Bij onze vakantie in Italië vorig jaar, hebben we de grote meren in het noorden van Italië bezocht. Van Maggiore tot Garda. Maar ik word pas echt blij van zeeën en oceanen. Vandaar dat we verder afzakken naar het zuiden waar de Middellandse Zee zich bevindt. Na de coursing bij het Gardameer een paar weekenden geleden, wilden we graag naar Venetië wat aan de Adriatische Zee ligt maar ik hoor dat je alleen maar in Venetië kunt komen met de bus en aangezien daar geen honden in mogen en we ze voor geen goud alleen in de camper laten, wordt het de zee in het zuiden. Heel even overwegen we als we vanuit het noorden de kust bereiken, om naar Pisa te gaan maar we kijken thuis dagelijks tegen ingelijste foto’s aan waar we de scheve toren recht proberen te duwen, dus da’s bekend terrein. We gaan de andere kant op, naar Celle Ligure.

Voordat het zover is, moeten we vanuit onze vorige plek in de bergen anderhalf uur heen en weer, en op en neer, door de Appennijnen. Maar ik wil zo graag naar de zee dat ik er wel weer wat misselijkheid voor over heb. We stoppen bij de eerste de beste parkeerplaats aan de kust die in Nervi ligt. We wandelen over de boulevard en later door een gigantisch groot park. Het stikt er van de eekhoorns die niet echt onder de indruk zijn van drie grote honden. De affies slaan een beetje door en Wim blijft bij de ingang op een bankje wachten totdat ik op mijn gemak het park heb verkend met Korol, die niet warm of koud wordt van al die Knabbels en Babbels.

Langs de kust kun je kilometers wandelen over boulevards. Zandstranden zijn in dit plaatsje onvindbaar. Heel soms kun je via een trap of een strandtent op een klein kiezelstrandje komen. Of zoals hieronder gezellig op een rots. De affies houden de zee hoog en droog in de gaten.

Het stormt aan zee en dat geeft mooie plaatjes van golven die stuk slaan op de rotsen.

Ondanks de harde wind is het niet koud. Het begint alleen weer wat te miezeren.

De affies vallen bijna niet op in hun natuurlijke blonde kleuren bij de rotsen en zouden zo ingezet kunnen worden in de camouflage-eenheid van Afghanistan. Iemand vraagt ons wat voor ras ze zijn (nou ja, eigenlijk krijgen we die vraag ieder half uur wel ergens). Toen eindelijk het kwartje bij hem viel dat het om Afghaanse windhonden ging, schreeuwde hij enthousiast: “ooooh, de Taliban”.

De volgende stop is mijn geliefde Genua. Wim heeft daar veel gewerkt en als ik me vrij kon maken van mijn eigen baan, ging ik graag met hem mee voor en paar weken. Hij naar de klant, ik naar de stad. Of het strand. We zoeken met alle macht een parkeerplek maar alles staat schots en scheef vol met kleine auto’s zoals alleen Italianen kunnen parkeren. Een plaatsje voor de camper –al zitten we inmiddels kilometers uit het centrum- kun je in de verste verte niet vinden. Licht teleurgesteld rijden we door en komen langs “ons” hotel gereden wat pal aan de zee ligt: Hotel Mediterranea. Van daaruit gingen we soms naar een megagroot natuurpark (een soort betaald Keukenhof maar dan met veel palmen, romantische paadjes, een grote karpervijver, een kruidentuin, een Japanse tuin met theepaviljoen, diverse rotsplanten en cactussen) waar we veel foto’s hebben gemaakt (de tijd met de ouderwetse fotorolletjes uit de vorige eeuw!). Ook hebben we onze gouden ringen in Genua gekocht en laten graveren met onze namen. Mijn verlovingsring is later gekocht in Amerika waar we op dat moment woonden. En Wim heeft me ten huwelijk gevraagd boven op een besneeuwde bergtop in Oostenrijk. We zijn anderhalf jaar na het verloven getrouwd in Nederland op het moment dat we in Franstalig België woonden. En vandaag (de 22ste) zijn we precies 12 1/2 jaar getrouwd. We kennen elkaar al ruim dertig jaar. Buiten dat ik een fijne band met Genua heb, ben ik gek op de provincie Liguria, die ook wel de Rivièra genoemd wordt en waar niet alleen Genua, maar ook San Remo, Monaco en -een stukje verder door, net over de grens in Frankrijk- Nice en Cannes liggen. Graag willen we daar naartoe maar het weer is niet te vertrouwen. Overal waar we geweest zijn, is wel een overstroming, aardverschuiving of orkaan geweest. En de weersvoorspellingen zijn erg slecht. Aangekomen in Celle Ligure zijn oude tunnels geasfalteerd voor een droge passage en om dat een beetje op te leuken, zijn er was visjes her en der neergezet en –gehangen.

De hele dag kunnen we de camper nauwelijks uit omdat de ene na de andere wolkbreuk ons vasthoudt. Als extra waarschuwing om toch echt te blijven zitten waar je zit, zijn de harde donderklappen en de felle bliksemschichten.

De dag erop is het ietsje beter maar het blijft afwisselend regenen en miezeren. Ik ga met Korol op pad want hij kan beter tegen een buitje dan de Afghaantjes.

De golven rollen weer mooi naar de kust. Korol doet even een impressie van aangespoelde potvis na.

In Celle is een grintstrand waar de strandtenten allemaal gesloten zijn met dit weer. Er is niks cultureels of commercieels te beleven. Het enige wat er te doen is, is bakken in de zon en spetteren in de zee maar daar is met dit weer weinig behoefte aan dus het is overal stil en verlaten.

In Zwitserland hebben ze de Sint-Bernard hond met een kruikje om zijn hals. Korol hangt gewoon een hele boot om zijn nek om drenkelingen te kunnen redden. Maar ook voor hem valt er weinig te redden als iedereen binnen bij het houtkacheltje blijft zitten. De winkels (die paar die open zijn) hebben een winkelsluiting tussen half één en half vier.

De hotels zijn geen betonblokken van minstens tien verdiepingen hoog, maar allemaal van dit soort gebouwen. Het is een mooie chique kleurrijke omgeving. De vele soorten palmbomen, magnolia’s en de heerlijk geurende jasmijn maken het tot een paradijselijk geheel. Nu die zon nog!

De dag erop komt eindelijk een waterig zonnetje maar de wind is nog steeds hard. In ieder geval kunnen de Afghaantjes weer een stuk wandelen zonder dat ze als dweil al het water en vuil van de straten meenemen.

We wandelen naar een dorp verderop: Varazze. Alles via boulevards; de lange zandstranden zijn ook hier nauwelijks te vinden. Dit stadje heeft een prachtig aangelegde nieuwe jachthaven met mooie appartementen, een restaurant en een winkel vol met leuke dingen voor de boot. We hebben vroeger gezeild en mijn droom om een grote catamaran te kopen en daar de wereldzeeën mee te bezeilen zit nog stevig in mijn bloed. Ooit. Korol wil best een zeehond worden, ook al staat ie wat wankel op de poten.

Er zijn weer orkanen voorspeld, dus we maken ons uit de voeten en gaan een stuk het binnenland in. Ik word kotsmisselijk van al die bergen dus het wordt een stuk over de saaie auto-snelweg. Weer aangekomen bij de vlakke Po-vlakte doen we even onze boodschappen in een groot winkelcentrum waar ze wifi hebben voor de klanten. Aardig zoals de Italianen altijd zijn, hebben ze een heel mooi verkeersbord ontwikkeld voor degenen die anno nu nog zo fietsen op hun autodak vervoeren. Waarschuwing: het past écht niet in de parkeergarage. Wel een leuk autootje onder die fiets! Nieuwste model Ferrari?

We zijn dus in Alessandria en ik bekijk even op Google wat deze plek ons zo’n beetje te bieden heeft. Naast de gebruikelijke kerken niet veel. Er staat bij dat ze tijdens de oorlog bijna compleet plat zijn gebombardeerd waardoor er weinig oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Kortom: een stad waar weinig te beleven valt. Maar, staat er op een site, het voordeel is dat er weinig toeristen zijn. En inderdaad, overal stikt het van de Duitsers en Zwitsers met af en toe een Engelse of een Nederlander maar hier zijn opvallend weinig buitenlanders. En, er is buiten de grote winkelstraat (waar toevallig een gezellige braderie aan de gang is) en een gemiddeld park niet veel te beleven. Het zeeniveau stond aardig hoog met al die regen maar in Alessandria hebben ze een zondvloed bij het zebrapad.

Toch nog een leuk gebouwtje gevonden. Vooral handig als je je horloge vergeten bent. Wim zoekt angstvallig op zijn navigatie wat er nog meer aan bezienswaardigheden te bezichtigen valt.

Een kerkje. Die hadden we nog niet gezien.

Doorsnee straatje met de kerktoren op de achtergrond. Of zoals ze hier grote kerken een Dom noemen. Beetje dom woord.

En een gravure van een man met stier, wat vrouw en hond even na-apen.

Een paar duifjes die overgevlogen zijn vanaf het Sint Pieterplein.

Maar dan trekt een massaal gebouw onze aandacht. Een kerkachtig gebouw groter dan een voetbalveld. Hieronder staat slechts de toegangspoort met een groenstrook ervoor. Een fractie van de “kerk” die bij lange na niet op de foto past mits je er heel ver van af gaat staan en die ruimte is er niet (of je moet midden op de drukke weg gaan staan of in de hoge bomen klimmen).

Achter de enorme doorgangspoort is de gigagrote tuin van een kerkhof. Vanuit het kerkhof loop je zo de “kerk” binnen waar verdeeld over twee verdiepingen mooi gedecoreerde marmeren stenen liggen met gouden letters van overledenen. Hieronder de eerste overdekte gang waar schijnbaar voorname families begraven liggen want er hangen mooie schilderijen en er staan grote beelden achter de hekjes bij alle namen.

Onderstaand slecht één gang van de tientallen die er waren. Voor de toegangspoort staan aan weerszijden kiosken in stijl waar je (nep-)bloemen kunt kopen. Bij iedere steen staan bloemen, een foto en/of een lampje wat bij het vallen van de duisternis aan gaat. Ook avonds is het een mooi gezicht.

Omdat de “kerk” helemaal vol ligt, hebben ze er een Oostblokflat naast gebouwd van vier verdiepingen hoog. Het is erg nieuw en ik hoop dat het nog een likkie verf met wat decorum krijgt.

Bij binnenkomst zie je grafstenen in de breedte zoals hier onder, of in de lengte waardoor er vier langs elkaar in zo'n muur passen. Overal vijf rijen boven elkaar. Ook zijn er familiekamers met tien graven die afgesloten zijn met glazen deuren. Bij sommigen staat de naam en geboortedatum al ingegraveerd; geduldig wachtend op de rechtmatige eigenaar. Uiteraard weer gedecoreerd met beelden, schilderijen, lantaarntjes en vazen vol bloemen.

Het gebouw maakt erg veel indruk op me. Het voelt vredig. Het voelt goed. Zou het aan mijn achternaam liggen?

Na de wandeling rijden we door naar Casale Monferrato. Op de weg er naartoe zien we in de verte de lange slurf van een orkaan. We moeten die kant op en de orkaan wordt steeds zichtbaarder ook al zitten we er erg ver van af. Mooi om te zien maar ook blij dat we op een gegeven moment de linkse kant opgaan terwijl de orkaan verder naar rechts stormt. Sinds we in het noorden van Italië zijn, zijn er al veel aardverschuivingen, overstromingen en orkanen geweest. Allemaal kleinschalig, maar toch. Monferrato is een redelijk stadje met een sky-line van veel kerken. En veel parkeerterreinen. Maar toch is de camperplaats pal langs het kasteel. En weer redelijk dicht langs een rivier; de camper staat er tussenin. Het camperplekkie is aan de achterkant van het kasteel. Aan de voorkant is een parkeerplaats waar minstens honderd auto’s op passen. Meteen daaraan vast zijn de gezellige winkelstraten.

Uiteraard bezoeken we het kasteel. Diverse zalen zijn ingericht. Eentje als brocante markt met meuk die ik in 1970 al als grof vuil had bestempeld. Eentje met grote schilderijen van historisch beroemde vrouwen uit schilderijen (bijvoorbeeld de Mona Lisa) en daaraan vast een bekende actrice in dezelfde pose met soortgelijke kleding. Leuk. Een andere zaal is ingericht als orchideeëntentoonstelling. Er staan een paar grote exemplaren maar het gaat om de micro-orchideeën. Sommige lijken op kale planten met alleen bladeren maar overal ligt een vergrootglas bij en met kaartjes wordt duidelijk gemaakt waar de bloemetjes zich bevinden. Soms gewoon op zo’n “kaal” blad, soms verstopt tussen de bladeren. Erg mooi. Ik heb toch maar even een groot exemplaar op de foto gezet want voor die kleintjes moet je wel erg goede ogen hebben. En een vergrootglas.

In een kamer er langs staan tafels met specerijen. Het licht is gedimd, overal staan sfeervolle waxinelichtjes en bij binnenkomst hangt een soort van laserapparaatje wat afwisselend groene en witte lichtpuntjes langzaam door de zalen laat bewegen. Eenmaal buiten valt de regen er voor de afwisseling weer eens met bakken uit. Terug in de camper vallen de hagelstenen op ons dak. Dit alles gelardeerd met een oogverblindende bliksemflitsen en een gedonder wat de kopjes in de kast doet trillen. De honden slapen er gewoon doorheen.

De dag erop is er af en toe een waterig zonnetje tussen de vele wolken door, en we maken meteen gebruik om een stuk met de doggies te gaan wandelen want de voorspellingen zijn ons voor de afwisseling weer eens niet gunstig gestemd. De rivier waar we deze keer langs geparkeerd staan is de Po. Hij trekt op het moment dat we er wandelen erg veel kijkers en al snel zien we waarom. De oevers zijn minstens twintig meter breed met aangelegde paden en houten afrasteringen. Die hekjes zie je op de meeste plekken niet meer. De paden alleen daar waar ze omhoog gaan naar de boulevard. De pijlers van de brug lijken een paar meter korter. Ook de Po heeft erg veel last van hoog water. De bomen staan bijna met hun hele stam in het water.

Lady en Chakir gaan even helemaal uit hun dak als ze na zoveel dagen eindelijk weer eens veilig los kunnen rennen.

Chakir rent even mee maar is toch liever dicht bij het baasje en dan kan Korol los. Die heeft er wel zin in.

Het zonnetje is alweer achter een dicht wolkendek gedoken en de eerste grijze wolken komen er al aan. Lady weet niet wat er boven haar hoofd hangt en rent nog even lekker door over de grote wei. Chakir loopt nog steeds dicht bij het baasje; zijn lievelingsplekje.

Maar ook dan is Lady het zat en gaat wat staan te grazen om vervolgens in het natte gras te gaan liggen.

Korol zoekt alles wat nat en modderig is op. Nou, hij kan zijn hart ophalen hier.

En daar zijn Wim en Chakir weer.

Wat doe je als de gas- water- en elektraleidingen een brede rivier over moeten om ook de andere helft van de stad te voorzien van deze faciliteiten? Je legt gewoon van een paar lelijke pijpleidingen over de brug (onder de brug kan natuurlijk ook, maar dan ziet niemand ze!).

OK, het regent weer. We stappen vlug in de camper om verder richting het noorden te gaan waar we langs het Lago Maggiore nog een paar plaatsjes aan willen doen. Het is enkele uurtjes rijden en we stoppen onderweg bij een stukje bos met parkeerplaats waar wel erg veel auto’s geparkeerd staan dus daar moet wel iets spectaculairs zijn. Het is een stuwmeertje. Aan de ene kant hoog water wat aan de andere kant voor leuke watervalletjes zorgt.

Drie nieuwsgierige koppies. Ze willen niet alleen alles eten maar ook alles weten.

Boven ons is inmiddels ook een watervalletje geopend en we gaan weer richting dak boven ons hoofd. We worden even opgehouden door een paar bouwvakkers die onze hondjes zo leuk vinden. Ik hoorde van een Duitse mevrouw die een huis in Italië heeft, dat er vroeger erg veel zwerfhonden op straat liepen en er weinig interesse was voor mensen die met een hondje wandelden. Het aantal zwerfhonden is sinds een jaar of vier voor een groot deel verminderd en steeds meer mensen nemen een hond in huis. En als je dan met een willekeurig hondje over straat wandelt, is iedereen stapel-enthousiast en vliegt op het nietsvermoedende beestje af om dat eens flink te knuffelen onderwijl een mantra gillend van bellisimo en complimenti en andere waarderende woorden. De bouwvakkers maken de ene foto na de andere van onze hondjes en gaan dan weer snel aan het werk bij hun restauratie-werkzaamheden van een groot gebouw wat in de stijgers staat. Korol vindt de regen alleen niet nat genoeg en gaat pootje baden. Gelukkig heeft ie dat niet in de Po gedaan, anders was ie vast meegesleurd door de sterke stroming en dat geeft Po’tje baden een heel andere dimensie.

Zoals gezegd vervolgen we onze weg naar het Lago Maggiore. We krijgen maar geen genoeg van al dat water!

Afgelopen vrijdag werd er een groot pakket voor Chakir bezorgd.

En stiekem hopen we dat er niet in zit wat de opdruk doet vermoeden: 6 Chihuahua’s van 1,5 kilo per stuk :)

Lady helpt Chakir even mee met uitpakken hoewel hij dat zelf heel goed kan. Maar het is nu eenmaal een feit dat vrouwen denken dat mannen niks kunnen!

Chakir maakt onder haar supervisie een lekkerruikend cadeautje open.

Maar ze maakt zelf het karwei af (en eet het in haar uppie op als ze haar zin zou krijgen). Maar daar steken we een (runderpees-)stokje voor.

Even poseren bij zijn eigen taart.

In het pakket zit voor iedereen een cadeautje: voor Chakirs verjaardag in oktober toen we in Frankrijk waren, voor Korols aankomende verjaardag op eerste kerstdag, voor ons 12 1/2 jarige huwelijksfeest en meteen maar iets voor Sint, Kerst en Nieuwjaar tegelijkertijd.

Wat een leuke spulletjes. We zijn er allemaal heel erg blij mee. Bedankt vrouwtje Ytteh.

Het weekend begint er weer een nieuw feestje: Katrien komt logeren. Onze bange barsoi kwispelt zijn staart er bijna af en lacht al zijn tandjes bloot als hij haar ziet. Lady gaat ook uit haar dak en springt –voordat we er erg in hebben want dit mag ze niet- tegen haar op. Chakir is superblij met dit bezoek die lekkere hondenkoekjes voor hem alleen (denkt ie!) meebrengt. En Belgische pralines voor mij alleen (denk ik!). Verder nog een heleboel keukenspullen want vanavond gaan we steengrillen en wij hebben niet zo’n ding in huis. Aangezien ze een streng glutenvrij dieet volgt en er overal verstopte gluten inzitten, neemt ze alle ingrediënten zelf mee. Inclusief de Prosecco en de witte wijn.

Koken en hondjes knuffelen gaat prima samen. Als Wim kookt, liggen ze altijd lui vanaf hun hondenbank de zaak in de gaten te houden. Maar nieuwe koks, nieuwe kansen en misschien geeft deze wel af en toe iets lekkers weg. Een knuffel bijvoorbeeld. Lekker!

We hoeven zelfs geen vlees op de grill te leggen; ook dat wordt voor ons geregeld.

En volop groente voor de gezonde touch. En ook die wordt op je bordje gelegd.

De raclettekaas smelt over de in de oven gebakken aardappeltjes. Een heerlijke maaltijd en lekkere wijn.

De middag zijn we naar Eindhoven geweest voor de hoognodige dingen die ze in België niet verkopen. Gezondheidsmatrassen, half-edelstenen….

… glutenvrije rijst, pasta en ander etenswaar én paarse kerstversiering.

Ik word voor de gelegenheid ook maar even versierd :) De verkoopster vindt het allemaal wel gezellig en even denk ik dat ze me een grote kerstmuts op gaat zetten maar gelukkig heeft haar collega haar hulp nodig zodat ze op tijd weggeroepen wordt.

Normaal doen we nooit gek als we serieus aan het shoppen zijn. Ook niet toen ik de foto’s tegen kwam die van de zomer zijn gemaakt toen ze hier was. Het is toch de normaalste zaak van de wereld om een theepotwarmer op je hoofd te zetten??!!

Toen konden we nog in een zomerjurkje (of zoals Katrien zou zeggen: in een zomerkleedje) lekker wandelen met de hondjes. Nu kwamen de honden terug met modder tot achter hun oren terwijl ze LANGS het bos hadden gewandeld over de geasfalteerde paden.

We hadden zelfs een fietstochtje gemaakt naar een groter dorp waar iets meer te beleven valt.

Maar zoals toen, is het ook dit weekend weer tijd om afscheid te nemen. Liever doen we dat met een foto uit de zomerreeks dan met de donkere koude miezerige toestand van nu.

Het was een druk weekend waarbij ook Anke even langskwam om Lady een cadeautje te brengen. Nou heeft die kleine meid liever hondenkoekjes maar haar baasje was erg blij met de oorkonde van de Raad van Beheer voor haar Nederlandse Kampioenschap Coursing waarbij ze in 2009 kampioen werd van alle Afghanen. Deze oorkonde had een beeeeeetje vertraging opgelopen maar eindelijk is ie er dan toch. De mooie penning die er rechtsonder bij ligt, hadden we wel meteen na de wedstrijd gekregen. Maar nu kunnen we eindelijk deze mooie prestatie inlijsten.

December is een feestmaand waar de Sint natuurlijk ook bij hoort. Bij ons in de straat woont Ruud die enkele Dobey dierenzaken heeft en ook dit jaar weer cadeautjes voor onze harige kindjes komt brengen. Dit jaar was het helemaal leuk. Hij komt het hele jaar door mijn zware zakken voer of mijn ijskoude diepvriesworsten of wat dan ook thuisbrengen maar dit keer had ik door de maanden heen tien zakken voer gekocht en dan krijg je de elfde gratis. Dat was vandaag dus en die hoefde ik niet af te rekenen. Voor onze kleine harige kindjes die hun leven lang in Sinterklaas blijven geloven (om al die koekjes te scoren) zaten er drie mooie cadeautjes bij. Dank u, Sinterklaasje. En nee, ze hebben niet gezongen. Gelukkig maar.

