog even het historische centrum in maar dan is het tijd om weer richting camper te wandelen. We nemen niet dezelfde weg terug maar lopen via het Parco Cittadella en het Parco Giacomo Ferrari terug. We hebben een stadskaartje bij de VVV gehaald zodat we alle mooie plekjes zien. Het Cittadella is een park binnen een oude vestingmuur. Stervormig met aan alle kanten torens die nu vol gegroeid zijn met onkruid. Een trimbaan, speeltuin met draaimolen en een restaurant verder lopen we naar de uitgang. Bijna eraan vast ligt Ferrari en dat is meer een groot weiland waar veel honden lopen en aan de andere kant gevoetbald wordt. De kaart met bezienswaardigheden eindigt maar het laatste stukje naar de camper “moeten” we door nog een prachtig aangelegd parkje waar allemaal halfronde rode banken staan met langs iedere bank een gedicht over de natuur. Zowel op de grond als bij de tekst bij het gedicht staan brailletekens zodat blinden en slechtzienden ook kunnen genieten van al dit moois. Geloof het of niet maar er aan vast (alleen even de weg oversteken) ligt een atletiekpark waar veel joggers lopen maar waar ook een pad is voor wandelaars. Overal kraantjes voor dorstige joggers, toeristen of honden. Ze hadden Parma net zo goed Parka kunnen noemen.

We zijn weer bij de camper, we blijven een nachtje slapen maar gaan dan door naar de volgende plek. Omdat onze Lady bijna jarig is en we een passende locatie zoeken om een verjaardagfoto van haar te maken, zoeken we een dorpje op met een kasteel: Torrechiara. Niks is te veel voor onze prinses. En aangezien we een prinses minder hebben in Nederland (Maxima is nu koningin) leggen we die van ons op haar verjaardag eens heerlijk in de watten. Trouwens erg jammer dat ik de kroning van Wim-Lex en Max heb gemist; het was op geen een buitenlandse zender te zien op ons TV-tje en de internetverbindingen (als ik er eens eentje heb) zijn van dusdanige langzame kwaliteit dat ik geen filmpjes kan afspelen.

Dit is dan onze mooie meid op haar verjaardag (inmiddels alweer enkele dagen geleden).

Het plekkie voor de camper is ook top. Het is onderaan de berg waar het kasteel ligt. Vijftig meter stijgen met de benenwagen en we wanen ons in vroeger tijden waar ridders in stoere harnassen rondliepen.

Uiteraard wordt het kasteel zelf ook even bezichtigd; we zijn er nu toch. Die ridders zitten denk ik in het bejaardenhuis of liggen onder de groene zoden want we zien alleen maar lege tochtige doorgangen en kamers waarvan een deel in de stijgers staat. Uiteraard is er een VVV-kantoor gevestigd (dat gesloten is) én een restaurantje met gezellig terras waar een wijnproeverij is.

Omdat het kasteel wel erg groot is, en de afstanden om alles op de foto te krijgen te krap zijn, is fotograferen ook hier weer moeilijk. Dan beperken we ons maar op de muurtjes buiten het kasteel waar we een mooie achtergrond van de stad Parma hebben. In het vierde huisje van links hebben we ham en kaas gekocht!

Na de ellenlange wandeling naar boven (ja, die hele vijftig meter) én de hele tour door het kasteel, zijn de affies moe. Of is het gewoon lekker lui? Ook zij willen even op het muurtje in de zon liggen.

En dan kunnen wij  natuurlijk niet meer ontbreken. Ander muurtje, zelfde idee.

Het is erg warm dus we houden het voor gezien en zoeken de camper op. Tegen de avond maken we een wandeling in de omgeving van het kasteel. Mijn voorraad poepzakjes begint behoorlijk uit te putten maar de Italianen denken met ons mee. Overal zie je borden met kleine hondjes en een klein schepje erbij. Speciaal voor Korol hebben ze een poep-opruim-bord gemaakt: geen zakje, geen lullig schepje maar harde maatregelen om er voor te zorgen dat ook zijn molshopen opgeruimd dienen te worden. Korol ziet er zelf de lol wel van in.

De platte Po-vlakte is een soort stilte voor de storm want het is hier al een beetje bergachtig. Aan het begin van de wegen staan bordjes met ski-liften, ski-cabines en stoeltjesliften. Ook de borden met verplichte sneeuwkettingen in koude tijden staan er langs. En bordjes waarop de bergpassen staan vermeld. Dat belooft weer wat.