De Afghaantjes zijn er weer als de kippen bij.

Het schattige koekje dat als decoratie op de verpakking zit, is als sneeuw voor de zon verdwenen als de blonde haren weer langs de pakjes wegschuiven.

Leuk hè vrouwtje, dat pakjesavondgedoe? Mogen we die pepernoten ook opeten die erbij zitten?

Korol krijgt ook even de kans om aan zijn eigen pakje te snuffelen. Het decoratieve koekje gaat compleet langs hem heen want hij gaat meteen voor de hoofdprijs.

Na het uitpakken is er voor ieder een speeltje, kluifjes, een snoepzakje en een proefzakje met brokjes. Ook nog wat informatieboekjes over hondenvoer. Onze kids hebben een leuke dag achter de rug en gaan zoet naar hun mandjes. Vrouwtje gaat iets anders doen: die gaat cadeautjes wegbrengen.

Om half acht heb ik afgesproken met Jilke, bij Annemarie achter op de parkeerplaats want we gaan die lieve schat een cadeautje aanbieden. Zeg maar gerust een CADEAU. Een stukje verder in dit blog kun je lezen wat er gebeurd is met haar lieve hondenkind Maggie die na ruim acht jaar het leven in dit paradijs verruilde voor een leven in de hemel. Omdat Annemarie altijd met veel liefde klaar staat voor iedereen én we heel graag iets voor haar wilden doen om het verdriet een beetje af te nemen, werd er op Facebook een geheime groep opgestart waarbij geld ingezameld werd om een trackingsysteem te kopen. Dit apparaatje wat bevestigd wordt aan de hondenband en aan je smartphone GPS-coördinaten uitzendt, moet er voor zorgen dat (wat hopelijk nooit meer voor komt) een weggelopen hondje snel gevonden wordt. In plaats van een hondje kun je er ook een kindje aan vastmaken. Echt! Er waren zoveel enthousiaste mensen die Annemarie een warm hart toedragen, dat er al snel TWEE setjes besteld konden worden. En omdat veel mensen de zin van deze Trax wel inzagen, kochten meer hondeneigenaren er eentje. Of twee ;) Dit was voor Monique een reden om te proberen er eentje gratis te krijgen zodat alle drie de whippetjes van Annemarie een tracker om hun band konden gespen. En dat deden ze bij Trax! Dus we hebben er drie voor Annemarie. En we hadden wel heel erg veel mazzel want er was een prijsvraag waarbij je een gratis Trax kon winnen waar iedereen van het geheime clubje aan mee deed, waardoor de kans erg groot was dat er eentje gewonnen werd door één van ons. En zo geschiedde; ook deze gewonnen Trax gaat naar Annemarie.

Omdat het geld binnen bleef stromen, kwam er ruimte vrij voor meerdere cadeaus. In whippetland loopt een rage om een Cozy cave pet bed in huis te halen en velen vonden dat wel een leuk idee om erbij te doen. Er was ook ruimte voor een gedenkkei voor Maggie, desnoods eentje voor Harley erbij. Er werd een grote kaart besteld met een foto van Maggie op de voorkant en alle namen van de gulle gevers werden er in geprint. En dit alles mocht ik samen met Jilke aanbieden bij Annemarie. Een eervolle maar zware taak.

Na een zenuwachtig praatje van mijn kant werd de kaart met alle namen van mensen die meegedaan hadden om dit te verwezenlijken, aangeboden aan Annemarie en Martin.

Een emotioneel moment.

De cadeaus hebben helaas allemaal een lange levertijd omdat het meeste uit Amerika moet komen maar vanavond kunnen we haar alvast een stuk voorpret aanbieden én de wetenschap dat veel mensen met haar mee hebben geleefd in de anderhalve week na Maggies heengaan. Ook bieden we haar de zekerheid aan om met de Traxen nooit meer lang in onzekerheid te zitten als Donna, Truffel of Cyrus eens een blokje verder om gaan dan de bedoeling is. We kunnen hen helaas Maggie niet teruggeven maar we hopen dat dit gebaar van medeleven een troost voor ze is. Om niet helemaal met lege handen te komen, wordt er besloten om een mooie bos bloemen te halen. Met de kleuren van hun interieur en de aankomende kerst in gedachten, vroeg ik de bloemiste een rood met “appeltjesgroen” boeket samen te stellen. En dat is goed gelukt.

Na de tranen kwam er al snel weer een lach. Nog niet de welbekende schaterlach maar tijd heelt veel wonden. Niet allemaal. Maar wel veel. Leuke herinneringen van Maggie beginnen een heel klein beetje plaats te maken voor het grote verdriet en het gemis.

Bovenstaand vind ik een mooie foto, gewoon omdat ik zoveel van deze mensen hou. Hieronder een lekker enthousiaste photobomb!

Ik vond het –achteraf- fijn dat ik de eer kreeg om dit alles voor een grote groep lieve mensen aan te mogen bieden. Van te voren en tijdens het bezoek was ik stikzenuwachtig. Ik ga nog een paar uurtjes proberen te slapen en dan stap ik straks samen met nog zo’n lieve schat op de bus naar Londen om eens eventjes heel veel cultuur te snuiven en tevens serieus te gaan shoppen. Voor mijn werk zat ik jarenlang wekelijks een paar dagen in Londen en over een paar uur mag ik Yvonne “mijn” Londen met al zijn highlights laten zien. Het was een drukke week waarbij mijn telefoon roodgloeiend stond. Niet zozeer van de gesprekken maar meer van de tientallen Facebookberichtjes die er binnen kwamen als ik eens een uurtje niet gecheckt had. Honderden in een week tijd. Misschien wel meer dan duizend. Zoveel saamhorigheid, zoveel behulpzaamheid, troost, liefde, vriendschap en warmte. Een drukke week maar over een paar uur ga ik heerlijk relaxen in een prachtig gedecoreerde kerststad. London, here we come!

Bij onze vakantie in Italië vorig jaar, hebben we de grote meren in het noorden van Italië bezocht. Van Maggiore tot Garda. Maar ik word pas echt blij van zeeën en oceanen. Vandaar dat we verder afzakken naar het zuiden waar de Middellandse Zee zich bevindt. Na de coursing bij het Gardameer een paar weekenden geleden, wilden we graag naar Venetië wat aan de Adriatische Zee ligt maar ik hoor dat je alleen maar in Venetië kunt komen met de bus en aangezien daar geen honden in mogen en we ze voor geen goud alleen in de camper laten, wordt het de zee in het zuiden. Heel even overwegen we als we vanuit het noorden de kust bereiken, om naar Pisa te gaan maar we kijken thuis dagelijks tegen ingelijste foto’s aan waar we de scheve toren recht proberen te duwen, dus da’s bekend terrein. We gaan de andere kant op, naar Celle Ligure.

Voordat het zover is, moeten we vanuit onze vorige plek in de bergen anderhalf uur heen en weer, en op en neer, door de Appennijnen. Maar ik wil zo graag naar de zee dat ik er wel weer wat misselijkheid voor over heb. We stoppen bij de eerste de beste parkeerplaats aan de kust die in Nervi ligt. We wandelen over de boulevard en later door een gigantisch groot park. Het stikt er van de eekhoorns die niet echt onder de indruk zijn van drie grote honden. De affies slaan een beetje door en Wim blijft bij de ingang op een bankje wachten totdat ik op mijn gemak het park heb verkend met Korol, die niet warm of koud wordt van al die Knabbels en Babbels.

Langs de kust kun je kilometers wandelen over boulevards. Zandstranden zijn in dit plaatsje onvindbaar. Heel soms kun je via een trap of een strandtent op een klein kiezelstrandje komen. Of zoals hieronder gezellig op een rots. De affies houden de zee hoog en droog in de gaten.

Het stormt aan zee en dat geeft mooie plaatjes van golven die stuk slaan op de rotsen.

Ondanks de harde wind is het niet koud. Het begint alleen weer wat te miezeren.

De affies vallen bijna niet op in hun natuurlijke blonde kleuren bij de rotsen en zouden zo ingezet kunnen worden in de camouflage-eenheid van Afghanistan. Iemand vraagt ons wat voor ras ze zijn (nou ja, eigenlijk krijgen we die vraag ieder half uur wel ergens). Toen eindelijk het kwartje bij hem viel dat het om Afghaanse windhonden ging, schreeuwde hij enthousiast: “ooooh, de Taliban”.

De volgende stop is mijn geliefde Genua. Wim heeft daar veel gewerkt en als ik me vrij kon maken van mijn eigen baan, ging ik graag met hem mee voor en paar weken. Hij naar de klant, ik naar de stad. Of het strand. We zoeken met alle macht een parkeerplek maar alles staat schots en scheef vol met kleine auto’s zoals alleen Italianen kunnen parkeren. Een plaatsje voor de camper –al zitten we inmiddels kilometers uit het centrum- kun je in de verste verte niet vinden. Licht teleurgesteld rijden we door en komen langs “ons” hotel gereden wat pal aan de zee ligt: Hotel Mediterranea. Van daaruit gingen we soms naar een megagroot natuurpark (een soort betaald Keukenhof maar dan met veel palmen, romantische paadjes, een grote karpervijver, een kruidentuin, een Japanse tuin met theepaviljoen, diverse rotsplanten en cactussen) waar we veel foto’s hebben gemaakt (de tijd met de ouderwetse fotorolletjes uit de vorige eeuw!). Ook hebben we onze gouden ringen in Genua gekocht en laten graveren met onze namen. Mijn verlovingsring is later gekocht in Amerika waar we op dat moment woonden. En Wim heeft me ten huwelijk gevraagd boven op een besneeuwde bergtop in Oostenrijk. We zijn anderhalf jaar na het verloven getrouwd in Nederland op het moment dat we in Franstalig België woonden. En vandaag (de 22ste) zijn we precies 12 1/2 jaar getrouwd. We kennen elkaar al ruim dertig jaar. Buiten dat ik een fijne band met Genua heb, ben ik gek op de provincie Liguria, die ook wel de Rivièra genoemd wordt en waar niet alleen Genua, maar ook San Remo, Monaco en -een stukje verder door, net over de grens in Frankrijk- Nice en Cannes liggen. Graag willen we daar naartoe maar het weer is niet te vertrouwen. Overal waar we geweest zijn, is wel een overstroming, aardverschuiving of orkaan geweest. En de weersvoorspellingen zijn erg slecht. Aangekomen in Celle Ligure zijn oude tunnels geasfalteerd voor een droge passage en om dat een beetje op te leuken, zijn er was visjes her en der neergezet en –gehangen.

De hele dag kunnen we de camper nauwelijks uit omdat de ene na de andere wolkbreuk ons vasthoudt. Als extra waarschuwing om toch echt te blijven zitten waar je zit, zijn de harde donderklappen en de felle bliksemschichten.

De dag erop is het ietsje beter maar het blijft afwisselend regenen en miezeren. Ik ga met Korol op pad want hij kan beter tegen een buitje dan de Afghaantjes.

De golven rollen weer mooi naar de kust. Korol doet even een impressie van aangespoelde potvis na.

In Celle is een grintstrand waar de strandtenten allemaal gesloten zijn met dit weer. Er is niks cultureels of commercieels te beleven. Het enige wat er te doen is, is bakken in de zon en spetteren in de zee maar daar is met dit weer weinig behoefte aan dus het is overal stil en verlaten.

In Zwitserland hebben ze de Sint-Bernard hond met een kruikje om zijn hals. Korol hangt gewoon een hele boot om zijn nek om drenkelingen te kunnen redden. Maar ook voor hem valt er weinig te redden als iedereen binnen bij het houtkacheltje blijft zitten. De winkels (die paar die open zijn) hebben een winkelsluiting tussen half één en half vier.

De hotels zijn geen betonblokken van minstens tien verdiepingen hoog, maar allemaal van dit soort gebouwen. Het is een mooie chique kleurrijke omgeving. De vele soorten palmbomen, magnolia’s en de heerlijk geurende jasmijn maken het tot een paradijselijk geheel. Nu die zon nog!

De dag erop komt eindelijk een waterig zonnetje maar de wind is nog steeds hard. In ieder geval kunnen de Afghaantjes weer een stuk wandelen zonder dat ze als dweil al het water en vuil van de straten meenemen.

We wandelen naar een dorp verderop: Varazze. Alles via boulevards; de lange zandstranden zijn ook hier nauwelijks te vinden. Dit stadje heeft een prachtig aangelegde nieuwe jachthaven met mooie appartementen, een restaurant en een winkel vol met leuke dingen voor de boot. We hebben vroeger gezeild en mijn droom om een grote catamaran te kopen en daar de wereldzeeën mee te bezeilen zit nog stevig in mijn bloed. Ooit. Korol wil best een zeehond worden, ook al staat ie wat wankel op de poten.

Er zijn weer orkanen voorspeld, dus we maken ons uit de voeten en gaan een stuk het binnenland in. Ik word kotsmisselijk van al die bergen dus het wordt een stuk over de saaie auto-snelweg. Weer aangekomen bij de vlakke Po-vlakte doen we even onze boodschappen in een groot winkelcentrum waar ze wifi hebben voor de klanten. Aardig zoals de Italianen altijd zijn, hebben ze een heel mooi verkeersbord ontwikkeld voor degenen die anno nu nog zo fietsen op hun autodak vervoeren. Waarschuwing: het past écht niet in de parkeergarage. Wel een leuk autootje onder die fiets! Nieuwste model Ferrari?

We zijn dus in Alessandria en ik bekijk even op Google wat deze plek ons zo’n beetje te bieden heeft. Naast de gebruikelijke kerken niet veel. Er staat bij dat ze tijdens de oorlog bijna compleet plat zijn gebombardeerd waardoor er weinig oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Kortom: een stad waar weinig te beleven valt. Maar, staat er op een site, het voordeel is dat er weinig toeristen zijn. En inderdaad, overal stikt het van de Duitsers en Zwitsers met af en toe een Engelse of een Nederlander maar hier zijn opvallend weinig buitenlanders. En, er is buiten de grote winkelstraat (waar toevallig een gezellige braderie aan de gang is) en een gemiddeld park niet veel te beleven. Het zeeniveau stond aardig hoog met al die regen maar in Alessandria hebben ze een zondvloed bij het zebrapad.

Toch nog een leuk gebouwtje gevonden. Vooral handig als je je horloge vergeten bent. Wim zoekt angstvallig op zijn navigatie wat er nog meer aan bezienswaardigheden te bezichtigen valt.

Een kerkje. Die hadden we nog niet gezien.

Doorsnee straatje met de kerktoren op de achtergrond. Of zoals ze hier grote kerken een Dom noemen. Beetje dom woord.

En een gravure van een man met stier, wat vrouw en hond even na-apen.

Een paar duifjes die overgevlogen zijn vanaf het Sint Pieterplein.

Maar dan trekt een massaal gebouw onze aandacht. Een kerkachtig gebouw groter dan een voetbalveld. Hieronder staat slechts de toegangspoort met een groenstrook ervoor. Een fractie van de “kerk” die bij lange na niet op de foto past mits je er heel ver van af gaat staan en die ruimte is er niet (of je moet midden op de drukke weg gaan staan of in de hoge bomen klimmen).

Achter de enorme doorgangspoort is de gigagrote tuin van een kerkhof. Vanuit het kerkhof loop je zo de “kerk” binnen waar verdeeld over twee verdiepingen mooi gedecoreerde marmeren stenen liggen met gouden letters van overledenen. Hieronder de eerste overdekte gang waar schijnbaar voorname families begraven liggen want er hangen mooie schilderijen en er staan grote beelden achter de hekjes bij alle namen.

Onderstaand slecht één gang van de tientallen die er waren. Voor de toegangspoort staan aan weerszijden kiosken in stijl waar je (nep-)bloemen kunt kopen. Bij iedere steen staan bloemen, een foto en/of een lampje wat bij het vallen van de duisternis aan gaat. Ook avonds is het een mooi gezicht.

Omdat de “kerk” helemaal vol ligt, hebben ze er een Oostblokflat naast gebouwd van vier verdiepingen hoog. Het is erg nieuw en ik hoop dat het nog een likkie verf met wat decorum krijgt.

Bij binnenkomst zie je grafstenen in de breedte zoals hier onder, of in de lengte waardoor er vier langs elkaar in zo'n muur passen. Overal vijf rijen boven elkaar. Ook zijn er familiekamers met tien graven die afgesloten zijn met glazen deuren. Bij sommigen staat de naam en geboortedatum al ingegraveerd; geduldig wachtend op de rechtmatige eigenaar. Uiteraard weer gedecoreerd met beelden, schilderijen, lantaarntjes en vazen vol bloemen.

Het gebouw maakt erg veel indruk op me. Het voelt vredig. Het voelt goed. Zou het aan mijn achternaam liggen?

Na de wandeling rijden we door naar Casale Monferrato. Op de weg er naartoe zien we in de verte de lange slurf van een orkaan. We moeten die kant op en de orkaan wordt steeds zichtbaarder ook al zitten we er erg ver van af. Mooi om te zien maar ook blij dat we op een gegeven moment de linkse kant opgaan terwijl de orkaan verder naar rechts stormt. Sinds we in het noorden van Italië zijn, zijn er al veel aardverschuivingen, overstromingen en orkanen geweest. Allemaal kleinschalig, maar toch. Monferrato is een redelijk stadje met een sky-line van veel kerken. En veel parkeerterreinen. Maar toch is de camperplaats pal langs het kasteel. En weer redelijk dicht langs een rivier; de camper staat er tussenin. Het camperplekkie is aan de achterkant van het kasteel. Aan de voorkant is een parkeerplaats waar minstens honderd auto’s op passen. Meteen daaraan vast zijn de gezellige winkelstraten.

Uiteraard bezoeken we het kasteel. Diverse zalen zijn ingericht. Eentje als brocante markt met meuk die ik in 1970 al als grof vuil had bestempeld. Eentje met grote schilderijen van historisch beroemde vrouwen uit schilderijen (bijvoorbeeld de Mona Lisa) en daaraan vast een bekende actrice in dezelfde pose met soortgelijke kleding. Leuk. Een andere zaal is ingericht als orchideeëntentoonstelling. Er staan een paar grote exemplaren maar het gaat om de micro-orchideeën. Sommige lijken op kale planten met alleen bladeren maar overal ligt een vergrootglas bij en met kaartjes wordt duidelijk gemaakt waar de bloemetjes zich bevinden. Soms gewoon op zo’n “kaal” blad, soms verstopt tussen de bladeren. Erg mooi. Ik heb toch maar even een groot exemplaar op de foto gezet want voor die kleintjes moet je wel erg goede ogen hebben. En een vergrootglas.

In een kamer er langs staan tafels met specerijen. Het licht is gedimd, overal staan sfeervolle waxinelichtjes en bij binnenkomst hangt een soort van laserapparaatje wat afwisselend groene en witte lichtpuntjes langzaam door de zalen laat bewegen. Eenmaal buiten valt de regen er voor de afwisseling weer eens met bakken uit. Terug in de camper vallen de hagelstenen op ons dak. Dit alles gelardeerd met een oogverblindende bliksemflitsen en een gedonder wat de kopjes in de kast doet trillen. De honden slapen er gewoon doorheen.

De dag erop is er af en toe een waterig zonnetje tussen de vele wolken door, en we maken meteen gebruik om een stuk met de doggies te gaan wandelen want de voorspellingen zijn ons voor de afwisseling weer eens niet gunstig gestemd. De rivier waar we deze keer langs geparkeerd staan is de Po. Hij trekt op het moment dat we er wandelen erg veel kijkers en al snel zien we waarom. De oevers zijn minstens twintig meter breed met aangelegde paden en houten afrasteringen. Die hekjes zie je op de meeste plekken niet meer. De paden alleen daar waar ze omhoog gaan naar de boulevard. De pijlers van de brug lijken een paar meter korter. Ook de Po heeft erg veel last van hoog water. De bomen staan bijna met hun hele stam in het water.

Lady en Chakir gaan even helemaal uit hun dak als ze na zoveel dagen eindelijk weer eens veilig los kunnen rennen.

Chakir rent even mee maar is toch liever dicht bij het baasje en dan kan Korol los. Die heeft er wel zin in.

Het zonnetje is alweer achter een dicht wolkendek gedoken en de eerste grijze wolken komen er al aan. Lady weet niet wat er boven haar hoofd hangt en rent nog even lekker door over de grote wei. Chakir loopt nog steeds dicht bij het baasje; zijn lievelingsplekje.

Maar ook dan is Lady het zat en gaat wat staan te grazen om vervolgens in het natte gras te gaan liggen.

Korol zoekt alles wat nat en modderig is op. Nou, hij kan zijn hart ophalen hier.

En daar zijn Wim en Chakir weer.

Wat doe je als de gas- water- en elektraleidingen een brede rivier over moeten om ook de andere helft van de stad te voorzien van deze faciliteiten? Je legt gewoon van een paar lelijke pijpleidingen over de brug (onder de brug kan natuurlijk ook, maar dan ziet niemand ze!).

OK, het regent weer. We stappen vlug in de camper om verder richting het noorden te gaan waar we langs het Lago Maggiore nog een paar plaatsjes aan willen doen. Het is enkele uurtjes rijden en we stoppen onderweg bij een stukje bos met parkeerplaats waar wel erg veel auto’s geparkeerd staan dus daar moet wel iets spectaculairs zijn. Het is een stuwmeertje. Aan de ene kant hoog water wat aan de andere kant voor leuke watervalletjes zorgt.

Drie nieuwsgierige koppies. Ze willen niet alleen alles eten maar ook alles weten.

Boven ons is inmiddels ook een watervalletje geopend en we gaan weer richting dak boven ons hoofd. We worden even opgehouden door een paar bouwvakkers die onze hondjes zo leuk vinden. Ik hoorde van een Duitse mevrouw die een huis in Italië heeft, dat er vroeger erg veel zwerfhonden op straat liepen en er weinig interesse was voor mensen die met een hondje wandelden. Het aantal zwerfhonden is sinds een jaar of vier voor een groot deel verminderd en steeds meer mensen nemen een hond in huis. En als je dan met een willekeurig hondje over straat wandelt, is iedereen stapel-enthousiast en vliegt op het nietsvermoedende beestje af om dat eens flink te knuffelen onderwijl een mantra gillend van bellisimo en complimenti en andere waarderende woorden. De bouwvakkers maken de ene foto na de andere van onze hondjes en gaan dan weer snel aan het werk bij hun restauratie-werkzaamheden van een groot gebouw wat in de stijgers staat. Korol vindt de regen alleen niet nat genoeg en gaat pootje baden. Gelukkig heeft ie dat niet in de Po gedaan, anders was ie vast meegesleurd door de sterke stroming en dat geeft Po’tje baden een heel andere dimensie.

Zoals gezegd vervolgen we onze weg naar het Lago Maggiore. We krijgen maar geen genoeg van al dat water!

Vandaag was zo’n dag waarvan je achteraf denkt: niks bijzonders gebeurd. Zo’n dertien in een dozijn sleurdag. OK, we hebben wel wat beroemde mensen over de vloer gehad maar als je er zoveel kent, is dat natuurlijk al snel heel gewoon. Ik begon met een kopje heel sterke espresso om goed wakker te worden. George schoof aan en ik droomde nog ff verder op zijn schouder over mijn eigen Wim.

Toen ging ik naar Yvonne en die is altijd veel vroeger uit de veren dan ik. Terwijl ze op me wachtte, was ze nog ff gezellig aan het bankhangen met Nick en Simon. Nou ja, nog maar een kopje thee dan. Metallica in de stereo graag.

Bob hoorde ons allemaal meezingen met Rammstein en is altijd wel in voor een gezellig zangclubje dus die kwam ook op de koffie. Met Jamaican Rum erin uiteraard.

Omdat ik nog druk bezig was de sheriff neer te schieten met Bob (die verrekte deputy konden we ook deze keer niet te pakken krijgen), bekommerde Yvonne zich als goede gastvrouw om de volgende gast: Bono. Hij wilde niet zingen; alleen maar over Afrika praten. Of we nog een eurootje of wat wilden storten? Ja, tuurlijk man.

Hij bleef maar praten over die arme mensen in donker Afrika en ik werd er steeds verdrietiger van. Blij dat Pavarotti langs kwam, dan kon ik tenminste mijn neus eens ff lekker snuiten.

Als het ergens gezellig is, gaat dat natuurlijk als een lopend vuurtje door het dorp en al snel gingen alle banken en de tafel aan de kant om even lekker te swingen met Abba. Hun gezichten lijken wel plastic met al die botox om er jonger uit te zien.

Maar na al die gezelligheid wilden we toch wel ff rust aan onze kop. Een goed gesprek met een andere knappe kop om oplossingen te zoeken voor bijvoorbeeld de wereldpolitiek. Waarbij we al snel tot de conclusie kwamen dat als we wisten wat we deden, het geen onderzoek meer zou heten, een vooroordeel moeilijker te splitsen is dan een atoom, en dat tijd alleen bestaat omdat anders alles tegelijk zou gebeuren. Aardige kerel, die Albert.

Het is ongelooflijk maar Annie kwam ook nog langs. Ze had haar tassie even aan iemand gegeven omdat ze mee wilde dansen met Abba maar Yvonne had zulke leuke ideeën voor een nieuw boek met Louk in de hoofdrol, en ik zat zo serieus met meneer Einstein te brainstormen, dat ze maar snel een peukje opstak om het spannende verhaal te dicteren om later uit te werken tot een boek, een film en meteen maar een musical.

Nou, als dit geen bestseller wordt. Dame Edna is meteen fan van het idee alleen al en belooft het te promoten in haar/zijn show. Haar gegiechel werkt aanstekelijk op me. Kan ook zijn dat het elastiekje in mijn pruik te strak zit. Of dachten jullie dat dit mijn eigen haar was?!

Van zulke diepe gesprekken word je geestelijk een beetje moe dus hoogste tijd om wat fysieke moeheid er voor in de plaats te zetten. Von sport wat met Epke op de mat…

….en ik sla heel sportief een balletje met meneer Nadal. Maar man, die speelt echt heeeeel erg vals. Die bal was echt uit! Scheids, zeg er wat van! Zit daar niet als een ouwe doos in je stoeltje een beetje naar rechts te kijken!

Maar goed, het was toch al de hoogste tijd voor onze afspraak voor vandaag. Onderweg komen we nog één of andere Engelse straatartiest tegen die niet bij zijn messen kan, dus zo’n kerel in nood help je dan even als meisje.

Dan zijn we eindelijk bij het hoogtepunt van de dag: het bezoek bij een echt grote beroemdheid waarbij de hierboven genoemden in het niets verdwijnen: Gabriëlle van der Linden. U weet wel, van die prachtige schilderijen. Een restaurator die is begonnen door een streepje op een Mondriaan bij te werken en zich heeft opgewerkt door een lach op de Mona Lisa te schilderen (eigenlijk keek ze heel chagrijnig maar dankzij Gabriëlle niet meer!). Yvonne wilde een tijd terug haar hondjes laten schilderen en ik stelde voor dat als het echt een kunstwerk moest worden, dat ze dan bij Gabriëlle aan het goede adres was. Ik had nog een optie maar die lieve dame had het enorm druk met haar fotografie- en schilderhobby. En dit is het geworden: Louk, Kiss, Robijn en Jewel. Met de kunstemakert erbij: Utrechts hoop in bange dagen :)

Bij haar wonen twee schattige teckelkereltjes. Jantje en Joopie.

Knuffelen maar. Toch nog een hond op dit hondenblogje om de zaak redactioneel te redden!

Zo leuk die kleine dondersteentjes.

We pakken het aquarel voorzichtig in en gaan weer huiswaarts na een gezellig thee-uurtje met Moorkoppen (of mag je dit ook niet meer zeggen van Zwarte Piet)?!

Von pakt gewoon de auto want er mag niks met haar nieuwe aanwinst gebeuren. Maar ik kom onderweg een stakkertje tegen die de hele tijd naar huis wil bellen. Veel meer tekst komt er niet uit. Ik zeg: ik breng je wel ff. T’is al donker en dan zo’n kind alleen op straat.

Het is toch wel een beetje hoog met de fiets en ik ben blij dat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Heb wel een beetje hoogtevrees op de 88ste verdieping.

Maar gelukkig heeft Von haar kunstwerk naast de Rembrandt in de safe gelegd totdat de verzekering verhoogd is en komt me even redden. Nog vijftig verdiepingen, Lis. Spring maar, ik vang je wel (zonder een keer te laten stuiteren!).

We doen nog een spelletje om even wat te doen te hebben na deze o zo gewone dag. Korol vindt er geen bal aan. Lady is ook niet echt onder indruk.

Maar dan is het tijd om naar bed te gaan. Hoewel ik al een andere logé heb, zie ik opeens. Nou, moet ze vannacht maar een keertje langs Robbie gaan liggen. Het is ff behelpen. Hoop dat ie niet snurkt.

Hopelijk gebeurd er morgen eens een keer iets spannends, hoewel de onthulling van het schilderij natuurlijk errug leuk was. Trustuh.

Omdat ons plafonnetje een metertje of zes, zeven hoog is en de woonkamer bijna tachtig vierkante meter bedraagt, is ons kerstboompje naar verhouding ook een beetje groter dan normaal. Ruim drie meter hoog (inclusief piek!!). Omdat we een echte Blauwspar of Nordmann-spar liever in het bos zien staan, hebben we al jaren een nepper in huis. Dat zijn drie grote dozen met takkenzooi die allemaal een eigen kleurlabel en nummer hebben. En dat is een takkenwerk om die allemaal open te vouwen en in de goede gleufjes te steken. Hieronder slechts een klein gedeelte uit één van de dozen. Maar als het klaar is, dan heb je ook wat! Gelukkig helpen de Afghaantje geweldig goed mee (ze liggen deze keer LANGS de takken dus we hoeven ze niet onder hun kont uit te peuteren, wat een enorme tijdwinst oplevert).

Als alle takken op de goede plaats zitten, rest ons nog om tienduizend ballen, engeltjes, hartjes, belletjes, hangertjes en een piek er in te hangen. Ook hier helpen onze lievelingetjes weer heel goed mee door niet in de weg te gaan liggen of voor onze voeten te lopen. Schatten zijn het.

Als dan de zingende en swingende kersthond uit de doos komt, is het feest helemaal compleet. Gut, wat gaan ze uit hun dak van dit vrolijke hondje dat zo gezellig zijn oortjes in de lucht steekt!!

Onze kerst-engeltjes. Lady met de kerstmuts van Prince die hem perfect paste maar er op de bolle toet van onze muis een beetje bekrompen uitziet.

Chakir met zijn wiebelende kerstmuts die het allemaal maar gelaten over zich heen laat komen.

En dan mijn schattige kerstkoroltje met zijn lieve kleine bruine oortjes. Bruine oortjes?? Ja. En een rood gewei.

En nu even serieus: poseren voor de kerstboom.

Onze windekinders (en wij natuurlijk ook) wensen iedereen een fijn kerstfeest en weinig herrie met Nieuwjaar. Een heel gelukkig, gezond en geweldig 2014.

Dat kun je wel zien dat is Korol!!!

Mijn lieve kleine barsoikind wordt zes jaar vandaag. Ons kerstkindje.

Heel fijne verjaardag, grote witte reus met je lange neus. En nog honderd jaar erbij.

Na een wat mindere afsluiting van het oude jaar en een niet al te vrolijk begin van het nieuwe, is het er niet van gekomen om gezellige blogstukjes te schrijven. De enige visite waren de visites aan artsen, poli’s en röntgenafdelingen met high-tech MRI-apparaten. De volgende afspraak op de poli staat alweer gepland maar gelukkig was er ook weer tijd voor leuke dingen. Na ruim twee maanden zelf-opgelegd huisarrest (ik zag er uit zoals ik me voelde: zwaar klote) bijten we de spits af bij Annemarie en Martin. Ik pik even een foto (met toestemming) van haar blog want ik vind het een geweldig staaltje fotografie. Mijn eerste glaasje wijn na maanden. Maar ik deel het graag met Truffel.

Een heerlijk avondje uit bij lieve mensen. Zeker als ze ook van die leuke hondjes hebben. Whippetje erbij, schatje????

Na deze meer dan gelukte vuurproef, ga ik kort daarna enkele dagen achter elkaar de hort op. Naar Yvonne. Eigenlijk wil ik het nog een beetje rustig aan doen maar na half maart wordt het moelijker om bij Von te logeren want na 30 maart komt haar dochter met vriendlief tijdelijk bij mams wonen omdat hun appartementje sneller verkocht is dan gepland en ze nog geen nieuwe woning hebben gevonden. De logeerkamer staat al aardig vol met verhuisdozen maar mijn tien paar schoenen, drie jassen, zes jurkjes en dito broeken en shirtjes passen er nog wel bij.

We wandelen wat af. Gaan ook een paar uurtjes shoppen. Naar een wellness-spa voor een heerlijke massage, uit eten of ergens lekker thee, chocomel of een sapje drinken, en slurpen thuis liters thee met Milka en negerzoenen naar binnen. Omdat het zo’n prachtig weer is, besluiten we ook een dagje naar het strand te gaan. Ik heb Lady meegenomen zodat Wim het wat makkelijker heeft met de twee mannen. Wie weet welk strand, mag het roepen!!

Nog een kleine hint.

En voor degenen die nog geen enkel idee hebben.

We zijn in Scheveningen. Vanmorgen nog in Ingen, nu Scheve erbij!

Voordat ze met zijn allen het water inrennen, eerst maar even een foto van vier op een rij in droge toestand. Erg schoon zijn ze al niet meer!!

Ennnn, lossssssss. Lady in de pretstand.

Het water is aan de frisse kant maar met zo’n dikke bontjas valt het reuze mee. En door het rennen en spelen op het strand zijn ze zo weer droog zodat we geen verzopen zeehondjes in de auto hoeven te stoppen. Voor de whippets wacht na het rennen een warm jasje.

Zo heerlijk om die blije vrije hondjes te zien rennen.

Al snel komen er nieuwsgierige hondjes ons roedeltje bekijken maar die kunnen onze hondjes amper bijhouden als die het op een rennen zetten. Mijn cameraatje bakt er niet veel van met die snelheid, vandaar alleen de foto’s waarbij ze alweer bijna stilstaan.

Dan maar even met de gejutte strandparafernalia een paal versieren.

Een foto maken van de Afghaantjes. Omdat ze het waard zijn.

En een foto maken van Kiss. Maar waar is Kiss eigenlijk???

Ik zie haar nergens. Dan nog maar een foto van River aan zee.

Zelf nog maar een keertje op de foto. Leuk om naar huis te sturen.

Von weer.

En dan is eindelijk Kiss ook weer boven water. Waar was je nou?

Het is de hoogste tijd om terug te wandelen naar de boulevard want we hebben een beetje honger. We zouden wel een hele koe op kunnen eten. Of een stier. We kijken niet zo nauw.

Voor Riff hebben we al iets gevonden voor het geval er geen honden in het restaurant mogen ;) Aggossie. Sorry Riff, het was maar even voor de foto. Ja, je krijgt een lekker frietje onder tafel in het restaurant om het goed te maken. En een bak met water.

Lady krijgt een kluifje aangeboden van twee rare figuren in een kooitje. Maar ze snapt het niet helemaal. Ze blijft Von aankijken wat ze nou bedoelt met: pak het kluifje maar, Lady. Welk kluifje dan?

En dan is het eindelijk zover dat we een heerlijk bord eten voor onze neus hebben. Hondjes zijn uitgeteld. Alleen Jillz blijft over haar roedel waken (en eventueel gevallen eten opvangen!). De zon is inmiddels onder gegaan waardoor het –na een erg zonnige dag- wat frisjes begon te worden. Gelukkig brandt er een heerlijk haardvuur een stukje van ons vandaan. En er is een toilet :)

De dag erop vermaken we ons met de paardjes. Lieve Wolk en mooie Wonder. Kiss wil ook wel een paardensnoepje van me.

En poes Pippo vindt het heerlijk om geaaid te worden. Welk beestje nou niet? Ik geef er graag gehoor aan.

We maken nog een laatste wandeling in het dorp. En dan ga ik mijn hutkoffers weer inpakken om naar ons eigen dorp terug te gaan. We hadden nog zoveel op de planning staan om te doen maar er zitten te weinig uren in de dag. We gaan snel ons blonde kind weer herenigen met haar baasje.

Maar Riff is zo thuis bij ons, dat die al snel de plek bij Wim op schoot (of op Korols bank) inpikt. Lady blijft een stoere meid en vindt het al lang prima dat zij niet als schoothondje behandeld wordt.

Eind goed, al goed. Offe…toch niet? Euh, nee! We wisten dat Lady in maart loops moest worden en dan gaat ze uit logeren bij tante Yvonne die daar altijd heel erg naar uitkijkt. En wij hebben de rust met twee hete reuen (hotdogs) in huis. Het weerzien tussen Wim en Lady is van korte duur. Want met een stapel strings en wat andere persoonlijke spulletjes gaat de opeens loopsgeworden Lady weer terug in de auto richting Ingen. Die vindt het allemaal best. Ze is kind aan huis daar. Baasje heeft het er wat moeilijker mee. Enkele dagen zonder zijn blonde kind is tot daar aan toe. Maar nu meteen weer weg na enkele dagen missen? Ruilen tegen Riff zoals bij Jouw vrouw, mijn vrouw? Riff gaat ook mee en laat de mannen (en mij) een beetje beduusd achter. We hoopten dat het nog een paar weken zou duren maar de natuur trekt zijn eigen plan. En eens, ooit, komt ze weer thuis. Tot die tijd moeten we het doen met de foto’s!

Afgelopen zondag waren we uitgenodigd voor de vriendencoursing van CC2000. En aangezien we vorig jaar iedere keer net in Italië (voorseizoen) en Zuid Frankrijk (naseizoen) zaten, was het erg fijn dat dit leuke coursingfeestje dit jaar in een weekend viel waarin we thuis waren. Helaas viel het ook samen met de show in Leiden en een officiële coursingwedstrijd in Awans dus de opkomst was niet heel erg groot. Maar ik dit geval was het weer een gevalletje kwaliteit in plaats van kwantiteit, hoewel veel vaste coursingvrienden erg gemist werden. Chakir was de enige van ons roedel die deze dag mee kon doen.

Na een winterstop van enkele maanden, was hij het nog niet verleerd en liep enthousiast achter het stuk plastic aan.

Omdat Wim snel klaar was met maar één hondje dat mee deed, hielp hij even mee met de andere afghaantjes.

En ook die hadden er zin in.

De teller in huize Bekker/Van Bodengraven staat op dit moment op vijftien honden en dan heb je even hulp nodig maar Bettina en ik helpen graag.

Normaal heb ik een hele reeks foto’s van gezellige etentjes in grote groepen, koffie-met-koekje-d’rbij-kransjes, mensen die gezellig met elkaar staan te kletsen, diverse soorten windhondjes… Maar het was koud miezerweer (met een grote regen- én een hagelbui), nul overnachters (dus geen gezellige caravans met tuintjes-taferelen), geen hamburgerbakkraam of grote pannen snert waardoor er niet echt gezellige sfeerfoto’s gemaakt konden worden. De sfeer was er wel degelijk, alleen ja –euh- een beetje minimalistischer wat niet echt leuke foto’s oplevert. We hebben in ieder geval een erg leuke dag gehad. Hopelijk kunnen we er in oktober ook weer bij zijn.

Maar goed, onze dame kon niet mee omdat ze aan het logeren was bij tante Yvonne. Vorig jaar kon ze ook niet mee naar de funcoursing in Texel omdat ze loops was. En zondag was dat ook weer het geval. Omdat ze al twee weken weg was en we haar heel erg missen, zijn we maar even bij haar op visite geweest. Staat ze hier al uit te kijken naar ons of is er een konijn gesignaleerd? Denk het laatste maar we hopen natuurlijk op het eerste!

Wim was grieperig en moest iedere kilometer hoesten, niezen of zijn neus snuiten dus ik reed naar Ingen. Bij aankomst deed Wim het tuinhek voor me open zodat ik er met de auto door kon. Lady was op het erf en rende als een gek naar de auto. Enthousiast kwam ze mij begroeten maar ging ook op zoek naar het baasje die dan wel aan de andere kant van de auto zou zitten. Maar niks te zien. Is het baasje er niet bij? Komt die mij niet op zoeken? Mist die mij niet? Toen ik vroeg waar het baasje was, ging ze nog maar een rondje om de auto lopen. Maar nog steeds geen Wim. Die was de poort weer aan het sluiten en kwam over de oprit naar ons toe gelopen. Eindelijk zag ze hem. Oh, wat was ze blij. En baas ook.

Binnen nog maar even verder geknuffeld.

Samen even buiten gespeeld en een mooie wandeling gemaakt.

Meteen kennis gemaakt met Puk die sinds twee dagen bij Von woont. En zeg maar nee, dan krijg je er twee want Puk heeft een klein veulentje mee genomen wat nog in haar buik zit. Binnenkort weer op paardenpuppie-bezoek (ja, ik weet dat het veulen heet!).

Wat een lief aanhankelijk knuffelpaardje.

Wolk en Wonder vinden het wel gezellig zo’n kleintje erbij. Puk heeft een eigen stalletje gekregen en overdag staat ze tussen grote broer Wolk…

…en grote zus Wonder.

En met kleine zusjes Jillz, Kiss, River en tijdelijk onze Lady.

Onze dame wil straks echt niet meer mee naar huis; er is hier zo veel te beleven. Ook deze keer is ze weer helemaal dol op poes Pippo. Zo lief die twee bij elkaar. Pip wilde vandaag niet op de foto. Dan de wacht maar houden voor de stal waar Wolk in staat.

Drie blondjes op een rij; wie is het meest blij? Alle drie!

Het was een fijne middag en na het avondeten rijden we terug naar ons eigen durrep. Het doet zeer om haar achter te laten ook al weten we dat ze in goede handen is en het heel erg naar haar zin heeft. Ook de band met haar stief-vrouwtje is prima. Als er iets engs is (wat bij stoere Lady niet zo heel vaak voorkomt), rent ze meteen naar Yvonne voor de veiligheid. Niet dat ze naar ons gaat zoeken en weg rent. Dus dat zit goed. Verder wordt ze natuurlijk heel erg verwend. En dat mag ook wel een beetje als je loops bent. Als we weg gaan, krijgen we nog een bos tulpen mee met een kaartje van Lady dat ze snel weer thuis komt. Vorige week had ze ook al twee kaartjes naar ons gestuurd om te zeggen dat ze het zo leuk heeft (maar ons toch wel een beetje mist).

Thuis aangekomen snuffelt Korol even aan ons maar wil dan vooral gekriebeld worden want ook hij heeft ons een paar uur heel erg gemist. Maar Chakir is heftig verliefd op Wim die heel erg naar Lady ruikt. Hij wil wel in Wim klimmen en hij laat geen millimeter ruimte tussen hem en die heerlijk geurende baas. Zijn hotdog-charmes houden ook de volgende dag nog aan terwijl Wims kleren toch echt in de was zitten en Wim onder de douche is geweest. Over een week is ze er weer, Chakir. Alleen ruikt ze dan niet meer zo lekker.