Het is het begin van een nieuwe bergketen en deze keer rijden we door de Appennijnen. Als je er doorheen rijdt, lijkt het op een gemiddeld spoorweglandschapje waar speelgoedtreintjes door bergjes en tunneltjes rijden. Af en toe een koe met een bel om zijn nek op zo’n bergje en je hebt een idee hoe het er hier uit ziet. Hoe het voelt om er door heen te rijden, zal ik besparen maar het voelde ongeveer hetzelfde als het moment dat ik uit een zware narcose kwam: draaierig, zweterig, misselijk, ellendig en dat drie uur aan een stuk. Met het benauwde weer wordt het er niet makkelijker op hoewel de airco vol open staat.

En zijn natuurlijk altijd van die bikkels die zelfs in deze hitte een bontmuts opzetten. Niet omdat ze het koud hebben, maar het ziet er gewoon cool uit.

We komen aan in Varese Ligure. Nou heten veel stadjes iets met Ligure op het einde omdat we in de provincie Liguria zijn aangekomen. Mijn absolute lievelingsregio van Italië. Daarover later meer als we in Genua aankomen . Eerst dus even naar Varese. Het dorp ziet eruit of het net een grote voorjaarsschoonmaak heeft doorgemaakt want alles zit vers in de verf, geen stoeptegel ligt verkeerd en geen sprietje onkruid is te zien. Een heel verschil met de meeste steden en dorpen in Italië waar het over het algemeen allemaal niet zo nauw komt met het bijhouden van huis en/of tuin. Als we daarna wat verder van het dorpsplein aflopen, wordt het ook al wat minder met die netheid maar toch wordt alles goed bijgehouden.

.

Een gezellig dorp waar het de dag erop markt is.

De bakker heeft heel lekkere stukken brood die een beetje op een vierkante pizza lijken met groenten of worstjes erin gebakken. Met nog een extra zak broodjes erbij, kan onze lunch niet meer stuk.

Natuurlijk is niet alles nieuw want er valt ook genoeg historische meuk te bezichtigen. Hier bezichtig ik bijvoorbeeld mijn man en zijn mannetje boven op een kek Romeins bruggetje. Aan de ene kant gaan een paar honderd traptredes richting bergtop die we met zijn allen die middag gaan bestijgen.

Nog een overblijfseltje van een oud kasteel.

De andere kant van het oude overblijfseltje.

Chakir wilde een foto-momentje met hem als middelpunt dus ik doe even een stapje opzij zodat ik uit beeld ben.

Tijdens de middagwandeling komen we een leuk bloempje tegen. We zitten hier een stuk meer in de natuur dan in bijvoorbeeld Parma waardoor we niet alleen heerlijk geurende bloemen ruiken maar waar ook diverse vogeltjes hun lied –of verleidingsmelodietjes- laten horen. Eén ervan is een koekoek die alle uren maar vast in voren koekoekt want ik kan er niet echt uithalen hoe laat het nu eigenlijk is. Gelukkig hebben we de smartphone om bij de tijd te blijven.

Mijn lief vermaakt zich met wat water en een camera.

En tussen al zijn spetterende foto’s zit er eentje waarbij ons campertje in beeld is. We staan –nu ik erover nadenk- opvallend vaak langs een riviertje.

Maar omdat we altijd meer willen dan alleen een rotsig riviertje, rijden we door naar de Middellandse Zee. Genua, here we come!

Ruim zeven jaar geleden werd ons leven verrijkt met het allerliefste hondenkind ter wereld: onze Prince. We waren op slag verliefd op hem. Ons leven breidde zich uit en al snel na zijn aankomst gingen we naar een whippetwandeling waar we mede-whippetfanaten leerden kennen. Annemarie, Martin en David waren er ook bij met hun hondenkinderen Maggie en Harley. Soms heb je in één oogopslag, gevoel of gebaar een klik met iemand en met Mags was dat gevoel er meteen. Niet alleen bij Prince, maar ook bij ons.

Hoewel er heel veel whippets liepen met een hoge aaibaarheidsfactor, sprongen Harley en Maggie er het meeste uit. Ik dacht even dat het de normaalste zaak van de wereld was om in één klap verliefd te worden op elke whippet maar deze drie beessies hadden de X-factor en alle anderen bleven gewoon heel erg lief en aaibaar.

Prince was een bang verlegen mannetje en Maggie nam hem al meteen onder haar hoede. Werd ons mannetje nog een beetje geplaagd door andere honden die zagen dat hij bang was, Mags blafte ze wel even weg. Samen trokken ze hun eigen plan en scharrelden wat over de hei.

Of gingen achter stokken aan door iedere gek die ze maar wilde gooien.

Onze Prince is er niet meer. Harley ook niet. Beiden kort na hun vijfde verjaardag overleden. En sinds gisteren is ook die lieve Maggie naar de andere kant van de regenboogbrug gegaan.

We vernamen gisteren het nieuws dat ze vermist waren om vijf uur en Wim is meteen in de auto gestapt om haar en kleine neefje Cyrus van zeven maanden te gaan zoeken. Om acht uur werd Maggie gevonden. Dood. Langs de weg waar ze een klap van een auto heeft gekregen en op slag dood was. Korol trok Wim iedere keer naar die plek toe; later bleek dat het daar gebeurd was. Cyrus is om half tien in het pikdonker gevonden in de buurt van het fatale ongeluk. Hij had zich bang verstopt onder een struik waardoor iedereen er misschien wel tien keer langs is gelopen. Gelukkig vond Rene (Annemarie’s broer) het ventje en moest Martin erbij geroepen worden om Cyrus onder de struik vandaan te krijgen.

Vanmiddag werd Maggie gecremeerd in hetzelfde crematorium waar we onze Prince heen hebben gebracht. Ik treed niet in details; daar is het allemaal te verdrietig voor. Liever denk ik aan de vele mooie momenten die we met haar en haar roedel mochten mee maken. Hier Mags die niet graag haar mandje deelt maar speciaal voor mij plaats maakte.

Of andersom: Maggie bij mij op de stoel. Zij geniet van de zon; ik van haar.

De lieve schat. En ik maar denken dat ik het alleenrecht had! Blijken er heel veel mensen een speciale band met haar te hebben! Bijvoorbeeld bij Monique. Ze was ook zo bijzonder.

Na de zoektocht waarbij Maggie en Cyrus beiden weer thuis waren, zijn we afscheid gaan nemen. Ook daar lag ze vredig slapend in haar mandje onder een dekentje in de woonkamer. Alsof ze ieder moment wakker kon worden en je tongzoenend ging vertellen dat het allemaal niet echt was.

“Ons” lievelingetje.

Nooit genoeg kriebeltjes en aaitjes.

Een levensgenieter samen met Truffel en Donna, en sinds zeven maanden met Cyrus. Lui in het zonnetje of spetterend op het coursingterrein. Vorige maand liep ze haar laatste wedstrijd en mocht van een welverdiend pensioen gaan genieten.

Dag lieve vrolijke trouwe mooie Maggie. Niet “Rust zacht” maar ren heerlijk over de eeuwige jachtvelden samen met al die andere lieverds die we zo missen.

Als ik me het paradijs voorstel ziet het er ongeveer zo uit: Prince, Harley, Makey, Bono, Jozef en al die andere lieverds die niet meer hier zijn, die Maggie welkom heten en ondanks het verdriet voor degenen die achter blijven, er een feestje van maken.

Dag lieve Mags. Geef je Prince en Harley een dikke knuffel van ons?

We wensen Annemarie, Martin en David heel veel sterkte om dit grote verlies te verwerken.

Foto’s zijn van onszelf of van Annemarie’s blog. Ook daar vind je tzt een uit het hart geschreven stukje over dit bijzondere whippetmeisje. http://ballisticwhippets.wordpress.com/

Net voordat we twee maanden geleden op vakantie gingen naar zuid Frankrijk, werd Wim morgens uit zijn bed gebeld door een dame in lichte paniek. Ze had vanuit haar auto een windhond met een zere poot langs de weg zien staan en was meteen gestopt. Het was bij ons aan het einde van de straat en twee mensen kwamen uit hun huizen met de mededeling dat die meneer in dat witte huis haar vast kon helpen want die had ook van die windhondjes. Onze heel-erg-ver-tegenoverbuurvrouw bleef bij het hondje. Wim had zich vlug verder aangekleed, naar de plaats waar een zwarte grey-achtige hond geduldig op haar redding stond te wachten gegaan, vervolgens het hondje voorzichtig opgepakt en mee naar huis genomen. Wat een schatje. Zo vol vertrouwen. Bij nadere inspectie was haar poot ernstig gewond. Een lelijke open breuk waar ze veel last van moest hebben. Maar ze gaf geen kik. Zo’n dapper lief meisje. Wim wilde haar naar onze dierenarts brengen die gespecialiseerd is in windhonden. Maar iemand anders had de dierenambulance gebeld. Meteen de telefoon gepakt om dat af te zeggen maar ze waren niet bereikbaar en even later kwam de ambulance de straat al inrijden. Wim zei dat het niet nodig was en hij zich wel om het hondje zou bekommeren maar de man wilde er niet van afzien. Toen Wim haar met pijn in zijn hart meegaf met duizend waarschuwingen over bijvoorbeeld speciale narcose bij windhonden (dat nodig zou zijn voor de operatie van de poot) haalde hij onverschillig zijn schouders op. Toen Wim een dekentje in de kale koude bench wilde leggen, kreeg hij een reprimande over hygiëne en dat ze niet met dekentjes werken. Nu ken ik diverse mensen die soortgelijk werk verrichten en ik weet bijvoorbeeld dat Ingrid haar warme wollen onderbroek uit zou doen als ze een gered eendenkuiken warm zou moeten houden tijdens de rit naar de opvang. Of dat Ronald zijn jas uitdoet om een zeemeeuw met gebroken vleugel te vervoeren. Maar dit mannetje had duidelijk een verkeerd beroep gekozen. Of hij had zijn dag niet.