Iets of iemand missen we eigenlijk nog in dit blogje. Maar wat?! Oh ja, er is nog geen foto van onze Korol! Al een paar weken heeft hij op en af pijn en we weten niet precies waar. Alleen dat ie af en toe piept en dan heel zielig kijkt. Ook suf en lusteloos. Dan weer twee dagen nergens last van. Soms raak je zijn neus heel zachtjes aan en dan piept ie, dan ga je aan de neus voelen of daar de pijn zit, maar dan geeft ie weer geen kik. Soms raakt ie heel voorzichtig iets met zijn poot aan en het is weer een gepiep van jewelste. Ga je aan de poot voelen, is het weer voorbij. Een raadsel. Ook voor de dierenarts. Net als we bedenken om een afspraak te maken met een holistische dierenarts, gaat ie tien rondjes in onze achtertuin coursen. Als bewijs dat ie echt wel mee had kunnen doen die zondag? Het ging de zaterdag ervoor redelijk goed maar we durfden hem toch niet mee te laten doen om de boel niet te forceren. Iets wat wij (en Korol ook) erg jammer vonden. Tot vandaag lijkt ie weer helemaal in orde. Maar we houden het in de gaten. Hier ons zielige mannetje in de grote-mensen-mand.

En omdat ie toch wel een beetje zielig was, nog maar eentje. De grote lieve wolf die op Roodkapje wacht (of op de lekkere koekjes die in haar mandje zitten).

En zo blies Korol met zijn lange snuit, dit mooie verhaaltje uit!

Eerder dit jaar zouden we de verjaardag van Hetty gaan vieren in Blijham. Helaas moest ik dat afzeggen omdat mijn lieve lijf me al bijna twee maanden in de pijngreep had. Dit weekend kwamen H&H richting het Lieropse. Ook nu moest de planning aangepast worden omdat ik deze keer een dikke vette griep had. Maar geen haar op mijn hoofd wilde het afzeggen. Terwijl ik me zaterdagmorgen nog een keer omdraai in mijn bedje, daarbij een heel snotspoor achterlaat, en ik Wim uitzwaai met een gezellige hoestbui, gaat hij met Chakir naar de renbaantraining. Korol blijft thuis de wacht houden (ook hij voelt zich niet lekker). Lady is nog steeds bij Yvonne haar loopsheid en de daaropvolgende vruchtbare week aan het vieren.

Met zo’n grote fanclub om hem heen, loopt Chakir de sterren van de hemel. Of in zijn geval: hij sukkelt gezellig zijn rondje over de renbaan omdat ie het gewoon leuk vindt.

Met een camera, een telefoon en ons flutcameraatje leggen we Chakir van alle kanten vast op de foto.

Vrouwtje Hetty is maar wat trots op haar kanjer. Geheel terecht!

En Harrie legt deze strike-a-pose vast met zijn smartphone. Weer een grote fan erbij voor ons mannetje.

Niet alleen Lierop heeft een mooi bos- en heidegebied maar de renbaan in Venlo ligt in een soortgelijk natuurreservaat. Tussen de twee trainingsrondes door wordt er even een stukkie gewandeld. Precies op tijd zijn ze terug voor de tweede rit waar Chakir weer een gezellig rondje weg geeft. Wim moet nog even een litertje motorolie halen op de terugweg en Hetty McNuggets en een bosje tulpen maar dan gaat het hele team in colonne richting Lierop waar ik inmiddels een kleine wandeling met Korol heb gemaakt. Met de naderende Pasen en het feit dat onze honden iets met konijntjes hebben, krijgen ze ieder een konijn. En heel veel lekkers. En nog een aantal zakken hondenvoer.

Ook aan ons is gedacht met bloemen, geluks-thee, overheerlijk zoete aardbeien en een cadeautje.

Anno 2014 kom je er gewoon niet onderuit om even de laptop, tablet of smartphone te checken maar de rest van de avond komen we ouderwets kletsend door.

Onze slaapkamerdeur staat altijd ver open maar voor het geval Chakir vannacht aan de wandel gaat, hebben we hem bijna dicht gedaan. Met wat gefriemel met zijn neus krijgt hij hem morgens open, die van H&H staat ook een heel klein stukje open. Hij doet wat ie doen moet: met een plof op bed springen!!

Buienradar geeft aan dat er een bui komt en we hebben weinig zin in een nat pak dus na het douchen (waaronder we alsnog nat worden!) gaan we de Lieropse bossen van dichtbij bekijken. Met de goede zorgen van Hetty die me een heerlijke voetmassage heeft gegeven en ze ingesmeerd had met Dampo tegen mijn vastzittende hoest, voel ik me redelijk goed om een stuk mee te wandelen.

De camera met zelfontspanner even op een boomstronk voor een groepsfoto.

En dan wandelen we weer gestaag door want het uitzicht is zo mooi

Omdat er nogal wat beessies lopen op onze hei, zijn er overal wildroosters en poortjes aangelegd. De mannen zetten de hondjes over zo’n eng scherp rooster.

En ook dat moet natuurlijk dubbel vastgelegd worden!

Nog even een positiefoto van vier leuke mannen. Je kunt wel merken wie de camera’s vasthadden in het bos!

In het begin miezerde het een beetje. Halverwege kwam een iets harder buitje maar toen zaten we net in een uitkijkhut die zicht op het ven gaf. De rest van de wandeling is het droog gebleven. Bij thuiskomst hebben we wel een beetje trek gekregen en de oven maakt verse broodjes voor ons. Na een middag vol blijheid, is het helaas weer tijd om naar Blijham te rijden. Chakir checkt nog even of ze niks vergeten zijn, geeft zijn andere vrouwtje nog een dikke knuf en zwaait hen dan hoog in de armen van Wim waarbij hij ze tot ver kan zien, uit.

Het was een heerlijk ontspannen weekend. En aangezien het Harrie’s hobby is om veel kilometers te maken (stuur die maar voor een doosje Macarons naar Parijs!!), hopen we dat ze snel weer richting het zuiden komen.

Als er een hemel op aarde bestaat, dan heb ik hem gevonden! Het is een plekje in Baarle-Nassau waar acht prachtige barsois leven en één van de acht (!) heeft net vier allerschattige pupjes gekregen. We zijn wezen kijken (niet alleen kijken maar vooral aankomen!). En wat een heerlijke knuffelkontjes. Ze zijn bijna vijf weken oud. Het leek een 1 april grap maar dat is toch echt de geboortedatum van één stoere barsoiman met drie kleine barsoizusjes. Het reutje gaat Drachomir heten. Een combinatie van namen van twee van Marij’s honden en wat ook nog eens de betekenis heeft: hij die vrede ambieert, of degene waarbij vrede kostbaar is. De drie namen van de teefjes zijn ook genoemd maar vergeef me, die ben ik vergeten. Iets Russisch in ieder geval, allemaal beginnend met een D!  Dit zijn ze. Foto is een paar weken geleden gemaakt door Marij.

En dit is Marij zelf. De mensenmama die samen met Pagranitsjniki Chaya de pupjes opvoedt. Chaya fungeert nog af en toe als melkbar en Marij zorgt voor een lekker balletje gehakt tussendoor.

Toen ik zei dat de pupjes wel heel erg lekker roken, kreeg ik als antwoord dat dit het typische puppenluchtje was. Maar een uurtje of wat later, bleek dat die heerlijk zoete lucht een combinatie pup met wat anders was :) Heerlijk zoete pap. Een lekkere kliederboel wat mama Chaya weer allemaal af moet poetsen. Dat vindt ze niet erg; ook niet om de poepjes van haar kroost op te ruimen. Ze is een lieve zorgzame mama.

Foto Marij:

Eindelijk mocht ik na honderd puppie-foto’s de kleine wollige wezentjes in levende lijve komen bewonderen. Eerder ook al, maar we konden zelf niet. Ze vroeg of ik thee, taart en een pupje wilde. Op alle drie antwoorde ik gretig met ja.

Mijn lief die best een stoere kerel is, puppies meer iets voor vrouwen vindt en zelf met twee grote Afghanen het bos doorkruist, gaat overstag bij dit knappe meisje.

Deze knapperd zit overdag in een kenneltje in de woonkamer. Als nachtverblijf hebben ze een eigen kamer.

Natuurlijk niet alleen. Hé, we missen er eentje. Waar zou die toch zijn?

Kiekeboe. Lief uitnodigend buikje om veel kusjes op te geven. Soms springt er eentje uit waarbij je meteen een klik hebt. Dat was dit meisje. Ik ben eigenlijk een voorstander van een stoere kerel maar dit meisje is gewoon te lief voor woorden. Toen ik Korol als pup had gezien op de foto’s tussen de twaalf (!) broers en zussen, had ik hem uitgezocht. Bij de kennismaking wurmde een klein lief bolletje wol zich los tussen zijn broertjes en zusjes en kwam naar me toe gewaggeld, kroop in mijn armen, viel in slaap en is nooit meer bij me weggegaan. Gelukkig herkende ik MIJN barsoitje meteen anders had ik nog heel wat uit te leggen tegen het fotogenieke kereltje wat ik uitgekozen had. Gelukkig hebben we elkaar gevonden en na zes jaar zijn we nog steeds dolgelukkig met elkaar. Maar dit kleine meisje heeft ook meteen mijn hart gestolen.

Er was meer bezoek en dat kwam even mooi uit. Iedereen een pupje op schoot. Hans heeft meer met poezen en had regelmatig één van de drie Perzen bij zich liggen.

Hier zie je nog net de achterkant van één van de harige poezenbeesten. Moeder en twee dochters wonen al heel wat jaartjes tussen de barsois en dat gaat allemaal even goed. Op het moment lopen er acht volwassen barsois, vier puppen en drie poezen rond. Eén of twee puppen blijven en mocht het zo raar lopen dat niemand één van de overige pupjes wil, dan mogen ze alle vier blijven. Marij hoopt daar een klein beetje op :) Ze is pas haar grote liefde Magic verloren en er zitten een paar ouwetjes tussen die hopelijk nog heel lang bij haar blijven maar wat nieuw bloed in de tent, houd de boel jong. Je merkt gewoon niet dat er twaalf honden rond lopen. Behalve als er een lekker stukje taart gegeten wordt, dan wil er wel eens eentje een kansje wagen. Dit gedrag wordt niet getolereerd want je moet er niet aan denken om twaalf barsois in je nek te hebben omdat je een koekje wil eten. Maar proberen kan natuurlijk altijd.

ff checken of het wel allemaal goed gaat met de kleintjes, ook al is dit de mama niet.

Dit wel. Lieve mooie Chaya. Foto van Marij.

En dit. Ook een foto van Marij.

En deze foto van Marij waarbij de pups slechts een paar dagen oud waren. Dat ze zo klein zijn. Korol kwam een kilo in de week aan nadat hij als pup bij ons kwam wonen. Totdat ie zo’n kilo of veertig was en daar bleef het op hangen. Nu weegt hij rond de 45 kilo.

Vier gezellige wiebelkontjes op een rij in een foto van Marij. Ik word er poëtisch van :)

Zucht, zijn ze niet superschattig?

Voor degenen die nu vragen of ik zonder pup naar huis ben gegaan, kan ik mededelen dat me dat niet gelukt is. Het is niet dit kleine hartendiefje geworden…

… maar dit leukerdje. Hoewel ik er heel erg blij mee ben, had ik toch liever het meisje mee genomen. Voor Korol dan, hè? :)

Het was een meer dan fijn dagje bij lieve warme gezellige vrienden met dito honden. Stiekem hoop ik dat de pups bij Marij en Hans blijven, dan zie ik ze ook nog eens. Begin augustus een hele week op Texel maar ik hoop dat ik ze van te voren nog zie. Dag lieve puppies, groei maar lekker en tot gauw.

Onze lieve blonde blije muis wordt vandaag alweer zeven lentes jong. Vorig jaar vierde ze het nog in een oud kasteel in een warm en zonnig Italië. Dit jaar gewoon lekker thuis in de regen. Voor haar geen verschil want ze krijgt net zoveel knuffels, koekjes en cadeautjes als alle andere verjaardagen. Eigenlijk als alle andere dagen van het jaar. Want –met of zonder kasteel- ze blijft onze prinses.

Op naar de zeventig, lieve dame. We hopen dat je nog heeeeeeel lang in ons midden blijft. Fijne verjaardag. Dikke knuffel (en een koekje!).

Ieder jaar gaan we begin april ruim een maand naar het warme zuiden om de zomer alvast goed in te zetten. Oftewel, om de koude eerste lentemaanden met veel regen en kou te ontvluchten; net zolang totdat het veilig is om in bikini terug te keren naar ons vaderland! Dit jaar werd dit door ziekte en ziekenhuis uitgesteld. Tot deze week. Eindelijk kunnen we ons boeltje pakken en afreizen. Alleen is de tijd een beetje krap geworden want we kunnen nog maar een week de hort op voordat de volgende verplichting er weer aan komt. Sterker nog: vorig jaar hebben we de verjaardag van onze vriendin Karin uit Zwitserland daar gevierd en waren we rond deze tijd op de terugweg naar huis. Deze keer dus geen minimaal duizend kilometer naar het zonnige zuiden. Een rondje Rundumhause dan maar. We beginnen in het zuidelijkste plekje van Nederland; toch nog een beetje het zuiden. Korol geeft alvast een tip waar dat precies is.

Mocht de hint niet duidelijk zijn, gaat ie gewoon even tussen de Nederlandse, Duitse en Belgische vlag zitten. Hij kan zich met moeite inhouden om niet uit te proesten waar we zijn. Hij kan altijd moeilijk geheimpjes bewaren.

Voor degenen die echt geen idee hebben waar we uithangen, hierbij de laatste tip.

Juist. In Vaals. Of eigenlijk ook weer net niet want als je tien stappen naar voren doet, zit je in België, een stukkie naar links en je zit in Duitsland en blijf je plakken op het terras van het Labyrint dan blijf je met je kaaskop gewoon in Nederland. Met uitzicht op een heel hoge uitkijktoren, dat dan weer wel. Precies in het midden heb je een stukje niemandsland.

En omdat één toren in het dorp natuurlijk niet genoeg is, staat er een stukje verder nog eentje. Bovenop uitzicht over drie landen en vanaf de grond uitzicht onder de damesrokjes (beetje inzoomen met je telelens!) want het voorste gedeelte is transparant. Gezellig als je hoogtevrees hebt.

Rondom het drielandenpunt stikt het van de bossen. Nou is de regen er de laatste week met bakken uitgedonderd (inclusief bliksem) waardoor de natte modderige bossen een no go-area zijn voor langharige blonde Afghaantjes die het de komende week zonder fatsoenlijke douche moeten stellen. Dan maar over de verkeersluwe asfaltweg door de bossen naar België, waar bij aankomst in het Waalse Gemmenich de postbode een heel verhaal tegen ons begint in het Frans. Gezellig. En een mooie wandeling. Vooral het eerste stuk dat met haarspeldbochten onder de bomen door loopt. Beton maar nog immer met een bos hout voor de deur.

Op de terugweg maken we een tussenstop bij een gezellig terras. We lopen langs de grote ramen van het restaurant om achter het gebouw bij het terras uit te komen. En zien als we naar binnen kijken een serveerster ergens naar toe rennen, een diepe buiging maken om een grote drinkbak voor de honden op te rapen en richting ons komen. Kijk, al serveren ze ons lauwe thee of warme cola light, dit terrasbezoek kan niet meer stuk. Maar ook onze drankjes zijn prima in orde. Onderweg hebben we in verschillende talen wat leuke opmerkingen over onze hondjes gekregen. Deze dag was top. Ook door het zonnetje wat voorzichtig was gaan schijnen. Maar mocht er noodweer uitbreken, dan is er een hondenhok om in te schuilen. Pootjes inklappen, buikschuiven, dan vooral niet meer bewegen en Korol houdt het zeker droog, ook al heeft hij er zo zijn bedenkingen bij. Het wordt alleen moeilijk als Bobby opeens thuis zou komen.

Er zijn diverse souvenirwinkels en ik zag een paar leuke spotjes voor op mijn nachtkastjes thuis. De sfeerverlichting die we nu hebben is wel heel gezellig maar om blogjes te kunnen schrijven in bed is een extra lampje toch wel prettig. Meteen maar een reservesetje erbij.

Dag één is prima bevallen. Eens kijken waar we nu naar toe zullen gaan. Met de camper ben je vrij en blij om te gaan en staan waar je maar wilt. Niet direct bij de koning in de voortuin of midden op een druk kruispunt maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Het wordt Monschau. Vroeger (oma spreekt) gingen we daar regelmatig heen omdat het een prachtige motorrit was om vooral lekker plat door de vele haarspeldbochten te gaan met onze scheurijzers. In een camper met drie harige kinderen op de achterbank is het iets burgerlijker maar ook gezellig. We hoeven maar een paar kilometer door Limburg om de grens over te kunnen. Het is verkiezingstijd maar sommige campagnes snap ik niet zo goed: hoe kan zo’n linkse partij zijn standpunt nou rechts propageren? En is hun groen toch rood?

Ons navigatiesysteem stuurt ons naar een heel klein landweggetje waar de camper nauwelijks door kan. Wim stopt even snel bij een grote bushalte waar wel tien bussen kunnen parkeren en kijkt of er een betere weg te vinden is. Ja, die is er. Hij wil weer wegrijden maar dan zegt de camper dat hij het wel genoeg vindt voor vandaag. Sterker; voor de rest van de vakantie want alles is er mee opgehouden. Zelfs het acculampje gaat niet meer aan. Niet goed. Wim meet wat dingen door, trekt aan wat slangetjes en stekkertjes, checkt de relais maar de camper heeft er echt geen zin meer in. Gelukkig hebben we een aparte accu voor het leefgedeelte waardoor de koelkast zijn hoofd koel kan houden in situaties als deze. Even de ANWB bellen. Eerst een tekstbandje met een vragenlijst doorspitten waar we staan. Euh ja, nergens. We staan precies tussen twee landenbordjes in geparkeerd.

Het ene bordje zegt België waar we net vandaan komen.

En het andere bordje Duitsland waar we naartoe willen. Het keuzemenu heeft dat niet als intoets-optie dus maken we er maar Duitsland van. Later krijgen we een aardige dame van de ANWB aan de lijn die het ook allemaal niet meer snapt maar gelukkig heeft Wim de coördinaten van de navi opgeschreven. Alleen…. kan ze daar niks mee. We moeten ouderwets een straatnaam doorgeven. Gelukkig staan er niet één maar twee straatnamen op de lantaarnpaal waar we langs staan. Die kan ze wel vinden in haar systeem.

Ze stuurt de ADAC naar ons toe. Omdat ze in het Duitse systeem niet kan zien hoeveel auto’s er voor ons zijn, kan de wachttijd vanaf een half uur tot -euh ja- iets langer gaan duren. We wachten geduldig af met een kopje thee, koekje erbij, boekje erbij en een plasstop. Maar voordat we de bladzijde om kunnen slaan, staat er al een aardige meneer voor onze bumper. We zijn al jaren lid van de ANWB en we hebben ze enkele jaren geleden in Nederland eens nodig gehad. Dat was zo’n aardige meneer dat pech op de weg bijna leuk was geworden. Bijna, want toen ging de vakantie echt niet door omdat het dynamo kapot was. Deze Duitse auto-meneer was ook enorm aardig.

Bij de wegenwacht is niet alleen een jarenlange scholing voor auto-techniek een vereiste maar ook een gedegen ballet-opleiding is een pré.

Nadat ook hij aan veel stekkertjes, slangetjes en knopjes heeft zitten trekken en duwen, en van alles heeft doorgemeten, is eindelijk duidelijk dat één van die stekkertjes geen goed contact heeft. Aan de accu kan het niet liggen want die hadden we er een dag voor vertrek nieuw ingezet. Hij vijlt wat geoxideerde plekjes af, sluit de boel weer aan en ja hoor: we kunnen starten. Zijn koffie (en onze thee) is inmiddels afgekoeld en we drinken samen een bakkie. Let vooral op zijn linkerhand waar een stroopwafel in zit :) We hebben altijd pakken vol mee voor noodgevallen (en buitenlandse vrienden). En ook hier komen ze weer goed van pas.

Na dit gezellige intermezzo kunnen we onze reis gelukkig zonder kleerscheuren weer voortzetten. Op naar Monschau. Maarruh, we waren gestopt om te kijken of er geen andere route was dan dat kleine landweggetje wat niet zo geschikt was voor onze camper. Hoe moesten we ook alweer? Gelukkig heeft Korol al snel een bord gevonden welke richting we op moeten. Alle richtingen maar meteen. Nou zou ik eigenlijk wel richting Milaan willen ….

Het blijft Monschau. Al is het maar om de lekkere zoete meuk die je er kunt kopen. Of de kerstwinkel die er twaalf maanden per jaar geopend is.

We komen het eerste kasteel van deze vakantie tegen. Vorige jaar in Frankrijk had ieder durrep wel een groot of klein kasteel. Of op zijn minst een ruïne. Maar ook in Duitsland hebben ze er bakken vol van. En dan poseren we maar weer even op de brug naar de eerste wachttoren.

Of op een kek balkonnetje met mijn droomman.

In een ander gedeelte is een schoolklasje aan het gillen en springen dus dat slaan we deze keer maar even over. Op naar de andere kant van het dorp waar een ruïne staat. Leuk klimpartijtje. Goed voor de billen.

De ruïne stelt geen bal voor maar het uitzicht is zo leuk. En achter het mooie uitzicht, zie je het dorp. Ook leuk!

Hetzelfde mooie uitzicht met een huisje op de achtergrond.

Maar dan zie ik opeens een rad. Gatver, een rat? Nee, een waterrad. Jakkes een waterrat? Zucht! Tijd om weer in ons mobiele huis te klimmen en door te gaan naar de volgende locatie. Waar weten we nog niet precies maar daar hebben we een dik boek voor met leuke camperplaatsen.

Dag Monschau. Het was weer leuk. Het vervolg komt in een nieuw blogstukje.

Duitsland, deel 2.