Sara bij ons op de bank, net nadat Wim haar naar huis had gedragen.

Goed, na veel zeuren kreeg Wim een foldertje met gegevens waar het arme hondje naar toe werd gebracht. Hoe goed ze daar ook hun best doen, ze zat daar helemaal niet op haar plaats. Dus alle renverenigingen werden gemaild, gebeld of ge-“facebook”-ed. Ook mensen die een grey hebben werden gevraagd of ze deze grey/galga kenden. Ik was zelf niet thuis maar nadat Wim mij gebeld had ben ik aan de gang gegaan met hulpsites en Facebookpagina’s om vermiste dieren zo snel mogelijk met hun baasjes te herenigen. En daarna werden de windhonden rescue-sites gevraagd iets te kunnen doen voor dat kleine dappere meisje. En er kwam me toch een wervelstorm aan hulp op gang! Het asiel werd platgebeld. Het bericht op Facebook en de “Waar is onze angel”-site werd binnen een uur honderden keren gedeeld en de ene na de andere vrijwilliger bood zich aan het hondje in huis op te nemen en te verzorgen totdat de eigenaar zich meldde. De chip werd gecontroleerd om de eigenaar te vinden. Er kwam een wazig verhaal van degene waar het windekind geregistreerd stond dat ze vier maanden daarvoor verkocht was via Marktplaats aan mensen waar ze geen woon- of mailadres van had. Heel stiekem kwam de hoop dat de eigenaar zich niet meer zou melden. Iets klopte er niet. En die gebroken poot was echt niet van een paar uur geleden.

De dienstdoende dierenarts gaf de basiszorg: schoonmaken en een spalk erom. Maar zei erbij dat een operatie nodig was met een plaat om het bot. Meteen werd er een veiling van hondenspullen op poten gezet om geld in te zamelen. Ik weet niet of ze hier vernoemd wil worden maar een gulle geefster gaf het totaalbedrag voor de operatie en gaf er een prachtige lederen halsband bij die ze zelf maakt. Wij hebben ook zo’n halsband van haar met Chakir’s naam er in ;)

Oeps, vlug een kussentje onder haar hoofd :)

Het asiel werd helemaal gek gebeld en hoopte dat er voor al hun honden zo massaal gebeld zou worden maar helaas lag daar het animo aanzienlijk lager. Degene die zich ook meldde was Suzanne. Door bemiddeling van de Stichting GINN die ook de financiën voor de operatie en de nazorg op zich nam, mocht hondje al snel naar haar huis om op een lekker kussen te liggen. Suzannes zesjarige zoontje noemde haar Sara. Ook Wim belde naar het asiel om te vragen hoe het allemaal verliep en die mevrouw vertelde dat het hondje al naar een gastgezin gebracht was. Suzanne (die via Facebook gezien had dat Wim de hulptroepen ingeroepen had voor Sara) dacht dat hij het misschien wel leuk zou vinden om op de hoogte gehouden te worden over de operatie en het wennen van Sara in haar nieuwe huis en stuurde een berichtje. En ja, dat wilde ie heel graag!

We zijn bijna zeven weken naar zuid Frankrijk geweest maar als we om de paar dagen onze berichten checkten, was er altijd wel nieuws over Sara. Mooie foto’s erbij. En wat was de kleine meid op haar gemak. Alsof het altijd zo heeft moeten zijn. Sara heeft geen gouden mandje gevonden, maar een platina met diamantjes. Die diamantjes bestonden onder andere uit een bezorgd vrouwtje dat liefdevol voor haar zorgde en haar meteen in haar hart had gesloten. Volgens mij was Suzannes allereerste woord wat ze kon zeggen “hond” in plaats van mama of papa :) Met als grootste wens een eigen hond te hebben. Heel stiekempjes eigenlijk wel twee. Ook woont kleine baasje Ot er die meteen viel op het hondje met het kleine gezichtje. En grote baas Twan die vooral zag hoe gelukkig Sara, Suzanne en Ot waren maar zelf een beetje aan de zijlijn bleef. Ja, je zou je maar hechten aan zo’n schatje en dan moet ze straks weer weg omdat de eigenaar is gevonden of dat er een permanent gezin is gevonden. Een mannelijk evenbeeld van Sara is een tijd geleden in Spanje gered en door de stichting GRH naar Nederland gehaald om bij Suzanne en haar gezin bij te komen na een periode van al veel leed in zijn jonge leventje. Na een wat moeizame start is Bravio helemaal ingeburgerd. Deze twee zwarte windhonden met witte blesjes vormen een prachtig stel. Zelfs de twee poezenbeesten Minou en Tygo worden vriendjes met de nieuwe huisgenote. Nou, kat in het bakkie, zou je zeggen. Maar die twee maanden geleden moest de hele operatie nog van start gaan.

Wat een schatten, hè? Alle drie!

Gelukkig kon er al snel een afspraak worden gemaakt voor de operatie. Ook Suzanne waarschuwde de arts voor de specifieke narcose voor windhonden die afwijkt met de narcose voor andere rassen. De operatie verliep goed en nadat Sara weer bij was gekomen, was er een plaatje bij haar gebroken bot geplaatst. Een spalk was nodig om alles op zijn plek te houden. Zes weken moest het malle ding om haar poot blijven zitten. Ot stemt zijn outfit helemaal op zijn nieuwe vriendinnetje af.

Er blijft wondvocht komen dat wat weeïg ruikt. Dus maar een extra controle. Later moet de spalk er af omdat er een flinke zwelling is ontstaan door een ontsteking. Het bot is zichtbaar, ligt bloot en de kans op infectie is groot. Antibioticakuurtje dan maar. En twee maal daags schoonmaken en om de andere dag op controle. Maar gelukkig gaat het na een paar dagen prima vooruit. En bij alles wat de dierenarts of Suzanne bij haar doet, blijft ze lief en rustig. Wat is ze toch een dappere en vrolijke schat.

Bravio wordt hun prinsje genoemd maar Sara lijkt erg op een prinsesje en wordt met alle egards zo behandeld. Zelfs een bijpassend roze plaid bij haar roze spalkje :)

Ze houdt erg van spelen en hier past ze hoogstpersoonlijk op één van de sloffen van Ot. Dat kan ze met haar ogen dicht!

Op een gegeven moment breekt de spalk en de vervangende draait bij iedere beweging die ze maakt. Maar eindelijk komt dat langverwachte moment dat de spalk tot het verleden behoort. Nu is de tijd aangebroken om oefeningen te doen. En er zal ook fysiotherapie opgestart gaan worden.

Het is ook de tijd voor leuke dingen: met andere windhonden wandelen. Rustig aan en kleine stukjes. Maar ze vindt het allemaal even leuk. De speciaal aangeschafte fietskar is niet nodig geweest; ze huppelde overal vrolijk naar toe.

Moe maar voldaan is het daarna weer heerlijk vertrouwd om in je eigen bedje te slapen.

Eindelijk komt dan de dag dat we haar weer mogen knuffelen. Wat een schatje. Wat een knuffeltje. Wat een lief mooi meisje. Het is maar goed dat ik niet thuis was op de dag dat ze bij ons was, anders had ik haar nooit laten gaan. Een paar dagen voor dit schrijven is ook net de broer van Korol herplaatst in zijn vijfde gezin. Even zag het eruit dat we ook hem (tijdelijk?) in huis zouden nemen. Zijn vierde gezin ging scheiden en had de fokker gebeld of die een oplossing had. Maar Beverley is van Frankrijk terug gemigreerd naar Amerika en kreeg het niet voor elkaar Vodshka over te laten komen en vroeg Wim om hulp. Wim had van hieruit alles geregeld met een bench, transport, vliegtuig enzovoort, tot iemand zich meldde in Frankrijk die bij de geboorte Vodshka al wilde hebben maar toen met een ernstig zieke zat. Haar man is inmiddels helaas overleden maar bij haar twee barsois kan nu eindelijk Vodshka wonen. Eind goed, al goed. Ook voor Sara. Als je iemand zo’n fijn gezin gunt, dan ik het die lieve Sara. En als je iemand Sara gunt, dan zijn het Suzanne, Twan en Ot wel.

Wij wensen dit lieve roedeltje nog heel veel geluk, liefde en gezondheid met elkaar.