De eerste paar dagen in Duitsland hadden we nog een paar kleine buitjes (als we al weer hoog en droog in de camper zaten) en was het overal modderig. Bij aankomst in Zerkall begint het zonnetje stevig door te breken waardoor de temperatuur heerlijk oploopt zodat de jas en de das alvast in de camper kunnen blijven. We verblijven op een camperplaats achter het VVV-kantoor en omdat we elkaar niet kennen beginnen we een simpel praatje over het weer met de aardige mevrouw in het bijbehorende winkeltje met wandelkaarten en Eifel-prullaria (altijd al zo’n wandelstok vol schildjes met plaatsnamen willen hebben!). Het weekend wordt het warmer zegt ze. En de week die erop volgt zal het zelfs sub-tropisch worden. We kijken er naar uit. De honden iets minder. De camperplek is midden in natuurpark de Eifel maar eigenlijk kan ieder plekje in de buurt daarmee geclassificeerd worden want of je nu naar achter, naar voor, naar links of naar rechts loopt: je bent omringd door de mooie natuur.

Omdat het vroeg in het seizoen is, hebben we het hele camperterrein voor ons alleen. Fijn om even lekker met de hondjes te spelen. Morgen is het weekend en dan zal het vast drukker worden.

Maar voordat het zover is, maken de mannen er een gezellige boel van. Chakir vindt het geweldig om zijn baasje even voor zichzelf te hebben. Voor hem maakt het niet uit als we de hele dag met hem spelen, wandelen en/of knuffelen. Als de andere twee na een wandeling liggen te pitten, blijft hij wakker om voor hen (en voor ons) alles te bewaken. Soms noemen we hem liefkozend een joker omdat ie overal voor inzetbaar is! Doch: hoe gekker, hoe leuker.

Ieder half uur komt er een klein treintje langs. Het traject is een spoorlijn van beginpunt A naar eindstop B, met slechts een handvol tussenstationnetjes. Het treintje wat eerst van links langs komt, komt een half uur later weer van rechts langs ons. Onder de brug stroomt een riviertje waar in het weekend en in de vakanties groepen kanoërs komen. Soms zitten er van die helden tussen die gaan zwemmen in dat koude stromende watertje. Of ze zijn gewoon uit hun bootje gelazerd.

We zijn hier zes jaar geleden al eens geweest en weten hoe mooi de omgeving is. Onze eerste wandeling gaat naar Obermaubach. Een wandeling van een klein uurtje naar de brug waarop we over het stuwmeer wandelen. Omdat het in de ochtend nog niet zo warm is, gaan we over dit pad heen en als de zon later wat krachtiger is onder de beschutting van de bomen door het bos weer terug.

Korol poseert even om de brug met uitzicht op het meer te laten zien. Aan weerszijden terrassen waar je iets kunt eten en drinken. Op de brug zelf staan diverse bankjes en verrekijkers op palen. We rusten even uit, drinken wat, zoeken een bakker en lopen aan de andere kant van het stuwmeer in een uurtje weer terug door het bos waar de boel inmiddels redelijk opgedroogd is.

Een prachtige wandeling. De dag erop staat de wandeling naar de Burcht in Nideggen op het programma. Deze tour is qua kilometers ietsje korter maar heeeeeeeel steil. De burcht staat boven op een berg en met veel haarspeldbochten, geklauter en gehijg komen we met een rode kop van inspanning (en inmiddels van de gestegen temperatuur) aan bij de top.

Gelukkig staat daar een grote waterput. We kiezen toch voor het terras wat op de achtergrond ligt!

Even een close-upje van mijn schatjes.

En om mijn andere schatje niet te kort te doen een foto van hem voor een onthoofd Opeltje.

Sommige delen van het kasteel zijn nog intact en in gebruik, en sommige stukken hebben de tand des tijds iets minder goed doorstaan. Het heeft wel wat, die doorwaairamen. Je hebt geen airco meer nodig.

Ik zoek het hoger op en schiet nog maar eens een leuk plaatje in plaats van een kogel door de schietgaten die overal in de muren zitten.

En zo ziet het er dan uit daar beneden vanuit de toren. Poeheej, hebben we dat allemaal gewandeld? Gelukkig hebben we het straks makkelijker als we weer terug gaan naar de camper. Gewoon één lange koprol. Hopla.

We vertrekken weer door één van de toegangspoorten die rondom het kasteel en een ring verder om de stad liggen. Een vreemde man begint mijn hondje opeens te aaien. Maar ach, dat zijn we inmiddels gewend. Zolang vreemde mannen mij niet beginnen te aaien, gaat het goed.

Een simpel ingelijst plattegrondje hangt aan de buitenkant van de poort.

Een opgepoetste ridder houdt al jarenlang door weer en wind zonder te roesten de wacht.

Net buiten de kasteelmuur bevindt zich een kerk waar ik Korol opbiecht dat hij echt de allerliefste is.

We maken ook een rondje door het stadje zelf waar ik opeens drie honden in mijn handen gedrukt krijg omdat mijn lief een bakker met zoete lekkernijen gespot heeft. Ouwe snoeperd!

Zo snoepend wordt de afdaling langs de lage muurtjes die later overgaan in een bos wel heel erg gezellig.

Even uitrusten in een vlak open stuk in het bos want kramp in je kuiten (en kont!) is niet leuk.

We krijgen gezelschap van een klein slangetje. Gezellig.

En bij terugkomst heeft Korol een pracht hondenmand gemaakt in een kuil in het gras (ja, wel eerst gekeken of daar geen pythons of boa constrictors zaten!). Hij is er niet uit te branden, totdat ook daar de schaduw verruild wordt door de zon en dat branden iets te letterlijk genomen wordt, en hij langs de camper gaat liggen. Ook gras, ook schaduw. Maar niet zo leuk als zijn kuil; hij is al helemaal ingeburgerd bij de kuilengravende Duitsers die dat op onze stranden zo mooi kunnen.

Of heeft hij de kunst afgekeken bij de weidekoeien die we onderweg overal tegenkomen? Gras eten gaat hem goed af dus een beetje koeien-DNA lijkt me niet vreemd bij hem.

En nu we het toch over beestjes in het groen hebben: dit schattige bosmuisje zat ons stiekem te begluren. Ik mocht heel dichtbij komen met mijn cameraatje.

Of deze gezellige slijmbal. Zijn dakloze broer zijn we ook tegengekomen. Maar zo’n naaktslak lijkt me niet passend in een keurig blogje.

Inmiddels is het op het camperterrein wat drukker geworden met andere camperaars. Na een lekkere warme douche in het sanitairgebouw langs de souvenir-winkel/VVV-kantoor gaan we vandaag op pad naar Bergstein wat drie kilometer boven Zerkall ligt. Daar is ook een camperplek waar we ooit een nachtje gestaan hebben, maar daar zitten geen faciliteiten zoals water en stroom bij. Maar het is een leuke wandelweg daar naar toe. Wim kijkt even op zijn navi hoe ook alweer.

De beloofde tropische temperaturen hebben ons inmiddels bereikt en het is alweer tijd voor een verfrissende douche. Chakir houdt het bij een slokje water langs de waterkant.

Korol springt er weer middenin. Dat durft deze held echt wel als het water teenhoog is! Iets dieper waardoor hij zijn buik kan koelen door er in te gaan liggen is ook nog prima. Maar zo gauw hij geen bodem meer voelt onder zijn voetjes, dan schiet hij in de ajam paniki.

Heerlijk dat pootje baden en uitrusten met de hitte. Maar we willen toch erg graag even naar Bergstein en door de bossen met zijn verkoelende schaduw moet dat te doen zijn.

Hop jongens, in de benen. De mannen doen dat ook direct maar ons blonde kind zit in de schijnzwangerschap na haar loopsheid en zwoegt en zweet alsof ze tien puppenkinderen mee moet sjouwen in haar buikje. Voor haar extra veel tussenstops waarbij we zelf natuurlijk ook niet echt opschieten. Maar hé, het is vakantie!

In Bergstein staat een ijzeren uitkijktoren waar ik even opklim. Door de vele uitkijktorens in de Eifel kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik op de Eifeltoren in Duitsland heb gestaan! Het bovenste gedeelte wiebelt bij iedere stap die ik op de treeën zet. Maar op het bovenste plateau is het uitzicht naar alle kanten erg leuk.

Deze kant bijvoorbeeld. On top of the world.

Of deze kant. Recht naar beneden. Waar Korol me de hele tijd in de gaten houdt.

Ook al is het bos enorm groot; overal vind je banken. Vaak met een persoonlijk naamplaatje erop van mensen die zo’n bank gesponsord hebben. Op plekken net zoals hier waar iets te zien valt, staan picknicktafels. Soms rijen langs elkaar wat een beetje op een verlaten bierfeest of schlagerfestival lijkt.

Op de terugweg nemen we weer een duik en omdat Korol vindt dat ik ook wel wat verkoeling kan gebruiken, wil ie mij erin duwen. Voor de grap natuurlijk want zoiets zal Koroltje natuurlijk nooit in het echie doen!!

We gaan wat lekkers te eten maken, kijken of er nog ergens een gezellig praatje te maken valt, dan een lekker Proseccootje drinken en als het donker wordt nog even een DVD van onze favo serie kijken. En dan is het al weer snel na middernacht om zelf ook de luikjes dicht te doen. We hebben hier een paar fijne dagen gehad en morgen rijden we door naar Simonskall.

Ook hier zijn weer diverse routes uitgezet. We volgen nr 70 die vijftien kilometer lang is. We gaan door diepe dalen maar bereiken ook grote hoogtes. En dat allemaal binnen een paar uurtjes tijd. Korol voelt zich de koning te rijk als hij in een stijgende lijn een vermoeid, zwetend vrouwtje mee naar boven heeft geholpen. We zijn een reebok en een bever tegen gekomen. Ik vertel Korol over Ed en Willem Bever en hij vindt het maar raar dat die beesten konden praten. Zou hij nooit doen; hij lacht alleen maar, duwt dan zijn neus tegen mijn been wat in hondentaal betekent dat hij een koekje wil. Daarna vertelt hij me weer dat ie me lief vindt door met zijn hele gewicht tegen mee aan te gaan hangen. Duidelijke taal.

We zakken weer af en het is echt heel erg warm vandaag. Hondjes in de schaduw, vrouwtje plat, baasje maakt ook eens een keer een foto. Bedankt baas!

We wandelen door Schmidt waar een paar tanga’tjes aan de waslijn hangen. Dat ze er zo groot opstaan, ligt puur aan de enorme groothoeklens op mijn zakcameraatje!

Manlief duikt voor de afwisseling maar weer eens een bakkerij binnen. Dit keer voor (bijna) gezonde broodjes. Hondjes hebben een onderonsje of baasje deze keer een hotdog voor hen meebrengt of dat ze het ook vandaag weer moeten doen met een piepklein stukje droog brood. Arme beestjes; krijgen nooit iets lekkers!

De terugweg loopt eerst door het dal om daarna weer in stijgende lijn terug naar de camperplek te gaan. Ik krijg het heen en weer van die bergen. Nog een laatste blik op de mooie bergwei met koeien en… windmolens.

Voor ons laatste nachtje blijven we in Simonskall om de dag erop weer terug te rijden naar Nederland. Nog een snel wandelingetje en dan staan de verplichtingen weer op het programma. Bah, helemaal geen zin om naar huis te gaan. Gelukkig is het maar voor een paar weken en dan zijn we een maand onderweg door Italië. Gelukkig past ook dan Petra weer op ons huis anders zou ik niet zo lang weg durven blijven.

Auf Wienerschnitzel, Deutschland. Biss späterrrrrrrr.

Na ons weekje in zonnig Duitsland komen we aan in een regenachtig grauw Lierop. De zin om terug naar huis te gaan was al niet zo groot want het zonnetje en een fijn vakantieland inruilen voor de poets en de regen maakt thuiskomen wel heel onaantrekkelijk. De was zit vlug in de machine die al het werk zonder mokken van me overneemt. Maar de boodschappen moet ik toch echt zelf doen. De straten zijn nat als ik vertrek. De ene wolkbreuk na de andere volgt elkaar op. Tussendoor harde regen met windstoten. Niet leuk om te rijden. Maar er moet brood op de plank komen. Als ik geweten had dat het zo erg te keer zou gaan, had ik een dagje gewacht. Dan maar zelfgemaakte tompoezen als ontbijt!!

Op de terugweg spuit het water metershoog langs mijn Mercedes. De regen is zo heftig dat je geen hand voor ogen ziet. Sommige mensen rijden stapvoets. Sommigen staan stil. Erg gevaarlijk op de weg. Je hebt ook weinig grip en soms staan de wielen half onder water. Maar gelukkig ben ik bijna veilig thuis bij man en hondjes die me al weer vrolijk op staan te wachten. Vooral manlief die toch wel een beetje bezorgd was waar ik zo lang bleef maar niet wil bellen omdat ik dan weet dat hij zich zorgen maakt terwijl ik misschien wel lekker jurkjes aan het shoppen ben en me daarin niet wil storen. Schatje.

Voordat we de boodschappen uit de auto kunnen halen, moeten we nog een half uur wachten want binnen tien seconde ben je doorweekt. Als de regen wat minder wordt, is het tijd voor een paar fotootjes. De bovenste foto’s zijn van de straat achter ons waardoor ik altijd loop als ik naar het bos ga. Over de straat in de onderste foto reed ik een uur geleden nog. Veel water is gelukkig al weggelopen, de stoepen zijn al weer zichtbaar maar de riolen kunnen het vele water nauwelijks verwerken.

De dag erop weer de hele dag regen maar dan klaart het gelukkig op. Maar goed ook want Lierop heeft een feestje! Ons dorp heeft een enorm groot aantal zang-, dans- en toneelverenigingen, harmonies, foto- en zumba-clubjes en nog vanalles meer. En een Gilde. En “ons” Gilde Sint Antonius Abt bestaat dit jaar 450 jaar. Nou is niet iedereen vanaf dat prille begin lid (hoewel de gemiddelde leeftijd boven de vijftig plus ligt!). Maar er is altijd wel een reden om een feestje te vieren :) Hieronder exact hetzelfde straatje. Met de zon ziet het er toch iets stralender uit.

Kijk: “ons” Gilde. Met koning en koningin. Voorop loopt de Lieropse harmonie gezellig te flierefluiten. Halverwege lopen wat trommelaars. En een doedelzak!

Onze straat is honderd meter lang en aan het einde is een T-splitsing. Als we honderd meter naar rechts gaan (en na twintig meter al buiten de bebouwde kom zijn), ligt het weiland van René waar het ene jaar gras groeit voor hooi, een ander jaar mais voor koeienvoer en soms schapen staan om datzelfde gras op te eten. Maar voor deze gelegenheid is het omgetoverd tot een feestlocatie.

Onze straat met de T-splitsing waar het hele spul in een optocht voorbij komt. 23 Gildes uit de Peelstreek geven acte de presence. We hoeven er de deur niet voor uit maar zo tussen buurtjes is het toch wel gezelliger.

De doedelzak.

Ons Marie wordt op handen gedragen.

En deze meneer wordt door een paard gedragen.

Bijna ieder Gilde heeft vendeliers, tamboers, piekeniers, vaandrigs, een koning en een koningin. Eentje zelfs een keizer die drie keer op een rij gewonnen heeft bij het koningsschieten. Hier de mannen die straks meedoen aan de wedstrijd Vendelzwaaien.

Er is ook een wedstrijdje Trommen waar deze mannen solo of met meerderen aan mee kunnen doen.

Roodkapjes zonder rood kapje. En ze gaan niet naar oma.

Een eredeken. Maar geen elektrische deken (ze konden niet zo’n lang verlengsnoer vinden).

Op het grote veld verzamelen de 23 Gildes zich. En nep oud mannetje met een baard die net zo nep is, loopt voorop. Het is het Gilde uit Mierlo waar het vriendje van mijn nichtje lid van is. Wat dan weer als leuke bijkomstigheid heeft dat ik haar weer eens zie.

Allemaal ff zwaaien met die vaandels. Wel op het ritme van de trom én met instructies want we moeten wel een beetje gelijk gaan. Lukt niet helemaal.

De oproep om alles soort bij soort te krijgen is even een chaos maar dan lopen alle Gildes door elkaar waarbij alle vaandrigs, tamboers en vendeliers bij elkaar gegroepeerd zijn. Ben benieuwd hoe lang ze daar op geoefend hebben.

Vanuit de lucht ziet het er zo uit. Nee, ik ben niet even in een lantaarnpaal geklommen maar Peter (onze dorpsfotograaf) heeft een ultra-light (soort Delta-vliegertje met een motor) en die maakt de mooiste plaatjes vanuit de lucht. En die foto mag ik vast gebruiken van hem.

In de grote feesttent is niet alleen bier te bezichtigen cq te nuttigen maar ook de tentoonstelling van al het zilverwerk. Bij de ingang van de feesttent staat een heel serieus mannetje in een beveiligingspakje met een oortelefoontje in een beetje stoer te doen.

En al die kekke vlaggies staan keurig op een rij.

Voor de kinderen is er van alles te doen. Een ezel leent zich als transportmiddel met 1 PK.

Terwijl de mannen zich in het zweet schieten met een kruisboog….

…. is er ook nog zoiets als schieten met een buks op een nep-eend boven in de mast.

Wedstrijdje trommen.

Alleen of gezellig met zijn drieën. Hoe meer zielen, hoe meer herrie.

De jeugd kijkt diep onder de indruk hoe het moet om later als ie groot is net zo’n goede tamboer te worden.

En na gedane arbeid is het goed after-partyen. Uit, die dikke jas en die malle hoed. Hier zou uitstekend een Bavaria bij passen.

Hé, Bavaria.

De frietboer kookt vanavond voor iedereen.

En we nemen nog een ijsje na. Lekker toetje toch?

En dan heb je er altijd van die grapjassen tussen die nooit eens serieus kunnen zijn. Nee, ik heb het bordje niet opgehangen!!

Blij dat we dit grootse feest mee hebben mogen maken. Wim heeft nog een afspraak op de woensdagavond maar meteen daarna is het de hoogste tijd voor vakantie! De dagen voordat we in ons campertje stappen is het een drukte van ja welste. Boodschappen doen, onderbroeken inpakken, honden wassen en het huis netjes achterlaten voor onze huis-oppas Petra. We vertrekken donderdag in alle vroegte en maken –zoals alle andere jaren als we richting Italië gaan, een tussenstop bij Hans-Jürgen en Ingrid voor een familie-bezoek. Lady’s broertje Cadash staat samen met nichtje Djinn ons al op te wachten.

Djinn vertelt enthousiast aan een ander afghaantje dat haar tante Camée er is. Die reageert er een beetje stug op.

Halfzus Bashana vindt het allemaal best en blijft de koelkast bewaken. Ze heeft een onstilbare honger door haar ziekte en medicijnen, en vreet in onbewaakte ogenblikken tandenborstels, tissues, tubes crème en alles waar ze haar tanden in kan zetten op. Het gaat niet zo goed met deze mooie dame. Toen ik de puppie-foto’s van Lady Camée kreeg en Bashana mee hielp met de opvoeding van de kleintjes, hoopte ik dat ons afghaantje net zo mooi zou worden als Bashana die toen anderhalf jaar oud was. Als ik heel eerlijk ben, is ons meisje nog mooier geworden maar als trotse mama vind je je eigen kind altijd de mooiste.

Lady’s papa Arnou is er ook nog steeds met zijn dertien jaar oud. Een mooie lieverd.

Dan is er nog een blije pup die keurig gaat zitten en niet tegen ons op springt als we binnen komen: Ingrid.

Manlief neemt meteen de zware taak van Ingrid over om tagliatelle te maken. Met een ragout van wildzwijn eten we een uur later een lekker maaltje.

Na onze maaltijd zijn de hondjes aan de beurt. Djamila is uit logeren dus vandaag wordt er gekookt voor vijf afghaantjes.

Aanvallen. Wie het snelste klaar is zonder te boeren!

Djinn moet het vandaag zonder zus Djamila doen. Als de andere hun eten al lang ophebben, heeft Djinn ongeveer tien brokjes op. Een levensgenieter die alles op zijn gemakje doet.

Daarna lekker uitbuiken op de bank. Blije man.

De dag erop maken we nog een mooie wandeling en maken ons dan klaar voor het volgende familiebezoek bij zusje Chesmée. Misschien middags naar een training met zijn allen. Maar we hebben nu even internet dus dit stukje wordt alvast geplaatst. We kunnen er altijd een stukje aanplakken als het moet.

Deel 2.

Na een paar fijne dagen met Bine en Hermann in Lorch, zakken we verder af naar het zuiden. We hadden half en half een afspraak gemaakt met Karin en Gerhard in Zwitserland maar de tijd dat we bij hen konden zijn, was ook de tijd dat de pups van Venya werden verwacht. Deze tien Afghanenkinders zijn inmiddels geboren en dan is het verre van verstandig om bij deze kwetsbare wezentjes van een paar dagen oud aan te komen, waardoor we de plannen omgooien en op de terugreis bij hen langs gaan. Yes, puppieknuffelen.

We blijven nog even in het Schwarzwald hangen. Hier is het al stikheet en in Italië is het zo mogelijk nog heter. Onze eigen Lady is ook nog steeds een beetje schijnzwanger maar haar buikje wordt al strakker, haar tepels minder dik en de melkproductie is gestopt. Ze is weer bijna in conditie en we hebben nog twee weken voor de grote wedstrijd. We overnachten in Pfullingen aan de voet van een enorm groot bos waar de eerste kilometer gereserveerd is voor rijen kersenbomen. Diverse soorten, diverse smaken; honderden bomen. Alleen zijn de rijpste op grijphoogte er al afgegeten en de metershoge bomen staan bomvol vruchtjes die schreeuwen om geplukt te worden (een vrouw Holle déja-vu), maar dan moet je echt met een grote ladder terug komen. Onderop hangen nog steeds veel kersen maar daarvan moeten de meesten nog een tijdje rijpen. Tegen de tijd dat ze mooi donkerrood, bijna zwart zijn, zijn er vast al veel wandelaars langsgekomen. Of vogels. Af en toe een appel- of perzikboom zien we er ook tussen staan. En schapen! We kopen middags bij de plaatselijke super een bak kersen zodat we toch van het heerlijke fruit kunnen genieten.

In Obernheim zet Lady voor de afwisseling haar beroemde ABS (Afghanen Blokkeer Systeem) aan want ze is nog steeds liever lui dan moe. Als het aan haar ligt, komt ze de camper de hele dag niet uit. Als ze echt niet meer mee wil lopen, gooit mijn oerman dit blondje gewoon over zijn schouders. Ze blijft er liggen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en als Wim haar weer op haar vier pootjes zet, maakt ze duidelijk dat ze echt terug wil naar deze toch niet geheel comfortabele plek in de nek.

Dan maar weer stoppen bij een bankje met uitzicht op een dorpje. Koekje erbij?

We volgen een bordje wat ons een grot beloofd en balen dat we onze hoofdlampjes, die we normaal in de late avond-uren gebruiken in pikdonkere gebieden, in de camper hebben liggen. De bezichtiging van stalagmieten, stalactieten en bergkristallen blijft ons fascineren. Zeker nu ieder uur op de radio het nieuws klinkt dat een speloncoloog een kilometer diep in een grot zwaargewond is geraakt en een groot reddingsteam al een week bezig is om hem op een brancard terug door de smalle tunnels naar de oppervlakte te brengen. Niet dat ik de behoefte heb om zo diep af te zakken maar aangekomen bij “onze” grot, valt het toch een beetje tegen. Mijn hondenkinders kijken liever naar mij dan naar de religieuze dame op haar balkonnetje waarvan ik ieder moment verwacht dat ze “Don’t cry for me Argentina” gaat zingen. Manlief vindt het er vredig dus we blijven allemaal heel vroom op hem wachten.

Dan snel door naar de kaboutertuin om de hoek waar vier schattige gnoompjes klaar staan om op de foto te mogen.

Onze laatste overnachtingsplek in zuid Duitsland is Singen. We parkeren op een camperplaats waar we uitzicht hebben op de 688 meter hoge berg waar de ruïne van vestingstad Hohentwiel zich bevindt. Zo jammer dat je dit op de foto nauwelijks terug kunt zien maar boven op bevindt zich half afgebrokkeld een complete stad met wachttorens, een kerk, kasteel, school, boerderijen, huizen en van alles wat wenselijk was in de middeleeuwen.

Uiteraard maken we de trip er naar toe. Het is bijna anderhalf uur naar boven (met heul veul bankjes waar we op uitrusten en onze zere kuiten masseren). Gelukkig loopt een groot deel van de route door het bos wat ons beschutting brengt tegen de zon. Maar ook stukken door de weilanden die warm maar wel redelijk vlak zijn. Binnen een uur na de bezichtiging staan we weer beneden bij de camper. Appeltje eitje zo’n afdaling. En dit is er dus allemaal te zien.

Halverwege de route wordt al ietsje duidelijker hoe het er boven op de vulkaanberg uit ziet. De berg is er al negenmiljoen jaar sinds de ijstijd. De heren historici kunnen er enkele jaren langs zitten maar ik geloof ze dat de berg er al een tijdje staat. Lady vindt ieder fotomomentje met het stadje op de achtergrond een uitrustmomentje en vindt dat ik maar veel foto’s moet maken!

Eerst een tunnel door.

En dan komen we aan bij dit schouwspel wat in het jaar 914 is gebouwd en veel oorlogen heeft overleefd. Alleen de laatste niet zo geweldig. Iets met Fransozen die het in 1801 tot een zootje hebben gebombardeerd. Rare jongens die Fransen.

Heel wat hertogen, andere edelen en later hoge leger-officieren hebben hier een leuke of minder leuke tijd gehad en thans wordt het bezocht door een Afghaanse hoogheid met zijn personeel die ff uitrusten op het trapje.

Ach, als je haar maar goed zit.

Het uitzicht is weer prachtig, zeker omdat de Bodensee goed te zien is.

Singen is een redelijk grote stad waar je een paar uurtjes heerlijk kunt shoppen, waar ik graag gehoor aan geef. En ook niet geheel onbelangrijk: midden in de stad bevindt zich dé Maggi-fabriek waar je met een beetje van jezelf en een beetje van hullie, wereldwijd tot smaakvolle gerechten kunt komen. Al is het maar door hun aroma door je blik Unox soep te gooien. Het gebouw is imposant en kan zo doorgaan voor één van de paleizen van Sissi. Alleen is de “paleistuin” er eentje met heel veel bijgebouwen waaronder dochteronderneming Nestlé die lekkere chocolaatjes produceert. Voor de deur ligt het spoor van de Deutsche Bahn. Helaas kunnen we hier geen rondleiding door de fabriek maken. In Albstadt waar een grote deegwarenfabriek staat waar ze onder andere spaghetti maken, kon dat wel. En trouwens, in die deegfabriek werd ook kleinschalig erg luxe chocola gemaakt. Niet gezien, werd wel verteld. En het was te koop in de fabriekswinkel waar -heel slim- de rondleiding eindigde.

Dit was even een tussendoorfoto van Maggi maar we zijn nog bij de ruïne. Daar gaan we via de andere kant de tunnel weer door richting camperplaats.

Halverwege toch weer even rusten omdat Korol een beetje moe is (en grassprieten wil eten). Lady doet solidair mee en gaat een stukje verder liggen.

De dag erop pakken we na een wandeling ons boeltje in, zakken als een spookrijdende raket af naar het zuiden dwars door Zwitserland want daar zijn verdomd weinig campings (ze zijn er wel maar kom maar eens ergens met drie grote honden aan). Leuke camperplekken zijn er op één hand te tellen. Op het moment van het plaatsen van dit stukje zitten we in dat inderdaad erg hete Italië. Met onze voeten in het Como-meer, dat dan weer wel.

Deel 3

Na een lange heeeeeel vroege ochtend wandeling (of was het nog nacht??) in Duitsland en een rit met de airco op tien, komen we aan bij het Como-meer. Twee jaar terug stonden we op precies dezelfde plek maar toen waren ze nog druk aan het klussen om een boulevard langs het meer aan te leggen. Het is nog steeds niet helemaal klaar want Italianen zijn levensgenieters en er is altijd weer een morgen (of een jaar!) om verder te klussen. Het is eigenlijk te warm om te wandelen maar na zeven uur in de camper (met heel af en toe een plasstop op de parking bij een stinkend tankstation wat vervuild was met toiletpapier in de bosjes) willen we graag even de benen strekken. En bijna overal kun je het meer in lopen voor wat verkoeling. Korol is er niet uit te branden met die hitte en laat iedere keer een spoor van natte hondenpootjes achter op het hete asfalt.

Pootjebaden, onderwijl gezellig naar de eendjes kijken, af en toe een slokje drinken en Korol is helemaal in de flow van het relaxte Italiaanse leven. We wandelen weer terug naar de camper om in de schaduw te zitten en wachten tot een uur of negen om een iets langere wandeling te maken. Vorige keer waren we doorgewandeld naar Lecco wat een heel gezellig stadje is met veel mooie bezienswaardigheden. Nu is het echt te warm om er naar toe te gaan, maar gelukkig hebben we de foto’s nog!

Twee zwanen komen een kijkje nemen en laten ons trots hun kroost zien. Deze foto is voor Lucia die in de lente in haar tuin regelmatig twee eenden met een hele schare donzige nakomelingen op bezoek had, die het speciaal voor hen neergelegde kippenvoer kwamen eten. Van het voer werden ze groot en sterk. Helaas niet sterk genoeg om overstekende auto’s tegen te houden.

En deze foto van twee blije paardjes die achter een laag muurtje stonden is voor Yvonne.

Bij ons plekje pal aan het meer met een uitzicht to-die-for, komt een kinderloos paar zwanen van heel dichtbij bekijken wat Wim op zijn ciabatta heeft. In Duitsland waren het nog heel kleine musjes die het brood wat we deelden bijna uit onze hand kwamen eten. Dit zijn iets grotere fladderaars die met een hoop geblaas op ons afkomen met maar één doel: jij hebt MIJN eten in je hand! Onze hondjes kijken het allemaal wat loom en ongeïnteresseerd aan. Korol heeft meer interesse in het brood dan in de zwanen.

OK, OK, je krijgt wat te eten maar je gaat het niet uit mijn hand trekken! Zit! Af! Niet echt goed afgericht die beestjes.

Na wat imposant gedrag door de vleugels heel wijd en boos uit te zetten, worden ze eindelijk wat rustiger als Wim begint uit te delen.

Buikjes vol, Wim honger, maar het levert leuke plaatjes op. Een uurtje later komt een mannetje op de fiets aan (een e-bike, dat dan weer wel), die de grote vissen in het meer wil vangen met een klein werphengeltje. Hij doet brood aan zijn haak, gooit nog wat extra panini langs zijn dobber om de vissen te lokken maar voordat een vis ook maar het idee kan krijgen om er een hap uit te nemen, hebben de zwanen het lokvoer al verorberd. Eentje duikt zelfs met zijn kop onder water om het brood van de haak te halen! Het mannetje haalt vlug zijn dobber binnen want je wilt natuurlijk niet zo’n boze zwaan-kleef-aan aan je haak. Of erger: een zwaan met een snavelpiercing. Dit gaat zo een tijdje door maar het mannetje geeft de strijd eerder op dan de zwanen. Vanavond voor hem geen vis bij de pasta. Weer wat later komen er twee kleine kleutertjes de zwanen voeren.

Het is prachtig bij het meer maar erg veel wandelwegen zijn er niet. Dwars door de wijk met wegrennende katten, druk blaffende honden en hard schreeuwende spelende kinderen is niet echt een optie en langs de boulevard is weinig schaduw. De bergen behorend bij ons dorpje zijn rotsachtig en niet geschikt om te wandelen. We rijden na één overnachting (in de late avond-uren met alle huis- en straatverlichting aan op de bergen lijken we in een sprookje terecht te zijn gekomen) door naar de Vallei van Brembana. Het is een plek bij een park met een hondenspeelplaats waar Lady en Chakir met veel kleine hondjes spelen. Het hondje van onze tijdelijke Italiaanse buurman is al meteen favoriet bij ons drietal. Een schattig klein Pincher-meisje (met een erg grote mond!) en ze heet Béba.

Wim gaat de ochtend naar de plaatselijke bakker voor de broodjes en loopt daarna door naar het info-kantoor voor wandelkaarten van de omgeving. Er staat een grote i op het bord bij de deur van een soort van VVV-kantoor en als dat nog niet duidelijk genoeg is, staat er “info” onder. Maar het is het gemeentehuis en daar hebben ze geen informatie over de omgeving. Een aardig meisje weet waar het wél te vinden is en wandelt met Wim een stukje verder de straat in waar zich een fan-shop vol voetbalshirtjes en -prullaria bevindt. Die man heeft (ondanks dat er geen i te vinden is op zijn gevel) informatie over de omgeving. Maar het is nog gesloten. Wim bedankt het meisje, loopt door, wordt een paar honderd meter verder luid toeterend en net zo luid gebarend staande gehouden door de man die in de winkel hoort te staan (tijdens openings-uren). Wim legt uit wat hij wil, man geeft Wim een lift naar de camperplek zodat hij daarna thuis de specifieke kaarten kan zoeken en ons dan weer weet te vinden. En inderdaad: een kwartier later staat hij met een map vol kaarten in “onze” parktuin. Hij klapt alle kaarten uit en wijst naar wandelroutes die de moeite waard zijn. We krijgen zelfs zijn visitekaartje voor het geval we verdwalen; dan kunnen we hem bellen zodat hij ons kan redden. Op het visite-kaartje staat zijn naam (vertelt hij erbij) met een bijbehorende functie van bouwvakker en dakdekker. Hij heeft ook nog een Bed & Breakfast. Hij staat in de voetbalwinkel en heeft verstand van de omgeving. Als dat geen druk baasje is! Maar wel heel erg lief dat hij al die moeite voor ons doet.

We beginnen vol goede moed aan een wandeling.

De aardige kaarten/bouwvak/dakdek/B&B/winkel-meneer zei er nog bij dat het eerste stuk het zwaarste deel was met de steile stijgingen. Na anderhalf uur zijn we nog steeds aan het stijgen over erg smalle rots-paadjes en droog liggende stroompjes met grote losse stenen. Als we een deel van de route af hebben gelegd, kunnen we kiezen om die te blijven volgen of een andere aansluitende route (die zooooooo mooi is) erbij te nemen. We kiezen de extra route (omdat ie zooooo mooi is) en een stuk voor Cavaglia switchen we van de 592C naar de 596. Af en toe moeten we wat klim-op of laaghangende takken aan de kant schuiven om de geschilderde wegbewijzering te kunnen vinden. Vaak is het gebleekt door de zon of afgesleten door andere wandelaars die over een pijl op straat lopen. Maar met een kaart, een navi en ons gezond verstand (we moeten omhoog!) gaat het goed.

We beginnen op een hoogte van 408 meter en het eindpunt is 1424 meter. Het lijkt of er alleen maar stijgingen zijn; nergens een relaxed stukje vlak om even op adem te komen. Gelukkig zitten we in de bergen waar een frisse wind waait en veel beschutting van de bomen is. Verder is het een bewolkt dagje en in de bergen is het een stuk minder benauwd. De ideale wandeltemperatuur. Toch komt het luie zweet eruit want het is af en toe klauteren op handen en voeten, of je omhoog trekken aan een boom. Als we stoppen om uit te rusten, krijg ik het ijskoud omdat mijn natte shirt klam is en dit niet snel droogt omdat de zon heel vaak achter de wolken zit. De Afghanen vinden het geweldig en trekken Wim alle kanten op. Korol schuift heel af en toe een beetje uit op zijn lange hoge stelten wat hij dan weer met een zielig piepje laat weten. Ondanks de vele stops, vertelt datzelfde gezonde verstand dat we na het behalen van de eerste bergtop op 1200 meter, om moeten draaien. We zijn drie en een half uur onderweg. Soms zien we mensen met klimmateriaal richting de hoge bijna kaarsrecht omhooglopende rotsen lopen om via de kortste weg de top te halen. We kijken halverwege de afdaling even om naar die toch ook al hoge bergtop waar we net op een stukje gras op het verder rotsachtige plateau even gingen zitten om te genieten van het prachtige uitzicht. Daar waar je roofvogels die op zoek zijn naar een sappig konijn beneden in de alm bijna aan kunt raken. Als we de route hadden blijven volgen, was er een lichte afdaling over een bergkam om daarna naar die 1424 meter te kunnen stijgen van de hogere berg die er langs ligt. Een snelle rekensom vertelt dat er dan zeker weer een uur of drie bij had gekomen met een nog hogere beklimming. De terugweg is anderhalf uur en we zijn beretrots op onze hondjes dat ze het zo verdomd goed hebben volgehouden. De dag erop wandelen we naar de andere kant van het dorp waar we uitzicht op “onze” berg hebben.

De rood omlijnde berg is waar we de top hebben bereikt en precies er achter ligt de hoogste berg in deze omgeving waar de route verder naar toe liep. Wim en de Affies zouden het zeker gehaald hebben. Ook in de tijd die er voor staat. Maar ja, samen uit, samen thuis.

Dit was de laatste inspannende lange wandeling die we hebben gedaan omdat de Afghaantjes vanaf nu de rust nodig hebben voor de grote wedstrijd over enkele dagen. Het is 250 kilometer naar het coursingterrein. En nee, die hoeven we niet te lopen!

De laatste 250 kilometer doen we in twee etappes. A: omdat een camper niet zo lekker rijdt als bijvoorbeeld onze Mercedes. B: omdat er errug veel bergen met haarspeldbochten zijn en dat schiet niet op. We stoppen (we hebben honger) in Rivoli Veronese. Na de lunch volgen we daar al wandelend de bordjes “Forte di Wohlgemuth”. Korol staat er pal voor maar omdat we niet een stukje willen zwemmen, zoeken we een brug op. En die nemen we niet één te ver.

We komen al wat dichterbij. Maar bij aankomst staat een groot en gevaarlijk uitziend hek met hoogspanningstekens en twee wachthokjes er langs. Het is geopend op zon- en feestdagen. Foto’s kun je er niet maken want het smalle pad omhoog heeft niet voldoende ruimte om van een afstandje een foto te maken. En om alleen die baksteen die net in de lens past te fotograferen, is niet zo heel erg interessant.

Maar wat we door het hek konden zien, was leuk. Jammer dat het geen zon- of feestdag was. Voor ons is elke dag een feestdag maar dat was voor het fort geen reden om open te gaan. Flauw! We wandelen weer terug langs de rivier en langs de rotsen waar weer diverse klimmers met haken en touwen rare capriolen uithalen om de top te bereiken.

We stappen in de camper om een stuk verder te rijden. De luchtlijn volgens onze navi is zo’n twintig kilometer. De praktijk met alle haarspeldbochten is minstens dubbel zo lang. Maar dan komen we aan op een plek waar we al eerder hebben gestaan. Toen was dat de plek om even een Italiaanse bol te smeren en snel weer door. Nu blijven we een nachtje plakken. Lekker plekje, toch?

We zitten al een heel eind de hoogte in met al dat geklim in ons huis op wielen, en de wolken komen steeds dichterbij. Hier is het nog redelijk zonnig en kunnen de berg helemaal zien.

Er komen steeds meer wolken en die gaan ook lager hangen. Erg leuk is dat er af en toe een nóg lager wolkje als een soort strobaal over de wei richting camper komt gerold. Als een heel grote wolk echt helemaal om de camper heen drijft, lijkt het alsof je in de mist staat. Frisjes.

Ik denk dan aan de tijd dat ik regelmatig in het vliegtuig zat en boven de wolken vloog. Altijd een zonnetje. Hier zitten we ongeveer gelijk met de laaghangende wolken en we moeten nog een paar honderd meter stijgen dus hopelijk ligt Lavarone zo hoog dat we boven de wolken uitstevenen en geen last hebben van regenwolken.

De paarden zijn af en toe helemaal niet meer te zien als zo’n wolk over de wei waait.

De dag erop rijden we door naar Lavarone. Inderdaad een heel stuk hoger de bergen in. Korol en ik zien groen en geel van al die klote-bochten en de ijle berglucht. Blij dat we eindelijk uit kunnen stappen voor een frisse neus en de laatste boodschappen in een groter stadje, voordat we onze spullen vastzetten op het coursingterrein. We zitten al boven de laagste wolkenlaag en het zonnetje schijnt heerlijk.

Nog maar een foto van wat er onder ons afspeelt.

Zo ziet het gebied eruit waar we de komende vier dagen verblijven. Het EKC-terrein ligt op bijna 1500 meter hoogte. Winters een groot ski- en langlaufgebied. Zomers mooie wandelroutes.

Aangekomen op het coursingterrein (na weer driemiljoen scherpe onoverzichtelijke bochten in zeeeeer smalle straatjes) vallen we met onze neus in de boter. De zoon van Belgische kennissen is al een week ter plekke en heeft wat mee geholpen met het klaarstomen van het terrein en heeft avonds gezellig met de Italianen een biertje gedronken. Hij heeft het zo geregeld dat de Belgen én de Nederlanders de beste plaatsen op het grote terrein krijgen. Eigenlijk moesten we op het veld gaan staan. Zonder stroom. Mét kikkers en vliegen. Nu hebben we de VIP-plaatsen bij het werk-team: plaatsen op een harde ondergrond (dat is prettiger wegrijden dan uit een modderpoel) én stroom.

Jacqueline en Gert-Jan hebben een plek voor ons vrijgehouden door de auto’s die bij de caravans horen op een camperplek te parkeren. Al tien keer hebben ze op zeer drukke Italiaanse wijze te horen gekregen dat die auto’s daar weg moeten maar als ze dan zeggen dat dit voor Wim en Lis is, mogen ze nog even blijven staan :) We parkeren gezellig langs hun.

Hier het uitzicht op het Italië en het Holland kamp. De kleinere witte stipjes links zijn de campers en caravans van de rest van de Europese landen. Negentien in totaal dit jaar. Over de zevenhonderd ingeschreven honden. Maar minimaal het dubbele aantal honden is aanwezig want niet iedere hond doet mee aan de wedstrijd maar hoort wel in het roedel van hun vertegenwoordiger. Het ziet er op zich heel gezellig uit zo op het weiland maar de ondergrond is schots en scheef en drassig. Omdat dit een ski-gebied is, staan er ook enkele vaste gebouwen op het enorme grondstuk. Een restaurant met terras maar ook een wellness-centrum inclusief sauna. Die is afgesloten tijdens ons evenement maar de superwarme douches met stortregen-douchekop staan tot onze beschikking. Ook échte toiletten. Op de velden staan nog diverse WC-cabines die iedere dag keurig schoongepoetst worden. Het douchen is een gezellige aangelegenheid waarbij tatoeages van geliefde windhonden op schouder of rug bewonderd worden en er zo leuke gesprekken ontstaan in een mengelmoesje van talen door elkaar heen. Het is een soort van grote kleedkamer waar je de kleding in kastjes kunt laten en dan met een handdoekje naar één van de vier open douchehokjes moet lopen. Wim gaat douchen en treft de eerste keer Frie uit ons Holland kamp aan en de tweede keer een zeer preutse man die perse de deur tussen de toiletten en de douches dicht wil hebben. De derde keer issie helemaal alleen.

Mijn witte wollige schatje poseert nog maar eens bij de ingang.

Zoals geschreven staan degenen die in het weiland kamperen op een drassige oneffen ondergrond zonder stroom. Maar ze staan ook midden in het leefgebied van de huidige bewoners: deze mooie dame. Ze wil mijn cameraatje graag van heel dichtbij zien.

Avonds als alle mensen op één oor liggen, willen ook zij hun slaapplek opzoeken maar laat daar nu net een tentje van een Zweed staan.

Overdag kan het ze trouwens ook weinig schelen dat die auto’s op HUN weiland staan en de eerste krassen op auto-deuren zijn al snel een feit. Spiegels worden aangevreten alsof het een sappige graspol is. De claims vliegen de organisatie om de oren. Nog maar eens een keer blij dat we de VIP-plaatsen hebben dankzij Rudy. (Al is het alleen maar om de overdosis stront die ze achter laten terwijl wij kleine hondenpoepjes op moeten ruimen). Zondag hebben ze schijnbaar een dagje vrij want ze zijn morgens in geen velden of wegen te bekennen. Als we de berg verder omhoog lopen tijdens de hondenwandeling, komen we ze hoog maar niet droog tegen. Zelf komen we doorweekt weer bij de camper aan na hooguit een half uurtje weg te zijn geweest.

Om bij veld 1 te komen, moet je tussen de koeien door. Soms rent een “koe” zo hard tussen de andere door dat we helemaal versteld staan. Als we zijn aangekomen bij deze dappere melkmeisjes, zien we dat er ook paarden tussen staan. Het is trouwens een hele trippel naar veld 1 maar dan zijn de honden in ieder geval goed warm gelopen.

Maar eerst gaan we beginnen met de openings-ceremonie waar we ons speciaal voor omkleden. Onze eigen Conchita Wurst (maar dan knapper). Wat een kleurspoelinkje niet allemaal voor je haar kan doen.

Mijn naamgenoot waarmee ik samen onder één hoedje speel.

Ons Chris. Die opeens wel heeeeel erg veel vrienden kreeg toen het begon te regenen en iedereen onder zijn parapluutje wilde staan!

Met zijn lieftallige deerne: ons Jet! (En dan nog zeggen dat IK er belachelijk uitzie met mijn oranje haar)!!!! Voor de duidelijkheid voor de niet-Jet-kenners: ze vindt het altijd heeeeeeel erg leuk om op de foto te gaan, duikt nooit weg, is ook altijd erg tevreden over het resultaat als dit op Facebook terug te vinden is :)

De aanwezigen misten het kaasmeisje, oftewel Frau Antje dus de dagen erna bij de prijsuitreikingen heb ik mijn kaasmuts weer op gezet. Alle vlaggendragers worden per land op het podium geroepen. Diverse toespraken volgen door allemaal hooggeplaatste figuren inclusief een speech van de burgervader van Malga Millegrobbe waar dit windhondenspektakel zich afspeelt. Hij vertelt dat dit gat driehonderd inwoners heeft.

Natuurlijk is het heel erg fijn om goede vrienden uit Nederland te zien maar leuker (omdat we die veel minder kunnen zien) zijn goede vrienden uit Zwitserland en Duitsland. Franco valt meteen aan op de stroopwafels die ik onder andere voor hem en Heike mee heb gebracht. Twee jaar geleden had ik hem er eentje bij de koffie gegeven en hij vond ze zo lekker dat ik een pak uit mijn voorraad heb meegegeven. Later zag ik ze weer en heb ik een hele tas met verschillende soorten (met karamel, stroop of honing en van Jamin tot Kanjers) meegegeven. Hij heeft in Zwitserland stad en land afgezocht of ze (online) ergens te koop waren. In Zürich zit een Nederlandse vrouw die ze maakt en daar doet hij regelmatig een bestelling. Je mag alles van hem hebben (tot zijn Maserati toe!) maar van zijn stroopwafels blijf je af! Door mij is hij nu een stroopwafel-o-holic met zware verslavingsverschijnselen :)

Hans-Jürgen heeft zelf geen honden meelopen maar komt onze Lady Camée en Franco’s Darkhan aanmoedigen. Ingrid is thuis aan het werk. Ook Gerhard is van de partij terwijl Karin op de inmiddels ruim twee weken oude Afghanenpupjes past thuis. We zitten aan ons lievelingsdrankje Aperol Spritz. Ik lust er wel pap van, ze zijn zo lekker. De dagen erna zal blijken dat er nog veel van dit oranje vocht door mijn strotje gaat. Alleen zitten we dan met drie truien binnen in het restaurant. Hier gaat het nog in het zonnetje. Na die half en half zonnige dag, slaat het weer om naar miezer en regen. Het grint waar we opstaan, verandert alsnog in een slijkzooi. Iedereen loopt met vreselijk vieze volgespetterde kleren, hier en daar gelardeerd met modderige pootafdrukken. We zullen maar niet vertellen hoe de honden er zelf uit zien.Tijdens de prijs-uitreikingen (drie dagen achter elkaar zo rond een uur of acht/negen avonds) staat iedereen met minimaal twee truien of dikke jassen aan zich te vernikkelen. Soms moet een wedstrijd stil gelegd worden omdat de wolken laag hangen en er geen hand voor ogen te zien is. In de camper lijkt niks droogs meer voorhanden: alles doet een poging tot drogen maar het lukt niet helemaal met al dat vocht. Dingen die droog waren (het dekbed en de stoelkussens) zijn klam. Nachts lig ik onder twee dekbedden en een kruik. Overdag is de verwarming aan. Het is echt stervenskoud. Gelukkig zakken we maandag weer af naar het dal en het weer zal dan ook beter worden.

Heike is naar Zürich gereden om bij Läderach diverse stukken chocola en bonbons voor ons te scoren. Heerlijke verwennerij. In de bergen is het koel en ijl en blijft de chocola goed. Straks terug in het dal zal de zon weer stevig schijnen (hoop ik) zoals in de eerste drie weken van onze vakantie. Dus ff doorbuffelen want zonde dat dit lekkers smelt. Wim offert zich op voor de Brändli Bomben.

Maar dan is het toch eindelijk tijd voor hetgene waarom we hier zijn want we zijn er natuurlijk niet voor de lol. Er moet wat gedaan worden! Beide Afghaantjes zijn geselecteerd om Nederland te vertegenwoordigen op het Europees Kampioenschap Coursing. Er zijn volgens mij nergens zoveel (gezonde) honden die bijna wekelijks naar de dierenarts gaan als sporthonden die bij iedere wedstrijd naar de dierenarts-controle moeten. Soms stelt dat niet veel meer voor dan het nakijken van de chip. Maar soms worden ze van achter naar voren nagekeken. Hier is de inspectie ook redelijk grondig. Onze beestjes vinden het allemaal best. En de dierenarts vindt hun ook helemaal best.

De controle was op donderdagmiddag. De wedstrijd vrijdag. Chakir heeft course vier en Wim staat om zes uur langs zijn bed. De dag erop hebben we geen course maar ook dan staat ie om zes uur langs zijn bed maar dat heeft een andere reden. Ik heb geen foto’s van Chakir gemaakt maar hoop eenmaal thuis op mijn gemak de vele foto’s te bekijken die gemaakt zijn en er achteraf eentje tussen te plaatsen hier. De heren beroepsfotografen moeten een paar dagen werken aan hun kunstwerkjes maar tegen die tijd hebben we geen internet meer. Dus we moeten het even doen met mijn flutcameraatje. Hier staat Lady (die loop 34 had) klaar in de paddock voor de chip-controle. Loop 33 is bezig.

Als die afgelopen is, mogen ze doorlopen naar de volgende stop waar de start zal plaatsvinden.

Alles onder tentjes tegen de zon of tegen de regen. Multifunctionele tentjes dus.

En dan is het zover. De starter laat zijn vlaggetje zakken, de vrouw achter de deelnemers geeft een tikje op de schouders. Lossssss.

Het eerste stukje snijdt Lady behoorlijk af en da’s niet goed. Het tweede gedeelte loopt ze prachtig en de punten voor de eerste ronde zijn net boven het gemiddelde tussen de ruim zeventig Afghanen die meedoen.

Omdat ze al ruim zeven jaar is en daardoor in sportbegrippen een “oude hond” is, moet ze meteen na de wedstrijd gecontroleerd worden door de dierenarts. Dit is voor alle honden ouder dan zes jaar. Met acht gaan ze met pensioen. Ook hier wordt ze weer goed gekeurd.

In de middag loopt ze de sterren van de hemel en krijgt een hoog aantal punten. Helaas niet genoeg voor een podiumplaats maar we zijn mega-trots op deze “bejaarde” dame die een poepie laat ruiken aan alle jonkies achter haar door op een mooie elfde plaats te eindigen. Hans-Jürgen laat er bijna een traantje om, zo trots is hij op “zijn” meisje. We zijn weer even helemaal in de wolken of leven op een roze wolk. Chakir liep in de ochtend beter dan Lady maar kwam mank het veld af. We hebben het even aangekeken maar hij ging steeds manker lopen en daarbij steeds harder grommen en bozer kijken. Voor hem geen tweede ronde. Hij heeft een sneetje onder zijn voet. Niets bijzonders maar iedereen weet hoe mannen zijn als ze iets hebben! De dag erop ging het slechter met hem en zijn we naar de dierenarts gegaan. De wond stonk een beetje omdat hij aan het ontsteken was. We hebben het goed schoongehouden en na ieder plasje meteen ontsmet maar iets zat er niet helemaal goed. Twee kundige artsen keken de wond goed na, die begon flink te bloeden zodat eventuele troep er uit kon. Hechten wilden ze niet omdat het sneetje te klein was en als er nog iets in zou zitten, dan kon het er uit. Als ze zeker wilden weten of er iets inzat, zou hij onder verdoving moeten en het een echte operatie worden. De dag erop moesten we terug komen en Chakir krijgt grote dikke pillen anti-biotica mee die hij samen met een stuk worst heerlijk op eet. Dat was de reden dat Wim de dag er op weer om zes uur op stond want als er iets met zijn hondjes is, voelt hij zich net zo ziek. En als Wim de hele dag niet eet, dan is hij ergens goed misselijk van. Gelukkig ging Chakir avonds iets meer op zijn poot leunen zodat Wim weer wat kon eten want hij barste inmiddels van de honger! Zondags gaan we voor de laatste keer naar de dierenarts en die is tevreden over de genezing. Er komt nog steeds etter uit maar dat mag hij van Chakir er zo uitknijpen. Zonder gemopper. Als de arts zegt dat het nu wat pijnlijker kan gaan worden omdat de twee tenen aan elkaar geplakt zaten van de uitgelopen etter, geeft zelfs dan onze held geen kik. Schatje. Over vijf dagen even bellen of langs komen als we in de buurt zijn maar alle vertrouwen is er dat het weer helemaal goed komt.

Maandag als de meeste mensen al vertrokken zijn, komt de zon er eindelijk weer door. Zo jammer dat hij zich drie dagen achter de wolken heeft verstopt. Zondag was het enorm slecht weer. Mensen die hun tent of luifel niet hadden opgeborgen, konden hem de dag er op een paar meter van hun camper/caravan oprapen. Langs de vuilnisbakken liggen diverse camper-onderdelen die voorgoed beschadigd zijn. Vroege vogels hadden natte sneeuw in hun nek op weg naar de douches. Maar maandag is een mooie dag. Warm. Droog. Zonnig. Gezellig. En zo zag het Holland kamp er uit toen iedereen was vertrokken.

En zo de coursingvelden met alle campers en caravans na vertrek van de grote meute. Op de foto niet te zien, maar de koeien staan helemaal achteraan in de wei. Wij gaan ook vertrekken.

We sluiten af met een geinige foto van neefje Darkhan die onder het motto: “die muts past ons allemaal” even voor kaasmeisje wil spelen.

En onze eigen muts met pet. Wim stond een beetje achter de menigte met de prijsuitreiking van de Afghanen want was veel te bang dat iemand op haar pootje ging staan. Omdat ze de ruimte hadden, kwam de een na de ander een foto van haar maken. Sommigen kwamen die weer heel enthousiast op het display aan mij laten zien. Leuk.

Het was een heel druk weekend met veel indrukken voor de hondjes en veel plezier voor ons. Chakir heeft zijn slaapkamer even helemaal voor zich alleen en Lady kruipt lekker bij Korol. Haar maakt het niet uit; als ze maar kan slapen.

Het was een superweekend waar we met een fijn gevoel van weggaan. Sommigen zien we over ruim een week alweer in Zwitserland. Sommigen de week er op in Duitsland waar Lady haar titel gaat verdedigen in Hünstetten en misschien voor de derde keer die enorme wisselbeker mee naar huis mag nemen. En weer anderen zien we de week daar weer op als we met onze leuke vriendengroep ons jaarlijks terugkerende weekje op Texel zijn. Nu eerst nog even verder in Italië. En puppie knuffelen in Zwitserland!

PS: toen ik de trap vanuit de kelder (waar het wellness-centrum met toiletten en douches zich bevond) op liep, kwam één van de dierenartsen met een klein blond Italiaans windhondje de trap afrennen. Hij leek wel dood hoe hij er bij lag. Een akelig Prince déja-vu kwam me voor ogen en hoopte vurig dat het voor dit hondje beter afliep. Helaas. Een uur later kwam Wim vertellen dat er een Italiaantje overleden was tijdens de coursing. Er werd een minuut stilte in acht genomen tijdens de prijs-uitreiking en met zijn punten-aantal was hij derde geworden voor Frankrijk. Zijn podiumplaats bleef leeg. Zijn vlag werd halfstok gehesen. Toch nog een rot-einde aan dit blogstukje.

Na vijf gezellige maar steenkoude natte dagen met onweersbuien waar we regelmatig tot op het bot doorweekt waren in Malga Millegrobbe, waar onze affies aan het Europees Kampioenschap Coursing hebben mee gedaan, kunnen we niet wachten om weer terug naar de warmte te gaan. We waren drie weken sauna-temperaturen gewend en na de natte sneeuwbui van afgelopen nacht lijkt het alsof we nooit meer opwarmen. Nu alles is opgeruimd en bijna alle deelnemers zijn vertrokken, komt eindelijk het zonnetje tevoorschijn. Maar hoog in de bergen is het nog steeds frisjes. We maken een laatste wandeling naar Luserna, een klein dorpje met driehonderd inwoners een kilometertje bergafwaarts waar de kleine supermarkt ons de laatste dagen heeft voorzien van verse broodjes. Bij een helikopterlandplaats zetten we Lady nog maar eens op de foto maar eigenlijk doen we het voor de bergtoppen op de achtergrond! Voor de mensen met hoogtevrees is het maar goed dat het diepe dal hier niet zichtbaar is. Maar het was er adembenemend mooi.

We volgen de bordjes die ons een panoramisch uitzicht beloven. Na tien minuutjes stijgen over een smal paadje met diepe afgrond, worden we niet alleen beloond met het beloofde uitzicht, maar ook met een paar vlakke stukken grasveld die compleet omheind zijn. We laten de hondjes los die meteen van gekheid tien rondjes gaan rennen. Blije beessies.

Lady is het na een tijdje zat en zoekt beschutting onder een informatiebord over de omgeving met een specifiek stukje over de adelaars die je hier zo veel ziet vliegen.

Na het rennen in de Alpenwei wandelen we weer langzaam terug naar de camper. Afdalen is niet altijd makkelijker (wel minder vermoeiend) dan stijgen want soms schuif je alle kanten op en is er niks om je aan vast te houden. De paarden in de wei hebben iets minder moeite met de schuine grasvlaktes en grazen door alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. De middelste bergketen was gisteren nog “gewoon” grijs maar na vannacht zijn de toppen wit. In het Holland kamp was de sneeuw voordat die de grond raakte al gesmolten. Maar op de bergtoppen op de achtergrond is ie blijven liggen. Het kan dus altijd nóg kouder dan bij ons.

Op weg naar de volgende mooie plek zakken we enkele honderden meters en je voelt de warmte op je af komen. Een rondje om Lago di Cei kan al zonder jasje en dasje. Het is een piepklein meertje waar we in een kwartier helemaal omheen zijn. Dat gaat ons bij het Garda-meer zeker niet lukken! Koroltje op de voorgrond, een groot geel hotel op de achtergrond.

Het gele hotel wat dichterbij, en twee blije bekkies die geduldig poseren. Het derde bekkie is ietsje minder blij want die ligt met een zeer pootje te slapen in de camper een stukje verderop. Hij heeft een weekje bedrust (en grote roze pillen) voorgeschreven gekregen van de dierenarts omdat hij een snee in zijn voetzooltje heeft gelopen tijdens zijn eerste ronde in de coursing-wedstrijd. Hopelijk kan hij snel weer mee want het is niet prettig om hem alleen achter te laten hoewel hij het niet erg vindt om de slaapplek die hij normaal met Lady moet delen, nu helemaal voor zichzelf heeft. Het gaat de goede kant op met ons mannetje. Nog eventjes en dan kunnen we weer met zijn allen op pad.

Omdat het altijd nóg warmer kan, rijden we door naar weer een meer: Lago di Ledro. Als je hier een middag voor uittrekt, zou je het qua omvang kunnen wandelen. Maar als je er met de auto langs af rijdt, mis je op veel stukken een wandelpad waardoor het alsnog onmogelijk wordt om door de dichte struiken of afgronden een rondje om het meer te maken. Dan houden we het maar op het strandje aan de linkerkant, met een Magnum in de rechterhand. Korol is net zo erg als Lady: als ze een waterplas zien MOETEN ze er even in. Of zoals Dennis zei na het zien van deze foto: de zeehond en de meermin.

Eén van de vele watervalletjes die we gezien hebben. Deze is kunstmatig gemaakt, maar tijdens bergwandelingen komen we er diverse tegen. Een vorige vakantie waarbij het dagen achter elkaar heel hard regende, zag je na iedere bocht wel ergens water uit de rotsen komen. Soms een paar straaltjes, soms een halve Niagara waterval.

Het historische dorpje bij het meer waar we alleen even blijven om wat te eten en te wandelen, heeft leuke doorkijkjes. Iets minder leuk vonden we het dat onze navi ons door deze straatjes heen stuurde om bij het camperservice station te komen. Sommige stukken waren erg smal en ja, soms heb je wel eens een tegenligger.

Het dorpje is niet echt klein maar het lijkt alsof de helft van de inwoners een eigen houtbewerkingsfabriek heeft. Overal zie je houtzagerijen en bossen hout voor de deur al dan niet in planken gezaagd die in hoge stapels liggen te drogen. We zitten in de Alpen net onder Oostenrijk en die invloeden zie je overal terug. Niet alleen door veel Oostenrijkse straatnamen of naambordjes op de brievenbussen; ook zijn de informatieborden tweetalig. Maar ook de type huizen doen Oostenrijks aan. Stimmung!

Nog maar een doorkijkje omdat het zo leuk is.

Later op de dag rijden we naar het Garda-meer. We komen om negen uur avonds aan. We strekken even later de benen in Garda by night.

En Garda nadat we morgensvroeg wakker zijn geworden. Heeeeeerlijk weer weer.

Het is er ouderwets poepieheet en de korte broek hangt al klaar. Vroeg uit de veren om de grote hitte voor te zijn. Heerlijk weer bij het meer. Eerst gaan we een stukje met Chakir wandelen. Ook al loopt hij al goed mee op vier poten zonder na een paar minuten mank te lopen, langer als een kwartiertje rustig aan sukkelen zit er niet in. Daarna gaan we met de andere twee. Ook niet te lang want we willen Chakir niet alleen laten. Die slaapt overal doorheen maar het geeft ons gewoon een rotgevoel. En het wordt ook snel heet in het zonnetje. De camper staat op een schaduwrijke plek, dus daarin is het goed vertoeven. Eindelijk een keer een foto van ons mannetje. Drie keer raden in welk plaatsje we zijn!

Het oude Gardone Riviera heeft een heel moderne wifi-spot:

Issie leuk of issie leuk? Op een bankje tussen oud (Musea Vittoriale degli Italiana) en nieuw (tussen de smartphones en tablets op een modern bankje) dit stukje aan het schrijven. Het openluchtmuseum zag er supergeweldig uit. Alleen mochten er geen hondjes in. En om de hondjes alleen in de camper achter te laten, hadden we niet echt zin. Wat we konden zien vanaf de buitenmuren was prachtig. Vooral het mausoleum waar drie prachtige beelden van (wind?-)honden stonden tussen de pilaren en bogen. Langs de achterkant van het museum, zo’n tien meter vanaf de omheining, had je een mooi zicht op de drie witmarmeren honden (bovenaan op de plattegrond, nr 14). Toen we trouwens avonds aan kwamen bij Gardone Riviera, konden we niet bij de camperplek komen omdat er een concert was in het amfitheater in het park. We vonden een ander plekje voor de eerste nacht en konden het concert horen. Geen idee wie het was. Het klonk als één of andere Italiaanse René Froger.

Aan de kant in een kleiner publiekelijk parkje waar onze camper de dag erna geparkeerd stond, had je zicht op een groot zeiljacht wat midden in het landschap was geplaatst. In het (betaalde) park kon je op de boot zelf komen. Maar dit was ons uitzicht vanuit de camper.

Er was niet alleen een leuke wandelweg door het parkje maar ook een snelstromend watertje wat langs de camper liep waardoor Korol een privé-zwembad had. Om de paar meter was een klein watervalletje en uit de soort grot die je ziet, was het een een gekletter van ja welste. Gezellie. Zijn riem zat aan een oud stenen bankje vast waardoor hij afwisselend in de schaduw in het gras of in het koele water kon liggen. Zelf zat ik met een boekje op het bankje waar een minuut voor mij nog een dikke vette salamander lag te zonnen.

We maken niet alleen een wandeling langs het Garda-meer maar ook door de Botanische tuin en een park waar de bibliotheek zich midden in bevond. En “gewoon” tussen de huizen.

Bij zo’n mooi plaatje zoomen we even in.

Toen we tussen de huizen doorliepen, kwamen we langs een tuin met een groot traliehek er omheen. Tien meter van dat hek lag een langharige poes lekker te slapen. Onze honden interesseren zich voor geen meter voor een slapende poes en liepen langs het hek. Tien meter verder horen we opeens een ijselijke gil, gevolgd door een zielig gejank want poes had Korol stiekem van achteren aangevallen en een kras langs zijn oog gegeven. Zo’n zielig klein barsoitje! Wat een keel kan dat kind opzetten! De poes had nog niet genoeg leed aangericht en maakte zich klaar voor de volgende aanval op Korol. Lady schiet uit haar slof en blaft de vervelende poes weg van huilende Korol. Daarna gaat ze Korols snoet schoonpoetsen. Toch leuk dat een klein blond meisje een grote barsoi moet redden van een geflipte kat. De dag erop kiezen we voor de veilige route: die langs het meer. Onze held op sokken heeft er niks aan over gehouden. Alleen zijn imago is een beetje gekrenkt maar we weten inmiddels wat een watje hij is.

Door de vroege of juist heel late wandelingen in verband met de hoge temperaturen, is het vaak al schemerig, wat een mooi silhouet geeft.

Of een leuk beeld; het is maar net waar je oog op valt.

Onze held nog maar een keer in betere tijden :) Wat wil ie weer graag een duik nemen. Maar als ie niet zeker weet of het dieper is dan zijn tien centimeter max, blijft ie ook hier weer stilletjes staan met een hoofd vol vraagtekens. Keuze-stress.

Omdat Chakirs poot nog steeds niet helemaal genezen is (en dat weekje verplichte bedrust nog net niet om is), gaan we ook vandaag weer apart met hem wandelen. Iedere dag gaat het beter met hem. De snee is weer dicht maar nog erg dun en kwetsbaar. Hij loopt met een beschermhoesje om zijn pootje. Ook omdat de haren onder zijn voet zijn weggeschoren en hij geen enkele bescherming heeft tegen steentjes of ander spul wat pijnlijk kan zijn aan een gevoelig pootje.

We vinden een prachtig leegstaand palazzo waar mijn mannen lief op het balkon voor me willen poseren.

Ze willen niet alleen alles eten maar ook alles weten. Zit er iets lekkers in deze fontein? Vast wel als ik naar Chakirs likkebaardendlekkerebekkie kijk.

We overwegen even om de trein terug naar de camperplek te nemen maar het is nog maar twee minuten lopen van hier af. De andere kant op dan waar het treintje naar toe gaat. Dus dat schiet niet echt op.

Avonds maken we voor de laatste keer twee aparte wandelingen want de genezen snee ziet er nu goed genoeg uit om de dag erop een niet al te lange wandeling met het hele roedel te maken. De avondwandeling gaat de hoogte in waar een panoramisch uitzicht Korol een blik op het meer geeft. Of zou hij angstig naar de poes zoeken om bij een volgende aanval snel achter Lady te gaan staan?!

We vinden nog een vuilnisbakkenras wat we maar mee naar huis nemen. Zo zielig anders, alleen op de berg.

Er is zoveel te zien en te doen in Gardone Riviera dat we een paar dagen blijven. Maar als de ober op het terras bij de wifi-spot “Ciao bella” roept en daarbij een vette knipoog geeft, wordt het de hoogste tijd om te vertrekken! Het wordt Travagliato. Een stadje waar geen ene reet te beleven valt maar we waren ook wel erg verwend aan het Garda-meer met strand, musea, terrasjes, parken, winkels en ander moois.

De camperplek langs het kerkhof brengt ook al niet veel leven in de brouwerij. Beetje doodse bedoening daar. Nou ben ik erg gefascineerd in kerkhoven en wandel ik er graag tussen de prachtige graven en grafmonumenten. Maar na zo’n wandelingetje waarbij ik mijn overleden dierbaren gedenk, wil ik wel weer wat meer uit het leven halen. Ik lag overigens meteen in een deuk toen ik de naam van het kerkhof las boven de hoofdingang.

Na een nachtje in een benauwde camper (er is dus echt geen zuchtje wind), gaan we door naar Treviglio. Het is borreltijd als we aankomen en we doen graag mee met deze Italiaanse traditie. Het is toch veel te benauwd om te wandelen.

Als we na achten een stukje gaan wandelen en daarbij de schaduw opzoeken, doet Korol wat ie altijd doet als ie tien meter door een onbeschut stukje onder de zon moet lopen: hij duikt onder de struiken. Of in een sloot. Of trekt me alvast tien meter vooruit waar schaduw is. Hij knijpt dan alle remmen vanuit zijn tenen bij elkaar en wil geen stap meer verzetten. Ik kan hem geen ongelijk geven maar hij moet toch echt ff plassen. En in de camper is het inmiddels geen graad koeler. Wat een benauwdheid.

Het enige leuke wat er aan is, is om een schaduwspelletje te doen. Maar ook daar ziet ie de lol niet van in. Na de zoveelste duik in de sloten met redelijk schoon stromend water over een bodem van kiezelsteentjes, is het minder dan vijf minuten naar de camper en dat deel gaat onder de bomen en dus in de schaduw. Kom op, jongen. Je kunt het. De afghanen doen niet zo moeilijk.

Nachts kunnen we weer niet slapen van de hitte; het is tegen de dertig graden buiten. In de camper iets warmer. Om gek van te worden. Korol’s hoofd maken we iedere keer nat zodat hij weer wat op adem kan komen. En de ventilator maakt over-uren. Waar blijft dat onweer met buien wat ze al een week lopen te voorspellen? Die bijna veertig graden overdag zijn ook niet leuk meer. In de zon voel je je huid wegschroeien :) Zaten we nog maar hoog in de bergen waar het nachts nog sneeuwde!! De dag er op rijden we een stuk naar het noorden; naar Lago di Varese. De camperplek is midden in een toeristisch gedeelte waar veel mensen zijn.

En ja hoor: daar issie! De bui! Laat op de avond is de ene na de andere wolkbreuk en het houdt aan tot twee uur middags de dag er op. Als het droog is, ga ik met mijn Koroltje een rondje door het park maken. Het rondje om het meer van Varese is 28,1 kilometer en er omheen is een geasfalteerd fiets/wandelpad. Weinig bergen. Alleen wat glooiingen. In het park staat een mooi barsoi-beeld op een sokkel. Wil ik!

Omdat het weer nog niet helemaal te vertrouwen is, wandel ik eerst een paar kilometer de ene kant op en draai dan om en ga een klein stukje de andere kant op waar het stikt van de hotels, restaurants, terrasjes, speeltuintjes met trampolines, speelhallen met computerspellen, en bankjes met mooi uitzicht op het meer. En natuurlijk onze camperplek. Het is 25 graden. Tijd voor dikke winterjassen!! Er staat een stevige wind en het is de ideale wandeltemperatuur. Toch wil Korol ook hier weer even pootjebaden tussen de eenden en zwanen. De behoefte om er in te gaan liggen, heeft hij deze keer niet. Prettig, want met een natte hond aankomen bij de camper, is een beetje dom. Wim is nog druk bezig zijn afghanen te borstelen na een kort rondje langs (modder-)plassen op de paden (of in Chakirs geval, door modderplassen heen!).

Het blijft vandaag verder droog maar bewolkt. De benauwdheid is gelukkig weggewaaid. Heerlijk. Na een nacht waarin het eindelijk lukt om lekker te slapen zonder je bed uit te drijven, maken we met zijn allen een wandeling naar een dorpje verderop aan het meer om wat broodjes en zo te kopen. Toen ik gisteren hier alleen liep, zag ik rare platgereden dingen op het fietspad liggen. Het leek op een kreeftje. Maar het is ruim honderd meter van het meer af en ze lagen alleen op een klein stuk van het fietspad en verder nergens. Ook niet bij het meer. Vandaag met de gezamenlijke wandeling (in weer fel zonlicht) zien we in de kleine stroompjes water langs een stuk rots heel veel van die kleine kreeftjes. Helaas ook tientallen lijkjes een meter er naast op het fietspad. Soms kruipen ze dieper in een rotsspleet als ik dichterbij kom. Hoop niet dat na een paar droge dagen dit zeer ondiepe smalle slootje droog komt te staan.

Als ik te dicht bij kom met mijn cameraatje (vijftien centimeter; mijn zoomstand maakt van iedere foto een lelijke blur) schieten zijn armen in de lucht. Nee joh, ik doe je niks; ik wil je alleen op mijn blogje!

Nu we toch bezig zijn met natuurfotografie (ahum), ook maar even een foto van dit mooie ventje op een vijgenblad.

Een bijtje en een bloemetje.

En nog maar een bosje bloemen. Zo mooi allemaal.

Na de lunch is het tijd om door te rijden naar onze laatste stop in Italië aan het Lago Maggiore. Het is één van onze lievelingsplekken pal aan het meer met mooie wandelwegen én de beste pizzabakker van Italië. Na die laatste stop gaan we de Zwitserse grens over op bezoek bij tien afghanenpuppies.

Voordat we de terugreis via Zwitserland aanvangen, stoppen we eerst bij het camperservicestation bij het Lago Varese. Dat had nog even wat voeten in aarde want de poort zat op slot. Maar er zit een bel op de paal :) Die zit er niet voor niks, dus drukken we erop. Meteen begint een telefoonlijn te pingelen en krijgen we iemand aan de lijn. Die verbindt ons, zonder dat we ook maar een woord kunnen zeggen, door met weer iemand anders. We zeggen dat we water willen lozen en meteen schuift de poort voor ons open. We lozen niet alleen ons vuile water en de septic-tank maar vullen de schoonwatertank tot de nok toe vol. En dan pas gaan we op weg naar het hoge noorden richting huis.

We stoppen op een oude bekende plaats waar we al eerder zijn geweest: Laveno Mombello. Hoewel we nog steeds in Italië zijn, staan er twee Duitse auto’s op de parkeerplaats met geinige nummerplaten.

Hoewel het maar een klein uurtje rijden was, kunnen we niet wachten om onze benen (en poten) te strekken voor een fijne wandeling in de bergen. Hier zijn we niet eens helemaal bovenaan maar het uitzicht is voor de afwisseling weer eens prachtig.

Vlak bij de jachthaven staat onze camper. En links bij de grote aangemeerde veerboot, zaten we net nog even van het heerlijke weer te genieten. Het is fijn wandelweer. Warm, maar met de vele schaduw van de bomen is het goed uit te houden.

Bij de jachthaven staan maquettes met bouwplannen voor de komende jaren. Toen we hier de eerste keer kwamen, was het een grote bouwput waar alleen nog maar gesloopt werd. Nu staan er twee compleet nieuwe appartement-complexen. Klein, in vergelijking met de drie complexen die nog gebouwd gaan worden. We zullen hier zeker nog wel eens terug komen om het eindresultaat te bewonderen.

Chakir is een beetje moe en slaapt regelmatig met zijn hoofd op mijn bovenbenen. Of in dit geval op mijn onderbenen. Als ik maar af en toe kriebel, meer heeft ie niet nodig.

Later op de avond als de inmiddels toch wel harder brandende zon bijna ondergaat, wandelen we over de drukke boulevard waar de terrassen en ijssalons vol zitten met voornamelijk toeristen. Veel Duitsers en Nederlanders. Of Italianen die de toerist uithangen in eigen land.

Ik zet ons mannetje net voor en net na de zons-ondergang op de foto. Ik had wat andere dingen in gedachte met de camera maar we worden weer eens aangesproken door vier Italianen die ons het hemd van het lijf vragen over onze mooie hondjes. Weg moment. Maar deze foto’s zijn wel leuk geworden.

Het wordt snel donker als de zon eenmaal weg is. En alle lampjes op de bergen zorgen weer voor een feestelijk tafereel. De fel verlichte veerboot op de achtergrond vaart nog steeds met auto’s, fietsers en wandelaars aan boord.

De dag erop is het flink bewolkt en er waait een heerlijk koele wind. Eerst maar even naar de kleine Supermercato voor de lunch want alles is dicht als we van de wandeling terug komen zo rond een uur of twaalf. Meestal tot een uur of vier. Dus willen we iets eten tussen de middag, dan moeten we voor de wandeling boodschappen doen.

Daarna zoeken we een wandelweg uit waar we nog niet eerder gelopen hebben als we hier waren. Deze “nieuwe” weg zagen we toen we de dag ervoor hoog in de bergen liepen. Vandaag gaan we hem ontdekken. We kunnen via deze weg bij twee parken komen. Het eerste zit hermetisch op slot en is al jaren niet meer open geweest gezien de enorme woekerplanten over het pad achter de poort. Het tweede park, Parco Castello, heeft een leuke verrassing voor ons: een ruïne van een kasteel waarvan alleen een toren overeind is gebleven. Eromheen een klaverblad van oude lage muren.

Ook een gedenktorentje met een hoop informatie. Korol gaat er even bij zitten….

…. om daarna weer snel naar ons toe te rennen want helemaal hier alleen achter blijven is niet leuk.

We komen weer aan bij “ons” laantje waar de camper staat. De vorige keer hadden we dit laantje in het donker gefotografeerd waarbij alle spotlights in de grond voor een mooi tafereel zorgden. Deze keer overdag waar de vele druiventrossen goed zichtbaar zijn als we er onder door lopen. Helaas nog niet rijp.

We eten en drinken wat, rusten wat, en lopen dan met Korol even naar het kerkje wat aan het einde van het laantje ligt.

Je kunt er komen door een trap op te lopen en dan heb je niet alleen mooi zicht op het kerkje. Maar ook op de kabelbaan die naar een hoger gelegen kerk boven op de berg aan de linkerkant gaat. Beneden in het dal is een derde kerk.

Ook is er zicht over het Lago Maggiore.

Maar het mooiste is toch wel MIJN uitzicht op twee van mijn lievelingsmannen.

Na de overnachting rijden we door naar de volgende plaats. Andere jaren stoppen we ook altijd een nacht in Caldè waar we vorig jaar Lady op de gesloopte auto’s vol graffiti hebben gefotografeerd en waar we Chakir steil omhoog klimmend naar een kapel vast hebben gelegd met de camera. Maar de tijd begint een beetje te dringen en we rijden door naar Luino waar we even naar een grote supermarkt rijden voor wat avond-eten en ijsjes.

Beneden in de kleine parkeervakken krijgen we onze grote witte bak niet ingedraaid maar op het dak is ook plaats voor auto’s. Op datzelfde dak krijg ik opeens een hoop piepjes in mijn oor geblèrd van mijn smartphone want hij heeft wifi gevonden. Er zit een ziekenhuis in de buurt die waarschijnlijk voor de patiënten een internet-verbinding heeft geregeld om de tijd zo prettig mogelijk door te komen en mijn telefoontje vangt dit signaal op. Even Facebooken dan maar!

Niet alleen Laveno Mombello gaat behoorlijk op de schop om het aantrekkelijker te maken voor toeristen. Ook Luino is al jaren bezig om de boulevard zo aantrekkelijk mogelijk te maken met een promenade, een hip café met terras, zitplaatsen op muurtjes in het gras, speeltuinen, uitzichtplekken over het meer, luxe maar dure camperplekken, en gezellige sproeiers die avonds mooi verlicht zijn met steeds veranderende kleuren.

Hier een oud wandelpad langs het meer met een even zo oud houten café met blauwe plastic stoeltjes en parasols bedrukt met reclame van een ijs-merk. Hier is het niet druk. De aangemeerde boten die een stuk verder de passagiers uitspugen, instrueren de mensen om vooral de nieuwe kant op te gaan. Daar zijn ook de vele winkels. Het is leuk om een keer de boulevard op en neer te lopen (zonder honden want je wordt dan echt iedere twee minuten staande gehouden met enthousiaste kreten hoe bellisimi en stupendi onze honden wel niet zijn). Dan stappen we weer snel in de camper want de nieuwe camperplek is wel heel erg nieuw en luxe maar niet gezellig.

Een leuke overnachtingsplek is er wel, een kilometer of vijf verder, in Maccagno. Sterker nog: dit is een van mijn favoriete plekken in Italië. Een ruime plek voor de camper met een mooie zonneweide er pal aan vast. Achter die weide waar op sommige plekken grote bomen voor schaduw zorgen, ligt het meer met een prachtig kiezelstrandje. Er zijn veel mooie wandelwegen. Maar er is ook een museum waar we dit jaar weer naar toe zijn geweest, een supermarkt en de allerlekkerste pizzeria van Italië. Alleen viel dat laatste dit jaar letterlijk vies tegen: “onze” pizza stond niet meer op de lijst en degene die we nu gekozen hadden was niet bijzonder. Maar je kunt niet alles hebben. En Korol vindt korstjes van welke pizza dan ook altijd lekker.

En als we denken dat we de omgeving helemaal kennen, vinden we ook hier nog een mooi pad waar we nog niet eerder zijn geweest. Het is bij een oude fabriek waar je achter door kunt lopen en dan kom je bij een riviertje uit. Korol rent snel naar beneden en duikt weer helemaal tot zijn buiknavel in het koele water.

Doe maar, jongen. Wij wachten wel.

En als het heel lang duurt, wachten we gewoon wat langer.

Daar issie weer, onze pretletter.

Na de wandeling gaat Korol in de schaduw van een grote boom liggen. Net als ik mezelf geïnstalleerd heb in een stoel en bedenk wat ik eens ga doen (ik ben door mijn tijdschriften heen en in een dik boek heb ik op dit moment eigenlijk geen zin), komt een aardige dame met een paar tijdschriften aan. Of ze me er een plezier mee doet. Anders gooit ze ze toch weg, vraagt ze met een verontschuldigende lach. Het eerste wat ik tegen deze wildvreemde zeg is niet: hallo. Maar: mens, ik kan je wel zoenen!!!! Ze blijkt ook nog eens heel aardig te zijn. Zelf koop ik altijd veel tijdschriften en bewaar die altijd voor degenen waarvan ik weet dat ze het leuk vinden. Zelf heb ik nog nooit een tijdschrift gekregen dus haar actie vond ik erg lief. We maken nog een paar praatjes met elkaar (tussendoor leest ze als een gek nog twee Libelle’s uit) en dan maken we ons allemaal op om de ochtend er op bijtijds te vertrekken. Zij gaan door naar Lago di Como. Wij naar Zwitserland. Om drie uur hebben we afgesproken om bij Heike en Franco te zijn. We kijken er enorm naar uit. Vakantie is leuk maar het zou leuker zijn als je je vrienden mee kon nemen. Gelukkig hebben we onder andere door onze honden veel vrienden verzameld over de hele wereld. En in Zwitserland. Heike (ze is voor oorsprong Duitse) heeft speciaal voor onze komst haar nagels in de Duitse en Nederlandse kleuren geverfd.

Om onze honden weer wat aan elkaar te laten wennen, gaan we (na eerst een biertje met fruitsmaak te hebben genuttigd) een wandeling maken. Als we hun deur uitlopen, zit je meteen tussen kilometers groen en lage bergen. Af en toe een stukje bos maar voornamelijk weides waar koeien met grote bellen rondlopen. Schuin tegenover hun mooie moderne ruime appartement staan drie grote kersenbomen bij een paardenweitje. Omdat niemand ze plukt, vraagt Heike aan de eigenaar of ze de kersen mag plukken. Die vindt dat een prima plan. Maar zegt ie, het zijn wel bio-kersen. Heike lijkt dat geen probleem totdat hij uitlegt dat het betekent dat je meer worm dan kers eet. En inderdaad, in iedere kers zit wel een wormengang met of zonder worm. Dan maar naar het plaatselijke kraampje die bakken vol met heerlijk kersen verkopen.

De wandeling gaat prima en we gaan met zijn allen naar boven. Chakir heeft al meteen een lekker plekje gevonden bij de andere huisgenoten: zes waterschildpadden. Heel tam. Zo leuk.

Ze eten uit je hand. Maar alleen er naar kijken is al erg leuk. De diepe bak was eigenlijk bedoeld om planten in te zetten maar de schildpadden waren er al in hun vorige woning dus de link was snel gelegd dat dit hun nieuwe verblijfplaats zou worden.

Zes van die leuke beestjes zitten er in. Twee van de acht uit het vorige huis hebben helaas de eerste zeer strenge winter niet overleefd.

Lady pikt meteen de stretcher in van Darkhan.

Af en toe komt er een paard langs die naar het weitje gebracht wordt. Verder komt er weinig tot geen verkeer langs.

Korol ligt koel binnen op de deurmat bij de voordeur. Bodo, die Darkhan het liefst in zijn neus bijt en hem nooit opzoekt, kruipt dicht bij Korol en zo liggen ze (soms tegen elkaar aan) uren te soezen.

Een stoer macho kereltje maar o zo lief. Een Papillon van dertien jaar oud.

Nu we allemaal aan elkaar gewend zijn, kunnen we ongestoord aan het eten beginnen. Nou ja, ongestoord. Lady gaat precies liggen waar Heike tien keer op en neer moet tussen koelkast, kookplaat en gootsteen. En Korol kijkt haar stevig op de vingers.

Na het eten ga ik samen met Franco in de Jaguar Italiaans ijs halen tien dorpen twintig kilometer verderop.

De dag erop is de ontbijtbar keurig gedekt met verse broodjes, zelfgemaakte jams, honing van de kweker om de hoek en vleeswaar van de bio-slager (zonder wormen!!!!). Kleurige placemats en servetjes. Sapjes, thee, koffie. Wat we maar willen. En dit alles met een lief briefje erbij. Wat is het leven toch mooi met zulke fijne mensen. Tussen de middag komt Heike even thuis (ze had Darkhan mee naar haar werk genomen en komt hem nu terug brengen). Bodo krijgt een blikje voer met een wel heel erg leuk etiket met een whippetje er op.

Als ze avonds allebei afgewerkt zijn, gaan we een dorp verder wandelen. Er is veel te zien: een BBQ-plaats op een rotsplateau, een visvijver waar grote vissen aan het oppervlak zwemmen, een oude bunker uit de oorlogstijd en een mooie waterval.

Korol rent weer snel een steile rotsachtige pad af en gaat er in liggen. Het is ijskoud bergwater. Maar hij vindt het geweldig.

De dag er op een soortgelijk ritueel met ontbijten, wandelen en weer even internetten. Op de achtergrond de zes appartementen (twee keer drie boven elkaar; zij hebben de onderste). Met daarachter een lieftallig kerkje. Aan de kant waar Wim oploopt (en ook achter de woningen), is alleen nog maar kilometers groen, welke kant je ook op gaat.

We komen ook diverse grote velden met zonnebloemen tegen. Helaas zijn ze bijna uitgebloeid maar dat mag de pret niet drukken. Het blijft gewoon mooi. Zeker met een paar affies ervoor.

Als avonds de heer en vrouw des huizes weer thuis komen, gaan we met zijn allen naar Karin en Gerhard om te BBQ-en. En om eindelijk hun afghanenpupjes, die nu vijf weken oud zijn te knuffelen. But that is a different story! To be continued.